แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1689 ชนะหรือว่าแพ้แล้ว / บทที่ 1690 เธอน่าประทับใจจริงๆ

บทที่ 1689 ชนะหรือว่าแพ้แล้ว

“ผู้อำนวยการ!”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็เดินไปถึงข้างตัวผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนและเล่าต้นสายปลายเหตุให้ฟัง

หลังฟังคำพูดของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อจบ สีหน้าของผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หนึ่งในนักเรียนทหารรับจ้าง จงใจฆ่านักเรียนทหารรับจ้างระดับ S…

ถึงแม้ว่าในงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ของโรงเรียนชื่อเยี่ยน กฎบอกให้สู้พอเป็นพิธี แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นบ่อยครั้ง แต่จงใจกับพลั้งมือฆ่า แนวคิดสองอย่างต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสกงจงใจฆ่าเมิ่งเทียน ตากว่าพันคู่ล้วนเห็น ผู้อำนวยการ ผมเกรงว่าผู้อาวุโสกงใช้งานล้างแค้นเรื่องส่วนตัว จงใจให้ลูกศิษย์ฆ่าคน!” ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมองผู้อาวุโสกง

ได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสกงมองผู้อาวุโสเหลยเฮ่อและเอ่ยเสียงเย็น “เหลยเฮ่อ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นนายที่จงใจให้ลูกศิษย์ตายในมือลูกศิษย์ฉัน แล้วป้ายความผิดให้ฉันกับลูกศิษย์ฉันมากกว่า”

“นายกำลังเพ้อเจ้อเหรอ” ดวงตาผู้อาวุโสเหลยเฮ่อวาบประกายเย็น

“ไม่ใช่นายเพ้อเจ้อก่อนเหรอ” ผู้อาวุโสเหล่มองผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

ยังไม่รอให้ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อเอ่ยต่อ ผู้อำนวยการก็กวาดตามองทั้งสองคนหนึ่งรอบ

เห็นดังนั้น เหลยเฮ่อกับผู้อาวุโสกงก็ไม่พูดมากอีก

“คนบนเวทีนั่นก็คือคนลงมือเหรอ” เวลานั้นผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนมองไปยังบนเวที

“เป็นเยี่ยหวันหวั่นครับ”

หนึ่งในเบื้องบนพยักหน้า “เยี่ยหวันหวั่นดื่มเหล้าในการแข่งขัน ตอนนี้หลับไปแล้ว ขอผู้อำนวยการออกคำสั่ง จับเธอไว้ก่อนครับ”

“แปลกใหม่ดีจริง” ผู้อำนวยการโบกมือ “ไม่ต้อง รอเยี่ยหวันหวั่นสร่างเมาค่อยคุย ให้เธอหลับก่อนแล้วกัน”

ได้ยินคำที่ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนพูด พวกผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็พากันขมวดหัวคิ้ว ให้เยี่ยหวันหวั่นหลับก่อนค่อยพูด?

หลังผู้อำนวยการกล่าวคำ ก็ไม่มีใครรบกวนเยี่ยหวันหวั่นที่นอนหลับสบายบนเวทีต่อจริงๆ

และพร้อมกับเวลาที่ผ่านไป จากตอนบ่ายก็ล่วงเลยมาถึงตอนเย็นแล้ว

ด้านบนเวที เยี่ยหวันหวั่นลืมตาขึ้นช้าๆ ปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง

ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็มองรอบทิศทางอย่างมึนๆ เบลอๆ

นักเรียนทหารรับจ้างชื่อเยี่ยนหลายคนยังไม่จากไป รวมไปถึงพวกนายของอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านบนที่นั่งกิตติมศักดิ์ก็ยังคงอยู่

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ออกแรงนวดขมับ ในหัวยุ่งเหยิงไปหมดไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หลังผ่านไปสักพัก เยี่ยหวันหวั่นก็ลุกขึ้นมานั่งเอนพิงมุมหนึ่งของเวที เผชิญหน้ากับสายตาประหลาดของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นก็รู้สึกร้อนตัวอย่างประหลาดและเริ่มย้อนนึกสุดแรงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

จำได้แค่ว่า ตัวเองเข้าร่วมการประลองของงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ จากนั้น…ตัวเองเจอกับเมิ่งเข่อลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ อีกทั้งขณะเดียวกันก็ท้าเมิ่งเทียนลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ…

จากนั้นตัวเองก็ดื่มค็อกเทลดีกรีสูงที่เตรียมไว้นานแล้ว…แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เยี่ยหวันหวั่นกลับสูญเสียความทรงจำไปโดยสิ้นเชิง…

“วูบไปอีกแล้ว…ฉันคออ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ…” เยี่ยหวันหวั่นพึมพำในลำคอ

“การแข่งจบแล้วเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพลันลุกขึ้นยืน ดวงตากวาดมองทั่วงานและเอ่ยปากถาม

แต่ทั่วทั้งงานกลับเงียบสนิท สายตากว่าพันคู่จ้องเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง แต่กลับไม่มีใครเอ่ยปาก

เห็นดังนั้น หัวคิ้วของเยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดแน่น นี่หมายความว่ายังไง…ทำไมมองเธอแบบนั้น? หรือว่า หลังเธอดื่มเหล้าจะทำอะไรลงไป…

“กรรมการ…กรรมการตัดสินล่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นยืนบนเวทีและกวาดมองที่ด้านล่าง

เห็นสายตาของเยี่ยหวันหวั่นตกลงบนตัวเอง กรรมการตัดสินก็กุมเป้าโดยไม่รู้ตัว

“กรรมการตัดสิน ขอโทษทีค่ะ ก่อนหน้านี้เมาเหล้าไป การแข่งเป็นยังไงบ้าง หนูชนะหรือว่าแพ้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถามกรรมการตัดสิน

————————————————————————————————-

บทที่ 1690 เธอน่าประทับใจจริงๆ

ตอนนี้บนเวทีเหลือแค่ตัวเอง เมิ่งเข่อแล้วก็เมิ่งเทียนล้วนไม่อยู่

“เมาเหล้าไป…หึๆ เยี่ยหวันหวั่น เธอนี่น่าประทับใจจริงๆ” เวลานั้นกรรมการตัดสินมองเยี่ยหวันหวั่นพลันหัวเราะเสียงเย็น

แค่เมาเหล้าประโยคเดียวก็ฆ่าเมิ่งเทียนลูกศิษย์ระดับ S ตายทั้งเป็น แถมยังเกือบทำให้เขากลายเป็นคนพิการ!

“เยี่ยหวันหวั่น เธอทำร้ายเพื่อนร่วมโรงเรียน ฆ่ารุ่นพี่เมิ่งเทียน หลักฐานแน่นหนายังไม่ยอมให้จับกุมแต่โดยดีอีก!” ทันใดนั้นบนที่นั่งกิตติมศักดิ์ เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านข้างผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็ตะคอกเสียงดุดันใส่เยี่ยหวันหวั่น

ได้ยินคำพูดนี้ของเมิ่งเข่อ เยี่ยหวันหวั่นตะลึงเล็กน้อย ในดวงตาวาบแววตกใจ

เธอฆ่าเมิ่งเทียนแล้วเหรอ!

เมิ่งเทียนนั่นดีเลวก็เป็นลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ พลังต่อสู้บรรลุถึงขั้นทหารรับจ้างระดับ S แล้วทำไมถึงถูกเธอฆ่าอย่างง่ายดายแล้ว? อีกอย่างเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่เคยคิดว่า หลังตัวเองเมาเหล้าจะสามารถทำเรื่องอย่างฆ่าคนออกมาได้…

“พี่หวัน…”

หลี่ซินวิ่งเหยาะๆ มาถึงด้านล่างเวที แล้วล้วงมือถือออกมาจากในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็ส่งให้เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนเวทีแล้วเอ่ยเสียงเบา “พี่หวั่น พี่สร้างเรื่องใหญ่แล้ว…ตอนพี่ประลอง ผมบันทึกวิดีโอไว้ พี่หวั่นพี่ลองดูด้วยตัวเองเถอะ…”

ได้ยินคำพูดนี้ของหลี่ซิน เยี่ยหวันหวั่นรับมือถือมาด้วยสีหน้าเปี่ยมความสงสัย

มองตัวเองในวิดีโอ เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าตกตะลึง รู้ว่าหลังตัวเองเมาจะฟื้นคืนพลังรบของเนี่ยอู๋โยว แต่นึกไม่ถึงว่า ตอนนั้นตัวเองกลับแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ ก่อนหน้านี้ในร้านกาแฟยังไม่ได้แสดงพลังต่อสู้น่ากลัวระดับนี้ออกมา…

วิดีโอเพิ่งเริ่มต้นยังไม่มีอะไรไม่เหมาะสม แต่เมิ่งเทียนนั่นสุดท้ายกลับชักกริชออกมา คิดจะฆ่าเธออย่างเห็นได้ชัด

พลังต่อสู้ของเมิ่งเทียนด้อยกว่า ไม่สู้ตัวเธอหลังเมา กริชถูกแย่ง เมิ่งเทียนถูกเธอฆ่า นั่นเขาต้องโทษตัวเอง ไม่มีอะไรน่าพูดถึง

แต่ยังไงเยี่ยหวันหวั่นก็เห็นตัวเองฆ่าคนจากในวิดีโอ แม้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองฆ่าคนเป็นครั้งแรกหรือเปล่า แต่ในความทรงจำตอนนี้ เรื่องอย่างฆ่าคน เป็นครั้งแรกของเธอจริงๆ จึงอดคลื่นไส้ไม่ได้อยู่บ้าง…

“เยี่ยหวันหวั่น เธอฆ่าเมิ่งเทียนศิษย์ระดับ S ยังมีอะไรอยากพูดไหม” เวลานี้ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนบนที่นั่งกิตติมศักดิ์มองมาทางเยี่ยหวันหวั่นพร้อมเอ่ยปากถาม

ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็หันไปตามต้นตอของเสียงและพิจารณาผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน

ผู้อาวุโสหลายคนยืนอยู่ข้างกายชายชรา รวมถึงผู้อาวุโสกงแล้วก็ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อคนนั้น…

เยี่ยหวันหวั่นไม่โง่ คาดเดานิดหน่อยก็ได้ข้อสรุปคร่าวๆ เรื่องตัวตนของชายชรา ชายชราท่านนี้ ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดก็น่าจะเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนชื่อเยี่ยน…

“จงใจฆ่าเพื่อนร่วมโรงเรียน โทษนี้ผู้เยาว์ขอไม่รับค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นมองผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน เอ่ยอย่างไม่ถ่อมตัวหรือแข็งกร้าว

“เหลวไหล!”

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อจ้องเยี่ยหวันหวั่นพร้อมเอ่ยเสียงเย็น “เยี่ยหวันหวั่น เธอฆ่าเมิ่งเทียน คนทั่วทั้งงานเห็นกับตา หรือว่าเธอพูดคำสองคำก็สามารถลบความผิดได้แล้ว!”

ยังไม่รอเยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็ชี้เยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยต่อ “เยี่ยหวันหวั่น เรื่องที่เธอฆ่าเมิ่งเทียน ฉันเชื่อว่าไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเธอ มีคนจงใจบงการเธอทำเรื่องแบบนี้ใช่ไหม ถ้าเธอยอมยอมรับและเปิดเผยผู้อยู่เบื้องหลัง ผู้อำนวยการชื่อเยีย่นสามารถผ่อนผันลดโทษได้!”

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อพูดจบ ก็เหลือบมองผู้อาวุโสกงที่อยู่ด้านข้างอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ

“ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ ของสามารถกินมั่วได้ แต่คำพูดนี้อย่าพูดมั่วจะดีกว่า” ผู้อาวุโสกงชายตามองผู้อาวุโสเหลยเฮ่อและเอ่ยเสียงเย็นชา

ได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็หัวเราะหยัน “ผู้อาวุโสกง ฉันก็ไม่ได้พูดว่าผู้อยู่เบื้องหลังที่บงการเยี่ยหวันหวั่นให้ฆ่าเมิ่งเทียนเป็นนายสักหน่อย ผู้อาวุโสกงทำไมต้องตื่นเต้น หรือว่าผู้อาวุโสกงทำผิดแล้วร้อนตัว ตอนนี้กลัวว่าเยี่ยหวันหวั่นจะสังเวยตัวเองเหรอ?”