เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 80 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 80

จากข้อมูลของคาซะฮานะ, มันดูเหมือนผู้ใช้แมลงได้ซุมซ่อนอยู่ในบ้านเดี่ยวที่มุมของย่านที่อยู่อาศัย

ไม่, แทนที่จะซุ่มซ่อน, มันดูเหมือนเธอได้ใช้ชีวิตในฐานะคนปรกติผิวเผิน

เพาะเธอควมคุมแมลง, ผมมีภาพของเธอซุ่มซ่อนในป่าหรือบางอย่าง

「ศัตรูควบคุมแมลงที่แข็งแกร่ง มันอันตรายที่จะเข้าหาอย่างไม่ระวัง」

คาซะฮานะที่ใส่ชุดถักสีดำพูดกับผมด้วยสีหน้าตึงเครียด

เสื้อถักที่คาซะฮานะใส่คือที่มารินะทิ้งเอาไว้

คาซะฮานะค่อนข้างสูงและนมใหญ่กว่าริกกะ แต่, เมื่อเทียบกับมารินะ, เธอค่อนข้างละเอียดอ่อนและเตี้ย และหน้าอกของเธอเล็กกว่า

เมื่อมารินะใส่เสื้อถัก, มันติดกับผิวของเธอและมันสั้น มันเลยค่อนข้างลามกแต่เมื่อคาซะฮานะใส่มัน, มันใหญ่เกินไปสำหรับเธอ

ความรู้สึกลามกพิเศษนั้นถูกทำลาย

ผมคิดว่ามันจะสมบูรณ์แบบถ้ายูกินะใส่มัน

พูดสิ่งนั้นー

「ไม่, มาเข้าหาอย่างไม่ระวังเถอะ」

「เอ๋!?」

ตกใจจากที่ผมพูด, คาซะฮานะพูดในความตกใจ

「นี่เป็นแค่การคาดเดา แต่คามูโระ ฮิซูกินั้นช่วยไม่ได้แล้ว」

มอบการมองข้างให้คาซะฮานะระหว่างที่พึมพำอย่างนั้น, หน้าของเธอได้เปลี่ยนเป็นมืดมน

คาซะฮานะรู้จักผู้ใช้แมลงมากกว่าผม แน่นอนว่า, เธอเข้าใจว่าผมพยายามจะพูดอะไร

「คาซะฮานะ, เธอได้ถูกช่วยเพราะการรักษาขั้นสูงของเธอ คนปรกติจะตายแน่นอน พูดอีกอย่าง, คามูโระ ฮิซูกิจะตายถ้าเราพยายามจะช่วยเธอด้วยวิธีเดียวกัน」

「…ค่ะ」

พึมพำไปมากกว่านั้น, คาซะฮานะหยุดและพยักหน้า

ผู้ใช้แมลงได้เอาคามูโระ ฮิซูกิไปเป็นตัวประกันและปล่อยคาซะฮานะไปเพื่อการเล่น พวกเธอต้องชอบการเล่นในสถานการที่ได้เปรียบ

งั้น, มันธรรมชาติที่จะหามาตรการตอบสนองบนสถานาการณ์ได้เปรียบที่แน่นอน ให้พลิกกลับ

พูดอีกอย่าง, ควรจะมีแมลงฝังตัวอยู่ในตัวของคามูโระ ฮิซูกิเหมือนคาซะฮานะ

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดหรือนำแมลงออก แบบเดียวกันกับที่เราทำกับคาซะฮานะ

「แต่, ชั้นได้พูดว่าชั้นจะช่วยคามูโระ ฮิซูกิ」

「！？」

คาซะฮานะที่ห้อยหัวมองขึ้นมาอย่างทรงพลัง

คาซะฮานะมีเจตนาจะช่วยชีวิตของคามูโระ ฮิซูกิ แต่เธอคิดว่าเธอไม่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ แต่ยังไง, เธอไม่ทิ้งมาสเตอร์ของเธอแล้วไม่รู้สึกว่าจะยอมแพ้

เธออยากจะให้คามูโระ ฮิซูกิถูกปลดปล่อยจากคำสาปของผู้ใช้แมลงแม้ว่าชีวิตเธอไม่สามารถช่วยได้ นั่นคือความหวังของคาซะฮานะ

「มันจะสะดวกสำหรับชั้นถ้าคามูโระ ฮิซูกิตายอย่างไรก็ตาม」

「อ้า, ไม่! ถ้านายช่วยชีวิตเธอได้ไม่ว่ายังไง, ได้โปรด」

หวั่นไหว, คาซะฮานะสงสัยว่าผมพูดอะไรแต่เธอขอร้องอย่างสิ้นหวัง, อยากจะช่วยชีวิตของคามูโระ ฮิซูกิ

「เราต้องทำให้ศัตรูเห็นเราเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งจนพวกเธอคิดว่าตัวประกันมันมีค่า」

โดยการทำลายแมลงในหัวใจของคาซะฮานะ, เราทำให้คู้ต่อสู้ระวังเรา แต่, พวกเธอยังประเมินเราต่ำ แล้วก็, ถ้าเราไปช่วยคามูโระ ฮิซูกิ, มันจะพิสูจน์ว่าเธอมีค่าในฐานะตัวประกัน, ถ้าอย่างนั้น, สถานการณ์ที่ได้เปรียบของผู้ใช้แมลงจะไม่ถูกพลิกกลับ

งั้น, อนุญาติให้ผมใช้นั่น

「มีวิธีที่ให้ผู้ใช้แมลงยอมแพ้และยอมเอาแมลงในตัวของคามูโระ ฮิซูกิออกแต่นั่นมันเกือบจะเป็นไปไม่ได้」

「ค่ะ」

「งั้น, ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้วิธีที่ไม่ธรรมดา?」

「ไม่ใช่วิธีธรรมดา?」

คาซะฮานะเอียงหัวของเธอ

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยคามูโระ ฮิซูกิที่ถูกทำเป็นตัวประกันในวิธีที่ตรงไปตรงมา เพราะทั้งหมด, มีระเบิดฝังอยู่ในตัวของคามูโระ ฮิซูกิ

งั้น, เราแค่ใช้วิธีที่ไม่แฟร์

「ไม่จำเป็นต้องซ่อน เราจะไปตรงๆแล้วขยี้พวกเธอ」

พึมพำระหว่างที่ยิ้ม, คาซะฮานะมองผมตะลึง

「คุคุคุ♥」

มองดูคาซะฮานะ, ริกกะพยายามจะซ่อนการหัวเราะของเธออย่างสิ้นหวังแต่มันยังเล็ดออกมา

「เน่-ซัง ♥ เน่-ซังไม่สามารถช่วยฮิซูกิ ♥ นั่นทำไมเธอเกาะมาสเตอร์ ♥ งั้น, หยุดคิด ♥ ถ้าเธอหวังให้มาสเตอร์ช่วย, งั้นความกังวลมันแค่ขวางทางของเธอ ♥ ความลังเลยมันแค่อุปสรรค♥」

ริกกะพูดกับคาซะฮานะหัวเราะคิกคัก ริกกะนั่นค่อนข้างลามก

ผมกลืนน้ำลายโดยสัญชาติญาน

「จ-จริง, มันแน่นอนอย่างที่เธอบอก, ริกกะ ขอโทษ」

ตาของคาซะฮานะเบิกกว้างกับที่ริกกะพูด จากนั้นเธอขอโทษอย่างตรงไปตรงมา

「ไม่มันโอเค ♥ ชั้นเข้าใจว่าเธอกังวลจนทนไม่ได้เกี่ยวกับฮิซูกิ ♥ แล้วก็, ชั้นเป็นคนที่มีปัญหา เพราะเน่-ซังเหนือกว่า」

「หืม?」

คาซะฮานะเอียงหัวของเธอจากคำพึมพำของริกกะ

ーน้องหนูของเน่-ซังมันพัฒนาไปมากกว่าชั้น, มาสเตอร์อาจจะรู้สึกดีกว่าถ้าใช้น้องหนูของเน่-ซัง ♥ มันช่วยไม่ได้ถ้ามาสเตอร์ชอบน้องหนูของเน่-ซังแต่, ชั้นต้องหาคะแนนโดยการใช้งานได้, แม้แต่ชั้นก็แพ้หมาด้วยน้องหนูของชั้น, ชั้นจะไม่เสียตำแหน่งของชั้นไป

คิดอย่างนั้น, ริกกะพยักหน้าด้วยตัวเธอเอาจากนั้นเธอมองผม

โอ้, งั้นน้องหนูของคาซะฮานะดีขนาดนั้น?

ยังไงซะ, จริง, น้องหนูของริกกะมันแน่นไปและมันผ่านยาก

มากกว่านั้น, มันไม่แยก

คาซะฮานะในทางตรงกันข้ามโตกว่าริกกะ แม้ว่าเธอยังเด็ก งั้นขนาดของน้องหนูเธอควรจะใหญ่กว่าริกกะ แต่ยังควรจะแน่น, มันไม่แน่นเท่าริกกะ แต่มันเป็นไปได้ที่จะมีความแน่นที่ค่อนข้างดี

งั้น, มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายที่จะชิมมันแต่ー

「คาซะฮานะคือลูกค้า ชั้นจะหลับนอนกับเธอหลังจากที่เราเคลียร์ผู้ใช้แมลง」

รู้สึกว่าเจ้าหนูแข็งข้างในกางเกงผมอีกครั้ง, ผมลูบหัวริกกะ

「วั่น ♥」

ถูกลูบหัวโดยผม, ริกกะร้องเหมือนหมามีความสุขที่หัวใจ ระหว่างที่หน้าเธอย้อมเป็นสีแดง

「…ฮาออู้ ♥」

คาซะฮานะมองริกกะที่ยิ้ม ชี้นิ้วชี้ไปที่ปากเธอจากนั้นส่งเสียงร้องที่เสียใจ

หูสัตว์ของริกกะและหางนั้นตกลง

ーชั้นอยากจะถูกลูบด้วยอ่ะ ♥

เธอพึมพำในหัวใจเธอ

ริกกะชอบที่จะถูกลูบหัวแต่มันดูเหมือนคาซะฮานะก็อย่างเดียวกัน

ยังไงซะ, เธอเป็นหมา ไม่, พื้นฐานของพวกเธอเป็นหมาป่าแต่มันก็ยังเหมือนกัน

เราตัดสินใจจะเดินทัพทันที, คาซะฮานะนำเราไปที่บ้านที่ผู้ใช้แมลงซ่อนตัวอยู่

ย่านที่อยู่อาศัยตอนกลางคือ มีจุดบอดค่อนข้างเยอะแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมซักนิด แทนที่จะอย่างนั้น, มันอาจจะเป็นไปได้ในป่าที่พื้นเป็นดิน แต่ย่านที่อยู่อาศัยเป็นก้อนเนื้อของผู้คน ในความเป็นจริงแล้ว, แมลงมันน้อยกว่าในป่า

ยกตัวอย่างเช่น, กำแพงคอนกรีดหรือพื้นยางมะตอย ถ้าคุณต้องทำอะไรเพื่อเลี่ยงสิ่งนั้น, ทางที่จะโจมตีจะถูกจำกัด

แต่ยังไง, นั่นก็เป็นภัยพอแล้วปรกติ, แต่มันเป็นสถานการณ์ที่น่าเบื่อสำหรับผม

「ตัวแรกมาถึงทันที」

พึมพำขณะที่เดินในย่านที่อยู่อาศัย คาซะฮานะและริกกะเดินข้างๆผมเปลี่ยนเป็นพร้อมต่อสู้ทันที

「คาซะฮานะ, อย่าไปไกลจากชั้น ริกกะจะไปสกัดกันมั้น」

「ต่ะ!」

「รับทราบ!」

ทั้งสอบตอบและถืออาวุธของพวกเธอ

คาซะฮานะถือมีดเล็กที่จับด้วยหลังมือ จากนั้นเธอยืนเพื่อปกป้องผม

ริกกะจับชายเสื้อพาร์ก้าสีเหลืองที่เธอใส่ และนำกล่องเล็กที่อยู่ที่ต้นขาของเธอออกมา

ข้างในของกล่องเล็กที่อยู่ที่ต้นขาของริกกะคือー ตะปู

แมลงที่ขุดหัวใจของคาซะฮานะถูกกำจัดได้ด้วยเหล็กหมาด

พูดอีกอย่าง, มันพิสูจน์แล้วว่าการโจมตีทางกายภาพมีผล

ตั้งแต่ทีแรก, มันอาจจะเป็นไปได้ด้วยความแข็งแกร่งของริกกะ, มันจะไม่สำคัญ

อย่างไรก็ตาบ, ริกกะทำหน้าที่เป็นผู้สกัดกั้น

「มีหนอนผีเสื้อใหญ่ที่เงาของเสาโทรศัพท์ข้างหน้าซ้ายมือ」

หนอนผีเสื้อใหญ่สะท้อนกับภาพที่ผมเห็น ตัวมันประมาน 30ซม อ้วนอย่างสมบูรณ์ตัวตัวนี้มุ่งหน้ามาที่เราตรงกลางถนนอย่างตะกุกตะกัก

มันเคลื่อนไหวค่อนข้างคล่องแคล่ว

「หนอนผีเสื้อเล็กอยู่ในหนอนผีเสื้อ บางที, มันอาจจะเป็นกลไกที่สร้างหนอนผีเสื้อเล็กเมื่อโจมตี หนอนผีเสื้อเล็กเต็มไปด้วยของเหลว บางที, มันอาจจะเป็นพิษ หนอนผีเสื้อเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนกระโดดออกมาจากเป้าหมายแล้วฉีดพิษ」

มันเป็นแมลงสกัดกั้น

หืมม, เมื่อมาคิดมันดู, การเคลือนไหวไม่จำเป็นสำหรับหนอนผีเสื้อนั้น เพราะมันมีความจำเป็นแค่ระเบิดบนเป้าหมาย, มันไม่สำคัญแม้ว่าการเคลื่อนไหวมันทื่อ แทนที่จะอย่างนั้น, ทำไม่ไม่ให้มันอยู่ในเงาแล้วระเบิดเมื่อเป้าหมายได้เข้ามา

แต่, มันไม่มีอะไรนอกจากไร้ความหมายเมื่อถูกเจอ

แล้วก็, มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมหนอนผี้เสื้อเล็กที่อัดอยู่ในตัวใหญ่

ถ้ามันกระโดดออกมาแล้วมันติด, มันอาจจะฉีดพิษโดยไม่เลือก

สั้นๆ, หนอนผีเสื้อเล็กมันออโต้ แล้วก็, ผมเพียงแต่เห็นแค่มันเคลื่อนไหว

「มันมีไว้เพื่อระเบิดในระยะใกล้ มันเป็นไปได้ที่จะกำจัดมันถ้าเธอโจมตีจากระยะไกล」

「น-นายรู้มากขนาดนั้น?」

คาซะฮานะดูเหมือนจะตกใจที่ได้ยินเหตุผลของผม, เธอถามโดยไม่ได้มองกลับมา

ยังไงซะ, ความสามารถของผมพิเศษในเรื่องแบบนั้น

「ริกกะ, ยิงตะปูจำนวนมากจากตำแหน่งที่ห่างไปสิบเมตร เล็งไปที่ตรงกลาง ทำได้มั้ย?」

「ได้! ไม่มีปัญหา!」

ริกกะที่รับคำสั่งจากผมจากนั้นเหวี่ยงมือขวาของเธอในเวลาเดียวกัน

มือขวาของเธอฟันอากาศทันทีต่อมาー

หนอนผีเสื้อตัวใหญ่ที่ตรงมาหาเราระหว่างที่ซ่อนอยู่ที่เสาไปฟ้าได้ระเบิดออก

หนอนผีเสียือเล็กและน้ำสีเขียวได้กระจาย

อย่างที่คาด, หนอนตัวเล็กเป็นระเบิดที่ไม่มีความตั้งใจของมันเอง, พวกมันแค่ฉีดพิษอย่างสิ้นหวังเมื่อมันไปติดกับอะไร, จากนั้นมันเหี่ยวหลังจากฉีด

「…มันอย่างที่ซูซูฮาระ-ซามะพูด, นายจัดการกับมันได้อย่างง่ายดายแต่แมลงเมื่อกี้นี้มันมีปัญหา」

คาซะฮานะพูดขึ้นมาระหว่างมีหน้าตาที่เกร็ง

ยังไงซะ ใช่ แมลงเมื่อกี้นี้ไม่จำเป็นต้องมีการเคลื่อนไหว มันเป็นจำพวกของแมลงที่มันสายเกินไปเมื่อคุณสังเกตการเข้าหาของมัน

มากกว่านั้น, มันจะจบถ้าคุณโจมตีเมื่อมันใกล้, บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ที่จะปล่อยให้มันระเบิดในระยะใกล้

ให้แมลงเมื่อกี้นี้เตรียมพร้อมอยู่กับที่และกดระเบิดมันจากระยะไกลเมื่อเป้าหมายได้ผ่านมัน นั่นมันจะเช็คเมท

「ชั้นอ่อนแอเกินไป? ชั้นอ่อนแอกว่าที่ชั้นคิดเหรอ?」

คาซะฮานะพูดมาในเสียงที่สั่น, ไม่สามารถซ่อนความไม่สงบของเธอได้

เพราะผมจัดการกับมันง่ายเกินไปมันดูเหมือนเธอเสียงความมั่นใจในความแข็งแกร่งของเธอ

「ไม่, ไม่, เธอแข็งแกร่งพอ ยังไงซะ, มันเป็นเรื่องของความเข้ากัน แมลงมีความเข้ากันที่แย่ที่สุดสำหรับการโจมตีระยะใกล้แต่ชั้นเป็นศัตรูทางธรรมชาติของแมลง」

ความสามารถของผมพิเศษในการตรวจจับและสนับสนุน พลังมันไม่ได้ใหญ่โตแต่มันเป็นภัยเมื่อคุณร่วมหน่วยงานที่มีพลังเข้าไป

「หน้าที่ของชั้นคือสนับสนุน นางเอกของเรื่องจะเป็นพวกเธอสาวๆ และชั้นแค่เป็นหน้าที่สนับสนุน นั่นเป็นค่าที่แท้จริงของความสามารถชั้น เธอแข็งแกร่งพอ และชั้นอ่อนแอ ดังนั้น, เธอต้องสู้ระหว่างที่สนับสนุนชั้น, แต่ถ้าชั้นใส่พลังเข้าไป, พวกเราจะแข็งแกร่งที่สุด แต่ไม่ใช่ไร้เทียมทาน ดังนั้นอย่าผ่อนคลายการป้องกันลง」

「สั้นๆ, มาสเตอร์แข็งแกร่งที่สุด ♥」

「ริกกะเป็นเด็กดีแล้วฟังที่คนอื่นพูด」

「ค่ะ ♥ ชั้นได้ยินทุกคำของมาสเตอร์」

ริกกะดูเหมือนอยากจะชมผมแทบตายไม่ว่ายังไง

ยังไงซะ, ริกกะแค่อยากจะชมผม, เธอเข้าใจว่าผมพูดอะไร

「ซ-ซูซูฮาระ-ซามะ นายเห็นมากขนาดไหนกัน?…」

ตรงกันข้ามกับริกกะที่ชมผมอย่างมีความสุข, คาซะฮานะถามในเสียงที่กลัว

แค่ผมเห็นมากขนาดไหน?

ยังไงซะ เห็นมั้ยล่ะー

「หัวนมเธออยู่นี่」

ผมส่งเสียงของผมและจิ้มปลายของหน้าอกคาซะฮานะข้างบนเสื้อของเธอ ด้วยนิ้วชี้ทั้งสองของผม

ผมรู้สึกถึงบางอย่างนุ่มๆ

「ฮย้าาา!?」

ยาซะฮานะร้องและซ่อนหน้าอกเธอด้วยสองมือ, จากนั้นเธอกระโดดถอยหลัง

จากนั้นเธอแก้มแดง, ตาเปียก, และหายใจหนัก

ฟุฟุ, คาซะฮานะ, เธอมีนมที่ค่อนข้างดีนะนั้น มันต่างจากบางคนที่แบนอย่างมาก

「เห็นยัง? ชั้นจับหัวนมเธอแม้ว่าเธอจะใส่เสื้อ ใช่มั้ย? มากขนาดนั้นไง」

พูดสิ่งนั้นผมพองอกของผม, คาซะฮานะครวญ

「บ-บอกมาตรงๆไม่ได้เหรอ」

「งั้นมันแบบนี้ พลังชั้นมันขนาดนั้น」

หัวเราะระหว่างที่ตอบคำถามคาซะฮานะ, คาซะฮานะพองแก้มของเธอและจ้องมาที่ผม

เธอดูโกรธแต่หูของเธอกระตุกและหางกระดิกอย่างรุนแรง, มันแสดงความรู้สึกของคาซะฮานะจนผมไม่จำเป็นต้องอ่านใจเธอ

ーซูซูฮาระ-ซามะเป็นคนที่เจ้าเล่ห์นั่นทำไมเขาถึงแข็งแกร่ง

จ้องผมระหว่างพองแก้มของเธอ, เธอคิดนั่นในใจของเธอ

「มาสเตอร์!」

ริกกะขัดจังหวะกระทันหันจากนั้นยืนตรงหน้าผมและคาซะฮานะ

「ห-หัวนมริกกะ, มันอยู่ที่ไหน!」

เธอวางมือบนเอวเธอและยืดอกเธอมาอย่างสิ้นหวัง, พูดด้วยตาทีเปียก

มันดูเหมือนเธอใจร้อนเมื่อเธอเห็นผมจิ้มหัวนมคาซะฮานะ

「ห-หัวนมริกกะอยู่ที่ไหน!」

ริกกะพูดออกมาอีกครั้ง จากนั้นเธอดันหน้าอกเธอออกมา เหมือนกับเธอจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ

เธอไม่ถือถ้าพี่สาวของเธอถูกโอบกอดโดยผม แต่มันดูเหมือนเธอกลัวว่าผมอาจจะถูกขโมยไปโดยพี่สาวของเธอ

「หืมม? หัวนมริกกะเหรอ? หี้ห์? ชั้นไม่เห็นมันเลย」

เล่นบทโง่, ผมเข้าหาริกกะจากนั้นใส่เสื้อของผมเข้าไปในเสื้อพาร์ก้าสีเหลืองของริกกะ

「อ๊า ♥」

ริกกะกระตุกจากนั้นส่งเสียงหวาน

「หึ้ห์? หัวนมริกกะอยู่ไหนน้า?」

เล่นบทโง่, ผมถูผิวที่เรียบเนียนจากนั้นนวดหน้าอกขวาเธอด้วยมือผม, ผมเล่นกับเม็ดถั่วของริกกะด้วยอีกมือหนึ่ง

「อึนน ♥ อ๊า ♥ คุ่ฮิ้ ♥」

ริกกะส่งเสียงหวานระหว่างที่กระตุก, ตาเหลือกกระทันหัน

โอ้, นี่มันมากกว่าที่ผมคิด

มันดูเหมือนว่าความกระสันของเธอ จะไม่หายไป จนกว่าผมจะฉีดน้ำกามเข้าไปในมดลูกของเธอ ดังนั้นแค่แตกมันไร้ความหมาย แต่, แม้ว่ามันไม่มีประสิทธิภาพทางกายภาพ, มันมีความหมายทางจิตใจ

「หึ้ห์? ชั้นเจอบางอย่างเหมือนหัวนมแน่ไม่ใช่นี่มันลื่นๆเหรอ?」

「อ๊า ♥ อ๊า ♥ อ๊า ♥」

แหย่เม็ดถั่วเธอที่เปียกไปด้วยน้ำกาม, ผมถามริกกะ แต่มันดูเหมือนเธอได้จากโลกนี้ไป และไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว

ผมคิดถึงการเล่นกับริกกะอีกหน่อย แต่มันดีกว่าที่ผมควรจะทำให้เธอแตกด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

คิดอย่างนั้น, ผมสไลด์นิ้วจากเม็ดถั่วที่แข็งของเธอเข้าไปในรูฉี่ของเธอ

「อ๊า ♥」

ริกกะกระตุกคือผมที่ตามมา และจากนั้นตาเหลือกและตะโกนเหมือนสัตว์ป่า

เฮ้, แตกเต็มที่เลยนะ

ใส่พลังที่ไม่หยุดยั้งเข้าไปในแขนผม, ผมทิ่มนิ้วเข้าไปในรูฉี่เธอและใส่มันทั้งหมดในทันที่

「โออออ่ ♥」

ริกกะกระตุกอย่างเข้มข้นเมื่อผมแทงนิ้วเข้าไปถึงโคน จากนั้นเธอส่งเสียงสัตว์ป่าที่หวานฉ่ำ, ขาของเธอกระตุกแล้วเธอแลบลิ้นออกมาโดยไม่ถือว่าน้ำลายเธอหยด

ผมลดหน้าของผมลงไปที่ริกกะและขโมยริมฝีปากของเธอที่มันแลบลิ้นออกมา จากนั้นผมจิ้มนิ้วที่เข้าไปถึงโคนในรูฉี่เธออย่างรุนแรง

「น่”ะ”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”ม”มุ๊”♥」

ริกกะทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งเสียงกรีดร้องที่อู้อี้ เพราะปากเธอได้ถูกปิด, วงจรของเธอพัง, ตาของเธอได้เหลือก, ทำเสียงเปียกขณะที่ดูดลิ้นของผม, เธอพันลิ้นของเราอย่างอ่อนโยน จากนั้นลูบไล้เจ้าหนูของผมข้างบนกางเกง

นั่นน่าทึ่ง ริกกะต่างจากที่เธอเป็นก่อนหน้า แม้ว่าเธอถึงจุดสุดยอดโดยการทำให้รูฉี่ของเธอ, จุดอ่อนของเธอถูกโจมตี, เธอไม่ลืมที่จะบริการผม และท่าทางของเธอได้อ่อนโยน

โอ้ผมเข้าใจล่ะ ผมมีความเข้าใจผิดใหญ่

เพราะบังคับกระสันและเพิ่มความไว, ริกกะอารมณ์เสียตลอด แต่, ริกกะปล่อยความใครเธอเมื่อเธอต้องการไม่ได้

มันต้องยากที่จะทนความใคร่ที่สุดยอดแต่มันไม่สำคัญสำหรับริกกะ

เธอต้องการผม นั่นคือทุกอย่างสำหรับริกกะ

แม้ว่าเธอรู้มัน

ปล่อยปากของเราแยกจากกัน, ริกกะแลบลิ้นออกมา, เธอขยับลิ้นของเธอไปรอบๆเหมือนกับหาลิ้นผม ที่มันเพิ่งพันกันเมื่อกี้นี้ จากนั้น, มือที่เด็กของริกกะถูเจ้าหนูของผมข้างบนกางเกง, เธอรักมันอย่างอ่อนโยนและละเอียดอ่อนจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

「ริกกะ…」

เรียกชื่อของริกกะ, ผมจับจิวที่ติดกับหัวนมของเธอด้วยมือซ้าย, ดึงมันและแทงนิ้วมือขวาเข้าไปในรูฉี่เธอ

「โ”อ้”♥”ม♥”ม”♥”า”ส”เ”ต”อ”ร”ร”ร”ร์”♥”」

เหมือนกับเมื่อเธอใช้งานความสามารถรักษาขั้นสูงครั้งแรก, ริกกะกรีดร้องอย่างหวาน, ลืมตัวเธอเอง นั่นคือความรู้สึกดีมากเท่าไหร่ที่มันเป็นพายุอยู่ในเธอ

แต่, แม้ว่าผมโจมตีจุดอ่อนของริกกะ, รูฉี่ของเธอ, เธอยังพยายามจะบริการผม

แต่กระนั้น, แม้ว่าผมมีความสามารถที่จะอ่านใจ, ผมลืมว่าจริงๆแล้วริกกะต้องการอะไร

ผมหัวเราะคามูโระ ฮิซูกิที่เล่นไปรอบๆกับความสามารถนี้ไม่ได้

「เธอเป็นแค่หมาตัวเมียที่น่ารักของชั้น ชั้นจะไม่มอบเธอให้ใคร อยู่ข้างชั้นตลอดไป นั่นคือคำสั่ง ถ้าเธอขัดมัน, ชั้นจะฆ่าเธอ ชั้นอาจจะอ่อนแอและเธออาจจะแข็งแกร่ง แต่ชั้นจะฆ่าเธอไม่ว่าจะทำยังไง ไม่ว่ามันจะไม่แฟร์ขนาดไหน, ชั้นจะฆ่าเธอที่ทรยศชั้น นั่นคือมากแค่ไหนที่ชั้นต้องการเธอ」

ดึงจิวที่ติดกับหัวนมเธอในเวลาเดียวกัน, ระหว่างที่ถูข้างในเม็ดถั่วด้วยนิ้วของผม, ผมพูดกับริกกะ

หัวของริกกะมีน้ำตาที่ร้อนวิ่งผ่านแก้มของเธอ

「ชั้”น”♥”」

ริกกะกระตุกมากกว่าไม่ปรกติ, เข่าของเธอสั่นและเธอจับเสื้อของผมด้วยมือของเธอ

จากนั้นー

「ชั้”น”แ”ต”ก”แ”ล้”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”ว”♥」

เสียงกรีดร้องที่หวานก้องอยู่ในย่านที่อยู่อาศัย

สุนัขได้เห่ากลับกับเสียงกรีดร้องของริกกะ และย่านที่อยู่อาศัยดูเหมือนจะตกในและเริ่มส่งเสียง

อุ้บส์, นั่นมันอันตราย

แต่, ผมมีความสามารถของผมดังนั้นผมรู้ว่าใครดูอยู่และเข้าจุดบอดได้อย่างง่ายดาย

คิดอย่างนั้น, ผมดึงนิ้วออกมาจากรูฉี่ของริกกะที่ตาเหลือก, จากนั้นฉี่ที่สะสมอยู่พ่นออกมาจากรูฉี่เธอในฉับพลับ

ริกกะดูเหมือนจะถึงจุดสุดยอดอย่างหนักแต่เธอกัดฟันของเธอ และระงับเสียงของเธอระหว่างกระตุกอย่างผิดปรกติ

ผมอุ้มริกกะจากนั้นขยับไปที่จุดบอดที่ผมเห็นจากนั้นมองไปที่คาซะฮานะที่ยืนอยู่

ใส่ชุดถักสีดำ, และตัวที่เปลือยของเธอเกือบถูกเปิดเผย, ทั้งตัวของเธอแดงขณะที่เธอนวดหน้าอกซ้ายด้วยนิ้วมือขวา, เล่นกับหัวนมที่แข็งของเธอ, จากนั้นแหย่เม็ดถั่วเธอด้วยอีกมือหนึ่ง

ตาของเธอดูมีเสน่ห์แหละหน้าของเธอดูปลาบปลื้ม จากนั้น, น้ำลายเธอหยดอย่างลามก

เธอไม่ได้แค่ทำน้ำลายหยด แต่น้องหนูที่ลื่นของเธอหยดน้ำกามด้วย

เธอได้ลืมตัวเธออย่างสมบูรณ์ แต่หูและหางของเธอตก

ริกกะต้องหน้าเธอถูกโจมตีโดยผมและถึงจุดสุดยอดแม้ว่าไม่ได้รับน้ำกามเข้าไปในมดลูกเธอ, เธอลืมตัวเธอเองแล้วเริ่มช่วยตัวเอง แต่ความรู้สึกของเธอถูกย้อมไปด้วยความเจ็บปวด

ーแค่ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวพอแล้ว, ฉันอยากจะลองถามดูให้โดนทำอย่างร้อนและอย่างรุนแรงแบบนั้น

มันดูเหมือนเธออยู่ในความกระสันอย่างสมบูรณ์แม้ว่ามันถูกรั้งไว้ด้วยความเจ็บปวด

ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะโชว์มันให้ดู

ผมรู้สึกสงสารเธอแต่ก็ยังคิดด้วยว่า “อย่างที่คา”

เสียงกรีดร้องของริกกะสร้างความวุ่นวายบ้างแต่มันสะดวกในบางความหมาย

อีกฝั่งขายกึ่งมนุษเหมือนริกกะอยู่ฉากหลังแต่พวกเธอเป็นผู้คนบนพื้นผิว

เพราะสิ่งนั้น, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเคลื่อนไหวแมลงอย่างเห็นแก่ตัวเพราะตาสาธารณะจะจับจ้อง

ในแบบนั้น, ผมสามารถเข้าใจสถานการณ์รอบข้างและเคลื่อนไหวจากจุดบอดไปที่จุดบอดต่อไป

ผู้คนในบ้านได้ออกมาแต่ไม่มีใครรู้จักเราโดยการเคลื่อนตัวออกไปจากสายตาของพวกเขา

ในทางกลับกัน, แมลงที่ถูกควบคุมโดยผู้ใช้แมลงอยู่ใกล้เราสามตัว, แต่มันใหญ่กว่าแมลงธรรมดาดังนั้นพวกมันซุ่มซ่อนอยู่ในเงาและเตรียมพร้อมเพราะมัน

ผมเดาว่าเพราะแมลงของพวกเธอได้ถูกทำลายไปสองทีแล้ว, พวกเธอต้องสติแตก เพราะพวกเธอส่งแมลงจำนวนมากออกมาในทีเดียวเลย

ถ้าเป็นอย่างนั้น, ต่อไปจะเป็นแมลงตัวเล็ก, อย่างที่คาด, มีมอธสามตัวดูแปลกๆรุกรานเข้ามาในความสามารถของผม

มีวัตถุที่เหมือนหินอยู่ในตัวของแมลง, ดังนั้นผมรู้ทันทีไม่ว่ามันจะเล็กขนาดไหน

เมื่อผมเช็คแมลงตัวใหญ่ที่เตรียมพร้อมอยู่, มันดูเหมือนพวกมันหยุดเคลือนให้อย่างสมบูรณ์

เพื่อการส่งแมลงตัวใหม่, เธอแยกสติเธอออกจากตัวใหญ่, อย่างที่คาด, ผู้ใช้แมลงไม่สามารถควบคุมแมลงจำนวนมากได้ภายในทีเดียว

ยังไงซะ, นี่อาจจะเป็นกับดักที่ทำให้ผมคิดอย่างนั้น

พวกเธอควรจะแค่ส่งแมลงมาสกัดกั้น โดยไม่สนจำนวนที่ควบคุมได้

「ริกกะ, มอธสองตัวที่ดูแปลก 11นาฬิกา มันสีน้ำตาล, แต่มีหัวกระโหลกสีดำอยู่ที่ปีกมัน มอธคล้ายกัน 2 นาฬิกา ระยะคือ 8 เมตร มันเป็นไปได้ที่จะเห็นด้วยตาของเธอ」

「แน่นอน นายแม้แต่บอกลักษณะของมัน, มันเป็นไปได้ที่จะมองเห็นเพราะมันมืด」

「โอเค มันดีที่จะฝึกการสกัดกันด้วยกระสุนตะปู เล็งไปที่กลางตัวมัน เพราะเธออาจจะพลาด, ยิงกระสุนตะปูไปตรงๆ」

「รับทราบ!」

รับคำสั่งของผม, ริกกะเหวี่ยงมือของเธอไปสู่ความมืดมิด

นอกจากเสียงลมที่สร้างขึ้นจากการเหวี่ยงของมือเธอ, กระสุนตะปูฟันเข้าไปในความมืดมิด

โออ้, เธอยิงมันด้วยสองมือ มากกว่านั้น, มันเป็นกระสุนตะปูยิงไปด้วยความเร็วเสียงไม่ใช่เหรอนั่น

「ยิงไปทั้งหมดกี่ครั้ง? มันเร็วเกินไปชั้นยืนยันไม่ได้」

「12」

「นั่นน่าทึ่ง」

เธอยิงสิบสองในทีเดียวเหรอ? มันเป็นระดับเดียวกับปืนกลนะรู้มั้ย มากกว่านั้น, พลังมันเทียบเท่ากับปืนไรเฟิล

「เก้าโดนเป้าหมาย? มันดูเหมือนหกตัวจะเจาะกลางตัวของมอธ ทำได้ดีมาก」

ตะปูยิงเร็วไปจนมันควบคุมไม่ได้ แต่, มันเป็นไปได้ที่จะเช็คกระสุนที่เจาะมอธ

「ขอบคุณมากค่ะ」

ริกกะดีใจจากคำชมผม

ริกกะมีความสุขจากใจ จนเธอไม่เธอความน่าทึ่งในสิ่งที่เธอทำ

กระสุนตะปูสิบสอง สั้นๆ, มันหกในแต่ละมือ ยิงด้วยสองมือในเวลาเดียวกัน, มอธสามตัวที่เต้นอยู่ในความมืดมันไกลไปแปดเมตร นั่นน่าทึ่งแต่ในกระสุนตะปูสิบสองตัว, เก้าได้เน้นไปที่กลางของสองตัวในสามตัว

มันอันตราย มันไม่ใช่อาวุธอีกต่อไป

「อ-อืม…」

ผลงานของริกกะมันสูงเกินไปจนคาซะฮานะที่นั่งต่อจากผมพูดกับผมในความกลัว, หูและหางของเธอตก

「ช-ชั้นควรทำอะไรดี…」

ผมไม่ใช่คนเดียวที่ตกใจกับผลงานของริกกะที่สูงเกินไป คาซะฮานะก็ยังตกใจและช็อกด้วย จากนั้น, มันดูเหมือนเธอหดหูที่เธอไม่สามารถหาหน้าที่ของเธอ

「เธอเป็นโล่」

「ต-แต่ริกกะมันมากเกินพอ…」

มันดูเหมือนการเห็นริกกะถึงจุดสุดยอดโดยการโจมตีของผมและเห็นผลงานที่สูงของเธอ, เธอหดหู่อย่างสมบูรณ์

มากกว่านั้น, เธอเป็นพี่สาว ผมเห็นด้วยที่เธอรู้สึกแย่

「คาซะฮานะ, เธอเก่งในการใช้ทักษะของเธอ นั่นทำไมชั้นให้เธออยู่ข้างชั้น และ, เธอเป็นโล่ คิดเกี่ยวกับมันสิ การใช้โล่บ่อยๆมันหมายถึงการด้อยกว่า มันดีกว่าถึงชั้นไม่ใช้มัน แต่, มันจะเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เมื่อต้องใช้ นั่นทำไมเธอควรจะมั่นใจซะ」

ผมพยายามจะพูดให้คาซะฮานะมีกำลังใจแต่ดูเหมือนเธอยังจะรู้สึกแย่อยู่

หืมม, ผมไม่เก่งเรื่องนี้เลย ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

「ช-ชั้นหวังจะช่วยยังไงก็ตาม」

คาซะฮานะพึมพำ ห้อยหัวของเธอ ริกกะที่มองคาซะฮานะหยุดสนุกสนานและมองพี่สาวที่หดหู่ของเธอ

「เน่-ซัง ถ้าเธอไม่มีแรงจูงใจ, กลับบ้านเลยเป็นไง?」

เธอพูดด้วยหน้าตาตรงๆ

เฮ้ เฮ้, คาซะฮานะมีความสามารถที่เหนือมนุษย์ เราควรจะทำอะไรด้วยกันเพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะ

แล้วก็, คาซะฮานะอยู่ที่นี่ริกกะเลยโจมตีได้โดยไม่ลังเล

「มาสเตอร์แข็งแกร่งที่สุด เน่-ซังได้ถูกปล่อยให้ปกป้องมาสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าให้พูดจากใจ, การป้องกันมันสำคัญมากว่าโจมตีมาก ถ้าเค้าไม่ยอมรับเน่-ซัง มันควรเป็นหน้าที่ชั้นที่ต้องปกป้องมาสเตอร์ คิดเกี่ยวกับมันแล้วถ้ายังหดหู่อยู่, งั้นก็หายไปเลยไป」

หูขอคาซะฮานะตังขึ้นจากหน้าที่ซีเรียสของริกกะ

「มาสเตอร์อาจจะคิดว่าพลังของเน่-ซังและชั้นเป็นศัตรูกัน มันน่าโมโหแต่เน่-ซังนั้นใจเย็นกว่าชั้น, และมีการตัดสินใจที่ดี มันน่าโมโห, มันน่าโมโหจริงๆ แต่เมื่อชั้นคิดว่าเน่-ซังปกป้องมาสเตอร์, มันทำให้ชั้นสบายใจ」

「ริกกะ…」

ริกกะพึมพำในความอารมณ์เสีย, คาซะฮานะที่อยู่ในน้ำตา สั่นแล้วเรียกชื่อริกกะระหว่างที่หางกระดิก

โอ้, ริกกะนั่นยืนปะทะพี่สาวของเธอ

ผมคิดว่าริกกะเก่าเป็นปฏิปักษ์กับคาซะฮานะ แต่ริกกะตอนนี้อยู่คนละมิติอย่างชัดเจน ริกกะเข้าใจนั่น แต่กระนั้น, ริกกะทำให้พี่สาวของเธอยืนขึ้น

ยังไงซะ, สำหรับริกกะ, คาซะฮานะแข็งแกร่งที่สุดในการเป็นกำแพงที่เธอข้ามไม่ได้ เธอไม่อยากเห็นคาซะฮานะที่ดูอ่อนแอ

「เธอพูดถูก ชั้นมันโง่เขลา หัวของชั้นเต็มไปด้วยเจ้าหนูของซูซูฮาระ-ซามะมันทำให้ชั้นบ้าไปเลย」

「มันช่วยไม่ได้ ทั้งหมดเพราะเจ้าหนูของมาสเตอร์นั้นน่าทึ่ง ♥」

「ใช่ ♥ ทรงของมันที่มันนูนออกมาจากกางเกง ♥ คิดว่าสิ่งนั้นมันใส่เข้าไปในริกกะ, มันทำให้ชั้นอารมณ์เสียและขมขื่น ชั้นรู้สึกน่าเวทนาที่คิดอย่างนั้น…」

ยังไงก็ไมรู้, หัวข้อกลายเป็นเจ้าหนูของผม

ถ้ากำลังใจของคาซะฮานะมันเพิ่มขึ้นนั่นโอเค

「หืม? โอ้, เจอมันแล้ว」

หลังจากที่กล่อมเธออย่างไรก็ไม่รู้, เราเดินอย่างรีบ จากนั้นผมจับคามูโระ ฮิซูระในความสามารถของผมได้

ผมไม่รู้ว่าใครคือผู้ใช้แมลงแต่ผมรู้จักคามูโระ ฮิซูกิ

「นั่นอะไร? นั่นคือผู้ใช้แมลงมั้ย?」

คามูโระ ฮิซูกิดูเหมือนจะถูกจับอยู่ในห้องใต้ดิของบ้าน มันดูเหมือนเธอถูกมัดแต่, ยืนอยู่ข้างเธอเป็นสาวผมเงินตาสีเขียว ใส่เสื้อคลุมสีดำอย่างชัดเจน

มันเป็นสาวที่เด็กกว่าริกกะในกรณีที่แย่ที่สุด, หน้าที่น่ารักได้บิดเบี้ยวในความโกรธ

「ริกกะ, ผู้ใช้แมลงที่เธอรู้จักหน้าตาเป็นยังไง?」

「ผู้หญิงแก่ ชั้นเห็นแค่แปปเดียว ชั้นคิดว่าเน่-ซังจะรู้มากกว่าเกี่ยวกับมันนะ」

ผู้หญิงแก่? งั้นสาวคนนี้ต่างจากคนที่ฆ่าแม่ริกกะ? ผมคิดจริงๆว่ามันคนเดียวกัน

「แล้วคาซะฮานะล่ะ?」

「ข-ขอโทษ ชั้นคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องอธิบายผู้ใช้แมลงก่อน…」

คาซะฮานะพูดดูเหมือนจะเสียใจระหว่างที่ส่งสายตามองขึ้นมาหาผม พร้อมหูของเธอที่ตกลงไป

ข้อมูลของผู้ใช้แมลงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเวลานี้

คาซะฮานะคิดอย่างนั้น ดังนั้นผมไม่สามารถได้ข้อมูลแม้ว่าผมอ่านใจของเธอ

ความสามารถในการอ่านใจมันไม่หลายหลายขนาดนั้น

「คาซะฮานะ, บอกชั้นคร่าวๆ คนไหนเก่งกว่า, ผู้ใช้แมลงคนก่อนหน้าหรือผู้ใช้แมลงคนนี้?」

「อา, นั่นมัน…」

เมื่อผมถามเธอ, คาซะฮานะลังเลที่จะพูดในความสับสน

ーผู้ใช้แมลงจากก่อนหน้าเก่งกว่าทางเทคนิค แต่, ผู้ใช้แมลงคนนี้อันตรายมากกว่ามากในแง่ของการควบคุมแมลงที่ทรงพลัง ในแง่ของความเสี่ยงของแมลง, ผู้ใช้แมลงคนนี้โหดกว่า แต่ในแง่ของเล่ห์และอันตราย, ผู้ใช้แมลงที่เราเจอคนก่อนโหดกว่ามาก

คาซะฮานะเทียบอันตรายของผู้ใช้แมลงในใจเธอ จากนั้นเธอมอบคำตอบ

นั่นพอแล้ว ระหว่างที่เธอหาคำตอบในความกังวล, พวกเธอเปลี่ยนเป็นศัตรู

ไม่, นั่นมันผิด นั่นไม่ใช่ มันดูเหมือนผู้ใช้แมลงคนปัจจุบันมีผลงานที่สูงกว่าครั้งนี้ แต่ผู้ใช้แมลงที่คาซะฮานะและริกกะเจอก่อนหน้า อาจจะแข็งแกร่งกว่า

ผมเห็นมันในทันที

ผมเห็นแม่ของเธอในหัวใจคาซะฮานะ

เหมือนกับคาซะฮานะ, เป็นผู้หญิงที่มีตาสีแดง, ผมสีขาว, หูและหางสัตว์

ผู้หญิงสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อปกป้องเด็กสาวตัวเล็กๆ

ผมเห็นมันพริบตาแต่ผมเข้าใจมัน

ความแข็งแกร่งของแม่ที่ปกป้องลูกสาวของเธอ

「แม่ของเธอดูเหมือนจะอ่อนแอ แต่มันดูเหมือนเธอแข็งแกร่งที่สุดกว่าใครๆ แต่ในท้ายที่สุด, เธอแพ้นะ」

ตาของคาซะฮานะเปิดกว้างจากที่ผมพูด

「ท-ทำไมนายรู้?」

「แม้ว่าเธอแพ้, แม่ของเธอสู้แม้ว่าหัวใจเธอหยุดเต้น? ไม่ใช่ว่านั่นเป็นแม่ที่ดีเหรอ? ไม่ใช่ว่านั่นเป็นการจบที่งดงามเหรอ ไม่ใช่ว่านั่นเป็นความทรงจำที่สำคัญเหรอ」

แม้ว่าเลือดออกมาจากรูในตัวเธอ, ผู้หญิงยังสู้ต่อไป

เหมือนคาซะฮานะ, แมลงฝังในหัวใจเธอและมันถูกทำลาย เธออาจจะรับการโจมตีจากแมลงพิษด้วย

บางที, สมองของเธอถูกกิน

แต่เธอยืนขึ้น ผู้หญิงคนนั้นยืนและสู้

「แม่ของเธอเป็นผู้หญิง ที่แน่นอนว่าชั้นไม่อยากเป็นศัตรูด้วย」

พูดขณะที่ผมหัวเราะ, คาซะฮานะดูตะลึง, จากนั้นเธอคุกเข่าแล้วคำนับระหว่างที่เข่าติดกับพื้น

「ชั้นรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณสำหรับคำชมที่ดีที่สุดสำหรับแม่」

เธอพูด

ผมไม่ได้ชมเธอ นั่นมันแค่ความจริง

มันเป็นคนนั้นที่เอาชนะผู้หญิงแบบนั้น มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

เทียบกับนั่น, คู่ต่อสู้ครั้งนี้เป็นแค่อีโง่ที่พึ่งผลงานของแมลง มากกว่านั้น, เธอเป็นเด็กเวร

แต่, แม้ว่าเธอเป็นเด็กเวร, ผมก็จะไม่แสดงความปราณี

「คู่ต่อสู้อยู่ในชั้นใต้ดิน มันดูเหมือนใจเธอเต็มไปด้วการสกัดกัน, ไม่มีหนี แล้วก็ー」

คามูโระ ฮิซูกิอย่างไรก็ตาม, ไม่มีแมลงฝังอยู่ในหัวใจเธอเหมือนคาซะฮานะ แทนนั่น, มันเป็นหนอนตัวกลมใหญ่อยู่ข้างในลำไส้เธอ

ถ้ามันมีอันตรายของการตายเฉียบพลัน, มันจะมีปัญหาถ้าตัวประกันตาย นั่นทำไมเธอใส่แมลงไปในเครื่องในแทน

「มันดูเหมือนเธอคิดว่าเธอได้เปรียบอย่างไม่พ่ายแพ้เพราะเธอมีตัวประกัน คุคุ, ชั้นหวังว่าใช้ตัวกระกันเป็นการขู่จะมีผลนะ」

เธอคิดว่าขู่จะมีผลต่อศัตรูที่บุกตรงๆแม้รู้ว่ามีตัวประกันเหรอ

ยังไงซะ, ทำเต็มที่นะ

ด้วยนั่นที่พูดー

「ริกกะ, ในบ้านนั้น ในสวนมีแมลงตัวใหญ่ที่ดูเหมือนด้วงกว่าง, และแมลงปอตัวใหญ่ที่มีปากเหมือนกรรไกรซุ่มซ่อนอยู่ จากนั้นอีกฝั่งของประตู, หนอนผีเสื้อคล้ายกับก่อนหน้านี้ เตรียมพร้อมอยู่ แต่, พวกมันไม่สามารถจัดการกับความเร็วของเธอได้ มันเป็นไปได้ที่จะจัดการกับมันด้วยแค่กระสุนตะปู ทำมัน」

「ค่ะ!」

ริกกะรับคำสั่งของผม, ริกกะตอบดังๆและวิ่งดั่งลม

จากนั้น, เธอยิงกระสุนตะปูจำนวนนับไม่ถ้วน

ด้วยการโจมตีที่พูดได้ว่ามันเป็นนรกของห่ากระสุน, แมลงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในสวน สกัดกันไม่ได้

ตาของริกกะจับแมลงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในสวน, โจมตีมันอย่างแม่นยำและแทงมันอย่างไม่ลดละ

มาถึงหนอนผีเสื้อที่อยู่ตรงข้ามประตู, ประตูได้ถูกเจาะโดยกระสุนตะปู เปลี่ยนเป็นรังผึ้ง จากนั้นระเบิดโดยไร้ความหมาย

น้ำสีเขียวและหนอนผีเสื้อตัวเล็กล่องลอยในความเศร้าโศก

มันเป็นการตายที่ง่ายและไร้ค่าเกินไป

แต่ยังไง, คู่ต่อสู้เป็นอีโง่

แมลงที่มีความสามารถที่จะทำให้คนบาดเจ็บได้เยอะ ถูกวางตำแหน่งไว้ข้างในประตู

พอแล้วเกี่ยวกับแมลงในสวน, ศัตรูคิดว่าผมจะเปิดประตูและเข้าไปข้างในอย่างโง่ๆเหรอ?

มากกว่านั้น, เธอให้ค่ากับผลงานเหรอ? เธอใช้แค่แมลงตัวใหญ่

เพิ่มเติมจากนั้น, ผมไม่เห็นอะไรที่ดูเหมือนจะเป็นกับดักข้างในบ้าน

เธอต้องมั่นใจเกินไปแน่

แมลงที่จับคามูโระ ฮิซูกิน่าจะไม่มีจิตใจ

คาซะฮานะอาจจะไม่นับแมลงไปคิดด้วย

แทนที่จะอย่างนั้น, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกตมัน

มันเป็นความสามารถทีคิดได้ว่าคงกระพันปรกติ แมลงโจมตี

นั่นทำไมเธอแค่เอ้อระเหยด้วยความสามารถนี้ แต่มันไม่มีวิธีใดเลยที่จะจัดการกับศัตรูที่เห็นมันได้

「มีแมลงฝังอยู่ในตัวของคามูโระ ฮิซูกิ แต่, อย่าถือมันแล้วเข้าไปข้างใน บางที, คามูโระ ฮิซูกิจะถูกช่วยถ้าเธอเคลื่อนไหวตามคำสั่งชัน แต่นั่นก็แค่โอกาสนะยังไงก็ตาม」

「ค่ะ!」

ริกกะตอบโดยไม่ลังเล

สีหน้าของคาซะฮานะขุ่นมัวไปครู่หนึ่งแต่ー

「ค่ะ」

เธอพยักหน้าแน่ๆ ด้วยสีหน้าที่แน่นๆ

「โอเค, ไปกัน」

เมื่อผมเริ่มเดิน, ริกกะที่นำหน้าพังประตู

ไม่มีความลังเลในการกระทำของเธอเลยซักนิด

เธอเข้าใจว่ามันจะไม่มีการสกัดกันถ้าผมไม่ได้พูดอะไร

การอ่านของริกกะถูกต้อง

ผู้ใช้แมลงหยุดการสกัดกั้นที่มากเกินไปของเธอ และไปที่ห้องชั้นใต้ดิน

เธอคิดว่าเธอจะไม่มีวันแพ้ตราบใดที่เธอยังมีคามูโระ ฮิซูกิอยู่ในมือ แต่ー