แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2147 นายแห่งอาชูร่ามาแล้ว / บทที่ 2148 เสือยังไงก็เป็นเสือ
บทที่ 2147 นายแห่งอาชูร่ามาแล้ว
“ไป!”
เมื่อผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ตะโกนขึ้นมาทันที
จากนั้น คนกว่าสิบคนก็เข้าโจมตีเยี่ยหวันหวั่น
“พวกแกทุกคน…สมควรตาย!”
แม้ต้องเผชิญหน้ากับคนกว่าสิบคน แต่เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ถอย ใช้กริชหักครึ่งที่คีบไว้ในมือเป็นอาวุธสังหาร
เพียงกะพริบตาไม่กี่ครั้ง ก็มีคนบาดเจ็บล้มตายไปมากมาย สุดท้ายก็ไม่ทีใครกล้าที่จะเข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่นแล้ว
“นี่…นี่เป็นไปได้ยังไงกัน…”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเนี่ยจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น ด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง พลังยุทธ์อันสุดยอด! เธอฟื้นฟูกลับคืนมาได้แล้วเหรอ?!
ไม่ถูกสิ…ต่อให้เป็นช่วงรุ่งโรจน์ที่สุดของเนี่ยอู๋โยว ก็ไม่ได้น่าหวาดหวั่นถึงขนาดนี้ เธอก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองในอดีตไปแล้ว หรือว่า…ตัวเธอในอดีตจะปกปิดมันเอาไว้กันแน่?!
“พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน ฆ่ามันซะ!”
เนี่ยหลิงหลงตะคอกเสียงเย็น
คนของตระกูลเนี่ยยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง น้ำเสียงเยียบเย็นเข้าไปถึงในกระดูก ราวกับแว่วมาจากส่วนลึกของรัตติกาลอันมืดมิด ทำให้คนหนาวสะท้านไปถึงไขสันหลัง
“จะบุกเข้ามาพร้อมกันเหรอ”
ขณะที่เสียงแว่วดังขึ้น คนหลายร้อยคนก็ค่อยๆ เดินเข้ามาจากหัวมุมถนน คนที่นำหน้ามา เสมือนเป็นหนึ่งเดียวกับรัตติกาล ทั้งร่างเปี่ยมด้วยไอพิฆาตที่ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน เป็นความดุร้ายที่ไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน
ที่อยู่ด้านข้าง คือผู้อาวุโสใหญ่ของพันธมิตรอู๋เว่ยที่นำทีมผู้อาวุโสทั้งหลาย หัวหน้าสาขาอีกสิบกว่าคน อีกทั้งพวกเป่ยโต่วและชีซิงเดินเข้ามา
เมื่อมองเห็นชายหนุ่ม ความเหี้ยมหาญกระหายเลือดในดวงตาของเยี่ยหวันหวั่น ถึงได้เจือจางลงบ้าง
“นายแห่งอาชูร่า!”
หลังจากมองเห็นนายแห่งอาชูร่า ผู้อาวุโสตระกูลเนี่ยหลายคนก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำไมถึงมากันเร็วขนาดนั้น…
ใช่ พวกเขาคำนวณพลาดไปแล้ว
แผนการที่วางไว้แต่เดิมคือ พอเนี่ยอู๋หมิงถูกพิษ ก็จะสามารถสยบเขาลงได้อย่างรวดเร็ว ส่วนเนี่ยอู๋โยวก็ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง เมื่อฆ่าสองพี่น้องไปแล้ว ต่อให้อาชูร่าบุกมาหาถึงหน้าประตู ตระกูลเนี่ยก็ไม่หวั่นเกรง
ทว่า ใครจะไปคาดคิดว่า เนี่ยอู๋หมิงคนนั้นที่เดิมทีก็เป็นสัตว์ประหลาดอยู่แล้ว พอถูกพิษร้าย กลับยังคงระเบิดพลังต่อสู้อันแกร่งกล้าออกมาได้ ถึงขั้นที่ต่อให้สบไปแล้ว ก็ยังคงอาศัยจิตตานุภาพที่ไม่อาจอธิบายได้ยืนหยัดปกป้องน้องสาวของเขาต่อไป…
ไม่ง่ายเลยกว่าจะจัดการเนี่ยอู๋หมิงได้ แถมเนี่ยอู๋โยวก็ดันฟื้นฟูพลังยุทธ์อันสุดยอดได้อีก ถ่วงเวลาพวกเขาไว้จนนายแห่งอาชูร่ามา!
เวลานี้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเยี่ยหวันหวั่น ถอดเสื้อของตัวเองออก คลุมลงบนร่างเยี่ยหวันหวั่น สองตาเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง มองดูฝ่ามือที่บาดเจ็บของเยี่ยหวันหวั่น
จากนั้น ชายหนุ่มก็คว้าฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่นขึ้นมาอย่างนุ่มนวล “เจ็บไหม”
เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้าตามสัญชาตญาณแทบจะในทันที
“รีบ…พาพี่ฉันไปส่งโรงพยาบาล!”
พอเยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา ก็เอ่ยด้วยความร้อนรน
“พาตัวไปแล้ว” ชายหนุ่มตอบ
เยี่ยหวันหวั่นหันกลับไปมอง เนี่ยอู๋หมิงถูกพาตัวออกไปแล้วจริงๆ
ชายหนุ่มหมุนกายกลับมา มองดูเนี่ยหลิงหลงและคนตระกูลเนี่ย
“ฆ่าทิ้งให้หมด”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น
เมื่อน้ำเสียงสงบราบเรียบเปล่งออกมา คนของอาชูร่าก็ล้อมกรอบเข้ามา ปิดล้อมคนทั้งหมดไว้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ยากที่จะหนีรอดไปได้
“รอเดี๋ยว”
เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่ม “นี่เป็นสาเหตุที่เกิดขึ้นจากตัวฉันในตอนนั้น…ให้ฉันรับผิดชอบผลลัพธ์นี้เองเถอะ ได้ไหม”
ความเคียดแค้นในหัวใจของเยี่ยหวันหวั่น ไม่อาจสงบลงได้ ในสมองมีเพียงฉากที่เนี่ยอู๋หมิงทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อยื้อโอกาสรอดชีวิตให้ตัวเอง…
เธอเป็นน้อง…ความแค้นของพี่ชาย เธอจะเป็นคนทวงคืน!
ถ้าตัวเธอในปีนั้นไม่พาเนี่ยหลิงหลงกลับมาที่ตระกูลเนี่ย แล้วจะชุบเลี้ยงลูกเสือลูกตะเข้ขึ้นมาได้ยังไง
เสือร้ายตัวนี้ เป็นเธอที่ชุบเลี้ยงขึ้นมาเอง
เมื่อมาถึงจุดจบ ก็สมควรให้จบลงด้วยน้ำมือของเธอเอง
มีเหตุจึงมีผล…
เหตุที่เกิดขึ้นเพราะเธอ ก็ต้องจบลงเพราะเธอ!
ซือเยี่ยหานมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แล้วลูบหัวเธอเบาๆ
“ได้”
สุดท้าย ชายหนุ่มก็พยักหน้ารับ แล้วมองไปทางคนของอาชูร่า
จากนั้นสมาชิกอาชูร่าก็ถอยออกไปเล็กน้อย หลบไปจากจุดนั้น
—————————————————————————————
บทที่ 2148 เสือยังไงก็เป็นเสือ
เนี่ยอู๋โยวค่อยๆ เดินออกมาพื้นที่โล่งด้านหน้า จ้องมองเนี่ยหลิงหลง จากเดิมที่เคียดแค้นชิงชังกลายเป็นความเย็นชาอันเหลือล้น
“ด้วยตัวแกน่ะเหรอ”
เนี่ยหลิงหลงเช็ดคราบเลือดจากบาดแผลบนใบหน้าที่ถูกเยี่ยหวันหวั่นใช้กริชกรีด จ้องมองเยี่ยหวันหวั่น พลางเอ่ยเสียงเย็น
‘ฟุ่บ!’
เนี่ยหลิงหลงเพิ่งเปล่งเสียงออกมา ก็เห็นแขนขวาของเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้น กริชหักครึ่งที่คีบเอาไว้ จึงพุ่งออกไปทันที รวดเร็วเหมือนสายฟ้าแลบ
จากนั้น ใบหน้าซีกขวาของเนี่ยหลิงหลงก็ถูกเศษกริชหักครึ่งที่ราวกับลูกธนูกรีดเฉือน จนเลือดสดๆ ไหลซึมออกมาอีกครั้ง
“เนี่ยหลิงหลง…แกคือคนที่ฉันเก็บกลับมาชุบเลี้ยงที่บ้านตระกูลเนี่ย ฉันเห็นแกน่าสงสาร…แต่แกกลับไม่สำนึกบุญคุณ ใจดำอำมหิต ทะเยอทะยานคิดจะเหยียบหัวฉัน” เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยหลิงหลง พลางเอ่ยอย่างเฉยเมย
“ชุบเลี้ยงเหรอ…”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เนี่ยหลิงหลงกลับยิ้มหยันทันที “แกคิดว่าแกเป็นใคร…แกทำอะไรเพื่อตระกูลเนี่ยบ้างล่ะ ไอ้แก่อีแก่ไม่รู้จักตายสองคนนั้น หลายปีมานี้เอาแต่คิดถึงแก แกมีสิทธิ์อะไร แกมันก็แค่สวะไร้ประโยชน์ ส่วนฉัน…ถูกลิขิตให้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด พวกแกทุกคนต้องถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าฉัน”
“งั้นเหรอ”
ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นโชนแสงแวบหนึ่ง ขณะที่พูดคุยกัน ตัวคนได้เลือนหายไปจากจุดเดิมแล้ว
“ฉันจะฆ่าแก!”
เนี่ยหลิงหลงตะโกนเสียงเย็น แล้วพุ่งเข้าหาเยี่ยหวันหวั่น
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหลือบมองเนี่ยหลิงหลงอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง “ฉันคือเนี่ยอู๋โยว...ส่วนแก ก็เป็นแค่เด็กที่ฉันเวทนาเก็บกลับมาที่บ้านตระกูลเนี่ย ตั้งชื่อให้แกว่าเนี่ยหลิงหลง นับตั้งแต่วันนี้ ฉันขอริบชื่อเนี่ยหลิงหลงคืน แก ไม่คู่ควรจะได้ใช้ชื่อเนี่ยหลิงหลง”
พอเยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็ฟันศอกกระแทกเข้าใส่หน้าท้องของเนี่ยหลิงหลงที่เข้ามาใกล้อย่างแรง
‘ตุบ!’
เกิดเสียงดังก้อง เนี่ยหลิงหลงถูกการโจมตีด้วยศอกอันเหี้ยมโหดของเยี่ยหวันหวั่นจนล้มลงไปกองกับพื้น
“กระบวนท่าของเนี่ยอู๋หมิง…”
เนี่ยหลิงหลงเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช้ท่าที่พี่ชายฉันถ่ายทอดให้ฉัน เพื่อจบชีวิตแก นับว่าเป็นวาสนาของแกแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ระหว่างที่เอ่ย เยี่ยหวันหวั่นได้เตะเข้าที่หน้าท้องของเนี่ยหลิงหลง
“แกช้าเกินไปแล้ว”
เนี่ยหลิงหลงยิ้มเยาะ แล้วเบี่ยงกายหลบเล็กน้อย
ทว่า ลูกเตะนี้ของเยี่ยหวันหวั่น กลับเปลี่ยนทิศทางกลางคัน โจมตีจากมุมที่ยากสุดๆ ตวัดเข้าใส่ปลายคางของเนี่ยหลิงหลงอย่างรุนแรง
เกิดเสียงดังก้องขึ้นอีกครั้ง เนี่ยหลิงหลงถูกเยี่ยหวันหวั่นเตะลงไปกองกับพื้นอีกหน
“ยังช้าอยู่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยหลิงหลง พลางเปิดปากถาม
“ตอนนั้น…แกสอนทุกอย่างให้ฉันแล้วนี่…เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นคลื่นลูกใหม่ที่ก้าวแซงคลื่นลูกเก่าแล้ว ไม่มีทางที่แกจะสู้ฉันได้!” เนี่ยหลิงหลงตะโกนกร้าวพลางจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น
พอได้ยินคำพูดนี้ มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นก็ยกเชิดขึ้นนิดๆ “เสือสอนทักษะล่าเหยื่อให้หมาตัวหนึ่ง ต่อให้หมาเรียนรู้ได้ดีแค่ไหน ก็ยังเป็นแค่หมาอยู่วันยังค่ำ แต่เสือยังไงก็เป็นเสือ”
“ตอนนั้น…เก็บงำบางอย่างไว้!”
เนี่ยหลิงหลงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เนี่ยอู๋โยวไม่ได้สอนทุกอย่างที่เธอรู้ให้ตัวเอง!
พอสิ้นเสียงของเนี่ยหลิงหลง เยี่ยหวันหวั่นก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง
มองเห็นเพียงว่าเยี่ยหวันหวั่นซัดฝ่ามือใส่เนี่ยหลิงหลง ฝ่ายเนี่ยหลิงหลงก็ตั้งท่าป้องกันทันที ยกสองแขนกันไว้ด้านหน้า
ทว่า จู่ๆเยี่ยหวันหวั่นก็เพิ่มความเร็วขึ้นมากลางคัน อ้อมไปด้านหลังเนี่ยหลิงหลงในชั่วพริบตา แล้วพลันกระชากผมของเธอ
“สอนแกสักนิดเป็นครั้งสุดท้ายนะ เวลาต่อสู้ จำไว้ว่าให้รวบผมขึ้น”
พอเยี่ยหวันหวั่นพูดจบ สองมือก็กดไปด้านหน้า เนี่ยหลิงหลงยืนไม่มั่นคง จึงสะดุดล้มลงไปกองบนพื้น
“มือคู่นี้ของแก เต็มไปด้วยบาปมากมายแค่ไหนแล้ว”
ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นส่องประกายหนาวยะเยือก แล้วกระทืบเข้าที่แขนของเนี่ยหลิงหลง
แว่วเสียงกระดูกหักดังขึ้น เนี่ยหลิงหลงเหงื่อโชกศีรษะ แต่ก็ไม่ได้ร้องครวญครางออกมา
————————————————–
YOU MAY ALSO LIKE
