เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

มีนีออนสีต่างๆ ส่องสว่างอยู่ในตัวเมือง

「ร้านเกม ใช่มั้ย?」

ผมพึมพำระหว่างแสยะยิ้มจากนั้นผมนำหมวกแก๊ปจากกระเป๋าและใส่เพื่อปิดตาของผม, ผมผ่านประตูอัตโนมัติเพื่อเข้าไป

มันเป็นอีกที่ที่ได้เปรียบสำหรับความสามารถผมที่พวกเขาเลือก

เข้าไปข้างในร้าน, ผมคิ้วขมวดกับเสียงที่ดัง มันเป็นซักพักที่ผมเข้าร้านเกมแต่ผมไม่ชอบที่เสียงดัง

เมินเสียงไป, ผมมองไปรอบๆ

เครื่องเกมเรียงกันเป็นแถว มันมีลูกค้าแต่มันคนไม่เยอะ

ผมเดินอย่างไร้เดียงสาข้างในร้านและตรวจกล้องวงจรปิดในเพดาน

「ปลอม」

ผมบ่นระหว่างมองกล้อง อันที่ติดตั้งอยู่ที่เพดานไม่ได้ทำงาน เพราะผมเห็นข้างในกล้องวงจรปิดด้วยมองแบบเอ็กซ์เรย์ของผม, ผมควรจะรู้ว่ามันทำงานได้มั้ย ของจริงคือー

「มันฝังอยู่ นั่นซับซ้อนแฮ๊ะ」

กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ที่เพดานทั้งหมดปลอม และกล้องที่ใช้งานได้ฝังอยู่ในกำแพง มันถ่ายรูปอย่างแน่นหนาและให้พวกเขาระวังของปลอม ที่พูดนั่น, จำนวนมันน้อย

ผมเดินไปรอบๆร้านและเข้าใจจำนวนและตำแหน่งของกล้อง, ยืนยันตำแหน่งของห้องน้ำและตัดสินใจจะมองหาหัวหน้าของพวกนักเลง

มันมีสองชั้นบนพื้นดินและสามชั้นใต้ดิน มีเกมอาร์เคดที่คนเล่นเยอะอยู่หลักของพื้นที่และมีเกมหยอดเหรียญตั้งอยู่ที่ชั้นสอง หัวหน้ากลุ่มของนักเลงไม่ได้อยู่ทั้งสองชั้นนั่น

งั้นเขาอยู่ใต้ดิน ผมคิดระหว่างที่ลงไป

ใต้ดินเป็นเกมตู้คีบและบูธถ่ายรูป, บิลเลียดและปาเป้าก็เรียงอยู่ที่นี่ เพราะสิ่งนั้นมันต่างจากชั้นแรกและชั้นสองข้างบน, มีสาวในชุดนักเรียนที่เห็นได้และส่วนใหญ่เป็นนักเลงー

ผมเจอเขาแล้ว

เขาอยู่ที่มุมสล็อตในซอกใต้ดิน มีผู้ชายรวมตัวกันนั่งลง หัวหน้าของพวกนักเลงอยู่ที่นั่น

ผมเข้าหาอย่างไร้เดียงสาและนั่นเก้าอี้ห่างออกไปเล็กน้อยและตั้งใจฟังระหว่างนั่งเก่าอี้

หัวหน้าของนักเลงรู้จักหน้าผมแต่มันเป็นครั้งแรกของผมที่โผล่มาที่นี่ แล้วผมไม่ใช่คนดัง และผมก็ยังเปลี่ยนเสื้อมาดังนั้นพวกเขาคงไมทันสังเกตผม

「ยูกะสายแล้ว」

มีผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มผู้ชายพึมพำด้วยความหงุดหงิด จากนั้นหัวหน้าที่นั่งอยู่ตรงกลางของกลุ่มผู้ชายคลิกลิ้นระหว่างที่มองมือถือของเขา

「มันโอเคถ้าทาเคนากะจบ แต่พอมาคิดถึงโกโตะนั่น ชั้นเชื่อแทบไม่ได้」

ชายอีกคนหนึ่งพึมพำและหัวหน้าคลิกลิ้นอีกครั้งเมื่อเขาได้ยินมัน

ทาเคนากะเป็นชายผมบลอนด์ที่อ่อนแอ ส่วนโกโตะเป็นใคร แต่ผมไม่เคยได้ยินชื่อโกโตะที่นั่นนะ

ยังไงซะ, มันอาจจะเป็นหัวหน้าของอีกกลุ่มที่ผมเตะไข่สลบไป

「นอกจากโกโตะ, ที่เหลือคือคาซ มันธรรมชาติที่เค้าจบเห่ หรือ, ไม่ใช่ว่าเราแค่ชิมลางเหรอ?」

「ยังไงซะ ใช่」

ชายอีกคนพึมพำและหัวหน้าพยักหน้า

มันดูเหมือนว่านี่เป็นกำลังหลัก คนที่ผมซัดในป่าเป็นอะไรที่มาวัดพลังผม โกโตะนั้นดูเหมือนจะแตกต่างแต่ที่เหลือคือพวกที่โยนทิ้งได้

หัวหน้าที่หนีทันทีพยักหน้า

「เฮ้ ชิโนซากิ ทำไมเราไม่หยุดใช้ยูกะเป็นเหยื่อล่ะ? มันโอเคแค่กระทืบเค้า ไม่ใช่ว่านายระวังเกินไปเหรอ」

ชายคนที่นั่งต่อจากหัวหน้าถามหัวหน้าโดยรู้สึกมีปัญหา

เข้าดูทื่อๆแต่อาจจะแข็งแกร่งกว่าโกโตะ เขาเหนือกว่าหัวหน้าเรื่องกายภาพ

「ชั้นติดต่อโกโตะแต่มันไม่ได้เรื่อง เค้าเสียหายไปแล้ว เข้าแค่พึมพำกระสุน หรือ คาเรือง เค้าพูดธรรมดาไม่ได้แล้ว พวกเค้าโดนล้างบาง คนชั้นแปดคนโดนล้างบาง บางทีศัตรูคือไร้ที่ติ」

หน้าซีด, ชายที่ล้อมรอบหัวหน้าได้เหงื่ออาบแก้ม

「ไอนั่นมันมองทะลุหัวชั้นทันทีที่มันเจอชั้น มากกว่านั้นตอนเราจะโจมตีก่อน มันได้เริ่มก่อน แล้ว, ตานั่น มันเหมือนกับตานั่นมองเห็นทุกอย่าง, ชั้นหยุดสั่นไม่ได้…」

พึมพำ, หัวหน้าได้สั่นขณะที่กอดตัวเอง เห็นหัวหน้าเป็นแบบนั้น, ชายคนอื่นได้เงียบ

หัวหน้าแข็งแกร่งอย่างไม่มีผิดพลาด, พวกพ้องของเขารู้เรื่องนั้น พวกเขาได้พูดไม่ออกเมื่อใจของหัวหน้าได้แตกสลาย

เฮ้ เฮ้, เว้นชั้นจากการที่เสียแรงใจไปก่อนการต่อสู้สิ

ชั้นจะทำยังไงกับแรงจูงใจของชั้นล่ะทีนี้

「ชั้นไม่อยากเกี่ยวข้องถ้าเป็นไปได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว ไอนั่นมันไม่ไร้เดียงสา มีคนอันตรายอยู่โรงเรียนเดียวกับเรา ชั้นไม่เคยรู้มัน ดังนั้นเค้าได้ใช้เวลาอย่างเงียบๆ แต่เขาได้แยกเขี้ยวออกมาแล้ว ไอนั่นจะไม่หยุดจนกว่าเค้าจะกัดคนที่แยกเขี้ยวเค้า ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะไม่หยุด…」

ผมรู้สึกอายจากการพึมพำของหัวหน้า ไม่ใช่ว่านายยอชั้นเหรอ? ถ้านายต้องการชั้นให้ลายเซ็นนายได้นะ

「ช-ชั้นจะไปห้องน้ำแปป」

หนึ่งคนในกลุ่มที่เงียบพูดออกมาและยืนจากที่นั่งเขา, อา, มันคนนั้น, คนที่ดวงกุด

ผมที่แสร้งทำเป็นเล่นสล็อตยืนจากเก้าอีกและไปที่ห้องน้ำ

คนแรกได้ร่วง

ผู้ชายเข้าไปที่ห้องน้ำและผมเข้าไปตามหลังหลังจากรอซักพักหนึ่ง

ยังไงซะ, ช่างเป็นความสามารถที่สะดวก ทะลุกำแพงไป, ชายที่เข้าไปในห้องน้ำนำท่อของเขาออกมา รู้ข้อมูลของศัตรูระหว่างที่พวกเขาไม่รู้เรื่อง, ผมรู้สึกสงสารศัตรูของผม

เข้าไปในห้องน้ำ, ผมเข้าห้องที่สาม พูดถึงแล้ว ชายนั่นอยู่ห้องที่สอง

เพราะผมยอมตายดีกว่าเห็นผู้ชายทำอะไร, ผมหันหลังให้กำแพงของห้องและเดาสถานการณ์จากเสียง

เสียงของน้ำไหล และผมได้ยืนยันว่าผู้ชายนั้นใกล้เสร็จแล้ว

ชายยกกางเกงโดยไม่มีเข็มขัด เมื่อเห็นนั่นผมออกไปจากห้องและไปยืนอยู่หน้าห้องของผู้ชาย

เสียงเปิดก้องขึ้นและประตู้ห้องน้ำได้เปิด

ความสามารถผมค่อนข้างไม่แฟร์

「โซย!」

「กัวะ!?」

ผมเตะอย่างสง่างามพร้อมกับเวลาที่ประตูเปิด, หน้าของชายได้โดนประตูอย่างแรงจนเขากระเด็น, หัวของเขาโขกแล้วเขาสลบไป

ถ้าคุณใช้ความสามารถผม, คุณสามารถหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อฆ่าบางคนโดยที่เขาไม่รู้ตัว ถ้านี่พูดว่าเป็นเรื่องไม่แฟร์ อะไรจะไม่แฟร์ล่ะ?

「โย่!」

เปิดประตู, ผมเข้าไปในห้องและเรียกชายที่เกือบหมดสติเพราะหัวไปโขกกำแพง จากนั้นผมปิดประตูและล็อค

「กูจะพูดก่อน, ไม่มีช่องให้เจรจา เป้าหมายของกูคือแค่จะขยี้มึง」

「ก๊ะฮ่ะ!?」

ระหว่างที่พูดกับผู้ชาย, ผมเตะหน้าเขาอย่างไร้ความปราณี

「รอเดี๋ー」

「ไม่อ่ะ」

「กัวะ!?」

ชายยกมือขวามาพยายามที่จะหยุดผม แต่ผมเตะหน้าเขาอีกครั้งและเขาส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด จากนั้นจมูกของเขามีเลือดไหลออกมา

「ไม่จำเป็นต้องรอ เพราะกูมาที่นี่เพื่อจะขยี้พวกมึง กูจะไม่หยุดจนกว่าพวกมึงทั้งหมดจะถูกขยี้ กูจะหยุดต่อเมื่อมึงทั้งหมดถูกขยี้หมดแล้ว แค่นั้น」

「ฟ-ฟังก่อน! อย่างน้อยฟังชั้นーกุ่ฮ๊ะ!?」

ผมพูดไปแล้วว่าผมจะไม่หยุดแต่ชายได้พยายามจะเจรจา โดยเมินคำพูดผม ผมแค่เตะหน้าเขาต่อไป

หลังจากซักพัก, ผมยืนยังว่าเขาไม่ขยับ แล้วผมปีนข้ามประตูที่ไม่ต้องการกุญแจ จากนั้นผมกลับไปที่ห้องน้ำที่ผมเข้าไปก่อนหน้า

มันมีห้องน้ำทั้งหมดห้าห้อง ผมเก็บคนได้ห้าคนโดยไม่สร้างความโกลาหลได้ถ้ามันไปได้สวย

รออยู่ในห้องน้ำ, ชายอีกคนเข้ามาที่ห้องน้ำ ชายอีกคนก็เป็นสมาชิกในกลุ่มนักเลงในมุมสล็อต เพราะพวกของเขาไม่กลับมาหลังจากไปเยี่ยว เขามาเพื่อเช็คมันดู

「เฮ้, อยู่ป่าว」

ชายเรียกออกมา แต่ไม่มีคำตอบ

ชายเอียงหัวและมองไปรอบๆ, จากนั้นมาที่ห้องที่ผมซ่อนอยู่

「ดอน!」

「โกวะะะะ!?」

ผมเตะประตูอย่างสง่างามและทำชายกระเด็นกับประตู

「อ-อะไร!?」

ชนกับกำแพงชายที่เซไปบนพื้นได้ตกใจมากกว่าเจ็บส่งเสียงออกมาระหว่างที่ล้ม

จากนั้นเขาพยายามจะลุกขึ้นอย่างสิ้นหวัง แต่ตัวของเขาไม่ฟังเขา เพื่อเหนือกว่าชายแบบนี้, ผมแตะเขาเหมือนเตะลูกบอล

「กัวะะะะ!?」

หัวเขาโดนเตะโดยไม่รู้สถานการณ์ซักนิด, ชายตะโกนขณะที่เขาม้วนไปบนพื้น, จากนั้นกำเดาเขาได้กระจาย

อุ้บส์, พวกมันอาจสังเกตุถ้ากำเดาทำพื้นเลอะ

ผมคิดดังนั้นผมจับหัวเขาด้วยมือของผมและจับขาของชายที่สั่น ผมลากเขาเขาไปในห้องน้ำ

คนที่สอง เสร็จ

เมื่อผมดูแลเขาจนเขาขยับไม่ได้เหมือนคนแรก, ผมล็อคประตูและปีน จากนั้นกลับไปที่ห้องแรก

มันเหมือนกับตัวอ่อนมดสิงห์ โอเค, มาตั้งชื่อมันว่าแผนมดสิงห์เถอะ

รอซักพักหนึ่ง, ชายสองคนเข้ามาที่ห้องน้ำ

เพื่อนไม่กลับมาจากห้องน้ำและเพื่อนที่ไปดูก็ไม่กลับมาด้วย นั่นทำไมพวกเขาใช้สองคนในครั้งนี้

แม้ว่ามันมีศัตรูสองคน, มันก็ไม่มีปัญหา

「เฮ้, จะปิดตัวอยู่ในห้องน้ำถึงเมื่อไหร่」

ชายส่งเสียงออกมา และทันทีที่ชายได้เข้ามาที่หน้าของห้องผม

「ดอน!」

「กัวะะะะะะะ!?」

ผมเตะประตูเปิดอย่างรุนแรงและชายได้ถูกซัดเข้ากับประตูและกระเด็นเหมือนครั้งที่แล้ว, เค้าวิ่งไปตามกำแพงแล้วม้วนไปบนพื้น

ผมออกจากห้องไปทันทีและเข้าหาชายอีกคนที่ยืนเฉยๆ จากนั้นวาดหมัดขวา

「อะ!?」

ชายที่ยืนเปลี่ยนมาเป็นท่าป้องกันทันที

โอ้, ทำได้ดี แน่นอนว่าดีกว่าพวกของเขาที่ผมซัดในป่าแต่ー

ผมรู้แล้วว่าเขาจะป้องกัน กล้ามเนื้อเขาบอกผมอย่างนั้น

「เก่ะฟุ่!?」

รู้สิ่งนั้น, หมัดขวาตรงของผมคือการหลอก แทนที่ หมัดซ้ายได้ทิ่มเข้าไปในท้องเขา เมื่อเขาก้มมาข้างหน้า, ผมมอบอัปเปอร์คัตขวาให้เขา

ถูกทรมานโดยสองหมัดที่ไม่ได้ป้องกัน, ชายได้ล้ม

ผมหันกลับและวิ่งไปที่ชายที่พยายามจะลุกขึ้นและมอบเตะลูกบอลเข้าไปที่หน้า

「อะก่ะะะ!?」

หัวเขากระดกขึ้นและเขาม้วนลงไปกับพื้นระหว่างตะโกน, จากนั้นเขาได้เงียบ

「มา ทีนี้」

ปรบมือของผม, ผมดึงเท้าของชายที่ล้มลงและดึงเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นออกมาจากห้อง, ผมจับเท้าชายที่สลบจากอัปเปอร์คัตและลากเขาเข้าไปอีกห้อง จากนั้นล็อคประตู

「พวกนายอ่อนแอเกินไป บางทีอาจจะขาดโปรตีน ไม่ใช่ว่าพวกนายข่มขืนผู้หญิงมากไปเหรอ?」

ผมยองลงถามชายสองคนที่สลบ

พวกเขาขาดโปรตีนเพราะข่มขืนผู้หญิงมากไปเหรอ? ผมคือคนทีพูดแต่ผมรู้สึกอิจฉามากและหงุดหงิด

ผมผู้โมโหตัดสินใจจะใช้อาวุธไม้ตาย

ผมทำกล่องพลาสติกออกมาจากกระเป๋า

มีเสียงกรอบแกบอยู่ข้างในกล่อง

มันเป็นโปรตีนคุณภาพดีที่ผมจับได้ในป่า

ถ้ามันขาดงั้นเราต้องเติมมัน

ผมแสยะยิ้มระหว่างที่คิด

มันไม่ใช่เวลานานที่จะทำให้ใจชายที่ตื่นขึ้นมาแตกสลาย

มีสี่คนถูกขยี้ มีหกคนในมุมสล็อต หรือสั้นๆ, มีสองคนเหลืออยู่

หัวหน้าและคนทื่อ พวกเขาสองคนที่ผมเด่นชัดที่สุดในกลุ่ม

ผมออกจากห้องน้ำและเดินไปที่มุมสล็อต หัวหน้าและคนทื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ในมุมสล็อตเหมือนเดิม แต่เนื่องจากชายที่ไปที่ห้องน้ำไม่กลับมา ดังนั้นพวกเขาดูไม่สงบ

ผมนั่งเก้าอี้ต่อจากสองคนนั่น

「เฮ้, เราเจอกันอีกแล้ว」

จากนั้น, ผมยิ้มให้พวกเขา

ชายสองคนที่เห็นผมไร้คำพูด

「ต้องการคำอธิบายมั้ย?」

เมื่อผมถามพวกเขา, หน้าของพวกเขาแข็งทื่อและเลือดหายไปจากหน้าของทั้งสองคน

เพื่อนไม่กลับมา จากนั้นผมโผล่มา ถ้างั้นมันไม่ต้องอธิบาย

「นายสองคนแข็งแกร่งกว่าสี่คนนั่น แต่ชั้นชนะสี่คนได้? แม้ชั้นจะทำได้, มันไม่มีทางที่ชั้นจะทำโดยไม่บาดเจ็บใช่มั้ย?」

ได้ยินคำพูดผม, สองคนกลืนน้ำลาย

ไม่ว่าแข็งแกร่งแค่ไหน, มันยากที่จะชนะอย่างขาดลอยเมื่อต่อสู้กับจำนวน มากกว่านั้น, แม้ว่าผมจะจัดการสี่คนนั่นทีละคน มันไม่มีทางที่ผมจะบอกนั่นกับพวกเขา

「ถ-ถ้านายลงมือกับเรา, รูปของยูกะและวีดีโอー」

「ทำไมไม่ทำตามสบายล่ะ」

เขาตัดสินแล้วว่าเขาเอาชนะไม่ได้เหรอ? หัวหน้าได้ข่มขู่ผมทันทีแต่ผมปฏิเสธเขาเบาๆ

「ชั้นไม่สนเกี่ยวกับของใช้แล้วนั่น ทำไมนายไม่ปล่อยวีดีโอกับภาพเธอล่ะ? คนที่นายจะสร้างปัญหาคือยูกะ ชั้นไม่มีปัญหาซักนิด」

「ง-งั้น, ทำไม!? ทำไมนายเล็งพวกเรา!?」

หัวหน้าติดอยู่กับคำพูดผม

ทำไมเรอะ? นั่นー

「ชั้นแค่รู้สึกหงุดหงิดดังนั้นชั้นจะขยี้นาย」

ผมยิ้มระหว่างพูด

หัวหน้าได้ช็อก ‘ชั้นแค่รู้สึกหงุดหงิดดังนั้นชั้นจะขยี้นาย’ พวกของเขาถูกเก็บไปทีละคนด้วยเหตุผลนั้น เพื่อนของเขาสิบสองคนถูกขยี้ในแค่วันนี้ งั้นพวกเขาคงคิดอย่างชัดเจนว่าเขาก็จบด้วย

「ยังไงซะ, ใจเย็น」

「ออุ」

ผมพูดระหว่างที่ยกมือขวาขึ้นมาและวางมันที่ไหล่ขวาของผู้ชายทื่อ

ผมนำมือขวาเข้าไปที่เสื้อเขา จากนั้นมือขวาของผมนำมีดออกมา ชายทื่อดูเหมือนจะเป็นคนอันตราย

ในที่สุดเขาก็คิดว่าเขาจะข่มขู่ผมด้วยมีดของเขาแต่เมื่อผมจับไหล่ขวาของชายทื่อและนำมีดออกมา, ตาของเขาได้สั่น

「น-นายมันอะไรของนายวะ…?」

ชายทื่อถามด้วยการพึมพำ

「ชั้นเป็นนักบุญที่ได้การเห็นอนาคตล่วงหน้าจากการเรียนในทิเบต」

ผมตอบระหว่างที่แสยะยิ้มจากนั้นชายทื่อได้เงียบ

เห้ยๆมันคือโบเคะ ดังนั้นพยายามทะสึโคมิ*ซี่!ไม่ว่าจะคิดแบบไหน ผมก็ไม่ใช่นักบุญ

*TLN boke/tsukkomi คนโง่กับตัวตบมุข

「ช-ชั้นจะมอบยูกะให้นาย ชั้นจะลบรูปและวีดีโอของเธอ นั่นทำไม ได้โปรดอย่ายุ่งเกี่ยวกับเราอีกต่อไป」

เขาได้เชื่อที่ผมเห็นอนาคตหรือเขาไม่เชื่อและเสียกำลังใจไป หัวหน้าพยายามจะต่อรองเพื่อหนีอย่างปลอดภัย ผมแปะไหล่ของหัวหน้าด้วยมือขวาผม

「ชั้นบอกนายแล้วใช่มั้ย? ชั้นมาเพื่อขยี้นาย ชั้นไม่สนว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับยูกะ」

ผมพูดระหว่างยิ้มและหัวหน้าที่ตาเบิกกว่าใส่พลังลงไปในขาของเขา ต่อไปกล้ามเนื้อในต้นขาเขาเกร็งตามมา

เขาตั้งใจจะวิ่ง

ผมผู้เห็นมันก่อนหัวหน้าจะขยับจิ้มหน้าแข้งขวาและซ้ายของเขา

「มันไม่มีทางที่ชั้นจะปล่อยนายไป」

ได้ยินคำพูดผม ตัวหัวหน้าได้หมดพลัง สีของสีหน้าเขาดูเหมือนเขายอมแพ้แล้ว

ผมหยุดเขาได้ก่อนเค้าจะเคลื่อนไหว มันเรียบง่ายแต่มันเขี่ยกำลังใจเขาออก

การชนะและแพ้ถูกมองเห็นแล้ว แต่ผมไม่คิดจะจบมันที่นั่น ทั้งหมดเพราะผมมาเพื่อขยี้นาย

สองคนเดินนำหน้าและออกไปจากร้านเกม

ผมปล่อยสถานที่ให้สองคนนั่น เหตุผลคือให้เขาเลือกที่ที่เขาได้เปรียบ

สองคนได้เสียกำลังใจในการต่อสู้ไปแล้วแต่ผมให้เขาหาที่ฝังศพของเขาเองโดยคำแนะนำของผม

มันไม่มีความหมายแม้เขาจะวิ่งได้ เพื่อนพวกเขาถูกล้างบ้าง, สองคนได้ไปโรงเรียนเดียวกับผม ตราบใดที่พวกเขาไม่เปลี่ยนโรงเรียน, สองคนนั้นหาที่หลบภัยไม่ได้

สองคนได้ไปที่โรงงานร้างในเมือง

เหตุผลที่เขาเลือกมันคือขยะ เศษต่างๆได้กระจายไปทั่วและมันดูเหมือนมีหลายอย่างที่จะเป็นอาวุธได้

ผมบอกพวกเขาว่าพวกเขาใช้อาวุธอะไรก็ได้ตามใจ

พวกเขาได้สร้างหนทางจากเศษวัสดุ

สั้นๆคือ, แม้พลังใจในการต่อสู้ได้เสียไปแล้ว, จิตใจของพวกเขายังไม่แตกสลาย

「ร-เราใช้อะไรก็ได้จริงๆเหรอ」

ในความมืด, หัวหน้าถาม

「ใช่」

ผมพยักหน้าอย่างง่ายดาย

สองคนตั้งใจจะเลือกที่ที่เขาได้เปรียบแต่เขาเลือกที่ที่แย่ที่สุด

มืด มันเป็นสภาพที่ผมใช้ความสามารถผมได้อย่างเต็มที่

ผมไม่รู้เหตุผลแต่ความสามารถผมไม่ได้รับอิทธิพลจากแสง มันต่างออกไปเมื่อผมพูดว่าผมเห็นในความมืดได้เหมือนตอนเช้า มืดคือมืด แต่ผมเห็นได้ ตอนนี้, ผมควรจะพูดว่าผมรับรู้เหรอ?

บางทีผมก็คิดเกี่ยวกับมัน ตาผมเห็นจริงๆเหรอ?

เพราะภาพได้เข้ามาที่ตา, ผมเห็นได้ด้วยตา แต่ไม่ใช่ว่ามันแปลกที่รู้สภาพแวดล้อมแม้ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนเหรอ?

หรือมันเป็นไปได้ว่าความสามารถผมใช้เครื่องในที่ไม่เกี่ยวกับตาผม? ผมคิดมันบางครั้ง

ลบการปรากฏตัวของพวกเขา, สองคนหยิบเศษเหล็กขึ้นมาและโยนมันหาผม ผมหลบมัน

ตัดสินว่าระยะใกล้อันตรายพวกเขาสู้ในระยะกลางแต่เพราะผมรู้ว่าเขาจะโยนเมื่อไหร่, ผมหลบมันได้ง่ายๆ

มากกว่านั้น, วิสัยทัศน์มันมืด พวกเขาแทบไม่รับรู้ผมทางรูปภาพ อย่างไรก็ตาม ผม “เห็น” สองคนได้ดี

「คุห์」

เมื่อผมเข้าไปใกล้พวกเขา, สองคนรับรู้มันและถอยไป จากนั้น, พวกเขาโยนเศษเหล็กอีกครั้ง

มันสู้เหมือนเด็กๆ แต่ยังไงก็เถอะ ทั้งหมดเพราะพวกเขาทำอะไรไม่ได้

โยนเศษเหล็กออกมา, เมื่อสองคนรู้สึกว่าผมพุ่งเข้าไป, พวกเขาสร้างระยะอย่างสิ้นหวัง

「กัวะ!?」

「ม-มีอะไร?」

หัวหน้าที่ได้ยินเสียงร้องส่งเสียงออกมา ชาทื่อเหมือนจะเสียการทรงตัวไปเพราะเศษไม้และล้มลง

ติดกับในที่ที่นายเลือก, เป็นไอโง่หรือเปล่า?

「ม-มันไม่แฟร์!」

หัวหน้าตะโกนด้วยน้ำตา ไม่แฟร์? แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรนะ เขาหล่นไปด้วยตัวเขาเอง

「ม-มันไม่แฟร์ที่เห็นอนาคต!」

หัวหน้าตะโกนต่อ ไม่, ผมล้อเล่น

「ชั้นไม่ได้เห็นอนาคต」

แต่ผมมีมองแบบเอ็กซ์เรย์นะ, ผมคิดระหว่างที่ตอบ

「งั้นทำไมนายแข็งเกร่งจังอ่ะ!?」

「หาา? ทำไมเรอะ? ไม่ใช่ชั้นตอบนายไปแล้วเหรอ? มันเพราะชั้นแข็งแกร่ง ชั้นแข็งแกร่งและนายอ่อนแอ แค่นั้น」

ตอบคำถามของหัวหน้า, หัวหน้าได้เงียบไป

เกมไล่จับในความมืดดำเนินต่ออย่างไม่มีสิ้นสุด ผมวิ่งตามทั้งสองคนอย่างสบาย แต่ผมสามารถรับรู้ได้ดีว่าพลังใจของสองคนและ พลักกายลดลงไปทุกวินาที

เศษเหล็กที่โยนมาเล็กลงและพลังน้อยลง

ลมหายใจของพวกเขาหายใจลำบาก

พวกเขาเสียความเร็วไป แม้ว่าพวกเค้าจะพยายามวิ่งหนี และสีของความสิ้นหวังได้เริ่มแสดงบนสีหน้าของสองคน

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ที่เท่ห์เลยซักนิด ไม่ใช่แม้แต่การล่า มันแค่แมวเล่นกับหนู

มันมีคำพูดที่ว่าหนูที่จนมุมนั้นสู้ แต่สองคนนั่นน่าจะรู้ดีอยู่แล้ว

คนที่พวกเขาเป็นศัตรูด้วยไม่ใช่คนน่ารักที่จะล้อเลียนพวกเขา

สองคนเพิ่งจนมุมขณะที่ผมเข้าหาพวกเขาและโจมตีเบาๆ

「ฮฮฮิ้」

เขาถอยไปอย่างกระทันหันเมื่อผมจิ้มหัวของเขา

「หยุดนะ!」

เตะหลังเขาเบาๆ, เขาถอยไปอย่างกระทันหัน

「อัวะะะะะะะ!」

เตะเข่าของเขา เขาถอยไปอย่างกระทันหัน

เพราะพลังกายและพลังใจได้ถึงขีดจำกัด, มันเป็นไปไม่ได้แล้วที่พวกเขาจะตีสวนผมที่เดินอย่างสบายในความมืด, ที่เห็น สองคนได้ร้องไห้

การต่อสู้ของเด็กจบลงเมื่อคนหนึ่งร้อง แต่โชคไม่ดี พวกเราไม่ใช่เด็ก

「ผ-ผมขอโทษ! พวกเราผิดเอง!」

เตะหลังของหัวหน้าแรงขึ้นอีกหน่อย, เขาม้วนไปบนพื้นและเพิ่มเสียง แต่ผมได้เดินต่อไปโดยไม่ตอบ

ชายทื่อมองไปรอบๆระหว่างที่สั่น ถูกกดดันด้วยความกลัว, ทื่อได้ยอมแพ้

「น-นายต้องการอะไร! ผู้หญิงเหรอ!? ผมจะแนะนำผู้หญิงดีๆให้! ผมจะแนะนำคุณกับผู้หญิงที่เย็ดง่ายๆ! นั่นทำไม โปรดหยุดเถอะครับ」

ชายทื่อตะโกน ผมตอบสนองคำพูดเขาแปปนึง, ผมลังเล

ถ้าผมให้เขาเป็นลูกน้องผม, ผมหาผู้หญิงง่ายๆหลายคนเพื่อเย็ดได้ นั่นมันไม่แย่ ยังไงก็ตามー

「มึง, มันน่าหงุดหงิดที่มึงเป็นที่นิยมจัง」

ผมแอบไปข้างหลังของชายทื่อแล้วเตะใต้เข่าเขาระหว่างที่กระซิบใส่หูเขา

「อะก่ะ!」

เข่าทั้งสองได้พับ, ชายทื่อได้ทรุด

มันเป็นพวกนี่ที่ข่มขืนยูกะและทำเธอเป็นของเล่นแต่เขาไม่จำเป็นต้องทำรุนแรง, เขาเป็นที่นิยมโดยธรรมดา เค้าเป็นพวกอิเคเม็ง*หรือบางอย่างผมไม่ชอบมัน

*TLN หนุ่มหล่อ

คุณรู้ถึงความเหงาที่ผมใช้ชีวิตวัยหนุ่มมั้ย? คุณคงไม่รู้

งั้นนายก็แค่จีบผู้หญิง, และมีความสุขกับการโจมตีพวกเขาด้วยกำลัง

อา, ห่า, ผมรู้สึกหงุดหงิด มาขยี้มันเถอะ

ผมตัดสินใจและใช้เวลาอย่างสบายๆ, อย่างช้าๆ, ผมโจมตีแรงขึ้นอย่างช้าๆ

สามสิบนาทีผ่านไปและทั้งสองคนได้เหมือนกับผ้าขี้ริ้วแล้ว

ไม่สามารถยืนได้อีก, ทั้งสองคนขดตัวและร้องไห้อยู่บนพื้น

「มาจบมันมั้ย?」

ผมพึมพำขณะที่นั่งยองๆหน้าสองคนบนพื้น

「ชั้นจะให้ทางเลือกนายในท้ายที่สุด ชั้นจะให้นายเลือกระหว่างสองอย่างและชั้นจะยกโทษให้ถ้านายทำมันได้」

ถามทั้งสองคน, สองคนได้โล่งใจจากก้นบึ้งจากหัวใจลอยมาที่สีหน้า

「อย่างแรกไม้ที่หล่นอยู่นี่, ชั้นจะดันมันเข้าไปในท่อปัสสาวะนาย」

「ฮฮฮิ้」

「ฮฮฮิ้」

ได้ยินผม, สองคนดึงเอวของเขาและส่งเสียงร้อง

「สองคือー」

พูดสิ่งนั้น, ผมนำกล่องพลาสติกออกมาจากกระเป๋าและวางตรงหน้าทั้งสองคน

เสียงกรอบแกรบที่แปลกได้ยินมาจากกล่อง

ระหว่างที่ผมใช้เวลาไล่ทั้งสองคน, ผมจับมันมาเพราะผมว่าง ขอบคุณสิ่งนั้น, ข้างในได้แน่น-เอี้ยด มากกว่านั้น, มันมีตัวใหญ่ตัวนึงอยู่ข้างในด้วย

「ชั้นจะเติมโปรตีนให้นาย มา, เลือกอันไหน?」

สองคนมองกล่องพลาสติกระหว่างฟังผม

พวกเขาเดาได้ว่าข้างในมีอะไรโดยเสียงของมัน

พวกเขาไม่สามารถเลือกเอาไม้ใส่เข้าไปในท่อปัสสาวะ ดังนั้นพวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากเลือกเติมโปรตีน

「ค-แค่ตัวเดียว…ได้มั้ยครับ?」

หัวหน้าถามระหว่างร้องไห้ มากกว่านั้น, เขาสุภาพก่อนผมจะรู้ตัว

「ฟุฟุฟุ, มันไม่ชัดหรอว่าต้องทั้งหมด」

ผมตอบระหว่างยิ้มและหัวหน้าหัวเราะ

เค้าแตกสลายแล้ว

โปรตีนจำนวนมากที่ผมจับมาต้องใช้งานอย่างดีทุกชิ้น ดังนั้นทั้งสองคนควรจะรับผิดชอบและกินมัน

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน