แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2081 จะวางใจยกเธอให้เขาได้ยังไง / บทที่ 2082 อยากเจอพ่อไหม?
- Home
- แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
- บทที่ 2081 จะวางใจยกเธอให้เขาได้ยังไง / บทที่ 2082 อยากเจอพ่อไหม?
บทที่ 2081 จะวางใจยกเธอให้เขาได้ยังไง
เยี่ยหวันหวั่นพิจารณาดูหัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิง พบว่าโทสะของทั้งคู่ไม่เบาลงเลย โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ว่าถังถังคือลูกชายแท้ๆ ของเธอกับนายแห่งอาชูร่า ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่
ไม่ต้องถามเลยว่าชื่อเสียงของอาชูร่าในรัฐอิสระเป็นยังไง การที่วันนี้นายแห่งอาชูร่านำกำลังคนมาปิดล้อมบ้านตระกูลเนี่ย แถมยังพูดจาบ้าคลั่งอีก ก็ยิ่งทำให้หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงไม่ยอมผ่อนปรนให้แล้ว
เยี่ยหวันหวั่นจนปัญญาอยู่บ้าง ซือเยี่ยหานคนนี้ดื้อด้านจริงๆ ต่อให้มีอะไร ก็ไม่ใช่ว่าควรโทรหาตัวเองก่อนหรอกเหรอ อย่างน้อยก็ให้รู้เรื่องราวชัดเจนก่อนสิ
เพียงแต่ในเวลานี้ จะพูดอะไรก็สายไปแล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มียาแก้เสียใจภายหลังให้กิน มีแต่ต้องคิดว่าจะใช้วิธีไหนมาจัดการคลี่คลาย
แต่ดูจากตอนนี้แล้ว พ่อแม่กำลังโกรธอยู่ เกรงว่าพูดอะไรไปคงไม่ได้ผล อีกอย่าง ด้วยระดับอีคิวของซือเยี่ยหาน ให้เขาพูดน้อยลงหน่อยจะดีกว่า
พอเห็นว่าซือเยี่ยหานยืนเงียบอยู่กลางห้องรับแขก หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงก็คร้านจะสนใจซือเยี่ยหานแล้ว บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัดไปชั่วขณะ
“คุณกลับไปก่อนเถอะ”
หลังจากผ่านไปนาน เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยกับซือเยี่ยหาน
ซือเยี่ยหานขอโทษไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร ให้พ่อแม่ใจเย็นลงสักหน่อยก่อนเถอะ
“ใช่ ให้เขากลับไปก่อนเถอะ” หัวหน้าตระกูลเนี่ยเอ่ย
หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ซือเยี่ยหานก็มองไปที่เยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็มองดูถังถังอีกครั้ง ราวกับไม่ค่อยอยากจากไปแบบนี้
พอเยี่ยหวันหวั่นเห็น จึงส่งสายตาให้ซือเยี่ยหาน
ก่อเรื่องไว้ใหญ่โตขนาดนั้น ความโกรธของตระกูลเนี่ยจะหายไปได้ง่ายๆ แบบนั้นซะที่ไหน ถ้าซือเยี่ยหานยังอยู่ที่นี่ไม่ยอมไป มีแต่จะเป็นไปในทิศทางตรงกันข้าม ทำให้หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม
“วันนี้ล่วงเกินไปมากมาย วันหลังจะมาขอขมาอีกครั้งครับ”
ซือเยี่ยหานเอ่ยกับหัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิง จากนั้นก็หมายจะจากไป
“รอเดี๋ยว”
พอเห็นซือเยี่ยหานจะไป จู่ๆ นายหญิงเนี่ยก็มองเขา
ตอนนี้ ซือเยี่ยหานหยุดการเคลื่อนไหวและมองไปที่นายหญิงเนี่ย
“พูดมาให้ชัดเจนก่อน เธอกับอู๋โยวลูกสาวฉัน เรื่องราวเป็นมายังไงกันแน่” นายหญิงเนี่ยมองซือเยี่ยหานแล้วเอ่ยถาม
แต่ซือเยี่ยหานกลับเงียบงัน
จากนั้น สายตาของซือเยี่ยหานก็เคลื่อนไปที่ร่างของเยี่ยหวันหวั่น คำถามนี้ เขาไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
“แม่คะ…เรื่องนี้ พอถึงเวลาแล้วหนูจะบอกแม่นะคะ…” เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ยออกมา
“แม่ถามนายแห่งอาชูร่าอยู่” นายหญิงเนี่ยเอ่ย
“นายหญิงเนี่ย” ซือเยี่ยหานมองไปที่นายหญิงเนี่ย แล้วบอกเล่าเรื่องราวในปีนั้นออกมาคร่าวๆ รอบหนึ่ง
หลังจากทราบต้นสายปลายเหตุแล้ว นายหญิงเนี่ยก็มองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง จากนั้นก็ให้ซือเยี่ยหานออกจากบ้านตระกูลเนี่ยไปก่อน
….
หลังจากซือเยี่ยหานจากไปแล้ว นายหญิงเนี่ยถึงได้มองไปที่หวันหวั่น พลางขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “อู๋โยว ลูกก็น่าจะรู้นะว่าตัวตนของเขาเป็นยังไง คนโหดเหี้ยม ทำชั่วประเภทนี้ ลูกจะให้แม่กับพ่อของลูกวางใจยกลูกกับถังถังให้เขาไปได้ยังไงกัน”
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้พูดอะไร
ก็จริง สำหรับคนนอกแล้ว นิสัยใจคอความประพฤติของนายแห่งอาชูร่า ไม่นับว่าปกติ
แต่นั่นก็เป็นแค่คำพูดของคนนอก ตอนนี้ พ่อแม่เธอยังไม่รู้จักซือเยี่ยหาน จึงมีความกังวล อันที่จริงก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าสลับบทบาทกัน ให้เยี่ยหวันหวั่นกลายเป็นแม่ ก็คงมีความกังวลแบบเดียวกัน
“แม่ วางใจเถอะค่ะ หนูรู้ว่าควรทำยังไง” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ยกับนายหญิงเนี่ย
ไม่ว่ายังไง ก็ต้องเอาใจพ่อแม่ไว้ก่อน ให้จบเรื่องนี้ไปแล้ว ค่อยหาโอกาส
….
หลังจากซือเยี่ยหานกลับไปที่สำนักงานใหญ่อาชูร่าก็โทรหาเยี่ยหวันหวั่นทันที ราวกับอยากหาทางแก้ไขกลับตัว
แต่ตอนนี้ทำได้แค่รอคอยโอกาสเท่านั้น ถึงยังไงความเข้าใจผิดในครั้งนี้ก็ใหญ่ไปหน่อยจริงๆ
————————————————————————-
บทที่ 2082 อยากเจอพ่อไหม?
วันถัดมา มีแขกไม่ได้รับเชิญท่านหนึ่งมาเยือนสำนักงานใหญ่อาชูร่า
เจียงเหยียนเข้าไปในห้องทำงาน มองซือเยี่ยหานแล้วรายงานว่า “นายครับ เนี่ยอู๋หมิงคนนั้นมา…พาคนกลุ่มหนึ่งมาด้วย ทำตัวเหมือนหัวขโมย เจอของมีค่าอะไรก็หยิบฉวยไป แม้แต่ทรัพยากรที่พวกเราเพิ่งซื้อมาก็ขนไปแล้วครับ”
พอได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของซือเยี่ยหานก็ไร้อารมณ์ ปิดเอกสารบนโต๊ะทำงาน แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นมา “พาฉันไป”
“ครับ”
เจียงเหยียนยิ้มเย็นแวบหนึ่ง เขาไม่เชื่อหรอกว่า ถ้าเจ้านายออกโรงเองแล้ว เนี่ยอู๋หมิงจะยังอวดดีแบบนั้นได้อีก!
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงเหยียนก็พาซือเยี่ยหานมาที่โกดังของอาชูร่า
บริเวณรอบๆ โกดัง มีสมาชิกหัวกะทิของอาชูร่าปิดล้อมอยู่ มองพวกอี้จือฮวากับหนุ่มกรรมกรต่างชาติที่กำลังขนย้ายทรัพยากรในโกดังราวกับเป็นข้าวของในบ้านตัวเองด้วยสีหน้าโกรธแค้น
อย่างไรก็ตาม ทุกคนกลับไม่กล้าขัดขวางเท่าไร ก็นี่เป็นลุงแท้ๆ ของนายน้อยแห่งอาชูร่าของพวกเขา!
แต่ว่า…ถึงแม้จะเป็นลุงแท้ๆ ก็ทำเกินไปแล้วไหม! มีอย่างที่ไหนมาขนของออกจากโกดังของคนอื่นแบบนี้?!
เล่นอะไรอยู่!
“พวกแกปล่อยมือเลยนะ!”
เจียงเหยียนยืนอยู่ข้างโกดัง พอเห็นเนี่ยอู๋หมิงที่กำลังขนย้ายทรัพยากรที่พวกเขาเตรียมไว้แลกเปลี่ยนกับกลุ่มอำนาจอื่นๆ ก็โมโหขึ้นมาทันที พร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น
ทว่า พวกเนี่ยอู๋หมิงทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย จมอยู่ในโลกของตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาขนทรัพยากรลูกเดียว ปากก็พึมพำไปด้วยว่า
“รวยแล้วคราวนี้…”
….
“นายท่านครับ นายท่านดูพวกเขาสิ นี่ใช่คนของตระกูลเนี่ยซะที่ไหน นี่มันกองโจรชัดๆ!” เจียงเหยียนโมโหสุดๆ
คนกลุ่มนี้ชั่วร้ายกว่าอาชูร่าซะอีก!
เอาพันธมิตรอู๋เว่ยมาเทียบกับเนี่ยอู๋หมิงแล้ว ก็ยังสู้ไม่ได้เลย
พันธมิตรอู๋เว่ยปล้นชิงข้าวของ อย่างน้อยก็ยังดักปล้น แต่ทีมนี้ของเนี่ยอู๋หมิงทำตัวเป็นธรรมชาติราวกับขนของในบ้านตัวเองอยู่…
ที่น่าโมโหที่สุดคือ ขนกันต่อหน้าพวกเขาเลยด้วย!
“หยุดนะ อยู่ต่อหน้านายแห่งอาชูร่า ยังกล้าปล้นโกดังของพวกเราอีกเหรอ?!”
ตอนนี้ เจียงเหยียนตวาดด่าพวกเนี่ยอู๋หมิงแล้ว
พอได้ยินคำนี้ เนี่ยอู๋หมิงก็หันกลับมาทันที มองไปที่เจียงเหยียน แล้วเอ่ยโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสีเลย “ปล้นเหรอ ฉันขนของของน้องเขยฉัน เกี่ยวอะไรกับไอ้บื้ออย่างนายด้วย”
“ใช่ หัวหน้าของพวกเราคือลุงแท้ๆ ของถังถัง นายแห่งอาชูร่าคือพ่อของถังถัง ขนของนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นอะไรไป มีปัญหาเหรอไง!” นักพรตใจบริสุทธิ์พยักหน้าเอ่ยสนับสนุน
“นายท่านครับ...”
เจียงเหยียนมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย
“ทำไมล่ะ มีปัญหาเหรอน้องเขย” เนี่ยอู๋หมิงถามซือเยี่ยหาน
คำว่าน้องเขยที่เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย กลับทำให้แววตาของซือเยี่ยหานวูบไหวนิดๆ และเปิดปากเอ่ยช้าๆ ว่า “ปล่อยพวกเขาขนไป”
“ฮะ?”
เจียงเหยียนมีสีหน้ามึนงง ให้พวกเนี่ยอู๋หมิงขนไปงั้นเหรอ แต่นี่คือทรัพยากรที่เตรียมไว้แลกเปลี่ยนกับกลุ่มอำนาจอื่นนะ…
ไม่น่าเชื่อเลยว่านายท่านจะปล่อยให้พวกเขาเอาไปแบบนี้?!
“น้องเขยคนดี เอาไว้ฉันจะพาถังถังมาเล่นกับนายสักสองสามวันแล้วกัน” หลังจากเนี่ยอู๋หมิงขึ้นรถไปแล้ว ก็โบกมือลาซือเยี่ยหาน
“เขาจะพานายน้อยมาได้จริงๆ น่ะเหรอ”
ใบหน้าของเจียงเหยียนเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ
สำหรับเรื่องนี้ ซือเยี่ยหานไม่ได้พูดอะไรอีก และหันหลังจากไป
….
ณ บ้านตระกูลเนี่ย
เยี่ยหวันหวั่นมองดูถังถัง กลอกดวงตาครุ่นคิดก่อนจะถามว่า “ถังถังจ๊ะ ลูกอยากเจอพ่อไหม?”
“พ่อเหรอ?”
ถังถังคิดๆ ดู จากนั้นก็ตอบว่า “ยังไงก็ได้ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นผงะไป
สมกับเป็นลูกชายแท้ๆ ของซือเยี่ยหาน ไม่ผิดแน่นอน
“เอาแบบนี้ ลูกบอกคุณตาคุณยานะว่าจะไปเรียน…อย่าหลุดปากออกไปเด็ดขาดนะ เข้าใจไหมจ๊ะ” เยี่ยหวันหวั่นกำชับถังถัง
“อื้อ” ถังถังพยักหน้า
“งั้นแม่จะพาลูกไปหาพ่อนะ โอเคไหม?” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยยิ้มๆ
“ครับ” ถังถังพยักหน้า
……………………………………………