เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค - ตอนที่ 553 แอบกิน ซูชีจับขโมย (1)

ให้โอรสของเจิ้นหนานอ๋องเข้ารับตำแหน่งเจิ้นหนานอ๋อง แล้วส่งทหารค่ายเซียวฉีไปช่วยรบ

เกณฑ์ทหาร! เอาใจประชาชน! แจกจ่ายเสบียง! ปลอบขวัญขุนนาง

ปลอบขวัญตระกูลหนิง ปลอบขวัญตระกูลซู…

ตกอยู่ภายใต้ความกดดัน!

ฎีกาหลายฉบับของฮ่องเต้ต้องได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหนิง เป็นธรรมดาที่พวกเขาทำให้เป็นจริงได้ผ่านหัวหน้าตระกูลหนิงเท่านั้น

ฉะนั้น ฝ่าบาทเรียกหนิงเซ่าชิงเข้าวังเพื่อหารือเรื่องต่างๆ เนื่องจากความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับชายแดนตะวันตก มั่วเชียนเสวี่ยจึงโชคดีได้มาที่นี่สองครั้ง

ไม่กี่เดือนก่อนหน้า ฮ่องเต้ยังดูเป็นชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ ตอนนี้ซูบผอมลงไปมาก สีหน้าเหนื่อยล้า มีหงอกแซมจอนผม

มั่วเชียนเสวี่ยทนไม่ไหว ทัศนคติที่มีต่อฝ่าบาทก็เปลี่ยนไปอีกด้วย

การเป็นฮ่องเต้ผู้ปรีชาสามารถนั่นยากยิ่ง ตลอดชั่วชีวิตของฝ่าบาท ไม่แตะต้องอบายมุข และพยายามปกครองบ้านเมืองอย่างสุดกำลัง

ไม่ว่าจะน้ำท่วม ฝนแล้ง โรคระบาด ฯลฯ ล้วนจัดการผ่านพ้นไปทีละปัญหา…มีความอุตสาหะเพื่อใต้หล้าอยู่ในสายเลือด

จากสายลับที่หนิงเซ่าชิงส่งไปสืบ ฝ่าบาทโปรดปรานอวี้กุ้ยเฟยมาสิบกว่าปี เพราะว่ารอยยิ้มของอวี้กุ้ยเฟยเหมือนมารดาราวกับแกะ ทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยนดั่งสายลมวสันต์

โบราณกล่าวไว้ถูกต้อง ทหารที่ไม่อยากเป็นแม่ทัพ มิได้หมายความว่าจะเป็นทหารที่ไม่ดี ฮ่องเต้ที่ไม่มีความทะเยอทะยานและไม่ต้องการครองใต้หล้า ก็มิได้หมายความว่าจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีเสมอไป

เป็นที่เข้าใจได้ว่าเขาใช้ตำแหน่งเพื่อแสวงหาขุนนางมาเป็นพรรคพวกตนเอง

ส่วนเรื่องบิดา เขาก็มีความเห็นแก่ตัว แต่ไม่ใช่ความรับผิดชอบหลัก เมื่อนึกถึงความไร้คุณธรรมของฮ่องเต้หลายพระองค์ในประวัติศาสตร์จีน มั่วเชียนเสวี่ยเลือกที่จะให้อภัยฮ่องเต้เทียนฉี

ที่นางให้อภัยฮ่องเต้ เพราะมีหนิงเซ่าชิงคอยไกล่เกลี่ย ในไม่ช้า ตระกูลซูก็ยอมตกลงส่งทหารเข้าช่วยเหลือ

ถึงอย่างไร รากเหง้าของตระกูลซูก็อยู่ที่เทียนฉี

ที่ตระกูลซูไม่ส่งทหารมาก่อน เพราะไม่อยากเป็นไม้กั้นหมาในศึกสงคราม การใช้กองกำลังของตนมากมายในคราวเดียวกัน เพื่อให้ราชวงศ์ของตระกูลซูแข็งแกร่ง หากเป็นเช่นนี้ ตระกูลก็จะไม่มีที่ยืนอีกต่อไป

แต่ถึงกระนั้นผู้นำตระกูลซูกลับเจ้าเล่ห์เพทุบาย ถึงแม้เขาจะตกปากรับคำ แต่ก็ไม่ลืมบุญคุณพวกนี้

แน่นอนว่าบุญคุณเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นหลังจากหารือกับหนิงเซ่าชิงแล้ว

ฮ่องเต้ให้คำมั่นสัญญาอย่างจริงจังว่า ตราบใดที่ตระกูลกูยังอยู่ในอำนาจ ก็จะไม่แตะต้องตระกูลหนิงและตระกูลซู พร้อมแบ่งปันเกียรติยศ

อนุญาตให้ผู้นำตระกูลชั้นสูงเหล่านี้ออกนอกเมืองหลวงได้ทุกเมื่อ

ในอดีต แม้ว่าตระกูลชนชั้นสูงจะมีศักดินาและสถานะสูงส่ง แต่ก็มีข้อจำกัดที่เข้มงวดที่สุด ตราบใดที่พวกเขาเป็นผู้นำตระกูล พวกเขาไม่สามารถออกจากเมืองหลวงไปตลอดชีวิต รวมถึงทั้งครอบครัว

ดังนั้น ตอนแรกที่หนิงเซ่าชิงออกจากเมืองหลวง ก็ต้องสวมหน้ากาก ออกนอกวังเพียงลำพังไม่เอิกเกริก

นี่ไม่ใช่วิธีที่ราชวงศ์จะปราบปรามตระกูลใหญ่

เมื่อหัวหน้าครอบครัวออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับครอบครัว ราชวงศ์จะไม่สามารถควบคุมเส้นชีวิตของตระกูลชนชั้นสูงได้อีกต่อไป และไม่มีทางให้ประสิทธิผลแก่มันได้

เวลานี้ กลุ่มอำนาจต่างๆ ในราชสำนักนั้นเสถียรแล้ว

ทางด้านตระกูลซู ในเมื่อตัดสินใจส่งทหารไปช่วย เรื่องใหญ่คือต้องเลือกแม่ทัพ

ซูชีซึ่งเก็บตัวเป็นคนอ่อนน้อมมาโดยตลอด ได้ก้าวไปข้างหน้าและขอเสนอเป็นแม่ทัพ

เนื่องจากเขาไม่สามารถยืนเคียงข้างนางเพื่อปกป้องนางได้ ดังนั้นการออกรบเพื่อฆ่าศัตรูและแก้แค้นคนที่ฆ่าพ่อของนางก็นับเป็นความปรารถนาเช่นกัน

สำหรับซูชี ตราบใดที่เขาเต็มใจทำบางสิ่ง จะไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้ อย่างน้อยบิดาและพี่ชายก็คิดเช่นเดียวกันกับเขา

ในเมื่อเขายืนหยัดแล้ว และตัดสินใจแล้ว จะไม่มีทางลังเลเป็นอันขาด

ส่วนทางชายแดนตะวันตกมีชางมู่เป็นแม่ทัพ

กองทัพทั้งสองยาตราทัพสู่ชายแดนใต้

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคิดว่าในวันที่กองทัพออกเดินทาง ท่านหญิงซูซูยังคงปลอมตัวแอบเข้าไปในกองทัพเพื่อไปชายแดนใต้ด้วยกัน

กว่ามั่วเชียนเสวี่ยจะได้รับจดหมาย ก็ล่วงเลยมาสามวันแล้ว

…

ณ จวนจิ่นชินอ๋อง ก็ตามหาท่านหญิงที่หายตัวไปแทบพลิกฟ้าดิน

อย่างไรก็ตาม การที่ท่านหญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือนหายตัวไป ก็มิอาจแพร่งพรายออกไปได้

ห้ามตามหาอย่างโจ่งแจ้ง และทำได้เพียงแอบหาเบาะแสเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ที่จวนของแม่ทัพเก้าประตูจึงต้องแอบค้นหาทุกซอกทุกมุมน้อยใหญ่ในเมืองหลวง

จดหมายที่มั่วเชียนเสวี่ยได้รับ มันถูกส่งมาโดยทหารชั้นผู้น้อยของศาลาพักม้า

เชียนเสวี่ย

ข้าตามซูชีไปกรำศึก เจ้ารักษาเนื้อรักษาตัวด้วย หากมีเรื่องอันใด ไปขอความช่วยเหลือจากเสด็จแม่ข้าได้เลย ด้วยเห็นแก่หน้าข้า เสด็จแม่ต้องช่วยเจ้าเต็มที่แน่นอน อนึ่ง หลังจากที่เจ้าได้รับจดหมาย โปรดส่งจดหมายไปที่จวนท่านอ๋องต่ออีกที เพราะเกรงว่าเสด็จพ่อและเสด็จแม่เป็นห่วง

ลายมือของซูซูขยุกขยิก ไม่ผิดแผก!

จากข้อความและลายมือที่เขียนไว้ ไม่ยากเลยที่จะเห็นว่าตอนนั้นซูซูรีบมากแค่ไหน

นางถามคนในศาลาพักม้าที่ส่งจดหมายแล้ว เขาตอบแค่ว่า ทหารร่างเล็กคนหนึ่งมอบเงินให้เขา ให้เขามาส่งจดหมายหลังจากนั้นสามวัน

ความห่วงใยจากซูซูทำให้นางอบอุ่นหัวใจ แต่ก็มอบปัญหายากให้นางเช่นกัน

นับตั้งแต่การเดินทัพเป็นเวลาสามหรือสี่วันแล้ว กองทัพได้เดินทางไปไกลและไม่สามารถไล่ตามพวกเขากลับมาได้

สามารถคาดเดาได้ว่า เมื่อชายาอ๋องเห็นจดหมายของซูซูแล้วจะโกรธและกังวลเพียงใด

แต่ถึงอย่างไร นางจำเป็นต้องไปที่จวนจิ่งชินอ๋อง ความโกรธ ความกังวลนี้ นางต้องแบกรับและเผชิญหน้าให้ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ซูซูคงไม่ต้องไล่ตามซูชีอย่างหนักและต้องทนทุกข์ทรมาน

หลังจากที่มั่วเชียนเสวี่ยอ่านจดหมายของซูซูจบ ไม่ว่าในใจจะคิดเยี่ยงไร ก็ต้องไปจวนจิ่งชินอ๋องให้จงได้

ภายนอก ผู้หญิงที่ซูชีคอยปกป้อง นอกจากมารดาของตนเองแล้ว ใต้หล้านี้ก็เหลือเพียงแค่ผู้เดียว ซึ่งคนผู้นั้นคือมั่วเชียนเสวี่ย

ทว่า เนื่องจากภูมิหลังของมั่วเชียนเสวี่ย และสถานะของหนิงเซ่าชิง ประกอบกับความเผด็จการของซูชี จึงทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าพูดออกมา

แต่ถึงกระนั้น แม้ว่าจะไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้ในที่สาธารณะ แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่แอบคาดเดากันเงียบๆ

จากการกระทำของซูชีและภูมิหลังของครอบครัว หลายคนคิดว่าซูชีปกป้องมั่วเชียนเสวี่ยเพียงเพราะมั่วกั๋วกง แต่หลายคนกลับไม่คิดเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าชายาของจิ่งชินอ๋องเป็นหนึ่งในเหตุผลนั้น

ชายาจิ่งอ๋องถือว่าเป็นผู้เด็ดขาดในจวนจิ่งชินอ๋อง เรื่องนี้ในเมืองหลวงหาได้เป็นความลับอันใดไม่

ชายาจิ่งอ๋องสามารถกุมหัวใจของผู้เป็นสวามีได้ ให้กำเนิดทายาทสายตรงถึงสามคน แม้นใกล้วัยชรา ยังสามารถให้กำเนิดท่านหญิงซูซูทารกน้อยให้แก่จิ่งชินหวังได้ ชายารูปโฉมงดงาม ส่วนความสามารถยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เมื่อธิดาคนเล็กอันเป็นที่รักหายไปสามวัน นางจึงร้อนรนดั่งไฟสุมทรวง โกรธแค้นซูชี และคิดระบายความโกรธนี้ใส่มั่วเชียนเสวี่ยไวแต่แรก

แต่ด้วยการฝึกบำเพ็ญและจิตใจอันสูงส่งของนาง ยังคงทำให้นางระงับความโกรธของตนเองได้ และต้อนรับมั่วเชียนเสวี่ยด้วยความเมตตา

หลังจากอ่านจดหมายลายมือของซูซูที่ส่งให้มั่วเชียนเสวี่ย แล้วมั่วเชียนเสวี่ยยื่นให้ ชายาจิ่งอ๋องก็ยิ่งไม่สบายใจมากกว่าเดิม

เจ้าลูกโง่เขลาจะรู้บ้างหรือไม่ คนที่นางรักและหวังดีประหนึ่งพี่สาวน้องสาว คือศัตรูหัวใจตัวฉกาจ!

ตอนนี้ นางออกไปตามหาผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่เขียนจดหมายถึงแม่บังเกิดเกล้า แต่กลับให้ศัตรูหัวใจของตัวเองเป็นคนส่งจดหมายมาให้

หากมั่วเชียนเสวี่ยแสดงความรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม นางก็จะฉีกหน้าตระกูลหนิงซะ นางต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่บุตรสาว

หลังจากพิศมองคนตรงหน้า และไม่เจออารมณ์ใดๆ บนใบหน้าของมั่วเชียนเสวี่ย ความรู้สึกนึกคิดของชายาจิ่งอ๋องจึงกลับมาเป็นปกติ