แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2093 แม่ครับผมหิว / บทที่ 2094 ตาใหญ่จ้องตาเล็ก
บทที่ 2093 แม่ครับผมหิว
ครึ่งเดือนผ่านไป
ณ พันธมิตรอู๋เว่ย
เยี่ยหวันหวั่นโยนเอกสารในมือไปด้านข้าง ในดวงตาฉายแววหนาวเหน็บอยู่เนืองๆ
นานเกินไปแล้ว คนที่หายตัวไปพวกนั้นเหมือนเหือดหายไปจากโลกมนุษย์แล้วไม่มีผิด ไม่ปรากฏตัวอีกเลย
พันธมิตรอู๋เว่ยแทบจะส่งหน่วยข่าวกรองที่ยอดเยี่ยมที่สุดออกสืบหาอย่างลับๆ แล้ว แต่ผ่านมานานหลายวันขนาดนี้ กลับไม่พบเบาะแสใดๆ
บ่ายวันนั้น เยี่ยหวันหวั่นได้รับสายจากซือเยี่ยหาน
“เกาะเล็กๆ เหรอ หมายความว่ายังไง”
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าสงสัย
ซือเยี่ยหานที่อยู่ในสายบอกว่า อาชูร่าค้นพบเกาะกลางทะเลแห่งหนึ่ง ในน่านน้ำที่อยู่ค่อนข้างห่างไกลจากรัฐอิสระ
เกาะกลางทะเลแบบนี้ ที่ไหนก็มีทั้งนั้น เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
“รอบๆ เกาะมีคนคอยเฝ้าอยู่”
ซือเยี่ยหานบอก
พอสิ้นเสียงของซือเยี่ยหาน เยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดคิ้วจนกดลึก
ถ้าเป็นแค่เกาะกลางทะเล นั่นก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก แต่ถ้า…เป็นเกาะกลางทะเลที่มีคนคอยเฝ้ายาม นั่นผิดปกติแล้วแน่นอน
“มีคนคอยเฝ้ายาม…ดังนั้น ความหมายของคุณคือ คนพวกนั้นที่หายตัวไปจากรัฐอิสระก่อนหน้านี้ ถูกจับไปไว้ที่เกาะนั้นหมดเลยใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ยถาม
“ก็ไม่แน่” ซือเยี่ยหานที่อยู่ปลายสายเอ่ยตอบ
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปครู่หนึ่ง ที่ซือเยี่ยหานพูดก็มีเหตุผล มีความเป็นไปได้เหมือนกันที่กลุ่มอำนาจบางกลุ่มจะใช้เกาะกลางทะเลเป็นคลังทรัพยากร และเป็นไปได้ว่าอาจจะขุดเจาะอะไรบางอย่างอยู่
แต่ ไม่ว่ายังไงก็ตาม จำเป็นต้องไปตรวจสอบให้ชัดเจนเสียก่อน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เบาะแสมีค่าบางอย่าง
“คุณเก้า มันอยู่ที่ไหน คุณบอกฉันมาหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นถาม
ทว่าหลังจากนั้น ซือเยี่ยหานกลับเงียบไป
“บอกมาสิ” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว
“หลังจากตรวจสอบชัดเจนแล้ว จะมาบอกเธอ” ซือเยี่ยหานตอบ
เยี่ยหวันหวั่นรู้แก่ใจดี ซือเยี่ยหานทำแบบนี้เพราะห่วงว่าเธอมีจะมีอันตราย ถ้าเกาะกลางทะเลแห่งนั้นเป็นสถานที่คุมขังจริง จะต้องอันตรายมากแน่
เพียงแต่ เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่ต้องการให้ซือเยี่ยหานแบกรับทุกอย่างเอาไว้เอง ถึงยังไงซะ คนที่ต้องการตรวจสอบในตอนแรกก็คือเธอ ไม่ใช่ซือเยี่ยหาน
อย่างไรก็ตาม ด้วยความเข้าใจที่เยี่ยหวันหวั่นมีต่อซือเยี่ยหาน เกรงว่าไม่ว่าเธอจะเค้นถามยังไง ซือเยี่ยหานก็ไม่มีทางพูดมากไปกว่านี้แน่ เยี่ยหวันหวั่นก็ขี้เกียจจะเปลืองน้ำลายแล้วเหมือนกัน
“ถังถังเป็นยังไงบ้าง คุ้นกับการอยู่กับคุณหรือยัง” เยี่ยหวันหวั่นถาม
“เขาคิดถึงเธอแล้ว” ซือเยี่ยหานตอบ
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ได้ทันได้พูดอะไร ซือเยี่ยหานก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันก็ด้วย”
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไปเล็กน้อย
ทำไมถึงรู้สึกว่าพัฒนาการด้านอารมณ์ของเขาเพิ่มขึ้นกันนะ
“ไม่น่าจะเป็นแบบนี้สิ…ถังถังสอนคุณพูดเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นถามจี้ใจ
ซือเยี่ยหานเงียบไป
เงียบอยู่ครู่หนึ่ง ซือเยี่ยหานจึงเอ่ยว่า “ทางนี้มีประชุมต่อ เดี๋ยวค่ำๆ จะโทรหา”
พอซือเยี่ยหานพูดจบก็วางสายไปทันที
เยี่ยหวันหวั่นวางมือถือลงบนโต๊ะ คางเกยหลังมือ หรือว่าถูกตัวเองจับได้ เลยลนลานขึ้นมา
พ่อลูกคู่นี้ ดูเหมือนจะเข้ากันได้ไม่เลวเลย
ด้วยนิสัยของสองพ่อลูกแล้ว เยี่ยหวันหวั่นกลัวว่าทั้งวันพวกเขาจะคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค
ถ้าไม่มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด จะบ่มเพาะความรู้สึกได้ยังไง…
ในเวลานี้เอง มือถือของเยี่ยหวันหวั่นก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นวิดีโอคอลจากถังถัง
ดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นจึงกดรับวีดิโอคอล
ถังถังอยู่ในชุดนอน นั่งอยู่ในห้องรับแขก และด้านหลังห้องรับแขก ก็คือห้องครัว
ใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความแปลกใจ ซือเยี่ยหานลงครัวเองงั้นเหรอ?!
เธอไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม ซือเยี่ยหานกับงานครัว ดูยังไงก็เหมือนจะเข้ากันไม่ได้เลย!
————————————————————-
บทที่ 2094 ตาใหญ่จ้องตาเล็ก
เยี่ยหวันหวั่นขยี้ตาตามสัญชาตญาณ และสุดท้ายถึงพบว่า ตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปจริงๆ
ไม่ถูกสิ…
เมื่อกี้ซือเยี่ยหานบอกกับตัวเองว่า จะเข้าประชุมแล้วไม่ใช่เหรอ
นี่น่ะเหรอเข้าประชุม?!
“แม่ครับ”
หลังจากถังถังเห็นเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาก็เปล่งประกายนิดๆ
“ถังถัง อยู่กับพ่อสบายดีไหมจ๊ะ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องถังถัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
พอได้ยินคำถามของเยี่ยหวันหวั่น ถังถังกลับส่ายหน้าให้ “หิว”
“หิวเหรอจ๊ะ”
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้างุนงง พ่อของเขากำลังทำกับข้าวอยู่ไม่ใช่เหรอไง
“พ่อทำกับข้าวไม่อร่อย”
ถังถังคล้ายจะมองทะลุความคิดในใจของเยี่ยหวันหวั่นได้
เยี่ยหวันหวั่นผงะไปเล็กน้อย
“ถังถังเด็กดี เรียพ่อของลูกมาทีสิ” เยี่ยหวันหวั่นบอก
“พ่อครับ”
ถังถังตะโกนเรียก
“ใกล้เสร็จแล้ว” ซือเยี่ยหานตอบเสียงเรียบ
“แม่เรียกหาพ่อ” ถังถังเอ่ย
พอสิ้นเสียงของถังถัง ซือเยี่ยหานก็ชะงักไปแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่มือถือของถังถังตามสัญชาตญาณ
ซือเยี่ยหานพูดไม่ออกแล้ว…
“ประชุมเสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองซือเยี่ยหานที่สวมผ้ากันเปื้อน ในมือถือตะหลิวไว้ พลางหัวเราะฮ่าๆ ออกมา
ชุดนี้…มองยังไงก็ไม่เข้ากันเลย พอมองให้ดีๆ ก็ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่
“แม่ครับ วันนี้พ่อไม่มีประชุมนะ” ถังถังบอกออกมาทันที
“หืม?” เยี่ยหวันหวั่นทำท่าใช้ความคิด
ซือเยี่ยหานถูกจับได้ซะแล้ว…
“ถังถัง เป็นเด็กดีกับพ่อหน่อยนะ อีกไม่กี่วันแม่จะไปรับลูกนะจ๊ะ โอเคไหม” เยี่ยหวันหวั่นละสายตาจากร่างของซือเยี่ยหาน แล้วมองไปที่ถังถัง
“อื้อ” ถังถังพยักหน้า “แม่ครับ ผมไปกินข้าวแล้วนะ”
พอพูดจบ วีดิโอคอลก็สิ้นสุดลง
หลังจากสายตัดไปแล้ว ซือเยี่ยหานจ้องถังถัง ถังถังก็จ้องซือเยี่ยหาน หนึ่งใหญ่หนึ่งเล็ก จ้องตากัน
….
ตัดภาพมาทางพันธมิตรอู๋เว่ย
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้นนิดๆ สมกับเป็นลูกชายที่ตัวเองคลอดออกมา ต่อให้เป็นพ่อแท้ๆ ก็ขายได้เหมือนกัน
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นถึงขั้นที่จินตนาการถึงอารมณ์อันยากจะบรรยายได้ของซือเยี่ยหานแล้ว
ลูกแท้ๆ ของตัวเอง ถึงจะล้มลุกคลุกคลานก็ต้องเลี้ยงให้รอด
“พี่เฟิง พี่เรียกหาผมเหรอ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง หัวโตๆ ของเป่ยโต่วก็ยื่นผ่านรอยแยกประตูเข้ามา และมองไปที่เยี่ยหวันหวั่น
“ไม่กลัวหัวจะถูกประตูหนีบเหรอไง เข้ามาสิ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยพลางขมวดคิ้ว
“อ่อ!” พอเป่ยโต่วได้ยิน ก็ผลักประตูห้องทำงาน แล้ววิ่งเหยาะๆ เข้ามาหา
“ฉันจะถามนายว่า หลายวันมานี้ เรื่องที่ให้ไปตรวจสอบเป็นยังไงบ้าง” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“เอ่อ…พี่เฟิง ความจริงแล้ว…อันที่จริงจะโทษผมไม่ได้นะ พวกผู้อาวุโสใหญ่กับชีซิง ก็ตรวจสอบให้ชัดเจนไม่ได้เหมือนกัน ผมคิดว่า ใจร้อนไปก็กินน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ไม่ได้ คนก็ต้องค่อยๆ หา น้ำนี้ ก็ต้องค่อยๆ ดื่มเหมือนกัน” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยอย่างกระอักกระอวนอยู่บ้าง
“นายเชื่อไหมว่าฉันเอาหัวนายไปกดน้ำได้” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้น
เป่ยโต่วตระหนกแล้ว “อย่านะพี่เฟิง ผมจะไปตามหาเดี๋ยวนี้เลย ผมจะตามหาแบบไม่หยุดพักเลย ต่อให้ผมต้องพลิกรัฐอิสระขึ้นมา ผมก็จะตามหาตัวพวกเขามาให้ได้!”
พอเยี่ยหวันหวั่นได้ฟังดังนั้น ก็ถอนหายใจด้วยความจนปัญญาแล้ว คนอื่นไปออกทะเลกันแล้ว เขายังงมหาอยู่ในรัฐอิสระอีก ถ้าเขายังหาอยู่แบบนี้ร้อยปีก็หาไม่เจอหรอก
“ออกทะเล ตามหาเกาะที่อยู่ในละแวกนี้” เยี่ยหวันหวั่นสั่ง
พอสิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น เป่ยโต่วผงะไป จากก็ตบหน้าขาฉาดหนึ่ง “ใช่แล้ว! ทำไมผมถึงคิดไม่ถึงนะ! แถวนี้มีเกาะกลางทะเลเยอะ ไม่แน่ว่าพวกที่หายตัวไปอาจจะถูกขังไว้บนเกาะทั้งหมด!”
หลังจากที่เป่ยโต่วพูดจบ ก็ยกนิ้วโป้งให้เยี่ยหวันหวั่นทันที “พี่เฟิง พี่ช่างเป็นคนที่ยุคก่อนไม่เคยมี อนาคตก็หาไม่ได้แล้วจริงๆ ยอดเลย ยอดจริงๆ ล้ำลึกห้ามหยั่ง!”
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้ามึนงง ล้ำลึกห้ามหยั่งกับผีน่ะสิ…ต้องเป็นลึกล้ำเกินหยั่งไม่ใช่เหรอ
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
