แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 105 ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ / บทที่ 106 เธอเป็นคนเขียนโพสต์?

บทที่ 105 ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ

หรือว่าต้องให้เธอไปบอกกับซือเยี่ยหานว่า หลานชายของคุณกำลังจีบฉันอยู่?

ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองทนโท่อยู่ตรงนี้ ซือเยี่ยหานเป็นอาเก้าของซือเซี่ย หากเธอบุ่มบ่ามไปฟ้อง ไม่เท่ากับกลายเป็นคนไปยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาอาหลานเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นกำลังคิดว่าจะจัดการปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบได้อย่างไร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะเบ็งด้วยความโมโหแว่วมาไม่ไกล

“เจียงเยียนหราน ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะร้ายกาจได้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ก็ลงไม้ลงมือกับเฉินเมิ่งฉี จนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บก็ช่างเถอะ! ตอนนี้ยังปล่อยคลิปทำลายชื่อเสียงของเขาในกระทู้ของโรงแรียนอีก!”

เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว บังเอิญจัง ซ่งจื่อหางเหรอ?

เห็นสีหน้าของซ่งจื่อหางเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ผู้หญิงตรงหน้าเขาใบหน้าแห้งเหี่ยวซีดเซียว ดวงตาบวมแดง ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด อธิบายออกไปอย่างเคร่งเครียด “ฉันพูดตั้งหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคนโพสต์คลิปนั่น! ต่อให้ฉันจะเป็นคนโพสต์ สิ่งที่พูดในโพสต์นั่นมันมีอะไรผิดด้วยเหรอ? เขาไม่ได้แย่งผู้ชายของฉันหรือไง! เขาไม่ได้ทรยศมิตรภาพของพวกเราเหรอ!”

ซ่งจื่อหางแสยะยิ้มเย็นชา นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ “เจียงเยียนหราน เธอไม่มีเหตุผลอะไรเลย ฉันไม่ใช่สิ่งของของเธอ และก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอด้วย เรื่องหมั้นหมายเป็นเพียงความปรารถนาของทางบ้าน ฉันไม่ได้เป็นหุ่นเชิดของพวกเขา ฉันมีคนที่ฉันชอบ!

หากไม่มีเธอมาขวางทางระหว่างพวกเรา ฉันกับเฉินเมิ่งฉีคงจะคบกันไปนานแล้ว เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ เขาต้องรับกับความอัปยศไปเท่าไร! แต่เธอกับทำร้ายเขาแบบนี้! เธอต่างหากที่เป็นมือที่สามระหว่างพวกเรา!”

สายตาแบบนี้คล้ายกับมีดที่กรีดลงไปบนกายของหญิงสาว เจียงเยียนหรานทำหน้าใจหาย สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ยิ้มเศร้าขึ้นมาเสียงแผ่วเบา “เฮอะ…เฮอะๆ…ซ่งจื่อหาง…พวกเรารู้จักกันตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้ว…นายเคยบอกว่า…เคยบอกว่าจะขอฉันแต่งงาน…จะปกป้องฉันไม่ให้ใครมารังแก…จะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต…แต่ว่าตอนนี้ นายบอกฉันว่า นายกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน…ฉันเป็นมือที่สาม…ฉันเป็น…มือที่สาม…”

สามคำสุดท้ายของหญิงสาว ร้องไห้แทบเป็นสายเลือด!

แต่ชายหนุ่มตรงข้ามกลับมีสีหน้าไม่สนใจ “เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องสมัยเด็กๆ ! เธอเลิกเอาคำพูดล้อเล่นสมัยเด็กมาก่อกวนปั่นป่วนสักทีเหอะ!”

เจียงเยียนหรานจิกเล็บเข้าไปกลางฝ่ามือ “ก่อกวนปั่นป่วน…ที่แท้สิ่งที่ฉันจดจำ สิ่งที่ฉันคิดถึง สิ่งที่ฉันเฝ้ารอมาตลอดสิบกว่าปี…ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันก่อกวนปั่นป่วน…ซ่งจื่อหาง…นายมีหัวใจหรือเปล่า…ฉันขอถามนาย…หลายปีมานี้…นายไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม? แม้แต่เพียงแวบเดียว?”

เวลานี้ มือถือของซ่งจื่อหางดังขึ้น เขาอ่านข้อความ สายตาพลันอ่อนโยนลงอย่างถนัดตา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจียงเยียนหราน ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความเหลืออด เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “เจียงเยียนหราน ฉันขอบอกเธอด้วยความสัจจริง ไม่เคย! ฉันรู้สึกกับเธอเพียงพี่ชายน้องสาวเท่านั้น! แต่ว่าตอนนี้ เธอได้ใช้ความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันมีกับเธอไปหมดแล้ว!

ฉันจะให้เวลาเธอคิดหนึ่งชั่วโมง ให้เธอลบโพสต์เอง แต่หากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอยังไม่ลบโพสต์อีก อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!”

ซ่งจื่อหางพูดจบ ก็หันกายจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับมา

เจียงเยียนหรานริมฝีปากสั่นเทา สองตาแดงกร่ำ น้ำตาของเธอคล้ายกับได้ไหลออกมาจนแห้งเหือดแล้ว เธอยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น มองดูเงาแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไป คล้ายกับได้ระบายความโกรธทั้งหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอก้าวย่างอย่างมึนงง ขยับทีละก้าวไปยังทิศทางของทะเลสาบโดยอัตโนมัติ…

………………………………………………….

บทที่ 106 เธอเป็นคนเขียนโพสต์?

เยี่ยหวันหวั่นที่ซุ่มดูอยู่เห็นอย่างนี้ พลันแอบอุทานตกใจขึ้นมา “แย่แล้ว”

ท่าทางของเจียงเยียนหรานผิดปกติเกินไป!

คงไม่ใช่เพราะการแทรกแซงของเธอ ไม่สามารถทำให้เจียงเยียนหรานได้สติคิดได้ แต่กลับทำให้เจียงเยียนหรานฆ่าตัวตายเร็วขึ้นหรอกนะ?

เธอนึกว่าเวลาในตอนนี้ เจียงเยียนหรานน่าจะยังไม่ได้รักซ่งจื่อหางลึกซึ้งขนาดนั้น ดึงสติเร็วขึ้นหน่อยก็ยังพอช่วยได้ แต่ดูจากสภาพแล้วเธอคงจะเดาผิดไป

คนทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เล็กจนโตความปรารถนาสูงสุดของเจียงเยียนหรานคือ การได้แต่งงานกับซ่งจื่อหาง ได้เป็นภรรยาของเขา เวลานี้เป้าหมายถูกทำลายลงไป จะพูดว่าโลกทั้งใบพังทลายไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง

อีกทั้งคนที่ทรยศเธออีกคนก็คือเพื่อนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด

สำหรับทักษะการซื้อใจคนของเฉินเมิ่งฉีนั้น เยี่ยหวันหวั่นเคยประสบมากับตัวเอง สมัยนั้นเฉินเมิ่งฉีก็ปฏิบัติกับเธอดีจนไม่มีที่เปรียบ เล่นกับเธอ สร้างปัญหากับเธอ หัวเราะร้องไห้เป็นเพื่อนเธอ โดดเรียนไปกับเธอ ตามกู้เยว่เจ๋อไปพร้อมกับเธอ แม้แต่ยอมซ้ำชั้นเป็นเพื่อนเธอ

เธอไม่เพียงเห็นเฉินเมิ่งฉีเป็นเพื่อนรักที่สุด แต่ยังเห็นเธอเป็นว่าที่พี่สะใภ้ เป็นคนในครอบครัวอีกด้วย

ใครจะรู้ว่าแผนการร้ายแทงข้างหลังจนทะลุเป็นรูพรุนได้จริงๆ…

ยิ่งใส่ใจมากแค่ไหน เมื่อได้เห็นธาตุแทก็ผิดหวังมากเท่านั้น…

ได้เห็นเจียงเยียนหรานอยู่ห่างจากทะเลสาบเพียงครึ่งก้าว เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว รีบเดินออกไปจากที่ซุ่มตัว พลางเอ่ยเสียงยืดยาน “อุ๊บ! ดูสิว่านี่ใครกัน? นี่ไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลเจียง เจียงเยียนหรานหรอกเหรอ? ดึกดื่นแล้วยังมาอยู่ตรงนี้ คงไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายเพราะโดนทิ้งหรอกนะ!”

เจียงเยียนหรานสันหลังแข็งทื่อ ดวงตาที่ตอนแรกเลื่อนลอยพลันหันไปถลึงตาใส่เยี่ยหวันหวั่นด้วยความเกลียดชัง กัดฟันกล่าวว่า “เยี่ยหวันหวั่น! เห็นฉันมีสภาพแบบนี้เธอคงจะดีใจ สะใจมากสินะ!”

เยี่ยหวันหวั่นหยักมุมปาก น้ำเสียงเป็นต่อ “แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเธอกระโดดลงไปตอนนี้้เลย ฉันก็จะยิ่งดีใจ ยิ่งสะใจมากขึ้นไปอีก เห้อ ทำไมยังไม่กระโดดอีกล่ะ?”

“เธอ…” เจียงเยียนหรานโกรธจนดวงตาแดงกร่ำ “เธอฝันไปเถอะ!”

เจียงเยียนหรานพูดแล้วก็ถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง “ก็แค่ซ่งจื่อหางคนเดียว เธอคิดว่าฉันจะสนใจงั้นเหรอ? ด้วยชาติตระกูลของฉันแล้ว อยากได้ผู้ชายแบบไหนแล้วไม่ได้บ้าง! ฉันก็แค่เกลียดการโดนหลอกเท่านั้น!”

เห้อ ไม่เลวเลย ใช้ได้ผลเลยทีเดียว…

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าหงึกๆ “อืมๆ พูดไม่ผิดเลย คุณหนูตระกูลเจียงไม่เป็นกังวลเรื่องแต่งงานแล้ว! คนที่สูญเสียควรเป็นอีกฝ่ายที่ต้องสูญเสียถึงจะถูกต้อง!”

ได้เห็นอีกฝ่ายมีลักษณะดุดันโกรธจัดเหมือนไก่ตัวผู้ในสนามชนไก่ ท่าทางเหมือนจะเถียงกับเธอได้แปดร้อยรอบ ดูจากลักษณะคงจะลบความคิดฆ่าตัวตายไปได้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นถอนใจโล่งอก ปัดก้นแล้วนั่งลงบนหญ้าริมฝั่งท่าทางสบายๆ แล้วเลื่อนอ่านกระทู้ต่อไป

เจียงเยียนหรานทนไม่ไหว เดิมทีเตรียมจะทะเลาะกับเยี่ยหวันหวั่นชุดใหญ่ ทว่าไม่คิดเลยเธอเถียงไปด้วยครึ่งทางก็หันมาเล่นมือถืออยู่คนเดียวแล้ว ให้ความรู้สึกเหมือนกับชกไปบนปุยฝ้าย

อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง เธอก็รู้สึกเหมือนหมดพลังไร้เรี่ยวแรง ทรุดตัวลงไปกองที่เดิม นั่งกอดเข่าเหม่อลอย “เยี่ยหวันหวั่น เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม…ฉันมันน่ารำคาญขนาดนั้น…ใช่ไหม…”

เห็นเยี่ยหวันหวั่นเงียบไม่โต้ตอบ เอาแต่มองมือถืออย่างตั้งใจ จิตใตสำนึกของเจียงเยียนหรานจึงชำเลืองมองไปบนมือถือของเยี่ยหวันหวั่น

ผลที่ได้ หลังจากเธอเห็นชัดเจนว่าเยี่ยหวันหวั่นกำลังตอบโพสต์ ใบหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน

กล่องข้อความตอบกลับของเยี่ยหวันหวั่น แสดง ID ชัดเจน “กอสซิปพอร์เตอร์”!

“เธอ…เธอคือกอสซิปพอร์เตอร์! เธอเป็นคนปล่อยโพสต์เฉินเมิ่งฉีนั่น?” เจียงเยียนหรานทำหน้าตกตะลึง

………………………………………………….