แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1131 ชอบอะไร? / บทที่ 1132 คนน่ารักพูดอะไรก็ถูก

บทที่ 1131 ชอบอะไร?

นัยน์ตาของซือเยี่ยหานลึกล้ำดุจบ่อน้ำที่มองไม่เห็นก้น เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้า แล้วบอกว่า “มานี่”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้น ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปเหมือนกระสุนปืนใหญ่ทันที

ซือเยี่ยหานโดนหญิงสาววิ่งชนจนตัวเอนไปข้างหลัง กระดุมเสื้อเชิ้ตหลุดไปสองเม็ด

เมื่อสบตากับดวงตาเป็นประกายของหญิงสาว ซือเยี่ยหานค่อยๆ โอบเอวของหญิงสาว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างหาฟังได้ยาก “มาคุยกันหน่อย”

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว “คุณบอกว่าดื่มแล้วจะนอนด้วยกันนี่…”

“อืม ฉันพูดเอง ฉันขอถามอะไรเธอก่อน” ซือเยี่ยหานจงใจพูดด้วยน้ำเสียงชวนลุ่มหลง

อุบายนี้ใช้ได้ผล เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างว่าง่าย “อ้อ…”

ซือเยี่ยหานจ้องดวงหน้าเล็กๆ ของหญิงสาว แล้วถามเสียงเบาว่า “เธอชอบฉัน หรือชอบใบหน้าฉัน?”

“ชอบหน้าคุณ” เยี่ยหวันหวั่นตอบอย่างไม่ลังเล

ซือเยี่ยหานหรี่ตาเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น วินาทีต่อมา เขายกมืดติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างแช่มช้า “เธอนอนคนเดียวก็แล้วกัน”

สิ้นเสียงซือเยี่ยหาน เยี่ยหวันหวั่นก็รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่

ทำไมกัน!!!

ซือเยี่ยหานสาวเท้าเดินขึ้นชั้นบน ถึงจะเห็นแค่แผ่นหลังก็ยังรู้ว่าเขากำลังโกรธจัด

เยี่ยหวันหวั่นงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบวิ่งตามไป พอเห็นว่าขายาวๆ ของซือเยี่ยหานก้าวเร็วจนตามไม่ทัน เยี่ยหวันหวั่นใช้มือยันราวบันได้ ตีลังกากระโดดขึ้นไปยืนขวางหน้าซือเยี่ยหาน

เยี่ยหวันหวั่นถาม “เพราะอะไร?”

ซือเยี่ยหานเอ่ย “คิดเอาเอง”

ซือเยี่ยหานหน้าบึ้ง เขาเปิดประตูด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ปัง” เยี่ยหวันหวั่นถูกทิ้งให้ยืนอยู่ข้างนอก เธอเบะปากด้วยความน้อยใจ เดินกระทืบเท้าไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนกอดผ้าห่ม

เธอชอบที่เขาหน้าตาดีแล้วมันทำไมล่ะ! ทำไมต้องโมโหด้วย! ทำไมต้องปิดประตูแล้วทิ้งเธอไว้ข้างนอกด้วย!

เอาตัวเธอกลับมาแล้วทำไมไม่นอนกับเธอล่ะ?

เยี่ยหวันหวั่นทึ้งผ้าห่มด้วยความโมโห จู่ๆ ใต้ผ้าห่มก็มีอะไรนิ่มๆ …

เยี่ยหวันหวั่นตกใจ รีบลุกขึ้นทันที

วินาทีต่อมา เธอเห็นเด็กน้อยตัวขาวนุ่มนิ่มมุดออกมาจากใต้ผ้าห่ม

เด็กน้อยขยี้ตาด้วยความสะลึมสะลือ พอเห็นเยี่ยหวันหวั่น ก็นั่งกระพริบตาปริบๆ อยู่ตรงนั้นเพราะยังง่วงมาก

หลังจากเห็นหน้าเธอชัดๆ เด็กน้อยก็หายง่วงทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความดีใจ เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งใส่อ้อมแขนของเยี่ยหวันหวั่น

“แม่ครับ!!!”

เยี่ยหวันหวั่นจ้องเด็กน้อยที่จู่ๆ ก็มุดออกมาจากผ้าห่ม แล้วพุ่งเข้ามากอด แถมยังเรียกเธอว่าแม่อีก หญิงสาวได้แต่นิ่งด้วยความตกใจ

ซือเยี่ยหานที่โมโหกำลังสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมๆ ของหญิงสาวดังมาจากข้างนอก

“กรี๊ดด!!!”

ซือเยี่ยหานหน้าเปลี่ยนสีทันที เขารีบเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป

“เกิดอะไรขึ้น?” ซือเยี่ยหานทำหน้าเครียด

วินาทีต่อมา ชายหนุ่มเห็นเยี่ยหวันหวั่นยืนหน้าซีด จ้องหน้าเด็กน้อยในอ้อมกอดอย่างทำอะไรไม่ถูก “นะ…นี่มันตัวอะไรเนี่ย?”

ซือเยี่ยหานพูดไม่ออก

ซือเยี่ยหานถอนหายใจ ขณะเดียวกันก็ยกมือกุมหน้าผากอย่างเอือมระอา ผ่านไปครู่หนึ่งก็บอกว่า “ลูกชายเธอไง…”

เยี่ยหวันหวั่นสับสน เธอมองหน้าเด็กน้อย แล้วหันไปมองหน้าซือเยี่ยหาน “ใครเป็นคนคลอด?”

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้ว “เธอ”

หรือคิดว่าเขาจะเป็นคลอดหรือไงกัน?

เยี่ยหวันหวั่นบอก “เป็นไปไม่ได้! พวกเรายังไม่ได้นอนด้วยกันจะมีลูกได้ยังไง?”

————————————————————–

บทที่ 1132 คนน่ารักพูดอะไรก็ถูก

เยี่ยหวันหวั่นพูดเสริม “มันไม่สมเหตุสมผลเลย!”

ซือเยี่ยหานหน่ายใจ เมาขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์แยกแยะออกว่าอะไรไม่สมเหตุสมผล

“คุณหลอกฉันอีกแล้ว! ฉันไม่เคยคลอดลูก!” เยี่ยหวันหวั่นไม่เชื่อเด็ดขาด

เด็กน้อยถังถังที่เพิ่งตื่นนอนเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ

แม่บอกว่าไม่เคยคลอดเขา!

ดวงหน้าน้อยๆ ของถังถังซีดเผือด ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “แม่ครับ…แม่ไม่ต้องการถังถังแล้วเหรอ?”

เด็กน้อยหน้าตาเหมือนหยกสลัก ตัวนิ่มเหมือนก้อนข้าวเหนียว แถมยังใส่ชุดนอนลายการ์ตูนขนฟูอีก ดวงหน้าขาวเนียนอิ่มเอิบ เห็นแล้วทำให้รู้สึกอยากจะบีบแก้มสักที

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกคันมือขึ้นมา เกือบกอดเขาแล้วลูบคลำอย่างทนไม่ไหว

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเข้ม จ้องหน้าเด็กน้อย แล้วพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น “แต่ว่า…ฉัน…ฉันไม่ได้คลอดหนูออกมานี่นา…”

ถังถังวิ่งเข้าไปกอดเยี่ยหวันหวั่น แหงนหน้าแล้วพูดด้วยความเสียใจ “แม่ครับ…แม่เป็นคนคลอดถังถังออกมา…ถังถังเป็นเบบี๋ของแม่…แม่เคยบอกถังถังอย่างนี้…”

เด็กน้อยติดหนึบอยู่ในอ้อมแขนเธออย่างนี้ ทั้งนุ่มนิ่ม และอบอุ่น

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ฉันว่าจริงๆ แล้ว…ถึงไม่เคยนอนด้วยกันแล้วมีลูก…ก็เป็นเรื่องปกติอยู่นะ…”

ซือเยี่ยหานพูดไม่ออก

“แม่ครับ…”

ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ทนไม่ไหว เธอกอดเด็กน้อยแน่น จากนั้นก็หันไปถามซือเยี่ยหานด้วยสายตาเป็นประกาย “โอ๊ย! น่ารักจังๆๆๆ! ฉันเป็นคนคลอดออกมาจริงเหรอ? ฉันเก่งขนาดนั้นเชียว? จริงเหรอเนี่ยๆ”

เยี่ยหวันหวั่นกับถังถังต่างหันไปมองซือเยี่ยหานด้วยสายตาเป็นประกายพร้อมกัน

ซือเยี่ยหานได้แต่ตอบว่า “จริงสิ…”

เยี่ยหวันหวั่นตื่นเต้นดีใจสุดขีด “กรี๊ดดดด! ดีใจจัง! ฉันชอบเขามากเลย!”

พอได้ยินแม่บอกว่าชอบตัวเอง ใบหน้าของเบบี๋ถังถังที่อยู่ในอ้อมแขนก็กลับมาแดงเรื่อเหมือนเดิม

แต่ว่า ถังถังยังคงมองหน้าแม่อย่างเป็นห่วง แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แม่ครับ ต่อไปแม่อย่าดื่มเหล้าอีกได้ไหมครับ?”

พอเมาแม่ก็จำเขาไม่ได้…

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ได้สิๆๆ หนูน่ารัก พูดอะไรก็ถูกหมดแหละ!”

ถังถังถอนหายใจ

ด้วยเหตุนั้น เยี่ยหวันหวั่นถูกเด็กน้อยดึงดูดความสนใจทั้งหมดไป จนลืมพ่อของเด็กไปสนิท

หลังวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดสองแม่ลูกก็ผล็อยหลับไป

ซือเยี่ยหานเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เยี่ยหวันหวั่น จากนั้นเขาก็เอนตัวลงนอนอีกด้านหนึ่งของถังถัง แล้วได้แต่หงุดหงิดอยู่เพียงลำพัง

เอนตัวลงครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็ลอบถอนหายใจ เพราะค้นพบว่าตัวเองกลับงอนเป็นเด็กๆ อย่างนี้ไปได้

ความจริง…เขาไม่ควรโกรธ…ควรจะดีใจต่างหาก…

ดีใจที่มีหน้าตาที่เธอชอบ

กลางดึกสงัด ท่ามกลางความมืด ซือเยี่ยหานเพิ่งจะเอนตัวลงได้ไม่นาน จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างจิ้มที่แขนของเขา

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วแล้วลืมตา จากนั้นก็สบตาเข้ากับดวงตาเป็นสุกใสคู่หนึ่ง เขาสะดุ้งเล็กน้อย

ซือเยี่ยหานกุมหน้าผากอย่างหน่ายใจ “ทำอะไรอยู่ ไม่หลับไม่นอน?”

นัยน์ตาของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความดีใจ เธอจ้องหน้าเจ้าตัวน้อยที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา “คุณเก้าๆ! ฉันจำได้แล้ว…เจ้าตัวนี้…เด็กน้อยคนนี้…เป็นลูกของฉันจริงๆ…”

ซือเยี่ยหานถอนหายใจ พลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เธอ “ใช่ ลูกเธอ”

เสียงของเยี่ยหวันหวั่นฟังดูกังวลเล็กน้อย เธอเอ่ยปากอย่ากล้าๆ กลัวๆ “คุณเก้า คุณโกรธเหรอคะ?”

ซือเยี่ยหานเอ่ย “โกรธอะไร?”

เยี่ยหวันหวั่นถาม “ก็ฉันแอบมีลูก…คุณไม่โกรธเหรอ?”

ซือเยี่ยหานทำหน้าเอือมเล็กน้อย นี่เธอเมามาก หรือว่ากำลังละเมอกันแน่?

ได้ยินเธอเรียกตัวเองว่าคุณเก้า ก็นึกว่าจะสร่างบ้างแล้ว

ซือเยี่ยหานเอ่ย “ไม่โกรธ รีบนอนเถอะ”

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเหมือนโล่งอก ในที่สุดก็สบายใจแล้ว หันหลังแล้วผล็อยหลับไปทันที

………………………………