เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 54
หลังจากเซ็นสัญญาเงินก็โอนเข้ามา
เมื่อเห็นเงินมากกว่าหนึ่งพันล้านในบัญชีของเขาซูฟ่านรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง
แต่สิ่งที่น่าหดหู่กว่านั้นคือซูฟ่านไม่รู้จะแบ่งปันความสุขนี้กับใคร
ฉินเสี่ยวหยุนที่อยู่ต่อหน้าเขาไม่ใช่เป้าหมายของการแบ่งปันความสุขของเขา
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ชูหยุนซีก็เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในใจ
เขาฝากข้อความถึงชูหยุนซีโดยบอกว่าเขามีความสุขมากที่ได้กำไรจากการลงทุนเป็นพันล้าน
แม้ว่าชูหยุนซีกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายทำและยังไม่ได้ตอบกลับ แต่ซูฟ่านก็มีปัจจัยอยู่ในใจของเธอเช่นกัน
อารมณ์ของมนุษย์บางครั้งก็ง่ายมาก ตราบใดที่มีคนแบ่งปันเมื่อพวกเขามีความสุข ความสุขแบบนี้ก็จะมีความสุขมากขึ้น
หากไม่มีใครแบ่งปันความเหงาแบบนั้นก็ยากที่จะกำจัดออกไป
เดิมทีฉินเสี่ยวหยุนต้องการให้ซูฟ่านทานอาหารด้วยกัน แต่ซูฟ่านปฏิเสธโดยอ้างว่าเขาจะไปเรียน
เขากลับไปมหาลัยตอนเที่ยง
หลังจากทานอาหารกับเหอต้าและหลี่หนานแล้วเขาก็กลับไปที่ห้อง
คนอื่น ๆ มีกิจกรรมในบ่ายวันนี้
ซูฟ่านที่ไม่ได้เข้าร่วมชมรมใด ๆ เขาจึงเป็นคนเดียวในหอพัก
เขาง่วงนอนหลังจากทานอาหาร
ซูฟ่านรู้สึกสบายตัวอยู่ในห้องนอนที่ว่างเปล่า
เมื่อเขาง่วงประตูห้องนอนก็ถูกเคาะ
“เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค”
ประตูถูกผลักเบา ๆ และคนที่เข้ามาในก็เดินมาข้างหน้าซูฟ่านอย่างเงียบ ๆ
ซูฟ่านเงยหน้าขึ้นและคนที่มาคือหยางลี่ลี่
ในเวลานี้ซูฟ่านได้ปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้อยู่ในระดับสูงสุดและสวมกางเกงตัวใหญ่เพียงตัวเดียวในขณะที่นอนอยู่บนเตียง!
เขารีบคลุมร่างของเขาด้วยผ้านวมและมองไปที่หยางลี่ลี่ที่จู่ ๆ ก็มาจนเกิดความลำบากใจ
“เธอ…เธอเข้ามาได้ไง?”
“ฮิฮิ ฉันมากับถังเว่ยครั้งที่แล้วป้าก็เลยรู้จักฉัน เธอเลยปล่อยฉันเข้ามา!”
หยางลี่ลี่ตอบอย่างสุภาพ
“อ้อ แล้วเธอมาทำอะไร?”
ซูฟ่านถามอีกครั้ง
“แน่นอนฉันมาหานาย!”
หลังจากพูดเสร็จหยางลี่ลี่ก็ก้าวขึ้นบันไดเพื่อขึ้นเตียง
ในขณะนี้ใบหน้าของเธอใกล้ชิดกับซูฟ่านมาก
“อันที่จริงฉันอยากจะขอบคุณถ้านายไม่โทรมาหาฉันเมื่อวานนี้ฉันก็คงตาย”
หยางลี่ลี่กล่าวอย่างซาบซึ้ง
ซูฟ่านซ่อนตัวห่อผ้าห่มให้แน่นขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกมันแค่บังเอิญ…”
“เพื่อนนักเรียนซู ฉันอยากถามนายว่านายมีแฟนไหม…”
“ไม่……”
ซูฟ่านตอบอย่างเชื่องช้า
การแสดงออกของหยางลี่ลี่ผ่อนคลายลงมากและยิ้ม
“ฉันรู้ ฉันถามหลายคนแล้วพวกเขาก็บอกว่านายโสด!”
“แล้วนายชอบคนแบบไหน? คิดยังไงกับฉัน!”
หยางลี่ลี่กระตือรือร้นมากและเธอก็ปีนขึ้นไปอีกขั้นในขณะที่พูด
ตอนนี้เธอสามารถจูบใบหน้าของซูฟ่านได้แล้วตราบเท่าที่เธอต้องการ
ซูฟ่านรู้สึกหวาดกลัวในเวลานี้
หยางลี่ลี่เป็นผู้หญิงที่สวยงามในการคัดเลือกดอกไม้ของมหาลัยรูปร่างหน้าตาของเธอจัดอยู่ในอันดับที่สามของสถาบัน
แต่ซูฟ่านก็ไม่ชอบอยู่ดี
สำหรับสาว ๆ ที่เขาไม่ชอบ ซูฟ่านจะไม่เอาเปรียบนี่คือหลักการของเขา
“ที่จริงฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ห๊ะ? นั่นสินะ…”
หยางลี่ลี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเธอก็ถอยห่างจากซูฟ่านมากขึ้น
“นายว่าหยางลี่ลี่จะจีบซูฟ่านได้ปะ?”
ฝั่งตรงข้ามประตูเสียงของหลี่หนานดังเข้ามาอย่างเบาบาง
“ฉันไม่รู้ พูดตามตรงหยางลี่ลี่สวยมากถึงแม้ว่าเธอจะอยู่กับถังเว่ยแต่เธอก็ดูเป็นคนที่ค่อนข้างบริสุทธิ์ในแง่ของความสัมพันธ์เธอไม่เคยมีแฟนเลย ฉันคิดว่าเธอเข้ากันได้ดีกับซูฟ่าน”
เหอต้าตอบ
ซูฟ่านดูตื่นตระหนก
โดยไม่คาดคิดหยางลี่ลี่นั้นตื่นตระหนกยิ่งกว่า เธอแสร้งทำเป็นกลัวถูกพบและเข้าไปที่เตียงของซูฟ่านในขณะที่หลี่หนานและเหอต้าเปิดประตูและคลุมตัวเธอเองด้วยผ้านวม
ทันใดนั้นหน้าของซูฟ่านก็แดงมาถึงรากหูของเขาและเขาก็หดตัวกลับไป
มันค่อนข้างอึดอัด
ความรู้สึกนี้แปลกมาก
และเขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขาเองหรือเปล่า ซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่จงใจ…
“ฉันนึกว่านายหลับไปแล้ว ทำไมหน้าแดงเหมือนตูดลิงเลยล่ะ”
หลังจากที่หลี่หนานเข้ามาในห้องเขาก็เห็นความแปลกประหลาดของซูฟ่านจากนั้นเขาก็เห็นความบวมผิดธรรมชาติของซูฟ่าน
ดูเหมือนว่ามีใครบางคนซ่อนตัวอยู่ในนั้น
หลี่หนานเลิกคิ้ว
“นาย…นายทำอะไรในหอพัก? ทำไมฉันถึงคิดว่ามีคนอื่นอยู่ในหอพักนี้…”
หลี่หนานมองไปที่ซูฟ่านพร้อมกับมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและพูด
ซูฟ่านกลืนน้ำลายและไม่มีทางที่จะพบได้ว่าหยางลี่ลี่อยู่ที่นี่
แต่ตอนนี้หยานลี่ลี่อยู่บนเตียงของเขาและสิ่งที่เขาสวมใส่อยู่มันคงยากที่จะอธิบายหลังจากพบ
“ไม่ ไม่นี่…”
“แล้วนาย…นาย…”
หลี่หนานต้องการจะพูดอะไรอีกแต่เหอต้าก็เข้ามาปิดปากของหลี่หนาน
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วไปซื้อของกับฉัน”
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ลากหลี่หนานออกไป
เมื่อมาถึงทางเดินเหอต้าก็ได้ตีหลี่หนานที่ศีรษะอย่างแรง
“เจ้าโง่ นายไม่เห็นรองเท้าของผู้หญิงที่พื้นหรือไง? รองเท้าพวกนั้นใส่ตอนที่หยานลี่ลี่มาที่ห้องเพื่อมองหาพวกเราเมื่อวานนี้!”
เมื่อเหอต้าพูดเช่นนี้หลี่หนานก็ตระหนักได้ในทันที
โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ไปถึงตอนเข้าด้ายเข้าเข็มไม่งั้นอายตายแน่!
เพื่อสร้างโอกาสให้กับเพื่อนร่วมรุ่นที่ดีทั้งสองรีบออกจากอาคารหอพัก
และตัดสินใจว่าจะไม่กลับมาก่อนเวลานอน
สำหรับหยางเหวินป๋อมีกินอาหารค่ำกับกลุ่มของเขาในคืนนี้และคงไม่กลับมาอีกสักพัก
เมื่อเห็นว่าพวกเขาหายไปหมดแล้วหยางลี่ลี่ก็ยืดหัวของเธอออกมา
เธอและซูฟ่านหน้าแดงในแวบแรก
ซูฟ่านกลืนน้ำลาย
ดอกท้อนี้มีพลังมากเกินไปแล้ว
“เธอ……”
ก่อนที่ซูฟ่านจะพูดอะไรหยางลี่ลี่ก็จูบเขา
ซูฟ่านหลีกเลี่ยงทันเวลา
เขากระแทกหัวเข้ากับกำแพงโดยไม่ได้ตั้งใจ
หยางลี่ลี่หัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไปลูบหลังศีรษะของซูฟ่านอย่างเบามือ
“กลัวฉันงั้นเหรอ?”
“ที่จริงฉันตกหลุมรักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนาย”
“นายจะทบทวนเรื่องของฉันหน่อยไหม?”
หยางลี่ลี่ที่กำลังพูดนั้นมือของเธอก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ๆ และซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่กำลังทำอะไรบางอย่าง
รู้สึกแปลก ๆ!
ก่อนที่ซูฟ่านจะตอบสนองหยางลี่ลี่ก็จูบเขา!
ซูฟ่านผงะและเกือบจะยอมจำนน
แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะปฏิเสธ!
เขาผลักหยางลี่ลี่ออกไป
“อย่าทำแบบนี้ฉันบอกว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
ซูฟ่านปฏิเสธอย่างเด็ดขาดปล่อยให้หยางลี่ลี่ออกจากเตียงของเขา
หยางลี่ลี่รู้สึกอายมากที่ถูกปฏิเสธเป็นครั้งแรก
แถมซูฟ่านยังเป็นเด็กผู้ชายคนแรกที่เธอไล่ตามจีบอย่างหน้าด้าน
โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่สามารถทนกับการอับอายแบบนี้ได้ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเธอ
หลังจากฟังคำพูดของซูฟ่าน เธอก็ลุกขึ้นและคลานลงเตียงอย่างเชื่อฟัง
แต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด
“เพื่อนนักเรียนซู ฉันขอโทษที่รบกวนนาย…ฉันกำลังจะไปแล้ว”
“ฉัน…ฉันจะไปส่ง”
ซูฟ่านตัดสินใจไปส่งหยางลี่ลี่กลับออกไปด้วยความรู้สึกผิด
เขาใส่กางเกงนอนแล้วลุกจากเตียงไปสวมเสื้อ
ประตูเข้าหอพักเปิดออกก่อนที่เขาจะสวมมัน
หยางเหวินป๋อกลับมาก่อนเวลา!
เขาเปิดประตูและเห็นซูฟ่านสวมเสื้อผ้าในขณะที่หยางลี่ลี่เต็มไปด้วยน้ำตาเส้นผมและเสื้อผ้าของเธอยุ่งมาก
