แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2319 เธอไม่มีเสน่ห์แล้วงั้นเหรอ / บทที่ 2320 บังคับฝืนใจตรงๆ
บทที่ 2319 เธอไม่มีเสน่ห์แล้วงั้นเหรอ
เยี่ยหวันหวั่นถูกอี้หลิงจวินสกัดจนพูดไม่ออกเลย พลันเกิดความรู้สึกซับซ้อนขึ้นมา!
ถ้ามองจากมุมของเนี่ยอู๋โยว ซือเยี่ยหานไม่มา เธอสมควรจะดีใจสิถึงจะถูก แต่ว่าถ้ามองในมุมของอี้อวิ๋นโม่ก็น่าโมโหอยู่บ้าง
โถ่เอ๊ย ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เธอก็ต้องสานสัมพันธ์กับเขาให้ได้!
เยี่ยหวันหวั่นมองไปทางปากประตูเป็นระยะๆ ไม่เคยปรากฏเงาร่างของซือเยี่ยหานเลย แต่ผู้คนที่เข้ามาทักทายชวนคุย กลับหมุนเวียนเปลี่ยนกันมาระลอกแล้วระลอกเล่า
ในมุมหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล
ตุลาการที่พาลูกชายเข้ามาหาด้วยความกระตือรือร้นในครั้งก่อน แต่ลงเอยด้วยการที่ลูกชายเผ่นหนีไปวันนี้ก็มาด้วยเช่นกัน
“ซวี่หยาง วันนี้ถ้าแกกล้าหนีไปกลางคันแบบครั้งที่แล้วอีก แกคอยดูเถอะว่าฉันจะจัดการแกยังไง!”
“พ่อ…หรือที่พ่อไปรับผมกลับมา ก็เพื่อจะให้ผมทำเรื่องแบบนี้ใช่ไหม ไปยั่วยวนผู้หญิงคนหนึ่ง” สองตาของหนุ่มน้อยแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
ตุลาการร้องเฮอะทีหนึ่ง “ไม่งั้นแกคิดว่ายังไงล่ะ ด้วยคุณสมบัติทางวรยุทธ์ของแก เท่ากับตัวไร้ค่าตัวหนึ่งเท่านั้น! นอกจากหน้าตาที่พอดูได้ แกยังมีประโยชน์อะไรกับตระกูลซวี่ของพวกเราอีก”
“พ่อ…” ใบหน้าของหนุ่มน้อยเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ถ้าครั้งนี้แกกล้าพยศอีก แกก็ไสหัวออกไปตระกูลซวี่ของฉันซะ ไม่ต้องเป็นคนในตระกูลซวี่ของฉันอีก!” ตุลาการพูดพลางยื่นคีย์การ์ดห้องพักใบหนึ่งให้เขา “เรื่องทุกอย่างฉันจัดการไว้แล้ว ตอนนี้แกไสหัวเข้าไปอยู่ในห้องนี้ให้ฉันเดี๋ยวนี้ซะ ขอแค่แกทำให้คุณหนูอี้พอใจได้ เรื่องการรับแม่แกกลับมารัฐอิสระ ฉันจะทบทวนดูก็ได้!”
หนุ่มน้อยกำคีย์การ์ดใบนั้นไว้แน่น แววตาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นจำนนคล้อยตาม
….
ตอนนี้ความสนใจของเยี่ยหวันหวั่นอยู่ที่ประตูทั้งหมด ไม่รับรู้เรื่องราวเหล่านี้ที่เกิดขึ้นในมุมมืดเลย
ปาร์ตี้ดำเนินไปเกินครึ่งทางแล้ว คนที่ควรมาก็ยังไม่มา
ความอดทนของเยี่ยหวันหวั่นหมดลง เตรียมจะออกจากงานไปแล้ว ถึงยังไงตอนนี้เธอก็ขายภาพลักษณ์คนจองหองเย็นชาอยู่
แต่ผลคือขณะที่เตรียมจะเผ่นหนี ก็มองเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบริเวณประตู ตามหลังมาด้วยหลินเชวียและอวี๋เซ่า
เนื่องจากงานเลี้ยงในวันนี้ค่อนข้างสบายๆ ไม่ได้เป็นทางการขนาดนั้น ซือเยี่ยหานจึงแต่งกายสบายๆ สวมชุดลำลองตัวหลวม ทับด้วยเสื้อโค้ทตัวนอก ใบหน้าซีดขาวนิดๆ ทำให้ความดุดันลดลงไปหลายส่วน แถมยังเพิ่มความไร้พิษภัยขึ้นมาหลายส่วนด้วย ยิ่งทำให้คนละสายตาไปไม่ได้
เวรเอ้ย! ในที่สุดก็มาสักที!
เยี่ยหวันหวั่นรอเก้อมาค่อนคืนแล้ว หดหู่มาก
“ตุลาการซือ ยินดีต้อนรับ!” อี้หลิงจวินยิ้มน้อยๆ ถือแก้วไวน์เดินเข้าไปทักทาย จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างใส่ใจ “อันที่จริงถ้าสุขภาพไม่ดีไม่ต้องมาก็ได้นะ”
พอมาลูกสาวก็ไม่มีเวลามาสนใจพ่ออย่างเขาแล้ว
ซือเยี่ยหานตอบด้วยความมีมารยาท “แค่ป่วยเล็กน้อยเท่านั้น ประธานสภาเชิญทั้งที จะไม่มาได้ยังไงครับ อีกอย่างเกี่ยวกับเรื่องร่างกฎหมายในครั้งก่อน อยากจะหารือรายละเอียดกับท่านเล็กน้อยด้วยครับ”
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างไม่ไกล พอได้ยินประโยคนี้ก็หน้าครึ้มลงแล้ว
เขากล้ามาโดยไม่สนใจอาการเจ็บป่วย ก็เพื่ออี้หลิงจวินงั้นเหรอ
อี้หลิงจวินมองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง สายตานั้นยินดีในเรื่องซวยของคนอื่นมาก รีบต้อนรับซือเยี่ยหานอย่างกระตือรือร้น “ดีๆๆ พวกเรามาคุยกันทางนี้เถอะ!”
ว่าแล้วก็พาซือเยี่ยหานเดินไปเลย
เยี่ยหวันหวั่นที่ถูกเมินอย่างสมบูรณ์ก็ได้แต่ยืนนิ่งงัน…
เมดูซ่าเดินเข้ามา แล้วเอ่ยขึ้นข้างหูเยี่ยหวันหวั่นว่า “ศิษย์น้อง ดูเหมือนซือเยี่ยหานจะไม่มีทีท่าว่าสนใจเธอเลยจริงๆ นะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบงัน
หรือว่าเธอจะไม่มีเสน่ห์แล้วจริงๆ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำให้เขาหวั่นไหวไม่ได้…
—————————————————————————————
บทที่ 2320 บังคับฝืนใจตรงๆ
การมาของซือเยี่ยหานทำให้เกิดความปั่นป่วนขึ้นในงานไม่น้อยเลย
ถึงยังไงก็มีคนในสภาตุลาการมาร่วมงานไม่น้อย เรื่องในคืนเมื่อวานก็ถูกแพร่ออกไปแล้ว
ผู้คนในงานเลี้ยงต่างก็ได้ยินว่าคุณหนูอี้ผู้จองหองเย็นชา ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาคนนี้เมื่อคืนไม่ไยดีใครเลย แต่กลับชวนซือเยี่ยหานคุยอยู่หลายประโยค แถมยังเป็นฝ่ายชวนเขาเต้นรำก่อนด้วย
ทุกคนต่างรอชมเรื่องกอสซิปกันอยู่ แต่วันนี้คุณหนูอี้คล้ายจะไม่ได้สนใจอะไรกับการมาของซือเยี่ยหานเลย นั่งพูดคุยกับเมดูซ่าอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่มองซือเยี่ยหานเลยสักแวบ
แต่ในความเป็นจริงคือ ทางเยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันลงมือ ซือเยี่ยหานที่เพิ่งมาถึงก็ถูกอี้หลิงจวินยึดตัวไปแล้ว
เมื่อเห็นว่าตลอดทั้งงานทั้งสองไม่ได้พูดคุยทักทายกันเลย อินเหิงที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลมาโดยตลอดในที่สุดก็โล่งอกแล้ว เขาคิดมากไปจริงๆ…
ท่าทีของซือเยี่ยหานส่งผลกระทบต่อเยี่ยหวันหวั่นไม่เบาเลย ดังนั้นจึงทำให้เยี่ยหวันหวั่นยังตั้งตัวไม่ได้อยู่บ้าง นั่งทึ่มทื่ออยู่ตรงนั้น
เมดูซ่ากระแอมไอเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบ “ศิษย์น้อง นี่แปลว่าเขาซื่อสัตย์มั่นคงกับเธอนะ เธอควรดีใจสิถึงจะถูก! รอให้เธอกลับไปเป็นเนี่ยอู๋โยวแล้วอยากจะเดทกันเมื่อไหร่ก็เดทกันได้เมื่อนั้นเลย!”
เยี่ยหวันหวั่นบ่นอุบอิบ “ก็ฉันอยากเดทตอนนี้!”
เห็นแต่แตะไม่ได้ทรมานเกินไปแล้ว!
เมดูซ่ามองซือเยี่ยหานที่อยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยอ้อมๆ ว่า “จากท่าทีของเขาในตอนนี้ คิดว่าน่าจะเป็นไปไม่ค่อยได้…”
เยี่ยหวันหวั่นที่กำลังหดหู่อยู่ จู่ๆ ในสมองก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ”
เธอเป็นใครกัน
ตอนนี้เธอไม่ใช่เนี่ยอู๋โยว!
แต่ตอนนี้เธอคือลูกสาวของประธานสภาตุลาการ!
เยี่ยหวันหวั่นมองเมดูซ่าแล้วเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ฉันจะตามตื๊อทำไม นัดเดทอะไร ฉันยังต้องตามตื๊อเขาให้ลำบากแบบนี้ด้วยเหรอ ด้วยฐานะและภูมิหลังของฉันในตอนนี้ ฉันจะอวดเบ่งรังแกใคร บังคับฝืนใจตรงๆ ก็ได้ทั้งนั้น!”
เมดูซ่ากระอักกระอ่วน “เอ่อ…”
คำพูดนี้…มีตรงไหนที่ไม่ค่อยถูกต้องรึเปล่านะ แต่พอคิดดูให้ดีๆ แล้ว ก็ดูเหมือนจะมีเหตุผลมากเหมือนกัน
หลังจากคิดได้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามบนรองเท้าส้นสูง
คืนนี้เธอแต่งหน้าแบบสโมกกี้อาย สวมชุดราตรีสีดำ เผยกระดูกสะบักหลังอันสวยงามออกมา รองเท้าส้นสูงดีไซน์เถาหนามโอบพันรอบเท้า ขับเน้นให้ผิวดูขาวผ่องมีเสน่ห์
เธอค่อยๆ เดินเข้าไปหาซือเยี่ยหาน ราวกับกุหลาบดำใต้แสงจันทร์รัตติกาล ดูอันตรายและล่อลวงผู้คน
สวยมาก…
สายตาแทบทั้งหมดต่างก็จับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาว
อี้หลิงจวินเห็นลูกสาวเดินเข้ามาทางนี้ จึงเอ่ยถามด้วยสายตา ‘เธอคิดจะทำอะไรอีก ชาวบ้านเขาไม่สนใจเธอชัดๆ เมื่อคืนก็ปฏิเสธเธอตรงๆ แล้ว!’
เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจอี้หลิงจวิน เดินตรงไปหยุดตรงหน้าซือเยี่ยหาน แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ตุลาการซือ ไปเต้นรำด้วยกันไหมคะ”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
อี้หลิงจวินก็พูดไม่ออกเช่นกัน
ทุกคนที่รอชมอยู่ต่างก็เงียบกันหมด
แบบเดียวกับ…เมื่อคืนนี้…
ถ้าเมื่อคืนเป็นแค่คำเชิญส่งๆ แต่คืนนี้พูดอีกเป็นครั้งที่สอง ก็ว่ากันไม่ได้แล้วใช่ไหม
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ท่ามกลางความเงียบอันแปลกประหลาด ซือเยี่ยหานเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หญิงสาว “คุณหนูอี้ ขอโทษด้วย วันนี้มีธุระส่วนตัวครับ”
ปฏิเสธอีกแล้ว!
ทุกคนในงานต่างไม่อยากจะเชื่อ มองไปทางเยี่ยหวันหวั่นอย่างพร้อมเพรียง
ถูกปฏิเสธต่อเนื่องกันถึงสองครั้ง ยังจะทนไหวอีกเหรอ
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ ยกโค้งขึ้นเป็นองศาที่งดงามชวนใจสั่น ค่อยๆ โน้มตัวลงไป ขยับเข้าชิดริมใบหูของซือเยี่ยหาน “ตุลาการซือ ฉันไม่ได้กำลังขอความเห็นจากคุณอยู่หรอกนะ”
พอพูดจบก็ดึงเอกสารออกจากมือของซือเยี่ยหาน ยัดใส่อ้อมแขนอี้หลิงจวินเสียงดัง ‘ฟึ่บ’ “ตอนนี้ก็ว่างแล้วนะคะ”
พอพูดจบก็ถลึงตาเตือนอี้หลิงจวินอย่างเต็มที่
อี้หลิงจวินกลืนน้ำลาย “เฮ้อ อายุมากแล้ว เรี่ยวแรงถดถอย เรื่องพวกนี้ เอาไว้คุยกันวันหลังเถอะ”
ซือเยี่ยหานนิ่งงัน…
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
