แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1929 จะต้องเป็นของฉัน / บทที่ 1930 ซุ่นเหมาหว่านกำลังออนไลน์

บท​ที่​ ​1929​ ​จะ​ต้อง​เป็น​ของ​ฉัน​

“​ถ้า​เป็น​แบบนี้​ ​เห็นทีจะ​ต้อง​ลงโทษ​แล้ว​!​”

เมื่อ​สิ้น​เสียงพูด​ ​ก็​มีเสียง​แหวก​ทะลุ​อากาศ​ดัง​ขึ้น​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​รีบ​วิ่ง​อย่างรวดเร็ว​ปาน​สายฟ้า​ฟาด​ ​พุ่งตรง​ไป​ยัง​โต๊ะ​ที่​มี​แหวน​วาง​อยู่

วินาที​ที่​กำลัง​มือ​จะ​แตะ​แหวน​ ​ชายหนุ่ม​ก็​ยกมือ​ขึ้น​กัน​หญิงสาว​ไว้​ ​ทำให้​เธอ​พลาด​แหวน​ไป

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​ชายหนุ่ม​ด้วย​ความโกรธ​สุดขีด​ ​จากนั้น​ก็​ซัด​ฝ่ามือ​ออกมา​อีกครั้ง​อย่างรวดเร็ว​ ​ภายใน​ระยะเวลา​สั้น​ๆ​ ​ทั้งสอง​ก็​สู้​กัน​แล้ว​หลาย​สิบ​กระบวน​ท่า​

การเคลื่อนไหว​ของ​ชายหนุ่ม​ไม่ได้​รุนแรง​ ​เป็น​เพียง​ท่า​ง่ายๆ​ ​สบาย​ๆ​ ​ด้วยซ้ำ​ ​แต่​สามารถ​ป้องกัน​การ​โจมตี​ของ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ได้​อย่าง​แน่นหนา​ ​จน​เธอ​ไม่​สามารถ​จับต้อง​แหวน​ได้​สัก​ทาง

“​นาย​แห่ง​อาชู​ร่า​คะ​ ​ฉัน​ขอบั​งอาจ​ถาม​สัก​คำ​ ​คุณ​เป็น​ถึง​ชายชาตรี​ ​การ​เก็บ​แหวน​ประจำตัว​ของ​ชาย​อื่น​ไว้​กับ​ตัว​ ​หมายความว่า​ยังไง​กัน​”

เยี​่ย​หวัน​หวัน​ตะโกน​ถาม​อย่าง​เดือดดาล

การยอ​มรับ​ว่า​ตัวเอง​คือ​ซือ​เยี​่ย​หาน​กับ​การยอ​มรับ​ว่า​ตัวเอง​กำลัง​หึง​นี่​มัน​ยาก​มาก​เลย​เหรอ​?

“​ส่วน​ผู้นำ​ไป๋​ล่ะ​ ​หมายความว่า​ยังไง​?​”​ ​ชายหนุ่ม​จ้อง​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ ​และ​ไม่ได้​ตอบคำถาม

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​โกรธ​จน​หัวเราะ​ออกมา​ ​“​แล้ว​คุณ​คิด​ว่ายัง​ไง​ล่ะ​คะ​?​ ​ท่าน​นาย​แห่ง​อาชู​ร่า​ฉลาด​จะ​ตาย​ ​ยัง​ไม่รู้​อีก​เหรอ​ว่า​ฉัน​หมายความว่า​ยังไง​?​ ​ผู้หญิง​คน​หนึ่ง​อยากได้​สิ่งของ​ของ​ผู้ชาย​คน​หนึ่ง​ ​จน​สามารถ​ทำได้​ทุกอย่าง​ ​แถม​ยัง​เป็น​แหวน​อีก​…​”

ชายหนุ่ม​ไม่​อยาก​ฟัง​ต่อ​จึง​รีบ​พูดแทรก​ขึ้น​ทันที​ ​“​เกรง​ว่า​ผู้นำ​ไป๋​จะ​ต้อง​ผิดหวัง​แล้ว​”

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ยิ้ม​เนือยๆ​ ​“​ดูเหมือนว่า​ท่าน​นาย​แห่ง​อาชู​ร่า​ตั้งใจ​จะ​แย่ง​ผู้ชาย​กับ​ฉัน​เหรอ​?​”

แย่ง​ผู้ชาย​กับ​เธอ​…

ลมหายใจ​ของ​นาย​แห่ง​อาชู​ร่า​หยุดชะงัก​ลง​อย่างเห็นได้ชัด​ ​ถ้า​เป็น​คนที​่​มี​ความอดทน​ต่ำ​ ​คงจะ​โกรธ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​จน​สติ​แตก​ไป​แล้ว​

หลังจากที่​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​พูด​จบ​ ​เธอ​ก็​พูด​ต่อ​ในทันที​ ​“​ต้อง​ขอโทษ​จริงๆ​ ​ค่ะ​ ​แหวน​วง​นี้​ ​ฉัน​บอก​แล้ว​ว่า​เป็น​ของ​ฉัน​ ​ก็​จะ​ต้อง​เป็น​ของ​ฉัน​เท่านั้น​!​”

เมื่อ​สิ้น​เสียง​ของ​หญิงสาว​ ​ก็​เหมือน​มีบา​งอย​่าง​จมดิ่ง​อยู่​ใน​แววตา​ของ​ชายหนุ่ม​อย่างกะทันหัน​ ​และ​ตกลง​สู่​ก้นบึ้ง​ที่​ลึก​ที่สุด​ไม่เห็น​แม้แต่​แสง​เงา

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ฉวยโอกาส​ที่​ชายหนุ่ม​กำลัง​เหม่อลอย​ ​รีบ​ยื่นมือ​ออกมา​ทันที​ ​วินาที​ต่อมา​ ​ดูเหมือนว่า​ชายหนุ่ม​จะ​ไม่ได้​จับ​กล่อง​ไว้​ให้​แน่น​ ​จึง​ทำให้​กล่อง​ร่วงหล่น​ลง​จาก​มือ​ของ​เขา​ทันที​…

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ย่อม​ไม่​ปล่อย​โอกาส​นี้​ให้​หลุดมือ​ไป​แน่นอน​ ​จึง​รีบ​เอื้อมมือ​ไป​คว้า​กล่อง​แหวน​เอาไว้​ ​แต่​ยัง​ไม่ทัน​ได้ดี​ใจ​ ​ก็​เห็น​ใบหน้า​ซีดเผือด​ของ​ชายหนุ่ม​ ​เขา​ยกมือ​เรียว​ยาว​กุมขมับ​เอาไว้​แน่น​ ​ราวกับ​ได้รับ​ความเจ็บปวด​อย่าง​ถึงที่สุด​…

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ลืม​เรื่อง​แหวน​ไป​เสีย​สนิท​ ​เธอ​รีบร้อน​ก้าว​ไป​ข้างหน้า​เพื่อ​ประคอง​ชายหนุ่ม​ที่​ดู​ไร้​เรี่ยวแรง​ ​“​เฮ้ย​ ​คุณ​…​”

ชายหนุ่ม​ทำ​หลัง​แข็งทื่อ​และ​ผลัก​หญิงสาว​ออก​ไป​ไกล​ตัว​ ​จากนั้น​ก็​เดิน​โซซัดโซเซ​และ​ทรุดตัว​ลง​บน​เก้าอี้​ที่​วาง​อยู่​ด้านหลัง​ ​จากนั้น​เขา​ก็​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​ที่​ผสม​ลมหายใจ​อัน​เย็นเฉียบ​เน้นย้ำ​ทีละ​คำ​ ​“​ออก​ไป​…​”​

เขา​ไล่​เธอ​ออก​ไป​อีกแล้ว​!

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ข่มใจ​ระงับ​ความโกรธ​เอาไว้​ ​และ​รีบ​ถาม​เขา​อย่าง​ร้อนใจ​ ​“​คุณ​ไม่สบาย​ตรงไหน​หรือเปล่า​?​”

“​ไม่เกี่ยว​กับ​เธอ​”​ ​น้ำเสียง​ของ​ชายหนุ่ม​ไม่มี​ความอบอุ่น​หลงเหลือ​แม้แต่น้อย​

“​คุณ​…​ฉัน​ไป​ก็ได้​!​”​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​โกรธ​จน​ทนไม่ไหว​ ​จึง​รีบ​สะบัดก้น​ออก​ไป​จาก​ที่นั่น​ทันที

เมื่อม​อง​แผ่น​หลัง​ของ​หญิงสาว​ที่​จากไป​อย่าง​โกรธเคือง​ ​ชายหนุ่ม​ก็​ทรุดนั่ง​ลง​บน​โซฟา​ด้วย​ใบหน้า​เคร่งขรึม​ ​รอบตัว​เขา​ดู​ไร้​ชีวิตชีวา​ ​เหมือน​เขา​ถูก​ทิ้ง​ไว้​ที่​เกาะ​ร้าง​ตัว​คนเดียว​บน​โลก​

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ผลัก​ประตู​พร้อม​เสียง​ ​‘ปั​้ง​’​ ​ดังสนั่น​หวั่นไหว​ ​และ​สาวเท้า​ก้าว​ฉับๆ​ ​ออก​ไป​อย่าง​ไว​ ​“​ไป​ก็ได้​!​ ​ฉัน​ไป​ก็ได้​!​ ​มัน​จะ​ซัก​แค่ไหน​กัน​เชียว​!​ ​พอกันที​กับ​นิสัย​จองหอง​เย่อหยิ่ง​แบบนี้​ ​ฉัน​แม่ง​ทน​มามาก​พอแล้ว​…​”

หนึ่ง​ก้าว​ ​สอง​ก้าว​ ​สาม​ก้าว​ ​สี่​ก้าว​…

ทน​เดิน​ไป​ได้​ไม่​ถึง​ห้า​ก้าว​ ​พอ​ถึง​ก้าว​ที่​ห้า​ ​ขา​ของ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​เหมือนกับ​มีสติ​ขึ้น​มา​ ​รีบ​หันหลัง​เดิน​กลับ​ไป​ยัง​ทาง​ที่​จาก​มาทัน​ที

———————————————————-

บท​ที่​ ​1930​ ​ซุ่น​เหมา​หว่าน​กำลัง​ออนไลน์

เมื่อ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ได้สติ​ก็​เดิน​กลับมา​ที่​ประตู​ ​หญิงสาว​จ้อง​ไป​ยัง​ประตู​ที่อยู่​เบื้องหน้า​ ​พลาง​ก้ม​ดู​ขา​คู่​นั้น​ของ​ตัวเอง​ ​“​เวร​เอ้ย​!​ ​ขา​ฉัน​นี่​มัน​ยังไง​?​ ​แก​คิด​จะ​ทำ​อะไร​?​ ​เดิน​กลับมา​เอง​ทำไม​หา​!​ ​ช่วย​มูฟ​ออน​หน่อย​ได้​ไหม​!​”​

“​โคตร​น่า​โมโห​เลย​…​”

‘ปั​้ง​’​ ​เสียง​ประตู​เปิด​ออก​อย่างแรง​ ​ทำให้​ชายหนุ่ม​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​ด้วย​ความตกใจ​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ถีบ​ประตู​เปิด​ออก​ด้วย​ความโมโห​สุดขีด​แล้ว​เดิน​ไป​ตรงหน้า​เขา​ ​“​ให้​ตาย​สิ​!​ ​นี่​คุณ​ใส่ยา​อะไร​ให้​ฉัน​กินกัน​แน่​!​”

เมื่อ​พูด​จบ​ก็​ยื่น​แขน​ออกมา​อย่าง​ดุดัน​ ​ไป​จับ​ที่​ขมับ​สอง​ข้าง​ของ​ชายหนุ่ม​ ​จากนั้น​ก็​เริ่ม​นวด

แม้ว่า​ใบหน้า​ของ​หญิงสาว​จะ​ดู​โหดเหี้ยม​ ​และ​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​ดุดัน​ถึง​ขีดสุด​ ​แต่​แรง​นวด​ของ​เธอ​กลับ​อ่อนโยน​และ​แผ่วเบา​มาก

ใบหน้า​ของ​ชายหนุ่ม​ยังคง​มี​ความท้อแท้​อัน​เงียบงัน​ปรากฏ​อยู่​ ​เขามอง​หญิงสาว​ที่​เดินไปเดินมา​อย่าง​เลื่อนลอย​ ​แต่​แรง​กด​อัน​อบอุ่น​และ​นุ่มนวล​บน​ขมับ​ ​ก็​ขจัด​ความ​หนาวเย็น​อัน​แสน​เจ็บปวด​ของ​เขา​ออก​ไป​ทีละน้อย​…

“​คุณ​รู้สึก​ดีขึ้น​บ้าง​หรือยัง​?​”​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​บีบ​คลึง​ไป​พลาง​ถาม​ไป​ด้วย​น้ำเสียง​ดุดัน

“​ยัง​รู้สึก​ปวด​อยู่​ไหม​?​”

ชายหนุ่ม​ถอนหายใจ​เบา​ๆ​ ​โดย​ไม่ได้​พูด​อะไร​ ​แต่​ก็​ไม่ได้ผลัก​ไส​หญิงสาว​ออก​ไป​ ​ปล่อย​ให้​เธอ​สัมผัส​ตามใจชอบ

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​เหลือบมอง​ชายหนุ่ม​ ​และ​เห็น​ว่า​เขา​ติดกระดุม​คอเสื้อ​เม็ด​แรก​ไว้​อย่าง​แน่น​สนิท​ ​แล้วยัง​ผูก​เนก​ไท​อีกด้วย​ ​คิ้ว​ของ​เธอ​ก็​ขมวด​แน่น​ทันที

แค่​มอง​ก็​รู้สึก​หายใจไม่ออก​แล้ว

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ยื่นมือ​ออกมา​คลาย​ปม​เนก​ไท​ของ​เขา​ออก​ ​จากนั้น​จึง​ปลด​กระดุม​คอเสื้อ​

ชายหนุ่ม​ชายตามอง​หญิงสาว​ ​ปล่อย​ให้​เธอ​ทำตาม​ใจ​ปรารถนา​โดย​ไม่ได้​ห้าม

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ปลด​กระดุม​เสื้อเชิ้ต​ด้านใน​สีขาว​ของ​เขา​ออก​ทั้งหมด​ ​จากนั้น​ก็​เอ่ย​ถาม​ ​“​ตอนนี้​คุณ​รู้สึก​สบาย​ขึ้น​มาบ​้าง​หรือยัง​?​”

เมื่อ​เห็น​สายตา​ของ​ชายหนุ่ม​ที่​จ้องมอง​มา​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​รีบ​อธิบาย​ ​“​ฉัน​ขอ​อธิบาย​ชัดๆ​ ​ว่า​ฉัน​แค่​ปฐมพยาบาล​เพื่อให้​คุณ​หายใจ​ได้​ง่าย​ขึ้น​เท่านั้น​ ​ไม่ได้​มี​หมายความ​อย่าง​อื่น​ ​ฉัน​ไม่​ฉวยโอกาส​จาก​คนที​่​กำลัง​ตกอยู่ในอันตราย​หรอก​…​”

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​กล่าว​พลาง​จ้องมอง​ไป​ยัง​แผง​อก​ของ​ชายหนุ่ม​ ​ที่​เผยอ​อก​มาค​รึ​่ง​หนึ่ง

ตอนแรก​หญิงสาว​ไม่ได้ตั้งใจ​ที่จะ​ฉวยโอกาส​ตอนที่​ผู้อื่น​ตกอยู่ในอันตราย​ ​แต่​ตอนนี้​ ​ความคิด​ของ​เธอ​ค่อนข้าง​อันตราย​แล้ว​…

เย็น​ไว้​ๆ​!

เดิมที​อยาก​จะ​บีบบังคับ​ให้​เขา​ยอมรับ​ด้วยตัวเอง​ ​แต่​สุดท้าย​กลายเป็น​ตัว​เธอ​เอง​ที่​ทนไม่ไหว​…

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ได้​แต่​พูด​อย่าง​ประนีประนอม​ว่า​ ​“​ฉัน​ไม่เชื่อ​อีกแล้ว​ ​ด้วย​ความ​ฉลาด​ปราดเปรื่อง​ของ​คุณ​ ​คุณ​จะ​ไม่รู้​เชียว​เหรอ​ว่า​แหวน​ที่​ฉัน​อยากได้​มัน​ทำ​อะไร​ได้​บ้าง​ ​ต่อให้​ความ​ฉลาด​ของ​คุณ​จะ​ขัดข้อง​ ​งั้นก็​ใช้​หน้าตา​ของ​คุณ​ ​ใช้​ความ​หล่อ​ของ​คุณ​ช่วย​พิจารณา​หน่อย​ได้​ไหม​!​”

นาย​แห่ง​อาชู​ร่า​พูดไม่ออก

เมื่อ​เห็น​ใบหน้า​อัน​ซีดเซียว​ของ​ชายหนุ่ม​ ​น้ำเสียง​ของ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​อ่อน​ลง​เล็กน้อย​ ​“​อีก​อย่าง​นะ​ ​ทำไม​คุณ​ถึง​บอก​ให้​ฉัน​อ้อนวอน​คุณ​ ​ฉัน​ก็​อ้อนวอน​คุณ​ทันที​แล้ว​ไง​ ​เพราะ​คุณ​เป็น​ผู้ชาย​ของ​ฉัน​ ​ฉัน​ขอร้อง​คุณ​สักหน่อย​ไม่เห็น​เป็นไร​เลย​?​ ​คุณ​ไม่เห็น​จะ​ต้อง​เสีย​อะไร​เลย​นี่​คะ​!​”​

คุณ​เป็น​ผู้ชาย​ของ​ฉัน​…

เมื่อ​สิ้น​เสียง​ของ​หญิงสาว​ ​ดูเหมือน​ลูกตา​ดำ​ของ​ชายหนุ่ม​จะ​หด​ลง​โดยฉับพลัน​…

เมื่อ​เห็น​ว่า​สีหน้า​ของ​อีก​ฝ่าย​ดูดี​ขึ้น​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​พยายาม​ต่อไป​ ​“​คุณ​ขอให้​ฉัน​เอา​พันธมิตร​อู๋​เว​่​ยมา​แลก​ ​ขอร้อง​เถอะ​ ​ที่​ฉัน​ถึง​ตอบ​ตกลง​เพราะ​ใน​ใจ​ฉัน​ก็​มีคำ​ตอบ​อยู่​แล้ว​ ​จาก​ความสัมพันธ์​ของ​เรา​สอง​คน​ ​ของ​ของ​ฉัน​ก็​เหมือน​ของ​ของ​คุณ​ ​มัน​เป็น​ของ​คุณ​ตั้งแต่แรก​แล้ว​ ​ยัง​ต้อง​แลก​อะไร​กัน​อีก​ ​ถูก​ไหม​คะ​?​”

…​…

เธอ​รู้​แล้ว​…

แววตา​ของ​ซือ​เยี​่ย​หาน​รู้สึก​ไร้​พลัง​อยู่​ลึก​ๆ​ ​เดิมที​เขา​ควรจะ​รู้สึก​กังวล​ ​แต่​เมื่อ​ได้ยิน​น้ำเสียง​อัน​นุ่มนวล​ของ​เธอ​ ​และ​เห็น​ความ​กระวนกระวาย​กับ​ความเอาใจใส่​บน​ใบหน้า​ของ​เธอ​ ​หัวใจ​ของ​เขา​ก็​เอ่อล้น​ไป​ด้วย​ความสุข

ราวกับ​มี​มือ​ข้าง​หนึ่ง​ ​ลาก​เขา​ออกมา​จาก​ความมืด​มน​อ้างว้าง​ไร้​สิ้นสุด​ ​พา​เขา​กลับ​เข้ามา​ยัง​โลก​มนุษย์​…

เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ยังคง​นวด​ขมับ​ให้​เขา​ต่อไป​ ​“​ฮึ​ๆ​ ​ไม่​โกรธ​แล้ว​ใช่ไหม​?​ ​เอ๊ะ​ ​ชักจะ​เกินไป​หน่อย​แล้ว​มั้ง​ ​ทำไม​แม้แต่​ตอน​โกรธ​คุณ​ยัง​หล่อ​ถึงขนาด​นี้​ล่ะ​คะ​!​”

……………………………………………