เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 21

ตอนที่ 21

ธรรมชาติแล้ว, ผมไม่ได้บอกแม่เกี่ยวกับมารินะและยูกะค้างคืนที่บ้าน มันจะเป็นปัญหาอย่างแน่นอนถ้าผมบอกว่ามีคนสองคนค้างคืน, มากกว่านั้น, ผู้หญิง

แต่ผมบอกเธอว่าเพื่อนจะมาค้างคืน

แม่มีความสุขเมื่อผมบอกเธอและนั่นน่าทึ่ง เธอบอกผมว่าให้พวกเขากินของอร่อยและมอบให้ผม 10,000 เยน

มันเป็นเพราะผมไม่เคยเรียกเพื่อนมาค้างที่บ้านมาก่อน

ไม่, มันเป็นครั้งแรกที่ผมบอกแม่เกี่ยวกับการชวนเพื่อนมาที่บ้านเรา

สำหรับผมผู้ที่ได้เงินรายเดือนห้าพัน, หมื่นเยนสำหรับสุดสัปดาห์เหมือนพูดในฝัน

ผมคิดว่าจะเก็บไว้เป็นเงินเก็บแต่เป็นเพราะมันเป็นแม่ผม, ดูเหมือนว่าสลิปต้องถูกแสดง เธออาจเอาที่เหลือคืนดังนั้นมาซื้อเต็มที่ดีหว่า

「ด้วยนั่นพูด, ไปกินเนื้อย่างกันเธอ, ชั้นเลี้ยง」

ผมบอกสองคนระหว่างที่นำออกมา 10,000 เยน

「เอออ๋!」

มารินะส่งเสียงตกใจ, จากนั้นมองผมด้วยสายตาสงสัย

「พ-พวกเราต้องคืนสองเท่ามั้ย…?」

จากนั้นเธอพึมพำมัน

ช่ายเป็นสาวที่หยาบคาย เธอสงสัยผมอย่างสมบูรณ์

「งันเธออยู่ในบ้าน ชั้นและยูกะ-จังไปไปกินเนื้อสองคน」

「ส-สองคน…」

มารินะส่งสายตามาที่ด้านหลังผมเมื่อเธอได้ยินผม จากนั้นเธอสังเกตยูกะข้างหน้า

ยูกะไม่พูดและซ่อนตัวเธอข้างหลังผมตลอดเวลาตั้งแต่เธอเห็นมารินะ

เธอมองผมด้วยตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกด้านลบ ดังนั้นผมคิดว่าเธอต้องมองมารินะด้วยความเกลียดแน่นอน แต่เธอได้เป็นเหมือนลูกหมาที่ถูกรังแก

「ช-ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายไปตามลำพังกับยูกะ-ซัง! ชั้นจะไปด้วย!」

มารินะคิ้วขมวดเมื่อเธอเห็นยูกะกลัวจากนั้นเธอเพิ่มเสียงและจ้องมาที่ผม

โออ้, เธอพูดอย่างนั้นเหรือ? เธอรู้ใช่มั้ยว่าทำไมยูกะกลัว, ใช่มั้ย? เธอรู้ว่าว่าเธออยากตำหนิใครจริงๆแล้ว, ใช่มั้ย?

ไม่ใช่ว่าเธอมองความจริงไม่ได้เหรอเธอจึงเปลี่ยนความรับผิดชอบมาที่ผมเพื่อปกป้องหัวใจของเธอเอง?

ยังไงซะ โอเค ความสนุกเพิ่มขึ้นเมื่อเธอพยายมจะหนีโดยการวิ่งไปรอบๆ

เธอจัดรูปลักษณ์ของเธอ, แต่นั่นมันโอเคสำหรับผม ผมพูด, ไม่มีคำถามถ้ามารินะใส่ชุดถักสีดำ แต่ไม่ใส่กางเกงในและไม่ใส่ยกทรงนะ

และยูกะอยู่ในชุดไปข้างนอกแล้ว

ยูกะที่มัดผมกึ่งยาวเป็นหางม้า, เธอใส่เสื้อคลุมคาร์ดิแกนสีดำบนเสื้อสีขาว เนคไทสีชมพูบนคอของเสื้อสีขาว เธอใส่ถุงเท้าเข่าสีดำ และกางเกงขาสั้นลายสก็อต

เนคไทในเสื้อของเธอดูสะอาด นั่นทำไมผมอยากทำให้มันเลอะมาก แล้ว, ผมชอบกระโปรงสั้นแต่กางเกงก็ไม่แย่เหมือนกัน มันเหมาะกับสาวที่ดูแมน แต่สำหรับยูกะที่รูปลักษณ์และบรรยากาศสาวมาก, มันมีช่องว่างและสัมผัสทางอารมณ์

เราจะหยุดไปร้านเนื้อย่างและเย็ดยูกะหลังจากนี้

ไม่, เรามีเวลา มาสนุกกับการกินเนื้อย่างเพราะมันหายาก และมันไม่สายเกินไปที่จะรับพลังงาน

ผมที่พายูกะและมารินะมาที่บ้านคิดจะไปหยุดที่ร้านเนื้อย่าง

มันเป็นร้านเนื้อย่างที่จริงจังแต่ 10,000 จะพอมั้ย

ผมพาผู้หญิงไปสองคน, หน้าอกยูกะใหญ่แต่เธอเตี้ยและดูละเอียดอ่อน เธอจะกินเยอะมั้ย?

ความสูงของมารินะเตี้ยกว่าผมและยูกะ มีหน้าอกใหญ่เหมือนกัน แต่เธอค่อนข้างผอม

10,000 เยนควรจะพอ แต่, มันจะเหลือเท่าไหร่? แม้เธอมอบให้ผม 10,000 สำหรับสุดสัปดาห์, ถ้าผมใช้เกือบหมดไปบนคืนวันศุกร์, มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสุดสัปดาห์ที่หรูหรา

แต่มันจะไม่อร่อยถ้าคิดถึงเรื่องเงินระหว่างการกิน

ดังนั้นผมควรจะไปกินให้เต็มที่ในร้านราคาถูก แม่ว่ารสชาติจะน้อยกว่า

พูดนั่น, ผมตัดสินใจเลือกทางแล้วไปที่ร้านเนื้อย่างที่เป็นบุฟเฟ่ต์กินเท่าไหร่ก็ได้

มันเป็นผมเลี้ยงแน่นอนว่า พวกเขาจะไม่บ่น

เดินตอนกลางคืนในย่านที่อยู่อาศัย, แขนซ้ายของผมถูกรัดด้วยทั้งสองแขนของยูกะ ขณะที่เธอเดินด้วยก้าวที่เร็ว

นมใหญ่ของเธอดันแขนผมและเธอเดินเงียบๆระหว่างมองไปข้างล่าง

「เราจะไปกินที่ไหน」

เมื่อผมหันหัวไปทางเสียง, มารินะจ้องผมด้วยตาที่เปียกและหูที่แดง

เธอดึงหน้ากระโปรงด้วยมือขวาและหลังด้วยมือซ้าย, เธอเดินเหมือนเป็ด

เธอใส่กระโปรงสั้น-โนแพน* ที่ข้างในสามารถเห็นได้ด้วยแค่การยืน เธอรู้สึกไม่สบายใจถ้าเธอไม่ดึงกระโปรงผมเดาว่า แต่เพราะเธอดึงกระโปรง, เสื้อถักติดกับผิวหนังเธอมากไปจนทรงของนมเธอและหัวนมได้ชัดขึ้น

*TLN โนแพนตี้ ไม่ใส่กางเกงใน

เธอไม่สามารถซ่อนหัวนมที่โผล่มาข้างบน แค่เพราะเธอยืดกระโปรงด้วยสองมือ ถ้าเธอแยกมือใดซักมือเพื่อซ่อนหน้าอก รูตูดและหีเธอจะถูกเห็น

「เนื้อย่างกินเท่าไหร่ก็ได้ข้างหน้า」

「เอ๋?」

มารินะเอียงหัว

เธอมีความคาดหวังเมื่อผมบอกว่าร้านเนื้อย่างแต่กลายเป็นเนื้อย่างกินเท่าไหร่ก็ได้? ความคาดหวังของเธอได้กลายเป็นศูนย์ น่าจะเป็นที่เธออยากพูด

ผู้หญิงคนนี้ช่าง…

「วาาา! ชั้นรู้นั่น! มันยังมีเค้กและผมไม้กินเท่าไหร่ก็ได้ใช่มั้ย」

「…เอิ่ม, ใช่」

เมื่อผมคิดว่าเธอพูดบ่นประชดประชัน, มารินะประสานมือตรงหน้าหน้าอกที่ใหญ่จากนั้นนัยน์ตาเธอสว่างขึ้น

เพราะเธอแยกมือออกมาจากกระโปรงเธอ, หีของเธอถูกเห็นเล็กน้อย แต่มันดูเหมือนเธอยังไม่สังเกตมัน

ผมได้ยินเกี่ยวกับผู้หญิงแพ้ทางเค้กแต่นั่นจริงเหรอ?

「มันดูเหมือนมันยังมีลิ้นจี่กินเท่าไหร่ก็ได้! ชั้นรักลิ้นจี่! ชั้นกินได้เยอะมั้ย!?」

มารินะผู้ที่เดินไกลจากผมนิดหน่อยรีบเดินมาข้างผมจากนั้นเธอถามอย่างมีความสุข

「ไม่, เธอกินทุกอย่างได้ตามชอบเพราะมันเป็นกินเท่าไหร่ก็ได้?」

「วาาา~!」

มารินะดีใจเมื่อเธอได้ยินว่าเธอกินยังไงก็ได้ ผมไม่สนใตแต่หีเธอได้เปิด ผมเป็นคนที่พูดแต่ไม่ใช่ว่าเธอควรจะซ่อนมันเหรอ

อ้า, อย่างที่คาด, มันดีกว่าถ้าคุณเห็นแต่ไม่เห็น

「ชั้นกินชอร์ตเค้กสตรอเบอร์รี่ได้ใช่มั้ย?」

「ชั้นบอกว่าเธอกินอะไรก็ได้, ใช่มั้ย?」

「วาา! ดูเหมือนว่ามีเมล่อนกลมด้วย! ชันอยากกินเมล่อนทั้งลูก! มันเป็นสิ่งหรูหราที่จะกินเมล่อนทั้งลูก! พนักงานกินเมล่อนฮาโลวีนที่เหลือ, ใช่มั้ย!?」

「…ไม่รู้ดิ」

ผมแค่ใช่ครับ-นายกับมารินะผู้ที่ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นอย่างมาก

แก้มมารินะแดง และตาแวววาว แต่, ตาเธอสั่นรัวที่ทางซ้ายของผม

ฮ่ะฮ้าาน, เพราะยูกะเงียบ, มันดูเหมือนเธอพยายามจะรู้สึกไปรอบๆและเพิ่มความตึงเครียดของยูกะด้วย

มารินะพูดว่าเธอจะไม่ขอโทษยูกะ พูดนั่น, เธอไม่สามารถคุยกับยูกะอย่างสงบได้

สำหรับมารินะ, เธอจะรู้สึกดีกว่าถ้าเธอถูกรังแกโดยยูกะ แต่เพราะยูกะไม่พูดอะไร, เธออยู่เฉยๆ อย่างกระอักกระอ่วน

มารินะดูดีใจและตึงเครียดภายนอก, ใจของเธอเต้นแรง, มันขับเคลื่อนไปด้วยความกลัวและความไม่สบายใจ แน่นอนว่า ความเครียดเพื่อขึ้นในความเร็วเป็นมัค

เดินบนย่านที่อยู่อาศัยตอนกลางคืน, พวกเราในที่สุดก็มาถึงร้านเนื้อย่างกินเท่าไหร่ก็ได้ที่ไกลนิดหน่อยจากนั้น, เราเข้าไปในร้าน

「อุเอ้ะะะ…」

ร้านเต็มไปด้วยคนไม่ว่าจะมองไปที่ไหน

ทั้งหมดเพราะมันเป็นคืนวันศุกร์ มากกว่านั้น, เพราะมันเป็นร้านที่กินได้หลายอย่างจนเต็มท้องได้ด้วยราคาที่ดี, มันเกือบเต็ม

「ไอติมกินเท่าไหร่ก็ได้! เจลาโตกินเท่าไหร่ก็ได้! ชั้นดีใจที่ชั้นกินอาหารเที่ยงแค่เบาๆ」

มารินะที่ดูของหวานในแถว, เธอสนุกสนานด้วยตัวเธอเอง

เธออยู่บนความตึงเครียดเต็มเปี่ยมก่อนหน้าแต่เธอตอนนี้ดูโล่งใจเล็กน้อย

เมื่อเราเดินไปที่ร้าน, มันเงียบและมืดแม้ว่ามันมีแสงจากด้านนอกบนถนน ข้างในของร้านเผชิญหน้าพวกเราด้วยคนที่เสียงดัง สำหรับมารินะ, มันโล่งใจในบรรยากาศที่อึดอัด

พูดนั่นแล้วー

「ชั้นชอบกล้วยด้วย! ชั้นรักน้ำพันซ์กล้วย!」

เธอได้รับการปลดปล่อยจากอากาศที่อึดอัดเหรอ? มารินะผู้ที่ตึงเครียดสูงเมื่อเดินตอนกลางคืนเมื่อกี้นี้ โดดไปรอบๆด้วยตาที่แวววาว

ผมที่ยืนก่อนหน้ามารินะ, ซ่อนข้างหลังเธอ

ชั้นบอกเธอแล้ว, หีของเธอถูกเปิดเผย มันจะมีปัญหาถ้าเธอสร้างเรื่องวุ่นวานในที่นี้ แล้วก็, หยุดกับลิ้นจี่, กล้วย, และไอติม เรามาที่นี่เพื่อกินเนื้อดังนั้นมากินเนื้อเถอะ

มันกินเท่าไหร่ก็ได้ดังนั้นมากินคืนทุนกันเถอะ

หลังจากรอสิบห้านาที, เราถูกนำไปที่เก้าอี้ของเรา

มีครอบครัวหลายครอบครัวเป็นแขก, มีเสียงสะท้อนของเด็กร้อง และเสียงหัวเราะ, และมีเด็กวิ่งไปรอบๆร้าน

มีแขกวัยหนุ่มสาวแต่, ผู้ชายกับผู้ชาย และผู้หญิงกับผู้หญิง, สั้นๆคือ พวกเขามาเป็นกลุ่มเพศเดียวกัน

ยังไงซะ, เดทกันที่ร้านเนื้อย่างมันค่อนข้าง…ผมไม่ถือแต่

นั่งเก้าอี้เรา, เราถูกมอบเครื่องปรุงทันที

เนื้อ, เนื้อ! มากินเนื้อเถอะ! มารินะหลงไหลในของหวานและผลไม้, ยูกะดูไม่เหมือนว่าเธอจะกินเยอะดังนั้นมันจะขาดทุน

ผมจะกินส่วนของพวกเขาด้วย

มีควาคิดอย่างนั้น, ผมหยิบเนื้อบนจานและกลับไปที่เก้าอี้

ยูกะอยู่บนเก้าอี้ เธอไม่ขยับตั้งแต่เธอได้ถูกนำมานั่ง

ผมไม่ถือมันแล้วนั่งต่อจากยูกะ จากนั้นเริ่มย่างเนื้อทันที

อย่างแรกจะเป็น คาลบิ*ที่พิเศษนี้ ผมกินคาลบิที่สดๆร้อนๆ กับข้าวและเครื่องเคียง

ด้วยคาลบิที่เรียงต่อจากกันบนตาข่าย, กลิ่นหอมได้มาที่จมูกไปด้วยกันกับเสียงย่างเนื้อ

ผมที่กลืนน้ำลายพลิกคาลบิอีกอัน, ตั้งใจกับการไม่ทำมันสุกเกินไป

น้ำเกรวี่เอ่อล้นเมื่อย่าง, มันหยดจากตาข่ายและเกรวี่ที่หยดทำไฟลุก

ด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผาก, ผมเปิดตากว้างขณะที่ผมย่างคาลบิอย่างเงียบๆ

ตอนนี้แหละ!

ผมนำคาลบิที่ดีพอแล้วด้วยที่คีบ และรีบวางมันบนจาน

「อุโฮ่โฮ่!」

ดูคาลบิที่ทำเสียงร้อนฉ่าขณะที่มันแยกออกจากไฟ, ผมส่งเสียงร้องโดยสัญชาตญาน

「งั้น, อิตาดาคิมัส」

ผมอยากยัดเข้าปากทันทีแต่ผมทนความคิดนั้นแล้วปรบมือ

เราต้องขอบคุณอาหาร

จบการอธิฐาน, ผมที่เปิดตากว้าง, นำคาลบิด้วยตะเกียบ, และจิ้มมันลงไปบนซอสพิเศษแล้วยัดมันเข้าปาก

คาลบิยังร้อนฉ่าขณะที่ผมเคี้ยวและความอร่อยของน้ำเกรวี่แพร่กระจาย

ผมโยนข้าวเข้าไปทันทีและเคี้ยวมันเข้าด้วยกัน

อ๊าา, อร่อย!

หลงไหลในความเข้ากันของเนื้อและข้าว, ผมกลับมามีสติ

ปรกติแล้ว, คุณจะกินคำเล็กๆของเนื้อและข้าวเข้าปากแต่, มันเป็นกินเท่าไหร่ก็ได้วันนี้ ผมจะไม่ใส่ชิ้นเล็กๆของเนื้อกับข้าว ผมกินได้อย่างหรูหรา

โอเค, ผมจะกินเยอะๆ, หลังจากผมกล่อมตัวเองเสร็จแล้ว, ผมกินเนื้อที่เรียงกันบนตาข่าย

「ลิ้นจี่♪ลิ้นจี่♪ลิ้นจี่♪」

เจ้าโง่กลับมา

มีลิ้นจี่เป็นภูเขาบนจาที่อยู่บนถาดของเธอ จานอื่นมี ไอติม, เจลาโต, หรือเค้ก ยังมีเมล่อนที่เธอพูดว่าเธออยากกินทิ้งลูก

「เอ้ะเห้ะเห้ะ ♡」

มารินะที่หยิบลิ้นจี่ซ้ำแล้วซ้ำอีกบนภูเขา หัวเราะอย่ามีความสุขขณะที่แก้มแดง แต่เมื่อเธอส่งสายตาไปบนยูกะที่นั่งข้างผม เธอรู้สึกแย่ จากนั้น, เธอแกะลิ้นจี่อย่างเงียบๆ

เธอเพิ่มพลังใจของเธออย่างบังคับ แต่เธอไม่สามารถทนยูกะที่เงียบได้

เธอถูกต้อนจนมุมด้วยตัวของเธอเอง

เธอพูดว่าเธอจะไม่ขอโทษ, ขีดจำกัดจะมาถึงไม่เร็วก็ช้า และเธออาจจะคุกเข่าต่อหน้ายูก

พูดนั่นแล้ว, เธอเป็นไอโง่ เธอเป็นไร้เดียงสาที่ทำอะไรไม่ถูก ผมควรจะไม่พาเธอมาที่ร้านเนื้อย่างนี้

ยังไงซะ, โอเค มาปล่อยไอโง่ไว้กันเถอะ ผมไม่มีทีสำหรับเรื่องนั้นตอนนี้ ทั้งหมดเพราะมันมีเวลาจำกัดของกินเท่าไหร่ก็ได้ ยังไงก็ตาม, มากินเนื้อจนเรากินไม่ไหวกันเถอะ

หลังจาก 20 นาที ผมไม่อยากจะเห็นเนื้ออีกแล้ว

ไม่เอาแล้ว พอ แต่ยังมีจานเนื้อเรียงกันอยู่บนโต๊ะ

「อุปุ」

ผมโลภ ผมคิดว่าผมยังไปต่อไหวซักพักที่แล้วแต่ขีดจำกัดผมได้มาถึงกระทันหัน จากนั้นขีดจำกัดที่ผมไม่อยากจะเห็นเนื้ออีกได้มา

ต่างจากผมที่ถึงขีดจำกัด มารินะกินลิ้นจี่เงียบๆ

เธอโยนลิ้นจี่ที่แกะเข้าปากเธอจากนั้นใส่เจลาโตเข้าปาก เธอกินเมล่อนกลมต่อจากนั้นเธอแกะลิ้นจี่อีกครั้ง, จากนั้นเธอกัด ชอร์ตเค้กสตรอเบอร์รี่, จากนั้นโยนลิ้นจี่เข้าปากอีกครั้ง

ตรงหน้ามารินะที่กินอยู่มีกองเปลือกลิ้นจี่อยู่

ผมคิดว่าเธอจะไม่สามารถกินผลไม้เป็นของหวานแต่, สาวคนนี้ความภักดีต่อลิ้นจี่นั้นไม่ปรกติ เธออาจจะคืนทุดด้วยแค่ลิ้นจี

มันดีเยี่ยมแต่ปัญหาคือเนื้อ ผมไม่ไหวแล้ว แต่, ผมต้องซื้อเนื้อที่ผมไม่ได้กิน นั่นเป็นมารยาทของบุฟเฟ่ต์กินเท่าไหร่ก็ได้

「ย-ยูกะ-จัง อยากกินเนื้อใช่มั้ย? ชั้นจะย่างอันนึง」

ผมที่ทำอะไรไม่ถูก, ตัดสินใจจะผลักทุกอย่างไปให้ยูกะ ยูกะผู้ที่มองลงเงียบๆ, ไม่กินอะไรและแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้

มารินะสั่นเมื่อผมพูดกับยูกะ, แต่จากนั้นเธอละสายตาเธอออกจากความจริงและกินลิ้นจี้ด้วยความสิ้นหวัง

เธอยังจะกินเหรอ? ไม่เลวเลย

ดูมารินะระหว่างที่ย่างเนื้อ, ผมวางเนื้อย่างลงบนจานจากนั้นวางมันหน้ายูกะ

「ไม่ใช่ว่าเธอควรเลือกซอสเองเหรอ?」

เมื่อผมพูดกับเธอ, ยูกะส่งสายตามาให้ผม จากนั้นเธอจับแขนเสื้อของแจ็คเก็ตด้วยนิ้วของเธอ

「ขอบคุณ」

ยูกะส่งยิ้มมาระหว่างพูดคำขอบคุณ แต่, เธอไม่หยิบตะเกียบ

นี่มันอันตราย เรามีเวลาจำกัด เพราะเวลาจำกัดคือ 40 นาที, เรามีเหลือแค่ประมาน 15 นาที

มันชนะง่ายๆถ้าผมกิน แต่ยูกะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน

มากกว่านั้น, เธอไม่มีแม้แต่ตะเกียบ

ผมต้องป้อนมันกับไอโง่ที่กินลิ้นจี่อย่างสิ้นหวังเหรอ? ไม่, ไอโง่นั่นต้องถึงขีดจำกัดด้วย ผมจะมีปัญหาถ้าผมบังคับเธอกินแล้วเธออาเจียน

พนักงานไม่โกรธถ้าผมเหลือนิดหน่อยแต่ผมไม่พอใจกับแค่นั้น

งั้น, มันไม่มีทางเลือกนอกจากยูกะ

มันช่วยไม่ได้ ถ้ามันเป็นแบบนี้

「ย-ยูกะ-จัง นี่, อ้าาาม」

ผมผู้ที่หยิบเนื้อด้วยตะเกียบระหว่างที่บังคับให้ยิ้ม, ผมยกเนื้อไปที่ปากยูกะ

ยูกะมองผมอย่างว่างเปล่า, เกาะแขนผมและหัวเราะ จากนั้นเธอกินเนื้อ

「อร่อย~♡」

ยูกะดันหน้าอกที่ใหญ่ของเธอขณะที่เธอเกาะแขนผม, มีรอยยิ้มบนหน้าเธอและพึมพำระหว่างที่เขี้ยว

โอเค, ผมได้เธอแล้ว ให้เธอจัดการกับที่เหลือเถอะ

ผมคิด, แต่ผมไปต่อไม่ถูก

ยูกะที่กินเนื้อที่ผมให้เสร็จ มองผมอย่างมีความหวัง

「…อ-อยากกินอีกมั้ย」

「ถ้าซูซูฮาระ-คุงป้อนชั้น~♡」

ยูกะตอบคำถามผมอย่างเขินๆด้วยแก้มที่แดง

แม้ตัวเธอเป็นสาวน้อยขี้อาย, จำนวนเนื้อที่เหลือจะมากไปสำหรับสาวที่ตัวเล็ก ยังไงซะ, มันยังไม่เพียงพอ?

ผมให้เธอจัดการกับมันแต่, เธอไม่แย่เลย

「ช-ชั้นจะไปเอาลิ้นจี่งั้นชั้นจะเอาเนื้อมาด้วย」

「เอ๋!?」

เมื่อผมมองไปที่เสียง, มารินะผู้ที่หน้าแดงและรู้สึกอาย, ยืนจากเก้าอีก จากนั้นภูเขาของลิ้นจีได้กลายเป็นเปลือกก่อนผมจะสังเกต

「ช-ชั้นก็อยากกินเมล่อนกลมด้วย」

「…อา, ใช่」

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้าสู้มารินะที่อาย

แค่ท้องเธอไปอยู่ที่ไหน

หน้าอก? หน้าอกดูดซับทุกอย่างไปเหรอ?

มารินะยืนจากเก้าอี้และผมอยู่ตามลำพังกับยูกะ

นั่งต่อจากผม, ยูกะใกล้เข้ามาและเกาะแขนผมส่งสายตามาที่ผมบางเวลา

「ข-ขอโทษ, ชั้นจำหลายๆอย่างได้เมื่อชั้นเห็นยูกิ-เซ็นไป」

ยูกะที่เงียบมาซักพักเปิดปากของเธอขอโทษ

ยังไงซะ, นั่นมันแน่นอน ทั้งหมดเพราะมารินะเป็นแฟนสาวของชิโนซากิ แม้ว่าพวกเขาไม่ติดต่อกันโดยตรง, เธอควรจะรู้จักเธอ

มันเป็นแฟนสาวของหัวหน้าผู้ที่แปดเปื้อนเธออย่างเลวร้าย มันธรรมดาที่เธอจะไร้คำพูด

「ยูกิ-เซ็นไปเปลี่ยนไป ตาของเธอได้อ่อนโยน แล้วก็, เธอน่ารักกว่าเดิมด้วย」

「อย่างนั้นเหรอ?」

ผมถามยูกะ

「เธอจะยกโทษให้มารินะมั้ย?」

เมื่อผมถามยูกะ, เธอสั่น, จากนั้นเธอฝังหน้าลงไปที่แขนของผม, และเกาะแรงขึ้น

「ชั้นไม่รู้…」

เธอตอบในเสียงที่สั่น ได้ยินคำพูดนั้น, ผมโล่งใจ

“ชั้นยกโทษ” ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อถ้าเธอพูดแต่เธอตอบกว้างๆ นิสัยของยูกะเฉยเมย เธอได้มีประสบการณ์โดนรังแกดังนั้นเธออ่อนแอและขี้อาย และเธอจะกลืนทุกอย่างที่พูดและทุกอย่างที่ทำ, ดังนั้นเธอจะยกโทษระหว่างหัวเรา

ยูกะด้วยนิสัยที่ตอบว่า “ชั้นไม่รู้” นั่นเป็นความหมายเดียวกันกับ “ชั้นไม่”

เธอไม่ต้องขอโทษ นั่นน่าสนใจมากกว่า

「ช-ชั้นขอโทษ…」

ผมได้ยินคำขอโทษ เธอขอโทษเพราะเธอไม่ได้พูดมันว่าเธอจะยกโทษให้เหรอ? จริงๆเลย, นิสัยดีแค่ไหนกัน? ーอึ๋น?

ตอนนี้มันไม่ใช่เสียงยูกะ ตั้งแต่ต้น, เสียงเหมือนมันมาจากที่ไกลๆ

มองดูยูกะ, เธอก็สับสนเหมือนกัน

หือห์? มันไม่ใช่ยูกะ? งั้น, เสียงนั่นมันขนมปังอะไรล่ะ…?

「อ้า, ทำไมนี่เกิดขึ้น กางเกงชั้นเลอะไอติม」

ผมได้ยินเสียงผู้ชาย เสียงไม่ชัดดังนั้นเขาเห็นได้ชัดว่าเมา

เมื่อผมหันไปหาเสียงー

「ห๋า?」

「เอ๋?」

ผมส่งเสียงโดยสัญชาตญาน, จากนั้นยูกะก็เหมือนกัน

「เอ๋, หือห์? อาซาฮินะ?」

「ไม่? แต่…」

สาวถูกล้อมด้วยชายสิบคนที่เมาอย่างชัดเจน ผมดำทวินเทลพร้อมตาแมว เธอดูเหมือนอาซาฮินะ แต่เธอตัวเล็ก ตัวเล็กมากๆ ยังไงก็ตาม, เธอตัวเล็กมากๆจริงๆ

「หน้าคล้ายกันเรอะ?」

「ม-ไม่ใช่ว่าเธอเหมือนเกินไปเหรอ?」

ยูกะตอบโต้คำพึมพำของผม

ใช่ เธอดูเหมือนมาที่จะเป็นคนอื่น ถ้างั้นー

「ธ-เธอมีลูกเหรอ?…」

「น-น้องสาวไม่เข้ามาในใจเหรอ?」

ยูกะตอบโต้อีกครั้ง

พูดถึงแล้ว, เธอยังซิงจนผมข่มขืนเธอ แล้วก็ มันแปลกถ้าเธอมีลูก ถ้างั้น, มันธรรมดาที่จะคิดว่านั่นเป็นน้องสาวเธอ

「น้องสาว?」

「ถ้าไม่ใช่, แล้วอะไรล่ะ? เธอเหมือนกันมากไม่ว่าจะดูยังไง」

「นายไม่รู้เหรอว่าอาซาฮินะมีน้องสาว?」

「ช-ใช่ ชั้นไม่รู้」

「พวกเขาหน้าเหมือนกันนะ」

「เหมือน」

「แต่เธอน่ารักอ่ะ」

「แต่อะไรล่ะ? ยูกะ-จังน่ารักด้วยรู้มั้ย」

「ไม่, แต่นั่นน่ารักกว่าอาซาฮินะนะ?」

「เธอดูเหมือนกันเป้ะ ดังนั้นเขาทั้งสองคนน่ารัก」

「การที่อายและสั่นมันดูน่ารัก, ใช่มั้ย? แล้วก็, เธอน่ารักและแบกง่าย, สิ่งนั้นน่ารักกว่าอาซาฮินะ」

「…ย-ยังไงซะ, แน่นอน, มันน่ารัก」

ฟังคำชักชวนของผม, แก้มของยูกะแดงขณะที่เธอมองอาซาฮินะเล็กและพยักหน้า

ใช้มั้ย? เธอน่ารัก, ใช่มั้ย? เธออาจจะดูเหมือนอาซาฮินะที่หยิ่งแต่เธอเล็กและดูขึ้อาย เธอสั่นระหว่างน้ำตาซึมขณะที่ถูกล้อมโดนพวกผู้ชายเมา

「ชั้นอยากจะถามทันทีเลยแต่, ยู-จังที่เล็กันั่นอยู่ในระยะของนายมั้ย?」

「ใช่」

「ในความหมายไร้เดียงสา? หรือความหมายเรื่องเซ็กส์?」

「ทั้งสอง, ชั้นเดาว่า」

「ซูซูฮาระ-คุงมีระยะชอบที่กว้างจัง」

「ยังไงซะ ใช่ ชั้นโอเคกับตัวเล็กแต่เมียเด็กก็ดี」

แม้อาซาฮินะค่อนข้างโลลิ, ผมทำได้ ผมทำได้ หรือว่า, ผมจะทำทุกอย่างที่ดูน่ารัก

「อ-อ-ออืมมม, ห-หนูขอโทษ ค-ค่าซักรีด…」

โลลิอาซาฮินะล้อมโดยผู้ชายได้กลัว, เธอคำนับขณะที่เธอสั่นเธอนำกระเป๋าสะพายไหล่แขวนเฉียงอยู่บนไหล่เธอ จากนั้นนำกระเป๋าออกมา

โออ้, เธอตัวเล็กกระนั้นเชื่อถือได้เหมือนผู้ใหญ่, เธอตั้งใจจะทำบางอย่างด้วยตัวเองเหรอ?

โลลิอาซาฮินะถือกระเป๋าที่มีตัวละครอนิเมะติดอยู่, เธอเปิดกระเป๋าระหว่างสั่น และกระเป๋าได้พลิก

เหรียญ 500 เยนร่วงบนพื้น เธอเขย่ากระเป๋าแต่ไม่มีอะไรออกมาอีกนอกจาก 500 เยน

โลลิอาซาฮินะเขย่ากระเป๋าด้วยตาที่เปียก แต่, ไม่มีอะไรร่วงออกมาในท้ายที่สุด

เกือบจะร้องไห้, โลลิอาซาฮินะมองขึ้นมาหาผู้ชายระหว่างที่กัดปากล่าง จากนั้นเธอมอบ 500 เยนระหว่างที่สั่น

ฟุฟุ, อันตราย เธอน่ารักเกินไป

「อาร่าอาร่า, เธอไม่มีอะไรนอกจาก 500 เยน ถ้างั้นมันไม่พอ」

ผู้ชายหัวเราะ

ผมรู้, ผมเข้าใจมัน เพราะเธอดูหยิ่งแม้ว่าเธอตาเปียกและสั่น, มันทำให้นายอยากรังแกเธอ

เอาเลย, ทำอีกสิ

「เธอไม่ควรจะล้มถ้าเธอล้างมันไม่ได้」

เสียงที่สง่างามขัดเสียงหัวเราะของผูชาย

「โออ้, ตัวจริงออกมาแล้ว」

「ว้าา, ยู-จังเท่จริงๆ!~♡」

อาซาฮินะตัวจริงปรากฏตัว อาซาฮินะยืนอยู่ตรงหนาผู้ชายด้วยท่าทีที่หยิ่งยโส, เท้าเอวทั้งสองมือและจ้องที่ผู้ชาย

ตัวเล็กอยู่นี้ดังนั้นผมคิดว่าตัวหัวหน้าอยู่นี่, แต่เธออยู่นี่จริงๆ

「เหห๋」

ผู้ชายมองอาซาฮินะระหว่างหัวเราะ ตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความหยาบคาย

นั่นเป็นเพราะอาซาฮินะยังเป็นคนสวยไม่ว่าตัวเธอจะเป็นยังไง แต่หน้าอกเธอไม้กระดานนะ

「ถ้านั่นไม่พอจ่าย, เอาที่อยู่บ้านมาให้เรา」

ชายคนหนึ่งถามอาซาฮินะระหว่างยิ้ม

「มันใช่ความผิดของยุยจริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่านายแค่เมาแล้วไปชนยุยเหรอ?」

「อ๋า?」

หน้าของชายคนหนึ่งเปลี่ยนไปจากคำพูดอาซาฮินะ

อออ้า, เธอทำพวกเขาโมโห

แม้ผู้ชายจะมองอาซาฮินะอย่างชุ่ยๆ, พวกเขาหงุดหงิดอย่างชัดเจน

ผู้ชายแค่เล่นกับโลลิอาซาฮินะ, มันเป็นแค่การล้อ และแม้อย่างนั้น อาซาฮินะพุ่งเข้าใส่พวกเขาและมันดูเหมือนเธอซีเรียส

เธอแค่ปล่อยไปก็ได้

ผู้ชายกับอาซาฮินะจ้องกัน รอบๆได้เงียบลง ขณะที่พวกเขาเดาบรรยากาศ

「ซ-ซูซูฮาระ-คุง」

ดึงแขนเสื้อของแจ็คเก็ตผม, ยูกะเรียกออกมาอย่างไม่ปลอดภัย

「ยังไงซะ, มันโอเคชั้นเดานะ」

ผมมองยูกะและตอบจากนั้นส่งสายตาไปที่อาซาฮินะ

พนักงานแทรกเข้ามาระหว่างอาซาฮินะและผู้ชายเพราะเข้าได้ข้อมูล ผู้ชายพยายามจะบ่นแต่เพราะพนักงานคนอื่นได้มารวมกัน, มันดูเหมือนว่าพวกเขาคิดว่ามันไปได้แย่แล้ว พวกเขาถอยออกและบ่น แต่ ผูชายมองเล็งไปที่อาซาฮินะ

ผมสามารถรู้สึกได้ว่าพวกเขามีกลิ่นของผู้ชายที่เป็นกลิ่นเดียวกับผม พวกเขาจะไม่ยอมปล่อยไป พวกเขาจะเล็งไปที่อาซาฮินะ

พูดนั่นー

「มันดีกว่าถ้าเราไม่เรียกอาซาฮินะ?」

ถามยูกะผู้ที่เกาะแขนผม, เธอส่ายหัวของเธอ

「ชั้นถูกเรียกโดยซูซูฮาระ-คุงวันนี้」

ตอบแบบนั้น, เธอฝังหน้าเธอไปที่แขนผม

งั้นเธอพูดว่าเธอเคารพความต้องการผม? ทำไมเธอได้ถูกเรียก?

ยูกะต้องรู้มัน และในกรณีที่เธอจะตอบรับคำขอของผม, เธอรู้ว่าอาซาฮินะจะเป็นแค่อุปสรรค

ยูกะจะถูกกระทำชำเราโดยผม, แน่นอนว่า, อาซาฮินะจะขัดขวางมันถ้าเธอเห็นมัน

มีความคิดแบบนั้น, เมื่อผมเฝ้าดูผู้ชายจากซักพักที่แล้ว, เงาได้เข้าหาพวกเขา

「นายถูกมอง」

ข้างหน้าของชายที่นั่ง มีคนที่มองลงข้างล่างและพูดกับพวกเขา

「ชั้นจะไม่พูดว่ามันเลวร้าย, แต่นายควรจะไม่ยุ่งตัวนายเองกับสาวเมื่อกี้นี้ คนนั้นมีเทพแห่งความตายกับเธอ」

ลิ้นจี่เป็นภูเขาบนถาดที่เธอถืดด้วยสองมือ

สาวนั่นทำอะไรไม่จำเป็น

「ชั้นเตือนนาย」

พูดสิ่งนั้น, มารินะจากโต้ะของผู้ชาย แต่ー

「โอ้ย」

มารินะคิ้วขมวดและส่งเสียงร้องเล็กๆ

「เธอไปแล้วเหรอ? มาคุยกันต่ออีกหน่อยซิ」

ผู้ชายที่พูดกับมารินะด้วยรอยยิ้ม มารินะได้ถูกจับข้อมือ เพราะสิ่งนั้น ถาดที่มารินะถือหล่นไปที่พื้น

ลิ้นจี่จำนวนมากกระจาย

พนักงานรีบมาเพื่อแก้ไขเหตุการ จากนั้นมารินะที่หยิบลิ้นจี่กับพนักงานกลับมาที่เก้าอี้หลังจากซักพัก

「เธอโอเคมั้ย」

「ไม่อ่ะ」

ถามเธอ, มารินะมีท่าทีที่ร้อนรนและมองไปทางอื่น

แม้เธอจะซ่อนข้อมือเธอ, ผมเห็นมันแดง

เธออาจจะเป็นสิ่งทดลอง, แต่สิ่งทดลองเป็นของนักวิจัย, มันไม่ได้รับอนุญาตที่จะปฏิบัติกับหนูทดลองที่ถูกดูแลอยู่, เธอเป็นทรัพสินของผม แต่ชายพวกนั้นใช้กำลังกับสิ่งทดลอง, ถ้านายทำร้ายหนูทดลอง, นักวิจัยจะคิดยังไง

คำตอบคือ, โมโห

ดวงของพวกเราดี, ตาของชายตามมารินะ จากนั้น, พวกเขายืนยันว่าเธอนั่งที่โต๊ะเรา

มีผู้หญิงสองคนโดยไม่มีผู้ปกครอง มากกว่านั้นมารินะเป็นคนสวยหน้าอกใหญ่และยูกะก็เหมือนกัน และชายที่ดูอ่อนแอกับพวกเขาสองคน

「เรากลับกันมั้ย?」

ยืนจากเก้าอี้เหมือนหนี, ยูกะยืนขึ้นมาหลังจากช้าไปนิดนึง มารินะยืนตามทันทีหลังจากนั่น

ส่งสายตาไปที่ผู้ชาย, ผู้ชายก็ได้ยืนจากเก้าอี้ของพวกเขา

พวกเขาตั้งใจจะหาเรื่องสู้นอกร้าน

ดีมาก

「ชั้นแม้แต่เตือนพวกเค้า…」

มารินะพึมพำ มันดูเหมือนเธอสั่งเกตส่าพวกผู้ชายจะหาเรื่องสู้ อย่างที่คาดกับแฟนสาวของหัวหน้าพวกนักเลง ผมกินเนื้อมากไปดังนั้นผมอยากจะขยับนิดหน่อย พอดีเวลาเลย, ผมเจอคนเล่นด้วยดีๆ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน