แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1913 ก็นับว่ามีไหวพริบ / บทที่ 1914 ไม่กลัวตายจริงๆ
บทที่ 1913 ก็นับว่ามีไหวพริบ
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้รีบร้อนออกไปจากเขตภารกิจ ก่อนที่จะกลับไปยังประเทศจีน ตัวเองได้รับภารกิจกำจัดทหารรับจ้างหลบหนีมาด้วย ดีเลวยังไงก็ได้คะแนนเกียรติยศมาห้าพันแต้ม จึงจำเป็นต้องไปส่งภารกิจเสียก่อน
เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่น ทหารรับจ้างไม่น้อยในเขตภารกิจต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กันเสียงเบา ในสายตาคนด้านข้าง เยี่ยหวันหวั่นกลายเป็นทหารรับจ้างหน้าใหม่ที่แปลกประหลาดที่สุดแห่งปีของชื่อเยี่ยนแล้ว
“เชี่ย นั่นก็คือเยี่ยหวันหวั่นสินะ ว่ากันว่าชั่วร้ายเหี้ยมโหด งานประลองคราวนี้ได้ที่หนึ่ง แถมยังทำลายสถิติของเนี่ยหลิงหลง ชนะรวดสิบกว่าตาเชียวนะ”
“ทำเมิ่งเข่อบาดเจ็บหนัก แถมยังฆ่าเมิ่งเทียน สองคนนั้นเป็นทหารรับจ้างระดับ S เชียวนะ…”
“ฉันได้ยินมาว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นหมัดเมา เก่งกาจเชียวละ หลังเมาแล้วไม่รู้จักญาติมิตร…ยังมีรุ่นพี่หลายคนพูดว่า หมัดเมาของเยี่ยหวันหวั่นเรียนมาจากลิงป่าหรือกอริลลานี่แหละ!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก เรียนมาจากลิงป่าหรือกอริลลางั้นเหรอ?!
ความสามารถในการใส่สีตีไข่นี้ดูถูกไม่ได้จริงๆ …
ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็เดินมาถึงเขตส่งมอบภารกิจ ก่อนหน้ายังมีคนรออยู่สองสามคน เยี่ยหวันหวั่นจึงเข้าไปต่อแถว
“รุ่นพี่ เชิญๆๆ …รุ่นพี่ส่งก่อนเลย…”
“ใช่ๆๆ รุ่นพี่ส่งภารกิจก่อน!”
เมื่อทหารรับจ้างระดับ B หลายคนเห็นเยี่ยหวันหวั่น ก็สะดุ้งโหยง และรีบเปิดทางให้
ถึงแม้การแซงคิวเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ศิวิไลซ์ แต่ในเมื่อคนอื่นยืนกรานที่จะเปิดทางให้ ตัวเธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้
ภายใต้ความจนใจ เยี่ยหวันหวั่นก็ได้แต่ถูกบังคับไปเป็นคิวแรก
เบื้องหน้า ครูฝึกของชื่อเยี่ยนคนหนึ่งมองเยี่ยหวันหวั่นและหัวเราะเสียงเบา “เยี่ยหวันหวั่น…ลูกศิษย์ของกงซวี่ยังเยาว์วัยน่าคาดหวัง อนาคตไกลไร้ขีดจำกัด…”
“ขอบคุณค่ะ หนูอยากส่งภารกิจ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
เมื่อพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นก็ส่งภาพทหารหลบหนีหลายคนให้กับครูฝึกชื่อเยี่ยน
“โอ้…นี่คือภารกิจกำจัดทหารรับจ้างหลบหนีนี่นา เธอทำสำเร็จแล้วเหรอ” ครูฝึกชื่อเยี่ยนถามอย่างสงสัย
“ค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า
“งั้น…หัวล่ะ” ครูฝึกชื่อเยี่ยนสังเกตเยี่ยหวันหวั่น และพบว่าเยี่ยหวันหวั่นกลับมามือเปล่า…
“หัว!?”
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าตกใจ บ้าหรือเปล่า…ยังแม่งต้องมีหัวด้วย ล้อเล่นอะไรกัน!
เดิมทีทหารรับจ้างพวกนั้นละเมิดกฎหมายของประเทศจีน ถ้าตัวเองเอาหัวพวกเขากลับมานั่นก็เท่ากับว่าเธอทำผิดกฎหมายด้วยตกลงไหม กลับมาแล้วพูดสักสองสามประโยคไม่ได้รึไง
“ไม่มี แต่หนูมีวิดีโอยืนยัน” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็ควักโทรศัพท์ออกมาและเปิดวิดีโอ
เนื้อหาในวิดีโอ ก็คือทหารรับจ้างหลบหนีเหล่านั้นถูกตำรวจของประเทศจีนจับกุม
“นี่เธอ…” ครูฝึกชื่อเยี่ยนจ้องวิดีโอ สีหน้าสงสัย นี่นับว่าส่งภารกิจแบบไหนกันเนี่ย?!
“ภารกิจที่หนูรับบอกว่าให้กำจัด แบบนี้ก็นับว่ากำจัดนะ หนูแจ้งตำรวจไง” เยี่ยหวันหวั่นยกยิ้มบาง
“เธอ…แจ้งตำรวจ!” สีหน้าของครูฝึกชื่อเยี่ยนเต็มไปด้วยความตกใจ ยังไม่เคยเห็นการทำภารกิจสำเร็จแบบนี้มาก่อน อีกทั้ง…แจ้งตำรวจนี่มันเรื่องอะไรกัน ขายหน้าโรงเรียนชื่อเยี่ยนเกินไปแล้วมั้ง!
“ใช่ค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าต้องใช้วิธีไหนทำภารกิจให้สำเร็จ หนูก็นับว่ามีไหวพริบนะคะ”
ครูฝึกชื่อเยี่ยนพูดไม่ออก
เดิมทีครูฝึกชื่อเยี่ยนยังอยากคัดค้านสักสองสามประโยค แต่คิดอยู่เนิ่นนาน สักประโยคเดียวก็กลับพูดไม่ออก ภารกิจนี้ก็ไม่ได้พูดว่าห้ามใช้ไหวพริบจริงๆ …
แต่ว่า วิธีแจ้งตำรวจอย่างนี้…ตั้งแต่เปิดโรงเรียนชื่อเยี่ยนมา ก็ไม่เคยมีนักเรียนโรงเรียนชื่อเยี่ยนคนไหนไปแจ้งตำรวจเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จมาก่อนเลยนะ..นี่ถ้าแพร่ออกไป…
ท้ายที่สุด ครูฝึกชื่อเยี่ยนที่ไร้คำพูดตอบโต้ก็ได้แต่ประทับตราลงบนเอกสารส่งมอบภารกิจของเยี่ยหวันหวั่นว่า ภารกิจสำเร็จ
———————————————————
บทที่ 1914 ไม่กลัวตายจริงๆ
หลังได้คะแนนเกียรติยศห้าพันแต้มแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ก้าวเดินจากไปด้วยสีหน้าที่เปี่ยมด้วยความพึงพอใจ และกลับมายังเขตแจกจ่ายภารกิจใหม่อีกครั้ง
ผ่านไปชั่วครู่ ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงพรึงเพริดของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นก็ฉีกภารกิจระดับ S อีกสองภารกิจ และภารกิจระดับ S+ อีกหนึ่งภารกิจ
ภารกิจระดับ S: ได้แหวนติดตัวหนึ่งวงของจี้หวง ได้รับหนึ่งหมื่นคะแนนเกียรติยศ
ภารกิจระดับ S: ได้ผมหนึ่งเส้นของนายแห่งอาชูร่า ได้รับหนึ่งหมื่นคะแนนเกียรติยศ
ภารกิจระดับ S+: คุ้มกันตรายืนยัน มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกกองกำลังอาชูร่าปล้นจี้เปิดศึก ได้รับสองหมื่นคะแนนเกียรติยศ
“เชี่ย เยี่ยหวันหวั่นบ้าไปแล้วเหรอ! สองภารกิจระดับ S และอีกหนึ่ง S+ แล้วยังเกี่ยวข้องกับนายแห่งอาชูร่าและจี้หวง คิดอะไรอยู่กันแน่!”
“สองภารกิจระดับ S แรกก็เข้าใจไม่ได้แล้วโอเคไหม เชี่ย แล้วดูภารกิจระดับ S+ นั่นอีก คุ้มกันตรายืนยัน…แถมยังมีโอกาสถูกอาชูร่าปล้นจี้เปิดฉากต่อสู้ นี่แม่งไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ!”
“แต่ ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่า เยี่ยหวันหวั่นคนนี้ก็เคยรับภารกิจสองภารกิจที่ให้โจมตีเป่ยโต่วกับชีซิงของพันธมิตรอู๋เว่ยด้วยนะ!”
“ต่อให้พลังต่อสู้ของเยี่ยหวันหวั่นไม่เลว เป็นหมัดเมาอะไรนั่น เคยเรียนกับลิงและกอริลลามาก่อน…แต่นั่นมันอาชูร่าเชียวนะ ไม่แน่นายแห่งอาชูร่าอาจจะมาด้วยตัวเอง นี่มันคนละเรื่องกับการอัดเป่ยโต่วและชีซิงฝ่ายเดียวเลยนะ?!”
“ต่อให้เป็นรุ่นพี่เนี่ยหลิงหลงคนนั้น สถิติที่สร้างมาก็แค่ทำภารกิจระดับ S สองภารกิจกับภารกิจระดับ A+ หนึ่งภารกิจสำเร็จภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนเองมั้ง หากเยี่ยหวันหวั่นอยากจะทุบสถิติไม่กลัวตายจริงๆ เหรอ”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่หยุดพักของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นก็คร้านจะสนใจ หลังจากรับภารกิจสามภารกิจนี้มาแล้วก็หันตัวจากไป
หากทำสามภารกิจนี้สำเร็จ งั้นก็จะได้คะแนนเกียรติยศสี่หมื่นแต้ม ปัดๆ เศษสักหน่อย ตัวเองก็จะสามารถให้ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนสะกดจิตตัวเองได้หนึ่งครั้ง…จู่ๆ ก็พลันรู้สึกว่าความทรงจำของตัวเองจะได้ฟื้นฟูในอีกไม่นาน…คะแนนเกียรติยศนี้ก็เหมือนจะได้มาไม่ยากขนาดนั้น
หลังออกจากเขตแจกจ่ายภารกิจ เยี่ยหวันหวั่นก็ไปหาผู้อาวุโสกงเป็นอันดับแรก และหลังรายงานความปลอดภัยกับผู้อาวุโสกงแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ก้าวเร็วๆ เข้าไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน
เมื่อมาถึงห้องทำงานของผู้อำนวยการแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็เคาะประตู หลังได้จากรับคำอนุญาตแล้วจึงก้าวเข้าไปข้างใน
“ผู้อำนวยการคะ…”
เยี่ยหวันหวั่นมองชายชราสวมแว่นตาที่กำลังเปิดเอกสารอ่านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“มาคืนคะแนนเกียรติยศเหรอ” ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนเงยหน้าขึ้น พินิจมองเยี่ยหวันหวั่น
เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ชะงักนิ่ง แม่งเอ๊ย ลืมไปเลย…ว่าตัวเองยังติดคะแนนเกียรติยศผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนอยู่สองหมื่นห้าพันคะแนน…
“ใช่ค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า ก่อนที่จะหยิบเอกสารภารกิจที่ตัวเองทำสำเร็จออกมา และเอาคะแนนเกียรติยศสองหมื่นห้าพันคะแนนคืนให้กับผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน
“ไม่เลวๆ รักษาคำพูด” เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนพยักหน้าให้เยี่ยหวันหวั่น
“ผู้อำนวยการ ก่อนหน้านี้หนูไปประเทศจีนมา ได้ยินว่าอาจารย์รักการดื่ม…หนูเลยเอาของดีที่นำกลับมาจากประเทศจีนมามอบให้ผู้อำนวยการด้วยค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ ก่อนวางเหล้าหลายขวดลงบนโต๊ะของผู้อำนวยการ
เมื่อเห็นดังนั้น ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนเอ่ยปาก “ดี นานๆ ทีเธอจะใส่ใจ ตอนฉันยังหนุ่มก็เคยไปประเทศจีน เหล้าของจีนไม่เลวจริงๆ”
เมื่อเห็นผู้อำนวยการรับเหล้าแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ผู้อำนวยการ…หนูยังมีคะแนนเกียรติยศอีกสามหมื่นคะแนน ผู้อำนวยการช่วยทำการสะกดจิตให้หนูได้ไหมคะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนก็เอ่ยว่า “ไว้เก็บได้ครบห้าหมื่นคะแนนค่อยมา”
“ผู้อำนวยการไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอคะ ยืมดีคืนดี ยืมอีกก็ไม่ยาก หนูคืนสองหมื่นห้าพันคะแนนหมดแล้ว…ก็คิดซะว่าหนูติดผู้อำนวยการสองหมื่นคะแนนอีกทีไงคะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
YOU MAY ALSO LIKE
