แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2107 ย้อนความทรงจำ / บทที่ 2108 เด็กชายตัวน้อย

บท​ที่​ ​2107​ ​ย้อน​ความทรงจำ

​“​บวก​รวม​กับ​หนี้​ครั้งก่อน​ด้วย​…​ให้​ฉัน​คำนวณ​ก่อน​…​”​ ​ผู้อำนวยการ​ตกอยู่ในภวังค์​ความคิด

​พอ​เห็น​ว่า​มีหวัง​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​ยิ้มแฉ่ง​ทันที​ ​“​ท่าน​ผู้อำนวยการ​คะ​ ​ยัง​ต้อง​คำนวณ​อะไร​อีก​ล่ะ​ ​พอ​ถึง​เวลา​ขอ​เพียง​ความทรงจำ​ของ​ฉัน​กลับคืน​มา​ ​รับประกัน​เลย​ว่า​ติด​อยู่​เท่าไร​ฉัน​ก็​จะ​ใช้คืน​ให้​เท่านั้น​ ​ถ้า​ฉัน​ติดค้าง​ไว้​แม้แต่​คะแนน​เดียว​ ​ขอให้​ฟ้าผ่า​ฉัน​เลย​!​”

​“​จริง​เหรอ​”​ ​ผู้อำนวยการ​เอ่ย​ถาม​อย่าง​ไม่ไว้ใจ​อยู่​บ้าง

​“​จริง​สิคะ​ ​จริง​เสีย​ยิ่งกว่า​ทอง​ด้วย​!​”​ ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​พยักหน้า​รัว​ๆ

​สุดท้าย​ ​ผู้อำนวยการ​ก็​ถอนหายใจ​ด้วย​ความจน​ปัญญา​มาก​ ​“​เอาละ​ ​งั้น​ฉัน​จะ​เชื่อ​เธอ​เป็น​ครั้งสุดท้าย​ ​ไป​นอน​ที่​เดิม​สิ​”

​ดังนั้น​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​จึง​ไป​นอนลง​บน​เก้าอี้​เอนหลัง

​ผู้อำนวยการ​เตรียมตัว​อยู่นาน​มาก​ ​กว่า​จะ​เดิน​เข้ามา​หา​เยี​่ย​หวัน​หวั่น

​จากนั้น​ผู้อำนวยการ​ก็​เอ่ย​ชักจูง​จิตใจ​ไป​เรื่อยๆ​ ​ในไม่ช้า​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​รู้สึก​ว่า​ฟ้า​ดิน​พลิก​หมุน​ ​เซื่องซึม​ง่วง​งัน​ ​ใช่​เวลา​เพียง​ครู่เดียว​ก็​เข้าสู่​ห้วง​นิทรา​อย่าง​สมบูรณ์​แล้ว

​….

​“​คุณตา​ขา​ ​หนาว​จัง​!​”

​ไม่รู้​ว่า​เป็น​ที่ไหน​ ​ไม่รู้​ว่า​อยู่​ตรงไหน​ ​ดูเหมือนว่า​จะ​อยู่​บน​ภูเขา​หิมะ​ลูก​หนึ่ง​ ​ใน​อากาศ​มี​หิมะ​โปรยปราย​ ​บน​ต้นไม้​ใหญ่​ที่อยู่​รอบข้าง​ก็​มี​หิมะ​ปกคลุม

​หนูน้อย​ค้อมตัว​ ​เดินตาม​ชาย​ชรา​ที่​มีท​่า​ทาง​เข้มงวด​มาก​ ​ย่างเท้า​เดิน​อย่างระมัดระวัง​ ​ทุกๆ​ ​ก้าว​ ​หิมะ​จะ​ท่วม​เลย​หัวเข่า​ของ​หนูน้อย

​“​อู๋​โยว​ ​ตาม​ตามา​”​ ​ชาย​ชรา​หันกลับ​ไป​เอ่ย​กับ​หนูน้อย

​“​คุณตา​ขา​ ​หนู​หนาว​มาก​”​ ​หนูน้อย​เดิน​ย่ำ​หิมะ​ ​เนื้อตัว​สั่นเทา​ไป​หมด

​“​ความลำบาก​ที่​หลาน​ได้รับ​ใน​ตอนนี้​ ​จะ​เป็นความ​รุ่งโรจน์​อัน​ยิ่งใหญ่​ให้​หลาน​ในอนาคต​ ​เข้าใจ​ไหม​”​ ​ชาย​ชรา​พูด​ด้วย​สีหน้า​ไร้อารมณ์

​“​แต่ว่า​ ​คุณตา​…​หนู​หนาว​มาก​จริงๆ​”​ ​หนูน้อย​จ้องมอง​ชาย​ชรา​ด้วย​น้ำตา​คลอ​เบ้า

​เมื่อ​เห็น​ดังนั้น​ ​ชาย​ชรา​ก็​ครุ่นคิด​อยู่นาน​ ​แล้ว​ค่อยๆ​ ​ก้าว​เข้ามา​ ​อุ้ม​หนูน้อย​ไว้​ใน​อ้อมแขน

​“​คุณตา​อุ่น​จริงๆ​”​ ​หนูน้อย​ใช้​สอง​มือ​แดงก่ำ​ ​โอบ​คอ​ของ​ชาย​ชรา​ไว้

​“​ไป​ถึง​ข้างหน้า​แล้ว​เดิน​เอง​นะ​”

​ชาย​ชรา​อุ้ม​หนูน้อย​ไว้​ ​พลาง​สาวเท้า​ก้าว​ใหญ่​ๆ​ ​มุ่ง​ไป​ด้านหน้า

​เมื่อ​เห็น​ฉาก​ตรงหน้า​ ​หัวใจ​เยี​่ย​หวัน​หวั่น​ก็​สั่น​ไหว​นิดๆ​ ​ชาย​ชรา​ที่​มีสง่าราศี​คน​นั้น​ก็​คือ​คุณตา​ของ​ตัวเอง​ใช่ไหม​…

​แต่ว่า​สรุป​แล้ว​ตอนนี้​คุณตา​จะ​ไป​ไหน​ ​อยู่​ที่ไหน​กัน​แน่

​“​อุ่น​แล้ว​ใช่ไหม​”

​หลังจาก​ผ่าน​ไปราว​ครึ่ง​ชั่วโมง​ ​ชาย​ชรา​ก็​อุ้ม​หนูน้อย​เดิน​ฝ่า​หิมะ​ ​มาถึง​เนิน​สูง​แห่งหนึ​่ง

​“​อื้อ​ ​อุ่น​แล้ว​ค่ะ​”​ ​หนูน้อย​จ้องมอง​ชาย​ชรา​ ​พร้อมกับ​พยักหน้า​อย่างเอาจริงเอาจัง

​“​เดิน​เอง​นะ​”

​ผ่าน​ไป​ครู่หนึ่ง​ ​ชาย​ชรา​ก็​ปล่อย​หนูน้อย​ลง​บน​พื้น​อย่าง​นุ่มนวล

​“​คุณตา​ขา​ ​หนู​หิว​แล้ว​…​”​ ​หนูน้อย​กุม​ท้อง​ ​แล้ว​มอง​ชาย​ชรา​อย่าง​น่าสงสาร

​“​อู๋​โยว​ ​หลาน​ยัง​จำได้​ไหม​ว่า​ตัวเอง​มาทำ​อะไร​”​ ​ชาย​ชรา​หันมา​ ​และ​จ้องมอง​หนูน้อย​ด้วย​สีหน้า​ไร้อารมณ์

​“​คุณตา​ ​หนู​รู้​ค่ะ​”​ ​เด็กหญิง​ตัว​น้อย​พยักหน้า​ ​“​คุณตา​อยาก​สอน​หนู​ให้​อดทน​ต่อ​ความยากลำบาก​ ​ต่อไป​จะ​ได้​กลายเป็น​ยอด​คน​”

​“​ในเมื่อ​รู้​แล้ว​ ​งั้นก็​ต้อง​อดทน​ ​ไม่ว่า​จะ​สภาพแวดล้อม​จะ​ลำบากยากแค้น​แค่ไหน​ ​ก็​ต้อง​เผชิญหน้า​ด้วย​รอยยิ้ม​ ​เข้าใจ​ไหม​”​ ​ชาย​ชรา​กล่าว

​“​อู๋​โยว​เข้าใจ​แล้ว​ค่ะ​!​”​ ​หนูน้อย​ยิ้ม​นิดๆ​ ​แต่​จากนั้น​ ​รอยยิ้ม​ก็​เลือนหาย​ ​ใบหน้า​เต็มไปด้วย​ความคับ​ข้อง​หมองใจ​อีกครั้ง​ ​“​แต่ว่า​ ​หนู​หิว​จริงๆ​ ​นี่​นา​…​อู๋​โย​วก​ลัว​ว่า​ถ้า​หิว​ตาย​ ​ก็​จะ​ไม่ได้​เจอ​พี่​ซิว​หร่าน​อีก​…​”

​“​เธอ​!​”

​ในที่สุด​ชาย​ชรา​ก็​โมโห​ขึ้น​มาบ​้าง​แล้ว​ ​แต่​สุดท้าย​ก็​ถอนหายใจ​ ​แล้ว​ก่อ​กองไฟ​ขึ้น​ใกล้​ๆ​ ​“​ผิง​ตัว​อยู่​ที่นี่​ ​อย่า​ไป​ที่อื่น​ ​เข้าใจ​ไหม​”

​“​อื้อ​!​”​ ​หนูน้อย​ตอบรับ

​พอ​พูด​จบ​ ​ชาย​ชรา​ก็​หันหลัง​เดิน​ออก​ไป

​เวลา​ผ่าน​ไปราว​ครึ่ง​ชั่วโมง​ ​ชาย​ชรา​ก็​หิ้ว​กระต่ายป่า​ตัว​หนึ่ง​เดิน​มาจาก​ทิศทาง​ที่​ไกล​ออก​ไป

​นั่งลง​ข้าง​กองไฟ​ ​แล้ว​ชาย​ชรา​ก็​ใช้​กริช​จัดการ​กระต่าย​ให้​สะอาด​ ​จากนั้น​ก็​ย่าง​ไว้​เหนือ​กองไฟ

​ไม่นาน​นัก​ ​กลิ่นหอม​ของ​กระต่าย​ย่าง​ก็​โชย​ออกมา​ ​หนูน้อย​จ้องมอง​กระต่ายป่า​ที่​เป็น​สีเหลือง​ทอง​ ​มันย่อง​ไป​ทั้งตัว​ ​น้ำลายไหล​ย้อย​ออกมา​จาก​มุม​ปาก

​—————————————————————

บท​ที่​ ​2108​ ​เด็กชาย​ตัว​น้อย

​“​ไม่ได้เรื่อง​!​”​ ​ชาย​ชรา​ขยับ​เข้ามา​ ​ใช้​มือ​เช็ด​คราบ​น้ำลาย​ที่​มุม​ปากของ​หนูน้อย​ให้​สะอาด

​“​เดี๋ยว​ค่อย​กิน​ ​ยัง​ร้อน​เกินไป​!​”​ ​เมื่อ​เห็น​หนูน้อย​ยื่นมือ​ออก​ไป​ ​ชาย​ชรา​จึง​ดุ

​“​โอ้​…​”​ ​หนูน้อย​ถูก​ชาย​ชรา​ดุ​แล้ว​ ​จึง​ได้​แต่​รอคอย​ต่อไป​ด้วย​ความร้อนรน

​“​คุณตา​ขา​ ​ทำไม​พวกเรา​ถึง​ไม่​พก​เสบียง​มาด​้ว​ยล​่ะ​คะ​”​ ​ระหว่าง​ที่​รอ​ ​หนูน้อย​ก็​มอง​ไป​ที่​คุณตา​ด้วย​ความ​ไม่เข้าใจ

​พอ​ชาย​ชรา​ได้ยิน​ ​ก็​ต้อง​มอง​มา​หนูน้อย​ ​“​พอ​หลาน​โต​ขึ้น​ ​อาจจะ​ต้อง​อาชี​วิตร​อด​ใน​ป่า​เขา​ ​พอ​ถึง​เวลา​นั้น​ ​ถ้า​หลาน​ไม่มี​เสบียง​ติดตัว​จะ​ทำ​ยังไง​ ​หรือ​หลาน​จะ​รอค​วาม​ตาย​กัน​ล่ะ​ ​ถ้า​หลาน​เรียนรู้​ทักษะ​พวก​นี้​เอาไว้​ ​พอ​ถึง​เวลา​ต่อให้​ไม่มี​ของกิน​ ​ไม่มี​น้ำดื่ม​ ​หรือ​ตก​อยู่​ใน​สถานการณ์​ที่​สิ้นหวัง​ ​หลาน​ก็​จะ​เผชิญหน้า​ได้​อย่าง​สุขุม​ ​เข้าใจ​ไหม​”

​“​อู๋​โยว​เข้าใจ​แล้ว​ค่ะ​ ​คุณตา​”​ ​หนูน้อย​พยักหน้า​อย่าง​คล้าย​จะเข้า​ใจ

​“​กิน​เถอะ​”​ ​ชาย​ชรา​ยื่น​กระต่าย​ย่าง​ทั้งตัว​ให้​หนูน้อย

​“​คุณตา​ ​คุณตา​ก็​ไม่ได้​กิน​อะไร​มาทั​้ง​วัน​เหมือนกัน​ ​คุณตา​กิน​สิคะ​”​ ​หนูน้อย​เอ่ย

​“​รีบ​กิน​เถอะ​ ​ตา​ไม่​หิว​”​ ​ชาย​ชรา​คล้าย​จะ​หมด​ความอดทน​แล้ว

​พอได้​ยิน​ว่า​ชาย​ชรา​ไม่​หิว​ ​หนูน้อย​จึง​จ้อง​กระต่าย​ย่าง​ ​และ​น้ำลาย​ก็​ไหล​ออกมา​อีกครั้ง​ ​จ่อ​กระต่าย​ย่าง​ไว้​ตรง​จมูก​แล้ว​ดม​เล็กน้อย​ ​จากนั้น​ก็​กัด​ลง​ไป​คำ​หนึ่ง

​กระดูก​ทั้งหมด​ของ​กระต่าย​ถูก​ชาย​ชรา​เลาะ​ออก​ไป​แล้ว​ ​เด็กหญิง​จึง​กิน​ได้​สะดวก​มากขึ้น

​“​คุณตา​ ​หนู​กิน​อิ่ม​แล้ว​ค่ะ​”

​ผ่าน​ไป​ครู่หนึ่ง​ ​หนูน้อย​ก็​เอ่ย​กับ​ชาย​ชรา

​“​อืม​…​”

​ชาย​ชรา​มอง​กระต่าย​ย่าง​ที่​เหลืออยู่​ครึ่งตัว​ ​จึง​หยิบ​ขึ้น​มา​อย่างเงียบเชียบ​ ​และ​กิน​เข้าไป​ทีละ​คำๆ​ ​จน​หมดเกลี้ยง

​….

​ตกดึก​ ​ภายใน​ถ้ำ

​หิมะ​นอก​ถ้ำ​ไม่​นับว่า​ตกหนัก​ ​แต่​ก็​ไม่​ถึงกับ​น้อย​ ​กองไฟ​ภายใน​ถ้ำ​ส่องสว่าง​และ​อบอุ่น​ ​หนูน้อย​นั่ง​อยู่​ข้าง​กองไฟ​ ​ไม่รู้​สึก​ถึง​ความ​เหน็บ​หนาว​เลย

​ขณะที่​หนูน้อย​ง่วงงุน​ ​กลับ​ได้ยิน​เสียง​คล้าย​จะ​แว่ว​มาจาก​นอก​ถ้ำ​ ​เป็น​เสียงร้อง​ขอความช่วยเหลือ​ที่​แผ่ว​ระโหย​ ​ตามมา​ด้วย​เสียง​หอน​ของ​หมาป่า

​หนูน้อย​ตกใจ​ตื่น​แทบจะ​ในทันที

​“​คุณตา​ขา​ ​เหมือน​จะ​มี​คนเลย​”​ ​หนูน้อย​มอง​ชาย​ชรา​ที่​หลับตา​อยู่​พลาง​เอ่ย​อย่างระมัดระวัง

​ทว่า​ ​ชาย​ชรา​กลับ​ไม่​ขยับเขยื้อน​เลย​ ​ราวกับว่า​หลับ​ไป​แล้ว

​เสียงร้อง​ขอความช่วยเหลือ​ชัดเจน​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ​ในที่สุด​หนูน้อย​ก็​ทำใจ​กล้า​ ​ก้าว​ออก​ไป​ด้านนอก​ถ้ำ​ทีละ​ก้าว​ๆ

​“​ช่วย​ด้วย​…​”

​นอก​ถ้ำ​ ​เด็กชาย​ตัว​น้อย​คน​หนึ่ง​หายใจ​หอบ​ถี่​ ​ใบหน้า​เต็มไปด้วย​ความหวาดกลัว​ ​เลือด​สดๆ​ ​ไหล​ย้อย​ลงมา​ตรง​หาง​ตา​ ​มี​รอยแผล​ที่​เห็น​แล้ว​ต้อง​ผวา​อยู่​รางๆ​ ​ดูเหมือน​จะ​ถูก​กรงเล็บ​ที่​แหลมคม​กรีด​ข่วน

​เด็กชาย​นอนหงาย​อยู่​บน​พื้น​ ​ใช้​มือ​และ​เท้า​คืบคลาน​ถอยหลัง​ไป​อย่างรวดเร็ว

​ทว่า​แค่​เด็กน้อย​คน​หนึ่ง​ ​ความเร็ว​จะ​เทียบ​ชั้น​กับ​สัตว์ป่า​ได้​ยังไง

​แทบจะ​ใน​วินาที​นี้​เอง​ ​หมาป่า​สีขาว​ปลอด​ทั่วทั้ง​ตัว​ ​มี​เขี้ยว​แหลม​เรียงราย​ส่อง​ประกาย​ยะเยือก​ ​ร้อง​คำราม​แล้ว​โผ​เข้าใส่​เด็กชาย​แล้ว

​ใบหน้า​ของ​เด็กชาย​ซีดเผือด​ ​ใกล้​จะ​สิ้นหวัง​แล้ว​ ​แต่​ปาก​ยังคง​ร้องขอ​ความช่วยเหลือ​ไป​ตาม​สัญชาตญาณ

​ทันใดนั้น​เอง​ ​แสงสว่าง​ก็​พลัน​ปรากฏ​ขึ้น​ ​อุณหภูมิ​ที่​ร้อนผ่าว​ราวกับ​จะ​หลอมละลาย​หิมะ​หนา​ได้

​ใน​มือ​ของ​หนูน้อย​ถึง​ท่อน​ฟืน​ติดไฟ​ลุกโชน​ไว้​ ​พลาง​วิ่งเหยาะๆ​ ​ไป​หยุด​ข้าง​ตัว​เด็กชาย​ ​แล้ว​ใช้​คบเพลิง​กวัดแกว่ง​ไป​ทาง​หมาป่า

​เวลานี้​ ​ใบหน้า​ของ​หนูน้อย​เต็มไปด้วย​ความ​ตื่นตระหนก​ ​แต่​ใน​สมองกลับ​จดจำ​สิ่ง​ที่​คุณตา​เคย​บอก​เอาไว้​ได้​ ​หมาป่า​กลัว​เปลวไฟ​ที่สุด

​เด็กชาย​จ้องมอง​เด็กหญิง​ตรงหน้า​ที่​โตก​ว่า​เขา​ไม่เท่าไร​ด้วย​ความประหลาดใจ

​เด็กผู้หญิง​คน​นี้​เหมือน​หล่น​ลงมา​จาก​ฟ้า​ ​แผ่น​หลัง​ที่​เต็มไปด้วย​ความกล้าหาญ​นั้น​ ​มอบ​ความรู้สึก​ปลอดภัย​ให้​คนที​่​เห็น​ได้​อย่าง​น่าประหลาด

​หมาป่า​จ้องมอง​หนูน้อย​ ​หาง​ของ​มัน​ชี้​ลู่​ลง​ ​ใน​ดวงตา​ของ​สัตว์ร้าย​เต็มไปด้วย​เยียบ​เย็น​ ​เขี้ยว​แหลมคม​เพียงพอ​จะ​ฉีก​ทึ้ง​ทุกสิ่ง​อย่าง​ได้​ ​และ​ทำให้​คน​อกสั่นขวัญแขวน

​ในเวลานี้​ ​หมาป่า​คำราม​เสียงต่ำ​ใส่​หนูน้อย

​“​คุณตา​ขา​ ​หนู​กลัว​…​”

​ใบหน้า​ของ​หนูน้อย​เต็มไปด้วย​ตื่นตระหนก​ ​เธอ​มอง​ไป​ทาง​ถ้ำ​เป็นระยะๆ​ ​ตอนนี้​หนูน้อย​นึก​เสียใจ​แล้ว​ ​ทำไม​เธอ​ถึง​ไม่​ปลุก​คุณตา​กัน​นะ​ ​วิ่ง​ออกมา​คนเดียว​ซะ​ได้

​……………………………………………