เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 49

ตอนที่ 49

ผมเข้าห้องว่างต่อจากห้องผมและนำยูกะลงไปที่พื้นแล้วปิดประตู

ยูกะที่นั่งอยู่ในห้องที่มืดไม่อยากมองตาผมและเธอกอดตัวเองระหว่างที่สั่น

「ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ…」

จากนั้นเธอพึมพำ

จริงๆเลย, เธองี่เง่า เธออยากช่วยผมอย่างสุดใจดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอโทษ

ผมโอเคตราบใดที่เธอไม่ทำผิดเหมือนเดิมอีก

แล้วก็, มันความผิดผมด้วยครั้งนี้

ความรู้สึกในมูลค่าของยูกะนั้นสูงในบางความหมายแต่มีบางคนที่ยูกะต้องการ

นั่นคือผมและอาซาฮินะ

ตัวตนที่สามารถทำเธอ ตัวตนที่ตัดสินใจเส้นทางและออกคำสั่ง

ยูกะที่เป็นเด็กที่โดนรังแกรู้สึกโล่งใจเมื่อเธอพึ่งพาบางคน ถ้าความโล่งใจนั้นไม่มีอยู่, ยูกะจะเสียทางของเธอไปทันที

คนบอกทางนั้นจำเป็นสำหรับยูกะ

แต่กระนั้นผมทิ้งเธอครั้งนี้

แม้เธอพึ่งอาซาฮินะ, ยูกะโหยหาอาซาฮินะ นั่นทำไมเธอไม่สามารถให้เธอเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้

แต่กระนั้น, ถ้าให้พูดตรงๆ อาซาฮินะและผมไม่เหมาะแก่การเป็นผู้นำ

ผมกระทำตัวคนเดียวและอาซาฮินะพุ่งอย่างไม่ระวัง

มารินะเป็นคนที่มีธรรมชาติของผู้นำ เธอต่างไปจากผมและมารินะ เธอสร้างพลังเป็นกลุ่ม เธอทำมันได้ดีอย่างแน่นอน แต่, เวลายังจำเป็นสำหรับสิ่งนั้น

ทุกอยางนั้นอยู่บนทาง และทุกอย่างยังไม่เสร็จ

ด้วยคนที่ออกคำสั่งยูกะจะคิดด้วยตัวเองและไปหาข้อสรุป

เดินคนเดียวในอุโมงที่มืด, เธอเกาะกับแสงที่เล็กน้อยที่เธอเจอ มั่นใจว่ามันเป็นทางออก เธอเริ่มวิ่ง

เธอสละตัวของเธอเองเพื่อรวบรวมข้อมูล และเธอหาทางออกอย่างโง่เขลาเพื่อที่จะเป็นประโยชน์กับผม

「อย่าถือมัน, แม้ชั้นจะบอกอย่างนั้นแต่เธอก็ยังจะทำ」

ถอนหายใจและเกาหัว, ผมเข้าหายูกะระหว่างที่พูดอย่างนั้น

「ชั้นขอโทษ ชั้นอยากจะทำอะไรซักอย่าง มันจริง…」

ยูกะพึมพำในน้ำเสียงที่หดหู่ เธอไม่ได้ละสายตาไปจากผมเลย เธอพยายามจะวิ่งหนีไปข้างหลังเพื่อหนีจากผม

ผมต้องให้ยูกะใจเย็นก่อน ก่อนที่ผมจะรวบรวมข้อมูลจากเธอ

เพราะผมยืนอยู่ตรงทางเข้าของห้อง, ยูกะไม่สามารถหนีได้ ถ้าเธอหนีไปข้างหลัง, เธอได้ถูกกีดกั้นโดยกำแพง

อย่างที่คาด, ยูกะพิงหลังเธอไปที่กำแพงและงอตัวของเธอ

ใช้ความสามารถของผม, ผมเข้าหายูกะระหว่างที่เข้าใจโครงสร้างของห้อง

ตัดสินจากตำแหน่งของยูกะและผม ยูกะวิ่งหนีจากประตูห้องไม่ได้แต่ยังมีหน้าต่าง ถ้ามันเป็นยูกะตอนนี้, เธออาจจะกระโดดหน้าต่าง แต่ม่านได้ปิดและมันล็อคด้วย

ถ้าเธออยากจะกระโดดจากหน้าต่าง, เธอจำเป็นต้องเปิดม่าน, ปลดล็อคและกระโดดหน้าต่าง มันง่ายที่จะจับยูกะก่อนนั่นจะเกิดขึ้น

มันยังมีโอกาสที่จะทำลายผ่านกระจกโดยการกระโดดใส่ แต่ผมจะสามารถจับยูกะไวกว่าที่เธอจะยืนขึ้น

แม้มันดีที่สุดที่ผมจะจับยูกะทันที, ผมไม่อยากทำอย่างนั้น

ผมอยากจะทำบางอย่างแต่ถ้าผมทำบางอย่างที่ทำให้ละสายตาไปจากเธอ งั้นผมไม่สามารถจะจัดการกับมัน

ผมต้องตัดสินมันที่นี้ตอนนี้

ไม่ใช่ด้วยพลังแต่ผมต้องเข้าใจกันและกันเพื่อที่จะคุยกัน

ผมจำเป็นต้องพูดว่าเหตุการณ์นี้เป็นความผิดพลาดในการตัดสินใจของผม และผมต้องปล่อยยูกะจากความกระสับกระส่าย

ผมต้องทำให้ยูกะเข้าใจ

「เหตุการณ์นี่เป็นความผิดชั้นทั้งหมด ชั้นตัดสินว่ามันปลอดภัยกว่าที่จะเคลื่อนไหวคนเดียว ยังไงก็ตาม, เธอมีบางอย่างที่เธอทำได้ บางอย่างที่มีแค่เธอที่ทำได้ ชั้นรู้นั่นชั้นเลยต้องให้คำสั่งเธอ ชั้นสำนึกมัน」

ผมเข้าหายูกะและหยุดในระยะจากนั้นพูดกับเธอ

ผมไม่รู้สึกถึงสัญญานที่ยูกะจะขยับจาการงอตัว

ผมอาจจะกระตุ้นยูกะถ้าผาเข้าหามากเกินไป ผมต้องลดระยะลงอย่างช้าๆระหว่างที่ยืนยันสภาพของยูกะ

「โมตะ-คุงไม่ได้ทำอะไรผิด, ชั้น, ชั้นแย่ที่สุด แค่น่ากลัวแค่ไหนที่ถูกขังในที่มืดทั้งวัน? ไม่ใช่ว่านั่นเหงาเหรอ? และแม้อย่างนั้น, ชั้น…」

ได้ยินคำพึมพำของยูกะขณะที่เธอกอดเข่าของเธอ, ผมจำความรู้สึกไม่สบายใจที่น่ากลัวได้

ที่มืด? ถูกขังทั้งวัน? น่ากลัวขนาดไหน? เศร้าขนาดไหน? เธอพูดถึงมารินะ?

ทำไมเธอนำมารินะขึ้นมาในสถานการณ์แบบนี้? ยูกะไม่เสียใจที่เปิดขาของเธอให้ชายอื่นนอกจากผมเหรอ?

เดี๋ยว

ทำไมยูกะรู้มัน? มันเป็นไปได้ที่จะเดาว่ามารินะได้ถูกจับโดยการดูสถานการณ์ แต่คำพูดเธอเกี่ยวกับการถูกขังในที่มืดทั้งวันนั้นแปลก

ตลอดทั้งวัน, พูดอีกอย่าง, เธอสรุปว่ามารินะถูกขังในที่เดียวกัน และ, ที่มืด

แม้ว่าเธอได้ถูกขัง, มีความเป็นไปได้ที่สถานที่ที่เธอถูกขังเปลี่ยน และไฟได้ถูกเปิด

ผมคิดว่าบางคนมอบข้อมูลให้เธอ แต่, อะไร? มันเหมือนกับเธอเห็นมันด้วยตาของเธอเอง

「เธอ, เป็นไปได้มั้ยว่าเธอรู้」

ถามยูกะระหว่างอยู่ในความสับสน, ยูกะสั่นและหดขณะที่เธอกอดเข่าของเธอ

ไม่ต้องสงสัย ยูกะรู้ สั้นๆคือ, เธอรับข้อมูลก่อนผมหรือー

เธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

ยูกะมีเหตุผลและแรงจูงใจ อย่างไรก็ตาม ไม่, แม้ว่ามันเป็นอย่างนั้น มันผิดธรรมชาติเกินไปที่มารินะกลับมาอย่างง่ายดาย แต่ถ้ายูกะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เธอจะถูกโจมตีโดยความรู้สึกผิดและทำบางอย่าง

มันไม่สอดคลองกัน มันเข้าแต่มันไม่ชัดเจนเลยซักนิด

ยูกะไม่ใช่ผู้หญิงที่โง่เขลา

นั่นเป็นแค่การประเมิน มันไม่มีหลักฐานด้วย แล้วก็, เพราะเธอมีแรงจูงใจและเหตุผล, คิดเกี่ยวกับสถานการณ์, มันเหมาะสมที่คิดว่ายูกะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในสถานการณ์นี้

แต่ผมคิดว่ามันผิด มันไม่ใช่เหตุผลแต่ผมคิดว่ามันต่างออกไป

「ยูกะ-จัง, ชั้นค่อนข้างรู้สึกว่ามันมีข้อผิดพลาดที่ชั้นรับรู้เธอ เธอพูดเกี่ยวกับมันในรายละเอียดได้มั้ย?」

พูดขณะที่ก้าวไปข้างหน้า, ผมเข้าหายูกะระหว่างที่ยืนยันว่าเธอไม่ขยับ จากนั้นผมนั่งต่อจากยูกะพิงกำแพง

เธอจะตอบอย่างเชื่อฟังมั้ย? แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าผมไม่ถามเธอ

「ชั้นขอโทษ ขอมูลของชั้นเป็นเศษเสี้ยวและยังไม่เสร็จ แต่ชั้นจะพูดเกี่ยวกับทุกอย่าง」

ยูกะส่งเสียงที่สั่นระหว่างที่ฝังหน้าเธอไปบนเข่าของเธอ

มันดูเหมือนเธอมีเจตนาจะพูดมันอย่างจริงใจ

「วันนี้, ตอนพักกลางวันเสร็จ, ชั้นได้ถูกติดต่อโดยชิโนซากิ-คุง」

ผมตอบสนองจากคำพูดของยูกะขณะที่เธอเริ่มกระซิบระหว่างสั่น, ผมรู้สึกว่าแก้มกระตุก

ผู้หญิงฮิซูกิคนนั้นเป็นสมาชิกของกลุ่มที่มารินะนำ งั้น, มันไม่แปลกที่ชิโนซากิมีข้อมูลบางอย่าง

แต่ー

ชิโนซากิ, ไอเหี้ยนั้น, กล้าดียังไงมาติดต่อยูกะ? มากกว่านั้น ไอเหี้ยนั่นบังคับยูกะให้เสนอตัวเพื่อข้อมูลเหรอ?

ผมเรียกเขาตอนพักกลางวันและแม้แต่ยกโทษให้เขาหลังจากเหยียบหัวเขา, เขาได้ติดต่อยูกะทันทีหลังจากนั้นเหรอ?

ผมไม่รู้ทั้งเรื่องแต่กระนั้นสำหรับตอนนี้, ชิโนซากิ…มึงตาย

「ปีสามของโรงเรียนเยาวชน, คามูโระ ฮิซูกิ เธอเป็นเด็กที่อยู่ในกลุ่มมารินะ-จังแต่ท่าทางเธอแปลก」

ยูกะพูดระหว่างที่ฝังหน้าเธอในเข่า

ฮิซูกิ, ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นผู้ร้ายหลักในเรื่องนี้ ชิโนซากิสังเกตบางอย่างไม่ปรกติจากท่าทางเธอเหรอ?

「มันดูเหมือนเขาอยากจะติดต่อโมตะ-คุง, นั่น, เขาดูกลัว…」

เอ๋? เขาพยายามจะติดต่อผม? แต่เขากลัวดังนั้นเขาติดต่อยูกะ?

กลัว? ยังไงซะ, มันปรกติสำหรับเขาที่ไม่ติดต่อผม ถ้าเขากลัวผมเมื่อผมเรียกเขาตอนพักเที่ยง

หรือว่า, หือห์? ผมคิดว่ายูกะขายตัวของเธอเพื่อให้ได้ข้อมูล…

ผมรู้สึกว่าผมเข้าใจผิดบางอย่าง

「หลังจากแยกจากกลุ่มของมารินะ-จัง, สาวที่อยู่ในกลุ่มทั้งหมดกลัวดูเหมือนว่า มันเป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจจะเป็นคนต่อไป แต่ผู้หญิงฮิซูกิคนนั้นค่อนข้างง่ายๆ, เขาคิดว่ามันค่อนข้างแปลก…」

ตัดสินจากคำพูดของยูกะ, ชิโนซากิมีลางสังหรณ์กับผู้หญิงฮิซูกินั่นและมันตรงเป้าเมื่อผมลงมือกับมารินะ สั้นๆคือ, พวกเขาได้ระวังผู้หญิงฮิซูกินั่นแม้แต่ก่อนหน้านี้

「เค้าคิดว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าพวกเค้าจะยุ่งกับโมตะ-คุงเค้าเลยพยายามจะสืบเด็กคนนั้น แต่จากนั้น」

「จากนั้น?」

「มันดูเหมือนมันไปถึงมารินะ-จัง」

「มารินะ?」

「อึน」

ไปหามารินะ? สั้นๆคือ, มารินะเป็นเป้าหมายก่อน

「พวกเค้าพยายามจะกล่อมเด็กฮิซูกิคุงนั่นไม่ให้ยุ่งกับโมตะ-คุง แต่เธอแค่หัวเราะและโกหก แล้วก็, เธอดูเหมือนจะขี้อายก่อนหน้า แต่บรรยากาเปลี่ยนไปอย่างไรก็ไม่รู้, มันน่ากลัวโดยเฉพาะตาของเธอ」

「ตา?」

「อึน มันเหมือนกับเธอมีตาของโมตะ-คุง」

ตาของผม? มันดูเหมือนตาของผม?

「ชิโนซากิ-คุงเป็นนักเลงใช่มั้ย? เข้ามีการต่อสู้มากมายและทำสิ่งไม่ดีหลายอย่าง นั่นทำไมเขาเข้าใจคนว่าอ่อนแอหรือแข็งแกร่งได้โดยตาของพวกเขา แต่ตาของโมตะ-คุงต่างออกไปจากทุกคน」

「ต่าง?」

「อึน มันไม่ใช่อ่อนแอหรือแข็งแกร่ง, มันเป็นบางอย่างที่นายต้องไม่ทำอะไรด้วย」

โอ้, พูดถึงแล้ว, ชิโนซากิวิ่งหนีเมื่อเขาเห็นผม และเขาพูดว่าเขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับผมที่ร้านเกม

「คนที่นายต้องไม่ยุงเกี่ยว มันแข็งแกร่งกับการสู้, มันไม่ใช่คนที่มีพวกพ้องมากมาย แต่เป็นคนที่ข้ามเส้นที่ข้ามไม่ได้อย่างใจเย็น ปรกติแล้วนายจะลังเล และแม้อย่างนั้นคนนั้นก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็น, นั่นน่ากลัว, ยกตัวอย่าง, คนที่สามารถจิ้มตาคู่ต่อสู้ได้ เค้าคิดว่าโมตะ-คุงเป็นคนที่ทำเรื่องนั้นได้เมื่อเค้าดูตาของนาย แต่, เค้าพูดว่ามันสายเกินไปเมื่อพวกพ้องเค้าได้ไปเกี่ยวข้องกับเค้า」

สายเกินไป?

ทั้งหมดเพราะชิโนซากิไม่ใช่คนที่หาเรื่องสู้กับผม หรือว่า, มันเป็นความผิดของพวกโง่ที่พยายามจะลงมือกับอาซาฮินะ

ยังไงซะ, มันเป็นความงี่เง่าของชิโนซากิที่เก็บลูกน้องที่โง่เขลา

แล้วก็, ถ้าพวกเขาเล็งอาซาฮินะ, พวกเขาจะถูกน็อคโดยผมไม่เร็วก็ช้า

「ตาของเด็กฮิซูกินั่นดูเหมือนตาของโมตะ-คุง แต่บางอย่างต่างออกไป」

「ต่างออกไป?」

「อึน แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่เข้าใจมัน มันดูเหมือนกันแต่เค้ารู้สึกว่าบางอย่างต่างออกไป แต่เค้าไม่รู้ว่าอะไรต่างออกไป อย่างไรก็ตาม, มันค่อนข้างแปลก」

แปลก ยังไงซะ, ทุกอย่างเป็นความรู้สึกและความเชื่อของชิโนซากิ

อย่างไรก็ตาม คนนั้นมีประสบการณ์มากกว่าความรู้สึกของเขา

เมื่อมันเป็นประสบการณ์ในการต่อสู้, ชิโนซากิเหนือกว่าผม ดังนั้นผมเชื่อใจความรู้สึกเขาที่เขาได้รับจากประสบการณ์อย่างตกใจ

「จากนั้น, เมื่อเค้าพยายามจะสืบเด็กฮิซูกินั่น, พวกเค้าไม่เจออะไรซักอย่าง」

「เอ๋?」

พวกเขาไม่เจอ? นั่นหมายความว่าー

「ไม่มีใครในโรงเรียนเราที่รู้จักฮิซูกิก่อนเธอจะเข้าโรงเรียนเยาวชน พวกเค้าแม้แต่ถามนักเรียนจากโรงเรียนอื่นใกล้ๆ แต่ไม่มีใครรู้จักเธอ มีบางคนที่รู้ว่าฮิซูกิอยู่ในโรงเรียนเยาวชน แต่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเธอก่อนเธอเข้าไป เธอเป็นเด็กสวยที่น่าทึ่ง เธอเลยไม่ควรจะถูกลืมแม้ว่านายจะเห็นเธอซักครั้ง แต่ไม่มีใครรู้เลย」

ผมอยากจะไปที่โรงเรียนที่ไม่มีใครรู้จักผม ดังนั้นผมเลือกโรงเรียนเยาวชน แต่ข้อมูลจะออกมาถ้าพวกเขามาเพื่อสืบ

แต่, ฮิซูกินั่นไม่มีใครใกล้ตัวที่รู้จักเธอ

ไม่มีใครรู้ พูดอีกอย่างคือ, เธอมาจากที่ไกลๆ ถ้าอย่างนั้น มันไม่ดี

นั่นเพราะผมย้ายจากโรงเรียนทางใต้สุด มาถึงโรงเรียนเหนือสุด เพราะสถานการณ์ของพ่อแม่ผม

แต่ー

「ชั้นไม่ถือถ้าเธอแค่ย้ายบ้าน แต่ถ้าเธอเน้นย้ำสิ่งนั้นงั้นมันมีบางอย่าง?」

「อึน」

ยูกะพยักหน้ากับคำถามผม

「เพื่อนชิโนซากิพยายามจะหาชื่อของฮิซูกิในเน็ตจากนั้นเค้าเจอมัน」

「เจอ?」

ยูกะมองขึ้นมากับคำถามผมอย่างช้าๆ และเธอมองตาผมเป็นครั้งแรก จากนั้นー

「คามูโระ ฮิซูกิ เข้าขั้นปีศาจ」

เธอพูดในเสียงที่สั่น

ปีศาจ

จูออน? หรือจะเป็นไฟร์ต?

หรือเป็นไปได้มั้ยว่าเธอถูกบอกว่าผิดบางอย่าง

「มันคิดว่าเป็นคนอื่นที่ชื่อเดียวกันแต่มันเป็นไปได้ว่ามันเป็นชื่อปลอม มีความคิดอย่างนั้น, พวกเค้าดูเหมือนจะสืบเยอะบนเน็ตและมีข้อมูลหลายอย่างออกมาดูเหมือนว่า」

「ข้อมูลอะไร?」

「พวกเค้าไม่สามารถสรุปเพราะศัพท์เฉพาะถูกใช้แต่มันดูเหมือนมีคนได้รับบาดเจ็บ」

「คนได้รับบาดเจ็บ」

「อึน มันดูเหมือน คามูโระ ฮิซูกินั่น ไม่รู้ว่าเธอเกี่ยวข้องตรงๆกับกรณีนี้ แต่มันดูเหมือนว่าคนได้รับบาดเจ็บเพราะคามูโระ ฮิซูกิ จากในรายการ, และคนได้รับบาดเจ็บไม่ใช่แค่คนเดียว」

「ไม่ใช่แค่คนเดียว?」

「อึน มันดูเหมือนพื้นที่ไม่ได้เฉพาะเจาะจงในรายการแต่มันถูกเขียนเป็นพักพัก โดยไม่มีข้อเกี่ยวข้องกันทางเว็บไซต์ มากกว่านั้น, วันที่ค่อนข้างห่าง」

เจอะรายการหลายอย่างแต่กระนั้นพวกเขายังไม่รู้?

ขอมูลมันกว้างไป

แต่, ผมมีการเดา

คามูโระ ฮิซูกิ เปลี่ยนโรงเรียนหลายครั้งและมันเป็นไปได้ว่าเธอสร้างปัญหาทุกครั้งที่เธอย้ายโรงเรียน แต่, คุณหาขอมูลที่ชัดเจนไม่ได้แม้ว่าคุณจะสืบ

ถ้ามันเป็นคนได้รับบาดเจ็บจริงๆ, มากกว่านั้น, ไม่ใช่แค่หนึ่ง, และเพิ่มเติมเข้าไป, ถ้าคามูโระ ฮิซูกิ เกี่ยวข้องงั้นข้อมูลที่ได้รับจะชัดเจน

แต่, ข้อมูลกว้างไป

ถ้าเป็นอย่างนั้นー

มันเป็นแค่ข่าวลือ? หรือเธออาจจะสร้างปัญหาโดยไม่ทำให้มือของเธอเองเปื้อน

มันไม่มีปัญหาถ้ามันเป็นอย่างแรก แต่มันมีปัญหาถ้ามันเป็นอย่างหลัง

「ไม่มีหลักฐานที่ชี้ชัดว่าคามูโระ ฮิซูกิเกี่ยวข้องแต่มีข้อมูลรวบรวมถึงระดับหนึ่งกับกรณีคนได้รับบาดเจ็บ」

「ข้อมูลอะไร?」

「หลังจากมีการต่อสู้ของนักเรียนชาย, คนหนึ่งได้ถูกแทงที่ท้อง มันดูเหมือนคนได้รับบาดเจ็บเกิดขึ้นและในรายการพวกนั้นมีชื่อคามูโระ ฮิซูกิเขียนอยู่ในความถี่ที่สูง แต่รายการของเรื่องนี้ไม่มีเขียนว่านักเรียนสาวเกี่ยวข้องเลยซักนิด」

มีดแทงท้อง นั่นไม่อ่อนโยนเลย มากกว่านั้น, ระหว่างนักเรียนชาย

「พวกเขาให้ความสนใจกับคามูโระ ฮิซูกิหลังจากกรณีคนได้รับบาดเจ็บของชายคนนั้นมั้ย?」

「มันปรกติที่จะคิดอย่างนั้นแต่มันดูเหมือนมันไม่มีหลักฐานออกมาว่าคามูโระ ฮิซูกิเกี่ยวข้องจริงๆ แต่, มันมากเกินไปสำหรับความบังเอิญ…」

มันไม่มีหลักฐานแต่มันมีกลิ่น

「จากนั้นพวกพ้องของชิโนซากิ-คุงร่วมมือกับเพื่อเฝ้าดูฮิซูกิแต่…」

「พวกเค้ามีปัญหาว่าพวกเค้าอาจจะยุ่งกับชั้นถ้าพวกเค้าทำได้ไม่ดี?」

「อึน, ดูเหมือนอย่างนั้น」

「งั้น, แล้วเรื่องที่มารินะถูกลักพาตัวล่ะ?」

「นั่นมัน, แต่…」

「แต่?」

「คนที่โจมตีมารินะ-จังไม่ใช่ฮิซูกิ」

「เอ๋?」

「ชิโนซากิ-คุงเฝ้าดูฮิซูกิ แต่คามูโระ ฮิซูกิไม่ได้มาติดต่อกับมารินะ-จังเช้าวันนี้ ไม่มีความผิดพลาดขณะที่เธอได้ถูกเฝ้าดู แล้วก็ มันดูเหมือนคามูโระ ฮิซูกิได้ไปที่โรงเรียนปรกติ」

คนที่ลักพาตัวมารินะไม่ใช่ผู้หญิงฮิซูกิคนนั้น?

ผมคิดว่ามันแน่นอนว่าฮิซูกิโทรหามารินะ แต่มันก็ถูกพูดว่าเธอไม่เห็นหน้าคนร้ายด้วย

เมื่อมันมาถึงมัน

「มันหมายความว่าเธอมีพวกพ้อง」

「อึน ชั้นคิดว่าอย่างนั้นด้วย」

มารินะตอบมาอย่างครึ่งๆกลางๆกับคำถามผม

ไม่ต้องสงสัยว่าเธอมีพวกพ้องแต่เธอไม่สามารถยืนยันได้?

「ฮิซูกิไปที่ห้องพยาบาลระหว่างคาบแรก จากนั้นมันดูเหมือนว่าเธอออกไปจากโรงเรียนแต่เพื่อนของชิโนซากุ-คุงตามเธอไปー」

「เธอรู้ว่ามารินะถูกจับอยู่ที่ไหนมั้ย?」

「อึน นั่นคือที่รายงานของชิโนซากิ-คุงจบ โมตะ-คุงอาจจะโกรธถ้าชั้นทำบางอย่างเห็นแก่ตัวเกี่ยวกับมารินะ ชั้นเลยอยากจะรายงานโมตะ-คุง」

เข้าใจแล้ว ชิโนซากิที่เฝ้าดูฮิซูกินั้น ตามฮิซูกิที่ออกจากโรงเรียนล่วงห้นาไป และพวกเขาค้นพบกระท่อมที่มารินะถูกจับอยู่

จากนั้นพวกเขาพยายามจะรายงานผมแต่พวกเขารายงานยูกะเพราะพวกเขากลัว

แต่, ยูกะไม่ได้รายงานผม

「ทำไมเธอไม่ติดต่อชั้น?」

ถามยูกะ, ตาของเธอสั่นและเธอเปลี่ยนท่าเป็นเซสะ*

TLN* คุกเข่าแบบญี่ปุ่น

จากนั้นเธอวางมือลงบนพื้นแล้วก้มหัวลงลึกๆ, เธอทำโดเกสะที่น่าทึ่ง

「ชั้นขอโทษมันเป็นความตั้งใจของชั้นที่ไม่ติดต่อโมตะ-คุง ข้อมูลนั้นกว้างเกินไปและขนาดของคู่ต่อสู้นั้นไม่เป็นที่รู้, นั่นทำไมชั้นใช้มารินะเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม」

ยูกะพูดในเสียงที่สั่นระหว่างที่โดเกสะ

「ชั้นรู้สึกผิดแต่ถ้าชั้นมอบข้อมูลที่กว้างแบบนั้นให้โมตะ-คุง และทำให้นายสับสน, มันอาจจะอันตรายมากขึ้น ยังไงก็ตาม, นั่นไม่ใช่, ชั้น, ชั้น…」

ยูกะเริ่มสั่นและมีสะอื้นปนอยู่ในเสียงที่สั่นของเธอ

「ชั้นทำเพื่อโมตะ-คุงจริงๆ, ชั้นไม่มันใจเกี่ยวกับมัน ชั้นมีเป้าที่โมตะ-คุงและใช้มารินะ-จังเพื่อโมตะ-คุงจริงๆเหรอ? ชั้นไม่มีใจเกี่ยวกับมัน ชั้น, ชั้นอาจจะ, ถ้ามารินะ-จังหายไป ชั้นอาจจะได้โมตะ-คุง, ความคิดพวกนั้นอาจอยู่บางที่ในใจของชั้น ชั้นอาจจะไม่ได้ปล่อยให้มารินะ-จังถูกจับเพื่อข้อมูล, มันอาจจะเป็นความอิจฉาที่น่าเกลี่ยนที่ชั้นมี…」

ยูกะพูดสะอื้นระหว่างที่ยังคุกเข่า

ยูกะขอโทษ, นั่นมันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อมันมาถึงมัน, ชิโนซากิเคลื่อนไหวเพื่อผม แต่ผมเหยียบเขา, ผมไม่สามารถอ้างอะไรได้สำหรับเรื่องนั้น

ยังไงซะ, แทนที่จะเป็นเพื่อผม, เขากลัวว่าความเสียหายจะเข้าหาพวกเขาถ้าฮิซูกิยุ่งกับผม, แต่ยังไงซะ, มันไม่ได้รู้สึกแย่

「แล้วก็, ชิโนซากิ-คุงกับเพื่อนของเค้าซ่อนและแอบดูในกระท่อมแต่พวกเค้าไม่ได้ข้อมูลเลยซักนิด สำหรับความไร้ประโยชน์และเปิดเผยมารินะสู่ความเสี่ยงที่ไร้ผลประโยชน์, ชั้นขอโทษจริงๆ…」

พูดสิ่งนั้น, ยูกะระงับเสียงร้องไห้ของเธอ

ฮ่าา, ยาเระยาเระ, จริงๆเลย ผมมั่นใจว่าเธอเปิดขาของเธอให้ชายคนอื่นและคิดถึงความเสียใจที่วิ่งหนีไปจากผมแต่, เหตุคือเธอใช้มารินะ

แม้ทั้งหมดมันจะแย่เมื่อเธอใช้มารินะ มารินะจะดูเหมือนพอใจถ้าเธอรู้ความจริงนั้น

คนนั้นถือความรู้สึกผิดสำหรับยูกะเพราะความรู้สึกผิดของเธอจะลดถ้าเธอใช้ “โปรดใช้งานชั้นอีก” เธออาจจะพูดอย่างนั้น

ผมโล่งใจไม่ว่าอย่างไรสำหรับช่วงเวลานี้แต่ー

「เธอมันไอโง่ เธอไม่ได้ทิ้งมารินะ เธอแค่เป็นบางคนที่จะถูกชะล้างโดยอารมณ์ของเธอมากกว่าที่เธอคิด แผนที่เธอทำนั้นดีที่สุดสำหรับชั้น มันเป็นแผนที่เลือดเย็นมันเลยเป็นแผนที่มีความหมาย เธอจะคิดอะไรถ้าบางอย่างเกิดขึ้นกับมารินะ? เธอจะโยนชีวิตเธอทิ้งและพยายามจะปกป้องมารินะ งั้นอะไรต่อไป? เธอและมารินะจะถูกเปิดเผยต่ออันตรายและสถานการณ์อาจแย่กว่าเดิม」

ผมถอนหายใจและพูดกับยูกะ

มันจะไปได้ไม่สวยถ้ายูกะถูกลักพาตัวหลังจากมารินะ

แต่, ยังไงก็ตาม, เธอมีชิโนซากิและเพื่อนดังนั้นไม่ใช่ทั้งยูกะหรือมารินะจะตกอยู่ในอันตรายขนาดนั้น

หรือว่า, ฮิซูกิรู้ว่าเธอถูกเฝ้าดูโดยชิโนซากิเธอเลยทิ้งมารินะและหนีไป

ไม่, นั่นแปลก ถ้าเธอรู้ว่าชิโนซากิเฝ้าดูเธองั้นเธอจะไม่ไปที่ที่มารินะถูกจับ งั้นเธอไม่สังเกตว่าเธอถูกเฝ้าดู ไม่, นั่นก็แปลกด้วย

คนที่ลักพาตัวคน ไปโรงเรียนอย่างสงบ จากนั้นเธอออกจากโรงเรียนล่วงหน้าโดยพฤติกรรมน่าสงสัย

มันเหมือนกับการกระทำของเธอเป็นการตั้งใจ

ไม่, มันถูกนำทางผิด

「เข้าใจแล้ว ชั้นเข้าใจมันยังไงก็ไม่รู้」

ฮิซูกิตั้งใจจะปล่อยมารินะตั้งแต่แรกเริ่ม และเธออยากจะให้ข้อมูลผม

ว่าเธอเป็นมนุษย์แบบนั้น

สั้นๆก็คือ มันเป็นการแนะนำตัวที่น่ารำคาญ

ーーชั้นเป็นมนุษย์แบบนี้ เป็นยังไง? สนใจมั้ย? เธอสนใจในตัวชั้นใช่มั้ย? ชั้นสนใจในตัวนายด้วย นั่นทำไมมาเล่นด้วยกันเถอะ?

เสียงแบบนั้นเล่นอยู่ในหัวผม

เห็นจดหมายลักพาตัวนั้น, ผมคิดว่าเธอคล้ายผมแต่นี่มันคาดไม่ถึง

ฮิซูกิอาจจะเกลียดที่จะแตกสลาย

ความแปลกที่ชิโนซากิรู้สึกมันตรงเป้า

ฮิซูกิจะไปที่โรงเรียนแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา จากนั้นเธอจะรอ

เพื่อให้ผมได้พบกับเธอ

ผมไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดอะไร แค่ผมไม่สนใจเลยซักนิด หรือว่า, ไม่ว่าผมจะคิดอย่างไร, ฮิซูกินั้นอันตราย มันต้องเป็นปัญหาอย่างแน่นอนถ้าผมเกี่ยวข้องกับเธอ

ผมสนใจในสิ่งที่น่าสนใจ แต่ผมเกลียดสิ่งที่ปัญหาเยอะ

แต่เธอเห็นมั้ย, ถ้าเธออยากจะเจอ, เธอแม้แต่สร้างปัญหาสำหรับการแนะนำตัวครั้งที่สอง, และー

เธอปล่อยมารินะโดยไม่บาดเจ็บครั้งนี้ แต่มันจะไม่มีครั้งต่อไป

รวมสายการบังคับบัญชาและหัลงจากระวังเธอมากพอ ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากติดต่อกับฮิซูกิ

อ้าา, เฮ้อ, ปัญหาเยอะ

ชิโนซากิมีเวลาจะตามตูดผู้หญิงดังนั้นเล่นกับชิโนซากิสิ

หรือว่าー

「เธอเจอชิโนซากิแล้วสบายดีมั้ย?」

ถามยูกะ เธอมองขึ้นมาช้าๆ จากนั้นแสดงรอยยิ้ม

「แม้ชั้นก็ตกใจ มันไม่น่ากลัวซักนิดเมื่อชั้นเจอพวกเค้า ยังไงก็ตาม ชั้นคิดว่าชั้นต้องการพลังของชิโนซากิ-คุงมันเลยอาจจะต่างออกไป…」

ยูกะปิดตาของเธอขณะที่เธอพูดจากนั้นเธอจับหน้าอกซ้ายของเธอด้วยสองมือ

「ชั้นรู้สึกว่ามันมีบาเรียที่มองไม่เห็นรอบๆตัวชั้น ชั้นคิด “ถ้านายลงมือกับชั้น โมตะ-คุงจะไม่เงียบเกี่ยวกับชั้นนะรู้มั้ย” คิดอย่างนั้น “โมตะ-คุงจะปกป้องชั้นตลอด”, ชันคิดอย่างจริงจัง…」

ยูกะพูดด้วยรอยยิ้มบนหน้าของเธอ

ยังไงซะ, พวกเขาจะไม่ถูกปล่อยให้รอดถ้าพวกเขาลงมือกับยูกะ แต่โปรดเว้นไว้ให้ผมจากพฤติกรรมที่ความเสี่ยงสูงเถอะ

ไม่ว่าอย่างไร

「ชั้นรู้สึกโล่งใจที่เธอเป็นผู้หญิงที่ปิดขาแน่นกว่าที่ชั้นคิด」

ผมพึมพำขณะที่ผมถอนหายใจ

「เอ๋?」

ได้ยินคำพึมพำของผม, ยูกะเปิดตาของเธอ, ส่งเสียงและมองดูผม

「ป-ปิดขาแน่น, นายหมายความว่ายังไง?」

ยูกะถามระหว่างที่มองตรงมาหาผม

ยังไงซะ, นั่น, ใช่

ผมรู้สึกอึดอัดอย่างไรก็ไม่รู้ดังนั้นผมถอนสายตาด้วยสัญชาติญาน

「ฮ-เฮ้ โมตะ-คุง, หมายความว่ายังไงปิดขาแน่น? เอ๋? นายคิดว่าชั้นหลวมเหรอ?」

ยูกะที่สี่ขาเลื่อนขึ้นมาหาผมระหว่างที่พูดอย่างนั้น

「ยังไงซะ, ชั้นมีมลทิน? ชั้นจะไม่บ่นแม้ว่านายพูดแบบนั้น? แต่นายคิดว่าชั้นจะเปิดขาให้ผู้ชายอื่นนอกจากโมตะ-คุงง่ายๆเหรอ? แต่ชั้นอาจทำมันถ้าโมตะ-คุงสั่งชั้นนะ?」

ยูกะที่เลื่อนขึ้นระหว่างสี่ขานำหน้าของเธอมาใกล้ผมจากนั้นหัวเราะระหว่างพูดอย่างนั้น

ม-มันไม่ใช่ความผิดผม มันเป็นความผิดยูกะที่แอบ ผมรู้สึกกลัวจนผมปฏิเสธมันแต่มันปรกติที่จะคิดอย่างนั้น

นั่นทำไมมันไม่ใช่ความผิดผม, แต่ー

「ข-ขอโทษ โอเค๊?」

ผมพึมพำอย่างนั้นระหว่างที่ถอนสายตาจากยูกะ

มันไม่ใช่ความผิดผม แต่ยอมรับว่าผมคิดมันอย่างเห็นแก่ตัว

「ชั้นไม่คิดว่าเธอหลวม แต่, ชั้นคิดว่าเธออาจจะทำการกระทำแบบนั้นเพื่อชั้น ชั้นคิดว่าเธอจะทำมากเท่านั้นเพื่อชั้น ชั้นได้ประเมินเธอสูงในความหมายแบบนั้น」

ผมไม่สร้างข้ออ้าง ตั้งแต่ทีแรก, ยูกะเป็นหีกระป๋องส่วนตัวของผม ดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องขอโทษ

อย่างไรก็ตาม นั่นจะไม่มีเหตุผล

「นายคิดว่าชั้นโกรธเหรอ? นายคิดว่ารอยยิ้มนี้เป็นของปลอมเหรอ?」

ยูกะที่นำหน้าเข้ามาใกล้จนถึงจุดที่เราแตะกันชี้ไปที่รอยยิ้มของเธอ น้ำตาวิ่งอาบแก้มของยูกะ

「ชั้นคิดว่าชายคนอื่นจะผ่านตัวนี้ของชั้น และแม้อย่างนั้น, โมตะ-คุงได้กอดชั้น ชั้นจะทำยังไงดี? ชั้นรักโมตะ-คุงมาก ชั้นรู้สึกว่าหัวของชั้นบ้าไปแล้ว」

ยูกะที่ร้องไห้ระหว่างที่ยิ้มอยู่บนหน้าพูดระหว่างที่เกาะผม

「ชั้นมีมลทิน ชั้นไม่มีค่า และแม้อย่างนั้น, ทำไมนายโอบกอดชั้น? ทำไม? เฮ้, ทำไม? ชั้นทนไม่ได้ ชั้นทนไม่ได้อีกแล้ว ชั้นทนมาตลอดและแม้อย่างนั้น, มันเป็นไปไม่ได้ไปแล้ว…」

ยูกะที่เกาะผมดันริมฝีปากเธอสู่หูผมจากนั้นกระซิบ ในเสียงหวานที่รุนแรงและเจ็บปวดระหว่างที่เล็ดการถอนหายใจที่ร้อน

「ชั้นไม่มีเจตนาจะเชื่อนาย เพราะถ้าชั้นเชื่อ, ชั้นกลัวว่าชั้นอาจจะโดนทรยศ แต่มันไม่ดีอีกต่อไป ชั้นเชื่อเธอ ชั้นได้กลัวที่จะถูกทรยศ ชั้นกลัวและแม้อย่างนั้น, ทำไม? หัวใจชั้นเต้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ความกลัวที่จะถูกทรยศนั้นได้ถูกลืม…」

เธอปั่นเสียงกระซิบที่เร่าร้อนของเธอขณะที่เธอบังคับริมฝีปากเธอสู่หูผม

「ตัวของชั้นรู้สึกร้อน เฮ้โมตะ-คุง, ตัวของชั้นได้ไหม้ เฮ้, โมตะ-คุง มันร้อน ชั้นรู้สึกร้อนอย่างทำอะไรไม่ถูก ชั้นจะละลายถ้านี่ดำเนินต่อไป」

ยูกะกระซิบ, เลียและกัดหูผม จากนั้นเธอกอดผมถึงขีดจำกัด และจิกเล็บของเธอที่หลังของผม

ความร้อนที่แผดเผาได้ส่งผ่านเสื้อผ้าที่เราใส่

คำพูดของยูกะนั้นจริง ผมใช้ความสามารถของผม ดังนั้นผมสามารถเห็นทั้งตัวของยูกะแดงไปด้วยความเงี่ยน นั่นไม่ใช่แค่นั้น หัวนมเธอแข็งเหมือนมันจะระเบิด, แตดที่บวมของเธอออกมาจากหนัง, หีที่สุกงอมมีน้ำเงี่ยนเอ่อล้นจากมัน

ผมเห็นยูกะอยู่ในความเงี่ยนหลายครั้ง แต่ยูกะไม่เคยเสียการมองตัวของเธอเอง และเธอพยายามอุทิศตัวของเธอให้กับผม แต่มันต่างออกไปครั้งนี้

มันไม่ใช่การแสดง ตาที่ละลายของยูกะไม่สะท้อนใครนอกจากผม

และตานั้นถูกปกคลุมไปด้วยความต้องการ

ความต้องการที่เห็นแก่ตัว ที่ต้องการแค่ผม เธอได้ต้องการผมอย่างสิ้นหวัง

ภาพลักษณ์ของเธอเหมือนสัตว์ป่าตัวเมียที่หาคู่ของมัน

「ชั้นจะถามอย่างเดียว」

ผมขยับแขนขวาไปที่เอวของยูกะและโยนเธอลง, ผมถามระหว่างที่มองเธอระหว่างที่ปกคลุมเธอ

ยูกะมองผมในสายตาของเธอ ระหว่างที่หูของเธอได้แดงสด, เธอพยักหน้าระหว่างที่หายใจหยาบ

「ทำไมเธอปฏิเสธการจูบ? ชั้นเข้าใจเหตุผลแต่ชั้นอยากได้ยินอย่างชัดเจนจากปากเธอ」

ยูกะตอบสนองคำถามนั้นและปิดตาของเธอและกัดปากของเธอ

จากนั้นเปิดตาเธออย่างช้าๆ น้ำตาเริ่มไหลจากตานั้น

「ชั้นตัดสินใจจะอุทิศทุกอย่างให้นายแต่ชั้นไม่อยากได้การจูบ」

ยูกะพูดระหว่างหัวเราะ รอยยิ้มนั้นเป็นของการทรมานตัวเอง

「ชั้นโอเคเป็นแค่รูเนื้อสำหรับนาย ชั้นโอเคเป็นแค่หีกระป๋อง ชั้นกล่อมตัวเอง ยังไงก็ตาม ถ้าเธอจูบชั้นงั้นชั้นจะไม่ได้เป็นแค่รูเนื้ออีกต่อไป ชั้นจะเริ่มต้องการนายอย่างแน่นอน ยังไงก็ตาม…」

ผมได้มั่นใจกับคำพูดยูกะ

ยูกะไม่เคยพยายามจะจูบผมจนถึงตอนนี้

เธอต่างจากมารินะที่จูบผมเมื่อมีโอกาส

ผมสังเกตว่ายูกะได้เลี่ยงการจูบอย่างไรก็ไม่รู้

จากนั้นเธอมองมารินะจูบผมด้วยความอิจฉา

เธอบอกมารินะบนการสู้ของพวกเขาว่าเธอจะขโมยผมไปจากเธอบางวัน แต่เธอเป็นแค่รูเนื้อ

เธอได้เลี่ยงการจูบเพื่อแบกความคิดนั้น

แม้ว่าว่าเธอตะโกนใส่มารินะที่พยายามจะมอบเก้าอี้ข้างผม

「ชั้นเป็นคนที่ตัดสินเรื่องนั้น ชั้นไม่สนความตั้งใจของเธอ」

พูดสิ่งนั้นผมลดหน้าของผมลง และดันริมฝีปากของผมสู่ของยูกะ

ตาของยูกะเบิกกว้างและตัวเธอได้แข็งไป

「อึน ♥ นนนนนนู้ ♥ นนนนนนนนู้♥」

เหมือนกับผมพยายามจะเล่นบางอย่าง, ผมโลภใส่ริมฝีปากของยูกะ

ผมเลื่อนมือไปที่ต้นขอข้องเธอเพื่อตั้งตัว, ผมดันริมฝีปากผมด้วยกำลัง, สอดใส่ลิ้นของผม, จากนั้นพันกับของเธอ, ผมดูดน้ำลายเข้ามาและกลืนมัน

ความพิเศษของมารินะคือลืมตัวของเธอเอง แต่ยูกะที่โลภกับริมฝีปากผมดูเหมือนจะลืมตัวของเธอเอง มากกว่าแม้มารินะ

「นนนนนนนนนนนนู้~♥」

ยูกะพันลิ้นของเธออย่างบ้าระหว่างทำเสียง กุ่ชุ่กุ่ชุ่, เธอได้กระตุกอย่างรุนแรงกระทันหัน

มันดูเหมือนเธอได้ถึงจุดสุดยอดด้วยแค่การจูบ

มากกว่านั้น, ผมได้ยินเสียงของน้ำ

ยูกะที่กระตุกจากการถึงจุดสุดยอดที่รุนแรงได้ปล่อยฉี่ออกมาจากรูฉี่ของเธอ

ยูกะที่แสดงถึงที่ว่างไม่ว่าผมจะทำให้เธอแตกขนาดไหนได้ปล่อยฉี่ของเธอออกมา, ตาหเหลือกและกระตุกด้วยแค่การจูบ

ผมเหนื่อยวันนี้ ดังนั้นผมคิดว่าผมจะจบด้วยการโม๊กควยแต่ー

ยูกะ, อย่าเสียดายมันล่ะ มันดูเหมือนควยผมได้ไฟลุก

และเธอเป็นคนที่จุดไฟมัน เธอต้องไปกับผมจนกว่าสิ่งนี้จะบรรเทาลง

ผมจะไม่ปล่อยเธอไปแม้เธอจะตะโกนว่าเธออยากถูกปล่อย

ผมอยากจะเห็นภาพลักษณที่เลอะเทอะ, ลามก ที่มันหายใจหยาบ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน