แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2255 ภารกิจลุล่วงแล้ว / บทที่ 2256 ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน ไม่มีทางเข้ากันได้
บทที่ 2255 ภารกิจลุล่วงแล้ว
“’งั้นก็ลองดู!” แววตาของซือเซี่ยพลันแข็งกร้าว แล้วยกมือขึ้นมาทันที จากนั้นปากกระบอกปืนสีดำขลับนับไม่ถ้วนก็จ่อเล็งไปที่ฝูงชนทันที
ชาวรัฐอิสระมองอาวุธสงครามเหล่านั้นแล้วหน้าเปลี่ยนสีกันหมด
เวรเอ้ย! ซือเซี่ยคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ! อาวุธพวกนี้เพียงพอจะกวาดล้างรัฐอิสระทั้งรัฐได้เลย
ภายใต้สภาพแวดล้อมที่ถูกควบคุมอย่างเข็มงวดไม่น่าเชื่อเลยว่าจะขนอาวุธสงครามมากมายขนาดนี้เข้ามาได้ เห็นได้ชัดเลยว่าคงเตรียมการไว้นานมากแล้ว
ถ้าสู้กันขึ้นมาจริงๆ พวกเขาทั้งหมดจะต้องตายอยู่ที่นี่
ซือเซี่ยมองสภาตุลาการรวมถึงกลุ่มอำนาจของรัฐอิสระอย่างเย็นชา “ฉันจะให้โอกาสพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย ยอมสยบต่อฉันซะ ไม่งั้นตาย!”
ชาวรัฐอิสระมองหน้ากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง
“บัดซบ! ไอ้บ้านี่! ถ้าไม่ฟังเขา กลัวว่าเขาจะระเบิดทุกคนทิ้งจริงๆ!”
“ต่อให้เป็นสภาตุลาการก็สู้กับปืนพวกนี้ไม่ไหวหรอก!”
“ทำไงดีจะทำยังไงดี...”
….
ซือเซี่ยยกปืนในมือขึ้นมา ค่อยๆ จ่อเล็งไปทางตุลาการร่างท้วมที่เป็นผู้นำทีมสภาตุลาการคนนั้น พลางยกยิ้มอย่างบ้าคลั่ง “ดูฉันไว้ให้ดีล่ะ ในอนาคต ฉันก็คือกฎของรัฐอิสระแห่งนี้!”
พอพูดจบ ก็เหนี่ยวไกปืน
“อา…”
หลังสิ้นเสียงอุทาน ที่เกิดเหตุก็พลันเงียบสงัด ทุกคนต่างก็ถูกเมฆหมอกมรณะเข้าปกคลุม
แม้แต่คนของสภาตุลาการก็กล้าฆ่า ผู้ชายคนนี้ บ้าไปแล้วจริงๆ
“ซือเซี่ย...” เยี่ยหวันหวั่นร้องเรียกด้วยความตระหนก
หลังจากยิงนัดนี้ออกไป ซือเซี่ยก็หันหลังกลับไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ทุกคนต่างก็หันมองไปทางตุลาการร่างท้วมคนนั้นด้วยความหวาดผวา
ทว่า วินาทีต่อมา ฉากนองเลือดที่ทุกคนจินตนาการไว้กลับไม่เกิดขึ้น
ตุลาการร่างท้วมคนนั้นยังยืนอยู่ที่ตรงนั้นเหมือนเดิม กระสุนที่ยิงออกไปไม่ได้ทำอันตรายใดๆ ต่อเขาเลย
ซือเซี่ยจ้องกระบอกปืนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เหนี่ยวไกปืนต่อเนื่องกันหลายครั้ง ผลคือปืนกระบอกนี้ราวกับของเล่นชิ้นหนึ่ง กระสุนที่ยิงเข้าใส่ไม่เกิดอันตรายต่อร่างกายคนเลยสักนิด
ดวงตาของซือเซี่ยสาดประกายหนาวยะเยือกจนถึงขีดสุด โยนปืนในมือทิ้ง คว้าปืนในมือของลูกน้องที่อยู่ด้านข้างมา กราดยิงใส่ฝูงชนอย่างบ้าคลั่ง แต่ผลคือกระสุนทุกนัดที่ยิงออกไปไม่สร้างอันตรายต่อผู้คนเลย…
กระสุน…ถูกคนสับเปลี่ยน…
กระสุนพวกนี้เป็นของปลอม ไม่มีพลังทำลายล้างใดๆ
“เป็นไปได้ยังไง…เป็นไปไม่ได้…นี่มันเป็นไปไม่ได้…” ซือเซี่ยโยนปืนในมือทิ้ง จากนั้นก็กดโทรออกอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธเกรี้ยว ตะคอกใส่ปลายสายเหมือนคนบ้า “อวี๋เซ่า แกไสหัวมาหาฉันเดี๋ยวนี้! ปืนพวกนี้ กระสุนพวกนี้มันยังไงกันแน่!”
อวี๋เซ่าคือรองผู้นำกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์ ได้รับความไว้วางใจจากซือเซี่ยเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ อาวุธกลับมีปัญหา นี่หมายความว่า…
อวี๋เซ่าทรยศเขา!
ตอนนี้ ตุลาการร่างท้วมคนนั้นยกยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ฉันบอกแต่แรกแล้วไง พ่อหนุ่ม อย่าพูดจาจองหองเกินไปจะดีกว่า!”
ในเวลานี้ ท่ามกลางฝูงชน ชายชุดสูทขาว สวมหน้ากากสีเงินคนหนึ่ง ค่อยๆ ก้าวออกมา ภายใต้สายตาที่แทบจะอยากบีบคอเขาให้ตายของซือเซี่ย
ซือเซี่ยจ้องชายสวมหน้ากากเขม็ง “แกเป็นคนของสภาตุลาการสินะ?!”
ไม่ว่ายังไงซือเซี่ยก็คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ช่วยคนสนิทมากความสามารถที่ตัวเองไว้ใจที่สุด จะเป็นไส้ศึกของสภาตุลาการ
“ขอโทษด้วย ผู้นำสหพันธ์” ชายสวมหน้ากากเอ่ยเบาๆ
จากนั้น ชายสวมหน้ากากก็มุ่งหน้าไปทางกองทัพที่อยู่ตรงกันข้ามกับซือเซี่ยทีละก้าวๆ…
ภายใต้การจ้องมองของทุกคน เห็นเพียงว่าอวี๋เซ่าค่อยๆ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซือเยี่ยหานนายแห่งอาชูร่า จากนั้นก็ค้อมคำนับอย่างนอบน้อม แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตุลาการ ภารกิจลุล่วงแล้วครับ”
—————————————————————————————
บทที่ 2256 ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน ไม่มีทางเข้ากันได้
ซือเยี่ยหานฟังแล้วพยักหน้ารับ จากนั้นอวี๋เซ่าก็ยืดตัวขึ้นแล้วไปยืนอยู่ด้านหลังเขา
ซือเซี่ยจ้องซือเยี่ยหานเขม็ง สองตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นสุดขีด “ซือเยี่ยหาน!”
ซือเยี่ยหาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นซือเยี่ยหาน
เขาคำนวณดูนับพันนับหมื่นอย่าง แต่ยังคงประเมินอาเก้าคนนี้ของตัวเองต่ำไป
การใหญ่ที่เกือบจะสำเร็จแล้ว กลับล้มเหลวในขั้นตอนสุดท้าย
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหาน จากนั้นก็มองชายสวมหน้ากากที่พินอบพิเทาต่อซือเยี่ยหาน ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ผ่านไปนานกว่าสติจะกลับคืนมา “คุณเก้า คุณ…”
ก่อนหน้านี้อวี๋เซ่าเรียกซือเยี่ยหานว่าอะไรนะ
ตุลาการเหรอ
ซือเยี่ยหานคือหนึ่งในสิบสองตุลาการของสภาตุลาการงั้นเหรอ
เยี่ยหวันหวั่นเบิกตากว้าง “คุณ…คุณ…คือตุลาการของสภาตุลาการเหรอ”
นี่ช่าง…ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน ไม่มีทางเข้ากันได้จริงๆ เธอหลงนึกว่าตัวเองมีตัวตนมากมายพอแล้ว ใครจะไปรู้ว่า ที่รักของเธอกลับไม่ด้อยไปกว่าเธอเลยสักนิด
มิน่าล่ะ…มิน่าล่ะที่คุณตาบอกก่อนหน้านี้ว่ามีสมาชิกระดับสูงของสภาตุลาการปกป้องเธอ…
มิน่าล่ะขาใหญ่ของรัฐอิสระเหล่านั้นที่หายตัวไปนานขนาดนั้นใครตามหาก็ไม่เจอเลย แต่ซือเยี่ยหานกลับกำหนดพิกัดของเกาะกลางทะเลแห่งนั้นมาได้ ที่แท้เพราะมีรองผู้นำสหพันธ์คนนี้เป็นไส้ศึก
อารมณ์ของเยี่ยหวันหวั่นซับซ้อนมาก “ดังนั้น เป็นคุณใช่ไหมที่ค้ำประกันให้ฉัน คุณเข้าสภาตุลาการตั้งแต่เมื่อไหร่…”
ซือเยี่ยหานอธิบาย “หลังจากเธอกลับสู่ฐานะเนี่ยอู๋โยวได้ไม่นาน ฉันก็ใช้ช่องทางบางอย่าง ถึงได้รู้ว่าปีนั้นสภาตุลาการมีคำสั่งเอาชีวิตเนี่ยอู๋โยว จากนั้นเลยใช้วิธีการบางอย่าง ขึ้นนั่งตำแหน่งตุลาการ ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอ”
มีเรื่องราวมากมายที่ต่อให้เป็นเขาเองก็ไม่อาจคาดการณ์ได้ ดังนั้นจึงไม่อยากให้เธอต้องมากังวล ถ้าให้เธอรู้เรื่องก่อน คงไม่เห็นด้วยที่เขาจะทำแบบนี้แน่นอน
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว…
ถึงแม้ซือเยี่ยหานจะไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน แต่เธอรับรู้ได้รางๆ ว่าซือเยี่ยหานมีท่าทางรังเกียจและต่อต้านสภาตุลาการอยู่
แต่ตอนนี้เพื่อปกป้องเธอแล้ว เขากลับรับหน้าที่เป็นตุลาการของสภาตุลาการอย่างไม่ลังเลเลย
ในช่วงเวลาที่เธอไม่รับรู้ ผู้ชายคนนี้กลับทำเพื่อตัวเองมากมายขนาดนี้
ถึงเขาจะพูดออกมาแบบง่ายๆ สบายๆ เช่นนี้ แต่การขึ้นนั่งในตำแหน่งนั้นจะง่ายดายได้ยังไง
เวลานี้ ตุลาการร่างท้วมมองไปที่ซือเยี่ยหานพลางยกยิ้มละไม แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ครั้งนี้ต้องขอบคุณกลยุทธ์ของตุลาการซือมากจริงๆ สอดส่องป้องกันแต่เนิ่นๆ ถึงเลี่ยงภัยพิบัติครั้งใหญ่ไปได้ ไม่อย่างนั้นแล้ว ผลลัพธ์ที่ตามมาคงไม่อาจจินตนาการได้”
ซือเยี่ยหานตอบกลับไปว่า “คุณเกรงใจเกินไปครับ เป็นหน้าที่อยู่แล้ว”
หลังจากทักทายกันแล้ว ตุลาการร่างท้วนก็สั่งการทีมทหารของสภาตุลาการที่อยู่ด้านข้าง “ใครก็ได้ ไปจับทุกคนมาให้ฉันซะ”
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว ซือเซี่ยก็ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ราวกับถูกสูบเรี่ยวแรงทั้งหมดไปจนเกลี้ยงแล้ว ปากเอ่ยพึมพำอะไรอยู่กับตัวเอง ราวกับเสียสติไปแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วกำมือแน่นตามจิตใต้สำนึก ครอบครองอาวุธสงคราม แถมยังมีจำนวนมหาศาลแบบนี้ จนถึงที่สุดแล้วก็ยังไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อม หมกมุ่นไม่สำนึก บทลงโทษจะต้องหนักหนาอย่างแน่นอน…
แต่ว่า ในช่วงสุดท้าย ซือเยี่ยหานให้สายลับสับเปลี่ยนกระสุนปืนทั้งหมด บางทีคงทำไปเพื่อรักษาชีวิตเขาไว้
ซือเยี่ยหานโอบหญิงสาวไว้อย่างอ่อนโยน พลางลูบหลังเธอเพื่อปลอบประโลม
ในที่สุดทุกอย่างก็จบลงแล้ว เยี่ยหวันหวั่นซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกของซือเยี่ยหานอย่างโหยหา ขณะที่เตรียมจะพูด แต่กลับไม่รู้ว่าจับสัมผัสถึงอะไรได้ แผ่นหลังพลันหนาวยะเยือกแวบหนึ่ง จากนั้นก็เนื้อตัวสั่นเทา เงยหน้าขึ้นมา มองซือเยี่ยหาน แล้วกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “ที่รัก ทำไมฉันรู้สึกว่า…พี่สาวคนสวยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ล่ะ”
“พี่สาวเหรอ” ซือเยี่ยหานมองตามสายตาของเยี่ยหวันหวั่นไป
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
