เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 83

ตอนที่ 83

「โอยูฮินฟาฟา ฟาฮิฟาฟาฟานฟัวฟูฟา?」

ริกกะที่บวมแก้มของเธอเหมือนกับหนูแฮมสเตอร์ ได้เข้ามาหาผมระหว่างที่ถืออาหารกระป๋องจำนวนมาก

ผมได้สั่งเธอให้กินทุกอย่างที่เธอหาได้ในบ้าน แต่ริกกะไม่ได้กินโดยไม่ได้คิดมาก

เธอกินอาหารกระป๋องที่มันกำลังจะหมดอายุ

เธอทำจากอะไรกัน?

「นี่ได้เริ่มมีปัญหาเล็กน้อย」

ผมตอบริกกะระหว่างที่ดูผู้ใช้แมลงสั่น ขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟา

ริกกะที่ยัดวัตถุดิบที่บรรจุไว้ในแก้มของเธอเหมือนหนูแฮมสเตอร์ กลืนมันลง จากนั้นทำสีหน้าแน่นๆขณะที่เธอมาหาผม

「ไม่มีปัญหาในการเติมพลังงานของเธอนะ?」

「มันโอเค ชั้นไม่ได้ใช้พลังงานมากขนาดนั้นวันนี้ แล้วก็, เราสามารถอยู่โดยไม่มีอาหารได้เป็นวันๆ, ชั้นสามารถใส่เต็มพลังได้โดยไม่ต้องเสริมพลังงาน ในสถานการณ์ปัจจุบันของเรา」

โอ้, เธออยู่ได้โดยไม่มีอาหารเหรอ?

เหตุผลที่เธอกินทุกอย่างที่ร้านอาหารเป็นเพราะพลังงานของเธอเกือบจะหมดแล้ว

เพราะผมเห็นนั้น, ผมคิดว่าริกกะมีการกินพลังงานที่แย่มาก แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น

มากกว่านั้น, เธอทำงานเต็มพลังได้ห้าวันโดยไม่ต้องมีการเสริม

「งั้น, เกิดอะไรขึ้น?」

มองผมอย่างน่ารักเหมือนลูกหมา, ริกกะถามในเสียงหวาน จากนั้นมองไปที่ผู้ใช้แมลง

มันแค่ชั่วครู่เดียวแต่สีหน้าของริกกะ ขณะที่เธอมองผู้ใช้แมลงคือหมานักล่าที่ดุร้าย แต่, สีหน้าของริกกะเมื่อตาเธอได้กลับมาที่ผมกลับเป็นลูกหมาที่น่ารัก

ริกกะที่ประจบผมแต่เธอไม่ได้ลดการป้องกันของเธอลง แม้แต่เสียววินาที

หลังจากที่เธอสู้กับผม, จากนั้นผู้ใช้แมลง, เธอได้มีประสบการณ์การเติบโตที่เสถียร

「คามูโระ ฮิซูกิ อาจจะทำให้ความสามารถที่มีปัญหาบางอย่างตื่น」

ริกกะกระตุกเมื่อผมพูดสิ่งนั้น

ริกกะหวั่นไหวแน่นอน แน่นอนว่า คามูโระ ฮิซูกิเป็นมาสเตอร์คนเก่าของเธอ, มนุษย์ที่เคยยื่นมือของเธอให้ริกกะ

แต่, ริกกะไม่สั่น แม้ว่าเธอสั่น, หัวใจของเธอไม่

เพราะทั้งหมดพี่สาวของเธอได้อยู่ข้างคามูโระ ฮิซูกิ

「ชั้นจะเตรียมการสำหรับการสกัดกั้น」

ริกกะพึมพำด้วยหน้าตาที่ดูซีเรียส, เธอได้ตัดสินใจที่จะสู้กับพี่สาวเธอทันที

เป้าหมายของคามูโระ ฮิซูกิคือผม จากนั้น, เธอได้ตัดสินความเป็นไปได้ที่พี่สาวของเธอจะมาที่นี่ด้วย

ผมรู้สึกมีความสุขเกี่ยวกับนั่นถ้าคามูโระ ฮิซูกิได้มาที่นี่กับหมาของเธอ, คาซะฮานะ, พวกเธอจะฆ่ากันเองอย่างแน่นอน

คาซะฮานะและริกกะ, พวกเธอทั้งสองคนจะไม่ถอย

「เราไม่ต้องการสกัดกั้น เพวกเราจะรับมันซึ่งหน้า」

「ไม่! ถ้านายกังวลเกี่ยวกับชั้น, งั้นนั่นจะเป็นความห่วงใยที่ไม่จำเป็น! เราได้พูดการร่ำลาของเราเสร็จเรียบร้อยแล้ว! ดังนั้น! ดันนั้น, ได้โปรดให้ชั้นรับมันเต็มๆ」

「ริกกะ」

「ชั้นเป็นหมาของมาสเตอร์! พี่สาวของชั้นคือหมาของฮิซูกิ! มันปรกติที่พวกเราสองคน จะปกป้องพวกนายสองคน! ไม่มีความแค้น! มันเป็นความสุขของหมาที่จะสู้เพื่อปกป้องมาสเตอร์ของพวกมัน!」

ริกกะได้เกาะอย่างสิ้นหวัง

ริกกะไม่มีความรู้สึกอิจฉาหรือปมด้อยกับพี่สาวของเธออีกต่อไป

เพื่อปกป้องมาสเตอร์ของพวกเธอ, พวกเธอจะสู้

แน่นอนว่า, คาซะฮานะก็เหมือนกัน

สองคนจะไม่ถอย พวกเธอจะสู้จนถึงแก่ความตาย

งั้นนั่นมันก็เป็นการเสียของ

「ช-ชั้นได้ถูกเห็น…」

สงสัยว่าจะกล่อมริกกะยังไง, ผู้ใช้แมลงได้พึมพำระหว่างที่สั่น ผลของมัน, ผมได้ดูในใจของเธอ

「คุห์」

ผมได้รู้สึกถึงผิวผมได้รู้สึกขนลุก, ความเย็นวาบที่แย่ได้วิ่งผ่านสันหลังของผม และเหงื่อเย็นได้ไหลออกมา

ผู้ใช้แมลงได้เสริมแมลงสู่คามูโระ ฮิซูกิ

ตาได้จับจ้องมาที่แมลงนั้น

ตาของคามูโระ ฮิซูกิที่ได้จับแมลงมองมาที่เรา

「ต-ตาแห่งสวรรค์เป็นตาที่เป็นกลาง, นั่นหมายถึงมันเปิดตาที่สาม ช-ชั้นได้อ่านมันในเอกสาร อ-อย่างไรก็ตาม, ชั้นไม่รู้ว่าตาที่สามคืออะไร ต-แต่, อย่างนั้นเหรอ? ช-ชั้นขอโทษที่ปล่อยให้นั่นเกิดขึ้น」

กอดตัวของเธอเอง, ผู้ใช้แมลงพึมพำขณะที่เธอสั่น พร้อมกับหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีด

ยังไงซะ, นี่มันอันตรายกว่าที่ผมคิดไว้มาก มันไม่ใช่ไม่มีเหตุผลสำหรับผู้ใช้แมลงที่จะบ้าไป

พวกเราได้ถูกมองดู

คามูโระ ฮิซูกิ ได้มองเราผ่านแมลง

คุคุ, ผมยอมแพ้

ผมได้บอกคามูโระ ฮิซูกิก่อนหน้านี้ ความสามารถของเธอนั้นเล็ก ผมรู้สึกว่าผมโดนโต้ตอบด้วยคำพูดเดียวกันอย่างสมบูรณ์

「ทามะมูชิ, ออกมาจากแมลงเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่, จิตวิญญานของเธอจะไม่รอด!」

คามูโระ ฮิซูกิมองผมผ่านตาของผู้ใช้แมลง

แม้ว่าผมทนมันได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่จิตวิญญานของผู้ใช้แมลงเชื่อมต่อกับแมลง ได้มองไปที่ตาของเธอตรงๆ

ผู้ใช้แมลงอนุญาตให้คามูโระ ฮิซูกิรบกวนจิตใจเธอผ่านแมลง แต่จิตวิญญานของเธอจะทรุดถ้านี่ดำเนินต่อไป

「ช-ชั้นพยายามอยู่ ชั้นทำมันแม้ว่านายไม่ได้บอกชั้น แต่ไม่ดีเลย ชั้นเลี่ยงจากตานั้นไม่ได้ ชั้นหนีจากตานั้นไม่ได้」

จับหัวของเธอด้วยสองมือ, ผู้ใช้แมลงพึมพำระหว่างที่สั่น

เหี้ย ใจของเธอได้ถูกจับ

นี่คือพลังของตาทิพย์เหรอ? มันไม่ใช่แค่มองแต่ยังก่อกวนจิตวิญญานด้วย?

「ทามะมูชิ! ใส่สติของเธอมาที่ชั้น!」

ผมพูดและรีบไปหาผู้ใช้แมลง, ผมคุกเข่าและจับไหล่ของเธอเพื่อให้เข้ากับดวงตาของเรา

「อา…อาาา…」

เหี้ย, รูม่านตาของเธอเปิดอย่างสมบูรณ์

ตาของเธอเปิดอยู่ แต่เธอไม่เห็นผม

「ทามะมูชิ! วิ่ง! ทิ้งทุกอย่างมาให้ชั้น!」

ผมตะโกนระหว่างที่เขย่าไหล่ของเธออย่างเข้มข้น

ไม่ว่าความสามารถของเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน, แม้ว่าเธอเป็นอมตะ, มันจะจบถ้าใจของเธอตาย

「ทามะมูชิ! เธอแค่กว่าชั้น! เธอขี้อายและชั่วราย! เธอเป็นขี้แพ้ที่เจ็บปวดที่ตกอยู่ในความมืดมิด! งั้น แสดงให้ชั้นเห็นว่าเธอวิ่งหนีได้สิ!」

ขณะที่ผมตะโกน, ผมได้มองผ่านหัวใจเธอจากนั้นคว้าสิ่งที่เธอเห็นมาโดยกำลัง

ตาดวงใหญ่ได้จ้องมาที่ผม

มีดวงตาอื่นนอกจากตาทั้งสองของคามูโระ ฮิซูกิ

ーซูซูฮาระ-คุง ♥

ผมได้ถูกเห็น ทุกอย่าง

ーโย่, ไม่ใช่ว่าตาของเธอได้พัฒนาอย่างดีเหรอ?

ผมได้ตอบคามูโระ ฮิซูกิผู้ที่เห็นผ่านความกลัวที่กินลึกทั้งหมด

ーนายกลัวชั้นเหรอ?

ーใช่

ーฟุฟุ ♥ อ้าา ♥ นายแข็งแกร่งกว่าใครๆทั้งหมดจริงๆ ♥

ーชั้นแค่เจ้าเล่ห์และไม่แฟร์

ーชั้นรักนาย

ーชั้นเกลียดเธอ

ーชั้นรู้

ーงั้นถอยไปหน่อยเป็นไง

ーชั้นรักนาย ♥

ーเธอฟังอย่างเชื่อฟังได้มั้ย?

ーนั่นทำไมชั้นยกโทษให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้

ーอ๋า? ฮ-เฮ้, อีเหี้ย, ไม่มีทางน่า

กระทันหัน, เหมือนทีวีได้ถูกปิด, ตาของคามูโระ ฮิซูกิได้หายไป

ระหว่างที่เกือบจะตัดออก, ผมได้เห็นสิ่งที่คามูโระ ฮิซูกิเห็น

จิ้ม, บางอย่างได้โดนหน้าอกผม และผมได้กลับมาสู่สติของผม

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

ผู้ใช้แมลงได้หล่นมาที่หน้าอกของผม, หายใจหยาบ ระหว่างที่สั่น

มันดูเหมือนจิตวิญญานของเธอไม่ได้ตาย

แต่, ผู้ใช้แมลงที่ได้ถูกดูโดยคามูโระ ฮิซูกิ

ทุกอย่างได้ถูกเห็น จนเธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอย่างพิเศษ

ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน, เธอรู้ว่าเธอจะพ่อยแพ้อย่างท่วมท้น

ในแง่หนึ่ง, ผู้ใช้แมลงได้ถูกฆ่าแล้ว

「ม-มาสเตอร์…」

ริกกะที่ยืนอยู่ข้างหลังผมถามอย่างไม่สบายใจ

「คาซะฮานะนั่นโอเค แล้วก็, คามูโระ ฮิซูกิจะไม่มาที่นี่」

คามูโระ ฮิซูกิหันสติของเธอไปจากผมและหันมันไปที่คนอื่นบางคน

「เธอจะไปหาอาซาฮินะ」

ความโกรธและความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังของผม

แทนที่จะเล็งมาที่ผม, เธอเล็งไปที่อาซาฮินะ

ไม่ว่าเธอมีพลังมากแค่ไหน, ในท้ายที่สุด คามูโระ ฮิซูกิー

「งั้นเธอก็หนีไปแบบนั้นเหรอ?」

ผมได้ขยะแขยงคามูโระ ฮิซูกิจากก้นบึ้งของหัวใจผม แต่ถ้าเธอท้าทายผมตรงๆ, งั้นผมมีเจตนาที่จะรับมัน

มันไม่สำคัญว่าเธอบ้าหรือไม่ ถ้าเธอได้มาตรงๆงั้นผมมีเจตนาที่จะรับรู้เธอ

มันเป็นอีกการคุยว่าผมจะรับเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อย, ผมมีเจตนาที่จะเผชิญหน้ากับเธอโดยตรง

แต่, เธอได้ไปสู่อาซาฮินะ

ผมไม่ชอบมันด้วยความหมายทุกอย่าง

มันไม่ใช่คู้ต่อสู้ที่ผมเอาชนะได้ ไม่มีพลังที่จะต่อต้านคามูโระ ฮิซูกิได้ตอนนี้ แต่, นั่นไม่สำคัญ

ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะกำจัดคามูโระ ฮิซูกิเลยซักนิด

แต่, ผมจะทำไม่ทัน แม้ว่าผมไล่ตามคามูโระ ฮิซูกิ, ผมจะทำมันไม่ทันเวลา

อาซาฮินะนั้นจะไม่มีอีกต่อไป จิตวิญญานของเธอจะถูกทำลายอย่างแน่นอน

เพราะผมจะทำมันไม่ทันเวลา, ผมควรจะทิ้งเธอ แต่ー

「ริกกะ, อยู่ที่นี่」

ผมได้ให้ผู้ใช้แมลงนอนอยู่บนโซฟา, ยืนขึ้นจากนั้นสั่งริกกะที่อยู่ข้างหลังผม

「ไม่มีวัน」

ริกกะตอบมันอย่างชัดเจน

「ชั้นสั่งให้เธออยู่ข้างหลัง หมาจะต่อต้านคำสั่งของมาสเตอร์เหรอ?」

「ใช่」

ริกกะพยักหน้าโดยไม่ลังเล

คามูโระ ฮิซูกิมีคาซะฮานะ

ถ้าริกกะมากับผม, ริกกะจะสู้กับคาซะฮานะอย่างแน่นอน

จากนั้น, บางคนจากพวกเธอจะตายอย่างแน่นอน

「เธอจะฆ่าพี่สาวของเธอนะ」

「อย่างที่คาดกับมาสเตอร์ มาสเตอร์มีเจตนาที่จะชนะกับฮิซูกิ」

เธอจะฆ่าพี่สาวของเธอ มันหมายถึงริกกะจะเอาชนะคาซะฮานะ จากนั้นมันหมายถึงว่าผมจะเอาชนะคามูโระ ฮิซูกิ ริกกะรู้สิ่งนั้น

「ริกกะ」

「ค่ะ!」

ผมหันกลับไปและเรียกชื่อของริกกะ, ริกกะมองขึ้นมาหาผม จากนั้นตอบ

「งั้น, เธอจะมากับชั้นไม่ว่าชั้นจะไปที่ไหน!」

ผมมองลงไปที่ริกกะจากนั้นถามเธอ

ริกกะเปิดตาของเธอกว้างจากคำพูดนั้นー

「ฟุฟุ, มาสเตอร์เข้มงวดมาก」

มีปัญหา, แต่เธอพูดมันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

เธอเข้าใจที่ผมหมายถึงด้วยสิ่งนั้น

มากับผมไม่ว่าผมไปที่ไหน

นั่นหมายถึงเธอต้องไม่มีวันตาย

เพราะ, เธอจะไม่สามารถตามผมได้ถ้าเธอตาย

「คำตอบเธออยู่ไหน?」

เมือผมถามเธอด้วยรอยยิ้ม, ริกกะแสดงหน้าตาที่มีปัญหา จากนั้นยิ้ม

「ช-ชั้นจะทำเต็มที่」

「ชั้นไม่อนุญาตคำตอบครึ่งๆกลางๆแบบนั้น」

「ปกป้องมาสเตอร์นั้นเหนือกว่าทุกอย่าง」

「จากนั้นอะไร? นั่นไม่ใช่คำตอบที่ชั้นรออยู่」

「เอ่ะเฮะเฮะ…ได้โปรดอย่ารังแกชั้น」

「ผิดตรงไหนที่รังแกหมา?」

มองลงไปที่ริกกะ ที่ยิ้มแม้ว่าเธอดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้, จากนั้นเธอส่งเสียงทางจมูก

「ชั้นต้องตอบจริงๆเหรอ?」

「ใช่」

ผมพยักหน้าไปที่ริกกะที่เอียงหัวที่ตาเปียกของเธอ

ถ้าเธอตอบ, ริกกะจะต้องตามผมไม่ว่าจะยังไง เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย

「งั้น, ชั้นจะหยุดเป็นหมาของมาสเตอร์」

ผมเล็ดถอนหายใจออกไปเพราะริกกะ แต่ผมดุเธอไม่ได้

ริกกะไม่รู้ว่าคามูโระ ฮิซูกิได้รับพลังไปมากแค่ไหน

ยังไงซะ, ผมก็ไม่รู้มันด้วย

แต่ผิวของริกกะ, ไม่, เธอรู้สึกมันด้วยสัมผัสอื่นของเธอ; การมองเห็น, การได้ยิน, การดมกลิ่น, รสชาติ, และการสัมผัส

ถ้าเธอสู้กับคามูโระ ฮิซูกิและจากนั้นคาซะฮานะ, มันยากที่จะรอดแม้ว่าเธอชนะ

งั้น, การตัดสินใจของริกกะอาจจะถูก

「มันรู้สึกเหมือนชั้นได้แพ้เธอเป็นครั้งแรก」

พูดสิ่งนั้น, ผมแปะหัวของริกกะจากนั้นลูบหัวของเธอ

ริกกะได้แก้มแดงหรี่ตาของเธออย่างดีใจเหมือนเธอจั๊กจี้จากการลูบหัวของผม

ริกกะพูดว่าเธอจะหยุดเป็นหมาของผม แต่เธอมีเจตนาที่จะทำตามคำสั่งของผมจนถึงท้ายที่สุด ไม่ว่าสถานการณ์มันจะสิ้นหวังแค่ไหน, เธอจะปกป้องผม จากนั้นเธอจะรอดชีวิต

แต่, เมื่อไม่อะไรที่สามารถทำได้, เธอจะไม่ลังเลที่จะตายเพื่อให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อ

เมื่อผมเห็นตาของคามูโระ ฮิซูกิ, พูดจากใจ ผมได้ยอมแพ้แล้ว ผมคิดมาตรการตอบสนองใดๆไม่ได้เลย ไม่ว่าผมจะใช้อะไร, ผมไม่เห็นอนาคตแต่เธอเห็นผ่านทุกอย่าง

แต่, ผมจะสามารถทำมันได้อย่างไรก็ไม่รู้

แต่, แม้ว่าเธอสูงกว่าผมไปมาก, ผมได้เข้าใจอย่างเต็มที่ว่าผมจะเป็นศัตรูกับบางคน ที่มีชนิดของความสามารถแบบเดียวกัน

มันเป็นความสามารถที่มีปัญหาจริงๆ

「ช-ชั้นจะไปกับนาย」

ผู้ใช้แมลงที่นอนอยู่บนโซฟาพูด ระหว่างที่พยายามที่จะยกตัวที่สั่นและซีดของเธอ

ーส-สาวคนนั้นเป็นสัตว์ประหลาดมากเกินไป ชั้นไม่อยากจะเกี่ยวข้องมากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่มันเป็นชั้นที่เคลื่อนไหวกับสาวนั่น ชั้นมั่นใจว่าเธอมีความแค้น งั้น, ความเป็นไปได้ที่จะรอดชีวิต โดยการไปกับชายคนนี้ที่ชื่อซูซูฮาระอาจเพิ่มขึ้น สาวคนนั้นถูกโปรยเสน่ห์โดยชายคนนี้

ผู้ใช้แมลงไม่ได้คิดว่าเธออยากจะช่วย แต่คิดว่าเธอจะรอดชีวิตได้อย่างไร

ตัวร้ายน้อยนี้, เลยความทึ่งไปอีก, มันรู้สึกสดชื่น

แล้วก็, เธอเป็นบางคนที่เคลื่อนไหวบนความรู้สึกที่จะได้หรือเสีย, เธอจะทรยศผมอย่างใจเย็นเมื่อเธอเสียเปรียบ แต่เธอจะไม่ทำเมื่อเธอได้เปรียบ

เธอง่ายต่อการใช้งานในบางความหมาย

「ถ้าเธออยากจะมา งั้นเธอไม่ต้องการการอนุญาตจากชั้น」

「ช-ชั้นอยากจะวิ่งหนีถ้าเป็นไปได้ แต่ชั้นรู้สึกเหมือนชั้นวิ่งหนีจากตานั้นไม่ได้ ชั้นจะมีปัญหาถ้านายไม่ได้ตั้งใจทำ นั่นทำไมชั้นจะให้นายยืมพลังของชั้น」

ผู้ใช้แมลงตอบผมด้วยรอยยิ้มที่เกร็ง

สามารถที่จะซ่อนเจตนาที่แท้จริงของเธอ ที่ใช้ผมสำหรับการรอดชีวิตของตัวเธอเอง, เธอได้ซื่อสัตย์มากจนผมทึ่ง

「นี่คือความจริงใจของตัวร้ายน้อยเหรอ?」

「ถ้านายรับมันอย่างนั้น งั้นปล่อยมันไว้แบบนั้นเถอะ」

ผู้ใช้แมลงยักไหล่ของเธอเมื่อผมถามเธอ

「มาสเตอร์ ชั้นเกลียดเจ้านี่」

ริกกะจ้องผู้ใช้แมลงจากข้างหลัง, จากนั้นเธอส่งเสียงที่ไม่พึงพอใจ

「ยังไงซะ, อย่าพูดนั่นกึ่งมนุษย์สาวน้อย ชั้นมีประโยชน์ มันดีกว่าที่จะมีของมีประโยชน์อยู่ข้างเธอนะ」

ผู้ใช้แมลงยิ้มให้ริกกะจากนั้นหัวเราะอย่างประชดประชัน ได้ยินคำพูดนั้น, ริกกะขมวดคิ้วของเธอ เพื่อแสดงความไม่พอใจ

สองคนนี้มีความเข้ากันที่แย่เมื่อมองผ่านๆ แต่มันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นอย่างไม่คาดคิด

ผู้ใช้แมลงมีความภาคภูมิใจที่สุด แต่ในความเป็นจริงนิสัยของเธอ ได้ให้ความสำคัญกับการรอดชีวิตมากกว่าความภาคภูมิใจของเธอ

「ทามะมูชิ ถ้าเธออยากจะเป็นพวกเรางั้นเธอต้องการความยินยอมจากริกกะ ถ้าเธอถามชั้น, ไม่ใช่ว่าเธอควรจะคุกเข่าเพื่อขอร้องเหรอ?」

ผู้ใช้แมลงได้พองอกของเธอจากคำถามของผม, เธอลุกขึ้นจากโซฟาและนั่งลงไปที่พื้น จากนั้น, เธอมองขึ้นไปที่ริกกะด้วยสีหน้าแน่นๆー

「สาวน้อย, นี่คือที่เธอเรียกว่ามารยาทของผู้ใหญ่」

พูดสิ่งนั้น, เธอได้คุกเข่าตรงหน้าริกกะโดยไม่ลังเล

ริกกะได้มองไปที่ผู้ใช้แมลง เธอค่อนค้างไม่พอใจแต่ตัวตนของริกกะโจมตีคนที่คุกเข่าอยู่ไม่ได้

「คิดยังไงล่ะสาวน้อยกึ่งมนุษย์! เธอได้เสียคำพูดของเธอจากโดเกสะที่สุดยอดนี้เหรอ?! ถ้าเธออยากได้มันชั้นสามารถเลียรูของก้นเธอได้นะ! หรือเธออยากจะเหยียบบนหัวของชั้น?! มา มา, เธอจะทำอยังไงสาวน้อยกึ่งมนุษ! ทำอย่างที่เธอต้องการเลย!」

ส่งเสียงหัวเราะระหว่างที่คุกเข่า, ผู้ใช้แมลงได้ชมตัวเธอเอง

มันเป็นครั้งแรกของเป็นที่เห็นบางคนเยินยออย่างสง่าผ่าเผย

ริกกะมองลงไปที่ผู้ใช้แมลง, เธอขมวดคิ้วของเธอโดยไม่พูดอะไร

เธอได้ขยะแขยงจนเธอพูดบ่นอะไรไม่ได้

「โอเค, งั้นไปกันเถอะ」

「อุมุ!」

「มาสเตอร์ถามชั้น! อย่าตอบสิ!」

ถอนหายใจ, ริกกะพูดคำวิจารณ์ของเธอสู่ผู้ใช้แมลงที่คุกเข่าอยู่

「สาวน้อย」

ถูกวิจารณ์โดยริกกะ, ผูใช้แมลงได้ส่งเสียงที่เบาระหว่างที่อยู่ในโดเกสะ, จากนั้นริกกะได้ตั้งท่าด้วยสีหน้าที่แข็ง

「ถ้าเธอไม่ถือมันงั้นมันโอเค ลองเหยียยบหัวชั้นดูสิ!」

ผู้ใช้แมลงพูดมันอย่างภาคภูมิใจระหว่างที่ได้โดเกสะต่อไป

ริกกะได้อยู่ในโหมดต่อสู้ชั่ววินาทีแต่ใจของเธอได้ถูกแซะออก, เธอมองผู้ใช้แมลระหว่างที่ซ่อนอยู่ข้างหลังผม

ยังไงซะ, ความกล้านั่นจำเป็นที่จะทิ้งความภาคภูมิใจ ในแง่หนึ่ง, ผู้ใช้แมลงเป็นผู้ใหญ่อย่างแน่นอน

แม้ผมรู้ว่าผมจะทำไม่ทันเวลา, ผมได้วิ่งไปสู่โรงเรียน

「มาสเตอร์! ชั้นควรจะนำหน้า!」

「ไม่」

「หยุดมันเถอะสาวน้อย มันสายเกินไปที่จะพลิกกระดานแม้ว่าเธอนำหน้า นอกจากนั้น, ตาทิพย์มันมีความเข้ากันที่แย่ที่สุด ต่อการเสริมกำลังกาย ตั้งแต่ทีแรก, มันดีเมื่อเธอเป็นเพื่อนกับมัน แต่ความสามารถนั้นคือศัตรูทางธรรมชาติของเธอ ถ้าเธอได้ต่อต้านเธอ นั่นคือตาแห่งสวรรค์ ไมจำเป็นที่จะต้องมองโลกในแง่ร้ายเพราะคู่ต่อสู้นั้นยากเกินไป」

เมื่อผมพยายามจะตอบริกกะ, ผู้ใช้แมลงตอบมันแทนผม

เธอได้ชอบการพูดจริงๆ ยังไงซะ, เธอไม่ผิด

「ชั้นไม่ได้บอกเธอ! ชั้นพูดกับมาสเตอร์อยู่!」

ริกกะได้โกรธผู้ใช้แมลงที่พูดโดยไม่ได้รับอนุญาต, เธอตะโกนใส่เธอ แสดงความไม่พอใจของเธอออกมา

「งั้นมีอย่างเดียวสำหรับเธอที่จะต้องทำ ฟังมันอย่างดีๆและอย่าพลาดที่จะฟังมาสเตอร์ที่เป็นสมบัติของเธอ มีแค่มาสเตอร์ของเธอที่มีความสามารถคล้ายกับตาแห่งสวรรค์ นั้นมีแนวโน้มที่จะสามารถจะต่อสู้กับมัน」

ริกกะคิ้วขมวดและดูเหมือนเธอกำลังจะบ่นผู้ใช้แมลง แต่เธอไม่ได้ตอบ

เธอคิดว่าคำตอบของผู้ใช้แมลงนั้นสมเหตุสมผล

เธอรำคาญที่จะเห็นด้วย เธอได้มองไปทางอื่นแล้วทำหน้ามุ่ย

ーทุกอย่างที่เธอพูดนั้นน่ารำคาญ ฉันเกลียดเธอจัง

ใจของริกกะบ่นระหว่างที่เธอเคือง

อย่างที่คาด มันไม่ใช่ความเข้ากันของริกกะและผู้ใช้แมลงนั้นแย่

มันพูดไม่ได้ว่าดีแต่มันก็ไม่แย่ด้วย

เพราะทั้งผม, ริกกะยังไม่ได้ตีผู้ใช้แมลง

แต่ー

สองคนวิ่งระหว่างที่มีผมอยู่ตรงกลาย ริกกะและผู้ใช้แมลงได้วิ่งอย่างราบรื่นแต่ผมได้ถึงขีดจำกัดของผมแล้ว

นอกจากริกกะ, ผู้ใช้แมลงเป็นพวกที่เพิ่มความแข็งแกร่งร่างกาย, ความสามารถค้นหา, และความสามารถโจมตีระยะไกล, สั้นๆก็คือ, เธออเนกประสงค์

พูดอีกอย่างคือ, ผมได้ช้าที่สุดในกลุ่มเรา

เพิ่มเติมไปจากนั้น, ผมได้อ่อนแอที่สุดเมื่อมันเป็นเรื่องของการต่อสู้ด้วยหมัด

มันรู้สึกไม่น่าพึงพอใจอย่างไรก็ไม่รู้

มาถึงโรงเรียน, พวกเราไปที่ข้างหลังของตึกโรงเรียนที่กำลังจะปิดลง, เราได้รีบเข้าไปในป่าและไปที่พื้นที่ว่างเปล่า

ภาพที่ผมเห็นー

「ชั้นไม่ชอบเธอ」

「อย่างนั้นเหรอ? งั้น? แต่ชั้นไม่สนว่าเธอเกลียดชั้นนะ」

สาวสองคนได้หันหน้าเข้าหากันและแลกเปลี่ยนการสนทนา อาซาฮินะ และ คามูโระ ฮิซูกิ

มากกว่านั้น, มันไม่ใช่แค่การสนทนา หน้าผากของพวกเธอได้โขกกันอยู่

หน้าผากของพวกเธอได้ดันใส่กัน, คามูโระ ฮิซูกิจองอาซาฮินะด้วยตาที่แดงก่ำ

ในอีกทางหนึ่ง, อาซาฺนะได้ดันหน้าผากของเธออย่างไม่สะทกสะท้าน แต่แสดงรอยยิ้มที่ไร้ความกลัว, เธอได้มองไปที่คามูโระ ฮิซูกิอย่างท่วมท้น

「ทำไมเธอ」

ดันหน้าผากของเธอ, จ้องไปที่อาซาฮินะ, คามูโระ ฮิซูกิด่าอาซาฮินะเหมือนเธอจะฆ่าเธอ

「อะไร?」

ถูกถามโดยคามูโระ ฮิซูกิ, อาซาฮินะดันหน้าผากของเธอและถามกลับ ด้วยท่าทางที่หยิ่งอย่างท่วมท้น

ถ้าให้พูดจากใจ, ผมไม่เข้าใจมัน

ทำไมอาซาฮินะถึงโอเค?

แม้ว่าผมใช้ความสามารถของผม, ผมไม่เห็นใจของอาซาฮินะและคามูโระ ฮิซูกิ บางที, คามูโระ ฮิซูกิได้ทำให้ความสามารถของผมใช้การไม่ได้

สั้นๆคือ, ความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิได้เอาชนะผมอย่างแน่นอน

แต่กระนั้น, ทำไมอาซาฮินะยังสงบหลังจากที่เห็นตาของคามูโระ ฮิซูกิ?

ทำไมเธอยังยิ้มได้? ทำไมเธอยังตรงๆได้อยู่?

「ส-สาวคนนั้นมันอะไรน่ะ? ทำไมเธอยิ้มได้เมื่อมองตรงไปที่ตานั้น? เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นอีโง่」

ผู้ใช้แมลงเข้าใจมันไม่ได้เหมือนผม, เธอถามผมระหว่างที่สั่นในความสับสน

「ซูซูฮาระ-ซามะ」

ตกใจจากเสียงที่ผมได้ยิน, คาซะฮานะได้ยืนอยู่ตรงหน้าผม

คาซะฮานะได้มองขึ้นมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่รำลึกความหลัง เหมือนกับเราไม่ได้เจอกันเป็นปีๆ

「ซูซูฮาระ-ซามะ, ขอบคุณมากค่ะ ฮิซูกิ, นายของชั้นในที่สุดได้ตัดสินใจจะเผชิญหน้ากับตัวเธอเอง เพื่อที่จะให้ได้นาย, เธอได้ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับตัวตนที่เธอต้องเอาชนะคนเดียว ทุกอย่างนั้นต้องขอบคุณซูซูฮาระ-ซามะ」

เสียงและรอยยิ้มที่สงบ

เผชิญหน้ากับตัวเธอเอง? เผชิญกับมันคนเดียว?

คาซะฮานะพูดถึงอะไรอยู่? ดวยพลังปัจจุบันของคามูโระ ฮิซูกิ, มันควรจะง่ายที่จะทำให้ใจของทุกคนทรุด และรับผมไป

ไม่จำเป็นสำหรับการเผชิญหน้า

「เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไป เธอคิดว่ามันปรกติที่ซูซูฮาระ-คุงจะอยากได้เธอ เธอเชื่อว่าซูซูฮาระ-คุงนั่นอยากได้เธออย่างชัดเจน ทำไมเธอเห็นแก่ตัวและหยิ่งมาก?」

คามูโระ ฮิซูกิ พึมพำระหว่างที่จ้องอาซาฮินะ

「อะไร?」

ไม่เป็นผลโดยการจ้องของคามูโระ ฮิซูกิ, ในความเป็นจริง, อาซาฮินะได้ส่งเสียงทางจมูกเหมือนกับเยาะเย้ยเธอ ขณะที่เธอดันหน้าผากของเธอ

「เธอเป็นอีโง่เหรอ? ทำไมชั้นเห็นแก่ตัวและหยิ่ง? ชั้นรู้ว่าเธอรักซูซูฮาระ-คุง แต่เธอเห็นมั้ย, ไม่จำไม่ได้ว่าขอให้ซูซูฮาระ-คุงมาชอบชั้น ซูซูฮาระ-คุงได้ตกหลุมรักชั้นอย่างเห็นแก่ตัว แล้วข่มขืนชั้น ในกรณีของชั้น, มันเป็นความรำคาญสำหรับคนอื่น ชั้น-ไม่-เคย-พูด-ว่า-ชั้น-อยาก-ให้-เค้า-มา-ชอบ-ชั้น!」

แสดงรอยยิ้มที่ไร้ความกลัว, อาซาฮินะพูดด้วยความหยิ่งและความเย่อหยิ่งที่ท่วมท้น, เธอบังคับหน้าผากของเธอสู่คามูโระ ฮิซูกิ

「คุห์」

คามูโระ ฮิซูกิครวญ, ดันหน้าผากของเธออย่างสิ้นหวังแต่ได้ถูกดันกลับไปอย่างช้าๆ

「น-เน่-ซัง เน่-ซัง, ทำไมพี่ยิ้มล่ะ?」

ริกกะที่ไม่เข้าใจสถานการณ์เหมือนเรา, ถามคาซะฮานะด้วยเสียงที่สั่น

「เอ๋? ทำไมเธอถามล่ะ? ไม่ใช่ว่านั่นชัดเจนเหรอ…」

คาซะฮานะมองขึ้นมาที่ผมจากนั้นมองริกกะที่เอียงหัวของเธอ

จากนั้นー

「นั่นเป็นเพราะฮิซูกิดูเหมือนจะสนุกอยู่」

เธอพูดระหว่างที่หัวเราะอย่างมีความสุข

สนุก? นั่นเหรอ?

「ถ้าเธออยากได้ซูซูฮาระ-คุงงั้นก็ไปเอาเค้าซะสิ ชั้นไม่ถือ เพราะชั้นไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าชั้นอยากได้ซูซูฮาระ-คุงเลยซักนิด เค้าแค่โหยหาฉัน โดยไม่ได้รับอนุญาต และไล่ตามฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต」

อาซาฮินะดันคามูโระ ฮิซูกิอย่างช้าๆ, เธอได้พ่นคำพูดออกมาโดยไม่ลังเล

「อย่ามาล้อเล่นกับชั้นนะ! เธอแค่หยิ่งผยอง」

คามูโระ ฮิซูกิตะโกนแล้วดันหน้าผากของเธอ และเธอได้ถอยอย่างรวดเร็ว จากนั้น, เธอได้ยกมือขวาของเธอและเหวี่ยงมันอย่างรวดเร็ว

แก้มของอาซาฮินะรับฝ่ามือของเธอ

เสียงที่แห้งได้ดังก้อง, ผ่ามือที่ถูกรับโดยแก้มของอาซาฮินะได้เหวี่ยงลงไป

อาซาฮินะเซ แต่, เธอได้เช็ดมุมของริมฝีปากเธอด้วยหลังมือของเธอ, มองขึ้นไปแล้วยิ้ม

「เธอทำมันแล้ว ดีมาก ชั้นจะรับเธอไว้」

อาซาฮิที่ได้ถูกตบโดยคามูโระ ฮิซูกิอย่างแรง ได้ยกมือขวาของเธอ

เธอเล็งไปที่แก้มของคามูโระ ฮิซูกิ จากนั้นเหวี่ยงมันลงไปอย่างแรง

แต่การตบของเธอตัดอากาศ

คามูโระ ฮิซูกิถอยเพื่อหลบการตบของอาซาฮินะ

ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังผม

มันไม่ใช่แค่ความเย็นวาบ ความเย็นวาบที่ทนไม่ได้ด้วยความสุข

คามูโระ ฮิซูกิถอยด้วยเหงื่อที่ไหลลงแก้มของเธอ

อาซาฮินะนั้นไร้การป้องกันตรงหน้าของคามูโระ ฮิซูกิ

「มีอะไรล่ะ? ชั้นตีเธอ งั้นมันเป็นตาของเธอต่อ」

อาซาฮินะที่กดคามูโระ ฮิซูกิ เปิดตาของเธอกว้าง, ยกปากของเธอจากนั้นส่งเสียง, หัวเราะจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

ตาของอาซาฮินะ จ้องไปตรงๆที่คามูโระ ฮิซูกิ ไม่ว่ายังไง

ตาของคามูโระ ฮิซูกิได้สั่น, เธอถอยระหว่างที่สั่น, อาซาฮินะได้เดินไปข้างหน้าแล้วกด

「ธ-เธอไม่ได้ เธอไม่ได้ตีชั้นเลยซักนิด ชั้นได้หลบมันー」

「งั้นอะไรล่ะ? ชั้นตีเธอ มันไม่สำคัญว่ามันโดนหรือไม่ นี่คือกฏของการแลกเปลี่ยน ชั้นตีเธอแล้วแน่นอน มันเป็นตาของเธอต่อไป」

ฝ่ามือของอาซาฮินะได้ตัดอากาศ คามูโระ ฮิซูกิหลบมัน

ไม่, ผมควรจะพูดว่าเธอวิ่งหนี?

แต่, อาซาฮินะที่บอกว่าเธอได้ตีคามูโระ ฮิซูกิ คะยั้นคะยอให้เธอตีกลับ

「ถ้าเธอยากจะวิ่งหนี งั้นวิ่ง ชั้นจะไม่บอกซูซูฮาระ-คุงว่าเธอได้ถอยไป เธอควรจะแค่ทำสิ่งที่เธอต้องการ ด้วยความรู้สึกของเธอ」

「ง-งั้น, ทำไมเธอถึงกันชั้น…」

คามูโระ ฮิซูกิถามอาซาฮินะกลับ ได้ยินสิ่งนั้น, อาซาฮินะบังคับหน้าผากเธอไปสู่คามูโระ ฮิซูกิและดันมัน

「อย่ามาเล่นบทโง่น่า ตอนนี้, มันเป็นตาของเธอต่อแล้ว」

อาซาฮินะแค่เดินหน้า และคามูโระ ฮิซูกิได้ถอยหลังภายใต้แสงจันทร์

มันชัดเจนสำหรับทุกคนว่าใครเหนือกว่า

โอ้ผมเข้าใจแล้ว, ผมคิด

แม้ว่าเธอสามารถเห็นผ่านเหตุการณ์ทั้งหมด, ไม่มีอะไรที่เธอทำได้ถ้ามันไม่มีความลังเลใดๆ

แม้ว่าอนาคตคือความสิ้นหวัง, อาซาฮินะได้เดินหน้าต่อไป, เธอได้เหยียบย่ำความสิ้นหวัง และเล็งไปที่อนาคต

ไม่ว่าวิธีไหนที่คามูโระ ฮิซูกิใช้, อาซาฮินะจะไม่มีวันสั่นไหวและแค่ดันไปข้างหน้าต่อไป

「ไม่ว่ามันจะน่าทึ่งขนาดไหน, มันไม่เคยอเนกประสงค์?」

ชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ ยังไม่ได้ถูกตัดสินไปแล้ว

ทุกคนในที่นี้คิดอย่างนั้น

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord