เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 77

ตอนที่ 77

ตอนกลางคืน, แม่ได้ติดต่อผม

ผมไม่รู้มันแต่ดูเหมือนว่าการเลื่อนตำแห่งของพ่อผมได้ถูกตัดสินใจเมื่อนานมากแล้ว เขาจะย้ายที่ไปด้วยกันกับการเลื่อนตำแห่นงดูเหมือนว่า

งั้นเขาก็เลื่อนตำแหน่ง

พ่อเดิมทีแล้วแได้เลื่อนตำแหน่งหลายครั้ง, เพราะสิ่งนั้น, เขาได้ทิ้งครอบครัวไว้ข้างหลังตลอด

นั่นทำไมการย้ายที่ได้เป็นเรื่องปรกติ

นั่นคือที่ผมคิดแต่…

มันดูเหมือนครั้งนี้, มันต่างออกไป

『พ-พ่อได้ถามว่าเราสามารถอยู่ด้วยกันที่ต่อไปได้มั้ย แน่นอนว่า, รวมถีงโมตะด้วย』

ได้ยินคำพูดของแม่ผมจากโทรศัพท์, หัวผมได้กลายเป็นโล่ง

ผมไม่เข้าใจว่าแม่ผมพูดอะไร

「มาสเตอร์?」

ริกกะมีสีหน้าที่ไม่สบายใจบนหน้าของเธอ ขณะที่เธอเรียกผมที่มีโทรศัพท์อยู่ที่หู

「อ-โอ้ มันไม่มีอะไร」

ผมวางโทรศัพท์, จากนั้นตอบริกกะ มองไปที่เธอ

「อ-อย่างนั้นเหรอ? งั้นนั่นก็ยอดเยี่ยม」

ริกกะยิ้มอย่างบังคับระหว่างมีสีหน้าที่กังวล

เธอต้องได้ยินที่ผมพูดกับแม่ เพราะทั้งหมดการได้ยินของริกกะนั้นไม่ใช่ธรรมดา

ーยังมีเวลาที่จะคิดถึงมันอยู่บ้าง

นั่นคือที่แม่พูด

มันดูเหมือนว่านี่จะเป็นการเปลี่ยนที่ครั้งสุดท้าย

ถ้าเป็นแบบนั้น, พ่อจะอยู่ที่ตำแหน่งใหม่นั้น จนกว่าเขาจะเกษียณ

จากนั้นเราสามารถย้ายไปอยู่ที่อยู่อาศัยถาวรได้

พ่อได้เรียกแม่และผมไปที่ทำงานใหม่, สั้นๆ, เขาบอกให้เราย้าย

แต่, แม่ให้เวลาผมคิด จากนั้นเธอได้ให้ทางเลือกผม

ว่าคุณจะย้ายไปที่ทำงานพ่อด้วยกัน หรือจะอยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะเรียนจบ?

ผมเสร็จเธอล่ะนั่น นั่นทำผมเสร็จจริงๆ

พรกติแล้ว, พ่อแม่จะตัดสินใจการย้ายโดยไม่ต้องขออนุญาติจากคุณ

พวกเขาเอาลูกไปโดยบังคับ

แต่แม่, ไม่ทั้งพ่อแม่ผมได้ให้ทางเลือกผม

ผมมั่นใจว่ามารินะและยูกะคือเหตุผล

ผมที่อยู่ลำพังนี้ไม่มีเพื่อนและได้ชวนมารินะมาที่บ้านเป็นครั้งแรก จากนั้นยูกะได้มารับผมทุกเช้า

มันไม่ใช่แค่สองคนนั้น ยูกินะได้สนิทกับแม่, และแม่ไม่ได้ไม่พอใจกับเธอ

มันดูเหมือนว่าแม่ได้รายงานเรื่องนี้กับพ่อ และจากนั้นพวกเขาตัดสินใจโดยการคุยเกี่ยวกับมัน

มันคือ “ทิ้งไว้ที่การตัดสินใจของผม”

「ม-มาสเตอร์ อ-อืม, อืม, นั่น…」

มองมาที่ผม, ริกกะได้สั่นและมีรอยยิ้มที่เกร็ง, ถ้าผมย้าย, ผมจะทิ้งมารินะและยูกะ แต่, พวกเธอสองคนมีที่จะให้อยู่ แต่, ริกกะไม่มีทีจะให้อยู่

ริกกะไม่มีที่ไหนเลยนอกจากผม

ริกกะได้วิ่งไปที่ครัวกระทันหัน หลังจากซักพักเธอกระโดดออกมาจากครัว จากนั้นวิ่งกลับมาที่ผม

น้ำที่เธอถือหก

「น-น้ำ! ดื่มน้ำในแก้ว! คอนายแห้งมั้ย?!」

พูดสิ่งนั้น, ริกกะมอบแก้วที่น้ำหกไปครึ่งหนึ่ง

「อ-อยากจะดูทีวีมั้ย? อยากให้ชั้นนวดใหล่นายมั้ย!? น-นั่นใช่แล้ว! นายอยากจะเล่นจิ้มเข็มกับชั้นมั้ย?! แผลของชั้นจะรักษาทันที นายเลยเล่นมันได้หลายครั้ง! มันโอเคแม้ว่านายตัดแขนหรือเท้าชั้น!」

ริกกะที่มีน้ำตาอยู่ในตาสีแดงของเธอ พูดกับผมอย่างสิ้นหวัง

นั่นคือการเยินยอที่มันรู้ได้อย่างง่ายดาย

ริกกะจะรอดชีวิตแม้ว่าผมทิ้งเธอ แต่นั่นมันไม่ใช่ มันไม่ใช่แบบนั้น แต่ผมรู้

ริกกะจะยินดีตายเพื่อผม แต่, มันเจ็บปวดมากกว่าสำหรับเธอที่จะเสียที่ที่จะอยู่มากกว่าตาย เธออยากจะตายเพื่อผมมากกว่าจะเสียที่ที่จะอยู่ของเธอไป

ดังนั้น, เธอเยินยอผม เธอเยินยอผมอย่างสิ้นหวัง

ด้วยจิตใจที่ว่าเธอจะอยู่กับผมไปจนเธอตาย, เธอเยินยอผม

ผมคิดเกี่ยวกับพ่อแม่ของผมที่บอกผมเกียวกับกรณีปัจจุปัน ถ้างั้น, ผมต้องคิดมันอย่างจริงจัง ผมไม่ควรจะตอบทันที

แต่ー

「อย่ากังวล ชั้นจะไม่ไปที่ไหนโดยไม่มีเธอ」

ผมพูดระหว่างที่ลูบหัวริกกะ

「อุ, อออุ…ขอโทษ, ชั้นขอโทษ, ชั้นขอโทษ」

ริกกะที่โดนลูบหัวได้เสียรอยยิ้มไป, น้ำตาเอ่อล้นจากตาสีแดงจากนั้นนั่งลงกับที่ เหมือนเอวเธอได้เสียพลังไป, แล้วเธอได้ขอโทษผมซ้ำแล้วซ้ำอีก

เธอคิดว่าการเคลื่อนไหวของผมจะถูกผูกเพราะท่าทางและคำพูดของเธอ

แม่ได้มอบทางเลือกให้ผมโดยเดาว่าทั้งครอบครัวจะไปใช้ชีวิตด้วยกันที่ที่ทำงานของพ่อผม

พูดจากใจแล้ว, นั่นทำให้ผมมีความสุข

เพราะทั้งหมด พวกเขาบอกว่าผมนั้นเป็นที่ต้องการ

แต่, ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไปด้วยดี

ผมไม่ได้เจอพ่อมาไม่กี่ปีนี้, แล้วผมก็พูดไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับแม่นั้นดี

ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันกระทันหัน, เราอาจจะเลี่ยงกันเองมากกว่าแต่ก่อน

แม้ว่าผมรู้ว่าพวกเขาต้องการผม, ผมไม่อยากจะเปิดตัวอย่างง่ายดายอย่างนั้น

ผมอยากจะได้เวลามากกว่านี้

อาซาฮินะพูดว่าผมเป็นเด็กเวร

เด็กเวรที่ห่อไปด้วยเนื้อหนังของการใช้เหตุผลโดยสิ้นเชิง ผมต้องเป็นเด็กเวรที่อยากจะพึ่งพาใครซักคน แต่, ผมจะเป็นขี้แพ้ถ้าผมได้เลี่ยงสายตาไปจากความเป็นจริง

ผมคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

แต่, ผมเดาว่ามันต่างกันนิดหน่อย ผมได้เจอมารินะและยูกะ และได้ใช้เวลากับพวกเขา, ผมรู้สึกว่าผมเปลี่ยนไป แม้มันจะนิดหน่อย

นั่นทำไม ผมต้องการเวลามากกว่านี้

นั่นทำไม, แม้จะแค่นิดเดียว, ผมอาจจะเปลี่ยนมากกว่าที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้

ถ้าเป็นแบบนั้น, ผมอาจจะสามารถพูดกับพ่อแม่ถึงความรู้สึกจริงๆของผม

「มาสเตอร์, ชั้นขอโทษ แม้ว่าชั้นสาบานที่จะมอบตัวชั้นให้มาสเตอร์ แม้ว่าชั้นสาบานว่าชั้นจะตายเพื่อมาสเตอร์ ชั้น, ชั้น…ชั้นไม่อยากจะถูกทิ้ง ชั้นเลยสร้างปัญหาให้มาสเตอร์」

ริกกะที่นั่งอยู่บนพื้นมองขึ้นมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่มาโซคิสม์จากนั้นพูดสิ่งนั้น

คนนี้ซื่อสัตย์

คนที่พูดความรู้สึกได้จากใจนั้นแข็งแกรง

ริกกะได้แข็งแกร่งขึ้น เธอแข็งแกร่งกว่าเมื่อเธอยืนต่อหน้าผมครั้งแรก

อย่างน้อยก็, มากกว่าผม

「ชั้นอยู่นี่เพราะยูกินะ」

「เอ๋?」

ริกกะเอียงหัวของเธอ

「ชั้นมีหนี้ก้อนใหญ่ที่ต้องจ่าย ชั้นไปจากที่นี่ไม่ได้จนกว่าชั้นจะคืนนั่น」

พูดสิ่งนั้นขณะที่ผมยองลง, ผมลูบหัวริกกะที่มองขึ้นมาหาผมด้วยสีหน้าที่กังวล

ผมไม่รู้ว่าจะสร้างความมั่นใจให้ริกกะได้ยังไง ดังนั้น, ในท้ายที่สุด, ผมแค่อ้างโดยการชี้ไปที่บางคน

ขอโทษ, ยูกินะ แม้ว่าผมยังไม่ได้คืนอะไรเธอเลย, ผมติดค้างเธออีกแล้ว

อย่างไรก็ไม่รู้, ผมติดค้างเธอตลอดเลย

ผมพูดมันยังไงดี, เธอง่ายต่อการขอการสนับสนุน

เธอดูเหมือนสาวแต่ผมพูดนั่นยังไงดี? เธอเป็น “เพื่อนชาย” คนแรกของผม? เธออาจจะหน้าด้านและสร้างปัญหา แต่ผมคิดกับเธอว่าเป็นน้องชายที่น่ารัก

「มันก็ยังสะดวกที่ชั้นจะอยู่ที่นี่ดว้ย เธอเป็นหมาตัวเมียของชั้นดังนั้นอย่าหยิ่ง แล้วคิดว่าเธอเปลี่ยนความตั้งใจชั้นได้ เธอไม่ต้องทำอะไรนอกจากตามชั้น」

พูดอย่างนั้น ขณะที่ผมลูบหัวเธอ, หน้าที่ยู่ของเธอหยดน้ำตาออกมาขณะที่เธอกอดผม

「มาสเตอร์เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด แม้ว่าตัวของนายเป็นมนุษย์, นายจะไม่พ่ายแพ้ให้กับใคร นั่นทำไมนายถึงแข็งแกร่งที่สุด, ถ้าชั้นได้เจอมาสเตอร์เร็วกว่านี้, แม่และคนอื่นทุกคนจะไม่ตาย ชั้นมันใจว่ามาสเตอร์สามารถกำจัดศัตรูได้อย่างง่ายดาย…นั่นทำไมนายแข็งแกร่งที่สุด」

กอดผม, ริกกะพึมพำในเสียงที่ถูกขึ้น ด้วยไหล่ที่สั่นของเธอ

「ฮิซูกิ, ฮิซูกินั่นเป็นเหมือนกับเรา ชั้นคิดว่าจะทำทุกอย่างให้ฮิซูกิที่ยอมรับเรา แต่, ที่ไหนบางแห่งในใจของชั้น, ชั้นได้รู้สึกสงสารกับฮิซูกิ ชั้นคิดว่าเธอน่าสมเพช」

น่าสมเพช?

คามูโระ ฮิซูกิได้ใช้ชีวิตของเธอโดยใช้ความสามารถของเธอ

ถ้าเธอใช้ความสามารถของเธอเพื่อความต้องการแบบผม, แม้ว่าเธอจะเหงา, เธอสามารถอยู่ได้อย่างสบาย

แน่นอนว่าเธอแย่ต่อการวิ่งหนี

ไม่สามารถทำแบบนั้นได้, เธอได้บ้าไป

「มาสเตอร์นั้นเหมือนกัน แต่, ต่างไป เมื่อชั้นเห็นมาสเตอร์เป็นครั้งแรก, ชั้นรู้สึกถึงความตื่นเต้นจากก้นบึ้งของหัวใจ ชั้นอยากจะสู้ ชั้นอยากจะสู้และชนะ ชั้นอยากจะชนะ มันไม่ใช่เพื่อการซัดแต่เพื่อชนะ, ชั้นคิด คิดเกี่ยวกับมันตอนนี้, ชั้นมันใจว่าสัญชาติญานได้บอกชั้น คนคนนี้แข็งแกร่ง ชั้นอาจจะพ่ายแพ้ถ้าชั้นสู้กับคนนี้, ชั้นคิด ชั้นอาจจะแพ้แต่นั่นทำไมชั้นถึงคิดว่าอยากจะชนะ」

กอดผม, ริกกะได้สั่นแล้วมองลงไปข้างล่าง, จากนั้นมองขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เกร็งแล้วพูด

ผมแข็งแกร่งเธอพูด

ผมสงสัย

ผมคิดว่าผมค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่, ผมรู้สึกอ่อนแอหลังๆมานี้

พูดจากใจ, ผมไม่เข้าใจ

ーซ-ซูซูฮาระ, ซูซูฮาระ โมทาโร่

เมื่อผมกำลังจะตอบ, ผมได้รู้สึกเหมือนผมได้ยินเสียงกระทันหัน

ผมได้รู้สึกถึงหัวใจผมสั่นไหว

ความเย็นวาบได้วิ่งผ่านสันหลังผม

อ่ะไร? ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน?

ผมจับไหล่ของริกกะและมองไปที่หน้าประตู

เพราะผมปล่อยความสามารถของผม, ผมเห็นได้แค่ประตูปรกติ

ーเตือน

คำพูดแบบนั้นผ่านใจผมไป

นี่เป็นครั้งแรก ผมรู้สึกบางอย่างแม้ว่าผมไม่ได้ใช้ความสามารถของผม

ตั้งสมาธิไปกับการเปิดใช้ความสามารถ, ผมรู้สึกถึงเหงื่อเย็นไหลผ่านแก้มของผม

「！？」

ในชั่ววินาทีนั้น, ข้อมูลที่อยู่ในระยะความสามารถของผมได้เข้ามาที่สมองผม และบางอย่างที่อยู่กับมันคือー

「ริกกะ, พร้อมต่อสู้ เธอไม่ต้องทำอะไร แค่ตั้งท่าแล้วเตรียมพร้อมไว้」

ได้ยินคำพูดนั้น, ริกกะที่ร้องไห้อยู่ตอนนี้สีหน้าได้ฮวบลงทันที

ริกกะเปลี่ยนเป็นท่าพร้อมสู้ในทันที, เอามือขวาของเธอไปข้างหลังและหยิบมีดเล่มใหญ่ที่ซ่อนอยู่ในชุดพาร์ก้าสีเหลืองที่เธอใส่

「อยู่ที่นี่」

「แต่!」

「อยู่ที่นี่」

「ชั้นจะสู้! ถ้ามันเพื่อมาสเตอร์, ชั้นตายได้ตลอดー」

「มันคือคำสั่ง」

ริกกะพยายามจะปฏิเสธ แต่เธอตอบสนองเมื่อผมบอกว่ามันเป็นคำสั่ง

ถ้าผมปล่อยการป้องกันไว้ให้ริกกะ, ความปลอดภัยของผมจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่, คนนี้ลำบาก

มันคือคาซะฮานะที่รุกรานระยะของความสามารถของผม

อย่างไรก็ตาม, เธอไม่อยู่ในสภาพปรกติ

ผมตัดสินใจว่ามันดีกว่าที่ให้ริกกะเตรียมพร้อม

「ชั้นแข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่เหรอ? งั้นอยู่ที่นี่เงียบๆ อย่างไรก็ตาม, อย่าลดการป้องกันลง ลับประสาทให้คมไว้ และหนีโดยไม่ต้องลังเลเมื่อบางอย่างคาดไม่ถึงได้เกิดขึ้น」

「ห-หนีเหรอ?! ชั้นทิ้งมาสเตอร์เนี่ยนะ!? ไม่มีทาง! ถ้าชั้นทำอย่างนั้น, ชั้นยอมฆ่าตัวตายー」

「ฟังนะ เธอแข็งแกร่ง ศักยภาพของเธอมันก้าวข้ามชั้นไป ถ้าเธอเรียนรู้ที่จะใช้พลังของเธอ, เธอสามารถเอาชนะใครก็ได้, แต่, เธอเอาชนะชั้นไม่ได้ ถ้าเธอเอาชนะชั้นไม่ได้ งั้นเธอก็เอาชนะคู่ต่อสู้ที่จะเอาชนะชั้นได้ เข้าใจมันมั้ย? มันไม่มีความหมายสำหรับเธอที่จะสู้ถ้าชั้นแพ้」

ตาของริกกะเบิกกว้างจากคำพูดของผม จากนั้นเธอกัดฟัน

แต่, เธอไม่ตอบ

「สมมุติว่าชั้นแพ้, ชั้นจะไม่เสียชีวิตในทันที ถ้าอย่างนั้นมันจะมีโอกาสมากพอสำหรับการโจมตีสวน วิ่งเมื่อชั้นแพ้ จากนั้นขอความช่วยเหลือจากมารินะและยูกะ พวกเธอไม่มีความสามารถพิเศษ แต่พวกเธอรู้ว่าจะใช้ความสามารถของเธอยังไง พวกเธออ่อนแอดังนั้นพวกเธอรู้ว่าจะสู้ยังไง เธอเข้าใจมั้ย?」

บอกริกกะ, เธอกอดผมและมองลงไปโดยไม่ตอบ

ริกกะแข็งแกร่งกว่าคาซะฮานะ แต่, ริกกะไม่รู้เรื่องนั้น ไม่, แม้ว่าเธอรู้มัน, ริกกะจะสู้ไม่ได้กับคาซะฮานะ

พี่สาวได้ถูไอเดียที่ว่าเธอแข็งแกร่งกว่าและยอดเยี่ยมกว่ามากตั้งแต่วัยเด็ก แม้ว่าริกกะชนะในทักษะ, จิตวิญญานของเธอพ่ายแพ้ได้ง่ายดาย

แต่, มารินะและยูกะควรจะสามารถนำความสามารถของริกกะไปได้เกินขีดจำกัด

โดยเฉพาะยูกะ ยูกะตอนนี้ต่างจากก่อนหน้า ถ้าให้พูดจากใจ, ถ้าพรสวรรค์ของยูกะผลิบาน, มันน่ากลัว

ยูกะได้มีข้อมูลเชิงลึกที่ยอดเยี่ยมและมารินะได้ฝึกการเป็นผู้นำมา ถ้าคุณส่งริกกะไปให้สองคนนี้, พวกเธอส่งการโจมตีสวนมาได้อย่างแน่นอน

แล้วก็, มันอันตรายที่คาซะฮานะและริกกะจะเจอกัน

「ชั้นจะกลับมาแน่นอน เธอควรจะอยู่ตรงนี้ ถ้าเป็นไปได้, ไปหามารินะให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้」

พูดสิ่งนั้น, ผมยืนขึ้น และริกกะก็ยืนขึ้นด้วย

「ริกกะ」

ผมเรียกชื่อเธอขณะที่ผมมองลงไปหาเธอ, จากนั้นริกกะที่สั่นมองลงไปข้างล่างเพื่อหนีจากผม เธอยืนขึ้นและดันผม

ริกกะต่อต้านคำสั่งผม เธอจะตามไปแม้ว่าเธอตาย

「ริกกะ」

เรียกชื่อของเธออีกครั้ง, ริกกะที่สั่นได้ยองลงกับที่ แต่, เธอยืนขึ้นสั่นๆและกอดผม

มันดูเหมือนความคิดที่จะตามคำสั่งผม และปกป้องมาสเตอร์ได้สู้กันเอง

การไม่เชื่อฝังผลของมันคือการลงโทษที่หนัก แต่หมาน้อยที่ปกป้องนายของมันอย่างสิ่นหวังแม้ว่าจะเสียชีวิตของเธอไป มีเจตนาที่จะถูกลงโทษ

「ริกกะ, ชั้นบอกเธอไปแล้วว่าชั้นจะกลับมา ชั้นบอกเธอว่าชั้นจะกลับมาเป็นครั้งแรก เธอเป็นลูกน้อง, อย่าสาดน้ำเย็นไปที่การตันสินใจอย่างเด็ดขาดของมาสเตอร์สิ ชั้นจะกลับมาอย่างแน่นอน นั่นทำไม อยู่ที่นี่」

สั่งเธอ, ริกกะที่กอดผมสั่นๆ, นั่งลงอยู่กับที่ และไม่เหมือนครั้งก่อนหน้า, เธอไม่พยายามจะยืนขึ้นอีกครั้ง

ーมาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์, มาสเตอร์

หัวใจของริกกะเต็มไปด้วยผม ทนความคิดนั้นอย่างสิ้นหวัง, ริกกะนั่งลงกับพื้น

ผมบอกให้เธอวิ่งเมื่อสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงได้เกิดขึ้น แต่เธอจะไม่สามารถปกป้องผมได้

ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้, ผมสามารถฝึกริกกะเพื่อเอาชนะคาซะฮานะได้

ยังไงซะ, อีกฝ่ายมันปรับตามความสะดวกของผมไม่ได้

แล้วก็, สถานการณ์นี้ค่อนค้างแปลก

มันเป็นไปได้ที่มันอาจจะไม่ใช่การต่อสู้ แต่ถ้าผมมาด้วยกันกับริกกะ, มันเป็นไปได้ที่สถานการณ์จะแย่ลง

「เด็กดี งั้น, ชั้นไปล่ะนะ」

ได้โปรด, เป็นเด็กดีแล้วอยู่ที่นี่, ผมได้ออกจากบ้านด้วยความคิดอย่างนั้น

ระยะการใช้การของความสามารถผมควรจะเป็นรัศมี 15 เมตร แต่คาซะฮานะได้อยู่ประมาณ 30 เมตรไปจากผม

มันออกจากระยะของความสามารถของผมอย่างชัดเจน แต่, เธอได้ติดมาในระยะ

「ใครจะคิดว่าชั้นสามารถใช้มันแบบนี้ได้ด้วย」

คาซะฮานะที่ควรจะอยู่นอกระยะของความสามารถของผม, ได้เข้ามาอยู่ในระยะของความสามารถตอนนี้ นั่นเป็นเพราะระยะความสามารถได้บิดเบี้ยว

ระยะความสามารถได้เป็นวงกลมก่อนหน้านี้ ขึ้น, ลง, หน้า, หลัง, ซ้า, และขวา, มัน 15 เมตรในรัศมี แต่, มันเป็นรูปไข่ตอนนี้ สั้นๆคือ, ระยะที่เกินได้หดลงไปและระยะที่หดอยู่ได้ยืดขึ้น

มันสะดวกถ้าคุณถามเพราะมันได้ขยายไปข้างหน้า, และพื้นที่อื่นได้หดลง ตัดสินจากมุมมองของความปลอดภัย, มันดีกว่าที่ที่จะให้มันเป็นวงกลม

พอแล้วเกี่ยวกับเรื่องนั้น, ทำไมความสามารถของผมได้จับคาซะฮานะ นั่นคือคำถาม

ความสามารถผมได้ถูกยกเลิกไปอย่างแน่นอน และคาซะฮานะได้อยู่นอกระยะของความสามารถผมปรกติ แต่กระนั้น เธอได้ถูกจับ

เหมือนกับมีระฆังเตื่อนก่อนผมเปิดใช้ความสามารถของผม

ผมคิดว่ามันต่างจากการเปิดใช้งานอัตโนมัติ, มันดูเหมือนมันเหมาะสมกับความสามารถ

แล้วก็, มีสิ่งที่ต้องจำกับความสามารถนี้

ผมเห็น “ดอกไม้” ในยูกะ

แม้ว่าผมได้ปล่อยความสามารถผม, ผมแน่ใจว่าผมเห็นดอกไม้ในยูกะ

นั่นไม่ใช่ภาพหลอน มันไม่ใช่จินตนาการด้วย

ผมคิดว่าผมเห็นบางสิ่งที่มองไม่เห็น

สิ่งนั้นที่หลับไหลอยู่ข้างในยูกะ มันไม่ใช่อะไรที่เธอคิดในหัวใจ แต่ผมเห็นตัวหัวใจเองเลย

「ความรู้สึกที่นอกจากสัมผัสทั้งห้า?」

นี่เป็นแบบที่พัฒนาจากอ่านใจ?

สั้นๆคือ, ความสามารถของผมรู้สึกถึงหัวใจของคาซะฮานะและให้ข้อมูลผมเกี่ยวกับมัน

คุณสามารถพูดได้ว่ามันคือสัมผัสที่หก หรือบางอย่างเหมือนกับลางสังหรณ์ และมันก็เป็นไปได้ที่จะจับบางสิ่งที่อยู่นอกระยะของความสามารถกับสิ่งนั้นด้วย

ถ้าเป็นอย่างนั้น, ความสามารถที่จะตรวจจับอันตรายได้เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย

แต่ยังไงซะ, ทั้งหมดมันแค่เป็นการคาดเดา ถ้าผมได้พึ่งความสามารถผมมากเกินไป, ผมอาจจะตกอยู่ในปัญหา อย่าลดการป้องกันของเราเถอะ

เดินอยู่ในถนนตอนกลางคืน, ผมเห็นคาซะฮานะด้วยการมองของผม

「เธอดูแย่นะ, เฮ้」

รู้มันด้วยความสามารถก่อนหน้า, ผมพึมพำโดยสัญชาติญาน

คาซะฮานะที่เดินไปกับกำแพงได้โซเซ และไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ตัวเปลือยที่เด็กของเธอได้มีหลายรูที่ถูกเปิด เลือดได้ออกมาจากรูนั้นๆ

มันดูเหมือนมันเป็นที่เจาะน้ำแข็ง, ไม่, มันรู้สึกเมือนทั้งตัวเธอได้ถูกเจาะด้วยสว่าน

ผมบังคับให้ความสามารถกลับไปเป็นวงกลม, ผมยืนยันรอบข้างผมจากนั้นวิ่งไปสู่คาซะฮานะ

คาซะฮานะดูไม่เหมือนว่าเธอได้สังเกตุว่าผมได้เข้าไปหาเธอ, จากนั้นเธอได้เดินไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวังไปกับกำแพงของบ้าน

ผมควรจะพูดว่าเธอไม่มีความไม่เป็นมิตรเหรอ? นั้นไม่ใช่ประเด็น

ーซ-ซูซูฮาระ, ซูซูฮาระ โมทาโร่ ถ้ามันเป็นเขา, เขาช่วยฮิซูกิได้แน่นอน แค่อีกนิดนึง แค่อีกนิดนึง ชั้นต้องไปหาซูซูฮาระ โมทาโร่

เปิดใช้ความสามารถของผม, ผมมองไปที่ใจของคาซะฮานะ

หืมม เธอขอความช่วยเหลือจากผมเหรอ? ขอความช่วยเหลือจากผม, นั่นต้องเป็นเรื่องใหญ่

「โย่」

ผมเดินไปตรงหน้าคาซะฮานะ, หยุดและเรียกเธอ

คาซะฮานะตอบสนองจากนั้นมองขึ้นมาช้าๆ จากนั้นー

「ไม่ต้องพูดอะไร ชั้นไม่เข้าใจในแต่เธอน่าจะไม่ควรจะพูด」

ผมบอกคาซะฮานะขณะที่ผมปิดปากเธอด้วยมือของผม

ผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นแต่เท่าที่ผมเห็น, คาซะฮานะแพ้

และคามูโระ ฮิซูกิที่ถูกปกป้องโดยคาซะฮานะไม่ถูกเห็นซักที่

มันโอเคแต่ปัญหาคือการบาดเจ็บของคาซะฮานะ

มีหลายรูได้ถูกเปิดในตัวของเธอและเลือดได้หยดลงมา

ปรกติ, คุณจะตายด้วยการบาดเจ็บแบบนั้นแต่รู้ที่เปิดอยู่ในตัวของเธอได้เลี่ยงจุดสำคัญอย่างน่าทึ่ง ดังนั้น, แม้ว่าเธอมีแผลขนาดนี้, การรักษาขั้นสูงของเธอไม่ถูกเปิดใช้งาน

งั้น, เธอควรจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บเหมือนกับที่เมื่อริกกะได้สู้กับผม ถ้าเธอทำอย่างนั้น, การรักษาขั้นสูงของเธอจะรักษาเธอในทันที

แต่, คาซะฮานะไม่ทำอย่างนั้น

เหตุผลน่าจะเป็นเพราะー

「บางอย่างได้ฝังตัวในหัวใจเธอ นี่ไม่ใช่เครื่องจักร มันเป็นสิ่งมีชีวิต」

ผมพูดระหว่างที่ผมได้ปิดปากคาซะฮานะ

คาซะฮานะไม่แสดงการต่อต้านใดๆแม้ว่าผมจับปากของเธอ, ตาของเธอเบิกกว้างเมื่อผมพูดนั่น

มีบางอย่างฝังตัวอยู่ในหัวใจของคาซะฮานะ

มันดูเหมือนแมลง

มันเป็นบางอย่างเหมือนกับมดหรือเห็บที่ได้ขุดหัวใจเธออยู่

「เพราะมันฝังตัวในหัวใจเธอ เธอใช้ความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอไม่ได้, ใช่มั้ย? เมื่อเธอใช้งานมัน, แมลงที่อยู่ในหัวใจเธอจะตอบสนองและฆ่าเธอ มันดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้ของเธอเป็นคนที่โหดร้ายมาก」

เมื่อผมถามคาซะฮานะ, เธอได้ปิดตาที่เปิดกว้างของเธออย่างช้าๆ จากนั้นน้ำตาวิ่งผ่านแก้มของเธอ

ーฉันเจอเค้าแล้ว ฉันได้เจอซูซูฮาระ โมท่าโร่ ฉันเจอซูซูฮาระ โมทาโร่ที่เธออยากจะได้มากกว่าสิ่งใดๆแล้ว ฮิซูกิ ได้โปรดรอเดี๋ยวนะ คนนี้นั้นแข็งแกร่ง ถ้ามันเป็นเขา, เขาช่วยเธอได้แน่นอน

คาซะฮานะพึมพำจากก้นบึ้งของหัวใจเธอจากนั้นเสียงของเธอได้ถูกตัดไป ต่อมา, ผมได้กอดคาซะฮานะที่กำลังจะร่วงสงไป

มันดูเหมือนว่าเธอสลบ

「แต่ยังไง, เธอทำมันได้ดีที่มาที่นี่เปลือยๆ ด้วยหูสัตว์และหางของเธอ」

ผมตกใจนั่นมากกว่าความจริงที่ว่าคาซะฮานะแพ้

พูดสิ่งนั้นー

「คาซะฮานะรู้สึกเหมือนคนส่งสาส์นเพื่อจะช่วยคามูโระ ฮิซูกิ แต่เมื่อเธอขอความช่วยเหลือจากใคร, แมลงในหัวใจเธอจะตอบสนองและฆ่าคาซะฮานะ สั้นๆคือ, เธอต้องไม่มีเจตนาที่จะขอความช่วยเหลือ นั่นชั่วร้ายจริงๆ」

พึมพำขณะที่ผมกอดคาซะฮานะ, ผมเริ่มเดินไปที่บ้าน

คูต่อสู้ที่สามารถเอาชนะคาซะฮานะและคามูโระ ฮิซูกิ พูดได้ว่าเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง แต่, คาซะฮานะแพ้มารินะ มันเป็นไปได้ที่จะจัดการกับพวกเขาได้โดยมนุษย์ที่ใช้หัวของพวกเขา

แล้วก็, คามูโระ ฮิซูกินั้นไม่เสถียร แม้ว่าเธอพูดว่าเธออ่านใจ, มันเป็นเศษเสี้ยวมากและระยะการใช้งานของมันแคบ ถ้าพูดจากใจ คาซะฮานะที่สามารถขยับได้คนเดียวอย่างอิสระจะแข็งแกร่ง

ระยะความสามารถที่ใช้ได้ของคามูโระ ฮิซูกินั้นสามารถที่จะวางกับดักคนอื่นด้วยแผนการ แต่มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการกับการโจมตีกระทันหัน

ในทางตรงกันข้าม, แต่แค่เป็นภาระ

ถ้าคุณสามารถแทงตรงนั้นได้, ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าแค่เอาชนะคาซะฮานะได้นั้นก็เพียงพอ

แล้วก็ー

「เห็นนั่นว่าพวกเค้าปล่อยคาซะฮานะไปเป็นการเล่น, พวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับตัวตนของชั้นเหรอ? ถ้าเป็นไปได้, พวกเค้าไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถของชั้น หรือมันเป็นไปได้มั้ยว่าพวกเค้าประเมินชั้นต่ำไป」

ไม่ว่าแบบไหน, ศัตรูน่าจะมีความสุขกับการล่า

ถ้าเป็นอย่างนั้น, ผมคิดว่าผมควรจะเฝ้าดูที่นี่

「คุคุคุ, เจ้าโง่เอ๋ย」

ตอนนี้ ตอนนี้คือโอกาสที่ใหญ่ที่สุด มันไม่มีโอกาสจะฆ่าผมหลังจากนี้แล้ว

เพราะทั้งหมด, ริกกะได้อยู่ที่นี่ มากกว่านั้น, ความสามารถผมอยู่คนละมิติมากกว่าคามูโระ ฮิซูกิ

ความสามารถของผม และความสามารถของริกกะมีความเข้ากันที่โดดเด่น

ตอนนี้ที่เราทำอะไรแยกกัน, มันดีที่สุดที่จะเอาชนะผมในวินาทีนี้

ถ้าไม, ผมจะสู้กลับนะรู้มั้ย?

「ริกกะเป็นหมาของชั้น ไม่ใช่ว่าชั้นจะปล่อยนายถ้านายมาทำอะไรกับพี่สาวหมาของชั้น」

เดินในถนนกลางคืน, ผมหัวเราะและพึมพำกับความว่างเปล่า

「พวกแกได้เลือกจริงๆแล้ว ใช่, พวกแกได้เลือก พวกแกได้เลือกที่จะสู้กับชั้น แม้ว่าศัตรูไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น, พวกแกได้เคลือนไหวกับพี่สาวคนสุดท้ายของหมาชั้น ริกกะจะโมโห แม้ว่าเธอไม่ดีกันกับเธอ, เธอจะโกรธแน่ จากนั้น, ถ้าหมาโมโหー」

ผมหยุดแล้วมองไปที่ท้องฟ้า

「มันมีเหตุผลที่นายมันจะโมโหด้วย แน่นอน, โดยไม่ผิด, มีเหตุผลอย่างทำอะไรไม่ถูก」

เมื่อมันมีเหตุผล, งั้นมันไม่มีความจำเป็นที่จะออมมือ

ไม่มีอะไรนอกจากอย่างทั่วถึงและอย่างไร้ปราณีー

「ขยี้」

ผมพึมพำระหว่างจ้องไปที่พระจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

ผมไม่มีความแค้นกับพวกเขา แต่พวกเขาได้วุ่นวายกับคาซะฮานะ พี่สาวของริกกะ งั้น, มันไม่มีทางเลือกนอกจากจะขยี้พวกเขา นั่นเป็นทางเดียว ไม่, ทางนั่นมันก็เพียงพอแล้ว มันไม่จำเป็นต้องมีทางอื่น

มันสายเกินไป ไม่มีการให้อภัยอีกต่อไป ไม่ว่าเหตุผลมันคืออะไร, มันไม่เกี่ยวข้องกัน ผมได้ให้นามสกุลกับริกกะ ผมให้ชื่อซูซูฮาระกับเธอ

นายยุ่งกับพี่สาวของหมาผม มันสายเกินไปแล้ว

แล้วก็, ผมไม่รู้สึกสดชื่น ผมไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อคามูโระ ฮิซูกิ แต่ผมเข้าใจความเจ็บปวดของเธอที่มีความสามารถ และนั่นทำไมคามูโระ ฮิซูกิได้หลงไหลผม

มอธได้เต้นอยู่กับแสงไฟในกลางคืนที่มืดมิด

แม้ว่าผมมีความสามารถพิเศษ, ชีวิตที่เงียบของผมอาจจะพราวตา และเธอน่าจะอยากได้แสงนั้นไม่ว่ายังไง

แต่สาวคนนั้น, คามูโระ ฮิซูกิถอยไปอย่างสง่างาม

เธอรับความผ่ายแพ้และถอยไปอย่างกล้าหาญ

คุณพูดได้ว่าคุณสมบัติที่ดีของเธอนั้นน่าชื่นชม

โดยการล่าถอย, ผมได้เห็นเธอในมุมมองใหม่

เธอมีเหตุผล

ผมไม่เกลียดนั้น

นั่นทำไมผมถึงไม่รู้สึกสดชื่น

ดีมาก ผมจะช่วยเธอ แม้ว่าผมช่วยเธอ, ผมจะบอกเธอให้ชัดๆว่ามันไม่ใช่งานอดิเรกของผม

ผมตัดสินใจแล้ว นั่นดี มาทำอย่างนั้นเถอะ

มั่นใจ, ผมเดินกลับบ้านด้วยความรีบ

ข้อความจากผู้เขียน

ระหว่างนั้น, ในพื้นที่เปิดในป่าหลังโรงเรียน

อาซาฮินะ 「ฟุฟุ, ซูซูฮาระ-คุง มาสาย มันมืดแล้ว ชั้นมันใจว่ามันเป็นการเล่นละเลย มันเป็นการเล่น ชั้นเลยมั่นใจว่าเค้าไม่ได้ลืมมัน, ชั้นมั่นใจว่ามันคือนั่น」

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord