แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2323 รักษาความบริสุทธิ์ไว้ไม่ได้ / บทที่ 2324 ถูกเล่นงานแทบตาย
บทที่ 2323 รักษาความบริสุทธิ์ไว้ไม่ได้
ถึงขั้นที่แม้แต่อี้หลิงจวินก็ใกล้จะทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว
ลูกสาวคนดี เธอยังจะออกตัวแรงมากกว่านี้ได้อีกรึเปล่า
เพียงแต่ เยี่ยหวันหวั่นกลับเมินเขาไปอย่างสิ้นเชิง
วิธีนี้ถึงแม้จะไร้ยางอาย แต่โชคดีที่มีประโยชน์ สมเหตุสมผล ซือเยี่ยหานจึงไม่อาจปฏิเสธได้ง่ายๆ
จากนั้น เยี่ยหวันหวั่นจึงให้ซือเยี่ยหานตามเธอไปที่ห้องของเธอซึ่งอยู่ชั้นบนด้วยท่าทางองอาจเหมือนจักรพรรดินี
คืนนี้เธอตกเป็นรองเกินไปแล้ว จะต้องพลิกกลับมาให้ได้สักตาถึงจะถูก
หลินเชวียที่อยู่ด้านร้อนรนกระวนกระวายแต่ทำอะไรไม่ได้ เขย่าตัวอวี๋เซ่าด้วยความหดหู่ “นี่มันจัดฉาก เป็นการจัดฉากชัดๆ!”
อวี๋เซ่ากระแอมไอเบาๆ “เบาเสียงหน่อย นายอย่าโอเวอร์เกินไปเลย ฉันคิดว่าคุณหนูอี้แค่อยากคบหาท่านตุลาการเป็นเพื่อนเท่านั้น อีกอย่าง ฉันยังยืนยันตามความคิดแรกของฉันอยู่ เป็นแบบนี้อันที่จริงก็ไม่ได้แย่อะไร อีกทั้งฐานะของคุณหนูอี้ก็สูงกว่าฉินซีย่วนมาก ถ้ามีคุณหนูอี้คอยช่วยเหลือ เรื่องที่พวกเราต้องการทำจะง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก”
หลินเชวียถลึงตาใส่ทันที “ความคิดแรกเริ่มของนายงั้นเหรอ ความคิดแรกเริ่มของนายคืออะไร ให้พี่เก้าใช้แผนชายงามน่ะเหรอ!?”
อวี๋เซ่าเอ่ยแก้ “นายอย่าพูดจาน่าเกลียดแบบนี้สิ ก็แค่…ใช้ลูกไม้นิดหน่อย”
หลินเชวียร่ายออกมาเป็นชุด “ถ้านายมีความสามารถก็เอาคำพูดนี้ไปพูดต่อหน้านางมารคนนั้นอีกรอบสิ! โชคดีที่ครั้งก่อนฉินซีย่วนทำไม่สำเร็จ แต่อี้อวิ๋นโม่น่ะต่างกัน ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป แม้แต่พี่เก้ายังต้านไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป น่ากลัวว่าพี่เก้าจะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ไม่ได้จริงๆ พอถึงเวลานั้นปัญหาจะได้อยู่ที่แผนชายงามหรอกนะ นายลองคิดดูเถอะ พอถึงตอนนั้นนายจะถูกนางมารคนนั้นฟันกี่ที!”
อวี๋เซ่านึกในใจ เขาเรียนเลขไม่เก่ง งั้นไม่คิดแล้วกัน…
….
ระหว่างทาง เยี่ยหวันหวั่นกลับซื่อตรงมาก รักษาบุคลิกสูงส่งเย็นชาไว้ นำทางซือเยี่ยหานไปที่ห้องของตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ปาร์ตี้จัดขึ้นในโรงแรมที่หรูที่สุดของเมืองเทียนสุ่ย ซึ่งอี้หลิงจวินเหมาทั้งตึกไว้ และห้องของเยี่ยหวันหวั่นคือห้องชุดที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม
ติ๊ง...
เสียงแจ้งเตือนของลิฟต์ดังขึ้น ทั้งสองมาถึงชั้นบนสุดแล้ว
“ทางนี้” เยี่ยหวันหวั่นเดินนำหน้า หยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วเปิดประตูห้อง
ภายในห้องดูเหมือนพนักงานจะรมน้ำมันหอมไว้ กลิ่นหอมจึงเข้มข้นเป็นพิเศษ
แต่กลิ่นนี้กลับไม่ระคายจมูก แค่กลิ่นเข้มเกินไป จนทำให้คนรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง
“ฉันให้คนไปเตรียมเสื้อผ้าไว้แล้ว ตุลาการซือไปเปลี่ยนก่อนเถอะ” พอเยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็จงใจเอ่ยเสริมไปอีกประโยคว่า “ถ้าคุณไม่รังเกียจว่าวุ่นวายไปล่ะนะ”
ถึงยังไงก็ต้องถอดเสื้อผ้านี่นา…
ซือเยี่ยหานคล้ายจะไม่เข้าใจความหมายแฝงของเยี่ยหวันหวั่นเลย “ขอบคุณคุณหนูอี้มาก”
พูดจบจึงหยิบเสื้อผ้าบนโซฟาขึ้นมา แล้วตรงไปยังห้องนั้นที่อยู่ด้านในสุด
ทำไมต้องหอบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนไกลขนาดนั้นด้วย…
เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง เธอยื่นหัวออกไปแล้วแอบมองไปทางด้านใน แอบใคร่ครวญว่าต่อจากนี้ต้องลงมือยังไงถึงจะดี
ขณะที่กำลังคิดอยู่ เวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่ซือเยี่ยหานกลับไม่มีความเคลื่อนไหวเลยสักนิด
เกิดอะไรขึ้น
เปลี่ยนเสื้อผ้านานขนาดนี้เลย ทำไมยังไม่เสร็จอีก…
ด้วยความสงสัย เยี่ยหวันหวั่นจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามเข้าไปด้านใน
ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจจะถ้ำมองอะไรหรอกนะ แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง
“ตุลาการซือ…”
เยี่ยหวันหวั่นเดินไปปากประตูห้องด้านใน และเห็นว่าซือเยี่ยหานไม่ได้เข้าไป แต่ยังคงค้างอยู่ในท่าเปิดประตู จ้องมองเข้าไปในห้องด้วยสายตาที่เยียบเย็นเหมือนน้ำแข็ง ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายที่ทำให้คนสั่นสะท้านได้แม้ว่าจะไม่หนาวก็ตาม…
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงรีบเดินเข้าไป อยากเห็นว่าในห้องมีอะไร
—————————————————————————————
บทที่ 2324 ถูกเล่นงานแทบตาย
เพิ่งเดินไปถึงปากประตู ยังไม่ทันได้เห็นชัดๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน จู่ๆ ซือเยี่ยหานก็ถอดเสื้อนอกสีดำออกมาด้วยความเร็วสูง แล้วโยนขึ้นไปบนเตียงที่อยู่ในห้อง เพื่อคลุมบางสิ่งที่อยู่บนเตียงไว้
ต่อมาคล้ายยังคงรู้สึกว่าไม่พอ ซือเยี่ยหานจึงเอ่ยเสียงเข้มขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “หลับตา”
เยี่ยหวันหวั่นที่กำลังจะมองไปบนเตียง พลันหลับตาลงอย่างว่าง่ายตามสัญชาตญาณแทบจะทันที
เวรเอ๊ย! สรุปแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
ทำไมสีหน้าของซือเยี่ยหานถึงได้ย่ำแย่ขนาดนี้ล่ะ
สรุปแล้วเตียงที่อยู่ในห้องมีอะไรถึงทำให้ซือเยี่ยหานโกรธจนเป็นแบบนี้ได้
คงไม่ใช่ว่าเป็นผู้ชายโป๊เปลือยคนหนึ่งใช่ไหม
บรรยากาศเงียบวังเวงไปหมด ข้างหูได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่สับสนวุ่นวาบด้วยความโกรธของซือเยี่ยหาน
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นยังคงหลับตาอยู่ จึงไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทรมานมากจริงๆ
ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงสวบสาบแว่วมาจากบนเตียง จากนั้น น้ำเสียงแหบพร่าและตื่นตระหนกก็ดังขึ้น “คุณ…คุณหนูอี้…”
เวรเอ๊ย!?
ทำไมถึงมีเสียงผู้ชายคนอื่นอยู่ในห้องล่ะ
เยี่ยหวันหวั่นทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงลืมตาขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองเห็น…
แม่งเอ้ย! บนเตียงมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่จริงๆ ด้วย!!!
และเธอเคยเจอคนคนนี้มาก่อน!
เป็นหนุ่มน้อยท่าทางเหมือนลูกแกะคนนั้นที่ตุลาการคนหนึ่งพามาแนะนำตัวกับเธออยู่ตลอด ตอนนั้นเธอก็รู้สึกแล้วว่าคนเป็นพ่อมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ เป็นไปได้ว่าคิดจะขายลูกชายแลกอำนาจ
แต่ไม่คาดคิดเลยว่า อีกฝ่ายจะมีประสิทธิภาพสูง ดำเนินการได้ว่องไวขนาดนี้
ผ่านไปแค่วันเดียวก็ส่งคนมาขึ้นเตียงแล้ว!
“คุณหนูอี้…ผม…” หนุ่มน้อยนอนอยู่บนเตียง ท่อนบนเปล่าเปลือย เวลานี้ถูกเสื้อนอกที่ซือเยี่ยหานโยนออกไปบดบังไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าแดงจัด พูดไม่ออกอย่างสิ้นเชิง
เขาไม่คิดเลยว่าอี้อวิ๋นโม่จะไม่ได้มาคนเดียว แต่พาผู้ชายคนหนึ่งมาด้วย
แถมผู้ชายคนนี้ก็คือตุลาการซือ…
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นกำลังจ้องมองหนุ่มน้อยที่อยู่บนเตียง จากนั้นก็เหลือบมองซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง สถานการณ์ทำเอาเธอแทบหัวโตแล้ว
เวรเอ๊ย เธอจะถูกเล่นงานจนตายแล้ว!
“พ่อนายส่งนายมาใช่ไหม” สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเยือกเย็น พลางเอ่ยเสียงเข้ม แบ่งแยกความสัมพันธ์กับเขาอย่างชัดเจน
ที่รักจ๋าคุณอย่าได้เข้าใจฉันผิดไปเชียวนะ ฉันไม่รู้อะไรเลย!
หนุ่มน้อยตัวสั่นนิดๆ เดิมทีอยากจะถอย แต่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ สุดท้ายก็ทำใจกล้า โยนเสื้อนอกบนตัวออกแล้วโผเข้าหาเยี่ยหวันหวั่น “คุณหนูอี้ ขอร้องคุณอย่าไล่ผมไปเลยนะครับ! คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้!”
เยี่ยหวันหวั่นหลบเลี่ยงการสัมผัสจากหนุ่มน้อย ด้วยสีหน้าไม่น่ามองอย่างยิ่ง “ไสหัวออกไป!”
หนุ่มน้อยรู้ดี ถ้าถูกเยี่ยหวันหวั่นไล่ออกไปแบบนี้ เขาก็จบเห่แล้ว จึงได้แต่อ้อนวอนต่อไป “คุณหนูอี้ครับ ขอร้องคุณนะครับ…อย่าไล่ผมไปเลย…อย่างน้อย…คุณก็ไม่ได้รังเกียจผมไม่ใช่เหรอครับ…คุณเคยบอกว่า…ผมมีแตกต่างไม่เหมือนใครมาก…”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
เยี่ยหวันหวั่นงานเข้าแล้ว ให้ตายเถอะ! เธอก็แค่พูดไปเรื่อย ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย!
เยี่ยหวันหวั่นหันหน้าไปตามสัญชาตญาณ ต้องการอธิบายกับซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างๆ แต่ซือเยี่ยหานกลับจัดแขนเสื้ออย่างไม่อนาทรร้อนใจ จากนั้นก็หันหลังจากไป “ในเมื่อคุณหนูอี้กำลังยุ่ง ถ้างั้นก็ไม่รบกวนแล้ว”
จากนั้น ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นได้อธิบาย ก็เกิดเสียงดัง ‘ปัง’ ประตูโรงแรมก็ถูกปิดลงแล้ว
“นาย…” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเด็กหนุ่ม โมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว แต่เกรงว่าเด็กหนุ่มคนนี้ก็คงเป็นเหยื่อด้วยเหมือนกัน
“ใส่เสื้อผ้าซะ!” สุดท้าย เยี่ยหวันหวั่นก็ตะโกนออกไปประโยคหนึ่ง จากนั้นรีบไล่ตามออกไป
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
