เอ็กซ์เรย์เป็นมากกว่าที่ฉันคิด - ตอนที่ 86

ตอนที่ 86

TLN มีการเปลี่ยนคนแปลจากทางฝั่งภาษาอังกฤษ อาจมีข้อผิดพลาดเยอะเพราะทางนั้นก็แปลผิดเยอะเหมือนกัน เช่นบุคคลที่ 1 เป็นบุคคลที่ 2 ทำกลายเป็นไม่ทำ ขออภัยในความผิดพลาดล่วงหน้าด้วยครับ

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

นั่งบนกล่องแทนที่จะเป็นเก้าอี้ในห้อง, ผมมองอาซาฮินะที่นอนอยู่บนโต๊ะ

ประมาณสองชั่วโมงได้ผ่านไปแล้ว? ตัวของอาซาฮินะ, ที่กระตุกอย่างรุนแรง, ยังไม่ได้ถูกซ่อมแซมไปกว่าครึ่ง

มันเป็นไปได้ที่จะยืนยันตัวของอาซาฮินะ ด้วยความสามารถ, แต่แมลงของการซ่อมแซมตัว ที่อาจจะทำงานอยู่ ไม่สามารถยืนยันได้

มันอาจจะเป็นแมลงตัวเล็กที่ผมยืนยันไม่ได้แม้แต่จะเป็น “ตา” ของผม

แต่นี่ในสองชั่วโมง? ผมได้ยินว่ามันจะใช้ครึ่งวัน, แต่เมื่อผมได้รู้สึกมันจริงๆ, ผมรู้สึกกังวลเกี่ยวกับความช้าในการซ่อมแซม

ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร, แต่ผมคิดว่าการตัดสินใจที่จะใช้มันนั้นถูกต้อง

อัตราการซ่อมแซมแน่นอนว่าจะมาช้าก่อนการรักษา

ถ้าผมไม่ได้ใช้แมลงรักษาชีวิต, อาซาฮินะอาจจะตาย

แต่แม้อย่างนั้น, มันเทียบเท่ากับความมหัศจรรย์เพราะการบาดเจ็บที่มัน “รักษาไม่ได้” จะถูกรักษาอย่างสมบูรณ์

ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน, คุณเห็นได้ว่าการรักษาของหนอนและการรักษาสิ่งผิดปรกติที่ใช้แมลงนั้นดีเพียงใด

เมื่อผมลดสายตา, ยืนอยู่ข้างผมจนถึงตอนนั้น, ริกกะที่จ้องอาซาฮินะเหมือนผม ได้เอนอยู่กับเข่าผมด้วยเข่าเธอตั้งอยู่กับพื้น, ทำให้กลายเป็นเด็กหลับที่น่ารัก

ก่อนการต่อต้ามแมลง, มันดูเหมือนจะมีความหมาย, แต่มันดูเหมือนเธอค่อนข้างเหนื่อย

มันเป็นไปได้ที่จะรักษาร่างกาย, แต่มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูใจที่โทรม

“พี่สาวเธอเท่มาก”

คามูโระ ฮิซูกิจากไป, ด้วยการหนุนจากคาซะฮานะหนุนคามูโระ ฮิซูกิ, ไม่มองย้อนกลับมา หลังที่เล็ก, งดงาม อาจจะถูกสลักในใจของริกกะ

คามูโระ ฮิซูกิพูดว่าเธอจะกลับมาอีกครั้ง,แต่ผมคิดว่านั่นเป็นความภาคภูมิใจของคามูโระ ฮิซูกิ

เธอไม่โผล่มาหน้าผมอีกต่อไป ผมมองหลังของเธอและคิดอย่างนั้น

และมันก็ยังหมายถึงการแยกกันของริกกะและคาซะฮานะ

การแยกกันตลอดการของพี่สาวน้องสาวที่รอดชีวิต

「ทั้งพี่สาวคนโตะและน้องสาวคนเล็ก ไปติดกับเด็กมีปัญหา」

ทันคามูโระ ฮิซูกิและผมไม “ดี”

แต่คามูโระ ฮิซูกิต้องการคาซะฮานะ, และผมต้องการริกกะ

“ยังไงซะ, คามูโระ ฮิซูกิมีแค่คาซะฮานะ, แต่ชั้นมีมารินะและยูกะ แต่ชั้นจะไม่ปล่อยเธอหรอก”

หัวของริกกะที่หายใจอย่างน่ารัก, ได้ถูกลูบโดยคำพึมพำ

「นายจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเลยเหรอ?」

เมื่อผมหันสายตาไปที่เสียงที่ผมได้ยิน, ทามะมูชิได้ยืนอยู่ตรงหน้าประตูของทางเข้าห้องใต้ดิน

「ชั้นอยากให้นายมาที่ห้องสมุด, แต่ยังไงซะ, ชั้นไม่มีเวลา」

ผู้ใช้แมลงที่หัวเราะบางสิ่งแบบนั้นได้เข้ามาหาด้วย โตะโกะโตะโกะ

「ดูเหมือนจุดอ่อนของเธอจะไม่ใช่จุดอ่อน」

ผู้ใช้แมลงที่ตอบสนองด้วย “ปิกัน” เมื่อผมถาม ดังนั้นถึงผู้ใช้แมลงที่เดินเข้ามาหาผมแบบนั้นโดยไม่หยุดยืน

เครื่องในที่ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนได้ถูกนำออกจากผู้ใช้แมลงแล้วลืมไว้ที่บ้านผม

มันดูเหมือนว่าระยะนั้นเกี่ยวข้องจากเรื่องของผู้ใช้แมลง, และผู้ใช้แมลงควรจะตาย และไปดูทีที่มันอยู่ มันเพื่อพูดว่ามันเป็นความเข้าใจผิดของผม

「ชั้นอยากจะคุยเกี่ยวกับมัน บอกตามความจริงแล้ว สภาวะร่างกายมันดีอย่างประหลาดเมื่อเครื่องในได้ถูกนำออก และผู้ใช้แมลงใช้มันเพื่อควบคุมแมลง

ชั้นสามารถไหลเวียนพลังพิเศษในตัวและปรับแต่งมัน, แต่การไหลเวียนของมันทำได้อย่างราบรื่น มันดูเหมือนการสะดุดที่อยู่ในการไหลเวียนได้หายไป」

「เฮ๋ห์」

เครื่องในที่ผมคิดว่าเป็นจุดอ่อน, ไกลจากจุดอ่อน, มันเป็นสิ่งที่ขัดขวามความสามารถของผู้ใช้แมลง

ถ้าเป็นอย่างนั้น, ส่วนหนึ่งของสมองมันที่มันต่างจากส่วนปรกติมันระงับความสามารถด้วยมั้ย? งั้น, ผมควรจะตัดมันมั้ย?

แต่ยังไงก็ไม่รู้, มันดูเหมือนมันดีกว่าที่จะไม่ตัดส่วนปรกติและส่วนที่แปลกของสมอง

ยังไงก็ไม่รู้

「และชั้นก็ไม่เก่งในการควบคุมแมลงๆเล็กๆอย่างละเอียดอ่อน, แต่ผลงานของการทำงานได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ชั้นได้ลองแล้ว, แต่มันไม่ต้องสงสัย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดธรรมดาแล้ว เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกระทันหัน, ในระหว่างที่ชั้นเจอนาย」

ผู้ใช้แมลงพูดที่ผมพึมพำในใจก่อนหน้านี้ออก

「สิบต่อหนึ่ง, ชั้นว่าเหตุก็คือนาย นั่นทำไมชั้นอยากจะถามนายมากมายเกี่ยวกับความสามารถของนาย มันเป็นไปได้ว่าความสามารถของนายหายากมาก」

ผู้ใช้แมลงที่ยืนอยู่ข้างผมที่นั่งอยู่บนกล่องได้ถามด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

โอ้, มันเป็นความสามารถที่ลามกป่าว? มันจะดีที่สุดถ้ามันเป็นความสามารถที่จะไม่แพ้ใคร แม้ว่าคุณจะนิสัยไม่ดีแค่ไหน

ในฐานะการล้อเล่น, ไม่มีความลังเลในเสียงและหัวใจ ผมหาเยอะ และมันดูเหมือนจะมีความมั่นใจ

「แต่มันไม่มีไหวพริบถ้าจะไปขวางทางผู้ชายที่มองผู้หญิงที่เขารัก」

ผู้ใช้แมลงหัวเราะเมื่อพูดอย่างนั้นและใส่ผ้าห่มซึ่งอยู่ในมือมาบนไหล่ของผม

เฮ้, ตอนนี้…เธอพูดอะไร?

「ใครอยู่ในความรักกับใคร?」

「มันดี, ไม่ใช่เหรอ?」

ผมจ้องผู้ใช้แมลง, แต่ผู้ใช้แมลงตบไหล่ผมพร้อมหัวเราะ

อย่าโง่น่า ผมไม่ได้อยู่ในความรักกับอาซาฮินะ มันเป็นความเข้าใจผิดครั้งใหญ่

「มันไม่ดีเลย เงี่ยหูให้ดี, ฟังชั้น ชื่อชอบมองอาซาฮินะ ชั้นชอบหน้าของอาซาฮินะ นอกจากนั้น, ชั้นไม่สนใจ, และชั้นไม่ได้ตกหลุ่มรัก ชั้นแค่อยากอยู่ในอารมณ์ที่อยากเห็นหน้าเธอขอร้องการให้อภัย」

「ใช่ ใช่, ชั้นเข้าใจ」

เธอได้ยินคำอธิบายของผม, และผู้ใช้แมลงยักไหล่ ทึ่งระหว่างพยักหน้าว่าใช่

เธอไม่เข้าใจ

ยังไงซะ, มันโอเค เพราะมันดูเหมือนจะยืนยันการตรงกันข้ามถ้าพูดมากเกินไป

ผมตีมือของผม สิ่งที่เราต้องทำคือรอ ผมทำอะไรไม่ได้, ถ้าสภาพเปลี่ยนกระทันหันด้วยนี่ การรักษามันสมบูรณ์โดยไม่มีอะไร, และมันดีถ้าเธอตื่น

「ชั้นคิดว่าเธอจะล้อชั้น」 ระหว่างที่พึมพำด้วยสีหน้าที่ซีเรียส, ผมพึมพำเงียบๆ

มันยังไม่นาน, แต่บรรยากาศมันค่อนข้างต่างไปจากเมื่อเราเจอกันและตอนนี้

บางนี่ “ตรงนี้” คือภาพลักษณ์ดั้งเดิมของผู้ใช้แมลง

「ทำไม่เธอทำเรื่องแบบนั้น? ทำไมมันโอเคที่จะขายชีวิตของผู้คน, และเธอเล่นกับมันมั้ย?」

เมื่อคิดถึงตัวตนดั้งเดิมของผู้ใช้แมลง, มันไม่มีเหตุผลเพราะเธอดูเหมือนว่าจะไม่ได้เล่นอยู่

「เพราะชั้นไม่ชอบมัน」

「อะไร?」

「ตาที่ดื้อด้านของลูกสาวกึ่งมนุษย์นั้นน่ารังเกียจ ชั้นไม่ชอบตานั้นที่บอกว่าเธอจะไม่มีวันทรยศมาสเตอร์ ชั้นคิดว่าชั้นจะทรยศนายถ้าชั้นถูกต้อนจนมุม ดังนั้น, เธอได้เล่น ผลของมัน, นี่ก็เหมือนกัน」

ผู้ใช้แมลงพูดเหมือนสิ่งที่อยู่ในใจ, โดยไม่ได้ซ่อนอะไร

「ชั้นอยากจะรู้สึกปลอดภัย เมื่อชั้นเห็นลูกสาวกึ่งมนุษย์วิ่งหนีเพื่อชีวิต, ชั้นอยากจะคิดว่าชั้นไม่ใช่คนที่อ่อนแอ หัวเราะสิ」

และ, เธอส่งเสียงทางจมูกและหัวเราะเมื่อพูดอย่างนั้น

「นายไม่หัวเราะครั้งนี้?」

ผู้ใช้แมลงที่เอียงหัวของเธออยากลึกลับมองผมที่ไม่หัวเราะ และมองหน้าผมด้วยตาที่มองขึ้นมา

「โอ้, มันไม่ได้น่าสนใจเป็นพิเศษน่ะ」 เขาพูด

มันคือองค์กรปกป้องธรรมชาติ? องค์กรที่ผู้ใช้แมลงพยายามจะเข้าไปเป็นส่วนร่วม เหตุผลที่ว่าทำไม 《ใครบางคน》ตัดสินว่าผู้ใช้แมลงไม่เหมาะสม ถูกเข้าใจได้อย่างไรก็ไม่รู้

คนนี้ซื่อตรงเกินไป

ปกป้องธรรมชาติ ตราบใดที่คุณได้ยินเรื่องราวของผู้ใช้แมลง, คุณสู้กับศัตรูเพื่อปกป้องบางสิ่งบ่อย ดัวยองค์กรแบบนั้น, มันจะมีงานที่สำเร็จอย่างสะอาจไม่ได้

แม้ว่ามันคือศัตรู, มันไม่จำเป็นต้องเป็นคนร้ายเสมอไปเพราะมันเป็นความสะดวกในการปกป้องธรรมชาติ ในท้ายที่สุด

ล้างบางศัตรู ถ้าคำสั่งแบบนี้ได้ลงมา, ถ้าศัตรูเป็นเด็กล่ะ? ถ้าคุณได้ทำบาปและใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวังเพื่อสนับสนุนเด็ก?

แม้ว่าเด็กไม่ได้ผิด, ความตั้งใจของคนที่ไม่เป็นมิตรจะสานต่อ, และมีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นกองกำลังใหม่

ดังนั้น, มันจะไม่สนุกที่จะได้รับคำสั่งให้ล้างบางทั้งหมด

เมื่อฉันได้ยืนอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ฉันจะสามารถทนการใช้แมลงได้มั้ย? เป็นไปได้มั้ยที่จะคิดถึงเด็กที่ไร้เดียงสา โตขึ้นมาแล้วจะไม่เป็นมิตร และฆ่าพวกเขาเพื่อลบความอันตราย?

บางที มันอาจจะเป็นไปไม่ได้

มันไม่ใช่อาชีพที่ควรจะมีความฝันหรือความหวัง, แต่มันจำเป็นที่จะต้องทำมันอย่างในเย็น แม้ต้องทำงานสกปรก เพื่อปกป้องเป้าหมายที่เป็นสิ่งมีค่า

“ความหวาน” หรือ “ความอ่อนโยน” นั้นไม่มีประโยชน์ในงานต่อสู้ ไม่, แทนที่จะอย่างนั้นมันรบกวน เพราะความหว่านและความอ่อนโยน, มันอาจจะมีกรณีที่เพื่อนจะกลายเป็นผู้เสียสละ

มัน “ถูก”, ไม่ใช่เหรอ?

「ชั้นอยู่ในห้องสมุดชั้นบน ชั้นอยากให้นายเรียกชั้นถ้ามีอะไร, แต่ชั้นทำอะไรไม่ได้ถ้ามันแย่มาก」

「โอ้」

「-ชั้นขอโทษ」

「เธอไม่ได้ขอโทษ อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย」

อย่าถึง ที่คำพูดของผม, ผู้ใช้แมลงยิ้มอย่างบางๆ และ, เธอไม่ได้พูดอะไรอีก, และเธอออกจากห้องใต้ดิน

ผมไม่เห็นริกกะ

ยกเว้นผู้ใช้แมลงจะกัด, ริกกะไม่ตอบสนองเลยซักนิดจนกว่าเธอจะออกไปจากห้องใต้ดิน

แม้ว่าเธอหลับ, สัมผัสทั้งห้าของริกกะ ตอบสนองได้อย่างดีกับความไม่เป็นมิตร, และเธอแน่นอนว่าต้องขยับเพื่อตั้งท่าสู้ทันที

แต่เธอหลับอยู่

「มันน่าเบื่อ, ไม่ใช่เหรอ?」

ผมได้หวังว่าจะขุดกลับและมีความสุขกับแผลทางใจของผู้ใช้แมลง, แต่ในกรณีนั้นมันแค่ผี

เพราะเธอได้หมกมุ่นอยู่กับการใช้ชีวิตและเธอดูเหมือนจะสนใจ, และมันเป็นความต้องการเมื่อตาย, และมันไม่น่าสนใจแม้ว่าเธอถูกรังแก

และ…

「ถ้าอาซาฮินะได้ถูกช่วย, ชั้นติดค้างเธอ」

ผมขอความช่วยเหลือจากเธอ, และเธอตอบมั้น และถ้าอาซาฮินะได้ถูกช่วย, ผมจะติดค้างมันกับเธอ

มันเป็นความกังวลของผมที่จะคืนหนี้ ผมไม่มั่นใจว่าจะต้องทำอะไรในอดีต

อย่างแรก, ผมคืนหนี้, และเมื่อมันสำเร็จ ผมจะรังแกเธอและเล่น

ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับผม มันไม่สำคัญว่าเธอคิดยังไง

<> <> <>

สามชั่วโมงได้ผ่านไปหลังจากการรักษาอาซาฮินะได้เริ่ม

การซ่อมแซมดีเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี แม้ยั้งพูดไม่ได้ว่ามันรักษา เป็นสัดส่วนกับสิ่งนั้น, การตอบสนองของอาซาฮินะ เข้มข้นมากขึ้นไปอีก

เธอดูเหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในร่างกายมนุษย์อย่างที่ผู้ใช้แมลงพูด

หนวดได้ดูดทั่วทั้งตัวของอาซาฮินะ, ตราบใดที่ผม “เห็น” ผมได้จับจุดอ่อนอย่างแม่นยำ บนนั้น, รอยพับตรงหูดที่ปลายของหนวดดูเหมือนจะสามารถสั่นและดูด ในการเพิ่มตัว, มันยื่นสิ่งที่เหมือน “ลิ้น” จากข้างในหนวด และมันดูเหมือนมันกินของเหลวที่สกปลกที่มันออกมาจากน้องหนู

อาซาฮินะนั้นผิดสำหรับจุดอ่อนในทั้งตัวของเธอ, และได้ทรมาน กระตุกอย่างรุนแรง มันเห็นง่ายๆว่าความรู้สึกดีมันมีควาดไหน เพราะมันได้สร้างการตอบสนองที่รุนแรง ในสภาพหยุดการเคลื่อนไหว

นั่นก็สิ่งหนึ่ง

ถ้าคุณกินน้ำลื่น, ผมคิดว่ามันจะแน่นอนที่จะใส่หนวดเข้าไปในช่องคลอด

แม้ตัวอ่อนดูดน้ำลื่นด้วยหนวด, มันไม่ได้พยายามจะใส่หนวดเข้าไปในน้องหนู

ไม่เหรอ?

ถ้าผมคิดถึงอะไรแบบนั้น, วิสัยทัศน์ผมได้บิดเบี้ยว

-อะไร?

ผมได้ถูกโจมตีด้วยวิสัยทัศน์ที่บิดเบี้ยวของ “ความสามารถ” แทนที่จะเป็นวิสัยทัศน์จาก “ตา”

ข้อมูลที่เข้ามาในตานั้นปรกติ, แต่ข้อมูลที่ได้จาก “ความสามารถ” นั้นไม่ปรกติ ความรู้สึกถูกทำให้บ้าเพราะสิ่งนั้น, และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะติดสินแม้แต่ว่าผมยืนหรือนั่งอยู่

ผมใช้ความสามารถมากเกินไป? ผมได้เหนื่อยเหรอ?

โอ้,…

ผมคิดว่าผมจะเห็นริกกะ, แต่ตาผมซีดไปและผมไม่เห็นว่าริกกะอยู่ที่ไหน

เธอได้พิงเข่าผมอยูและเธอหลับ, ดังนั้นถ้าผมยืดมือไป เธอจะอยู่ที่นั่น

「โอ้？ 」

“วิสัยทัศน์” ได้กลับมากระทันหัน

แม้ว่ามันไม่ปรกติตอนนี้, วิสัยทัศน์จาก “ตา” และ “ความสามารถ” กลับเป็นปรกติ

.

นี่มันอะไร?

“วิสัยทัศน์” ปรกติ, แต่สถานการณ์ไม่ปรกติ

บริเวณที่ล้อมรอบเป็นกำแพงสีขาว มองขึ้นไปบนโคมระย้าที่งดงาม ถ้าคุณดูที่นั่นมันมีพรมสีแดง

คุณสามารถเห็นสิ่งที่เหมือนระเบียงได้ที่ปลายของหน้าต่างบานใหญ่ และพระจันทร์ดวงใหญ่สมบูรณ์แบบไปกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

「ตลก」

สถานการณ์มันผิดปรกติมากเกินไป, และมันค่อนข้างเท่

ผมได้อยู่ในชั้นใต้ดินของบ้านผู้ใช้แมลง แต่ “ที่นี่” แน่นอนว่าไม่ใช่ชั้นใต้ดิน งั้น, คุณย้ายพื้นที่ในทันทีได้ยังไง?

ไม่, มันไม่มีห้องแบบนี้ในบ้านผู้ใช้แมลง

“ที่นี่” เห็นได้ชัดเจนว่าไม่เกี่ยวข้องกับบ้านผู้ใช้แมลง

งั้น, มีสองอย่างที่พิจารณาได้

ความฝัน หรือ ผี?

ผมหลับ? หรือสิ่งนี้ถูก “แสดง”?

มันพูดว่ามันเป็นไปได้ที่จะทำให้คนที่เป็นเป้าหมาย เห็นความฝันได้โดยการยืดหนวดไปที่สมองของเป้าหมาย นั่นคือสิ่งที่ผมดูอยู่ตอนนี้เหรอ?

พูดอีกอย่าง, เป็นไปได้ว่าผมตกอยู่ในกับดักของผู้ใช้แมลง

ไม่, ผมสงสัย

มันไม่มีความไม่เป็นมิตรในผู้ใช้แมลง มันไม่มีตัดสินจากภายนอก, มันตัดสินด้วยการขโมยใจ

และกระบวนการที่นำมาถึง “ที่นี่” มันไม่เป็นธรรมชาติ

ถ้าคุณถูกโจมตีโดยหนอน, คุณต้องจับได้กับความสามารถของผม

แต่ไม่มีหลักฐานแบบนั้นเลย

.

ผมหลับไป?

แค่ก่อนหน้า “ที่นี่” วิสัยทัศน์ของความสามารถมันบิดเบี้ยวเนื่องจากความง่วงธรรมดา หรือคุณได้อยู่ที่เตียงไปแล้วในเวลานั้น

มันมีเหตุผลที่จะคิดอย่างนั้น, แต่มันไม่ได้รู้สึกถูกต้อง

อะไร?

วิสัยทัศน์ที่บีบแลละบิดเบี้ยว เมื่อความเครียดได้บรรเทาลง, เตียงใหญ่ที่งดงามที่มีหลังคาได้ปรากฏตรงหน้าผม

ความรู้สึกที่กระทันหันนี้ มันแค่ความฝัน แต่ผมพอใจมันไม่ได้

「เจ้าหญิง! โปรดรอเดี๋ยว, เจ้าหญิง!」

ผมพยายามจะซ่อนตัวของผม กระทันหันจากเสียงที่ผมได้ยิน แต่ไม่มีที่ไหนจะให้ซ่อนอยู่ข้างหลัง มันมีแค่เงาของเตียงที่จะซ่อน เมื่อผมคิดอย่างนั้น ประตูใหญ่, งดงามได้เปิดออก, และสาวที่ใส่ชุดสีดำได้วิ่งมาท่ามกลางนั้น

เครื่องประดับดอกไม้ที่ติดที่หัวและผมสีดำยาวที่ถูกวาดด้วยทวินเทลซ้ายและขวา

เสื้อที่ใส่อยู่ถูกตกแต่งด้วยการเย็บปักถักร้อยที่งดงาม

และแขนและหน้าอกโปร่งใส

และตาที่ดูเหมือนปลาที่แข็งแกร่ง

มันคืออะไร?

มันไม่มันใช่ที่จะเข้าใจผิด

สาวในชุดสีดำที่วิ่งอยู่ในห้องคืออาซาฮินะ

「เจ้าหญิง! เจ้าหญิงอาซาฮินะ!」

จากนั้นผมเข้ามาด้วยความรีบ

「โอ้ อ้า อ้า อ้า 《อ้า》!?」

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะส่งเสียงของผม

ชายที่ใส่ชุดเกราะธรรมดาส่องแสงสีเงิน, มีดาบที่เอว

ค่อนข้างต่าง ต่างจากอื่นๆ มันมีกรอบของการสุ่ม

แต่ผู้ชาย…

「-ชั้น? -ชั้น?」

ใช่, มันคือผม

「โมทาโร่! อย่ามากับชั้น」

อาซาฮินะเหมือนนางเอกในโศกนาฏกรรม, วิ่งหนีมาที่หลังห้อง กรีดร้อง

โมทาโร่อะไรวะ?

「เจ้าหญิงอาซาฮินะ! พูดกับชั้น, ฟังชั้น!」

ใส่ชุดเกราะและมีดาบที่เอว, ผมพยายามจะส่งเสียงอย่างอ่อนโยนจากทางเข้าของห้อง

เจ้าหญิงอาซาฮินะ, นายพูดถึงเรื่องอะไรวะ, ไอโง่?

「อย่ากลับมา! โมทาโร่, นายไม่แม้แต่จะลังเลที่จะเข้าไปในห้องชั้น! นายพูดว่านายจะบริการชั้นตลอดเวลา, แต่ชั้นตกลงกับการแต่งงาน และพ่อของนายตัดสินใจจะอวยพรนาย! เพราะทั้งหมด, ราชา, พ่อของนายทำตัวเหมือนคนรับใช้นาย!」

อาซาฮินะเปียกไปด้วยน้ำตาและตะโกนจากข้างหลังห้อง

โอ้, ใช่? โอ้? โอ้, ใช่? เจ้าหญิง? ราชา?

「บริการ! ชั้นเป็นแค่อัศวินของเธอเท่านั้น! แม้ว่าเธอคือเจ้าหญิงของประเทศอื่น, ชั้นเป็นแค่อัศวินคนเดียวที่เธอมี!」

ยืนอยู่ตรงทางเข้าของห้อง, เรียกหลังของอาซาฮินะอย่างสิ้นหวัง……ผม

อัศวินคืออะไร? ช่างเป็นสิ่งที่โง่เง่าที่จะพูดด้วยหน้าซื่อๆ

โอ้, มันน่าขยะแขยง ไปซะความเย็นวาบและการขนลุก

「โมทาโร่! ถ้านายพูดว่านายเป็นอัศวินคนเดียวของชั้น, เอาหลักฐานให้ชั้นดู!」

「เฮ้ เพฉะฮินะ, เอาจริงเหอะ, ใส่แหวนกับโมทาโร่นั้น ชั้นจะให้สัญญากับเธอด้วย」

「เจ้าหญิงอาซาฮินะ! ประจักษ์พนายของหัวใจนี้! ความเป็นอัศวินไม่ใช่บางอย่างที่มองเห็น, มันสลักอยู่ในหัวใจ! ถ้ายัง, ถ้าเธอยังอยากจะเห็นไม่ว่ายังไง, โปรดบอกให้เราฆ่าตัวตาย! ถ้าเธอสั่ง เจ้าหญิง, โมทาโร่ ซูซูฮาระนี้จะยินดีมอบชีวิตเขา!」

「เฮ้, ไอเหี้ย, มึงล้อกูเล่นเหรอ? โมท่าโร่ ซูซูฮาระ? กูไม่ชอบการพลิกเรื่องหรืออื่นๆ โอ้, อย่าพูดตลกๆต่อหน้าชั้น แม้ว่าชั้นทำมันเองชั้นจะข้ามมัน」

ผมแทงตัวเองเข้าไประหว่างเขาแต่ผมได้ถูกเมิน เกิดอะไรบนโลกขึ้นกับสิ่งนี้? มันคือความฝันเหรอ? นี้คือความฝันที่ผมเห็นอยู่เหรอ?

ถ้าอย่างนั้น…

ผมเป็นอัศวิน, อาซาฮินะเป็นเจ้าหญิง, และผมมีความต้องการที่จะปกป้องอาซาฮินะ?

「โอ้, โอ้ โอ้ โอ้! อย่าโง่น่า โอ้ โอ้ โอ้ เธอ!」

มันคือ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่

ไม่, ไม่อย่างแน่นอน นี่ไม่ใช่ความฝันของผม ผมไม่มีความฝันแบบนี้

ไม่เหรอ?

เดี๋ยว, รอเดี๋ยวก่อนนะ

อาซาฮินะตอนนี้ฝันถึงอุดมคติโดยแมลงที่สกปรกอยู่ และผมได้มองดูอาซาฮินะ

นี่อาจจะเป็นฝันของอาซาฮินะ? ความสามารถผมคือ “เห็น” โลกที่ฉายอยู่ในภาพที่อาซาฮินะเห็น

ใช่, มันต้องเป็นอย่างนั้น มาพูดอย่างนั้นเถอะ

มันเป็นการฆ่าตัวตาย ถ้านี่เป็นฝันของผม

「โมทาโร่! นั่นพอแล้ว! ลงไป!」

「เพฉะฮินะ, โมทาโร่นั่นเป็นขี้หลี จริงๆ!」

「เจ้าหญิง! คุยกับชั้น! ฟังเรื่องราวของชั้น!」

「ชั้นไม่ได้มีสิทธิ์ ถ้าเจ้าหญิงลง, งั้นมาลงกันเถอะ」

ผมแทงตัวเองเข้าไประหว่างสองคนระหว่างที่ลน อย่างไรก็ตาม, มันได้ถูกเมินอีกครั้ง

โอ้, นี่คือความฝันของอาซาฮินะ, แต่ผมทนมันไม่ได้ ผมยืนอยู่ในที่นี้ไม่ไหว

อะไรคืออัศวิน?

ผมไม่ได้มีอาการทางประสาทหนักๆแบบนี้ในอดีตนะ

และคิดว่ามันเป็นฉาก, ผมจะพาอาซาฮินะไป และ, วิ่งหนีไปแม้ว่าจะจากอาณาจัก, และจีบ

เมื่ออย่างนี้ถูกเผชิญหน้า, จิตวิญญานจะทรุดลงจริงจัง

「กลับไปสู่ความเป็นจริง, แต่ชั้นไม่รู้วิธีกลับ…」

มันดูเหมือนผมกลับบ้านได้ถ้าผมปล่อยความสามารถของผม, แต่ผมปลดล็อคนี่ไม่ได้

หรือ, ถ้านี่เป็นอุดมคติของอาซาฮินะ, คุณหมายถึงวิ่งไปในการเวียนวนที่ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าอาซาฮินะจะฟื้นเหรอ

เฮ้, ไม่เล่นคำคล้องจอง

「เฮ้, เพฉะฮินะ! เธอชอบรู้สึกแย่แบบนั้นเหรอ? ยกเว้นชั้น! ไม่ว่ายังไง, ชั้นเป็นมาร, ถ้าเธอเป็นเจ้าหญิง การจัดฉากแบบลักพาตัวมันจะดีกว่ามั้ย!? ไม่, ตื่นเถอะ!」

ผมร้องออกไปอย่างสิ้นหวังสู้อาซาฮินะ, แต่อาซาฮินะไม่ตอบสนองผมเลยซักนิด

มันไม่มีปฏิกิริยาแม้ว่าผมแทงตัวเข้าไปกลางพวกเขาหลายครั้งก่อนหน้า, และผมอาจจะไม่ถูกเห็น

เหี้ย, นายมาทำอะไรที่นี้? ถ้านาย “เห็น” ได้, แต่นายแทรกแซงไม่ได้, ไม่ต้องเห็นจะดีกว่า

「จนกว่าอาซาฮินะจะทลายฝันนี้, นายแค่จะดูเหมือนไอโง่เหรอ?」

ตราบใดที่อาซาฮินะไม่ตื่น, ผมอาจจะไม่สามารถหนีจากโลกของอาซาฮินะได้

นั่นคือเรื่องดี เพราะคุณออกไปไม่ได้, อย่างน้อยเปลียนการดำเนินเรื่อง อย่าเป็นอัศวินเหอะ, จริงๆเลย ผมขอร้องคุณจริงๆ

「โมทาโร่! นายโอเคกับการที่ชั้นถูกโอบกอดโดยสุภาพบุรุษคนอื่นเหรอ? ทำไมนายปกป้องชั้น?」

โอ้, หยุดนั่นนะโมทาโร่

ความหวังของผมคือคำให้เรื่องตลกนี้จบซะแล้วไปต่อ

โอ้, ได้โปรด, อาซาฮินะ, นี่มันไม่ใช่ ผมขอร้องให้หยุดจริงๆ

「เจ้าหญิง！ชั้น! อา อา อา อา!」

อัศวินตัวผมที่ร้องไห้อยู่ตรงทางเข้า, ฟันถูกกัด, หมัดทรุดลงไป, และหัวได้ก้มลงเมื่อถูกพูดถึง

「ฆ่าตัวตายที่จุดจบของที่นี่!」

และ, ดาบได้ถูกดึงออกมาจากเอว, และใบมีดได้ถูกวางไปที่คอเมื่อพูดอย่างนั้น

โอ้, ตาย, ตาย, ตาย นั่นมากกว่าดี

「มันคืออะไร?」

อาซาฮินะที่เห็นอัศวินตัวผมพยายามจะฆ่าตัวตายได้เปลี่ยนจนถึงตอนนั้น, และ บิกิ เส้นเลือดได้ขึ้นมาที่ขมับและจ้องอัศวินผม

ยังไงก็ไม่รู้, คลื่นได้เปลี่ยนทิศ

「นายพูดว่าชั้นงดงามและประณีตและน่ารักและนายจะตายไปกับเจ้าหญิงเหรอ? ไม่ใช่นายโง่เหรอ? มันมีเตียงอยู่ที่นั้น ทำไมนายไม่พลักชั้นลงล่ะ? นายยังเป็นชายกระดออยู่มั้ย? ชั้นกลัวและไม่พูดอะไรนะ」

อาซาฮินะที่มองอัศวินผม วางการสั่งสอนไปเป็นออกคำสัง

การชมตัวเองที่ท่วมท้นนั่นอะไร และผมพูดว่าผมไม่พูด, แต่นายพูดได้อย่างดี

น่าทึ่ง, มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวท่าจะเริ่มพูด, ไม่ใช่เหรอ? ผมคิดว่าบทละครนี้เป็นของเธอ, ใช่มั้ย? แต่ทำไมเธอสั่งสอนผม?

นั่น? เธอคิดเกี่ยวกับการพัฒนาจากแรกเริ่มและอยากจะสั่งสอนผม? เธอแค่อยากเจอผม

หือห? เธอมาเหรอ? อย่างนั้นเหรอ? นั่นคือเธอ? เธอหาเรื่องสู้, ใช่มั้ย?

「เฮ้, อัศวินชั้น! หยุดอีโง่นั้น! นี่คือความฝัน! มันแค่บทของอัศวิน! ชั้นอยากจะให้อัศวินชั้นให้สัญญากับอีโง่นั่น!」

ผมร้องอย่างสิ้นหวัง, แต่อัศวินผมไม่ได้ยินผม

「ฮี่ฮี่ฮี่, ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ซูซูฮาระ นายเป็นอัศวิน, ใช่มั้ย? นั่นใช่แล้ว? ชั้นเป็นเจ้าหญิง นายขัดคำสั่งชั้นไม่ได้, ใช่มั้ย?」

ที่พูดนั่นผมได้สั่นในห้องด้านหลังจนถึงเมื่อกี้นี้เอง, เมื่อผมเห็นอัศวิน, เธอหัวเราะ, และเมื่อเธอเดิน, เธอได้ไปที่ทางเข้าห้องและยื่นอยู่ตรงหน้าอัศวินผม และยื่นขาขวามของเธอออกมา

「มันคือซูซูฮาระ เลียขาของชั้น」

ขาขวาของอัศวินที่เอามีดจ่อคอ คือคนที่ยื่นออกมา, และคางของอัศวินถูกยกด้วยปากกาขนนกบนเท้าขวา, และอาซาฮินะหัวเราะ

「คือ, ฮ่า, คือ ฮ่า…」

ผมมีความโกรธและการหัวเราะมาก

「เฮ้, อัศวินชั้น! แม้ว่ามันจะเน่า, ชั้นจะไม่ทำ! ออกมาจากที่นั่น! แทนที่จะอย่างนั้น ตัดมันออกซะ!」

เจ้าหนู ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ ผมจะไปอยู่ในนิสัยมาโซคิสม์ มันอาจจะเป็นฝัน, แต่ผมยกโทษให้ไม่ได้

แต่อนิจจา, เสียงของผมไปไม่ถึง และผมลงมือกับมันไม่ได้

ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร เป็นไปได้ที่จะแทรกแซงมันไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่งมั้ย? มันอาจจะเป็นฝันหรืออะไรบางอย่าง, แต่ผมยกโทษให้ไม่ได้

มันเป็นความสามารถของผม ผมสามารถบังคับฝันของอาซาฮินะเพื่อแทรกแซง และถ้าคุณทำ, คุณอาจจะตาย ผมพนันกับชีวิตนี้, ซัดอาซาฮินะซะ

ผมไม่รู้

อาซาฮินะ, ที่ดันคางของอัศวินด้วยนิ้วโป้งเท้าขวา, พูดอย่างนั้นแล้วแลบลิ้นเธอออกมา และผมเห็น “ผม”

ผมเห็น “ผม” แทนที่จะเป็นอัศวิน

ผมมองเห็นได้…??

「อีแม่ย้อย, มึงแสดงละครอยู่เหรอ?」

ผมมองอาซาฮินะที่มองผม, แล้วขึ้นเสียงของผม

ระหว่างพยายามจะระงับความโกรธที่มันจะระเบิดตอนไหนก็ได้

ผมเห็นหน้าที่มันกระตุกในความโมโหได้

「จากตรงกลาง ยังไงซะ, ชั้นคิดว่ามันแปลกตั้งแต่แรกแล้ว มันได้สบายมาก, แต่ชั้นไม่ได้รู้สึกสดชื่นและรู้สึกแย่」

พูดสิ่งนั้น, อาซาฮินะมาหาผมที่ยืนอยู่ตรงกำแพง, และเล็ดการถอนหายใจ เมื่อไหลได้ถูกยัก

นั่นใช่แล้ว ยังไงนี่ก็เป็นความฝัน ผมไม่คิดว่าผมจำเป็นต้องมาที่นี่

ผมไม่ต้องการ “ความช่วยเหลือ” สำหรับคนนี้ เหตุผมคือตนนั้นพอใจกับความฝัน ที่ทุกอย่างเป็นความจริง

ผมไม่ได้มาช่วยเธอ ผมไม่ได้เต็มใจจะมาที่นี่

นี่เป็นโลกแห่งความฝัน? ผมไม่รู้, แต่…

อาซาฮินะที่จ้องผม, และไหล่ได้ยัดพร้อมถอนหายใจ

「ชั้นจะพูดว่าชั้นขอบคุณนาย」

มันหัวเราะเมื่อพูดอย่างนั้น

ผมได้รู้ว่าผมกลับมาที่ห้องใต้ดินแล้ว

เมื่อผมลดสายตาผม, ริกกะที่หายใจและเอียงอยู่บนเข่าผมทำหน้าตาที่น่ารัก

「ชั้นได้รู้สึกดีในตอนหลับ, แต่ชั้นรู้สึกแย่เพราะบางคน」

เมื่อผมหันตาไปที่เสียงที่ผมได้ยิน, อาซาฮินะที่นอนอยู่บนโต๊ะและพยายามจะลุกขึ้น

「ตัวที่น่าขยะแขยงนี้มันอะไร? สิ่งมีชีวิตทะเล? มันแย่หน่อยนะ, มันน่ารักทั้งตัวเลย」

ระหว่างที่คร่ำครวญและบ่น, อาซาฮินะจับแมลงที่สกปรกที่ขี่อยู่บนท้องส่วนล่างของเธอ

เธอเป็นผู้หญิงจริงๆเหรอ? ปรกติแล้ว, ถ้าตัวนูเมะเหมือนทากทะเลที่ยืดอย่างบ้าคลั่งและยืดหนวดขี่อยู่บนท้องส่วนล่าง, เธอจะร้องหรือสลบ แต่ยัง, เธอพูดมันและจับมันด้วยมือเปล่าและมันไปรอบๆ แล้วบอกว่ามันน่ารัก

「โอ้, ซูซูฮาระ-คุง, สวัสดียามเช้า」

ทั้งตัวได้ถูกคลานด้วยหนวด, หัวนมและเม็ดถั่วนั้นแข็งอย่างผิดปรกติ, อาซาฮินะเทน้ำลื่นออกมาอย่างเลอะเทอะจากช่องคลอด, เธอได้ทักทายโดยไม่มีความอาย, ไกลจากการซ่อน

ตัวของอาซาฮินะที่รักษาเสร็จอย่างสมบูรณ์แบบ อาซาฮินะที่ทั้งตัวได้ถูกปกคลุมไปด้วยเมือก, ส่องสว่างในห้องใต้ดินที่สลัวและลุกขึ้น

「ขอบคุณสัตว์แห่งท้องทะเล ที่ทำงานหนัก, เพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตรอด」

ระหว่างที่ผมจึ้ปาก, ผมได้พ่นออกมาใส่อาซาฮินะ

แมลงได้ถูกใช้และมันพูดว่าเธอจะสวยมากกว่าเมื่อก่อน เมื่อการรักษาเสร็จ และ, หือห์, มันไม่ได้ดีขนาดนั้น

แต่มันดูเหมือนแค่นั้น มันแค่ดูเหมือนตัวตนที่แย่ที่สุด

「ว้าว, เด็กคนนี้ช่วยชั้นเหรอ งั้น ชั้นต้องขอบคุณนายนะ」

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของผม, อาซาฮินะพูดแบบนั้นและมองสิ่งมีชีวิตทะเลที่ถืออยู่ในมือขวา

ในความเป็นจริง, มันคือคนที่พยายามจะจับอาซาฮินะไว้ในโลกของความฝัน และมันเป็นนรกที่จะออกมาได้

ผมหิวจริงๆ

เธอวางสิ่งมีชีวิตทะเลที่เป็นไปบนแท่นวาง, อาซาฮินะยืนขึ้น เพื่อที่จะพูดว่าเธอเปลือย, และวางมือของเธอไปบนเอวเธอและมองลงมาหาผม

ผมได้นั่งอยู่บนกล่อง และผมเห็นทุกอย่างเต็มตา มันไม่ถูกปกปิดและเปิดเผยอย่างสง่าผ่าเผย

มันดูเหมือนว่า, แมลงที่ใช้ที่นั้นเป็นไปได้ที่จะทำให้หน้าอกใหญ่ขึ้นเมื่อตัวได้ถูกรักษา, และมันไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด

ไม่ซามะ เพฉะฮินะเป็นนกอยู่ไปตลอดการ

「เธอมีอะไรให้อายมั้ย?」

「มันคืออะไรล่ะ? นายอยากดูเหรอ? นายข่มขืนชั้นนะ」

หัวเราะให้คำถามด้วยจมูกของผม, และผมมองอาซาฮินะด้วยรอยยิ้มที่ไร้ความกลัว

-โอ้ ♥ ฉันถูกเห็นในที่ที่น่าอาย ♥ จากซูซูฮาระ-คุง ♥ ฉันรู้สึกว่าฉันรู้สึกดีกว่าปรกติ แต่ฉันรู้สึกว่าฉันถูกมองเห็นในรูหลังและมันคัน ♥ ♥

อาซาฮินะมองผม, แต่หัวใจได้เปลี่ยนเป็น มาโซคิสม์ตลอด

ด้วง, ฉันรู้สึกดีกว่าปรกติอย่างไรก็ไม่รู้, มันน่ารังเกียจ ผลข้างเคียงของแมลงมันไม่ย่ำแย่ขนาดทำลายจิตวิญญาน

เราจะไม่พูด

TLN: ตอนต่อไป และถัดไปจากนั้นจะมีการเปลี่ยนคนที่ฝั่งนั้นอีก แต่จะดีขึ้นครับ

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord