เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 156
ตอนที่ 156 สู้เพื่อลมหายใจ
ผู้ถือหุ้นส่วนน้อยที่เหลือซูฟ่านไม่รู้จัก
และไม่จําเป็นต้องพูดถึง
เหตุผลที่ครูใหญ่จางสามารถนั่งในตําแหน่งครูใหญ่ก็เป็นเพราะเขาใช้เงิน นักลงทุนเหล่านี้ให้คนอื่นมาเป็นครูใหญ่เพราะไม่มีใครมีเวลามาใส่ใจโรงเรียนนี้
อดีตครูใหญ่เองก็ได้รับการแนะนําโดยทั้งหมินฟู แต่เขาก็ได้ไปต่างประเทศในภายหลัง
ในสถานการณ์ที่ไร้คนดูแลโรงเรียน ครูใหญ่หวังแห่งมหาวิทยาลัยธุรกิจโม่ได้ว่าจ้างประธานจางให้มาแทน
และผู้ถือหุ้นก็ไม่มีความเห็นใด ๆ พวกเขาได้รับเงินสด 10% ของหุ้นเป็นเงินสดในทันทีและครูใหญ่จางก็สามารถจัดการกับสิ่งต่างๆ ได้อย่างชัดเจน ด้วยเหตุนี้ประธานจางจึงได้มาอยู่ตําแหน่งนี้
และคนแบบนั้นก็ได้ไกระตุ้นคนที่ซูฟ่านห่วงใยเข้า
“งั้นก็รบกวนคุณคังด้วย”
“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา น้องซูวันนี้ฉันมีเรื่องบางเรื่องจึงโทรหาเธอ”
“นั่นคือ?”
ทั้งหมินฟูหยุดชั่วครู่
“น้องซู คนที่ทํางานกับคุณฉินเมื่อคืนนี้ใช่คุณหรือเปล่า?”
“ผมเอง”
เมื่อได้ยินคําตอบของซูฟ่าน ทั้งหมินฟูก็หัวเราะออกมา
“โอ้ ฉันก็คิดว่าใครกันแน่ที่ทําเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนี้ ด้วยวิสัยทัศน์ที่ร้ายกาจ และความกล้าที่จะปะทะกับสถานการณ์แบบนั้น และในที่สุดคน ๆ นั้นก็ประสบความสําเร็จ!”
ตังหมินฟูยกย่องซูฟานในรูปแบบต่าง ๆ
เขารู้สึกว่าการกระทําของซูฟ่านนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาไม่สามารถคิดเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองเลย
แต่ซ่านไม่ได้ฟัง
นับตั้งแต่เหตุการณ์เครื่องประดับครั้งล่าสุด ซูฟ่านมีความไม่พอใจต่อทั้งหมินฟู
เขามักจะรู้สึกเสมอว่าทั้งหมินฟูไม่ได้จริงใจ แต่ตอนนี้ซูฟ่านก็ไม่ต้องการที่จะปล่อยเนื้อชิ้นใหญ่นี้
นอกจากนี้มูลค่าการใช้ประโยชน์ของทั้งหมินฟูยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ หลังจากคุยกับคั่งหมินฟูเป็นเวลานานซูฟ่านก็วางสาย
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
ซูฟ่านยืนขึ้นและมองไปที่หลินอี้องที่กําลังตอบคําถามอยู่ข้างใน
เธอพยายามอย่างหนักและจริงจังมาก
เมื่อเห็นหลินอี้ถง ซูฟ่านก็พอใจมาก
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
หลินเสวี่ยเหมยโทรมา
หลังจากที่ซูฟ่านรับสาย เขาได้ยินเสียงแหบของหลินเสวี่ยเหมย
“เสี่ยวฟาน ฉันสบายดี ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่าเมื่อเช้านี้หลินจื้องโกงข้อสอบและได้รับโทษเมื่อเช้านี้”
เห็นได้ชัดว่าหลินเสวี่ยเหมยยังยืนยันว่าหลินอี้องโกงข้อสอบ
“คุณกับลุงอยู่ไหน”
“เราออกจากโรงเรียนมาได้ไม่นาน เลยไปกินข้าวที่ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงข้ามโรงเรียน เฮ้อ ครอบครัวเราเจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พอแล้ว ไม่ต้องห่วง วันนี้ครูและนักเรียนของโรงเรียนทุกคนวิจารณ์อื้อง…”
หลินเสวี่ยเหมยเริ่มบ่นอย่างไม่รู้จบ
“ป้า มันมีเรื่องเข้าใจผิด ผมก็อยู่ที่โรงเรียนเหมือนกัน”
“หม?”
หลินเสวี่ยเหมยตกตะลึง
ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเสวี่ยเหมยก็มาพบซูฟานหลังจากทานอาหาร
เนื่องจากร่างกายของหลินมู่เฉิงยังไม่ฟื้นตัว ใบหน้าของเขาจึงดูแย่มาก
เพื่อไม่ให้หลินอี้ลงอับอาย เขาจึงรออยู่นอกโรงเรียน
ซฟานและหลินเสวี่ยเหมยอยู่ในทางเดินเพื่อรอให้หลินอี้องออกจากห้องสอบ
“เสี่ยวฟาน…เธอบอกว่าอี้ลงไม่ได้โกงหรือ?”
หลินเสวี่ยเหมยยังคงไม่อยากเชื่อ
“ใช่ คุณป้า อย่ามองอี้องแง่ร้ายมากเกินไป”
“เธอเข้าใจคําถามทั้งหมดที่ผมสอน กงในวันนั้นเธอฉลาดมากไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะทําข้อสอบได้ดีในครั้งนี้”
ซูฟานอธิบายให้หลินเสวี่ยเหมยฟัง
แต่หลินเสวี่ยเหมยยังคงสงสัย
ซูฟานถอนหายใจ
เขาตัดสินใจบอกหลินเสวี่ยเหมยเกี่ยวกับเรื่องที่หลินอี้กงเกือบจะกระโดดลงจากอาคารในตอนนั้น
หลังจากพูดเรื่องนี้ ดวงตาของหลินเสวี่ยเหมยก็เต็มไปด้วยความตกใจ
“บอกตามตรงนะคุณป้า คุณว่าทําไมครูถึงเอาแต่วิจารณ์อื้องอยู่ล่ะ”
“นี่… ไม่ใช่เพราะเกรดของอี้กงไม่ดีและผลงานของเธาไม่ดี…”
หลินเสวี่ยเหมยยังไม่ฟื้นจากความกลัวของเธอและตอบอย่างใจลอย
“ไม่ เป็นเพราะถงไม่ได้เข้าเรียนในคลาสกวดวิชาของครูคนนั้น”
“อะไรนะ?”
หลินเสวี่ยเหมยยิ่งตกใจมากขึ้นหลังจากได้ฟัง
เกี่ยวกับคลาสกวดวิชาของหลินอ๋องนั้น หลินถงเคยถามหลินเสวี่ยเหมยว่าเธอต้องการสมัครเรียนกวดวิชาได้ไหม
แน่นอนว่าหลินเสวี่ยเหมยไม่ได้แย่ขนาดที่จะให้เงินไปคลาสกวดวิชาไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงหลินถงที่เรียนไม่ดีหลินเสวี่ยเหมยก็โกรธมากจนดหลินอีถง
เธอบอกไปว่าไม่ต้องเรียนสมัครไปก็เสียเงิน
แม้ว่าหลินเสวี่ยเหมยจะให้เงินในตอนท้ายแต่หลินอี้กงก็คืนเงินให้ในวันรุ่งขึ้น
อื้องบอกว่ามีคนไปรายงานตัวในชั้นเรียนน้อยเกินไป คลาสกวดวิชาจึงไม่เปิด
หลินเสวี่ยเหมยก็ไม่ได้สงสัยอะไร
ถ้าคิดถึงเรื่องนี้ หลินอี้ถงก็รู้สึกจริง ๆ ว่าการไปกวดวิชาเป็นการเสียเงินเปล่าประโยชน์
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอทํา หลินเสวี่ยเหมยก็ตระหนักได้ในความผิดพลาดของเธอ
ก่อนหน้านี้เธอรุนแรงเกินไปกับหลินอี้กง และปากเธอนั้นก็ไม่น่าให้อภัยเลย
“คุณป้า ถ้าผลลัพธ์ของอี้องเป็นของจริง ผมหวังว่าคุณจะคุยกับอี้ถงดี ๆ”
ซฟานมองไปที่หลินเสวี่ยเหมยด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ไม่ว่าคุณจะขอโทษหรือพูดคุยกัน ซูฟานก็หวังว่าทั้งสองคนจะสื่อสารกันได้ดี
อันที่จริงซูฟ่านรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
พ่อแม่ของเขาไม่เคยควบคุมการศึกษาของเขา และพวกเขาแทบไม่มีโอกาสได้พบกันด้วยซ้ํา
ปู่ย่าเองก็แก่ตัวลงเช่นกัน และพวกเขาก็ไม่มีแรงที่จะมาดูแลการศึกษาของซูฟ่าน
หลินเสวี่ยเหมยนั่งอยู่ที่นั่นหลังจากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับหลินจี้กง และเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งคราว
เวลาผ่านไปเรื่อยทุกนาที และมันก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว
หลินอี้ถงเปิดประตูหลังจากตอบคําถามและเดินออกมา
เดิมที่คิดว่ามีเพียงซูฟ่านอยู่ข้างนอก หลินอี้ถงจึงยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ
แต่เมื่อเห็นหลินเสวี่ยเหมยที่ทางเดิน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หยุดนิ่งทันที
เธอเดินไปหาซูฟ่านอย่างขลาดกลัวและบังตัวเองด้วยร่างกายของซูฟ่าน
“พี่ซูฟาน ฉันส่งกระดาษคําตอบแล้ว…”
“หืม? แล้วตอบได้ไหม?”
“โชคดีที่ความยากนั้นพอ ๆ กับแบบทดสอบรายเดือน ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันได้เจอคําถามบางประเภทมาแล้วที่มันอาจยากกว่าแบบทดสอบรายเดือน”
เสียงของหลินอี้องเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ เธอมั่นใจมากว่าเธอจะทําได้ดีกว่าการสอบรายเดือนในครั้งนี้
แต่เธอก็หมดความมั่นใจไปทันทีเมื่อเห็นหลินเสวี่ยเหมย
ผลกระทบของครอบครัวนั้นมากเกินไป
ซูฟานยิ้มและลูบศีรษะของหลินอี้ถง
“แล้วตอนรอฟังผลไปคุยกับแม่ไหม”
“ไม่…ไปที่ออฟฟิศรออาจารย์ทําคะแนนกันเถอะ!”
หลังจากนั้นหลินอี้ถงลากซูฟานจากไป
หลินเสวี่ยเหมยถอนหายใจอย่างลับ ๆ ขณะที่เธอมองดูด้านหลังของลูกสาวขณะที่เธอเดินออกไปในทางเดิน
เนื่องจากเป็นคําสั่งของอาจารย์ใหญ่ ครูของแต่ละวิชาจึงกังวลอย่างมากเกี่ยวกับผลลัพธ์ของหลินอื้อง
เอกสารออกมาหลังจากตัดเกรดเสร็จ
เพิ่มด้วยคะแนนภาษาก่อนหน้า คะแนนรวมโดยตรงถึง 591 คะแนน
สูงกว่าผลสอบรายเดือนฉบับก่อนเสียอีก!
ครูในทุกวิชารู้ดีว่าหลินอี้ถเป็นเด็กระดับไหน และพวกเขาก็ประหลาดใจที่เห็นว่าเธอได้ผลลัพธ์นี้
