แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2289 แข่งขันกันอย่างยุติธรรม / บทที่ 2290 ลูกสาวคนดีของพ่อ
บทที่ 2289 แข่งขันกันอย่างยุติธรรม
“ไม่รู้ว่าตุลาการซือยินดีที่จะพบหน้าลูกสาวฉันสักครั้งไหม” อี้หลิงจวินเอ่ย
อีกฝ่ายพูดมาถึงขั้นนี้ ซือเยี่ยหานไม่อาจเลี่ยงได้แล้ว
อี้หลิงจวินได้รับความนิยมเป็นอย่างสูงในรัฐอิสระ ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้อาวุโสที่ซือเยี่ยหานให้ความนับถือมากด้วย อีกฝ่ายพูดเรื่องพวกนี้กับตัวเองด้วยความรักที่มีต่อลูกสาว ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถหักหน้าอีกฝ่ายจนเกินไปได้
ดังนั้น หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว ซือเยี่ยหานจึงตอบว่า “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของประธานสภา มีพ่ออย่างประธานสภา คิดว่าคุณหนูต้องเป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมมากคนหนึ่งแน่นอน แต่น่าเสียดาย ผมมีคู่หมั้นแล้ว”
ถึงแม้คำพูดจะอ่อนน้อม แต่สุ้มเสียงของซือเยี่ยหานกลับหนักแน่นมาก
อี้หลิงจวินยิ้ม แล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ต่อให้เป็นคู่หมั้น ก็ยังไม่ได้แต่งกันนี่ อีกอย่าง…สิ่งที่เรียกว่าสัญญาหมั้น ตามที่ฉันรู้มา ตระกูลเนี่ยกับตระกูลซือของพวกคุณ ก็ไม่ได้มีการกำหนดสัญญาหมั้นหมายไว้อย่างชัดเจนไม่ใช่เหรอ”
ซือเยี่ยหานฟังแล้วขมวดคิ้วนิดๆ แต่น่าเสียดาย สิ่งที่อี้หลิงจวินพูดเป็นความจริง
ไม่ว่าจะเป็นแม่ของเขา หรือแม้แต่ทางฝั่งพ่อแม่ของหวันหวั่นก็ไม่ได้พอใจในตัวเขา ไม่เคยมีการผ่อนปรนให้เลย
มีแค่คุณตาที่เห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกเขา…
เมื่อเห็นท่าทีของซือเยี่ยหาน อี้หลิงจวินจึงเอ่ยต่อไปว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทั้งสองคนก็เป็นแค่คู่รักกัน ฉันขอพูดตรงๆ นะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็สามารถแข่งขันกันอย่างยุติธรรมได้ ไม่ใช่เหรอ”
ในสวนดอกไม้ด้านหลัง มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกยิกๆ
แข่งขันกันอย่างยุติธรรมกับตูดสิ! นี่มันใช้ตำแหน่งประธานสภาของตัวเองมาข่มขู่ชาวบ้านชัดๆ!
อะไรกันเนี่ย!
ซือเยี่ยหานฟังแล้วยิ้มบางๆ เอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่แปรเปลี่ยน “ขอโทษครับ ประธานสภา สำหรับผมแล้วไม่มีการแข่งขันที่ยุติธรรมหรอกครับ ไม่มีใครเทียบเธอได้ทั้งนั้น”
ในสวนดอกไม้
เมดูซ่ามองชายหนุ่มที่เผชิญหน้ากับแรงดึงดูดจากอาจารย์อยู่ในห้องโถงอย่างไม่สะทกสะท้าน จึงมีความชื่นชมขึ้นมาหลายส่วน “ว้าว! ศิษย์น้อง เธอนี่ตามีแววนะ ดูเหมือนจะใช้ได้เลย…อาจารย์พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่หวั่นไหวเลยรึไง หากยากมาเลยนะ! เธอมีความสุขไหม!”
ถึงแม้ซือเยี่ยหานจะต้านทานสิ่งล่อใจได้ แต่ก็ไม่อาจทำให้เพลิงโทสะในใจเยี่ยหวันหวั่นมอดดับลงอย่างสมบูรณ์ได้
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยแย้ง “ดีใจอะไรล่ะ! ไม่น่าเชื่อว่าจะปล่อยให้ฉินซีย่วนจับมือได้! จับมือเลยนะ! จับมือแล้ว! แตะมือไปแล้ว…!”
เยี่ยหวันหวั่นบ่นกระฟัดกระเฟียดไม่รู้จบ
หลังจากเมดูซ่าจับใจความได้แล้วว่าเยี่ยหวันหวั่นบ่นอะไร จึงเอ่ยอย่างหมดคำพูดอยู่บ้าง “เธอยังถือเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ นี่มันยุคไหนกันแล้ว ก็แค่จับมือเองนะ…”
“จับมือเชียวนะ! จะแค่นั้นได้ยังไง! เป็นการจับมือเลยนะ!” น้ำเสียงของเยี่ยหวันหวั่นดังขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ โชคดีที่หยุดไว้กลางคัน
เมดูซ่ากระแอมไอเบาๆ “แต่ว่า…เขาเป็นผู้ชายนะ ถูกจับนิดเดียวน่าจะไม่เป็นไรหรอก”
เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาใส่เธออย่างดุดัน “แน่นอนว่าเป็น ของของฉัน ใครก็ห้ามแตะ! แม้แต่นิ้วมือนิ้วเดียวก็ไม่ได้!”
เมดูซ่าเอ่ยด้วยความระอาใจ “เพราะงั้น…นิสัยก่อนหน้านี้ของเธอเป็นการแกล้งทำสินะ ตอนนี้สิถึงจะเป็นตัวจริงของเธอ”
เยี่ยหวันหวั่นเถียงไม่ออกแล้ว…
….
ภายในห้องโถง
ไอ๊หยา! ไม่ติดกับเลย!
อี้หลิงจวินไม่คิดเลยว่าคนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะตึงมือขนาดนี้ แววตาจึงขยับไหวนิดๆ แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง “พ่อหนุ่ม เวลาไหนกันแล้ว อย่าพูดจามั่นใจเกินไปเลย!”
ซือเยี่ยหานไม่คิดเลยว่าการมาในวันนี้ หัวข้อจะหักเหมาทางเรื่องแบบนี้ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงรีบดึงกลับมา “ประธานสภาครับ เรื่องของร่างกฎหมาย…”
อี้หลิงจวินวางแฟ้มเอกสารในมือลง นวดหว่างคิ้ว แล้วแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้า “เฮ้อ ระยะนี้ฉันสิ้นเปลืองความคิดจิตใจไปกับเรื่องแต่งงานของลูกสาวสุดที่รักของฉันเกินไป เอกสารนี่คุณวางทิ้งไว้ก่อนเถอะ ถ้าฉันมีเวลาแล้วจะอ่าน”
เยี่ยหวันหวั่นโมโหจนแทบจะพุ่งออกไปแล้ว
หลอกล่อไม่ได้เลยคิดจะข่มขู่แล้วสินะ ไม่ขายหน้าบ้างรึไง!
—————————————————————————————
บทที่ 2290 ลูกสาวคนดีของพ่อ
ซือเยี่ยหานมุ่นหัวคิ้วนิดๆ อย่างที่ยากจะสังเกตเห็น มองจากท่าทีของอี้หลิงจวินแล้วเกรงว่าวันนี้คงไม่ได้ผลลัพธ์อะไร
ดังนั้นจึงได้แต่ลุกขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นเชิญท่านพักผ่อนก่อนเถอะครับ วันหลังผู้น้อยจะมาคารวะใหม่”
สายตาของอี้หลิงจวินกวาดผ่านข้อมือของซือเยี่ยหานที่ถูกแขนเสื้อบดบังไว้แวบหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นส่งแขก
พอซือเยี่ยหานไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็พุ่งพรวดออกมาจาสวนดอกไม้ด้านหลังทันที “เฒ่าประหลาด คุณพูดจาเหลวไหลอะไรน่ะ!”
อี้หลิงจวินนั่งลงข้างโต๊ะน้ำชาอย่างไม่ร้อนใจ “พ่อพูดเหลวไหลที่ไหนกัน นี่พ่อกำลังยื่นกิ่งมะกอกให้เขาอยู่นะ! ไม่งั้น เขาต้องลำบากแน่…”
“หมายความว่ายังไง” เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วขมวดคิ้ว
“ลูกคิดว่าแม่สาวบ้านฉินคนนั้นกินเจรึไง จะอดทนต่อความอัปยศที่ถูกผู้ชายคนหนึ่งปฏิเสธซ้ำๆ ได้รึไง” อี้หลิงจวินเอ่ยพลางมองไปที่เยี่ยหวันหวั่น “อีกเดี๋ยวผู้ชายของลูกต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ และมีแค่ลูก ลูกสาวคนดีของพ่อเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือเขาได้!”
….
ในเวลาเดียวกัน ณ ตระกูลฉิน
ตอนที่ฉินซีย่วนกลับมาถึงก็มีสีหน้ามืดครึ้มมาก สาวใช้ที่ตามหลังเธออยู่ก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าหายใจแรงเลย
ไม่เคยมีใครกล้าปฏิบัติต่อคุณหนูของตระกูลเธอแบบนี้…
ฉินจงเดินลงมายังชั้นล่าง เห็นว่าตอนที่ออกไปลูกสาวยังความสุขดีอยู่เลย แต่พอกลับมาสีหน้ากลับบูดบึ้ง จึงรีบสอบถาม “ย่วนย่วน นี่มันอะไรกัน ใครทำให้ลูกหงุดหงิด”
ฉินซีย่วนไม่ตอบ สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ จึงกล่าวรายงานแทน “เป็นตุลาการซือคนนั้นค่ะ ทำเกินไปแล้ว ให้หน้าแล้วกลับไม่ไว้หน้า…”
“ซือเยี่ยหานเหรอ” ฉินจงขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น”
สาวใช้อธิบาย “ตุลาการซือคนนั้น ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ไม่เห็นคุณหนูของพวกเราอยู่ในสายตาเลย ปฏิเสธคุณหนูของพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าจะใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ ก็ควรมีขอบเขตบ้าง แต่วันนี้ วันนี้ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขา…”
“เขาทำไม” ฉินจงถามเสียงเข้ม
สาวใช้โมโหจนกระทืบเท้า “วันนี้คุณหนูแค่จับมือเขานิดเดียว ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะใช้ทิชชู่สำหรับฆ่าเชื้อเช็ดทิ้งทันที หยามหน้าคุณหนู…”
“พอแล้ว! หุบปากซะ!” ฉินซีย่วนตำหนิด้วยน้ำเสียงโมโห ตัดบทสาวใช้
ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยได้รับความคับข้องหมองใจแบบนี้เลย เป็นฝ่ายเข้าหาเอาใจผู้ชายคนหนึ่งก่อน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพื่อสาวชาวป่าชั้นต่ำคนหนึ่งแล้วอีกฝ่ายจะหยามหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน!” พอฉินจงฟังจบ ก็โกรธเคืองมาก “ลูกสาวของฉันฉินจงจะปล่อยให้เขารังแกง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง!”
พอฉินจงพูดจบ ก็รีบปลอบใจลูกสาวของตัวเอง “ย่วนย่วน ลูกวางใจเถอะ เรื่องนี้พ่อจะช่วยลูกแน่นอน!”
“แต่ว่า ทางคุณน้าอิน…”
“อินเยวี่ยหรงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก อีกอย่างตัวเองก็ตัดหางลูกชายคนนี้นานแล้ว จริงๆ แล้วลูกเป็นโอกาสเดียวให้ไอ้หนุ่มคนนั้นได้ผงาดกลับมาด้วยซ้ำ แต่เขากลับไม่เห็นค่า…โง่เง่าสุดขีดจริงๆ! ผู้ชายแบบนี้ ไม่คู่ควรกับลูกสาวของฉันฉินจง!”
ฉินจงเอ่ยด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม “จะลูกแท้ๆ ไม่ลูกแท้ๆ อะไรก็ช่าง ตอนแรกก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการเลือกของลูกนะย่วนย่วน! ใครเอาชนะใจลูกได้ พ่อก็จะให้ทุกอย่างกับคนๆ นั้น!”
“พ่อคะ หนูต้องการให้เขาชดใช้ ทำให้เขานึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง!” ฉินซีย่วนกำหมัด จากนั้นก็ออกคำสั่งกับสาวใช้ที่ด้านข้าง “เธอ! ไปซะ ไปนัดอินเหิงมาเจอฉัน! บอกว่าฉันมีธุระจะคุยกับเขา!”
ในเมื่อผู้ชายคนนี้ไม่รู้ดีรู้ชั่วขนาดนี้ เธอก็จะเอาทุกอย่างที่เป็นของเขาไปให้ศัตรูตัวฉกาจของเขาซะ เธอไม่เชื่อหรอกว่าพอถึงตอนที่เขาสูญเสียทุกอย่างไปแล้วจะยังไม่ยอมสยบอีก
เธอจะทำให้เขามาคุกเข่าขอขมาเธอให้ได้…
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
