เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 72

ตอนที่ 72

ในป่าที่มืดมิดที่พระอาทิตย์ได้ตกดินไปแล้ว

มีสาวผมขาวตาสีแดงใส่เสื้อคลุมฮู้ดสีเหลืองตรงหน้าผม

ตัวแดง, หายใจหยาบ, โอบกอดตัวเธอเองด้วยสองมือ, จ้องผมอย่างสิ้นหวังระหว่างที่สั่น

แม้มันดูเหมือนว่าเธอพยายามจะไม่ให้ผมรู้แต่มันใช้ไม่ได้ การหลอกไม่ได้ผลกับผม

หลังจากกลับมาจากโรงงานร้าง, ผมอาบน้ำกับอยู่กะตามสัญญาแต่มารินะเข้ามาครึ่งทาง ดังนั้นผมมีความสุขกับการเล่นฟองกับพวกเขา, ผมน้ำแตกไปในยูกะสามครั้งและครั้งหนึ่งในมารินะ, มันรู้สึกสดชื่นมาก และผมหลับโดยมีความสุขไปกับแซนวิชนมของมารินะและยูกะ

เห็นแซนวิชนมแม้แต่ในฝันของผม, มันดีที่สุด

ตื่นขึ้นมา, ผมพาพวกเขาไปกินยากินิกุเหมือนที่สัญญา

เพราะผมชวนพวกเขา, มันแน่นอนว่าผมเลี้ยง

ขอบคุณสิ่งนั้น, เงินผมได้หายไปหมด

ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้เพราะผมได้สัญญานั่น

ผมยังมีเงินออมลับ

พูดสิ่งนั้น, สายตาได้เจ็บปวดเมื่อพวกเราเข้าไป

พี่สาวน้องสาวที่งดงาม, อาซาฮินะและโลลิฮินะ แล้วก็, มารินะและยูกะ, และผมบลอนด์ตาสีฟ้านมใหญ่ยูกินะ ในการเพิ่มเติม, คิซารากิ

การรวมของสายตานั้นปรกติเพราะมีคนสวยมากมายได้เข้ามา อย่างไรก็ตาม, ถ้ามันแค่คนสวย, มันจะไม่มีปัญหามาก

ปัญหาคือผมที่อยู่ด้วยกันกับกลุ่มคนสวย

ーนั่นคนสวยมากมายเลย

ーสาวทวินเทลตาปลาสวยอย่างน่าทึ่ง

ーตัวเล็กทวินเทลก็น่ารักด้วย ดูเหมือนเขาเป็นน้องสาว

ーชั้นชอบสาวผมน้ำตาลหางม้า

ーสาวผมน้ำตาลรู้สึกน่ารักแปลกๆแม้ว่าเธออยู่ในระดับเดียวกันกับกลุ่มนั้น

ーสาวผมน้ำตาลนมบะลั่กคั่ก

ーฉันอยากจะนวดหน้าอกของสาวผมน้ำตาลคนนั้น

ーสาวหางม้าสีดำน่ารักมาก

ーในท้ายที่สุด, ฉันจะเลือกโลลินมใหญ่ตาสีฟ้าผมบลอนด์

ーงั้น, ไอผู้ชายที่ดูเหม่อลอยนั่นล่ะ

ーเด็กรับใช้

ーเขาต้องเป็นเด็กรับใช้แน่

ーแน่นอนว่าเขาเป็นเด็กรับใช้

ーฉันไม่สนเกี่ยวกับเรื่องนั้น, ฉันอยากจะเข้าร่วมวงด้วย

ผมสามารถเห็นจิตใจของลูกค้าในร้านเพราะความสามารถของผม

ผมไม่สนใจถ้าพวกเขาคิดกับผมว่าเป็นเด็กรับใช้ ผมไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง, และมันจะช่วยผมจากปัญหาที่ไม่จำเป็นถ้าพวกเขาคิดว่าผมเป็นเด็กรับใช้

แต่, พวกนั้นที่อยากจะนวดหน้าอกมารินะนั้นตายซะ

ผมจะไม่รู้สึกสบายกับสิ่งนี้ดังนั้นผมเลยปล่อยความสามารถของผม

มันปัญหาเยอะที่จะอ่านใจ

แล้ว, ผมไม่อยากได้ได้ความสนใจที่ไม่ดีมากแต่ยูกินะได้อยู่ในความสนุกสนาน

ยูกินะคิดว่าเธอจะกินเนื้ออย่างบ้าคลั่ง แต่มันดูเหมือนว่ามันเป็นครั้งแรกที่เธอเข้าร้านแบบนี้ ดังนั้นความสงสัยของเธอเอาชนะความอยากอาหาร

อาซาฮินะกินเนื้ออย่างเงียบๆและคิซารากิได้ยุงกับการดูแลอาซาฮินะ มารินะได้ซึมอยู่กับการกินลิ้นจี่ ยูกะได้เหม่อลอยตลอดเวลา เพราะผมได้ทำให้เธอแตกตอนอาบน้ำ, ใจของเธอไม่อยู่ที่นี่

ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมไม่มีใครให้เล่นด้วยนอกจากยูกินะ ขอบคุณสิ่งนั้น, ยูกินะดึงมือผมไปรอบๆร้าน, จากนั้นโลลิฮินะได้ร้องไห้เพราะยูกินะได้ถูกเอาไปจากเธอ, ในท้ายที่สุด, พวกเราสามคนสำรวจร้าน

เดินไปรอบๆพร้อมโลลิในสองมือ, แน่นอนว่าผมจะโดดเด่นอย่างมาก

เพราะสิงนั้น, รอบข้างได้ส่งการกระหายเลือดที่แย่มากมาให้ผม

ให้ผมบอกคุณนะ, ผมยังไม่ได้ทำอะไรกับโลลิ

ผมไม่ถือที่จะถูกวิจารณ์ที่พากลุ่มของคนสวยมา แต่ผมเห็นด้วยไม่ได้ที่ถูกเกลียดชังโดยบางสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ

ยังไงซะ, ยูกินะและโลลิฮินะแน่นอนว่าน่ารัก แต่มันมีปัญหาที่จะดูแลพวกเขานะ รู้มั้ย

หลังจากออกจากร้านยากินิกุ, พวกเราออกมาจากร้านจากนั้นแยกย้าย

เดินคนเดียวบนถนน, ผมจำได้ว่ามันนานมาแล้วที่ผมได้อยู่คนเดียว

อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากงานเทศกาล?

แม้ว่ามันมีปัญหา, ผมรู้สึกเหงาอย่างแปลกประหลาด

เสียงของคนจำนวนมากมันไม่แย่เลยซักนิด ผมจะโกหกถ้าผมบอกว่ามันไม่สนุก

จากนั้น, มาถึงที่บ้าน, ผมตัดสินใจจะปิดฉาก

อาซาฮนะและโลลิฮินะทำเครื่องดื่มพิเศษก่อนจะไปที่ร้านยากินิกุ ผมนำมันมาพร้อมกับริกกะจากนั้นมุ่งหน้าไปสู่ป่า

ไปสู่ป่าที่ผมสู้กับริกกะก่อนหน้านี้

ผมแก้มัดริกกะในความมืดแล้วให้เธอดื่มเครื่องดื่มพิเศษ

ริกกะหมดสติแต่ควันได้ขึ้นมาจากทั้งตัวของเธอเมื่อเธอนำสารอาหารเข้าไป จากนั้นเธอเปิดตาของเธอ

ริกกะกระโดดห่างไปจากผม, กอดตัวที่สั่นของเธอ จากนั้นจ้องผมด้วยความกระหายเลือด

แม้ว่ามีเสียงนั้นดี, ผมยังชอบอยู่คนเดียวอยู่

ไม่, มีสาวได้ส่งเจตนาฆ่าในความมืดมิด สร้างระดับความตึงเครียดที่ดี, นั่นมันรู้สึกสบายมาก

ผมชอบความตึงเครียดที่คุณเห็นความตายได้ทันที

「กลางคืนนั้นดี เธอและชั้นเหมาะกับกลางคืน พวกเราสองคนเป็นมนุษย์ที่เดินภายใต้แสงแดดไม่ได้ คลานอยู่กับพื้นเหมือนแมลง, จากนั้น คลานเหมือนหนอนอย่างหลบๆซ่อนๆในความมืดของกลางคืน เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ, ริกกะ?」

หายใจลมกลางคืนเข้าไปในปอดของผม, ผมถามสาวจากนั้นยิ้ม

ตาสีแดงที่จ้องผมแน่นอนว่ามันกลัว

ผมสีขาวตาสีแดง แต่หัวใจริกกะได้แตกสลายไปแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมผม

เธอเหมือนกันกับสุนัข แม้หัวใจเธอแตกสลาย, เธอยังจะเห่าเมื่อเธอเห็นศัตรู เธอจะแยกเขี้ยวแล้วกัดผม

ถ้าคุณอยากจะทำให้พวกเขาเชื่อฟังงั้นคุณต้องบอกเธอว่าใครเป็นนาย และคุณต้องทำให้พวกเค้ารู้มัน

แล้วก็, ริกกะมีเส้นด้ายแห่งความหวัง เธอมีพี่สาวที่พลังเหนือกว่าเธอ และคามูโระ ฮิซูกิ ที่อ่านใจได้

ตราบใด้ที่สองคนนี้ยังมอบความหวังให้ริกกะ, เธอจะไม่มีวันยอมผม

งั้น, ผมจะเอามันไป

「ชั้นเจอพี่สาวของเธอ」

「！？」

เมื่อผมพึมพำระหว่างที่มองที่ริกกะ, ตาสีแดงของเธอได้กระตุกและสั่นอย่างรุนแรง

「ชั้นได้เจอพี่สาวเธอแล้วชั้นยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่บาดเจ็บ เธอรู้ว่านั่นหมายถึงอะไรมั้ย?」

ได้ยินสิ่งนั้น, หน้าของริกะได้ซีด

「ม-ไม่มีทาง ไม่มีทางที่เน่-ซังจะแพ้…」

ริกกะพูดปฏิเสธ แต่, เสียงของเธอสั่นอย่างอ่อนแอ

คุณสามารถบอกว่าค่าของความสามารถของเธอสูงเกินไป

ผมได้อาบน้ำแต่, ริกกะสามารถดมกลิ่นของพี่สาวเธอที่ติดกับผมได้, เธอรู้ว่ามันจริงที่ผมได้เจอคาซะฮานะ

ผมเจอคาซะฮานะแต่กระนั้น ผมยังยืนอยู่โดยไม่บาดเจ็บ

นั่นคือที่มันหมายถึง

ผมเพิ่งพูดแค่ว่าผมเจอพี่สาวของเธอ แต่, ริกกะได้พูด “ไม่มีทางที่เธอจะแพ้”

เธอรู้มัน ไม่, เธอรู้มันอย่างเห็นแก่ตัว

ว่าพี่สาวของเธอแพ้

「น-เน่-ซัง, เน่-ซังของชั้นแพ้…」

เสียงที่เหงาของเธอดังก้องอยู่ในป่าที่มืดมิด

แสงได้หายไปจากตาสีแดงของเธอ, ริกกะง่อเข่าลงและทรุดไปที่พื้น

ชายที่ชนะพี่สาวของเธอ ที่เธอเอาชนะไม่ได้

ริกกะผู้ที่ใจได้สลาย, มันคือความสิ้นหวัง

ริกกะได้แพ้ผมไปครั้งหนึ่งแล้ว แล้วบนนั้น, พี่สาวของเธอก็พ่ายแพ้ด้วย

เจตนาจะต่อต้านของริกกะ ได้หายไปจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

「น-เน่-ซัง, เน่-ซังและฮิซูกิ…พวกเค้ายังมีชีวิตอยู่มั้ย?」

คุกเข่าลงบนพื้น, ปล่อยแขนลงหลวมๆ, เธอมองขึ้นมาหาผมด้วยตาสีแดงที่สูญเสียแสง และถามในความตกใจ

「ชั้นปล่อยพวกเค้าไป」

ผมตอบระหว่างที่มองลงไปที่ริกกะ

ได้ยินคำพูดเหล่านั้น, ริกกะไม่รู้สึกโล่งใจ

ชั้นปล่อยเค้าไป

นั่นหมายถึงพี่สาวของเธอได้หางจุกตูดแล้ววิ่วหนี

มากกว่านั้น, ชายที่แทบไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลยได้ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ

แต่, พวกเขาไม่ได้แพ้ พี่สาวที่แข็งแกร่งที่สุดของเธอที่เป็นตัวตนที่แน่นอนที่สุด ทำอะไรไม่ได้แล้วหนีไป

นั่นคือที่ริกกะคิด

จริงๆแล้ว, ผมกำลังจะพ่ายแพ้ และมารินะและสาวๆได้ชนะ

แต่ผมไม่ได้โกหก ผมแค่พูดความจริง

ผมไม่จำเป็นต้องพูดอะไรที่ไม่จำเป็น ไม่, มันดีกว่าที่จะไม่พูดมัน ถ้าผมทำอย่างนั้น, ริกกะจะดึงคำตอบออกมาอย่างเห็นแก่ตัว

「ถูกทิ้งโดยพี่สาวและคามูโระ ฮิซูกิ, เธอมีที่ไหนที่จะกลับไปมั้ย?」

เมื่อผมสรุปสิ่งนั้น, ริกกะสะเทือน

เธอไม่รู้ว่าคามูโระ ฮิซูกิ หรือ คาซะฮานะ ทิ้งเธอไปมั้ย

「อยากเป็นหมาของชั้นมั้ย?」

「เอ๋?」

เมื่อผมถามเธอ, ริกกะมองขึ้นมาหาผมด้วยตาสีแดงที่เสียแสง จากนั้นเอียงหัวของเธอ

ผมไม่ต้องการแส้เพื่อทำให้เธอยอม หัวใจเธอได้แตกสลายเพียงพอแล้ว งั้น, ผมควรจะมอบสิ่งที่เธอต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

ที่เธอต้องการตอนนี้คือลูกอมหวานๆ

หัวใจของริกกะกระโดด นั่นคือความแค้นและความโกรธที่มีต่อมนุษย์ และความรู้สึกพึ่งพาคามูโระ ฮิซูกิ และความต้องการที่จะผูกขาดเธอ และ, ความอิจฉาและปมด้อยที่มีต่อพี่สาวเธอ

เธออยากได้บางคนเพื่อพึ่งพา และบางคนที่ยอมรับเธอ

เธออยากจะถูกชม

เธอก้าวร้าวไม่ใช่แค่เพราะเธอเกลียดมนุษย์ เธอพยายามจะระบายความอิจฉาและปมด้อยจากพี่สาวเธอ

คามูโระ ฮิซูกิรู้สิ่งนั้น เธอรู้ว่าคาซะฮานะด้อยกว่าริกกะ แต่เธอก็รู้ด้วยว่าคาซะฮานะนั้นยอดเยี่ยม

คาซะฮานะ และ ริกกะ เพื่อที่จะควบคุมสองคนนี้, มันดีกว่าที่จะแต่งตั้งคาซะฮานะที่เป็นพี่สาวในการใช้พลังของเธอ นั่นคือที่เธอคิด

ผมไม่คิดว่ามันผิด แต่, ริกกะได้หิวโหยหาความรัก คามูโระ ฮิซูกิ ไม่สามารจะเข้าใจ “ความเยาว์วัย” ของริกกะ เพราะสิ่งนั้น, เธอมีปัญหากับการจัดการกับริกกะ

นั่นเป็นเหตุของความก้าวร้าวของริกกะ

สั้นๆคือ, เธอระบายความโกรธ ริกกะเป็นเพียงเด็กที่งอแง ถ้าคุณมอบความรักให้เธอ, เธอจะง่ายต่อการควบคุม

งั้น, ผมจะกลายเป็นสิ่งที่เธอต้องพึ่งพา มาเป็นนายในอุดมคติของเธอเถอะ

ในความสามารถที่เห็นทุกอย่างของผม, มันมีจุดอ่อนที่แน่นอน นั่นคือผมที่เป็นมนุษย์ธรรมดา

ความสามารถของผมไม่มีความสามารถในการรุก ไม่ว่าคุณจะมองมันยังไง, ความสามารถจะแสดงค่าที่แท้จริงของมัน โดยการเป็นการสนับสนุน

สำหรับสิ่งนั้น, ริกกะเป็นผู้ติดตามในอุดมคติ

เธอมี การโจมตี, การป้องกัน, การเคลื่อนไหว, การรับรู้, และความยืดหยุ่น

การเพิ่มพลังของตัวเธอ ทำให้เธอสามารถต่อสู้กับ ทหารจำนวนมากได้คนเดียว

ถ้าคุณอยากจะรวมความหมายของสุนัขดูแล, เธอเป็นตัวตนที่ผมต้องการแน่นอน

ผมได้ริกกะ

มันโอเค ผมทำมันได้ดีกว่าคามูโระ ฮิซูกิ

「เรานั้นจำพวกต่างกันแต่เราสองคนเป็นสัตว์ประหลาด ชั้นไม่ได้ใช้ชีวิตลำบากมาเท่ากับเธอ แต่ชั้นก็มีประสบการณ์ความยากลำบากเช่นกัน ชั้นรู้ความรู้สึกของการเป็นคนแปลกแยก」

ริกกะฟังคำของผมอย่างเชื่อฟัง

พี่สาวที่แน่นอนของเธอได้พ่ายแพ้และคนที่เธอพึ่งพา, คามูโระ ฮิซูกิ ได้ล่าถอย

สองคนได้ทิ้งริกกะไป ดังนั้นเธอไม่มีทางอื่นจะไปนอกจากฟังผม

ไม่, ริกกะได้ทิ้งชีวิตของเธอไปแล้ว ตัวของเธอยังมีชีวิต แต่ใจของเธอตายไปแล้ว

งั้นผมจะนำทางหัวใจที่ตายนี้อย่าง อ่อนโยน, ใจดี, หวานมาก

「เฮ้, ริกกะ, เราสองคนเป็นสัตว์ประหลาดชั้นเลยยอมรับเธอได้ ชั้นจะยอมรับทั้งหมดของเธอ เธอคิดว่ามันคือการโกหกมั้ย? ชั้นเป็นชายที่เอาชนะเธอ」

ผมพูดระหว่างที่ยองลง, ยื่นมือขวาออกไปหาริกกะ จากนั้นลูบแก้มเธออย่างอ่อนโยนด้วยนิ้วของผม

「ชั้นเป็นผู้ชนะแล้วเธอเป็นผู้แพ้ ชีวิตของเธอเป็นของชั้น ชั้นจะเป็นคนที่ตัดสินใจว่าเธอจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ นั่นไม่ถูกเหรอ? ริกกะ」

「…ใช่」

ผมพูดกับเธออย่างอ่อนโยนระหว่างที่แอบดูหัวใจของเธอ, ริกกะที่เสียแสงในดวงตาพยักหน้าระว่างที่มองผม

「ดีมากสาวน้อย ริกกะ เธอเป็นสาวน้อยที่ดีมาก ยอดเยี่ยมมาก เพราะทั้งหมด, เธอมอบปัญหามากมายให้ชั้น เธอมอบปัญหาให้ชั้นที่เอาชนะพี่สาวเธอมากมาย ชั้นชอบสิ่งนั้นเกี่ยวกับเธอ」

「…ข-ขอบคุณ, มากมาก」

เหมือนผมละเมอ, ริกกะพูดออกมาด้วยความแข็งแรง

น่าตื่นเต้น ผมรู้สึกถึงความสุขที่น่าตื่นเต้นวิ่งเข้ามาที่สันหลังของผม

ตาของเธอที่เสียแสง, สีหน้าของเธอที่เด็กมาที่ไม่มีความแข็งแรง, มันรู้สึกผิดศีลธรรมและเร้าอารมณ์

ในบ่อน้ำแห่งความสิ้นหวังที่เธอเสียความหวังทั้งหมดไป, หน้าตาของสาวน้อยไร้เดียงสา ที่พยายามจะเกาะความเสื่อมทรามบางๆของปีศาจนั้นเร้าอารมณ์จนทนไม่ได้

เห็นสาวคนนั้น, เจ้าหนูผมอยู่ในความโกรธ

โอ้, ผมรู้สึกเป็นตัวเองหลังจากเวลานาน

「ริกกะ, บอกความหวังของเธอมาให้ชั้น ชั้นแข็งแกร่งกว่าเธอ, ชั้นจะทำให้ความหวังของเธอเป็นจริง」

ผมรู้ความหวังของริกกะไปแล้ว แต่ผมให้ริกกะพูดมัน และต้องการความซาบซึ้งที่ทำมันสำเร็จ

「ชั้น-ชั้น, ความหวังของชั้นคือ…」

น้ำตาได้รวมกันในตาสีแดงที่สั่นของเธอ, ริกกะกลืนน้ำลายลงคอ, เธอส่งเสียงที่สั่น, จากนั้นหยุด เธอปิดตาของเธอ, หายใจเข้าลึกๆ, เปิดตาของเธอและมองมาที่ผม

「ชั้นอยากให้นายบอกให้ชั้นอยู่ ชั้นอยากในนายบอกชั้น ว่าให้ชั้นอยู่กับนาย ชั้นอยากมีที่ที่จะอยู่ ชั้นต้องการมัน ชั้นอยากได้คนที่จะพูดว่า ที่ชั้นเกิดมา มันไม่ใช่ความผิดพลาด…」

เสียงที่เศร้าของเธอดังก้องในป่าที่มืดมิด และน้ำตาที่รวมกันอยู่ในตาเธอเอ่อล้นออกมา จากนั้นน้ำตาได้ไหลอาบแก้มที่มีรอยยิ้มของริกกะ

「ริกกะ, ชั้นต้องการเธอ มาอยู่ข้างชั้น ชั้น คือที่ที่เธออยู่ เธอเข้าใจมันมั้ย, ริกกะ?」

พูดสิ่งนั้น, ผมจับไหล่ที่แคบของริกกะ, จ้องมองเขาไปตรงๆที่ตาสีแดงของเธอ จากนั้นโอบกอดเธออย่างแน่นแฟ้น

ตัวที่บาง, ละเอียดอ่อน, และยังเด็กของเธอ ที่มีพลังเหนือกว่าความรู้ของมนุษย์

ตาของริกกะเบิกกว้างจากการโดนสวมกอดอย่างแน่นแฟ้นโดยผม, ทั้งตัวที่แข็งของเธอ ผ่อนคลายอย่างช้าๆ, เธอปิดตาของเธอ และเชื่อใจทุกอย่างไว้ที่ผม

เธอได้ร่วงหล่นลงไปค่อนข้างเยอะ แต่มาผลักเธออีกซักทีกันเถอะ เผื่อไว้

「ริกกะ, มาทำสัญญามาสเตอร์และทาสกันเถอะ」

ดึงตัวของริกกะขึ้น ที่ผ่อนคลายเพราะเธอเชื่อใจทุกอย่างมาไว้ที่ผม, ผมถามริกกะระหว่างที่มองเข้าไปในตาสีแดงของเธอ

「ได้, ผูกมัดชั้น」

ริกกะไม่แสดงความกังวลใดๆ แต่เป็นรอยยิ้มบางๆบนหน้าของเธอ

โอ้, มันทนไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่คนที่ตาได้เสียแสงไป

มองดูริกกะ, เจ้าหนูของผมได้แข็งขึ้นไปอีก, ผมลดกางเกงของผมลงแล้วนำเจ้าหนูออกมาจากช่องว่าง

หัวเจ้าหนูที่บวมมีน้ำกามที่ใสอยู่ตรงปลาย, มันเต้นเป็นจังหวะพร้อมด้วยเส้นเลือดที่หนา

แม้ว่าผมแตกไปเยอะใส่มารินะและยูกะ มันฟื้นอย่างสมบูรณ์

ผมอาจจะมีรักษาขั้นสูงด้วย หลักๆคือที่ส่วนที่ใช้มีเซ็กส์

「ริกกะ, วางมือไว้บนพื้น, จูบปลายเจ้าหนูของชั้นด้วยริมฝีปากของเธอ นั่นเป็นข้อพิสูจน์ความเชื่อฟังของเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ, สัญญาของมาสเตอร์และทาส」

ผมสั่งริกกะระหว่างที่แกล้งทำเป็นเท่แม้ว่าผมเงี่ยนสุดขีด

「ได้, มาสเตอร์ชั้นยอมนายอย่างเต็มหัวใจ」

ริกกะจ้องผมด้วยตาสีแดงที่เสียแสงด้วยรอยยิ้ม, เธอวางมือไว้บนพื้นจากนั้นนั่งลง จากนั้นเธองอตัวของเธอเหมือนการทำโดเกสะ, ฝังหน้าของเธอที่หว่างขาของผม, จากนั้นจูบปลายของหัวเจ้าหนู

ฟุฟุ, เธอรับมันอย่างสมบูรณ์ ง่าย, ง่ายมากเกินไป

ผมสามารถนำหัวใจเธอได้อย่างง่ายดายเพราะมันสลายไปแล้วแต่, คุณพูดได้ว่าความสามารถที่จะเห็นทะลุใจนั่นน่าทึง

มีความสามารถขนาดนี้, คุณจะบ้าถ้าคุณมีประสาทที่ดีในการเป็นเจ้าของพลังนี้

เหมือนคามูโระ ฮิซูกิ

แต่, ผมโอเค

เพราะทั้งหมด, ผม “ชั่วร้าย” ตั้งแต่ต้น

เพราะเธอยังเด็ก ผมรู้สึกถึงริมฝีปากขอเธอที่นุ่มได้สัมผัสกับปลายของหัวเจ้าหนู

ผมควรจะทำแล้วเปลี่ยนมันเป็นโม๊กเจ้าหนู

ก่อนผมคิดอย่างนั้น, ริกกะเริ่มเลียปลายของหัวเจ้าหนู

ระหว่างที่คุกเข่า, ฝังหน้าของเธอที่หว่างขาผม, ริกกะได้เลียน้ำกามที่เอ่อล้น ทำเสียงเปียกที่ลามก

ผมเดาว่าเธอไม่มีประสบการณ์ในการเลียเจ้าหนูผู้ชาย การเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างอึดอัดแต่ความสิ้นหวังที่จะทำถูกส่งผ่าน

แน่นอนว่า, มันทำให้ผมตื่นเต้นขึ้นไปอีก

「ริกกะ, เธออยากได้ไอนั่นเหรอ?」

ถามเธอ, ริกกะหยุดเลียแล้วมองขึ้นมา

หน้าที่แดงสดของเธอ, และตาที่เปียกสีแดงที่เสียแสงของมัน ลมหายใจของเธอหยาบ

ริกกะที่มีจิวติดกับหัวนมและเม็ดถั่ว ไม่สามารถยกเลิกการรักษาขั้นสูง และเธอได้ถูกโจมตีโดยผลข้างเคียงที่บังคับเงี่ยน และความไวสูงต่อไป

เห็นเจ้าหนูผมแข็งอยู่, เธอเลียน้ำกามไป

「ม-มาสเตอร์, ชั้นอยากจะผสมพันธุ์ ♥」

ตาของเธอที่ไม่มีแสงจ้องผม, เธอพูดคำพูดที่ลามกระหว่างที่หายใจหยาบ

ริกกะเฉลยสัญชาติญานสัตว์ป่าของเธอ, ผมไม่จำเป็นต้องแอบดูใจของเธอ

「แม่พูดว่า, มันยากที่เราจะตั้งท้อง มันยากมากที่จะมีเด็ก ไม่ว่าจะแตกข้างในมากขนาดไหน, ไม่ว่าน้ำกามจะถูกเทเข้าไปในมดลูกมากขนาดไหน, เธอพูดว่าตัวของเราไม่สามารถทำเด็กได้ง่ายๆ」

ริกกะยืนด้วยเข่าของเธอ จากนั้นม้วนเสื้อพาร์ก้า*สีเหลืองขึ้น รอยแยกที่อ่อนวันสามารถถูกเห็นระหว่างต้นขาสีขาว

TLN* ริกกะใส่เสื้อพาร์ก้านะครับ

น้ำเหนียวที่ลามก เอ่อล้นมาจากรอยแยกสีชมพูด ที่มันปิดอย่างสมบูรณ์แบบในผิวขาวบริสุธิ์ของเธอ

เม็ดถั่วที่แข็งอย่างเจ็บปวดมีจิวติดอยู่กับมัน, ไม่เข้ากับตัวที่ยังเด็กของเธอ, นั้นก็เป็นเชื้อไฟให้ความเร่าร้อนและความผิดศีลธรรมดุจสัตว์ป่า

「ที่เราเรียนรู้จากแม่อย่างแรกไม่ใช่วิธีรอดชีวิต แต่เชือกของการทำเด็ก ถ้าหนึ่งในพี่สาวน้องสาวของเราท้องได้, เราทิ้งลูกหลานไว้ได้ ความเป็นไปได้ที่พวกเราซักคนจะตั้งท้องได้ถูกเน้นมากกว่าการเอาชีวิตรอด」

ริกกะที่หายใจหยาบ จับหว่างขาของเธอ เปิดรอยแยกที่ปิดอย่างสมบูรณ์แบบของเธอ ระหว่างที่บอกผมว่าแม่เธอสอนอะไรเธอ

เสียงที่ลามกดังก้อง, รอยแยกเด็กที่ปิดอย่างสมบูรณ์แบบได้เปิดและรูเนื้อได้ถูกเปิดเผย

มันเป็นรู้ที่เล็กมาก, ต่างจากพื้นผิวสีชมพู, มันสีออกแดง, ดิ้นและกระตุก

ไม่ว่าเธอจะเด็กและเล็กแค่ไหน, เธอเป็นผู้หญิงจริง

ไม่, ผมควรจะพูดว่า “ตัวเมีย”?

「กลที่จะทำให้ท้อง คือรับแผลถึงชีวิตเพื่อใช้งานความสามารถรักษาขั้นสูง, ใช้ผลข้างเคียงที่ถูกสร้างจากมัน, บังคับเงี่ยนและเพิ่มความไว โดยเฉพาะบังคับเงี่ยน, มันเพิ่มอัตราการท้อง」

ริกกะจ้องผมด้วยตาของเธอที่เสียแสงของมัน ระหว่างที่แสดงรูเนื้อที่เด็ก ที่มันเอ่อล้นด้วยน้ำเหนียวลามก, จากนั้นเธอพูดด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม เสียงของเธอยั่วยวนอย่างชัดเจน, มันหวานในทุกๆอย่าง

「แม้ว่าอัตราการท้องของเราเพิ่ม, มันดูเหมือนมันต่ำกว่ามนุษย์ปรกติ แต่, แม้ว่าเราผสมพันธุ์ในสภาพปรกติ, ความเป็นไปได้ที่จะท้องมันศูนย์ตลอด, แย่ที่สุดตลอด และแม้อย่างนั้น, แม่ได้ท้องอย่างถูกต้อง」

โอ้, แม้ว่าในสภาพปรกติ, ความเป็นไปได้ที่จะท้องนั้นเกือบศูนย์? ที่จำเป็นเพื่อเพิ่มความเป็นไปได้คือผลข้างเคียงโดยการใช้งาน ความสามารถรักษาขั้นสูง, ซึ่งก็คือบังคับเงี่ยนและเพิ่มความไว

ผมคิดว่าผลข้างเคียงนั้นเป็นอันตรายกับความสามารถ แต่มันดูไม่เหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

ในความรู้สึก, บังคับเงี่ยนเป็นความสามารถที่จำเป็น, เพื่อที่จะใชงาน พวกเขาต้องรับความเสียหายถึงชีวิต, และนั่นทำไม ความสามารถรักษาขั้นสูงจำเป็นสำหรับสิ่งนั้น

นั่นยาก

ยังไงซะ, พวกเขาพูดว่าสัญชาติญานการเอาชีวิตรอดของมนุษย์ทำให้พวกเขาเงี่ยน

เมื่อพวกเขาตกอยู่ในวิกฤติ นั่นเป็นรูปแบบที่แข็งแกร่งกว่าผมเดาว่า

「แต่, ถ้ารักษาขั้นสูงนั้นถูกยกเลิกก่อนที่น้ำกามจะเทเข้าไปในมดลูก, บังคับเงี่ยนจะถูกยกเลิกด้วย นั่นทำไมเราต้องทำให้ตัวของเราบาดเจ็บเรื่อยๆระหว่างที่เทน้ำกามเข้าไปในมดลูกเรา แต่…」

ริกกะที่มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ที่น่าทึ่งโดยไม่สนหน้าที่เด็กของเธอ เล่นกับเม็ดถั่วของเธอระหว่างที่เปิดรูเนื้อเธอถึงขีดจำกัด

「ชั้นได้อยู่ในความเงี่ยนต่อเนื่องตอนนี้ ขอบคุณมาสเตอร์, ชั้นอยู่ในความเงี่ยนตลอดเวลา สร้างรูในหัวนมและเม็ดถั่วของชั้น, และติดอุปกรณ์เพื่อให้รู้ไม่ปิด แม้แต่แม่ก็ไม่รู้วิธีนี้」

มองผมด้วยตาที่เสียแสงของมัน, เปิดรูเนื้อของเธอถึงขีดจำกัด, เขี่ยเม็ดถั่วของเธอที่มีจิวติดด้วยนิ้ว, ริกกะส่งเสียงร้อนและหวานในภาพลักษณ์นั้น

「แล้วก็, มีอีกกลที่จะทำให้ท้อง นั่นคือー♥」

อีกกล พูดอย่างนั้น, ริกะแทงนิ้วของเธอเข้าไปในรูเนื้อ แล้วแยกมันออก

ริกกะกระตุก, จากนั้นใส่นิ้วที่สองเข้าไประหว่างแสดงรอยยิ้มที่เกร็ง เธอใส่นิ้วที่สาม, จากนั้นที่สี่

รูเนื้อของเธอเปิดจนเลยขีดจำกัด ริกกะเริ่มเปิดรูเนื้อของเธอด้วยกำลังที่มีสีนิ้วแทงอยู่ข้างในมัน

ผมสามากได้ยิดเสียงเอี๊ยดแต่นั่นไม่ใช่ เนื้อของเธอได้กรีดร้องจริงๆ

「ห-แหกมดลูก ♥ ให้ปลายเจ้าหนูแทงเข้าไปอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีก, มันจะแทงมดลูกอย่างแน่นอน ♥ จากนั้น, เทน้ำกามเข้าไปตรงๆในมดลูกที่แหก ♥ นั่นคืออีกกลนึงที่ทำให้ท้อง」

ริกกะแสดงส่วนลึกของรูของเธอ ระหว่างที่แหกมันด้วยสี่นิ้วจนถึงขีดจำกัด

พังมดลูกและเทน้ำกามเข้าไปตรงๆเธอพูด

ถ้าการรักษาขั้นสูงของเธอใช้งานอยู่, ไม่ว่าการบาดเจ็บจะซีเรียสขนาดไหนที่เธอได้รับ, มันจะรักษาทันที นั่นทำไมมันไม่มีปัญหาที่จะทำให้มดลูกพัง วิธีการท้องใช้ความจริงนั้นเหรอ?

ริกกะแข็งแกร่ง ไม่ “พวก” ของริกกะแข็งแกร่ง, ที่ผมควรพูด?

ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับความสามารถของริกกะ, มันอยู่บนสุดของโลกธรรมชาติโดยไม่ต้องสงสัย

ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ยิ่งท้องยากมากเท่านั้น ถ้าศัตรูทางธรรมชาติมีอยู่, จำนวนมันจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีจำกัด ดังนั้น สัตว์ป่าที่ดุร้ายไม่เพิ่มจำนวนเกินความจำเป็น

ริกกะและพวกของเธอก็เหมือนกัน, พวกเขามีอัตราการท้องที่ต่ำ, แต่ยังไง, พวกเขาไม่ควรลดในจำนวน

คาซะฮานะได้พูดว่าพวกเขาได้ถูกกลัว และบูชาเหมือนพระเจ้า

ริกกะและพวกของเธอ ดูเหมือนจะผสมพันธุ์กับมนุษย์ สร้างความสัมพันธ์ที่ดี, และทำให้พวกตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไป

แต่, เวลาได้เปลี่ยน และมนุษย์กลายเป็นศัตรูทางธรรมชาติ

แต่ยังไง, ริกกะและพวกของเธอต้องพึ่งพามนุษย์อยู่ดี ถ้าพวกเขาท้องกับมนุษย์ไม่ได้ พวกเขาจะสัญพันธุ์ในท้ายที่สุด

ไม่, มันอาจจะสายเกินไป ริกกะและพวกของเธออาจจะไม่มีทางอื่นนอกจากการสูญพันธุ์แล้ว

「ริกกะ, เธอเป็นสาวน้อยที่ดี ชั้นเลยจะให้ความหวังเธอ ชั้นใจดีกับสาวน้อยที่ดี」

พูดสิ่งนั้น, ผมลูบแก้มริกกะและสัมผัสริมฝีปากของเธอ

ริมฝีปากที่เด็กสีชมพูของเธอ ไม่ได้นุ่มเท่ามารินะหรือยูกะ, แต่มันอ่อนโยนและแน่น

「ข-ขอบคุณมากมาก ♥ ขอบคุณมากมาก, มาสเตอร์ ♥ ชั้นจะเป็นเด็กดีให้มาสเตอร์ชอบชั้น」

เธออยากจะถูกรับรู้ เธออยากจะถูกชม เธออยากจะถูกต้องการ เธออยากมีที่อยู่ เธออยากมีลูก

หัวใจของริกกะเวียนวนในความรู้สึกเช่นนั้น, เธอต้องการผมและความต้องการของเธอได้ถูกเติมเต็ม แต่, ถ้ามันเติมเต็ม, ความต้องการที่โลภของเธอจะเอ่อล้นแล้วครอบงำหัวใจริกกะ

เธออยากจะถูกต้องการ อยากจะถูกปกครอง อยากจะถูกสั่งสอน อยากจะถูกสั่ง เธอไม่ต้องการเจตนาของเธอเอง ความต้องการของนายเธอคือทุกอย่าง

นั่นคือความสงบ

ความเร่าร้อนที่ลำเอียงของริกกะได้ขึ้นมา

เธอเป็นหมาตัวเมียติดสัตว์

หัวใจของริกกะจะไม่พอใจไม่ว่ามันจะถูกเติมเต็มขนาดไหน

เหมือนผม

ใช้ชีวิตอยู่อย่างแปลกแยกมาเป็นส่วนใหญ่ในชีวิต เพราะสิ่งนั้น, จิตวิญญานได้บิดเบี้ยว

แค่เป็นเพราะเธอถูกต้องการนิดหน่อย, จิตวิญญานที่บิดเบี้ยวของเธอจะไม่ถูกแก้

เพื่อที่จะแก้ที่บิดเบี้ยวไปสู่สภาพปรกติ, คุณต้องการเวลาที่นานกว่าตอนที่มันได้บิดเบี้ยว มากกว่านั้น, ถ้าคุณแก้ส่วนที่บิดเบี้ยว, มันจะเปราะ

มันเหมือนกันกับการงอสายไฟหลายๆครั้ง

งั้น, ไม่จำเป็นต้องแก้มัน

มันโอเคที่จะปล่อยให้มันบิดเบี้ยว

「ริกกะ, เธอเป็นของชั้น」

「ค่ะ ♥ ชั้นเป็นของของมาสเตอร์ ♥」

「ริกกะ, ตามชั้น」

「ค่ะ ♥ ชั้นจะตามมาสเตอร์ ♥」

「ริกกะ, เธอเป็นเด็กดี」

「อ่ะฮ่า ♥ ขอบคุณมากมากค่ะ, มาสเตอร์ ♥」

ริกกะขอบคุณผมด้วยรอยยิ้ม, และนั่นต่างจากครั้งก่อน, มันไร้เดียงสาและน่ารักมาก

ถ้าริกกะมีหูสัตว์, มันคงจะตั้งชูชัน

ถ้าริกกะมีหาง, มันคงจะเหวี่ยงไปมาเต็มกำลังอย่างแน่นอน

ความเชื่อฟังเหมือนหมาของเธอน่ารัก

เราไม่เท่ากัน, เราเป็นมาสเตอร์และคนรับใช้ ริกกะปรารถนาความสัมพันธ์แบบนั้น นั่นคือความสงบของริกกะ

เธอเป็นหมาจริงๆ หมาที่มีภาพลักษณ์ของคน

「ริกกะ, คุกเข่าสี่ขาแล้วหันก้นมาทางชั้น เพราะเธอเป็นสัตว์ป่า ชั้นจะหลับนอนกับเธอจากข้างหลังเหมือนสัตว์ป่า」

「ค-ค่ะ ♥」

ได้ยินคำสั่งของผม, ริกกะยิ้มจากนั้นคุกเข่าสี่ขาด้วยความรีบ ก้นของเธอหันมาที่ผมทันที มากกว่านั้น, เธอยกก้นของเธอขึ้น ดังนั้นผมเห็นน้องหนูที่เด็กและลามกของเธอได้ดี

ริกกะไม่ได้ใส่อะไร นอกจากเสื้อพาร์ก้าสีเหลือง

เพราะสิ่งนั้น, ไม่ใช่แค่น้องหนูลามกที่เด็กได้ถูกเห็น แต่รูหลังสีชมพูที่เล็กของเธอด้วย

ผมยิ้มจากนั้นยกมือขวาของผมー

「กย้าน ♥」

ริกกะส่งเสียงร้องที่หวานจากนั้นสั่นเหมือนหมาน้อยไปด้วยกันกับเสียงตี จากนั้นฉีได้ออกมาจากรูฉี่ของเธอ

มันดูเหมือนเธอฉี่จากความรู้สึกดีที่มากเกินไปจากการถูกตีก้นโดยผม

เธอฉี่เหมือนหมาที่ข้ามขีดจำกัดของความสุขไป

「ริกกะเธอเป็นเด็กดีแต่ชั้นรู้สึกผิดหวัง แม้ว่าชั้นพูดว่าชั้นจะหลับนอนกับเธอเหมือนสัตว์ เธอยังใส่เสื้อผ้าเหรอ? สัตว์ใส่เสื้อผ้าเหรอ?」

「ฟุ่อ๊าาา♥」

ริกกะดูเหมือนจะอยู่ในความปิติยินดีจากการโดนตีก้น, เธอรีบยืนระหว่างที่สั่นเมื่อผมถามเธอ เธอม้วนเสื้อพาร์ก้าสีเหลืองขึ้นแล้วโยนมันทิ้งไป

ผลของมัน, หลังที่เด็กและบางเล็กได้ถูกเปิดเผย

「ช-ชั้นขอโทษ ♥ ชั้นขอโทษ, มาเตอร์ ♥ ชั้นโง่ชั้นเลยไม่จำจนกว่านายจะสั่งสอนชั้นอย่างหนัก ♥ ดังนั้น, ได้โปรดดุชั้นเมื่อชั้นพลาดและทำโทษชั้นเยอะๆเลยนะคะ ♥」

มันไม่ใช่ความสำนึกแต่เป็นความรู้สึกดีจากการโดนสั่งสอน

เมื่อผมตีก้นของริกกะ, เธอได้เป็นนักโทษของความรู้สึกดีนั้น

เธออยากจะถูกสั่งสอนมากกว่านี่ เธออยากจะถูกสั่งสอนอย่างหนัก

หัวใจของริกกะเต็มไปด้วยความคิดแบบนั้น

ดังนั้น, ริกกะจะพลาดแน่นอน

เพื่อแค่การถูกสั่งสอนโดยผม

แต่, ริกกะคิดเกี่ยวกับมันอยู่ เธอคิดว่าเธอไม่ควรจะพลาด

เพื่อให้ผมไม่ผิดหวัง

โอ้ช่างเป็นหมาตัวเมียที่น่ารัก

หมาตัวเมียที่ งี่เง่า, ฉลาดและเชื่อฟังนั้นน่ารัก

รู้สึกถึงความรู้สึกดีวิ่งมาที่สันหลัง, เจ้าหนูที่โกรธของผมเต้นเป็นจังหวะ และน้ำกามได้เอ่อล้นมาจากปลายของมัน

ริกกะยังซิงอยู่ ผมยืนยันมันด้วยความสามารถผม

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมข่มขืนความบริสุทธิ์ของอาซาฮินะ? มากกว่านั้น, น้องหนูของอาซาฮินะได้แน่นแต่กระนั้น, ริกกะเด็กมากกว่านั้น ผมบอกได้ว่าน้องหนูเล็กแค่การมอง

เจ้าหนูผมโกรธ หัวเจ้าหนูบวมอย่างบ้า

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแทงรูเนื้อเล็กๆนั้น

แต่, ไม่มีปัญหากับริกกะ ริกกะจะไม่มีปัญา

แม้ว่าเธอพัง, เธอจะกลับไปปรกติ

ริกกะเป็นหมาตัวเมียที่คุณพังเธอได้

ไม่, ริกกะเป็นหมาตัวเมียที่หวังจะโดนทำพัง

ผมอยากจะบิดเจ้าหนูเข้าไปในรูเนื้อเด็กนั้น

ถูกขับโดยความอยากนั้น, ผมยกมือขวาขึ้น จากนั้นー

「กย้าน ♥」

ไปด้วยกันกับเสียงตีดังก้อง, ริกกะร้องอย่างหวานเหมือนหมาน้อยที่สั่นอยู่ในความตื่นเต้น

เหวี่ยงมือขวาเต็มกำลัง, ผมตีก้นริกกะแรงที่สุดเท่าที่แรงได้

ก้นที่แดงดุจหิมะได้ย้อมเป็นสีแดงรูปร่างเหมือนมือของผม และมันกลับไปเป็นผิวสีขาวบริสุทธิ์ทันที

ริกกะที่หันหลังมาให้ผมระหว่างที่คุกเข่า, มองผมด้วยตาที่เปียก, หายใจร้อนๆออกมาระหว่างแสดงรอยยิ้มที่ลามก

จากนั้นเอวของเธอกระตุกและฉี่ออกมาจากเธอ

「ริกกะ, อยู่บนเข่าของเธอ ชั้นหลับนอนกับเธอจากข้างหลังไม่ได้ถ้าเธอไม่คุกเข่าสี่ขา, ใช่มั้ย? เฮ้ เด็กดีแต่โง่, ริกกะ」

เขี่ยหลังที่เล็กของริกกะด้วยนิ้วของผม, ผมถามเธอ

ริกกะมองผมจากด้านข้าง, สั่นระหว่างที่มีรอยยิ้มที่ลามก, ฉี่ออกมาอย่างแรง

ตาสีแดงที่เสียแสงของมันของเธอ ตาแดงที่แฉะ มันบอดเกินไปจนตาที่มืดมิดมันสะท้อนแค่ผม

「ถ้ามาสเตอร์เบื่อชั้น, มาสเตอร์จะโยนชั้นทิ้งมั้ย?」

แม้ว่าผมสั่งเธอให้คุกเข่าสี่ขา, ริกกะถามระหว่างที่ยืนบนเข่า

มันเป็นการขัดคำสั่ง ผมต้องลงโทษเธอ

ยกมือขวาของผมขึ้น, ผมตีก้นสีขาวที่เด็กของเธอโดยไม่ปราณี

ริกกะสั่นและฉี่แตกไปกับเสียงตี แต่เธอไม่ร้อง เธอแค่มองผมจากด้านข้าง

「ชั้นจะโยนเธอเมื่อชั้นเบื่อเธอ นั่นชัดเจน ชั้นจะทิ้งเธออย่างสงบเมื่อชั้นเบื่อเธอ เหมือนขยะ」

พูดสิ่งนั้น, ผมยกมือขวาขึ้นอีกครั้งจากนั้นจับก้นที่ขาวของเธอโดยไม่ปราณี

「ถ้าชั้นโยนเธอทิ้ง, เธอไม่ใช่ของชั้นอีกต่อไป เธอไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งชั้น นั่นทำไม, ฆ่าชั้นเมื่อชันโยนเธอทิ้ง ชั้นจะทิ้งเธอด้วยความเสี่ยงนั้น ชั้นจะไม่บ่นแม้เธอฆ่าชั้น」

ได้ยินคำพูดนั้น, ตัวของริกกะเด้งขึ้นจากนั้นม่านตาของตาที่แดงของเธอขยาย

น้ำลายหยดจากรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว, ฉี่ออกมาขณะที่เธอสั่น

ผมเห็นความรู้สึกดีที่กลัวเติมเต็มหัวใจริกกะได้

และหัวใจริกกะหิวโหยความรู้สึกดีที่ยิ่งใหญ่กว่านี้

「โออ้, มาสเตอร์ ♥ แม้ว่านายทิ้งชั้น, ชั้นเป็นของนาย ♥」

รอยยิ้มที่ลามกขึ้นมา, ไม่สนน้ำลายหยด, เธอจ้องผมด้วยม่านตาที่ขยาย, ริกกะที่สั่นพูด, เธอวางมือของเธอลงบนพื้นและคุกเข่าสี่ขา จากนัน, เธอยกก้นขึ้นเพื่อให้ที่ที่ลามกของเธอได้ถูกเห็น

ริกกะที่เปิดเผยทุกอย่างจากน้องหนูที่เด็กของเธอ ถึงรูหลังสีพีชที่เล็กของเธอ, ไม่พูดอะไรอีก เธอแค่รอจะถูกหลับนอนโดยผม

「เด็กดี แต่, ริกกะโง่ ได้เวลาทำโทษ」

ผมยิ้มขณะที่ผมพูดและส่งสองนิ้วของผมเข้าไปในรูเนื้อที่เล็กและเด็กของริกกะ, จากนั้นแทงมันด้วยกำลัง

「อิกิ๊ ♥」

สองนิ้วได้แทงเข้าไปถึงโคน ได้ทำลายเยื่อพรหมจรรย์, ริกกะดิ้นและร้องอย่างหวาน ระหว่างที่ฉี่แตก

「อะกุ ♥」

เมื่อผมดึงมันออกทันที, ริกกะสั่นและฉี่จากนั้นกรีดร้องอย่างหวาน

สองนิ้วแทงเท่าไปในน้องหนูเด็กได้ไปพัวพันกับน้ำเหนียวลามก, และผมเห็นหลักฐานที่ผมขโมยความบริสุทธิ์ของเธอไป

แต่ー

ผมเห็นช่องคลอดของริกกะด้วยความสามารถของผม

เยื่อพรหมจรรย์ที่ขาดรักษาทันที

นั่นใช่แล้ว, การบาดเจ็บทั้งหมดของริกกะได้ถูกรักษาโดยการรักษาขั้นสูง ตราบใดที่มันยังใช้งาน

สั้นๆก็คือ, ไม่ว่าจะกีjครั้งที่ผมทลายซิงของริกกะและข่มขืนเธอ, เธอจะมีประสบการณ์ที่เจ็บปวดเดิมทุกครั้งที่ผมแทงรูเนื้อที่เด็กของเธอ

ถ้าคุณขโมยซิงของสาวที่ไม่มีความสามารถรักษาขั้นสูง, เยื่อพรหมจรรย์ของพวกเขาจะไม่รักษา แล้วก็, ถ้าเธอไม่รับบาดเจ็บถึงตาย, ความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอจะไม่ถูกใช้งาน

แต่, ในสถานการณ์ปัจจุบัน ที่เธอไม่สามารถยกเลิกความสามารถของเธอได้ เพราะจิว, แม้ว่าผมทำลายเยื่อพรหมจรรย์ มันจะรักษาทันที

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ว่ารูเนื้อนี่จะเล็กแค่ไหน, ถ้าคุณหลับนอนนี่หลายครั้ง, มันจะหลวม แต่, ความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอถูกใช้งาน

ดังนั้นมันน่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะขยายรู มันจะกลับไปเป็นที่มันเป็น ไม่ว่าคุณจะกระทำชำเรามันกี่ครั้ง

ผมจะสามารถลิ้มรสน้องหนูซิงสดใหม่ทุกครั้งที่ผมหลับนอนกับเธอ

ริกกะที่ถูกหลับนอนจะไม่สามารถทนมันได้

อย่างไรก็ตาม, ถ้ารักษาขั้นสูงได้ถูกปล่อย, ผลข้างเคียงของการบังคับเงี่ยนและเพิ่มความไวจะหายไป ในกรณีนั้น, ความเป็นไปได้ที่จะตั้งทองของเธอจะลดลง

จากริกกะ, มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะท้องโดยไม่มีบังคับเงี่ยน

ยิ้ม, ผมแทงรูเนื้อที่เด็กของริกกะด้วยนิ้วที่ถูกปกคลุมในน้ำเหนียวลามก และข้อพิสูจน์ที่เปิดบริสุทธิ์เธอ

「ฮิ๊กุ ♥」

แทงนิ้วเข้าไปข้างใน, ริกกะที่ยกก้นของเธอระหว่างที่คุกเข่าสี่ขาส่งเสียงร้องที่หวานจากนั้นสะเทือน

สองนิ้วนั้นสามารถรู้สึกว่าแทงเยื่อพรหมจรรน์ข้างในรูเนื้อที่เล็กของเธอ

「งิ๊ ♥」

ดึงนิ้วออกมา, เธอฉี่ระหว่างที่กระตุกจากนั้นร้องอย่างหวานระหว่างที่ดิ้น

「อะกิ๊ ♥」

แทงเธออีกครั้งด้วยนิ้วของผม, เยื่อพรหมจรรย์ที่สมควรจะขาดไปแล้ว ขาดอีกครั้ง

「อะกิ๊ ♥」

ดึงออกー

「งงิ๊ ♥」

แทงเข้าไปー

「อะฮิ๊ ♥」

ดึงออกー

「อะกกกกุ♥」

แทงเข้าไปข้างในอีกครั้งー

「ไมมมมม่♥」

ดึงออกอีกครั้งー

「ไมมมมมมมมม่♥」

ผมแทงและฉีกอย่างไร้ปราณี

เสียงของการแทงและดึงซ้ำๆ ที่เปียกได้ก้องซ้ำแล้วซ้ำอีกไปด้วยกันกับเสียงกรีดร้องที่หวานของริกกะในความมืดมิด

ริกกะไม่แสดงการต่อต่านใดๆ, เธอแค่ยกก้นขึ้นบนการคุกเข่าสี่ขา, เสนอรูเนื้อที่เล็กและเด็กให้ผม

ไม่สามารถทนมันได้, ผมเพิ่มจำนวนนิ้วเป็นสาม, สี่, และแม้แต่ใส่หมัดเข้าไปด้วยกำลัง

「โ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ”อ้♥」

เสียงร้องดุจสัตว์ป่าดังก้อง

เนื้อได้ฉีกออก, รูเนื้อที่เล็กของเธอถูกรุกรานโดยหมัด แทงหมัดลึกเข้าไปข้างใน, ท้องของเธอบวม

「โอ่ะ ♥ โอะเก่ะ♥」

ริกกะแลบลิ้นออกมาระหว่างที่ตาเธอเหลือก, ชักอย่างผิดปรกติ, น้ำแตก

เพื่อที่จะเพิ่มความเป็นไปได้ที่จะตั้งท้อง, คุนต้องฉีกมดลูกและน้ำแตกเข้าไปตรงๆในมดลูกเธอ

จากนั้น, ถ้าเธอไม่สามารถทนระดับนี้ได้, มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะตั้งท้อง

「น”โก๊”ะ”♥」

แทงหมัดเข้าไปส่วนลึกที่สุดจากนั้นดึงมันออกด้วยกำลัง, ริกกะกระตุกและฉี่แต่เธอส่งเสียงประหลาดที่คุณจะคิดว่ามันไม่ใช่เด็ก

หมัดของผมได้ออกมา

รูเนื้อที่เล็กและเด็กได้แหกออกอย่างงดงามจนผมมองเห็นมดลูก

อย่างไรก็ตาม, รูที่พังและขยายจนซ่อมไม่ได้ ได้เล็กลงและเล็กลง

「ริกกะ, อยากเอาจิวออกมั้ย? ถ้าเธอยกเลิกความสามารถรักษาขั้นสูง งั้นความทรมานจากการถูกเปิดซิงจะจบทันที」

หลังจากสอนเธอถึงความทุกข์ทรมานไม่ใช่แค่จากการเปิดซิงแต่เป็นการพังน้องหนูเธอ, ผมถามริกกะ

เธอจะเลือกทนความทุกข์ยากที่ทำให้เธอบ้า หรือเธอจะวิ่งหนีจากความทุกข์ทรมาน

คำตอบมาหาผมก่อนมันจะออกมาจากปากริกกะ

คำตอบของริกกะ นั่นคือー

ริกกะมองผมข้างหลังเธอขณะที่ตัวเธอกระตุก

ม่านตาของเธอไร้แสง มืดดั่งกลางคืน, แต่กระนั้นมันเต็มไปด้วยความวิกลจริตที่ดูเป็นลางร้าย

และสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขที่มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

「ช-ชั้นไม่สนเกี่ยวกับการท้อง, หรือการมีลูกอีกแล้ว ♥ ชั้นแค่อยากจะถูกทำให้พังโดยนาย ♥」

คำตอบของริกกะไม่ใช่ท้องหรือหนี, มันเพื่อหาความรู้สึกดีจากผม

「ม-มันเป็นครั้งแรกของชั้น, ครั้งแรกของชั้นที่ดีใจที่ชั้นเกิดมา ♥ ตัวนี้ได้ถูกสาปแต่ชั้นมีความสุขมากตอนนี้ ♥ มาสเตอร์ทำชั้นพังได้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ♥ แม้ว่าชั้นพังแล้ว, นายยังพังชั้นแล้วพังชั้นอีก ♥ อาา ♥ ความสุขแบบนี้มันอะไรกัน ♥」

เหวี่ยงเอวของเธอ, ตาเหลือก, น้ำลายยืด, หัวใจของริกกะอยู่ในความปิติยินดี

เข้าใจแล้ว งั้นผมจะพังเธอเหมือนที่เธอหวัง

ยิ้ม, ผมจับเจ้าหนูที่โกรธของผมจากนั้นชี้ปลายของหัวเจ้าหนูไปที่รูเนื้อที่เล็กของริกกะ

จากนั้นผมแทงเอวของผมโดยไม่ปราณี

「ฮิกกกิ๊♥」

หัวเจ้าหนูได้รุกรานและริกกะสะดุ้ง, ร้องออกมาด้วยเสียงหวาน

แน่น มันแน่นอย่างน่าขัน มันไม่ใช่ปัญหาที่พูดว่ามันรัดอย่างดี ขนาดของรูเธอโดยพื้นฐานแล้วเล็ก

ถ้าผมแทงลึกเข้าไป น้องหนูเด็กน้อยนี้จะพัง

แต่, ผมได้พังมันด้วยหมัดก่อนหน้านี้

น้องหนูนี้คือน้องหนูที่มันโอเคที่จะทำให้พัง

คิดอย่างนั้น, ผมแทงเอวด้วยกำลัง

「งงงงงิ๊♥」

ฉีกเยื่อพรหมจรรย์และรุกรานเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด, ผมแทงมดลูกเธอ

มันใช้ไม่ได้จนกว่าผมจะแหกมดลูกและน้ำแตกเข้าไปในมดลูกเธอ รู้มั้ย

「อะกกกิ๊♥」

หลังจากดึงเจ้าหนูผมออก, ผมจับก้นริกกะด้วยสองมือ จากนั้นแทงเข้าไปด้วยกำลังทั้งหมดของผม

「อะก่ะ♥」

เยื่อพรหมจรรย์ที่ควรจะขาดไปแล้วเมื่อกี้นี้ได้ฉีก จากนั้นหัวเจ้าหนูได้แทงเข้าไปที่มดลูกเธออย่างแรง

「ฮิ๊กกกิ่♥」

ผมดึงเจ้าหนูออกー

「อะก๊าาา♥」

จากนั้นดันเอวของผมแรงกว่าเดิมมาก, ผมฉีกเยื่อพรหมจรรย์และกระซวกมดลูกของเธอ

「อ๊ะกิ ♥ อะก่ะ ♥ ฮิกิ๊ ♥ ฮิกย้าาาา ♥ ไมม่ ♥ โออออออออออออ่♥」

ริกกะกรีดร้องอย่างหวานและเศร้าทุกครั้งที่ผมเปิดมดลูกเธอโดยไม่ปราณี ท้องของเธอบวมขึ้น

น้องหนูซิงขาดความยืดหยุ่น นั่นคือที่ผมเรียนรู้มาจากน้องหนูของอาซาฮินะ

แต่, น้องหนูของริกกะดูดเนื้อของผมเข้าไป

แม้ว่ามันเด็กกว่าและแน่นกว่าน้องหนูอาซาฮินะ, นี่คือน้องหนูที่มีคุณภาพที่แน่นอนที่มีความยืดหยุ่นที่แน่นอน

เพราะทั้งหมดผลปล่อยออกมาข้างในมารินะและยูกะ ถ้าผมใช้น้องหนูนี้ตอนที้อัดอั้นอยู่, ผมจะเสร็จในวินาที

พูดถึงแล้ว, คาซะฮานะพูดว่าน้องหนูพวกเข้ามี่ความรู้สึกดีต่างออกไปจากมนุษย์

แต่นี่มันมากกว่าที่ผมจินตนาการ มันทนไม่ได้

「ฮิกิ๊ ♥ ฮิกย้าา ♥ อะกุ ♥ ไมม่ ♥ อ่ะ ♥ อออ่ะ ♥ งงงงงงงี๊ ♥」

แม้ว่ามันแน่นเกินไป, มันรัดผิดปรกติ

ทุกครั้งที่ผมแทงเยื่อพรหมจรรย์, และมดลูกถูกถูกกระซวกเพื่อทำลายโดยไม่ปราณีแต่กระนั้น, ริกกะถึงจุดสุดยอด

ーพังฉัน ♥ พังฉัน ♥ พังฉัน ♥ พังฉัน ♥

ริกกะไม่คิดอะไรอีกนอกจากถูกทำลาย

ผมเจตนาจะพังมดลูกเธอแต่มันไม่พังง่ายๆ

ระหว่างที่ผมทำมัน, เจ้าหนูของผมถึงขีดจำกัด

「ไมมม่ ♥」

กระซวกมดลูกเธออย่างแรง, ริกกะดิ้นและกระตุก, ฉี่แตกและกรีดร้องอย่างหวาน

ต่อไปน้ำกามได้ออกมา

ผมพังมดลูกเธอไม่ได้แต่น้ำกามได้ถูกเทเข้าไปในมดลูกเธอ

มดลูกที่เด็กของเธอได้ถูกเติมเต็มด้วยน้ำกามและบวมออกมาเหมือนบอลลูน

สมองผมเมาจากความรูสึกดี, ผมดึงเจ้าหนูของผมออกระหว่างที่แช่อยู่ในการสะท้อน

เลือดและน้ำกามที่อยู่ในมดลูกเธอบวมและไหลย้อนออกมา ที่รอยแยกช่องคลอดในทีเดียว และเมื่อผมดึงออก, รูเนื้อได้เปิดและน้ำหนียวได้ไหลออกมา

ข้อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอผสมกับของเหลวสีขาว

รูเนื้อที่ขยายโดยเจ้าหนูของผมเล็กลงกระทันหัน

เยื่อพรหมจรรย์ที่ถูกฉีกแล้วฉีกอีกได้รักษาแล้ว

นั่นพอแล้ว

คิดอย่างนั้น, ผมยืนขึ้น

ริกกะที่ยกก้นขึ้นระหว่างที่คุกเข่าสี่ขามีน้ำเหนี่ยวไหลออกมาจากรูเนื้อที่เด็กของเธอที่กลับไปที่สภาพเดิม, เธอหายใจแรงและกระตุก

และสีหน้าของเธอเมื่อเธอแลบลิ้นออกมา พร้อมด้วยตาที่เหลือกมันลามกมาก โดยไม่สมกับหน้าตาที่เด็กของเธอ

มองลงไปที่ริกกะ, ผมน้ำเจ้าหนูกลับไปไปในกางเกง

เหตุผลที่ผมเลือกที่นี้, นั่นเป็นเพราะไม่มีสัญญานของคน

ป่าอยู่ไกลจากย่านที่อยู่อาศัย ไม่มีปัญหาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นที่นี่

แต่, นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมเลือกที่นี่

เหตุผลอย่างอื่นที่ผมเลือกที่นี่ นั่นคือー

「ริกกะ, เอามีดของเธอมา」

มีดที่ถูกทิ้งโดยริกกะเมื่อเราสู้ก่อนหน้านี้ อยู่ที่นี่

มีดที่ริกกะโยนที่มันปักอยู่ในต้นไม้ยังคงอยู่

ริกกะที่ยกก้นในคุกเข่าสี่ขา, ของเหลวสีขาวไหลออกมาจากน้องหนูที่เด็กของเธอ, ลุกขึ้นอย่างช้าๆระหว่างที่เข่าเธอสั่น จากนั้นเธอเดินอย่างไม่มันคงไปที่ต้นไม้ที่เธอโยนมีดไว

มีดขนาดใหญ่ปักเข้าไปลึกพอจนผมดึงออกไม่ได้

ริกกะที่คว้าด้ามจับดึงมีดออกมาเบาๆ

ก้าวข้ามมนุษย์, ไม่, สาวที่มีความสามารถที่จะปกครองสัตว์บนพื้น

ริกกะถือมีดกลับมาที่ผม, เธอหมุดมีดไปรอบๆแล้วจับมันด้วยหลังมือ จากนั้น, ชี้ปลายแหลมของมีดไปที่หัวใจเธอ

หมาย, ปลายแหลมของมีดชี้ไปที่หัวใจเธอ

เธอจะฆ่าตัวตายทันทีถ้าผมบอกเธอให้ตาย

นั่นเป็นการที่ริกกะพิสูจน์ความเชื่อฟัง

มันเป็นไปได้ที่จะเอาชนะคาซะฮานะด้วยความสามารถของผมตอนนี้

แต่สาวคนนี้, ริกกะต่างออกไป

ถ้าผมสอนวิธีการใช้ความสามารถของเธอ, เธอจะมีพลังที่ท่วมท้นที่ฆ่าผมได้โดยไม่มีปัญหา

สาวแบบนั้น ตกอยู่ในมือผม

「ริกกะ, เธอชื่ออะไร?」

ชี้มีดไปที่ตัวเธอเอง, ผมถามริกกะที่บอกผมอย่างสิ้นหวังว่าเธอเชื่อฟังผม

「ชั้น, ชั้นคือคามูโระ ริกกะ」

ผมตบแก้มริกกะในเวลาเดียวกันที่เธอตอบ

เสียงแห้งๆ ดังอยู่ในความมืดมิดและ หยดน้ำสีแดงออกมาจากริมฝีปากเด็กสีชมพูของเธอ

「ไม่ เธอไม่ใช่คามูโระ ริกกะอีกต่อไป เธอเป็นซูซูฮาระ ริกกะจากนี้ไป, ตั้งแต่ตอนนี้ต่อไป เธอคือซูซูฮาระ ริกกะ」

ตาของริกกะเบิกกว้างจากคำพูดนั้น

「เธอเป็นหมาของชั้น หมาที่ถูกดูแลโดยมาสเตอร์ ริกกะ, ชั้นจะปกป้องเธอ เธอเข้าใจมันมั้ย, ซูซูฮาระ ริกกะ?」

ที่ริกกะอยากได้จากก้นบึ้งของหัวใจเธอ เข้าใจนั่นอย่างชัดเจน, ผมพูดความหวังของริกกะออกมา

ริกกะคือหมาเฝ้าบ้าน หน้าที่ของเธอคือปกป้องผม นั่นคือเจตนาของเธอ

แต่, ริกกะอยากจะถูกปกป้อง

ไม่เชื่อเพื่อถูกปกป้องจากศัตรู เธออยากจะถูกปกป้องเหมือนที่พ่อแม่ปกป้องลูก

ใครสนเรื่องความจริงกันล่ะ

ผมจะปกป้องเธอ

คำพูดนั้นคือที่ริกกะหวังมากกว่าสิ่งใดๆ

ม่านตาของริกกะหดลง

บางอย่างที่เธอบอกไม่ได้ เอ่อล้นออกมาจากตัวขาวบางที่เปลือยของเธอ

ริกกะไม่ได้พูดอะไร

แต่ตาของเธอ, สีหน้า, บางอย่างนั่นที่ออกมาจากตัวเธอบอกมันอย่างเงียบๆ

ーฉันจะฆ่าพวกนั้นที่พยายามจะทำร้ายมาสเตอร์

ฟุฟุ, ง่าย, ง่าย

ผมประกันความปลอดภัยตัวเองด้วยสิ่งนี้

ด้วยนั่นที่พูดー

「ริกกะ, แต่งตัว ไปกินยากินิกุกันเถอะ」

「เอ๋?」

ริกกะเอียงหัวของเธอเมื่อผมพูดสิ่งนั้น

「ชั้นพูดว่าชั้นจะเลี้ยงยากินิกุทุกคน เธอคือซูซูฮาระจากวันนี้ไป วันนี้ยังไม่จบดังนั้นชั้นจะเลี้ยงเธอที่มาเป็นครอบครัวชั้น」

「…ฮะว้า ♥ ฮะว้าว้าว้า ♥」

เมื่อผมบอกริกกะระหว่างที่เกาหัวของผม, ริกกะปิดปากของเธอด้วยสองมือ จากนั้นน้ำตาได้เอ่อล้นจากหน้าที่แดงของเธอ, เธอฉี่แตก

「ม-มาสเตอร์ ♥ มาสเตอร์ใจดีเกินไปแล้ว ♥」

มันโอเคที่จะกระโดดแต่เธอถือมีดอยู่

อ-อันตราย มันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ แต่อาวุธนั้นฆ่าผมได้ได้การฟันที่เดียว

「มาสเตอร์ ♥ มาสเตอร์ ♥ วั่น วั่น ♥ วาออออู้ ♥」

ความสุขของเธอต้องข้ามขีดจำกัดไปแล้วริกกะกอดผมด้วยแรงทั้งหมดที่มี

แต่, อย่าเหวี่ยงมีดของเธอ ผมจะตายจากแค่มันเฉี่ยวทีเดียว

หลังจากนั้น, ริกกะใส่เสื้อผ้าแล้วเราไปที่ร้านอาหารยากินิกุ, ผมดีใจจริงๆที่มันเป็นกินได้ไม่อั้น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ริกกะได้กินอาหารทั้งหมดในหมู่อาหารที่เป็นสไตล์บุฟเฟ่ต์

แม้พลังงานเธอเกือบจะหมดและการรักษาขึ้นสูงของเธอเปิดใช้ตลอด, นั่นเป็นความอยากอาหารที่น่าขัน

…เงินค่าข้าวของผมจะโอเคมั้ย?

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord