เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 40

ตอนที่ 40

หลังจากที่พวกเขาสองคนได้กลับไปเมื่อวันอาทิตย์ตอนกลางคืน, ผมแหมะลงและสิ้นหวังอยู่บนเตียง

「มันมีข้อบกพร่องด้วย…」

ผมนอนลงบนเตียงระหว่างที่เอามือไว้หลังหัว, ผมบ่นกับข้อบกพร่องร้ายแรงที่เปิดเผยตัวของมัน

ผมคิดว่าความสามารถเข้าใจพื้นที่นี้ นั้นค่อนข้างดี แต่มันมีหลุมพรางที่คาดไม่ถึง

เมื่อวานตอนเช้า, พูดอีกอย่างคือ เช้าวันอาทิตย์, มารินะแนะนำว่าเราไปช้อปปิ้ง เธอบนพึมพำอยู่คนเดียวขณะที่เธออยากจะซื้อชุดที่หน้ารัก

ยูกะที่รับควยของผมเข้าไปข้างในหีในทางที่มารินะไม่รู้ ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธด้วย ดังนั้นพวกเราสามคนตัดสินใจจะไปช้อปปิ้ง

หรือว่า, เธอได้ตกลงอย่างมากมายขณะที่เธอไปที่ตัวเมือง

ด้วยความสามารถใหม่, ผมสามารถเข้าใจพื้นที่และดื่มดำตัวของผมจากการขโมยการมองผู้หญิงในเมือง, เปลือย

แม้ผมสามารถเห็นข้างในของมนุษย์ด้วยมองแบบเอ็กซ์เรย์, เข้าใจพื้นที่นั้นต่างออกไป แม้ว่าผมสามารถเข้าใจทุกอย่าง ข้างในระยะของความสามารถ แต่ผมเห็นข้างในมนุษย์ไม่ได้ ความสามารถไปได้แค่เจาะทะลุเสื้อผ้า

พูดอีกอย่าง, ผมสามารถขโมยการมองผู้หญิงเปลือยเมื่อผมเดินในตัวเมือง

มันทนไม่ได้แค่จินตนาการมัน ผู้หญิงรู้สึกโล่งใจเพราะพวกเขาใส่เสื้อผ้า ผมคิดกับมันว่าเป็นฝันที่จะมองตัวที่เปลือย

แบบนั้น, ผมมองผู้หญิงเปลือยระหว่างเดินในเมืองด้วยหน้าที่ผ่อนคลาย

ด้วยตาของผม, มันเป็นไปได้ที่ผู้หญิงเปลือยจะเดินอย่างสงบ ในเมืองที่มีผู้ชายมากมาย

ความสงบนั้นเป็นสิ่งจำเป็น ผมชอบผู้หญิงขึ้อายแต่มันก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้หญิงเดินในเมืองเปลือยและสงบ

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ในรถบัสนั้นเปลือย

ผู้หญิงที่ช้อปปิ้งอยู่นั้นเปลือย

ผู้หญิงที่กินอยู่นั้นเปลือย

ผู้หญิงที่เดินจูงสุนัขของเธอนั้นเปลือย

ผู้หญิงที่ขี่จักรยานนั้นเปลือย

แม่บ้านที่ซื้อมะเขือและแตกกวาจากร้านผักนั้นเปลือย

ผู้หญิงท้องที่ไปหานรีแพทย์ก็เปลือยด้วย

เมืองเป็นสวรรค์ด้วยตาของผม

ผู้หญิงที่ใช้ชีวิตประจำวันปรกติของเธอ, ผมสามารถดื่มดำตัวผมและทำให้เธอเปลือย

มหัศจรรย์ มันดีที่สุด ผมได้ความสามารถนี่เพื่อขึ้นเป็นใหญ่ในโลกนี้

ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมออกจากบ้านด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น

มันดีตอนแรก ผมเดินรอบย่านที่อยู่อาศัย, ผมใช้ความสามารถทุกครั้งที่ โอเน่-ซังที่สวยงาม หรือ สาวน่ารักได้ถูกเจอ, ผมดื่มด่ำตัวของผม พอใจกับตัวที่เปลือยของพวกเขา ผู้หญิงที่เพิ่งแต่งงานใหม่ ยืนผู้หญิงท้องที่อยู่เดือนสุดท้ายของการท้อง, ผมมีความสุขกับการเห็นพวกเข้าเปลือย สาวที่ไร้เดียงสาที่ดูจะถือกระเป๋าแดงบนไหล่ของเธอ จากนั้นมีรูเนื้อสองรูที่ใช้งานได้เมื่อเงี่ยน

มีความสุขกับผู้หญิงเปลือย, ผมกระทำชำเรามารินะภายใต้เงาและใช้ยูกะเป็นหีกระป๋องลับหลังตาของมารินะ

ผมทำสิ่งนั้นดังนั้นมันใช้เวลาซักพักจนกว่าเราจะมาที่สถานี

แต่มันไม่มีปัญหาโดยเฉพาะ เพราะเราไม่มีธุระที่จะต้องรีบ

ปัญหาปรากฏขึ้นเมื่อเราไปถึงสถานี ผู้คนในย่านที่อยู่อาศัยนั้นน้อย, และมันเป็นเช้าวันอาทิตย์ด้วย ดังนั้นมีภรรยาสาว และภรรยาที่เพิ่งแต่งงานปรากฏตัว นั่นทำไมผมไม่ได้สังเกตุข้อบกพร่องของความสามารถนี้

มีผู้คนมากมายรวมตัวกัน ถ้ามันคนเยอะ งั้นอัตราการเจอโอเน่-ซังที่สวยงามและสาวน่ารัก ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างธรรมชาติด้วย นั่นทำไมผมใช้ความสามารถด้วยความเต็มใจ อย่างไรก็ตามー

「แค่คิดถึงก็รู้สึกแย่แล้ว…」

ทันทีที่ผมใช้ความสามารถ ผู้หญิงเปลือยหลายคนได้โดดเข้ามาในสายตาผม

นั่นใช่แล้ว, ความสามารถเข้าใจพื้นที่นั้นไม่เลือกปฏิบัติ มันได้เจาะทะลุเสื้อผ้าที่อยู่ในระยะความสามารถ อย่างไม่เลือกปฏิบัติ

มากกว่านั้น ภาพที่ไหลเข้ามาในหัวของผมอย่างบังคับและผมได้เข้าใจทุกอย่างได้อย่างลื่นไหล ทุกอย่างในรายละเอียดโดยไม่ปล่อยอะไรผ่านไป

พูดอีกอย่างคือ, ในเวลาเดียวกันที่ผมเห็นรายระเอียดของตัวผู้หญิง, ผมก็ยังเข้าใจตัวที่เปลือยของไอพวกหน้าเหี้ยในรายละเอียดที่เกินจำเป็น

แทบไม่ต้องพูดเลยว่าผมเกือบจะอ้วก หรือว่า, ผมได้อยากตายจริงๆ

แค่ความเสียหายเท่าไหร่ที่มันทำกับหัวใจผม

คิดเกี่ยวกับมัน, มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกเริ่ม มองแบบเอ็กซ์เรย์ปรกติทะลุเสื้อผ้าของมนุษย์อย่างไม่เลือกปฏิบัติ เมื่อผมใช้งานมัน

ผมอยากจะตายแทนที่จะเห็น ตัวที่เปลือยของพวกหน้าเหี้ย และพยายามจะควบคุมอย่างสิ้นหวัง จากนั้นมันสำเร็จอย่างงดงามที่จะเจาะทะลุเสื้อผ้าผู้หญิงอย่างเดียว จากนั้นมันพัฒนาไปเป็นมองแบบเอ็กซ์เรย์, ข้อจำกัดดำเนินต่อไป

แต่, ข้อจำกัดนั้นไม่ได้แปลงมากับความสามารถเข้าใจพื้นที่

ผมพยายามที่จะตั้งขอจำกัดกับความสามารถอย่างสิ้นหวัง ในความตื่นตกใจ แต่มันไม่ได้เรื่อง เสื้อผ้าของมนุษย์ทั้งหมดที่อยู่ในระยะของความสามารถได้ถูกเจาะทะลุไม่ว่าผมทำอะไร และภาพพวกนั้นเข้ามาในหัวผมอย่างบังคับ

ผมอาจจะใส่ข้อจำกัดได้ถ้าผมฝึก, อย่างไรก็ตามー

「ชั้นหาแรงจูงใจไม่ได้…」

ถ้าผมจะฝึกสิ่งนั้นอีกครั้ง, ผมจะผ่านนรก

เพื่อใส่ข้อจำกัดบนความสามารถของผม, การฝึกที่ผมใช้ตอนเด็กคือการใส่ข้อจำกัดไปบนเป้าหมายที่สามารถมองเห็น

มันยากที่จะใส่ข้อจำกัดบนความสามารถ เพื่อที่จะแค่เห็นผ่านผู้หญิง ถ้าผมไม่สามารถเห็นที่ผมไม่อยากเห็น งั้นมันก็ไร้ความหมายที่จะเห็นสิ่งที่ผมอยากเห็น

นั่นทำไมผมมองผู้ชายและกล่อมตัวเองให้นำมันออกจากสิ่งที่เห็น, และผมได้ภาวนาต่อ

มันง่ายที่จะพูดนั้น แต่มันได้เป็นการฝึกที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

มันเป็นทางที่ชันและยาวมาก มันได้มีขวากหนามจริงๆ แต่เพราะผมอยากจะเห็นตัวผู้หญิงเปลือยอย่างเดียว, ผมได้เห็นผู้ชายเปลือยต่อแม้ว่าผมอยากจะตาย วันพวกนั้นมันยากมากจนผมร้องไห้และอ้วกเป็นเลือด

ทุกอย่างมันเพื่อเรื่องลามก ดังนั้นผมทำดีที่สุด

ผมทำสำเร็จและเพิ่มขีดจำกัดไปบนความสามารถของผม

พูดอีกอย่าง, เพื่อใส่ข้อจำกัดไปบนความสามารถปัจจุบัน, ผมต้องขึ้นนำและมองดูผู้ชายและฝึกและอธิษฐานที่จะลบมันไปจากการเห็น

ผมได้เป็นเด็กก่อนหน้า ผมอยากตายมากกว่าที่จะเห็นผู้ชายเปลือยแต่ผมทนมันได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ผมก็ยังอยากตายมากกว่าที่จะเห็นผู้ชายเปลือย และผมก็ได้รู้รสชาติของผู้หญิง

ผมสามารถทนการฝึกที่ยากไม่ว่ายังไง เพื่อแค่เรื่องลามกแต่ー

「มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองร่างเปลือยของพวกหน้าเหี้ย, ไม่มีวัน」

แทนที่จะพูดว่าผมอยากตายมากกว่า, ผมคิดว่ามันไม่น่าพึงพอใจที่จะตาย

「ยังไงซะ, มันไม่มีปํญหาตราบใดที่ชั้นใช้ความสามารถนี้ในสถานการณ์ที่มีแต่ผู้หญิงได้」

ถ้าเป็นอย่างนั้นมันไม่มีปัญหา แต่คนสวยจะไปไปตามความสะดวกของผม

แค่คนสวยที่รู้เท่านั้นว่าเมื่อไหร่พวกเขาจะโผล่มา

เมื่อคุณเดินในเมือง, มันแค่มีโอกาสที่โอเน่-ซังคนสวยหรือ หรือสาวหน้ารักที่น่าตกใจจะผ่นหน้าคุณ นั่นเป็นโอกาสที่งดงามที่จะใช้ความสามารถของผม แต่ผมใช้ความสามารถไม่ได้ถ้ามีผู้ชายอยู่ใกล้

「อ๊าー! อ๊าー! อ๊าー! อย่ามาส้นตีนกับกูนะไอเหี้ย!」

ผู้ชายควรจะถูกล้างบางไปจากโลกนี้

「อุー! ออออุー! มันน่ารำคาญ! มันน่าสยดสยองจนทนไม่ได้!」

มือแปะหน้าด้วยทั้งสองมือ, ผมกลิ้งในเตียง

แม้ว่าผมออกไปที่ในเมือง ก็ไม่มีสาวที่จะก้าวข้ามมารินะและยูกะ นั่นคือความสูงของระดับที่ทั้งสองเป็น ด้วยคนสวยสองคนอยู่ในมือ ผมทำเรื่องลามกกับพวกเขาได้ เมื่อไหร่ก็ได้ที่ผมต้องการ, ดังนั้นไม่มีความจำเป็นที่ต้องหดหู่กับความสามารถนี้ แค่เพราะข้อบกพร่องที่ผมเจอ

แต่นั่นต่างออกไป, มันผิด, นั่นไม่ใช่อย่างนั่น

ผมสามารถเห็นแต่ผมไม่สามารถเห็น นั่นมันน่าผิดหวัง

ยกตัวอย่าง, ถ้ามีคนสวยหลายคนที่ไปบ่อน้ำพุร้อน, คุณอยากจะแอบมองมากเท่าที่คุณต้องการ ถ้าสาวไม่สังเกตคุณมองงั้นมันก็ไม่เป็นอาชญากรรม

ชายคนไหนก็ยินดีที่จะแอบมองถ้าเป็นอย่างนั้น

แต่กระนั้นมาพูดว่าคุณไม่สามารถแอบมองเพราะมีสิ่งก่อสร้าง? มากกว่านั้น, คุณไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สิ่งก่อสร้างจะเสร็จ?

นั่นจะน่าผิดหวัง มันควรจะน่าผิดหวัง มันได้น่าผิดหวังจนคุณอยากจะร้องไห้

นั่นคือที่ผมรู้สึกตอนนี้

「อุー อาー อุว้าー อุ อุ อะー」

ผมออกไปที่เมืองด้วยแรงใจที่สูง, เมื่อผมเจอผู้หญิงดีมาพร้อมกับคนแก่มันๆข้างตัวเธอ, ผมไม่อยากแต่ผมใช้มันแม้ว่าผมไม่เจตนา

มันเป็นนรกเพราะผมสามารถเข้าใจทั้งตัวที่เปลือยของชายแก่อ้วนๆมันๆ ไม่ว่าตัวที่เปลือยของสาวจะน่ารักหรือสวยขนาดไหน, ผลกระทบของตัวที่เปลือยของชายแก่มันก็ได้มีพลังมากเกินไป จนจิตวิญญานผมมีความเสียหายอย่างมาก

และยิ่งในเมือง มันเป็นวงกลมด้านล่างของห้างสรรพสินค้า และรถไฟที่มีคนมากมาย

มีสาวหลายคนได้จับราวจับข้างในรถไฟ ผมขโมยมองบนตัวที่เปลือยของสาวที่สงบ มันเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด แต่มีคนแก่มันๆอยู่ทั้งสองข้างของสาว

มีสาวที่นั่งด้วย ถ้าผมใช้ความสามารถของผม, ผมสามารถเห็นภาพลักษณ์ที่เปลือยของสาวที่นั่งอยู่ แต่กระนั้นมีคนแก่มันๆนั่งต่อจากพวกเขา

เหี้ยเอ๊ย! ผมอยากจะเห็น! ผมเห็นมันและแม้อย่างนั้น! คนแก่มันอุปสรรค! แต่คนแก่ไม่ได้ทำอะไรผิด

ที่น่าผิดหวังมากกว่าคือที่ผมเห็นสาวสวยหน้าอกใหญ่และผมที่ดำยาวมากแต่มีชายแก่มันๆล้อมเธอ

คนสวยหน้าอกใหญ่ผมดำยาว ปะทะ คนแก่ห้าคน

ไม่, เพราะระยะของความสามารถเข้าใจพื้นที่นี้กว้าง, ผมไม่ได้แค่เห็นคนแก่รอบๆคนสวย, ผมสามารถเข้าใจมนุษย์ทุกคนในระยะที่มีผล นั่นทำไมー

มันเป็นคนสวยผมดำยาวและสาวสวยหลายคน ปะทะ คนแก่มันๆหกคน

ผลกระทบไหนจะแข็งแกร่งมากกว่า, ไม่จำเป็นต้องอธิบาย คนสวยผมดำยาวกับนมใหญ่นั้นน่ารักและสวยอย่างน่าทึ่ง หน้าตาของเธอเท่าเทียมกับอาซาฮินะแต่เธอได้สวยมากว่ามากในกรณีที่แย่ที่สุด ผมได้มีโอกาศทองที่จะสักการะตัวที่เปลือยแบบนั้นของสาวสวย

ผมรู้ คนแก่ไม่ได้ผิด คนแก่มันๆใส่ชุดสูทเก่าขึ้นรถไฟไม่ได้ผิด หรือว่า พวกเขาดูเหมือนจะมีความประทับใจที่ดีแทนที่จะเป็นผมที่มองในอนาคต

อย่างไรก็ตาม

「เหี้ยเอ๊ย, สาวคนนั้นน่ารักโคตร」

ผมสามารถเห็นแต่ผมไม่สามารถ แค่มันเจ็บปวดแค่ไหน?

ในท้ายที่สุด, ผมแทบจะไม่ได้ใช้ความสามารถในเมือง ไม่, มันดีกว่าที่จะพูดว่าผมใช้ได้แต่ไม่ได้ใช้

เพราะทั้งหมด ครึ่งหนึ่งของเผ่ามนุษย์เป็นผู้ชาย

เมื่อมันมาถึงมัน, มีปัญหาอื่นอีก

ระยะของผลของความสามารถเข้าใจพื้นที่นั้นกว้าง และระยะนั่นไม่สามารถเปลี่ยนได้ ถ้าผมสามารถลดระยะลง งั้นผมสามารถขยับความสามาถเพื่อเล็งแค่ผู้หญิง เมื่อไม่มีผู้ชายล้อมเธอ

อย่างไรก็ตามเพราะผมไม่สามารถเปลี่ยนระยะที่มีผล, ผมสามารถเข้าใจมนุษย์ทั้งหมดโดยอัตโนมัติ

ครึ่งหนึ่งของเผ่ามนุษย์คือผู้ชาย มีผู้หญิงหลายคนในพื้นที่แออัด แต่มันก็มีผู้ชายเยอะด้วย

ถ้าผมสามารถลดระยะให้แคบลงอย่างน้อย

พูดอีกอย่างคือ, ผมไม่สามารถใช้ความสามารถเข้าใจพื้นที่ในที่ที่มีคนเยอะ

มันยากที่จะที่จะใช้มันที่บ้าน อย่างน้อยผมก็ใช้บนห้องล็อกเกอร์หรือห้องน้ำหญิงที่มันไม่มีผู้ชายได้

แม้ผมสามารถมองผ่าน, ผมไม่สามารถล่องหนดังนั้นผมไม่สามารถแอบไปในที่แบบนั้นได้

สามารถที่จะเป็นพวกถ้ำมองได้โดยไม่เสี่ยงเป็นความมหัศจรรย์ของเอ็กซ์เรย์ ถ้ามันมีความเสี่ยง, งั้นมันก็ไม่มีความหมาย

ผมสามารถใช้ความสามารถของผมเต็มที่ในโรงเรียนหญิงล้วนแต่น่าเสียใจ, ผู้ชายไม่สามารถเข้าไปในที่แบบนั้น

「ออ๊าー! เหี้ยเอ๊ยเหี้ยเอ๊ยเหี้ยเอ๊ยเหี้ยเอ๊ยเหี้ยเอ๊ย! อุ๊ก๊า!」

มันน่าผิดหวังเกินไปจนผมกลิ้งและหันอยู่ในเตียงระหว่างที่ตะโกน

ถ้ามันเป็นแบบนี้, เอ็กซ์เรย์นั้นดีกว่า ความผิดหวังได้เพิ่มขึ้นเพราะมันเป็นความสามารถครึ่งๆกลางๆที่จะขโมยมองผู้หญิงที่เปลือย

ผมได้หดหู่ตลอดเวลาหลังจากกลับมาจากช้อปปิ้ง มารินะและยูกะเห็นผมแบบนั้นแล้วพวกเขาได้ตื่นตกใจ เพราะพวกเขาคิดว่ามันมีปัญหา

อย่าถือมันเพราะมันไม่ใช่ความผิดเธอ, ผมพูดแต่พวกเขาดูเหมือนจะตื่นตกใจมากกว่าเพราะผมบอกพวกเขา

พวกเขาสองคนเป็นขี้กังวล

『ขอโทษ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ชั้นเป็นคนที่ผิด ฮ่าฮ่า』

พูดสิ่งนั้น, สองคนได้ซีดและพยายามจะพาผมไปโรงพยาบาลด้วยกำลัง

แม้ผมรู้ว่าผมได้หดหู่แต่มันได้อันตรายมากกว่าจากนั้นผมคิดเมื่อผมเห็นตาของทั้งสองคน

ผมไม่สามารถฟื้นระหว่างที่จบสุดสัปดาห์และพวกเขาสองคนกลับไประหว่างเป็นห่วงผม

「มันไม่เปลี่ยนที่ชั้นหดหู่ และชั้นต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วย」

การใช้งานของความสามารถผมค่อนข้างจำกัด แต่มันยังใช้งานได้ เพราะผมยังดูผู้หญิงเปลือยได้ตราบได้ที่มันตรงกับสภาพ

แต่ー

「สภาพมันน่ารำคาญ」

สมรรถภาพของการเข้าใจทุกอย่างในระยะของความสามารถนั้นสูงเกินไป และผลมันตีกลับ

ผมไม่ต้องการสมรรถภาพ ผมแค่โอเคถ้าผมมองผ่านเสื้อผ้าผู้หญิงเท่านั้น

ผมได้หดหู่เหมือนผมสามารถเห็นผ่านตัวคนก่อนหน้า แต่มันยากมากกว่าในครั้งนี้

ทำไมความสามารถผมพัฒนาไปในความรู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลย?

ผมจะเริ่มมฝึกกับอาซาฮินะพรุ่งนี้ และผมไม่รู้สึกถึงแรงจูงใจเลยซักนิด

ผมควรจะเพิ่มความรู้สึกกับวีดีโอพวกถ้ำมองมั้ย?

เช้าวันจันทร์, ยูกะมา

「หือห์, มารินะอยู่ไหน」

「หือห์, มารินะ-จังอยู่ไหน」

พวกเรามองกันและถามในเวลาเดียวกัน

ยูกะไม่สามารถมาพบผมได้ในปัจจุบัน แต่มันดูเหมือนว่าเธอมาที่นี่เพื่อตัดค้านมารินะ อย่างไรก็ตามー

「ชั้นไม่ได้เจอเธอจนชั้นมาถึงบ้านโมตะ-คุง ชั้นเลยคิดว่าเธออยู่ข้างในบ้านนายแน่ๆ…」

ยูกะพูดระหว่างสับสน

แน่นอน, เธอควรจะอยู่ที่นี่แล้วตอนนี้ แต่กระนั้นเธอไม่เจอแม้แต่ยูกะที่มาที่บ้านผมบนทาง, เธอไม่มาที่นี่วันนี้เหรอ?

「เธอคำนึงถึงยูกะ-จังอย่างนั้นเหรอ?」

ถามเธอ, สีหน้าของยูกะได้แข็งไป

「มารินะ-จังไม่ได้ไรเดียงสาขนาดนั้น โมตะ-คุงควรจะรู้เรื่องนั้นดีที่สุด, ใช่มั้ย」

ยูกะตอบกลับระหว่างที่จ้องผม

ยังไงซะใช่ มารินะได้ถูกชะล้างโดยความเสน่หาได้ง่ายแต่เธอเป็นผู้หญิงที่ตัณหาจัดมาก แล้วก็ เธอได้มุ่งมั่นที่จะสู้กับยูกะ

ไม่มีทางที่เธอจะหนี

「มันแปลก, มันแปลกแน่นอน โมตะ-คุงได้หดหู่, ใช่มั้ย? มารินะ-จังได้เป็นกังวงจนเธอเกือบจะร้องไห้ นั่นทำไมเธอควรจะมาที่นี่เร็วกว่าปรกติ ไม่มีทางที่เธอจะไม่มา แม้ว่ามารินะ-จังเป็นไข้, เธอจะมาแน่นอน」

ผมเห็นด้วยกับคำพูดยูกะ

มันแปลกไม่ว่าคุณจะคิดยังไง มันผิดธรรมชาติ ผมรู้สึกหดหู่จากการรู้ข้อบกพร่องของความสามารถผม และมารินะลนในความกังวล แต่กระนั้นสำหรับเธอที่จะไม่มา

ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นที่ทำไมเธอมาไม่ได้, เธอจะรายงานมันก่อนแน่ แต่เธอไม่ได้ทำ

เธออยู่ในสถานการณ์ที่เธอติดต่อไม่ได้เหรอ? หรือเป็นไปได้มั้ยว่าเธอได้ประสบอุบัติเหตุบนทางมา?

「ชั้นจะพยายามโทรหาเธอ」

ยูกะพูดสิ่งนั้นระหว่างที่นำโทรศัพท์เธอออกมา, เธอใช้มันจากนั้นแนบมันไปที่หู

เอ๋? เธอรู้ที่อยู่ของมารินะ?

เธอแลกเปลี่ยนที่อยู่, ไม่ใช่ว่าเธอสองคนเป็นศัตรู-ตัวฉกาจกันเหรอ?

「ไม่ได้, มันติดต่อไม่ได้」

ยูกะที่วางโทรศัพท์กับหูเธอซักพักได้พึมพำด้วยสีหน้าที่แข็ง

「ชั้นไม่ได้หยิ่งยโส แต่มารินะ-จังเคารพชั้น เธอเลยควรจะตอบโทรศัพท์ชั้นทันที แต่เธอไม่ เธอไม่ได้สังเกตุการโทรหรือ…」

ยูกะพึมพำด้วยสีหน้าที่ไม่มีที่ และเธอมองขึ้นมาหาผมระหว่างที่แยกมือถือจากหูของเธอ

「นี่มันแปลกจริงๆ มันน่าโมโหแต่ความรู้สึกของมารินะคือของจริง มันเลยแปลกอย่างแน่นอนที่เธอจะไม่มาเพื่อโมตะ-คุงวันนี้ ชั้นแน่ใจว่าบางอย่างได้เกิดขึ้น」

ยูกะมองผมขณะที่เธอพูด, *โดะคุ่น* หัวใจได้เต้น

ไม่ใช่ว่าเธอคิดมากไปเหรอ? เพราะมันเป็นเจ้างี่เง่านั่น, เธอน่าจะแค่นอนตื่นสาย

「เธอรู้ว่าบ้านมารินะ-จังอยู่ที่ไหนมั้ย?」

「อา, ไม่, ชั้นไม่รู้」

「งั้นไปที่โรงเรียน มันควรจะมีที่อยู่ที่โรงเรียนดังนั้นมาตรวจสอบนั้นแล้วไปที่บ้านมารินะ-จังกันเถอะ」

ยูกะพูดขณะที่เธอจับมือผมและดึงมัน

เฮ้, ไม่จำเป็นต้องดึงแรงขนาー

ไม่, มารินะควรจะติดต่อผมอย่างน้อยๆ ถ้าบางอย่างได้เกิดขึ้น มันเหมือนที่ยูกะพูด, ความเอาจริงเอาจังของเธอไม่ได้ครึ่งๆกลางๆ

「ได้, เข้าใจแล้ว」

พยักหน้า, ผมเริ่มวิ่งกับยูกะ

เธอโง่และรีบร้อนไม่เหมือนกับยูกะ ถ้าเธอได้ถูกใช้, แม้ว่ามันจะเป็นกับดักー

งั้นมันจะเป็นรูปแบบเดียวกันกับยูกะที่พยายามจะช่วยอาซาฮินะ

เหี้ยเอ๊ย, ผมรู้สึกไม่สบายใจ

มาถึงโรงเรียน, ผมพยายามจะน้ำข้างในที่เก็บรองเท้าออกมา จากนั้นผมสังเกตบางอย่างข้างในมัน

มันมีซองแบบตะวันตกสีชมพู มันดูเหมือนจดหมายรัก

มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้รับจดหมายรักในชีวิตผม แต่นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับสิ่งนั้น

ผมนำมันและใส่มันเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ, จากนั้นผมรู้สึกไม่สบายใจ

ไม่ใช่ว่าเวลามันเหมาะไปเหรอ? มารินะไม่ได้มาที่บ้านผมจากนั้นมีจดหมายรักอยู่ในที่เก็บรองเท้าของผม

นี่คือจดหมายรักจริงๆเหรอ?

「โมตะ-คุง」

มารินะที่เปลี่ยนรองเท้าของเธอพุ่งเข้ามาหาผมระหว่างที่ขึ้นเสียงของเธอ

ถ้าบังเอิญ, จดหมายรักไม่ใช่จดหมายรัก

「ยูกะ-จัง, ไปที่ห้องคณะและยืนยันที่อยู่ของมารินะ ชั้นมีธุระเล็กๆ ชั้นเลยจะไปกับเธอหลังจากที่เสร็จมัน」

พูดสิ่งนั้นระหว่างที่หันหน้าหายูกะ, ยูกะหยุดและตาของเธอได้สั่น, จากนั้นเธอสีหน้าแน่นขึ้นมาทันที

「เข้าใจแล้ว! ปล่อยชั้นได้เลย!」

จากนั้นยูกะตอบกับการพยักหน้าจากนั้นเธอหันไป

ชั้นมีธุระเล็กๆเธอเลยไปก่อน, นั่นมันเป็นเรื่องโบราณเกินไป

ยูกะอาจจะเห็นผ่านมัน

「งั้นตอนนี้」

ยืนยันว่ายูกะไปแล้ว, ผมนำจดหมายทรงตะวันตกจากกระเป๋าเสื้อของผม ตัดเปิดซองและนำจดหมายออกมา

ข้างในคือー

「ความรู้สึกแย่ๆพิสูจน์แล้วว่ามันถูก」

อย่างที่คาด, คำข่มขู่ทั่วไปได้ถูกเขียน ถ้าผมอยากได้มารินะคืน

มึงข่มขู่กูเหรือ? มึงทำมันแล้ว

ใครทำเรื่องนี้? ชิโนซากิ? ไม่, เขาควรจะมีเป้าไปที่ยูกะหรืออาซาฮินะถ้าพวกเขาเป็นคนทำสิ่งนี้ เพราะทั้งหมด ผมเคลื่อนไหวเพื่อช่วยสองคนนั้น แต่กระนั้นมันง่ายที่จะติดต่อมารินะที่เป็นเพื่อนเก่าพวกเขา แต่มูลค่าของการเป็นตัวประกันของเธอนั้นต่ำ

ถ้างั้นใคร?

ไม่มีข้อมูลมากที่จะเข้าใจจากจดหมายนี้ไม่ว่าผมจะคิดมากแค่ไหน

ยังไงซะ, พวกมันส่งคำเชิญมาอย่างสุภาพ มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเป้าหมายของพวกเขาคือผม และเพราะพวกเขาลักพาตัวมารินะเพื่อล่อผมออกไป, มารินะต้องปลอดภัยตอนนี้

งั้นวิธีที่เร็วที่สุดที่จะเจอคนทำ?

「ไม่มีทางที่ชั้นจะให้ยูกะรู้」

ถ้ายูกะรู้ว่ามารินะถูกลักพาตัว, เธอจะยื่นจมูกมาเรื่องมัน

ยูกะถือความไม่พอใจต่อมารินะแต่เธอได้ยอมรับว่ามารินะเป็นกำแพงที่เธอต้องข้าม แล้วสำหรับยูกะ, มารินะเป็นตัวตนที่เธอสามารถพูดความคิดจริงๆ ของเธอได้ เธออาจจะเป็นเพื่อนแท้ของเธอมากกว่าอาซาฮินะในบางความหมาย

อย่างไรก็ตาม ยูกะคือภาระถ้าพูดตรงๆ ผมควรจะเคลื่อนไหวคนเดียว

「มาเจอกันที่สวนเยาวชนตอน5โมงเย็น」

ถ้าคู่ต่อสู้สังเกตแนวโน้มปัจจุบันของเขาและไม่ใช่คนโง่, มันจะไม่มาที่จุดนัดพบ

เพราะทั้งหมด ผมชั้นเชิงเยอะและไม่แฟร์ แม้ว่าผมจะไปที่จุดนัดพบ, ผมต้องเตรียมตัว ถ้าพวกเขาเห็นผ่านมัน, พวกเขาจะส่งลูกน้องมาที่จุดนัดพบและตรวจสอบสิ่งของผม, พวกเขาจะจำกัดผมอย่างแน่นอน

พวกเขาควรจะยอดเยี่ยมในด้านข้อมูล, ฉลาด, และมีจำนวนมาก

ยังไงซะ, มันดีกว่าที่จะเดาว่าเป็นกรณีที่แย่ที่สุด แล้วก็ー

「นี่อาจจะเป็นศัตรูที่ค่อนข้างอันตราย」

ไม่มีบางอย่างที่เหมือนกับ “อย่าเรียกตำรวจ” ในจดหมายเลยซักนิด มันเหมือนกับพูดว่าผมสามารถเรียกตำรวจได้ถ้าผมต้องการ

เขาลืมที่จะเขียนมัน? หรือเป็นไปได้มั้ยว่าพวกเขาได้มองในแง่ดีว่าผมจะไม่รายงานตำรวจ ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็แค่งี่เง่า แต่ถ้ามันไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

ประโยคนั้นตรงไปตรงมา, มันไม่มีคำที่สูญเปล่าและมันง่ายที่จะเข้าใจ มันแค่ระบุการข่มขู่และเวลาและสถานที่รอ

ถ้าผมบอกตำรวจ, พวกเขาจะทำยังไง? พวกเขาจะมีปัญหามั้ย?

พวกเขาจะเขียนถ้าพวกเขาเป็นอย่างนั้น

มันแค่กล้า? หรือー

แล้วก็, คนนี้ได้เลือกมารินะ, ไม่ใช่อาซาฮินะหรือยูกะ ถ้ามันรู้ว่ามารินะเป็นผู้หญิงที่สัมพันธ์กับผมอย่างลึกซึ้งที่สุด, มันดีกว่าที่จะคิดว่ามันมีข้อมูลที่เข้าใจได้พอสมควร

ด้วยสิ่งนั้นอยู่ในใจ, ประโยคในการข่มขู่ไม่มีการเสียของ

ด้วยเนื้อหาที่ข่มขูผม, มันไม่เหมือนกับว่าอยากที่จะอวดมัน

ทำไม? ความสามารถผมไม่ถูกเปิดเผยและมันจะสร้างความลังเลให้กับคู่ต่อสู้ ถ้าสับสนและตื่นตกใจ, มันง่ายที่จะไม่สามารถตัดสินอย่างเย็นชาเพราะหวั่นไหว

ทำไมคุณถึงคิดอย่างั้น? มันเพราะผมน่าจะทำอย่างนั้น

นี่เพราะพวกเขาจะไม่มีปัญหาแม้ว่าผมได้บอกตำรวจ ดังนั้นพวกเขานำประโยคนั้นออก เพราะคนที่ลักพาตัวมีบางอย่างอยู่ในมือ ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเขาเตรียมตัวจะโยนทุกอย่างทิ้งไป

คิดเกี่ยวกับมัน, ตราบใดที่เธอไม่ทำอะไรที่ไม่จำเป็น, มารินะควรจะปลอดภัย

เพราะทั้งหมด, พวกเขามีบางอย่างที่เตรียมตัวจะโยนทุกอย่างทิ้งไป พวกเขาต้องให้ค่าในการดึงผมออกไป

ถ้าผมได้ลักพาตัวบางคนด้วยเหตุผลบางอย่าง, ผมจะส่งคำข่มขู่ที่มีเป้าไปที่เหยื่อ, ผมคิดว่าความสั้นของประโยคควรจะเอามาคิด

เข้าใจแล้ว, ผมเข้าใจมัน, ผมเข้าใจ

คนนี้เหมือนผม

อย่างไรก็ตาม, ผมตัวคนเดียว มันเป็นไปได้ว่าเขาคือพวกเขา ส่วนนั้นได้แย่อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามー

「เอาเลย, ชั้นจะรับมันไว้」

มันอาจจะเป็นคู่ต่อสู้ที่ค่อนข้างอันตรายแต่มันดูน่าสนใจ

แล้วก็, ไม่ว่าศัตรูรู้เกี่ยวกับเรามากขนาดไหน, ไม่มีทางที่เขาจะรู้ความสามารถพิเศษของผม

มันมีปัญหาที่จะถูกจำกัดแต่ถ้าผมสามารถเอาเปรียบมันได้ー

ผมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อผมเจอข้อบกพร่องที่ใหญ่ในความสามารถใหม่ของผม

มันไม่เหมาะกับเหตุผลลามก แต่มันได้พิสูจน์ว่ามันมีประโยชน์ในการต่อสู้

「ในเวลาพอดีเลย, ชั้นอยากได้กระสอบทราย」

คู่ต่อสู้ไม่มีความสงสารหรือความปราณีเลยซักนิด ผมยินดีต้อนรับมัน ผมจะตีและขยี้นายอย่างทั่วถึง จนนายไม่สามารถลุกได้

มีความคิดอย่างนั้น, ผมยิ้มและเริ่มเดินไปร่วมกับยูกะ

ยูกะควรจะติดอยู่กับการติดต่อมารินะ แม้ผมจะบอกสถานการณ์เธอ, ยูกะไม่สามารถตอบกลับมาได้

งั้นตอนนี้, เรายังมีเวลาจนถึง 5โมงเย็น, ขอผมวางโครงการอย่างระมัดระวังละกัน

ผมจะโยนความโกรธทั้งหมดจากความเจ็บปวดที่เห็นคนแก่มันๆเปลือยลงไปถึงทุกรายละเอียด

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน