แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1531 ถูกดึงดูดอย่างจัง / บทที่ 1532 ฉันยินยอมให้พวกนายแต่งงานกัน

บทที่ 1531 ถูกดึงดูดอย่างจัง

ที่แท้คุณชายใหญ่เสิ่นคนนี้ก็ทำภารกิจยากๆ สำเร็จด้วยวิธีนี้เอง…

ถึงจะใช้เงินฟาดมา แต่…ก็คนเขามีเงิน…จะทำไงได้

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นมั่นใจแล้วเรื่องหนึ่ง ขอแค่มีเงิน…จะทำอะไรก็ง่ายไปหมด ขอแค่มีเงิน จะตบหน้ากลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ก็ยังได้ อย่างมากก็แค่ให้เงินกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ไป…จะมีปัญหาอะไรนักหนากันเชียว

อย่าว่าแต่อาชูร่าเลย ถึงคุณชายใหญ่เสิ่นขโมยของของพันธมิตรอู๋เว่ย แต่แค่ให้เงินเธอก็จะปล่อยให้เขาขโมยได้ตามใจเลย ขอแค่เขาบอกมาเท่านั้นเธอจะให้ความร่วมมือด้วยการยอมโดนปล้นโดยดี หรือจะแกล้งทำเป็นสู้แพ้เขาก็ยังได้

“พวกคุณคุยอะไรกันอยู่?” คุณชายใหญ่เสิ่นเดินไปส่งกลุ่มหนุ่มสาวพวกนั้นเข้าไปในตระกูลเสิ่นเสร็จ ก็เดินมายืนข้างเยี่ยหวันหวั่นกับเนี่ยอู๋หมิง แล้วถามด้วยความสงสัย

“เปล่า กำลังชมว่าคุณเก่ง” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบอก

“ใช่ๆๆ น้องชายเสิ่นไม่มีอะไรให้ติอยู่แล้ว” เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้ารัวๆ

“โธ่ เกรงใจเกินไปแล้ว ธรรมดาน่า ยังไงก็ไม่มีปัญหาไหนในรัฐอิสระที่ผมแก้ไม่ได้ ไม่มีเรื่องไหนที่ผมเอาไม่อยู่ ฉายาสื่อเสินของผม เชื่อว่าทุกท่านคงได้ยินผ่านหูมาบ้าง คงไม่ต้องให้ผมพูดอะไรแล้วมั้ง…” คุณชายใหญ่เสิ่นทำหน้าภูมิใจ

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มกว้าง แถมชูนิ้วโป้งให้คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น มีเงิน…ก็ถือว่าเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง…

อีกอย่าง ความสามารถอย่างงี้ เยี่ยหวันหวั่นจะไม่ยอมจำนนก็ไม่ได้ด้วยสิ…

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะรู้จักตระกูลเสิ่นเป็นอย่างดีก็ตอนนี้เอง ทั่วทั้งรัฐอิสระ ตระกูลเสิ่นต่างหากที่แข็งแกร่งที่สุด…ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับพวกเขา มีคนมากมายที่อยากจะผูกมิตรกับพวกเขา

“ไปกันเถอะ มัวยืนทำอะไรตรงนี้” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้ม แล้วพาเยี่ยหวันหวั่นกับเนี่ยอู๋หมิงเดินเข้าไปด้านใน

“บ้านฉันกว้างเกินไปจริงๆ โธ่ รู้งี้ฉันน่าจะขับรถมา…” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหัวเราะอย่างจนใจ

เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้จะพูดอะไร

เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “น้องชายเสิ่น เจ๋งสุดๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองรอบๆ ตระกูลเสิ่น ต้องยอมรับจริงๆ ว่าคฤหาสน์ตระกูลเสิ่นใหญ่มาก ทอดมองไปไม่เห็นจุดสิ้นสุด คิดดูดีๆ แล้วการขับรถในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่นก็ดูจะไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

“ใช่สิ น้องชายเสิ่น นายแค่เลิกกับแฟนจำเป็นต้องจัดงานเลี้ยงเอิกเกริกขนาดนี้ด้วยเหรอ” เนี่ยอู๋หมิงหันไปมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น แล้วถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นได้ยินอย่างนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดมวนหนึ่ง แล้วสูดเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะพ่นควันออกมาเป็นรูปวงกลม เขามองเนี่ยอู๋หมิงแล้วบอกว่า “เลิกกัน…ก็ต้องให้สมศักดิ์ศรีหน่อย”

“ถูกต้อง น้องชายเสิ่นเลิกกับแฟน ต้องไม่เหมือนคนอื่นเลิกกับแฟนอยู่แล้ว ต้องให้สมศักดิ์ศรีหน่อย!” เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้าถี่ๆ

“ตอนแรกผมก็คิดอย่างงี้เหมือนกัน…” จู่ๆ คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็หันมาจ้องเยี่ยหวันหวั่น มุมปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย “แต่ตอนนี้ผมอยากเปลี่ยนจากงานเลี้ยงเลิกราเป็นงานเลี้ยงสารภาพรัก…เธอคิดว่าไง?”

เยี่ยหวันหวั่นชะงัก เปลี่ยนจากงานเลี้ยงเลิกราเป็นงานเลี้ยงสารภาพรัก…แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ…ตาคนรวยสมองทึ่มนี่คงไม่ได้คิดจะสารภาพรักกับเธอหรอกนะ?!

“คนสวย เธอมีแฟนรึยัง เธอแต่งงานรึยัง?” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วจู่ๆ ก็ถามขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงตาเป็นประกายขึ้นมา รีบโพล่งออกไปว่า “ยัง! จะแต่งงานแล้วได้ยังไง! จะมีแฟนได้ยังไง ไม่มีเลย!”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง ตอบเร็วเกินไปไหม

“พี่เนี่ย ผมบอกตรงๆ ว่าผมถูกคุณคนนี้ดึงดูดอย่างจังตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอแล้ว…” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ลึกซึ้ง

————————————————————————————-

บทที่ 1532 ฉันยินยอมให้พวกนายแต่งงานกัน

เนี่ยอู๋หมิงวางมือบนไหล่เยี่ยหวันหวั่น “น้องชายเสิ่น ฉันจะบอกนายให้ นี่น่ะน้องสาวฉันเอง นายเห็นไหมพวกฉันสองคนหน้าตาเหมือนกัน เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของพ่อแม่ฉัน ถ้าเป็นคนอื่นกล้ามาจีบน้องสาวฉันล่ะก็ พ่อจะตบให้ตาย

แต่เพราะเป็นน้องชายเสิ่น นายไม่ใช่คนธรรมดา งั้นฉันจะยอมให้พวกนายแต่งงานกันก็แล้วกัน…แต่เรื่องสินสอดน่ะ…นายก็รู้ ฉันกับน้องสาวฉันเป็นคนรักเกียรติ…”

“พี่เนี่ย พี่วางใจได้ สินสอดไม่ใช่ปัญหา ผมก็เป็นคนรักเกียรติเหมือนกัน!” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นตบหน้าอกตัวเอง

เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ยืนงง นี่มันอะไรกัน…

น้องชายเสิ่น เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง สินสอดน่ะ…เอาแค่พอเป็นพิธีการก็พอ มา พวกเรามาหารือกันหน่อย” เนี่ยอู๋หมิงยิ้มบอก

“เดี๋ยวก่อน…ผมต้องถามน้องสาวพี่ก่อนว่าชอบผมรึเปล่า…ถึงไม่จำเป็นต้องถามก็ตาม ในรัฐอิสระจะมีผู้หญิงคนไหนกันที่ไม่ชอบผม?” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยแววตาจริงใจ “คนสวย…เธอชอบฉันไหม?”

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นด้วยหางตา นี่เขา…ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน…

“นายชื่ออะไร…” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“สื่อเสิน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นกล่าว

“ชื่อจริง…” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ

“เสิ่นเทียนเฉิน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นกล่าว

“อ๋อ…งั้นไม่ชอบ” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า

“ไม่ชอบ?” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นอึ้ง “ไม่เป็นไร ฉันเปลี่ยนชื่อก็ได้”

“เอ่อ…คือมันไม่เกี่ยวกับชื่อหรอก” เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด

“โอเค!” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธฉัน…เฮ้อ ผู้หญิงพวกนั้นที่ชอบฉัน ฉันรู้ว่าพวกเธอรักที่เงินของฉัน ไม่ได้รักที่ความสามารถของฉัน…”

เนี่ยอู๋หมิงหันไปมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น “น้องชายเสิ่น ความสามารถของนายคืออะไร”

“มีเงิน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นสูดควันบุหรี่เข้าปอด

“เยี่ยม!” เนี่ยอู๋หมิงหันไปชูนิ้วโป้งให้คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น “ถ้าน้องสาวฉันได้อยู่กับคนจริงใจไม่เสแสร้งอย่างน้องชายเสิ่น ฉันก็สบายใจแล้ว ฉันยินยอมให้พวกนายแต่งงานกันได้!”

คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงก็ดึงเยี่ยหวันหวั่นไปด้านหนึ่ง แล้วกระซิบบอกว่า “ให้ตาย…น้องโหย่วหมิง สมองเธอยังปกติดีใช่ไหมเนี่ย…ถ้าเธอได้อยู่กับน้องชายเสิ่น อนาคตก็สบายไปทั้งชาติแล้ว

ถ้าเธอได้แต่งงานกับน้องชายเสิ่น ต่อไปเธอก็จะกลายเป็นนายหญิงตระกูลเสิ่น ทุกอย่างของตระกูลเสิ่นก็จะเป็นของเธอ ทุกกลุ่มอำนาจในรัฐอิสระ แม้แต่กลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ก็ยังต้องให้เกียรติเธอ…แล้วฉัน ก็ได้อาศัยบารมีของเธอ เป็นเรื่องดีจะตาย…”

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเนี่ยอู๋หมิง “ประเด็นสำคัญคือคุณได้อาศัยบารมีฉันมากกว่าล่ะมั้ง…”

เนี่ยอู๋หมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “น้องสาว เธอพูดแบบนี้ได้ไง ในสายตาเธอฉันเป็นคนเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ!”

“ใช่” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าหนักแน่น

“เอิ่ม…” เนี่ยอู๋หมิงมองเยี่ยหวันหวั่น “น้องโหย่วหมิง ความจริง…ฉันทำอย่างงี้ก็เพราะหวังดีกับเธอนะ เธอโดนกู่พิษไม่ใช่เหรอ…เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้นะ เธอต้องรีบหาวิธีแก้ไข ฉันว่าน้องชายเสิ่นก็ใช้ได้นะ เธอคิดว่าไง?”

เยี่ยหวันหวั่นทำท่าจะพูดอะไร คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็เดินมายืนข้างพวกเขาสองคน แล้วบอกว่า “พี่เนี่ย พี่อย่าทำอย่างงี้เลย แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน”