แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2105 ลิงหลอกเจ้า / บทที่ 2106 ติดหนี้จนเป็นนิสัย
บทที่ 2105 ลิงหลอกเจ้า
“ไม่คิดเลยจริงๆ ว่า ที่อยู่ในตระกูลเนี่ยคนนั้นจะเป็นตัวปลอม มิน่าล่ะเนี่ยอู๋โยวคนก่อนของตระกูลเนี่ยถึงไม่เคยกลับมาที่โรงเรียนชื่อเยี่ยนเลย”
วันนี้เยี่ยหวันหวั่นเผยโฉมหน้าจริงออกมาแล้ว ไม่ได้แต่งหน้าทาผิว ใครก็คาดไม่ถึงว่า เนี่ยอู๋โยวที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ก็คือเนี่ยอู๋โยวคนนั้นที่แต่งหน้าแต่งตาตัวเองจนน่าเกลียดมาก
“อู๋โยว...”
ผู้อาวุโสกงจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น ก้าวเข้าไปหาเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าตื่นเต้นยินดี และอดไม่ได้ที่จะเพ่งมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อาจารย์ หนูกลับมาแล้วค่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองผู้อาวุโสกง พลางยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง
พอเยี่ยหวันหวั่นเปล่งเสียงออกมา สีหน้าของผู้อาวุโสกงก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย เสียงนี้…ทำไมเขาคุ้นหูขนาดนี้กันนะ เหมือนเสียงของเยี่ยหวันหวั่น…
เพียงแต่ผู้อาวุโสกงไม่ได้คิดมาก และรีบพาเยี่ยหวันหวั่นกลับไปยังห้องพักในโรงเรียนชื่อเยี่ยนทันที
หลังจากพูดคุยกับผู้อาวุโสกงอยู่นาน เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ได้เปิดเผยฐานะอื่นของตัวเองในทันที แต่ขอตัวจากไปในเวลานี้ แล้วไปที่ห้องผู้อำนวยการ
….
ภายในห้องทำงาน ผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยนสวมแว่นสายตา ในมือถือปากกา กำลังตรวจสอบเอกสารที่ต้องดำเนินการในช่วงนี้อยู่
“อู๋โยวขอพบผู้อำนวยการค่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ในห้องทำงานของผู้อำนวยการ มองไปที่ผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยน พลางยิ้มน้อยๆ
พอเยี่ยหวันหวั่นเปล่งเสียงออกมา ผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยนก็เงยหน้าขึ้นทันที และเพ่งมองเยี่ยหวันหวั่น
“เธอคืออู๋โยวสินะ” ผู้อำนวยการชื่อเยียนมีสีหน้าประหลาดใจ “ผู้หญิงพอโตเป็นสาวแล้วเปลี่ยนไปมากจริงๆ…ไม่ได้เย็นชาเฉยเมยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากเลย แทบจำไม่ได้เชียว”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผู้อำนวยการคะ อันที่จริง…ฉันอยากถามเรื่องคะแนนเกียรติยศจากการรับภารกิจ…” เยี่ยหวันหวั่นเข้าประเด็นทันที
ถ้าเป็นเนี่ยอู๋โยว เชื่อว่าน่าจะมีคะแนนจากการรับภารกิจเหลืออยู่ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนมากมายเลย
ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นสอบถามผู้อาวุโสกงมาแล้ว เพียงแต่ สำหรับเรื่องนี้ ผู้อาวุโสกงไม่รู้มากนัก ด้วยความจนปัญญา เยี่ยหวันหวั่นจึงทำได้แค่มาถามกับผู้อำนวยการ โดยทั่วไปแล้ว ดูเหมือนว่าคะแนนเกียรติยศส่วนใหญ่ ต่างก็เป็นผู้อำนวยการที่คอยจดบันทึกคะแนนด้วยตัวเอง
“เอาละ อู๋โยว ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว…เธอติดหนี้คะแนนเกียรติยศของโรงเรียนชื่อเยี่ยนไว้มากกว่าสามล้านแต้ม เธอยังไม่ลืมใช่ไหม”
ผู้อำนวยการลุกขึ้นมา และเดินมาหยุดข้างตัวเนี่ยอู๋โยว
พอผู้อำนวยการเอ่ยออกมา เยี่ยหวันหวั่นก็มีสีหน้าสับสบมึนงง
อะไรนะ?!
เธอในฐานะเนี่ยอู๋โยว ไม่ใช่แค่ไม่มีคะแนนเกียรติยศจำนวนมหาศาลเท่านั้น แต่ยังเป็นหนี้โรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่สามล้านกว่าคะแนนด้วยเหรอ?!
เรื่องตลกอะไรกันเนี่ย!
“อู๋โยว หนี้คะแนนที่เธอค้างชำระในปีนั้น เธอยังจำได้ไหม”
เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นเงียบไป ผู้อำนวยการจึงเอ่ยถามขึ้นทันที
เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดไม่จา จำไม่ได้! จำไม่ได้เลยสักนิด!
“อู๋โยว”
เยี่ยหวันหวั่นมองไปที่ผู้อำนวยการ “ผู้อำนวยการ คุณน่าจะจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ใช่เนี่ยอู๋โยว...”
“เธอไม่ใช่เนี่ยอู๋โยวงั้นเหรอ” ผู้อำนวยการจ้องเยี่ยหวันหวั่น ด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาดมาก
“ฉันไม่ใช่เนี่ยอู๋โยวแน่นอน ผู้อำนวยการ คุณเห็นฉันเหมือนเนี่ยอู๋โยวตรงไหนคะ…คุณจำคนผิดแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ยออกมา
ผู้อำนวยการยังไม่ทันได้พูดอะไร เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “รบกวนแล้ว ลาก่อน!”
“โอ้ ฉันนึกขึ้นได้แล้ว เป็นโรงเรียนชื่อเยี่ยนที่ค้างชำระคะแนนเกียรติยศของเนี่ยอู๋โยวอยู่สามล้านกว่าแต้ม…เฮ้อ ยิ่งแกยิ่งเลอะเลือนแล้ว” ผู้อำนวยการส่ายหน้า
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะก้าวพ้นห้องของผู้อำนวยการไป ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง “ผู้อำนวยการ ฉันคืออู๋โยวค่ะ ฉันกลับมาพบคุณแล้ว!”
จากนั้น ผู้อำนวยการก็มองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง “ไม่ เธอไม่ใช่”
“ไม่ๆๆ ท่านผู้อำนวยการ ฉันคืออู๋โยวค่ะ ฉันคือเนี่ยอู๋โยวจริงๆ คุณมองให้ละเอียดอีกทีสิคะ!” เยี่ยหวันหวั่นรีบพูด
“เอาละ ถ้างั้นหนี้คะแนนเกียรติยศสามล้านกว่าแต้มที่เธอติดโรงเรียนชื่อเยี่ยนไว้ จะใช้คืนเมื่อไหร่” ผู้อำนวยการหรี่ตาลงพลางเอ่ยยิ้มๆ
เยี่ยหวันหวั่นติดกับเข้าแล้ว เวรเอ้ย!
——————————————————————-
บทที่ 2106 ติดหนี้จนเป็นนิสัย
เยี่ยหวันหวั่นมองผู้อำนวยการที่ยิ้มตาหยี มุมปากกระตุกยิกๆ และอยากจะพูดบางอย่างออกมา…
ขิงแก่จะเผ็ด แต่นี่เป็นขิงแก่หนังหนา ไม่น่าเชื่อว่าจะวางกับดักตัวเองได้!
“อู๋โยว คะแนนเกียรติยศสามล้านกว่าแต้มไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยนะ…เธอน่าจะรู้นี่ เธอดูเอาเถอะเธอไปจากรัฐอิสระตั้งหลายปี ฉันก็ไม่ได้เร่งเร้าเธอเลย ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว แน่นอนว่าต้องชดใช้คะแนนเกียรติยศคืนได้แล้ว”
ผู้อำนวยการมองเยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว…
จุดนี้ เยี่ยหวันหวั่นไม่อาจโต้แย้งได้ อย่าว่าแต่คะแนนเกียรติยศสามล้านกว่าแต้มเลย แค่เจ็ดแปดหมื่น จนถึงตอนนี้ตัวเองก็ยังรวบรวมมาไม่ได้เลย แค่คิดก็รู้แล้วว่าคะแนนเกียรติยศสามล้านกว่าแต้มเทียบเท่ากับจำนวนอเนกอนันต์แล้ว
เพียงแต่ สิ่งที่เยี่ยหวันหวั่นไม่ค่อยเข้าใจอยู่บ้างก็คือ ทำไมปีนั้นตัวเองถึงติดหนี้คะแนนเกียรติยศโรงเรียนชื่อเยี่ยนมากมายขนาดนั้น
“อู๋โยว ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลย” ผู้อำนวยการถาม
“ผู้อำนวยการ พูดตามตรงเลยนะคะ นอกจากเนี่ยอู๋โยวแล้ว ฉันยังมีอีกหนึ่งฐานะค่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองผู้อำนวยการ พลางยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวออกมา
“อีกหนึ่งฐานะเหรอ” ผู้นวยการมีสีหน้าแปลกใจ “ไหนเธอลองพูดมาสิ”
“ผู้อำนวยการยังจำเยี่ยหวันหวั่นได้ไหมคะ” เยี่ยหวันหวั่นถาม
“เยี่ยหวันหวั่น…แม่เด็กที่ติดหนี้คะแนนเกียรติยศฉันอยู่หลายหมื่นแต้มคนนั้นน่ะเหรอ” ผู้อำนวยการพยักหน้านิดๆ
เยี่ยหวันหวั่นคิดในใจ ใครติดหนี้คะแนนเกียรติยศเขาไว้ เขายังคงจำได้แม่นยำจริงๆ
“ท่านผู้อำนวยการคะ ขอบอกตามตรงเลยนะคะ ฉันก็คือเยี่ยหวันหวั่นค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“เธอคือเยี่ยหวันหวั่นคนนั้นเหรอ”
ผู้อำนวยการมีท่าทางประหลาดใจอยู่บ้าง
“ใช่ค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้านิดๆ “ผู้อำนวยการ เหตุผลที่ฉันเข้ารับการสะกดจิตจากคุณ ทั้งหมดเป็นเพราะฉันความจำเสื่อมค่ะ”
ในเมื่อตัวเองความจำเสื่อม แล้วจะไปจำได้ยังไงว่าติดหนี้คะแนนเกียรติยศโรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่สามล้านกว่าแต้มน่ะ…
“เดี๋ยวๆๆๆ” ผู้อำนวยการจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “ดังนั้น ความหมายของเธอคือ เธอความจำเสื่อม คะแนนเกียรติยศที่ติดไว้สามล้านกว่าแต้ม จะไม่ใช้คืนแล้วงั้นเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นนึกในใจ แม้ว่าจะมีความคิดแบบนี้อยู่ก็เถอะ…
“ไม่ค่ะ ไม่ๆๆ” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า จ้องมองผู้อำนวยการ “ผู้อำนวยการ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ คุณยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอคะ ตัวฉันเนี่ยอู๋โยว เป็นคนแบบนี้เหรอไง”
“ใช่” ผู้อำนวยการพยักหน้าพลางตอบอย่างไม่ลังเล
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าอับอายอยู่บ้าง หรือว่าตัวเองในอดีตจะไร้ยางอายมาก จนทิ้งความประทับใจในทางเลวร้ายไว้ในใจของผู้อำนวยการไปซะแล้ว…
“ท่านผู้อำนวยการ ฉันจะเป็นคนที่ติดหนี้แล้วไม่ยอมชดใช้ได้ยังไงกันคะ ไม่งั้นแล้ว คุณว่า คุณช่วยฟื้นฟูความทรงจำให้ฉันก่อน ขอแค่ความทรงจำของฉันกลับคืนมา แบบนั้น หนี้คะแนนเกียรติยศของโรงเรียนชื่อเยี่ยนที่ค้างชำระอยู่ ฉันก็จะใช้คืนแน่นอนค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มแย้ม และเอ่ยพลางมองผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการเพ่งมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยความคลางแคลงใจมาก “ฉันไม่เชื่อ”
“ผู้อำนวยการคะ คุณดูเอาเถอะ หนี้คะแนนเกียรติยศสามล้านกว่าแต้มที่ฉันติดไว้ ไม่ใช่น้อยๆ เลย…ฉันรับประกันเลยว่า ถ้าความทรงจำของฉันฟื้นกลับมาแล้ว ฉันจะจำเรื่องหนี้ที่ฉันติดค้างไว้ได้ และจะใช้คืนทั้งหมดอย่างแน่นอนค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าหนักแน่น
ผู้อำนวยการรู้สึกจนปัญญาอยู่บ้าง ลูกหนี้คนนี้ ทำไมถึงหวงยากทวงเย็นขนาดนั้นกันนะ
เธอติดหนี้จนเป็นนิสัยแล้วใช่ไหม ทั้งสองฐานะ ไม่ว่าฐานะไหนก็ติดหนี้คะแนนเกียรติยศโรงเรียนชื่อเยี่ยนไว้ทั้งนั้น
จิตใจของผู้อำนวยการเต็มไปด้วยความอับจนหนทาง ตอนแรกตัวเองไม่ควรออกกฎแบบนี้ไว้เลย
……………………………………..
YOU MAY ALSO LIKE
