แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2327 โหมดคลุ้มคลั่งทำงาน / บทที่ 2328 นี่คิดจะติดสินบนฉันเหรอ
บทที่ 2327 โหมดคลุ้มคลั่งทำงาน
เยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ เหยียดมุมปากขึ้นรอบกายปกคลุมด้วยไอหนาวเหน็บ “เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก รู้เอาไว้ข้อเดียวว่า ฉันไม่สนว่าใครเป็นคนส่งมา แต่ถ้าฉันเห็นว่ามีผู้หญิงปรากฏตัวขึ้นใกล้ตัวตุลาการซือในระยะครึ่งก้าวอีก แบบนั้นก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเอาเองเถอะ”
แม่บ้านเฉียวตะลึงงัน
ซือเยี่ยหานเงียบอยู่ตลอด
หลินเชวียนึกในใจ ทำไมสำเนียงนี้มันคุ้นหูขนาดนี้กันนะ
อวี๋เซ่าและเมดูซ่าต่างก็ปิดปากเงียบ
แม่บ้านตะลึงจนพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่ อำนาจของอีกฝ่ายน่ากลัวเกินไปแล้วจริงๆ รอบกายเต็มด้วยไอสังหารข่มขวัญและแรงกดดันอันแกร่งกล้าของผู้ยิ่งใหญ่
สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเยียบเย็น สายตาที่กวาดมองอย่างเย็นชานั้น ราวกับหิมะกวาดพัดไกลพันกิโลเมตร แช่แข็งได้นับหมื่นกิโลเมตร “ให้เวลาเธอสามวินาที พาคนของเธอไสหัวไปซะ”
เด็กสาวสองคนนั้นฟังแล้วตาโต ไม่คิดเลยว่าลูกสาวประธานสภาจะมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ แถมยังออกโรงแย่งชิงผู้ชายตรงๆ อีก ทั้งสองต่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก และยังคงมองไปทางซือเยี่ยหานอยู่
ถึงยังไงขอแค่ซือเยี่ยหานยอมรับตัวไว้ พวกเธอก็ตั้งหลักได้มั่นคงแล้ว จะปล่อยโอกาสที่ดีขนาดนี้ไปได้ยังไง
เด็กสาวที่ดูคล้ายจะใสซื่ออย่างสุดแสนคนหนึ่งมองไปทางซือเยี่ยหานอย่างคับข้องหมองใจ พลางทำใจกล้าเอ่ยไปว่า “คุณหนูอี้ คุณ…ต่อให้เป็นลูกสาวประธานอี้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะทำตัวเผด็จการได้นะคะ”
เด็กสาวรูปงามเย้ายวนอีกคนก็รีบเอ่ยเสริม “ใช่แล้ว ทำไมถึงไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าใกล้ตุลาการซือ เขาไม่ใช่ของใครสักหน่อย!”
เยี่ยหวันหวั่นหลุบตาลงหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง จากนั้น ก็เกิดเสียงดัง ‘ชิ้ง’ เยี่ยหวันหวั่นชักดาบที่เมดูซ่าพกติดตัวเสมอออกมาจากเมดูซ่าที่อยู่ข้างๆ แล้วฟันลงที่ปลายเท้าของเด็กสาวสองคนนั้นเสียงดัง ‘ตึง’
พื้นหินอ่อนแตกร้าวเป็นทางทันที และแผ่ขยายไปหยุดตรงปลายเท้าของเด็กสาวทั้งสอง
“อ๋า…”
ท่าทางน่าสยดสยองราวกับปีนขึ้นมาจากขุมนรก ทำเอาเด็กสาวทั้งสองหวีดร้องออกมาทันที
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยนิ่งๆ “จะไม่ไปสินะ ได้ งั้นก็อยู่ต่อเถอะ”
ความหมายแฝงคือ ทิ้งชีวิตเอาไว้ซะ
“ไม่ค่ะไม่…พวกเราไป…จะไปเดี๋ยวนี้เลย…”
เด็กสาวทั้งสองจะกล้าอยู่ต่อได้ยังไง รีบเผ่นแน่บมุดเข้าไปในรถ อีกฝ่ายคือลูกสาวของอี้หลิงจวินเชียวนะ อะไรบ้างล่ะที่ไม่กล้าทำ
เมื่อแม่บ้านเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วก็ทำได้เพียงยอมถอยไปก่อนเท่านั้น
ถึงยังไงตอนนี้แม้แต่นายหญิงก็ไม่อาจระบุตัวตนของผู้หญิงคนนี้ได้ ถ้าเกิดว่า อีกฝ่ายเป็นอี้อวิ๋นโม่ตัวจริง…แล้วไปเป็นศัตรูกับเธอเข้า ผลลัพธ์ที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอจะสามารถแบกรับได้จริงๆ
หลังจากแม่บ้านไปแล้ว ต่างก็ไม่มีใครอ้าปากพูด หน้าทางเข้าเงียบสงัดไปหมด
เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่พูดเลยสักประโยค แค่ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ทั่วทั้งร่างแผ่ประจุลบออกมา โกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว
ฟังจากคำพูดของแม่บ้านเฉียวคนนั้น คงไม่ใช่ครั้งแรกที่อินเยวี่ยหรงส่งผู้หญิงมาให้ซือเยี่ยหานถึงบ้าน
โธ่เว้ย ฉินซีย่วนสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเทียนสุ่ยอะไรนั่นยังพอว่า นี่แม้แต่แม่ผัวก็ยังพยายามมาเลื่อยขาเก้าอี้ลับหลังอีก
เธอรออยู่ที่เมืองอวิ๋นอย่างว่าง่าย แต่ผลคือรอจนมีดอกท้อปลิวว่อนฟ้า โผเข้าใส่ผู้ชายของเธอทั้งหน้าทั้งหลังเลยสินะ
ถ้าเธอไม่มา เขาไม่จมอยู่ใต้กองดอกท้อไปแล้วเหรอ เวรเอ้ย!
เมดูซ่าไม่กล้าหายใจแรงเลย จ้องมองดาบในมือของเยี่ยหวันหวั่นอย่างระมัดระวัง “อวิ๋นโม่…ดาบ…ของฉัน…ระวังหน่อย…”
จบเห่แล้ว ดูจากท่าทางของศิษย์น้องครั้งนี้ เหมือนจะโมโหจนคลั่งไปแล้วจริงๆ น่ากลัวกว่าครั้งก่อนอีก
หลินเชวียก็ตกใจจนกลั้นหายใจไปเลยเช่นกัน จากนั้นหลินเชวียก็พึมพำด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิวมาก “นี่…ท่าทางแบบนี้…ทำไมยิ่งมองฉันยิ่งคุ้นกันนะ…”
—————————————————————————————
บทที่ 2328 นี่คิดจะติดสินบนฉันเหรอ
แต่อวี๋เซ่ากลับร้อนใจมาก นี่มันอะไรกัน ถ้าไปยั่วให้อี้อวิ๋นโม่โกรธขึ้นมาจริงๆ จะไม่เป็นผลดีกับพวกเขา
มองจากนิสัยของอี้อวิ๋นโม่ น่าจะถูกประธานอี้โอ๋จนเสียคน ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด ขอแค่เธออยากได้ก็ต้องเอามาให้ได้ อีกทั้งไม่อนุญาตให้คนอื่นแตะต้องด้วย
ตอนที่ชอบคุณก็จะคอยตามทุกฝีก้าว ถ้าขายหน้าจนพลาดโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้วเกิดโจมตีเพื่อเอาคืนเข้าก็จบเห่แล้ว…
“หลินเชวีย ไม่สู้นายไปอธิบายกับคุณหนูอี้หน่อยเถอะ อย่าทำให้พวกเราติดร่างแหไปด้วย” อวี๋เซ่ากระตุ้น
หลินเชวียถอยกรูดไปทันที “นายล้อเล่นรึไง ในมือเธอมีดาบนะ พลั้งมือขึ้นมาจะทำยังไง ฉันไม่กล้าไปหรอก! ถ้านายกล้า นายก็ไปสิ!”
อวี๋เซ่าจนปัญญาแล้ว ได้แต่ร้อนรนอยู่อย่างนั้น จะหวังให้ซือเยี่ยหานไปเกลี้ยกล่อมก็ยังเป็นไปไม่ได้…
เยี่ยหวันหวั่นโยนดาบในมือให้เมดูซ่า มองชายหนุ่มตรงหน้า แล้วหัวเราะเสียงเย็น “ดูเหมือนตุลาการซือจะห้อมล้อมไปด้วยสาวสวย สังสรรค์เฮฮาทุกคืน ใช้ชีวิตในเมืองเทียนสุ่ยอย่างสุขสำราญ เบิกบานจนลืมที่บ้าน เป็นฉันที่ยุ่งมากไปแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจเข้าลึกๆ สะกดความโกรธเอาไว้ พอพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไป
ถ้าขืนอยู่ต่อ เธอไม่กล้ารับรองว่าตัวเองจะทำอะไรออกมาบ้าง
แต่ผลคือ เพิ่งเดินได้ก้าวเดียว จู่ๆ มือเล็กๆ ที่เย็นเฉียบก็ถูกคว้าไว้จากด้านหลัง…
แผ่นหลังของเยี่ยหวันหวั่นแข็งแกร่ง ฝีเท้าหยุดชะงัก สายตาค่อยๆ มองตามมือใหญ่ข้างนั้นที่รั้งเธอเอาไว้ขึ้นไป สบเข้ากับดวงตาอันลุ่มลึกคู่หนึ่ง
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ตุลาการซือทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
ซือเยี่ยหานเอ่ยนิ่งๆ “คุณหนูอี้ ไม่สู้เข้ามาดื่มชาสักถ้วยเถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นผงะไป
ดื่มชาสักถ้วยกับตูดสิ! เธออิ่มความโมโหแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าเยียบเย็น “ช่างเถอะ ดึกแล้ว เกรงว่าตุลาการซือคงไม่สะดวก”
ซือเยี่ยหานตอบกลับทันควัน “สะดวก”
เยี่ยหวันหวั่นไม่ยอมคล้อยตาม “ไม่อยากดื่ม!”
ซือเยี่ยหานถอนหายใจเบาๆ จากนั้นยื่นมือออกมา โอบหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา “อย่าโกรธเลย ฉันไม่ดีเอง”
เยี่ยหวันหวั่นตัวแข็งทื่อ…
หลินเชวียและอวี๋เซ่าที่อยู่ด้านข้างตาโตแล้ว
นี่ๆๆ…นี่มันเกิดอะไรขึ้น
พี่เก้าเป็นฝ่ายคว้ามืออี้อวิ๋นโม่ แถมยังเป็นฝ่ายกอดเธอก่อนด้วย
นี่มันน่าตกตะลึงเกินไปแล้ว!
เมดูซ่าผงะไปก่อนแวบหนึ่ง จากนั้นก็มีสีหน้าจนปัญญา เกรงว่าซือเยี่ยหานคงมองศิษย์น้องออกแล้ว ทำขนาดนี้แล้วยังไม่โป๊ะแตกอีก แบบนั้นสิถึงจะแปลก!
เพียงแต่ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มองออกตั้งแต่ตอนไหนกันแน่…
น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มแว่วเข้าหูเยี่ยหวันหวั่น ยังมีอ้อมกอดที่โหยหามานานนั้นอีก จมูกพลันแสบเคือง เหมือนลูกโป่งที่ถูกเจาะลมใบหนึ่ง
แต่ว่า พอเผชิญหน้ากับใบหน้าอันเย้ายวนของเขา เยี่ยหวันหวั่นก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง “ชายหญิงไม่พึงชิดใกล้ ตุลาการซือโปรดสำ…”
คำว่า ‘รวม’ ยังไม่ทันได้พูดออกมา ริมฝีปากเย็นนิดๆ ของชายหนุ่มก็ประทับลงมา ปิดกั้นคำพูดต่อไปของเธอไว้
เยี่ยหวันหวั่นตัวแข็งทื่อไปแล้ว…
สุดท้ายความโกรธเล็กน้อยที่เหลืออยู่ของเยี่ยหวันหวั่นก็เลือนหายไปในทันที กะพริบตาปริบๆ ในที่สุดก็ตระหนักถึงเรื่องราวอย่างหนึ่งขึ้นมา
เธอโป๊ะแตกแล้วใช่ไหม?
“เวรแล้ว! พี่เก้า!” หลินเชวียอุทาน อวี๋เซ่าก็ตาค้างไปแล้วเช่นกัน
ตอนแรกซือเยี่ยหานแค่คิดจะชิมรสแล้วหยุดไว้ แต่อาจเป็นเพราะปฏิกิริยาทึ่มทื่อของเธอทำให้เขาพอใจ ดังนั้นจึงกระชับเอวของหญิงสาว แล้วจูบอย่างดูดดื่มยิ่งขึ้น
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ในที่สุดถึงได้ยอมหยุด ฝ่ามือใหญ่ลูบกระหม่อมของหญิงสาวเบาๆ
เยี่ยหวันหวั่นหน้าบึ้ง กระแอมไอเบาๆ “นี่คิดจะติดสินบนฉันเหรอ”
ซือเยี่ยหานถามง่ายๆ “งั้นเธออยากได้อะไรล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นตอบทันที “นอนกับฉัน!”
ซือเยี่ยหานตอบโดยไม่ลังเลเลย “ได้”
——————————————————————–
YOU MAY ALSO LIKE
