เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future - ตอนที่ 68
ร้านอาหารบีบีคิวบ้านทองตรงหน้าเขาถูกไฟไหม้ไปแล้ว
หน้าประตูที่เคยคึกคักตอนนี้มืดมิดเต็มไปด้วยควันและไร้ชีวิตชีวา
มีเพียงคำว่า “บ้านทอง” ที่ติดอยู่ที่หน้าประตูที่เหลือจากทั้งหมดก็แทบจะทำให้ซูฟ่านจำร้านนี้ไม่ได้แล้ว
เขาถือของขวัญยืนนิ่งที่ประตูเป็นเวลานาน
จนคนเก็บขยะเก่าเดินผ่านมา
“ลุงร้านนี้เป็นอะไร?”
“คุณหมายถึงร้านบีบีคิวใช่ไหม? มันมีไฟไหม้ครั้งใหญ่เมื่อประมาณ 1 สัปดาห์ก่อนและทั้งร้านก็ไฟไหม้หมดแล้ว”
“เฮ้อ ร้านนี้เปิดมาสิบกว่าปีแล้วจู่ ๆ ก็เกิดเรื่องแบบนี้น่าเสียดายจัง”
ชายชราคนเก็บขยะพูดอย่างเสียใจขณะที่ส่ายหัว
เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด ซูฟ่านก็ใช้เวลานานในการกลับมามีสติอีกครั้ง
ร้านนี้เป็นแหล่งรายได้เดียวของครอบครัวเถ้าแก่เนี้ย
หลังจากรู้จักกันมานานหลายปีซูฟ่านจึงรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมากต่อเถ้าแก่เนี้ย
แต่เขาไม่มีข้อมูลติดต่อกับเถ้าแก่เนี้ยเลย
ซูฟ่านพยายามค้นหาร้านอาหารบาบีคิวบ้านทองบนอินเทอร์เน็ตและหมายเลขโทรศัพท์สั่งซื้อก็ปรากฏในข้อมูลที่เกี่ยวข้อง
ซูฟ่านโทรออกไป
เป็นเวลานานเสียงเหนื่อยล้าของเถ้าแก่เนี้ยก็ดังขึ้นในโทรศัพท์
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ผมเองซูฟ่าน มีอะไรเกิดขึ้นกับร้านของคุณหรือเปล่าครับ?”
หลังจากได้ยินว่าเป็นซูฟ่าน เถ้าแก่เนี้ยก็ตกตะลึงแล้วเธอก็เริ่มร้องไห้
“คุณอยู่ที่ไหนผมจะไปหาคุณ”
เพื่อไปยังที่อยู่ซูฟ่านรีบไปที่โรงพยาบาลแพทย์ทหารเมืองเมจิก
ที่ทางเข้าของแผนกแผลเพลิงไหม้อย่างรุนแรง ซูฟ่านเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเถ้าแก่เนี้ยและหลินอี้ถงที่ดูเป็นกังวลเช่นกัน
เมื่อหลินอี้ถงเห็นซูฟ่านเธอก็โยนตัวเองไปที่ซูฟ่านและร้องไห้อย่างขมขื่น
เถ้าแก่เนี้ยก็ลุกขึ้นยืนหลังจากเห็นซูฟ่าน
“ร้านหายไปแล้ว…ลุงของเธอก็มีแผลไฟไหม้และตอนนี้เขาเจ็บหนักไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้เลย!”
“เธอคิดว่าฉันทำสิ่งนี้ชั่วร้ายอะไรไปกันเหรอ!”
เถ้าแก่เนี้ยและหลินอี้ถงดูเหมือนจะต้องการใครสักคนที่จะคุยด้วยและซูฟ่านก็มาที่นี่
ดังนั้นอารมณ์ทั้งหมดจึงกระจัดกระจายไปที่ซูฟ่าน
พวกเธอสองคนร้องไห้จนเสื้อผ้าของซูฟ่านส่วนใหญ่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาจากนั้นพวกเธอก็กอดกันเพื่อหยุดน้ำตานั้น
“ขอโทษด้วยเสื้อผ้าของเธอสกปรกหมดเลย”
เถ้าแก่เนี้ยอย่างเขินอาย
ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุในร้านสามีของเธอก็ล้มลง
ภาระทั้งหมดของชีวิตตกอยู่ที่เธอ
เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินอี้ถงที่ยังเป็นแค่เด็กเธอจึงไม่กล้าร้องไห้
เธอเป็นชาวต่างจังหวัดที่มาที่นี่เพื่อเปิดร้านอาหาร ทั้งญาติและเพื่อน ๆ ของเธอจึงไม่ได้อยู่ที่นี่
แม้ว่าพวกเขาจะติดต่อกับเธอแต่พวกเขาก็ลังเลที่จะให้ยืมเงินและไม่มีใครอยากช่วย
แม้ว่าร้านจะถูกไฟไหม้ แต่ทั้งสามคนก็อาศัยอยู่ในร้านเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย
และเธอยังมีนิสัยชอบเก็บเงินสดไว้ในร้านแทนที่จะฝากไว้ในธนาคาร
ไฟไหม้ร้านค้าทำให้บ้านของเธอและเงินออมส่วนใหญ่ของเธอหายไป
เงินออมที่เหลือยังนำไปช่วยเหลือสามีของเธอได้
แต่ 90% ของแผลนั้นถูกไฟไหม้รุนแรงและสามีเธอก็ติดเชื้อร้ายแรง เถ้าแก่เนี้ยรู้สึกว่าเธอไม่สามารถรักษาเขาได้อีกต่อไป
ซูฟ่านถอนหายใจหลังจากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับเถ้าแก่
ครอบครัวนี้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ
พวกเขาเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของซูฟ่านนอกเหนือจากญาติของเขา
ในเวลานั้นพ่อแม่ของเขาไม่มีเวลาดูแลซูฟ่าน พวกเขาจึงพาเขาไปที่ร้านบาร์บีคิว
เถ้แก่เนี้ยไม่คิดเงินสักบาทสำหรับการทานครั้งนั้น
แม้ว่าจะย้ายออกไปและซูฟ่านก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขา แต่ซูฟ่านก็ยังจำได้
ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะตอบแทนความเมตตานี้แล้ว
ซูฟ่านหยิบของขวัญที่ซื้อให้หลินอี้ถงและส่งให้เธอ
“นี้สำหรับเธอ สุขสันต์วันเกิดนะ”
หลินอี้ถงหยิบของขวัญและมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ
เธอไม่ได้คาดหวังให้ซูฟ่านจำวันเกิดของเธอได้จริง ๆ!
เมื่อเปิดออกดูมันก็ตรงตามสไตล์ที่ชอบแถมขนาดยังเหมาะกับเธออีกด้วย!
“ขอบคุณพี่ซูฟ่าน!”
ตอนนี้ความวิตกกังวลบนใบหน้าของเธอหายไป หลินอี้ถงกอดคอของซูฟ่านและจุ๊บแก้มซูฟ่านอีกทีหนึ่ง
“เจ้าเด็กคุณนี้โตขนาดนี้แล้วยังทำแบบนี้อีก เธอจะทำให้พี่ซูฟ่านตกใจเอา!”
เถ้าแก่เนี้ยมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ
เธอหยิบของขวัญและมองไปที่ป้ายราคา
แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะซื้อของฟุ่มเฟือยแต่เธอก็ยังรู้เรื่องแบรนด์เสื้อผ้าอยู่บ้าง
ราคาของแบรนด์นี้ที่ซูฟ่านซื้อให้นั้นไม่ใช่น้อย ๆ และเสื้อผ้าชุดนี้มีราคาไม่พ้นห้าหรือหกพันหยวน
สำหรับครอบครัวของพวกเขาที่ไม่มีรายได้มาหลายวัน
ใบหน้าของเถ้าแก่เนี้ยเปลี่ยนไปและเธอก็เก็บเสื้อผ้าลงในถุงและส่งคืนให้กับซูฟ่าน
“ซูฟ่านเราเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ไว้ไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ!”
หลินอี้ถงรู้สึกกังวลเมื่อเห็นสถานการณ์นี้และถามเถ้าแก่เนี้ย
“เสื้อผ้าพวกนี้แพงเกินไปเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วยเรารับไม่ได้ รีบเอากลับไปคืนเร็ว!”
หลังจากพูดจบเถ้าแก่เนี้ยก็ยื่นกลับไปที่แขนของซูฟ่านอย่างแรง
ซูฟ่านหลบตัวออก
“ไม่ป้าฟังผมก่อน ชุดนี้ไม่แพงสำหรับผม ผมทำเงินได้จากหุ้นมาเพียบ”
“ซูฟ่านเรียนรู้ที่จะซื้อขายหุ้นงั้นหรือ ลุงของเธอมักจะเล่นลิ้นกับหุ้นตัวนั้นเขามักจะพูดว่าตลาดกระทิงกำลังจะมาแต่เขาก็เสียเงินไปหลายหมื่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันยื่นคำขาดกับเขาแล้ว และเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นอีกครั้ง”
“เธอทำเงินได้อย่างไร? เธอทำเงินได้เท่าไหร่”
เถ้าแก่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
ซูฟ่านเกาหัวของเขา
“ก็ไม่เยอะแค่ไม่กี่ล้านครับ”
ซูฟ่านตอบเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อะไรนะ! ล้าน!!!”
หลินอี้ถงและเถ้าแก่เนี้ยอุทานในเวลาเดียวกัน
พยาบาลข้าง ๆ ขมวดคิ้วเตือนให้เงียบเสียงลง
“จริงเหรอ? ล้าน? ซูฟ่านเธอทำได้ยังไง?”
เถ้าแก่เนี้ยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งความตื่นเต้นของเธอ
คุณก็รู้ว่าคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ของพวกเธอไม่มีเงินมากขนาดนั้น
เมื่อซูฟ่านยังเด็กครอบครัวของเขาก็ยากจนมาก
ไม่งั้นเถ้าแก่เนี้ยจะให้ซูฟ่านกินฟรีได้อย่างไร?
“โชคดีน่ะครับ อาจจะเป็นความโชคดีสั้น ๆ คุณรับของขวัญไปเถอะ แล้วผมจะจ่ายเงินค่ารักษาให้คุณลุงเอง”
หลังจากนั้นซูฟ่านก็พาเถ้าแก่เนี้ยไปจ่ายค่าธรรมเนียม
เถ้าแก่เนี้ยตกใจกลัวและโบกมือให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่ ไม่ ค่ารักษานี้เยอะมากฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะคืนให้เธอได้”
“ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง ไม่ว่าลุงของเธอจะดีขึ้นหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความโชคดีของเขา”
“ถ้าเขาจากไปจริง ๆ ฉันก็จะตามเขาไปเมื่อเขาอายุมากขึ้นชีวิตนี้จะยากเกินไป”
หลังจากได้ยินคำพูดของเถ้าแก่เนี้ยซูฟ่านก็รู้สึกไม่สบายใจ
เพื่อนบ้านรอบ ๆ ละแวกนั้นทราบดีว่าครอบครัวของเถ้าแก่เนี้ยเป็นคนดีทั้งหมด
แต่ทำไมโลกใบนี้คนดีถึงไม่ได้รับรางวัลเสมอไป?
“อย่ากังวลไปเลย แม้แต่ค่ารักษาหลายสิบล้านนี้ก็ไม่มีอะไร ให้ผมจ่ายเถอะถ้ามันช่วยลุงของผมได้”
“แถมหลินอี้ถงจะอายุเท่าไหร่เอง เธอก็ต้องการคุณและลุงคุณนะ”
“แม้ว่าคุณจะหยุดผมแต่ผมก็จะช่วยจ่ายเงินอยู่ดี ดังนั้นอย่าลังเลเลยคุณใจดีกับผมเมื่อผมยังเป็นเด็ก ผมจำมันได้เสมอ!”
ซูฟ่านเกลี้ยกล่อม
หลังจากฟังแล้วน้ำตาของเถ้าแก่เนี้ยก็ดูเหมือนจะไหลออกมาอีกครั้ง
เธอถอยหลังไปสองก้าวและก่อนที่ซูฟ่านจะตอบสนองเธอก็โยนตัวเองลงคุกเข่าต่อหน้าซูฟ่าน
“อี้ถงมาคุกเข่าขอบคุณผู้ช่วยชีวิตเราสิ!”
“อย่า! อย่า! พวกคุณอย่าสิ!”
ซูฟ่านรู้สึกอายและหยุดหลินอี้ถงที่กำลังจะคุกเข่าจากนั้นดึงเถ้าแก่เนี้ยที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นขึ้นมา
