เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 47

ตอนที่ 47

「ยูกินะ, เธอทำได้มั้ย?」

ผมถามยูกินะระหว่างที่ยองอยู่ในสวนบ้านผม

「ฮึ่ม」

ยูกินะพองแก้มของเธอและเลี่ยงสายตาเธอ

นั่นอะไร? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนที่พูดว่าเธอจะทำทุกอย่างที่ผมพูดเหรอ แทนที่จะเป็นอย่างนั้น, ทำไมเธอไม่พอใจกระทันหัน? มันดูเหมือนเธอไม่ชอบบางอย่าง

ผมได้หงุดหงิดแต่ผมต้องทนมัน ผมจะเป็นคนที่มีปัญหาถ้ายูกินะไม่ยอม

ผมถอนหายใจระหว่างที่มองขึ้นไปหายูกะนะและแขนของผมถูกจิ้ม

หันหน้าไป, มารินะได้ยองต่อจากผมก่อนผมรู้ตัว, จากนั้นเธอนำริมฝีปากมาใกล้หูผม

「ชั้นเชื่อว่าเธออยากจะถูกเรียกว่า “เซ็ตซุนะ” แทนที่จะเป็น “ยูกินะ”」

ผมมั่นใจกับที่เธอกระซิบมา

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

เธอไม่บ่นเมื่อเธอถูกเรียกว่ายูกินะโดยมารินะที่เป็นศัตรูในความรัก แต่เธออยากให้ผมเรียกเธอว่าเซ็ตซุนะ?

แต่นั่นหมายความว่าเธออยากจะถูกปฏิบัติในฐานะผู้ชายนะ

เธอจะมีเซ็กส์กับผมไม่ได้ถ้าเธอยังคงเป็นแบบนั้นไปตลอด แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มันเป็นท่าทางที่ต่อต้านเกินไป

ยังไงซะ, นี่เป็นสถานการณ์ที่เราไม่สามารถหนีได้โดยไม่มีผู้เสียสละดังนั้นผมจะมองข้ามไปครั้งนี้

「เซ็ตซุนะ」

ผมถอนหายใจ, ผมเรียกยูกินะระหว่างที่มองขึ้นไปหาเธอ

「โอ้ว!」

ยูกินะที่พองแก้มและมองไปทางอื่น มองผมและตอบอย่างร่าเริงทันทีทีผมเรียกเธอเซ็ตซุนะ จากนั้นเธอหัวเราะ

เธอยอมรับว่ามารินะเป็นผู้หญิงของผม แต่เธอไม่ยอมแพ้กับผม ดังนั้นผมเชื่อว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เป็นไปได้มั้ยว่าเธอไม่คิดอะไรเลย

นี่เป็นความเจ็บในหัว

ยังไงซะ โอเค ผมไม่มีเวลารู้สึกเหนื่อยกับสิ่งนั้น

「ฟังนะ เซ็ตซุนะ ชั้นจะทบทวนแผนการ เธอจะเข้าไปในบ้านก่อน จากนั้นเธอจะเกาะแม่ของชั้นเมื่อเธอเข้าไปในบ้าน จากนั้นบอกเธอว่าเธอมีปัญหาเพราะเธอหลงทาง!」

「เข้าใจแล้ว! ปล่อยชั้นได้เลย!」

ยูกินะพยักหน้ากับคำพูดผมและยกมือขวาของเธออย่างร่าเริง

เธอมั่นใจเหรอ? เธอเข้าใจมันจริงๆนะ? ไม่ใช่ว่าเธอตอบมาโดยไม่คิดอะไรนะ?

ยังไงซะ, แต่มันโอเคนะ เด็กโง่มันสะดวก

มันเป็นวันธรรมดาดังนั้นแม่อยู่ในบ้าน

แม่รู้จักมารินะและยูกะแต่เธอไม่รู้ว่าพวกเขามาในตอนเช้า แต่เพราะสองคนนั้นมาที่บ้านผมแม่ผมไม่แหย่จมูกเข้ามา

ยังไงซะ, ผมมีแผนที่จะให้เพฉะฮินะมาด้วย

ด้วยผู้หญิงสามคน, มันเป็นไปได้ที่แม่ผมจะแหย่จมูกเข้ามาอย่างที่คาด

มันโอเคถ้าแม่ผมไม่พูดอะไรแต่ผมจะมีปัญหาถ้าเวลาที่เราปรึกษากันปรากฏขึ้น ผมวางแผนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจแม่ผมในกรณีนั้น

ผมเรียกมัน: ปฏิบัติการณ์เด็กหลง

ยูกินะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีประโยชน์

ทั้งหมดเพราะเธอเป็นโลลิ เธออยู่นอกกำลังรบ ผมไม่คาดหวังอะไรจากเธอ

ที่ผมต้องการคือความร่วมมือของเพฉะฮินะและโลลิฮินะ ยูกินะและโลลิฮินะเป็นนักเรียนของลิลลี่สีดำ สองคนนั้นต้องทำงานร่วมกันดังนั้น พวกเขาจะไม่เป็นเป้าง่ายสำหรับฮิซูกิ ถ้าโลลิฮินะถูกเล็งและเพฉะฮินะร่วมงั้นเราก็จะทำการเคลื่อนไหวแรกได้ไวกว่า

ด้วยสิ่งนั้นที่พูด ผมไม่จำเป็นให้ยูกินะอยู่ในการคุยครั้งนี้ นั้นทำไมผมจะใช้ยูกินะเป็นเบี้ยสังเวย และตั้งแผนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจแม่

ถ้าเด็กหลงทางยูกินะขอความช่วยเหลือแม่, แม่จะรู้สึกว่ามันช่วยไม่ได้และจัดการกับมัน เมื่อเธอทำ, ผมจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ

แม้ว่ามันจะเป็นแผนการที่เอาแต่ใจ, ยังไงซะ, ผมจะไม่มีปัญหาถึงตายแม้ว่ามันล้มเหลว

แย่ที่สุด, เราสามารถไปคุยที่สวนได้

ผมได้ติดกับบ้านเพราะผมเหนื่อยและอยากจะผ่อนคลาย

「โอเค, ยูกินะ, ไป!」

「ฮึ่ม」

ผมคิดว่ายูกินะจะวิ่งเมื่อผมให้สัญญานแต่เธอพองแก้มและมองไปทางอื่น

โอ้, “เซ็ตซุนะ”, ใช่ เค, โอเค, เข้าใจแล้ว จริงๆเลย

「กาโจ เซ็ตซุนะ, อย่าทำให้ชื่อเท่ๆตองอับอาย! แสดงให้ชั้นดูว่าเธอเป็นผู้ชาย!」

「โอ้ว!」

ถอนหายใจในใจผม, ยูกินะดูมีความสุขกับคำพูดผม, อย่างที่ผมคิด, ตาสีฟ้าของยูกินะสว่างและเธอยกมือขวาและตอบอย่างร่าเริง

「โอออออออออออออออ้」

จากนั้นเธอวิ่งไปที่ประตูระหว่างที่ตะโกน

ไม่ใช่ว่ามันกระฉับกระเฉงเกินไปสำหรับเด็กหลงทางเหรอ?

ผมซ่อนตัวในสวนกับมารินะระหว่างที่คิดอย่างนั้น

ยูกะ…ดูเหมือนจะซ่อนตัวเธอด้วย

「สวัสดดดดี! หนูเป็นแฟนสาวของโมทาโร่, คิบะชิโระ ยูกินะ! นามแฝงของหนูคือกาโจ เซ็ตซุนะ! หนูเป็นเด็กหลงทาง! หนูเป็นเด็กหลงทางดังนั้นหนูมีปัญหา! แม่ของโมทาโร่อยู่ที่นี่มั้ย!? หนูอยากจะแต่งงานกับโมทาโร่!」

ยูกินะตะโกนอย่างกระฉับกระเฉงระหว่างที่เคาะประตู

「ฮ่า, ฮ่าฮ่า…เธอเป็นไอโง่」

เด็กหลงแต่เธอพูดเหมือนมันเป็นปัญหาคนอื่น

แล้วก็? แต่งงานอะไร!? ตั้งแต่ทีแรก, อย่าพูดชื่อผม แผนนี้จะล่มถ้าเธอพูดชื่อผม

ผมไม่ได้คาดหวังมากแต่ปล่อยมันให้ยูกินะแค่โง่เง่า

นี่มันเหนือกว่าความโกรธและความทึ่งจนหัวผมรู้สึกเจ็บ

「ยูกินะ-จังรักซูซูฮาระ-ซังจริงๆ ไม่ใช่เหรอ?」

มารินะที่ยองอยู่ต่อจากผมพึมพำด้วยความอิจฉา ระหว่างที่มองยูกินะที่ตะโกนและเคาะประตู

ไม่ ไม่ ไม่, ผมไม่พอใจเลยซักนิด ไอโง่นั่นทำทุกอย่างเสียในตรงกลาง

「เราควรจะไปที่สวนมั้ย…?」

ฮ่าา, จริงๆเลย แม้ว่าผมอยากจะผ่อนคลาย

「เฮ้ เฮ้, แม่โมทาโร่! หนูมานี่! หนูเป็นเด็กหลงทาง! หนูจะไม่หลงถ้าหนูแต่งงานกับโมทาโร่!」

ยูกินะตะโกนต่อไประหว่างที่เคาะประตู จากนั้นมารินะหัวเราะ ระหว่างที่ดูยูกินะ

อย่าหัวเราะ นั่นไม่ตลกเลยซักนิด

「ค่า, มาแล้ว, ใครーโอ้?」

ผมได้ยอมแพ้ที่จะพูดในบ้านดังนั้นผมหันไปที่สวนแต่ประตูได้เปิดและแม่มา

「โอ้ชั้น, ช่างเป็นแขกที่น่ารัก มีอะไรเหรอ?」

แม่ที่ยองอยู่กับที่พูดกับยูกินะ

「โอเน่-ซังคือแม่ของโมทาโร่?」

「โอเน่!? เอ๋!? ช-ใช่, อืม, ป้าคนนี้เป็นแม่ของโมทาโร่ เอ๋? เพื่อนของโมทาโร่เหรอ?」

แม่ดูตกใจจากการถูกเรียกว่าโอเน่-ซังโดยยูกินะดังนั้นเธอตอบยูกินะด้วยหูที่แดง

「โออ้, โอเน่-ซังคือแม่ของโมทาโร่ คุณสวยไม่เหมือนกับโมทาโร่ หนูคิดว่าคุณเป็นสาวมหาลัย」

「ม-มหาลัย!? อ-เออ๋!? น-นั่น, ป้าเป็นป้าแล้วนะรู้มั้ย」

คำพูดของยูกินะทำแม่หน้าแดงและเธอได้หวั่นไหวอย่างชัดเจน เธออายและหวั่นไหว

สาวมหาลัย? นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างที่คาด คำชมนั้นจะได้ยินเป็นคำเสียดสีอย่างเดียว

แต่แม่ที่แดงถึงหูดูดีใจอย่างไรก็ไม่รู้

「สาวมหาลัยมันมากเกินไปแต่แม่ของซูซูฮาระ-ซังยังเด็กและสวยมาก」

มารินะหัวเราะระหว่างที่กระซิบ

อย่างนั้นเหรอ? ผมยอมรับว่าเธอไม่เหมือนผมแต่เธอจะบอกว่ามากขนาดนั้น? ไม่ ไม่, นั่นปรกติผมเดาว่า

หรือว่า, ผมได้ยินได้เป็นคำเสียดสีอย่างเดียวเมื่อมันมาจากมารินะที่เป็นคนสวย

「อ-เอ่อ, ชื่ออะไรแล้วนะ?」

「คิบะชิโระ ยูกินะ, นามแฝงคือกาโจ เซ็ตซุนะ」

「น-นามแฝง? เอ๋?」

「อึน!」

「ง-งั้น, เอ่อ…ยูกินะ-จัง?」

「เอ๋!?」

「เอ๋!? หือห์!? ชั้นพูดผิดเหรอ!?」

ทันทีที่แม่ผมเรียกชื่อยูกินะ, ยูกินะส่งเสียงตกใจและแม่สั่นและตาเธอดูอยู่ในความตื่นตกใจ

「เซ็ตซุนะดีกว่าแต่, โอเน่-ซังเป็นแม่ของโมทาโร่ หืมมมม」

กอดอกของเธอ, ยูกินะปิดตาและพึมพำ, จากนั้นเธอดูแม่เมื่อเธอเปิดมัน จากนั้นเธอแปะไหล่แม่ผม

「งั้นชั้นจะปล่อยให้คุณเรียกหนูว่ายูกินะ มันเป็นกรณีหายาก! เพราะทั้งหมดคุณเป็นแม่ของโมทาโร่」

「เอ๋? อะไร, อ-เอ่อ…ขอบคุณ?」

ยูกินะปล่อยให้เรียกเธอว่ายูกินะอย่างไม่เต็มใจ ผมไม่รู้ว่าการตอบสนองของยูกินะโอเคมั้ย แต่แม่ผมที่สับสนกับยูกินะพยักหน้าไปก่อนตอนนี้

「ชั้นชอบคุณโอเน่-ซัง คุณอ่อนโยน」

「เอ๋? อ-อย่างนั้นเหรอ?」

「เฮ้ เฮ้, ชั้นเรียกคุณว่าแม่ได้มั้ย?」

「เอ๋? อ้า, อึน? อึน, อ-โอเค」

「แม่, หนูหิว! หนูอยากจะกินข้าว!」

「อ-อย่างนั้นเหรอ? ช-ใช่ อึน, ง-งั้น, อยากกินด้วยกันกับแม่มั้ย?」

「อึน! หนูจะกิน! แล้วก็อาบน้ำด้วยกันทีหลัง!」

「อ-อย่างนั้นเหรอ? ช-ใช่, อึน อาบน้ำ เข้าใจแล้ว」

แม่ค่อนข้างสับสนและมันดูเหมือนเธอถูกครอบงำโดยยูกินะ

「อ-เอ่อ, เธอเป็นเด็กหลงทางใช่มั้ย?」

「อึน! หนูเป็นเด็กหลงแต่หนูกลับบ้านคนเดียวได้!」

「เอ๋? อะไร? แม้ว่าเธอจะหลง? เธอกลับได้? อ-อย่างนั้นเหรอ?…หือห์」

「ช-ใช่? เธอหิว? ค-คนอเมริกันชอบเนื้อใช่มั้ย?」

「หนูไม่ใช่อเมริกัน! พ่อเป็นไอริช, แม่เป็นคนอังกฤษ! และหนูเป็นคนเดียวที่พูดญี่ปุ่นได้!」

「อ-อย่างนั้นเหรอ? ขอโทษ, ชั้นไม่เข้าใจมันดี」

แม่ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์ที่เป็นไข้ในความวุ่นวายนี้

ยูกินะครอบงำเธอดังนั้นเธอนำยูกินะเข้าไปในบ้าน

…การพัฒนานั่นมันอะไรตอนนี้?

ผมไม่เข้าใจมันดีแต่…

「แผนสำเร็จ?」

สงสัยว่ามันเรียกว่าสำเร็จได้มั้ย? ผมรู้สึกว่ามีหลายอย่างไม่ดีที่นั่น

แต่, ยังไงซะー

「แม่ดูเหมือนจะถูกนำโดยเธอ…」

ในกรณีนั้น, ยูกินะก็พอแล้ว

มันจบได้สวย ดังนั้นผมควรจะพูดว่ามันดี?

「มารินะ, ยูกะ-จัง, ไปกัน」

ซ่อนตัวผมในสวนกับมารินะ, ผมเรียกยูกะที่ซ่อนอยู่อีกที่

「ได้」

มารินะพยักหน้า เห็นอย่างนั้น ผมยืนขึ้นและหันหน้าเข้าประตู แต่ยูกะไม่ตอบสนองดังนั้นผมมองไปรอบๆ

ยูกะไม่อยู่ทที่นี่? ไม่, นั่นไม่มีทางเป็นไปได้

ผมคิดอย่างนั้นดังนั้นผมใช้ความสามารถของผม จากนั้นผมเห็นยูกะอีกฝั่งหนึ่งของกำแพง

ยูกะวางมือถือที่หูของเธอ ผมไม่ได้ยินเธอแต่ดูเหมือนเธอพูดกับบางคนอยู่

ผมสามารถอ่านการเคลื่อนไหวของปากแต่ผมไม่ได้ยินเสียงซักนิด ดังนั้นผมผมฟังไม่ออกซักอย่าง มากกว่านั้น เธอซ่อนตัวหลังกำแพงและงอตัวของเธอ

บทสนทนาที่จะแย่ถ้ามันถูกได้ยินเหรอ

ความคิดที่ยูกะทรยศได้หนาขึ้น, ในที่สุดผมก็รู้ว่าอะไรไม่ชอบมาพากล

ผมรู้สึกว่าเธอ “ซ่อน” มันแทนที่จะ “ทรยศ” ผม

จากนั้นความคิดผ่านเข้ามาในใจผมกระทันหัน ดังนั้นผมคลิกลิ้นของผมในใจ

ผมไม่คิดมัน แต่ยูกะอาจจะเคลื่อนไหวของเธอคนเดียว

เธอขยับคนเดียวและเธอได้ติดกับดักก่อนหน้า, นี่คือเหตุการณ์อาซาฮินะซ้ำอีกครั้ง

มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ถ้ามันเป็นยูกะ

แล้วก็, เธอได้คืนดีกับมารินะในเวลานี้ แต่เธออาจกังวลเพราะเธอพยายามฆ่ามารินะครั้งหนึ่งมาก่อน

ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมเลยเหรอ?

「มารินะ ชั้นคิดว่าอาซาฮินะจะมาไม่เร็วก็ช้าดังนั้นเธอจะไปที่ห้องชั้น เพื่อเข้าร่วมกับอาซาฮินะ อธิบายเหตุการนี้กับอาซาฮินะและเกลี้ยกล่อมเธอให้เธอร่วมมือ」

「เอ๋!? ชั้นเหรอ!? ชั้นและอาซาฮินะ-ซังลำพังเหรอ!?」

มารินะดูตกใจจากคำพูดผมและเธอถามด้วยตาที่สั่น

ทั้งหมดเพราะอาซาฮินะเป็นแผลทางใจสำหรับมารินะ แน่นอนว่าเธอจะหวั่นไหว

แต่ー

「ชั้นจะบอกรายละเอียดทีหลัง แต่ชั้นอยากให้เธอเตรียมสำหรับอาซาฮินะที่จะให้ความร่วมมือ มันไม่จำเป็นต้องทำงานหนักเกินไป มันโอเคถ้าเธอแค่คุยเล่น มันไม่มีปัญหาถ้าเธอล้มเหลวเธอเลยทำตามที่เธอต้องการได้」

ผมพูดระหว่างที่แปะไหล่ของมารินะ

ผมจะทิ้งทุกอย่างให้มารินะทันที่ที่ผมตัดสินใจจะโทรเรียกอาซาฮินะ

อาซาฮินะจะทำตามถ้าผมสั่งเธอ แต่ผมไม่สามารถทำให้เธอร่วมมือถ้าผมทำให้เธอตามด้วยการบังคับ นั่นทำไมผมมีเจตนาที่จะถอยกลับ

ถ้ามันไม่มีใช่ผม ถ้างั้นอาซาฮินะอาจจะเชื่อฟัง

แล้วก็, ผมต้องไม่ให้อาซาฮินะและยูกะเจอกัน ทั้งหมดเพราะอาซาฮินะไม่รู้ว่าผมทำอะไรกับยูกะ แต่กระนั้น, ถ้ายูกะอยู่ในห้องผม เรื่องของการลักพาตัวของมารินะจะหายไป

「ชั้นจะคุยกับยูกะแป้ป งั้นชั้นจะปล่อยมันให้เธอนะ」

พูดสิ่งนั้น, ผมแปะไหล่มารินะอีกครั้ง

「ร-รับทราบ ชั้นจะลองมัน」

มารินะพยักหน้าระหว่างที่ตาของเธอสั่น เธอรู้สึกเครียดและไม่ปลอดภัยจากแผลทางใจของเธอ

หืมม, ถ้าผมสามารถดึงพลังของมารินะได้ดี งั้นมันเป็นไปได้สำหรับเธอที่จะพาอาซาฮินะมาเป็นพวก แต่มันดูเหมือนว่าเธอได้เหมือนจะล้มเหลว

มีวิธีที่จะทำให้เธอผ่อนคลายวิธิใดวิธีหนึ่งมั้ย?

โอ้ใช่

「ชั้นจะไม่โทษเธอถ้าเธอล้มเหลว แล้วก็, ถ้าเธอสำเร็จ, ชั้นจะมอบรางวัลให้เธอ」

มารินะตอบสนองกับคำพูดผมและสีของตาเธอได้เปลี่ยนอย่างชัดเจน

「ช-ชั้นจะทำเต็มที่」

จากนั้นเธอพยักหน้าอย่างทรงพลัง

มันดูเหมือนว่าพลังเยอะเกินไปได้เข้าไปที่ไหล่เธอแต่มันดีกว่าที่เธอไม่ลังเล

「งั้น, ชั้นจะปล่อยไว้ให้เธอ」

ผมบอกมารินะและหันกลับจากนั้นเดินไปหายูกะ

งั้น มา, ผมควรจะทำให้ยูกะสารภาพยังไงดี? เธอจะแค่โกหกอย่างสงบ

งั้นผมควรจะฟังตัวของเธอด้วยวิธีแมนๆ?

ในทางตรงกันข้าม, พวกเราไม่สามารถทำเธอเพราะเธอจะมึนในความสุขอย่างไรก็ตาม, วิธีอื่นจะทำไม่ได้

ยังไงซะ, เราแค่ทำที่เราทำได้

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน