เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 45

ตอนที่ 45

ผมได้ยินเสียงสะอื้นจากด้านหลัง

「ออุ…นายจะทำอะไรกับไอนั่น?」

จากนั้นผมได้ยินเสียงที่สั่น

ผมจะทำอะไรกับเจ้านี่เหรอ? นายเป็นคนที่คิดไปแบบนั้น

ยังไงซะ, ผมจบแล้ว

มองไปข้างหลังผมด้วยการชำเลืองมองข้างขณะที่เธอขยี้ตาของเธอด้วยสองมือ, ส่งเสียงสะอื้น, ตามผมมาอย่างกระฉับกระเฉง

สาวคนนี้, ผมมีหนี้ที่ต้องคืนแต่ผมตะโกนและผลักเธอไปข้างๆ

ทำอะไรดี?…

กาโจนั้นได้อารมณ์ดีแค่ไม่นานมานี้

แม้ผมสั่งให้กาโจจับแมลงดังนั้นเธอรวบรวมแมลงน่าขยะแขยงหลายตัวเพื่อทำตามความคาดหวังของผม

ส่วนใหญ่ของพวกมันเป็นตัวอ่อน มันดูเหมือนว่าเธอขุดพื้นเพื่อจับพวกมัน

ตัวอ่อนจำนวนมากที่จะทำให้ผู้หญิงปรกติกรีดร้องไปแล้ว แต่กาโจจับมันอย่างใจเย็นด้วยมือ-เปล่า

มันดูเหมือนมันจริงที่เธอชอบแมลง

แล้วก็ー

แก้มเธอเลอะด้วยดินและเธอมองผมระหว่างยกมือของเธอเต็มไปด้วยตัวอ่อนระหว่างที่ยิ้ม

เห็นตัวที่หนุ่มของเธอ, ผมคิดว่ามันจริงที่ใจของเธอเป็นผู้ชายแน่ๆ

ยังไงซะ, ผมไม่สนใจว่าใจของกาโจจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ผมจะไม่ต้องการเธออีกต่อไปเมื่อผมคืนหนี้ให้เธอ

มีความคิดอย่างนั้น, ผมยัดตัวอ่อนในปากของผู้ชายที่อยู่บนพื้นและมีความสุขกับมันอย่างกลมกลืน

『น-นายมั่นใจเหรอ!? ชั้นใส่มันเข้าไปในปากได้!?』

แสดงพฤติกรรมที่งุนงง, กาโจมองผมขณะที่ผมยัดตัวอ่อนเข้าไปในปากของผู้ชาย, มันดูเหมือนเธอมีตัวตนค่อนข้างมาก

โดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นผมดัน หนอนผีเสื้อสีเขียวตัวใหญ่และสิ่งที่ดูเหมือนตัวอ่อนด้วงแรดในปากผู้ชาย, ผมได้ชื่นชมมันอย่างไม่รู้ตัว

มันไม่จำเป็นต้องพูดว่าผู้ชายที่ตื่นขึ้นได้ตาเหลือกขาว และกระตุกในเวลาเดียวกันที่เขาเข้าใจสถานการณ์ที่เขาอยู่

ผมถามพวกเขาว่าใครเป็นคนบงการ แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้อะไร

จากพวกผู้ชาย, มีผู้หญิงสวมฮู้ดทีปรากฏ ที่ดูเหมือนว่ามีเงินมากมาย และจ่ายล่วงหน้า

และผูหญิงคนนั่นยื่นคำขอ ว่าเงินจะทวีคูณ 5 ครั้งเมื่อพวกเขาทำมันสำเร็จ และพวกเขาถูกนำไปสถานที่เฉพาะเจาะจง พวกเขาเห็นผู้หญิง, มารินะถ้าพูดอีกอย่าง และดูเหมือนจะรับคำขอนั้น

ผู้หญิงที่ปกคลุมในเสื้อฮู้ด มันดูเหมือนพวกเขาไม่รู้อะไรซักอย่างนอกจาก “ผมสีดำ” แต่นั่นคือพวกพ้องของคนบงการ? หรือเป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นคนบงการ

ไม่ว่าอย่างไร, เพราะข้อมูลได้ถูกรวมขณะที่ผมถามคำถามพวกเขา และผมยัดตัวอ่อนที่กาโจจับมา, บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้โกหก

ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมยืนยันสถานที่ที่มารินะได้ถูกจับ

นั่นยอดเยี่ยมแต่…

ชายพวกนี้อาจไม่รู้แต่มีความเป็นไปได้ว่ามีผู้ชายคนอื่นที่รับคำขอด้วย หรือความเป็นไปได้ที่คนบงการมีพวกพ้อง

อย่างไรก็ตาม, มีความเป็นไปได้ที่จะมีกับดักในสถานที่ที่มารินะได้ถูกจับอยู่

นั่นทำไมー

『ไม่มีทาง』

เธอควรจะกลับ, ทันทีเธอผมบอกกาโจ, เธอจ้องผมด้วยหน้าตาที่โมโห

กาโจรู้ว่าผมพาเธอไปสถานที่อันตราย ดังนั้นเธอได้ถามถึงปัญหา

ถ้าผมนำกาโจและเธอได้ถูกเปิดเผยสู่อันตรายจากการถูกจับ, ผมจะทิ้งเธอ

ลำดับความสำคัญของผมคือการรักษาความปลอดภัยมารินะ ผมเพิ่งเจอกาโจวันนี้ดังนั้นเธอไม่สำคัญ ในอีกทางหนึ่ง, มารินะเป็นรูเนื้อที่ผมดูแล ผมคิดว่ามันจะเสียของที่จะทิ้งเธอ ดังนั้นผมมาเพื่อช่วยเธอ

นั่นคือที่ผมคิดว่าจะให้ความสำคัญกับใครระหว่างมารินะกับกาโจ, ผมได้รู้คำตอบอยู่แล้วโดยไม่ต้องเปรียบเทียบ

แต่ผมได้มีหนี้จากกาโจ มันจริงที่ว่าผมมีเจตนาจะจ่ายคืนหนี้ของผม

แต่ในกรณีที่ผมต้องเลือก, ผมจะเลือกทิ้งกาโจสำหรับมารินะ มันเห็นได้ชัดว่าผมพากาโจไปไม่ได้

ผมคิดว่าผมได้ต่ำสุดของต่ำสุดของคนชั้นตำ และผมคิดว่ามันปรกติที่ผมจะโดนด่า ในกรณีที่ผมเคลื่อนไหวกับผู้หญิง, ผมได้พร้อมที่จะรับการแก้แค้นในท้ายที่สุด

นั่นเป็นกฎที่ผมตัดสินใจกับตัวผมเอง

ถ้าผมมีหนี้กับผู้หญิงที่ผมพยายามจะทำอะไร, ผมจะจายหนี้ก่อนผมทำอย่างแน่นอน ถ้าผมได้มีหนี้กับผู้หญิงที่ผมจะทำอะไร, ผมจะจ่ายหนี้คืนแน่นอนไม่ว่าวิธีที่ขี้ขลาดขนาดไหนที่ผู้หญิงจะใช้

มิฉะนั้น, มันจะรู้สึกไม่ดี ผมไม่สามารถปฏิบัติกับผู้หญิงเหมือนสิ่งของได้จากก้นบึ้งของหัวใจผม

กฎของผมคือการเป็นชั้นต่ำเมื่อคุณเป็นชั้นต่ำ

นั่นคือกฎเดียวที่ผมตัดสินใจให้ตัวเอง

ถ้าผมทำลายมัน, ผมจะไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป

นั่นทำไมผมพยายามจะกล่อมกาโจอย่างใดก็ตามแต่

『ไม่มีทาง! ในที่สุดชั้นก็เจอมัน! ชั้นจะเสียดายไปทั้งชีวิตถ้าชั้นปล่อยนายไป! ชั้นไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชั้น! ชั้นยอมตายดีกว่าจะเสียนายไป! ชั้นไม่อยากจะแยกไปจากนาย!』

เธอตัวเล็กแต่กระนั้นมันมีความตั้งใจที่แรงกล้ารู้สึกได้จากการตะโกนของเธอ

ผมรู้สึกถึงความตั้งใจที่แรงกล้าแต่ “ชั้นยอมตาย” เธอพูด? เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่เธอเลือกความตายได้เหรอ? เป็นไปไม่ได้

แต่มันง่ายที่จะพูดนะ แต, เด็กคงไม่มั่นใจแม้ผมจะพูดอย่างนั้น ไม่ว่าผมจะกล่อมเธอมากแค่ไหน, กาโจจะแค่ติดกับผมเท่านั้น

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เธอออกไป ผมไวกว่ามากถ้าผมวิ่ง ผมแม้แต่ตีเธอและทำให้เธอสลบได้

อย่างไรก็ตามー

『ชั้นไม่ใช่โฮโม ชั้นชอบผู้หญิง คนพวกนั้นที่ชั้นทำให้สลบเป็นพวกพ้องกับคนที่ลักพาตัวผู้หญิงของชั้น และชั้นจะไปช่วยผู้หญิงคนนี้ตอนนี้』

『…เอ๋?』

『ทุกอย่างเป็นความเข้าใจผิดของเธอ มันแค่บังเอิญที่ชั้นนั่งม้านั่งตัวนั้น ชั้นไม่ใช่โฮโม ผู้ชายที่ชั้นทำให้สลบก็ไม่ใช่โฮโมด้วย』

มันมีปัญหาแต่ผมตัดสินว่ามันดีที่สุด ที่จะทำให้เข้าใจความเข้าใจผิด ดังนั้นผมอธิบาย

จากนั้นー

『อออุ…ฮิคุ๊』

กาโจร้องไห้

กัดปากล่างของเธอขณะที่เธอสั่น, น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากตาสีฟ้าของเธอ, เธอได้อู้อี้, แต่เธอไม่สามารถทนมันได้และเธอสะอื้นและร้องไห้

นี่ทำไมเด็กแม่ง…

『ต-ตัวของชั้นที่เป็นผู้หญิงนั้นไม่ดีเหรอ? ชั้นรู้ ชั้นรู้เรื่องนั้น แต่ชั้นได้ตกหลุมรัก หน้าอกของชั้นรู้สึกเจ็บจนชั้นทนการร้องไห้ไม่ได้ ความรู้สึกนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตชั้น…』

กาโจจับหน้าอกเธอด้วยสองมือระหว่างที่เธอยังมั่นใจว่าผมเป็นโฮโม

อา, นี่มันไม่โอเค เธอจะตามผมไม่ว่าผมจะพูดอะไร มากกว่านั้น, เธอตกอยู่ในความสิ้นหวังจากการถูกปฏิเสธโดยผม

มันได้มืดแล้วและมันก็อันตรายที่จะปล่อยกาโจไว้คนเดียว

ถ้าผมปล่อยกาโจไว้, ผมมั่นใจว่าเธอจะตามหาผมโดยไม่กลับบ้าน

กาโจดูสมบูรณ์แบบในฐานะผู้หญิง มากกว่านั้น, ผมบลอนด์ยาวของเธอได้ถักอยู่ที่หลังเธอ และเธอใส่ชุดนักเรียน

มันเป็นชุดนักเรียนของโรงเรียนลิลลี่สีดำชื่อดังของโอโจ-ซามะ

ไม่ว่าเธอจะย้ำขนาดไหนว่าหัวใจเธอเป็นผู้ชาย, นั่นมันเรื่องเล็ก

เธอดูเป็นคนสวยที่สมบูรณ์และเธอมีสองรูเนื้อเพื่อรับผู้ชาย

มันไม่มีปัญหาถ้าเธอถูกใช้เป็นการระบายความใคร่

มันเหมือนขอให้ถูกโจมตีเมื่อมีสาวตัวเล็กๆหลงอยู่ในความมืด

ผมไม่สนว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับกาโจ

นั่นคือที่ปรกติผมจะคิดแต่น่าเสียใจ, ผมได้ติดหนี้เธอ

แล้วก็, ถ้ากาโจได้ถูกโจมตีโดยผู้ชาย, เธอจะแตกสลายอย่างแน่นอน

กาโจดูเหมือนหวังว่าจะถูกกระทำเชาเราโดยผม แต่เธอพูดว่ามันจำกัดแค่รูตูดเธอเท่านั้น

บางทีสำหรับกาโจที่พูดว่าหัวใจเธอเป็นผู้ชาย, เธอแค่มีรูเนื้อผู้ชายในการรับ, สั้นๆก็คือ, หีเธอนั้นต้องห้าม

เธออยากจะปฏิเสธตัวตนนั้น แต่แม้กระนั้นถ้ากระดอได้เข้าไปในรู้นั้น, ความเป็นจริงที่ว่าเธอเป็นผู้หญิงจะถูกแทงมาที่เธอ

ไกล้จากความเป็นจริงที่ว่าเธอโดนข่มขืน, ผมคิดว่าความเป็นจริงที่ว่าความเป็นผู้หญิงของเธอได้ถูกชี้ออกมาสำหรับกาโจแล้ว เป็นสิ่งที่เธอทนมันไม่ได้

ผมไม่สามารถให้เธอแตกสลายระหว่างผมมีหนี้ไม่ได้

ฮ่าา, จริงๆเลย, ผมได้ถูกชอบโดยคนมีปัญหา

ช่วยไม่ได้

『เข้าใจแล้ว』

ในท้ายที่สุด, ผมยอมรับกาโจ

มันมีแค่วิธีเดียวที่จะกล่อมกาโจ นั่นคือแสดงมารินะให้กาโจดู ถ้าเธอไม่เชื่อผม งั้นผมจะกระทำชำเรามารินะต่อหน้าเธอ เธอจะถูกบังคับให้เชื่ออย่างที่คาด

กาโจที่ถูกอนุญาตโดยผมไม่ตอบแต่เธอแค่ตามผม อย่างกระสับกระส่ายระหว่างที่สะอื้น

มันดูเหมือนการถูกปฏิเสธโดยผม ทำให้เธอช็อกค่อนข้างมาก

และเรามาถึงปัจจุบัน

「กาโจ, สัญญากับชั้น เคารพคำสั่งของชั้นไม่ว่ายังไง ชั้นอนุญาตความหวังของเธอที่จะไปด้วยกัน เธอเลยต้องฟังชั้นอย่างถูกต้อง」

ผมพูดกับกาโจระหว่างที่เดิน

「ชั้นจะเป็นคนรักของนายได้ยังไง? ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อนาย」

เล็ดเสียงสะอื้นขณะที่เธอถามผม, กาโจถามในทางตรงกันข้าม

ฮ่าา, ยาเระยาเระ เธอเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ

ผมคิดว่าผมชอบอาซาฮินะในการอวดดีไปจนตายแต่เธอได้ทำตามใจของเธอมากกว่า

จากการสำนึกในครั้งนี้ ผมจะไม่มีวันสร้างหนี้กับอาซาฮินะ

「เป็นไปไม่ได้ ชั้นพูดไปแล้วเมื่อกี้แต่ชั้นชอบผู้หญิง ชั้นรักผู้หญิงที่ลามก ถ้าเธอพูดว่าเธออยากจะถูกกอดในฐานะผู้หญิงงั้นชั้นจะทำ แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะถูกกอดในฐานะผู้หญิงงั้นก็ยอมแพ้ซะ ชั้นไม่ใช่โฮโม ชั้นไม่มีเจตนาแม้แต่น้อยที่จะกอดผู้ชาย」

ผมมีหนี้แต่ผมไม่ตั้งใจจะเล่นกับกาโจ

「ถ้าเธออยากจะทำอะไรลามกกับชั้นไม่ว่ายังไง งั้นยืนตรงหน้าชั้นในฐานะผู้หญิง ถ้าเป็นอย่างนั้นชั้นจะฝึกเธอและเอาความบริสุทธิ์ของเธอไปด้วยความยินดี อย่างไรก็ตาม, เป็นคนรักของเธอนั้นเป็นไปไม่ได้ ชั้นได้มีแฟนแล้ว เธอเป็นส้วมเนื้อได้แต่ชั้นมีสองแล้ว ชั้นไม่จำเป็นต้องมีอีกหนึ่ง」

พูดกับกาโจข้างหลัง, เธอไม่ตอบแต่เธอแค่เล็ดเสียงสะอื้น

เธอไม่เข้าใจคำอธิบายของผม

เธอมั่นใจว่าผมเป็นโฮโมและตัวของเธอเป็นผู้หญิง ดังนั้นเธอจะปฏิเสธไม่ว่าเหตุผลไหนที่ผมใส่ออกไป

ยังไงซะ โอเค เธอจะเขาใจมันทันทีถ้าผมกระทำชำเรามารินะตรงหน้าเธอ, แล้วก็ー

ผู้ชายที่ผมน็อคไปที่ศาลเจ้ามีเชือก ผมยืมมันมา

ผมจะแค่ผูกกาโจเพื่อไม่ให้เธอทำอะไรไม่จำเป็นเมื่อเราได้ไปถึงที่

ที่อยู่ไม่ไกลจากศาลเจ้า

ไม่มีบ้านส่วนตัวอยู่รอบๆและมีต้นผลไม้กระจายออกไป และมีกระท่อมอยู่ตรงมุม มันดูเหมือนมารินะถูกจับอยู่ที่นั่น

นั่นคือถ้าผมเชื่อใจแผนที่, แต่

「อึ้นนー! อึ้นนー!」

ผมยืนยันว่าไม่มีใครในระยะเมื่อผมใช้ความสามารถของผมดังนั้นผมมัดกาโจไว้ด้วยเชือก ก่อนพวกเราจะไปถึงกระท่อม

「อึ้นนー! อึ้นนー!」

กาโจที่ทั้งแขนและขาเธอถูกมัดอยู่บนพื้นระหว่างที่นอนอยู่ที่พื้น, เธอส่งเสียงร้องที่อู้อี้และเคลื่อนไหวไปรอบๆเหมือนไส้เดือน

กาโจมีปากที่ปิดโดยผ้าเช็ดหน้าและทั้งแขนและขาของเธอถูกมัด

เธอจะไม่สามารถทำอะไรที่ไม่จำเป็นด้วยสิ่งนี้

จริงๆเลย ผมไม่จำเป็นต้องมีความลำบากในแต่ละอย่าง

ผมถอนหายใจระหว่างที่คิดอย่างนั้น, ผมไปที่ปกปิดแล้วเข้าหากระท่อมโดยการลบตัวตนของผม

กระท่อมเข้ามาในระยะของความสามารถผมและหยุด

กระท่อมธรรมดาที่ถูกล้อมไปด้วยหลังคาสังกะสีกับไม้กระดาน มีบทความการเกษตรเก็บไว้, มันดูเหมือนว่ามันใช้สำหรับการพักผ่อน

「นี่หมายความว่ายังไง?…」

มารินะเข้ามาอยู่ในระยะของผมถัดไปจากกำแพงของกระท่อมอย่างแน่นอน

มีถุงผ้าครอบหัวของเธอและมือและเท้าของเธอได้ถูกมัดอยู่กับเสา และー

「ไม่มีใครอีก?」

ใช่แล้ว, ไม่มีใครอีกยกเว้นมารินะ

เพราะหัวของเธอได้ถูกปิดไปด้วยถุง, คนนั้นเป็นมารินะจริงๆเหรอ? ผมตัดสินได้ถ้ามันปรกติ สั้นๆ มันเป็นไปได้ว่ามันคือกับดัก

แต่นั่นเป็นแค่เมื่อมันปรกติ

การหลอกลวงใช้การไม่ได้เมื่อมันเข้ามาในระยะของความสามารถของผม

มารินะเป็นคนที่หัวของเธอถูกคลุมและมือและเท้าถูกมัดอย่างแน่นอน

「พวกเค้าจะคืนมารินะโดยไม่ทำอะไรเลย?」

มันไม่จำเป็นต้องมองไปรอบๆเมื่อผมมีความสามารถ แต่, ผมมองไปรอบๆด้วยสัญชาติญาน

ไม่มีใครที่นี่อีก และมันดูเหมือนกระท่อมไม่ได้ตั้งไว้เป็นกับดัก หรือแม้แต่กระท่อม

พวกเขาเฝ้าดูผมไกลจากระยะของความสามารถ? ไม่, นั่นน่าสงสัย

มันเป็นสวนที่ไม่มีแสงจากภายนอก เพราะมันค่อนข้างไกลจากย่านที่อยู่อาศัย, มันจะมืดโดยไม่มีแสงจากเมืองเพื่อปกคลุมมัน ผมสามารถรับรู้สภาพแวดล้อมได้ด้วยความสามารถ แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนธรรมดาที่จะเฝ้าดูจากระยะไกล

พวกเขาอาจจะมีแว่นตามองกลางคืนแต่นั่นค่อนข้างเป็นของแพง พวกเขาจะไปไกลขนาดนั้นมั้ย?

「แปลก…」

บางอย่างแปลก แค่คู่ต่อสู้ผมคืออะไร? ผมมั่นใจว่าพวกเขาอยากจะได้ผม แต่มันต่างออกไปเหรอ?

ยังไงซะ โอเค ผมควรจะรับตัวมารินะมาอย่างไรก็ตาม? มาเริ่มด้วยสิ่งนั้น

ผมคิดดังนั้นผมไปที่กระท่อมระหว่างมองไปรอบๆ, ผมเปิดประตูไม้และเข้าไปข้างใน

มองจากภายนอก, ผมรู้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นกับดักอยู่ในกระท่อม แต่มันยังมีสัญญานว่ามีบางอย่างได้ถูกเตรียม

นั่นเป็นสิ่งประหลาดที่ไม่ดีเลย

「มารินะ, เธอโอเคมั้ย?」

ข้างในกระท่อม, มารินะสั่นเมื่อผมเรียกเธอ จากนั้นเธอเริ่มสั่นและเย็นในความกลัว

แม้จะมีถุงครอบหัวเธออยู่, เธอแม้แต้ถูกพันผ้าปิดตา และมัดปากไว้ เธอพูดไม่ได้เพราะสิ่งนั้น

ผมเข้าหามารินะแล้วสำรวจทั้งตัวของเธอ

ไม่มีสัญญานของความรุนแรง นั่นสั้นๆคือ มารินะได้ถูกลักพาตัวโดยไม่สามารถต่อต้านได้ แล้วก็ー

ผู้หญิงผมดำในฮู้ด เธอเป็นคนบงการจริงๆเหรอ

ผมไม่ได้โออวดแฟนสาวของผมแต่, มารินะค่อนข้างเป็นคนสวย แล้วก็, นมของเธอใหญ่

ถ้าคนบงการเป็นผู้ชายเค้าจะชิมเธอแน่นอน

ทั้งหมดนี่ผู้ชายที่มีกระบองตำรวจดูเหมือนจะชอบมารินะ

แล้วก็, ตราบใดที่เธอยังมีชีวิต, มารินะมีมูลค่าในฐานะตัวประกัน

เพราะการลักพาตัวบางคนสร้างความเสียหายที่ไม่อาจแก้ได้กับพวกเขา, มนุษย์จะมีความสุขกับอะไรที่เขามีความสุขได้อย่างแน่นอน

แต่กระนั้น พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อนทำร้ายมารินะ และเธอไม่ถูกแตะเลยซักนิด

ถ้าเป็นอย่างนั้น, ความเป็นไปได้ที่คนบงการเป็นผู้หญิงจะออกมา

คนที่มาติดต่อกับผู้ชายที่มีกระบองตำรวจคือผู้หญิงผมดำในฮู้ด

แม้เธอพูดว่าเธอเป็นคนบงการ, ความเป็นไปได้ว่าเธอคือคนบงการได้ถูกสงสัยพอแล้ว

「รอเดี๋ยว ชั้นจะช่วยเธอเดี๋ยวนี้」

ยองลงกับที่ ผมพูดกับมารินะและนำถุงครอบหัวเธอออก ผมนำผ้าปิดตาและผ้าปิดปากออกต่อไป

มารินะสั่นและเธอร้องได้ด้วยตาที่ปิด

ยังไงซะ, มันปรกติที่จะกลัว แม้ว่าเธอไม่ถูกกักขัง, ทุกคนจะกลัวถ้าเค้าถูกทิ้งไว้ในสวนที่ไม่เป็นที่นิยม

มันมืดแต่ผมเห็นได้ชัดเจนดังนั้นผมไม่กลัวแต่

ผมปฏิเสธไสยศาสตร์เพราะความสามารถนี้ แม้ว่าผมเป็นตัวตนที่เป็นการมีตัวตนของไสยศาสตร์, ผมมีตาที่เห็นทุกอย่าง ดังนั้นผมสามารถปฏิเสธไสยศาสตร์ได้

เพราะทั้งหมด เผมไม่เคยเห็นบางอย่างเหมือนผีแม้แต่ครั้งเดียว

「*เห้อ* ชั้นแม้แต่รับความเจ็บเพื่อให้เธอไม่บาดเจ็บ…」

มือของมารินะถูกผูก ข้อมือเธอบวมแดง

เธอน่าจะถูเชือกอย่างสิ้นหวังเพื่อนำมันออกอย่างไรก็ไม่รู

มันปรกติของปรกติ แต่ทั้งหัวจรดเท้าของมารินะเป็นของผม แต่กระนั้น, มันบวมมากขนาดนี้

มีความคิดอย่างนั้น, ผมนำที่ผูกกับข้อมมือมารินะออก

「ซูซูฮาระ-ซัง…」

มารินะที่มือได้เป็นอิสระพูดในเสียงที่สั่นระหว่างที่ปิดตาของเธอ

ผมคิดว่าเธอจะเกาะผมร้องไห้อย่างแน่นอนー

「!?」

ภาพที่ผมเห็นได้ขาวกระทันหันและผมได้ยินเสียงแห้งต่อไป

ผมได้งงว่าอะไรเกิดขึ้นจากนั้นสังเกตความเจ็บในแก้มผม

เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่าผมโดนตี? โดยมารินะ?

มองดูมารินะ, เธอจ้องผมด้วยตาที่เปียก

ผมไม่เห็นมัน ไม่, ไม่ใช่อย่างนั้น “ผมไม่ได้พยายามจะดู”

มันเป็นไปไม่ได้ที่มารินะจะตีผม ผมคิดอย่างนั้นดังนั้นผมไม่สามารรับรู้ได้เมื่อเธอกำลังจะโจมตีผม

「นายมาทำไม?…」

มารินะจ้องผมด้วยตาที่เปียกระหว่างพูดในเสียงที่สั่น

「ปีศาจต้องทำตัวเหมือนปีศาจ, ทำไมนายไม่ทิ้งชั้นไป…?」

ได้ยินเสียงที่สั่นของมารินะ, ในที่สุดผมก็เข้าใจความหมายของเธอ

เธอได้กังวลเกี่ยวกับผมมากกว่าตัวเธอเอง

จริงๆเลย, ผู้หญิงคนนี้เร่าร้อนเหมือนเคย

「ชั้นยังไม่ได้เบื่อเธอ ชั้นคิดว่ามันน่าเสียได้ที่จะโยนเธอทิ้งไป เพราะชันยังมีความสุขกับเธออยู่ นั่นทำไมชั้นมาเพื่อช่วยเธอ ชั้นจะโยนเธอทิ้งเมื่อชั้นเบื่อ」

ผมไม่โยนเธอทิ้งเพราะผมยังไม่เบื่อ นั่นเป็นเจตนาผมตั้งแต่แรก

มารินะที่จ้องผมด้วยตาของเธอมีสีหน้าที่บิดเบี้ยว และน้ำตาเอ่อล้นจากตาของเธอ และー

「นั่นมันน่ากลัวจริงๆ! ขอบคุณที่มาช่วยชั้น ชั้นคิดว่าชั้นจะไม่ได้เจอซูซูฮาระ-ซังอีกแล้ว, มันน่ากลัว, น่ากลัว, น่ากลัวจนทนไม่ได้」

มารินะกระโดดและเกาะผม และเธอกอดผมอย่างแรงขณะที่เธอตะโกนมันออกมา

อา, โอ้ย, จริงๆเลย, เธอตีผมด้วยกำลังทั้งหมด เพราะผมเสียความสนใจไป และรับรู้ว่าผมถูกตี, ดังนั้นผมรับมันเต็ม-หน้า

「เธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอตีชั้น, ใช่มั้ย?」

ถามเธอ, มารินะที่เกาะผมแยกขาออกอย่างเงียบๆ

กางเกงในข้างในกระโปรงเธอมี่รอยลามกที่เปียก

「ม-มันน่ากลัว, มันน่ากลัวจนทนไม่ได้, นั่นทำไม…ชั้นได้จินตนาการว่าถูกแหย่กับซูซูฮาระ-ซัง ชั้นมีภาพลวงตาที่โหดร้ายเพื่อลบความกลัวที่ชั้นมี…♥」

มีเสียงหวานที่มีเสน่ห์ผสมกับในเสียงที่สั่นของเธอ

「โหดร้าย, แบบไหน?」

ผมถามมารินะ, ผมวางมือขวาข้างในกระโปรงเธอและลูบรอยกรีดของเธอ

เอวเธอกระตุก ผมแค่แทงกางเกงในเธอและน้ำเงี่ยนเธอได้เล็ดออกมา

มารินะเกาะผมอย่างแรงขณะที่เอวเธอกระตุก, เธอกดหน้าอกที่ภาคภูมิใจกับผมและนำริมฝีปากเข้ามาใกล้หู

ฟฟฟู่, ฟฟฟู่, เสียงถอนหายใจที่หว่านพ่นมาที่หูผม

「ช-ชั้นอยากจะให้หีของชั้นถูกดันเบาๆโดยกระดอแข็งๆของซูซูฮาระ-ซัง ♥ แต่อย่าใส่มันเข้าไป ♥ ชั้นอยากจะขอร้องอย่างทำอะไรไม่ถูกเพื่อให้มันใส่เข้าไป, ใส่เข้าไป, ใส่มันเข้าไปลึกๆ」

มารินะกระซิบคำหวานระหว่างที่หายใจหยาบ

「ชั้นพูดนั่นว่าซูซูฮาระ-ซังใส่แค่ปลายได้ ♥ นั่นทำไมชั้นจะดันมันลงด้วยเอวและใส่แค่ปลายข้างในหีของชั้น ♥ กระดอของซูซูฮาระ-ซังนั้นใหญ่, มันแหวกหีชั้นอย่างเป็นไปไม่ได้, มันรู้สึกดี, ตื่นเต้น, มีความสุข, แต่ทั้งหมดนี่ชั้นอยากจะใส่มันเข้าไปลึกๆ」

มากกว่านั้น, เธอหายใจหยาบ, กระซิบหวานมากกว่าเดิม แต่เธอรู้สึกเจ็บปวด

「ชั้นจะถามมันซ้ำแล้วซ้ำอีก ♥ ใส่เข้าไปลึกๆ ♥ และแทงชั้นแรงๆ ♥ แต่ซูซูฮาระ-ซังพูดว่าไม่ ♥ ชั้นไม่อยากถูกเกลียดโดยซูซูฮาระ-ซังชั้นเลยจะทำตามคำสั่ง ♥ ชั้นอยากจะได้มันเข้าไปลึกๆ, ชั้นอยากจะถูกแทงอย่างรุนแรง ชั้นเลยขอร้องตอนที่ปลายของกระดอเป็นแค่อย่างเดียวที่ใส่เข้ามาในหีของชั้น, และซูซูฮาระ-ซังหัวเราะตอนที่เขามองชั้น, แต่เมื่อซูซูฮาระ-ซังหัวเราะอย่างมีความสุข, ชั้นก็มีความสุขด้วย」

มีความสุข? ไม่ใช่นั่นเป็นหนังสือรายงานที่เธอทำเหรอ?

จริงๆเลย, เธอเป็นงี่เง่าตลอดเลย

「การลงโทษที่ตีชั้นจะไม่เป็นการแหย่ที่ไร้เดียงสาแบบนั้น」

「ไม่ว่าการลงโทษจะโหดร้ายแค่ไหน, การลงโทษนั้นเป็นแค่น้ำหวานเหนียวๆ」

มารินะตอบกลับมาด้วยเสียงหวาน

โอ้, เธอพูดนั่นเหรอ? งั้นให้เธอทนมันไม่ว่าเป็นการลงโทษแบบไหนด้วยรอยยิ้ม

คือที่ผมอยากจะพูด แต่ผมเหนื่อยอย่างจริงใจ

มันยังเหนื่อยที่จะเหวี่ยงเอว, ผมอยากกินข้าวและอาบน้ำอุ่นๆ, รู้สึกสดชื่นจากการโม๊กควยและหลับด้วยนมของเธอที่เป็นหมอน

แต่, ก่อนหน้านั้น

「รู้มั้ยว่าใครลักพาตัวเธอ?」

ได้ยินคำพูดนั้น, เอวของมารินะหยุดสั่น

「ฮิซูกิติดต่อชั้น มันดูเหมือนเธอต้องการความช่วยเหลือเพราะเธอถูกข่มขู่」

「ฮิซูกิ?」

ผมถามและมารินะพูดออกมาในเสียงที่เครียด

「เพื่อนที่ชั้นมีมาก่อน พูดถึงแล้ว, ซูซูฮาระ-ซังควรจะเจอเธอแล้วครั้งนึง」

「อ๋า?」

「เธออยู่ด้วยกันกับชั้นเมื่อเราเจอกัน, คนที่มีผมดำยาวที่น่าประทับใจ, เธอเป็นเด็กที่สวยมาก」

เมื่อผมเจอมารินะครั้งแรก? ผมดำยาว?

ผมนึกถึงความทรงจำนั้นและจากนั้นー

「อ้า」

ชายทื่อที่เป็นมือขวาของชิโนซากิ แฟนสาวของเขาผมดำยาว? พูดถึงแล้ว, เมื่อผมนำมารินะไปที่บ้านของชิโนซากิ, สาวคนอื่นวิ่งหนีและผมดำยาวนั้นติดอยู่ด้วยกัน จากนั้น, เธอตามผมหลังจากนั้นมา

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด นั่นไม่ใช่ทุกอย่าง

ผมเจอผู้หญิงคนนั้นหลายครั้ง

ผมเห็นเธอบนถนนหลายครั้งและเรา ผ่านกันโดยบังเอิญบนถนน แล้วก็ー

วันอาทิตย์อาทิตย์ที่แล้ว, เมื่อเราไปช้อปปิ้งในตัวเมือง, มีผู้หญิงปรากฏตัวที่รถไฟ มันเป็นเธอ

ผมไม่ได้คิดถึงเธอขนาดนั้น, หรือว่าผมลืมตัวตนเธออย่างสมบูรณ์, ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญที่เห็นเธอหลายครั้ง

ที่แปลกกว่านั้นคือมารินะไม่แม้แต่จะพูดถึงมัน

เธอจะตอบสนองแน่ถ้าเพื่อนเธอปรากฏตัว อย่างไรก็ตาม, มารินะไม่ได้พูดอะไรในวันอาทิตย์อาทิตย์ที่แล้ว

「มารินะ, เกิดอะไรขึ้นหลังจากเจอผู้หญิงคนนั้น?」

「นั่น, เราไม่ได้เจอกัน ชั้นได้ยินว่าเธอถูกข่มขู่ และชั้นไปที่จุดนัดพบในความตกใจ จากนั้นมันได้มืดกระทันหัน บางที, หัวของชั้นถูกคลุมไปด้วยถุงจากข้างหลัง」

ผมได้มั่นใจด้วยคำตอบของมารินะ

ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาให้เห็นโดยไม่ถูกสังเกตโดยมารินะ

ไม่, นั่นไม่ใช่อย่างนั้น ผู้หญิงคนนั้นทำให้มั่นใจว่าเธอไม่เข้ามาให้ผมเห็น นั่นเป็นวิธีที่เธอเฝ้าดูพฤติกรรมผม? แต่เธอได้ถูกจับในความสามารถผม

「ผู้หญิงแบบไหนที่ผู้หญิงคนนั้นเป็น」

「อะไร?…เธอขี้อายและเงียบขรึม นอกจากภาพลักษณ์เธอสวยงาม, เธอเป็นเด็กที่ไม่โดดเด่นมาก」

「เธอเป็นแฟนสาวของชายทื่อ?」

「เอ๋?」

「ดู, ชายทื่อที่ดูดีที่สนิทกับชิโนซากิ」

「อ้า, โอ้, คาบูรากิ-คุง? ไม่, ชั้นไม่คิดว่ามันใช่ ชั้นไม่ได้ยินว่าเธอมีแฟนหนุ่ม」

ผมได้ตกใจกับคำตอบมารินะ

อะไรนะ? มันไม่ใช่อย่างนั้น? ผมคิดอย่างแน่นอนว่าเธอเป็นแฟนสาวของชายทื่อ

ผู้หญิงตอบสนองเมื่อผมนำหัวข้อนั้นออกมา จากนั้นเธอร้องไห้

ไม่ ยังไงซะ, ผมไม่ได้ทำการยืนยันแต่เธอแสดงการตอบสนองแบบนั้น งั้นมันปรกติที่จะคิดอย่างนั้น

เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นการแสดง?

ผมไม่รู้ ผมไม่สามารถหาเหตุสำหรับเธอจะแสดงในเวลานั้น

「เธอมีข้อมูลกับผู้บงการที่ลักพาตัวเธอมั้ย?」

「ม-ไม่, ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ยินเสียง ชั้นไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับฮิซูกิ」

มารินะส่ายหัวให้คำถามผมและเธอกังวลกับผู้หญิงชื่อฮิซูกิ

เธอน่าจะคิดว่าฮิซูกิก็เป็นเหยื่อด้วย

ไม่ต้องสงสัย คนร้ายคือผู้หญิงฮิซูกิคนนั้น

ยังไงซะ, เหตุผลของเธอคืออะไร? ผมคิดแน่นอนว่าเหตุผลคือเอาตัวผมแต่ทำไมพวกเขาคืนมารินะ

เธอได้ขอให้ผู้ชายที่มีกระบองตำรวจน็อคผมลงและเธอได้มอบแผนที่ที่มารินะถูกจับอยู่ และมารินะน่าจะอยู่ในที่ที่เขียนอยู่ในแผนที่

ถ้าเธออยากให้ผู้ชายที่มีกระบองตำรวจสู้กับผมถ้างั้นมันไม่จำเป็นต้องลักพาตัวมารินะ เธอแค่ต้องขอให้ผู้ชายคนนั้นน็อคผม

ถ้าคุณบังคับเหตุผลให้บิดเบี้ยว งั้นมันจะเป็นการยืนยันว่ามารินะมีค่าต่อการลักพาตัว

แต่พวกเขาจะทำอะไรเพื่อยืนยันนั้น? พวกเขาเข้าใจว่าเธอมีค่าในฐานะตัวประกันแต่กระนั้นทำไมพวกเขาคืนมารินะ? นั่นจะไม่มีความหมายอะไรถ้างั้น

ไม่ดีเลย, ผมไม่เข้าใจเลยซักนิด

อย่างไรก็ตาม, ผมควรจะกลับบ้านและคิด

「มารินะ, อยู่ในบ้านชั้นวันนี้ ชั้นจะถามเธอหลายอย่าง」

「ได้」

มารินะที่มีสายตาที่ซีเรียสจนถึงตอนนั้น ยิ้มระหว่างที่แก้มเธอแดงเมือเธอได้ยินคำพูดผม

เธอคาดหวังกับมัน

ผมจะพูดมันแต่ผมจะแค่ทำการโม๊กควยและหลับวันนี้ ถ้าเธอทนไม่ได้งั้นก็ช่วยตัวเองกับตุ๊กตา-ซูซูฮาระ

จริงๆเลย, ผมบอกเธอให้นำมันกลับ, ตุ๊กตาหมีจำนวนมากหายไปแต่เธอปล่อยตุ๊กตา-ซูซูฮาระไว้ในห้องผม

ผมยอมกับตุ๊กตาหมีได้แต่เว้นผมจากตุ๊กตา-ซูซูฮาระเธอ ผมรู้สึกกลัวว่าผมจะถูกสาปกับมัน

「ยืนได้มั้ย?」

「ด-ได้,ชั้นโอเー」

อย่างไรก็ตาม, ผมตัดสินใจจะกลับไปที่บ้านและพยายามจะให้มารินะยืน อย่างไรก็ตามー

「อ๊า♥」

มารินะที่ขึ้นมาครึ่งเดียวงอเข่าของเธอและนั่งอยู่กับที่

เท้าเธอชาเพราะเธอนั่งนานเหรอ?

「ข-ขอโทษ ♥ เพราะหีของชั้นโดนกับกางเกงใน, เอวชั้นหล่น ♥」

หน้าแดง, มารินะตอบอย่างหัวเราะ ผมมองมารินะ

ยังไงซะ, เพราะตัวเธอเป็นอย่างนั้นเพราะผมเล่นกับใจและตัวเธอ, มันจะเป็นความผิดผม

「เข้าใจแล้ว เฮ้, ชั้นจะแบกเธอขึ้นหลัง」

พูดสิ่งนั้น, ผมยองลงแล้วหันหลังให้มารินะ

「เยยย้~♥」

มารินะพูดอย่างดีใจ, กระโดดขึ้นมาและติดกับหลังผมด้วยความรีบ

ผมสงสัยว่าเอวของเธอได้หล่นจริงๆมั้ย แต่ยังไงซะ, ผมจะมองข้ามมันเพราะเธอถูกขังในที่แบบนี้

แต่ผมจะไม่ลืมว่าเธอตีผม ผมจะมอบการลงโทษทีหลัง

มีความคิดอย่างนั้น, ผมแบกมารินะและยืนขึ้น

「ช-ชั้นหนักมั้ย?」

แม้ว่าเธอกระโดดในความดีใจ, มารินะถามอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย

หน้าอกที่ใหญ่ของมารินะมีความประทับใจว่ามันหนักเพราะปริมาณของมัน และมันรู้สึกเซ็กซี่เทียบกับอาซาฮินะ

แต่เมื่อผมพูดว่ามันหนัก, มันจะเป็นเรื่องที่ใหญ่อย่างจริงใจ

อย่างไรก็ตามー

「หนักชิบหาย」

ผมพูดมันอย่างกล้าหาญ

「ออุ…」

มารินะรู้สึกแย่ และส่งเสียงครวญขณะที่เธอสั่น

「ล้อเล่น เธอไม่หนักขนาดนั้น」

แม้ผมคิดว่าจะทำโทษมารินะที่เสียการควบคุมตัวเองไปแต่, สไตล์ของมารินะได้โดดเด่นและร่างกายของเธอได้ลามกมากที่สุด, ถ้าผมบอกเธอว่าเธอหนักและเธอกังวล, ผมจะมีปัญหาถ้าเธอลดความอ้วนแบบแย่ๆ

「น-นั่นจริงเหรอ?」

เกาะผมแน่นๆ, มารินะตอบผมในน้ำเสียงขี้อาย

ความรู้สึกของหน้าอกดันหลังผมไปด้วยกัน กับความรู้สึกของต้นขาที่ถูกยกด้วยสองมือรู้สึกดีที่สุด

ถ้ามารินะได้ลดความอ้วนและกลายเป็นผอม, เสน่ห์เธอจะลดลงครึ่งหนึ่ง

「มันจริง」

พูดสิ่งนั้น, ผมเริ่มเดิน ในทางที่ผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักมากที่สุดเท่าที่ทำได้

「♥」

เธอดีใจเหรอ? มารินะที่เกาะผมแน่นดันริมฝีปากเธอมาที่แก้มผม จากนั้นเธอแนบแก้มกับผมระหว่างที่ยิ้มอย่างดีใจ เธอเกาะผมอย่างแรง

ฮ่าา, ผมเหนื่อยแต่, มันช่วยไม่ได้

ผมแบกมารินะและออกจากกระท่อม, และจากนั้นー

「อึ้นนー! อึ้นนー!」

นอนลงอยู่ที่พื้น, มันส่งเสียงครวญและดิ้นเหมือนไส้เดือน

โอ้, พูดถึงแล้ว เธออยู่ที่นี่

「น-นี่ใคร?」

เธอต้องตกใจที่เห็นกาโจอยู่บนพื้น มารินะถาม

「ยังไงซะ, ชั้นจะอธิบายทีหลัง」

ตอบมารินะ, ผมถอนหายใจ

ผมจะแนะนำตัวมารินะให้กาโจ และผมคิดว่าเธอจะยอมแพ้ แต่ผมีเปลี่ยนแผนดีกว่า

ผมจะไม่ทำให้เธอยอมแพ้ แต่ผมจะพากาโจไปที่บ้านผม ไม่ใช่แค่กาโจ, แต่ผมควรเรียกยูกะมาที่บ้านผมด้วย

เพราะทั้งหมดนี่ ผมไม่รู้ว่าการกระทำแบบไหนที่ผู้หญิงฮิซูกิจะทำ แล้วก็มันจะดีกว่าที่จะรวมคนที่หลักๆเกี่ยวข้องกับผม และพูดเกี่ยวกับมัน

มันดีกว่าที่ผมจะปกปิดสิ่งนี้กับอาซาฮินะและคิซารากิ มันอาจจะมีปัญหามากกว่านี้ถ้าผมบอกพวกเขา โดยเฉพาะอาซาฮินะ

ผมจะให้มาริอยู่ใกล้ผม และยูกะจะคอยดูและระแวดระวังไปกับอาซาฮินะและคิซารากิ มันปลอดภัยถ้ามันเป็นสามคน ปัญหาคิอกาโจ มันจะถูกเจอว่าเธอเกี่ยวข้องและมันมีอันตรายที่เธออาจจะตกเป็นเป้า

ผมควรทำยังไงดี

「อึ้นนー! อึ้นนー! อึ้นนー!」

จ้องผมด้วยตาสีฟ้าของเธอ, ผมถอนหายใจขณะที่มองกาโจดิ้นไปรอบๆ

อา, ปัญหาเยอะ