เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 53

ตอนที่ 53

คามูโร ฮิซูกิอย่างน้อยมีพวกพ้องหนึ่งคน

ไม่, ผมควรจะพูดว่าอย่างแย่ที่สุด

มันเป็นไปได้อย่างสูงที่คามูโระ ฮิซูกิ ส่งเมลไปหามารินะเพื่อล่อเธอออกมา แต่ผมไม่สามารถโยนความเป็นไปได้อื่น

เธอลักพาตัวมารินะแต่เพราะชิโนซากิได้แอบตามเธอ, คามูโระ ฮิซูกิ ไม่สามสารถกระทำอาชญากรรมได้

แล้วก็, มันยากที่คนคนเดียวจะลักพาตัวคน เมื่อมันมาถึงเรื่อง, มันเป็นไปได้ว่าเธอมีคนมากกว่าสองคนเพื่อทำสิ่งนั้น

จากนั้นมีชายกระบองตำรวจที่สูกับผม ผู้ชายคนนั้นพูดเกี่ยวกับการถูกเข้าหาโดยหญิงผมดำ ผมได้มั่นใจว่ามันเป็นคามูโระ ฮิซูกิ แต่หลังจากผมได้ยินเรื่องของยูกะ, คามูโระ ฮิซูกิไม่ใช่พวกที่จะทำมือตัวเองเปื้อน

ดังนั้น, ผู้หญิงผมดำที่เข้าหาชายที่มีกระบองตำรวจไม่ใช่คามูโระ ฮิซูกิ, ผมไม่ปฏิเสธความเป็นไปได้ว่ามันเป็นพวกพ้องของเธอ

พยายามจะมาถึงข้อสรุป ตั้งต้นจากข้อมูลนี้, ผมสามารถเดาได้ว่าคามูโระ ฮิซูกิ มีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนติดตามเธอ

เพราะนั่นเป็นจำนวนที่น้อยที่สุดของพวกพ้อง, มันเป็นไปได้สำหรับเธอที่จะมีพวกมากกว่านั้น

ด้วยสิ่งนั้นพูด, มันดีกว่าที่จะเตรียมการก่อนผมไปติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิ

ยกตัวอย่าง, เมื่อมันมาถึงเรื่องอาวุธ, ผมได้มามือเปล่าครั้งนี้ มันมีสามเหตุผลสำหรับสิ่งนั้น

หนึ่ง, คามูโระ ฮิซูกิ ไม่ได้มาเพื่อขยี้ผมด้วยพลังทั้งหมด

ผมได้อยู่ในสภาพเสียเปรียบที่ท่วมท้นเมื่อมารินะได้ถูกลักพาตัว แต่คามูโระ ฮิซูกิเตรียมมาสองคน

ถ้าเธออยากจะขยี้ผมงั้นคามูโระ ฮิซูกิจะตีผมด้วยความต่างของพลังการต่อสู้ที่ท่วมท้นอย่างเร็วก่อนผมจะระวังเธอ แต่เธอไม่ทำ

สอง, เธอคืนมารินะโดยไม่บาดเจ็บ

สาม, เธอทำการแนะนำตัว ดังนั้นผมก็ควรแนะนำตัวผมด้วย

ไม่มีความจำเป็นสำหรับอาวุธเมื่อคุณแค่ไปแนะนำตัวเอง

นั้นคือสภาพปัจจุบัน ดังนั้นผมเต็มไปด้วยเจตนาที่จะวิ่งหนี ผมอยากจะเรียนรู้ของมูลเกี่ยวกับศัตรูถ้าเป็นไปได้ แต่ผมจะวิ่งหนีทันทีเมื่อผมตัดสินว่ามันอันตราย นั่นทำไมที่เหลือทุกอย่างนั้นไม่จำเป็น เมื่อผมจะวิ่งหนี

ที่จำเป็นคือทางหนี

มันโอเคที่จะแค่ติดต่อครั้งนี้ จากนั้นมันโอเคถ้าผมสามารถวิ่งหนีอย่างปลอดภัย

ด้วยสิ่งนั้น, ผมเตรียมระเบิดแป้งสามลูก

ความสามารถผมและควันบังตามีความเข้ากันที่ดีที่สุด ถ้าผมสามารถนำวิสัยทัศน์ของศัตรูออกไป, ผมสามารถวิ่งหนีได้อย่างง่ายดาย

ดีที่สุดถ้าผมจะว่องไวเมื่อผมต้องวิ่งหนี นั่นทำไมระเบิดแป้งสามลูกนั้นพอแล้ว

ตำแหน่งคือสิ่งต่อไป

ตำแหน่งที่มีทางหนีที่มีสิ่งกีดขวางเยอะและการมองเห็นที่แย่

ที่ปิดนั้นไม่ต้องพูดถึง ที่ที่มีกำแพงเยอะก็ไม่ดี เมื่อมันเป็นเรื่องนี้, ป่านั้นดีที่สุด

ถ้าผมกีดขวางตาของพวกเขาด้วยระเบิดแป้งและหนีโดยการเลี้ยวไปเลี้ยวมาผ่านป่า, มันจะเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะจับผม

ผมสามารถเห็นผ่านไม่ว่ากับดักแบบไหน และถ้าผมชวนศัตรูของผมไปที่ที่ได้เปรียบสำหรับผม, ผมไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับกับดัก

ปัญหาคือผมจะชวนคามูโระ ฮิซูกิยังไง

ยังไงซะ, มันน่าจะโอเค ผมมาเพื่อติดต่อคามูโระ ฮิซูกิด้วยตัวผมเอง

คนเดียวและไม่มีอาวุธ

แม้พวกเขาจะระวังตัว, อีกฝั่งคือความได้เปรียบที่ท่วมท้น ดังนั้น มันง่ายสำหรับพวกเขาที่ผมจะเลือกสถานที่

ถ้าพวกเขาได้ไร้เหตุผล ผมจะแค่หยุดการพูดคุย

ผมไม่จำเป็นต้องติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ เพราะอีกฝั่งได้มอบการทักทาย, ผมเพียงแค่คืนมันกลับ

แม้อีกฝั่งได้มอบการทักทายอย่างเห็นแก่ตัว, ผมต้องคืนมันอย่างสุภาพ ดังนั้นผมต้องเจอพวกเขาถึงจุดหนึ่ง

ที่ผมต้องระวังคือการโจมตีกระทันหันจากพวกพ้องของคามูโร ฮิซูกิ

นั่นก็น่าจะโอเคด้วย

ผมใช้งานความสามารถหลังจากที่ผมออกจากบ้าน ดันนั้นผมสามารถได้รับข้อมูลทั้งหมด ของคนที่เข้ามาในระยะของความสามารถ

ผมสามารถจะเข้าใจถ้าบางคนได้ติดอาวุธมาเมื่อพวกเขาแสดงท่าทางที่น่าสงสัย, ผมสามารถวิ่งหนีได้ทันที

แต่ผมเห็นตัวของพวกหน้าเหี้ย แม้ผมไม่อยากจะเห็นมันเพราะผมใช้ความสามารถของผม

จริงๆเลย, แม่ว่าผมในที่สุดได้มีความสุขกับยูกะ, ตอนนี้ผมรู้สึกเหี้ย

แต่, ทีสะดวกมากที่สุดกับความสามารถผมคือมันไม่มีข้อจำกัดในการใช้งาน

ผมสามารถใช้มันทั้งวันเมื่อผมมีเจตนาจะทำอย่างนั้น, ผมสามารถหลับเมื่อผมเหนื่อย

ความเหนื่อยได้ใหญ่ขึ้นเมื่อผมเพ่งจนถึงขีดจำกันแต่นั่นไม่เกี่ยวข้องกับความสามารถผม, ทุกคนได้เหนื่อยเมื่อพวกเขามีสมาธิ นั่นก็เหมือนกัน

พูดอีกอย่างคือ, มันแทบไม่มีขีดจำกัดในการใช้งานมันปรกติ และมันเหมือนกันกับที่เมื่อคุณตั้งสมาธิไปที่ชั้นเรียน

สมาธิจะกลับมาเมื่อคุณพักอย่างน้อยห้านาที

ที่เสียคือ, ยังไงซะ มันไม่มีความสามารถในการโจมตี

ผมจะดีใจเพียงแค่ผมสามารถรบกวนใจของเป้าหมายที่เข้ามาในระยะของความสามารถผม

ผมสามารถล้างสมองถ้าผมสามารถรบกวนใจ, และมันเป็นไปได้ที่จะเพื่มความไวของโซนที่ทำให้เงี่ยน

ความสามารถรบกวนใจ มันต้องดีถ้ามีสิ่งนั้น ผมตื่นเต้นแค่คิดเกี่ยวกับมัน

พูดสิ่งนั้น, ความโลภนั้นไม่มีที่สิ้นสุด และความสามารถเอ็กซ์เรย์ก็มีข้อดีของมันด้วย

ผมมาถึงที่ประตูรั้วของโรงเรียนระหว่างที่มีความคิดอย่างนั้น ผมได้เห็นคนสะท้อนในตาผมและผมเกือบหัวเราะโดยสัญชาติญาน

ผมคิดว่าพวกเขาอาจจะมา

คนที่ยืนอยู่ตรงประตูรัวหน้ามองผมจากนั้นคำนับหัวของเธอ จากนั้นยิ้ม

มันเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และไร้กังวลเกินไป ผมรู้สึกเสียวสันหลังเมื่อผมเห็นรอยยิ้มนั้น

เหงื่อได้ไหลอาบแก้มของผม

คนนี้อันตรายจริงๆ

มันไม่มีการเปลี่ยนแปลงในภาพลักษณ์ของเธอ เธอเป็นคนสวยแบบดั้งเดิมผมดำยาว

แต่บรรยากาศเธอได้เปลี่ยนไป ผมสามารถเห็นด้วยที่ชิโนซากิกลัวเธอ

มันดีกว่าถ้ามันรู้สึกว่ามันมีความบ้าคลั่ง แต่มันไม่มีความวิกลจริตซักนิดจากรอยยิ้มเธอ

ที่ผมรู้มา, ยูกินะสามารถแสดงรอยยิ้มที่ใกล้เคียงหน้าที่ยิ้มนั้นได้

รอยยิ้มที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา แต่, เธอต่างไปจากยูกินะ

เด็กยูกินะเป็นพวกไม่รู้เรื่อง รอยยิ้มที่สร้างโดยไอโง่ที่ไม่รู้เรื่อง ถ้าคุณเปลี่ยนมันไปอีกทาง, มันไม่มีอะไรนอกจากความไม่รู้เรื่องและความโง่จากรอยยิ้มนั้น

เธอสามารถสร้างรอยยิ้มนั้นแม้ว่าเธอลักพาตัวมารินะ

ผมกลืนน้ำลายและรู้สึกเสียววาบอย่างประหลาด, ผมสามารถรู้สึกว่าหัวใจของผมได้ถูกยกขึ้น

มันดีกว่าที่จะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเธอ ผมไม่ควรจะไปเกี่ยวข้องกับ “นั่น” ไม่ว่าจะยังไง อย่างไรก็ตามー

ไม่ดีเลย, ผมไม่สามารถระงับความสงสัยที่เดือดดาลนี้ได้ ผมอยากจะรู้ธาตุแท้ของรอยยิ้มนั้น

เมื่อผมสังเกต, ผมได้เดินไปสู้ “เธอ”

เท้าของผมไม่หยุด

เหมือนแอปเปิ้ลที่แยกจากมือได้ตกเพราะแรงโน้มถ่วง, ตัวของผมได้เข้าหาเธออย่างเห็นแก่ตัว

ーーแรงโน้มถ่วง (ดึงดูด)

ผู้หญิงคนนั้นดึงผมเข้าไปอย่างชัดเจน

ผู้หญิงจ้องผมขณะที่ผมเข้าหาไปทีละก้าว คามูโระ ฮิซูกิ

ไม่ใช่แค่ทั้งหน้าคามูโระ ฮิซูกิมีรอยยิ้มบางๆทีโปร่งใส

ความเสียใจแพร่มาในใจผมขณะที่ผมเข้าหาทีละก้าว

ทั้งหมดเพราะผมควรจะพามารินะมา

「ฮัลโหล โอ้, เราเจอกันไปแล้วครั้งนึงดังนั้นชั้นควรพูดว่า เป็นยังไงบ้าง? [โซเมมาชิเตะ]」

เมื่อผมหยุดตรงหน้าคามูโระ ฮิซูกิเธอพูดกับผม มองขึ้นมาระหว่างที่มีรอยยิ้มที่โปร่งใสแบบนั้น

เสียงหวานที่อ่อนโยน เสียงของเธอโปร่งใสเหมือนกับรอยยิ้มเธอ แต่กระนั้นมันพันอย่างเหนียวเหมือนน้ำเชื่อมแป้ง

「ปีสองชั้นเรียนที่สี่, คามูโระ ฮิซูกิ นายอาจจะตกใจจากการถูกเรียกกระทันหัน แต่ชั้นตกหลุมรักนายตั้งแต่มองครั้งแรก ซูซูฮาระ โมทาโร่-ซัง นายจะเป็นคู่รักชั้นได้มั้ยถ้านายไม่ถือ」

วางมือของเธอลงบนหน้าอก, เธอมองขึ้นมาหาผมด้วยแก้มที่แดง จากนั้นพูดพวกนั้นออกมา

ผมดำยาวของเธอนั้นมันวาวเหมือนแล็คเกอร์, ตาสีดำที่ปลายตกของเธอดูอ่อนโยน และผิวขาวเป็นหิมะของเธอ

เธอดูอ่อนโยน, สวยงามอย่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสาโดยการชำเลือง ผมรู้สึกสิ่งนั้นก่อนหน้า แต่คนนี้ต่างกันอย่างชัดเจนถึงตอนนั้น

ผมรู้สึกบรรยากาศบางๆก่อนหน้าแต่ผมได้ทิ้งมันไว้

ปรกติแต่แปลก มันมีความขัดแย้งกันแบบนั้น

และการบวมที่ใหญ่ของเธอ ที่ดูเหมือนจะปฏิเสธเธอที่มีบรรยากาศมี่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา ดันออกมาจากชุดของเธอ มากกว่านั้น กระโปรงของเธอที่ค่อนข้างสั้นดังนั้นมันเปิดเผยต้นขาขาวๆที่แน่นอย่างไม่เสียดาย

คามูโระ ฮิซูกิ ได้เปลือยอย่างสมบูรณ์ด้วยความสามารถผม แต่ผมสามารถเห็นกางเกงในเธอได้ในเวลาเดียวกัน

ชั้นในของเธอทั้งสองสีขาว แต่มันไม่ใช่แค่สีขาว มันมีลูกไม้และงานเย็บใส่เข้าไป แม้มันดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา, มันได้กระตุ้นอย่างไรก็ไม่รู้

มันเหมือนสาวที่ขยันที่พยายามจะดันตัวเธอเองถึงขีดจำกัดนิดหน่อย นั่นคือความประทับใจที่มี

และーー.

ผมผมเปลี่ยนความสามารถของผม, ผมยืนยันอย่างหนึ่งได้อย่างชัดเจน

ーーเยื่อพรหทจรรย์

ใครจะคิดว่าเธอเป็นสาวซิง มันได้น่าตกใจเกินไป

ผมมองลงไปที่คามูโระ ฮิซูกิเงียบๆและเธอมองขึ้นมาหาผมระหว่างที่หน้าแดง

「อ-อืม…」

จากนั้นคามูโระ ฮิซูกิจู่ๆก็ได้ส่งเสียงเล็กๆ จากนั้นเท้าขวาของเธอได้ก้าวมาข้างหน้าและเธอมองผมอย่างอาย, จากนั้นเธอจับชายเสื้อของผมด้วยมือขวา

「ช-ชั้นไม่มีประสบการณ์กับผู้ชาย ชั้นไม่มีรักครั้งแรกด้วย นายอาจจะเป็นคนแรกที่ชั้นตกหลุมรัก นั้นทำไมชั้นอยากจะพูดมันก่อน…」

คามูโระ ฮิซูกิพูดระหว่างที่มองขึ้นมาหาผมหลายครั้งขณะที่เธอยังจับชายเสื้อผมอยู่, เธอได้ก้าวอีกครึ้งก้าวและดันหน้าอกเธอใส่ผม

「ผ-ผู้ชายชอบเรื่องลามกใช่มั้ย? ชั้นไม่มีประสบการณ์แต่ชั้นไม่ถือตราบใดที่ซูซูฮาระ-ซังต้องการมัน ชั้นไม่ถือแม้เราจะทำมันวันนี้ ชั้นแค่อยากจะพูดนั้นดังนั้นได้โปรดทำตามที่เธอพอใจ」

คามูโระ ฮิซูกิพูดบางอย่างอย่างกล้าและอาย

ผมจะดีใจถ้ามันเป็นการแสดงแต่คนนี้ซีเรียสไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หลักฐานของมัน การเต้นของหัวใจของคามูโระ ฮิซูกิ เต้นอย่างเข้มข้นจากความรู้สึกตื่นเต้นและยกขึ้น

มันเป็นความตื่นเต้นและยกขึ้นจริงๆเหรอ

ผมไม่สามารถอ่านใจคน นั่นทำไม, ถ้าคำพูดของคามูโระ ฮิซูกิเป็นการโกหก ผมไม่สามารถจะทำให้แน่ใจ จากความรู้สึกจากการเต้นของหัวใจที่เข้มข้น

มันไม่มีหลักฐานแต่ー

บางที, ทุกอย่างที่คามูโระ ฮิซูกิพูดนั้นจริง

เธออาจจะตกหลุมหลักกับผมครั้งแรกอย่างจริงจัง มันเป็นไปได้สูงมากว่าผมก็เป็นรักครั้งแรกของเธอด้วย จากนั้นรอยยิ้มที่ไร้เดียวสาและบริสุทธิ์นั้นก็ของแท้ด้วย

นั่นทำไมー

「เป้าหมายของเธอคืออะไร…?」

ผมไม่เคยเจอบางคนเหมือนกับเธอ ผมไม่เข้าใจว่าเธอคิดอะไรเลยซักนิด

ไม่, ผมรู้ ตัวเค้าก็พูดเกี่ยวกับมันเองด้วย, เธออยากจะได้ผม อย่างไรก็ตาม, นั่นไม่ใช่, แค่อะไรที่เธออยากทำเมื่อเธอได้ผม

อะไรที่เธอเห็นไปข้างหน้าเมื่อเธอได้ผม? อะไรที่เธอหวัง?

นั่นคือที่ผมไม่เข้าใจซักนิด

「ชั้นชอบผู้ชายแข็งแรง」

คามูโระ ฮิซูกิมีรอยยิ้มที่โปร่งใสขณะที่เธอตอบคำถามของผมอย่างอายๆ

「ชั้นอยากจะมีลูกกับผู้ชายที่แข็งแกร่ง」

เธอเติมเข้ามา

คำพูดของเธอนั้น มันต่างจากพฤติกรรมที่เขินอายของเธอมาก

นั่นคือคำพูดที่ผู้ชายไม่คาดว่าจะได้ยินกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก

「ชั้นโอเคถ้าแค่ทำลูก ชั้นจะเลี้ยงเด็กคนนั้นเอง」

อะไรของเธอวะ?

เธอพูดมันอย่างซีเรียส…ผมคิดว่า นั่นทำไมมันผิดปรกติ แต่ผมไม่รู้สึกถึงความผิดปรกติที่ชัดเจน ความถ่วงดุลของความผิดปรกติ และรอยยิ้มที่โปร่งใส และความอาย ทำให้มันผิดปรกติมากกว่าเดิม

「ขอโทษแต่ชั้นมีแฟนสาวแล้ว」

「ชั้นรู้ ชั้นไม่ถือมัน นั่นไม่สำคัญสำหรับชั้น」

คามูโระ ฮิซูกิตอบคำตอบของผมทันที จากนั้นเธอจับมือผมระหว่างมองขึ้นมาหาผม

「แม้ว่านายจะมีคนรัก, นั้นไม่สร้างเหตุผลที่ให้ชั้นยอมแพ้กับนาย ชั้นแค่เจอนายช้า ถ้านายอยากให้ชั้นเป็นคนรักนาย, ชั้นไม่มีปัญหากับมันด้วย ชั้นจะพยายามเพื่อที่ชั้นจะเป็นได้ แต่ถ้านายมีบางคนที่รักงั้นมันก็ช่วยไม่ได้ ชั้นจะถอนตัวเองถ้าแบบนั้น แต่ชั้นจะไม่ยอมแพ้จนกว่าชั้นจะเข้าใจว่าชั้นต้องยอมแพ้ ชั้นพูดอะไรผิดมั้ย?」

คามูโระ ฮิซูกิ มองขึ้นมาตรงๆหาผม กำมือผมและดันหน้าอกของเธอขณะที่เธอพูด

「ไม่, มันไม่มีอะไรผิด」

สร้างความพยายามเมื่อคุณอยากได้บางอย่าง ยอมแพ้เมื่อคุณทำมันเสร็จ อย่างน้องคุณก็ได้พยายาม มันไม่มีอะไรผิดกับที่คามูโระ ฮิซูกิพูด

「ใช่ ซูซูฮาระ โมทาโร่-ซัง ชั้นคิดว่านายจะพูดนั่น」

พูดสิ่งนั้น, คามูโระ ฮิซูกิยิ้ม ผิวของผมรู้สึกขนลุกเมื่อผมเห็นรอยยิ้มที่โปร่งใสนั้น

เจตนาฆ่าที่ยูกะมีกับมารินะ มันรู้สึกอย่างเดียวกันกับตอนนั้น แต่มันไม่มีความบ้าคลั่งอยู่ซักนิด

อะไรของเธอวะ?

มันดูเหมือนว่าชิโนซากิคิดว่าเธอน่าขนลุกได้ตรงเป้าเผง

ผมไม่สามารถหาคำไหนได้นอกจากน่าขนลุก

「ซูซูฮาระ โมทาโร่-ซัง ชั้นจะมอบความบริสุทธิ์ให้นาย ชั้นจะมอบครั้งแรกทั้งหมดของชั้นให้นาย แต่, โปรดอย่าเข้าใจผิด แม้ว่าทุกอย่างนั้นถูกนำไปจากชั้น ชั้นจะไม่จำกัดนายเลยซักนิด ถ้านายโยนชั้นทิ้งไป นั้นหมายความว่าชั้นไม่มีเสน่ห์พอ มันเป็นความผิดชั้นถ้าชั้นถูกโยนทิ้ง แม้ว่านายจะทิ้งชั้น, นายไม่ผิดซักนิด ทั้งหมดมันเป็นความผิดชั้น」

เหงื่อและการขนลุกของผมไม่หยุดไปจากเสียง นั่นมันโปร่งใสเกินไป

ตาอัญมณีสีดำมองผม สีดำของแท้ที่ไม่มีการเจือปนเลยซักนิด ผมไม่รู้สึกถึงความคิดด้านลบจากตานั้นเลยซักนิด

「เธอเป็นมนุษย์เหรอ」

เธอลักพาตัวมารินะและส่งคนมาโจมตีผม และเหตุผลนั่นของคามูโระ ฮิซูกิคือให้ได้ผมเธอไม่เลือกวิธีการสำหรับเหตุผลนั้นอย่างแน่นอน แต่กระนั้นทำไมเธอสามารถยิ้ม? ทำไมรอยยิ้มแบบนั้นมีอยู่

「เอ๋? ชั้นเป็นมนุษย์ หือห์? มันมีอะไรแปลกไปกับชั้นเหรอ?」

พูดสิ่งนั้น คามูโร ฮิซูกิเอียงหัวของเธอ

ได้ยินคำพูดนั้น, ผมรู้สึกว่าสีหน้าผมได้แข็ง

เธอไม่ได้เสแสร้ง เธอคิดมันอย่างนั้นจริงๆ ว่าเธอเป็น “มนุษย์ ปรกติ”

โอ้, ผมเข้าใจแล้ว, เธอเป็นมนุษย์แบบนั้น

ทั้งหมดเพราะมันเป็นมนุษย์ที่ตัดสินว่าอะไรดีหรือร้าย บางคนตัดสินมันอย่างเห็นแก่ตัว มนุษย์จำนวนมากได้ตัดสินมันอย่างเห็นแก่ตัวมาเป็นเวลานาน จริยธรรม, ศีลธรรม และสามัญสำนึก

จริยธรรม, ศีลธรรม, และสามัญสำนึกพวกนันได้ถูกถูใส่ตั้งแต่เกิด

และมนุษย์ได้ผูกกับโซ่นั้น นั่นปรกติ

「เธอพิเศษเหรอ?」

「เอ๋?」

ถามสิ่งนั้น, คามูโระ ฮิซูกิส่งเสียงที่โง่เขลาจากนั้นเอียงหัวของเธอ

「เธอเป็นมนุษย์พิเศษเหรอ?」

ระหว่างที่รู้สึกถึงเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาอย่างไม่สิ้นสุด, ผมถามคามูโระ ฮิซูกิอีกครั้ง

「อ-เอ่อ…ชั้นไม่เข้าใจมันแต่ไม่ใช่ว่ามนุษย์พิเศษเพราะพวกเขาต่างออกไปแต่ละคนหรอ มันความหมายนั้นมั้ย? เอ๋? หือห์? ข-ขอโทษ ชั้นไม่เข้าใจมันจริงๆ」

คามูโระ ฮิซูกิตอบอย่างไม่ต่อเนื่องในความสับสนจากนั้นเธอดูขอโทษของโพย

อย่างที่คาด เธอไม่คิดว่าเธอพิเศษซักนิด

เธอต่างจากคนอื่น เธอเป็นมนุษย์พิเศษ เธอถูกและคนอื่นผิด ไม่ใช่ว่าความคิดและการกระทำนั้นมันโรคจิตเหรอ?

เธอเข้าใจจริยธรรม, ศีลธรรม และสามัญสำนึก, และเธอไม่ถูกผูกโดยโซ่, เธอเป็นพวกที่ทำสิ่งต่างๆโดยสัญชาติญาน

ไม่ดี อย่าไปเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้ เธอต่างออกไป เธอไม่ใช่ “ชั้นต่ำธรรมดา” เหมือนผม

มันป่าเถื่อนกว่ามนุษย์มาก, สัตว์ป่าที่เชื่อฟังสัญชาติญานของมัน นั่นคือเธอ

「ชั้นอยากจะคุยกับเธอมากกว่านี้อีกหน่อย」

ผมไปเกี่ยวข้องกับเธอไม่ได้ ผมกล่อมตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่คำพวกนั้นเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากผม

「อ้า, ค-ค่ะ ชั้นจะยินดี ชั้นยินดีที่ชั้นถูกชวนโดยซูซูฮาระ-ซัง」

คามูโระ ฮิซูกิหน้าแดงระหว่างที่ยิ้ม เธอขยับมาต่อจากผมและเกี่ยวแขน

「ร-เราจะทำเรื่องลามกมั้ย? ชั้นเตรียมตัวแล้วชั้นเลยโอเค โปรดทำอย่างที่เธอชอบ」

จากนั้นเธอกระซิบในเสียงหวานที่โปร่งใส และดันหน้าอกเธอกับแขนผม

อันตราย นี่มันอันตราย ผมรู้ว่ามันอันตรายแต่ผมไม่สามารถหยุด

「งั้น, ไปที่ที่ไม่มีคนกัน」

พูดสิ่งนั้น, คามูโระ ฮิซูกิยิ้มและเริ่มเดิน ถูกคะยั้นคะยอโดยคามูโระ ฮิซูกิ, ผมก็เริ่มเดินด้วย

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord