แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2357 แกคู่ควรรึไง / บทที่ 2358 เอาสมบัติออกมาให้ดูได้แล้ว
บทที่ 2357 แกคู่ควรรึไง
เวลากลางดึก ภายในที่พักที่อี้หลิงจวินจัดเตรียมไว้ให้เยี่ยหวันหวั่น
ในเวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นลืมตาขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกว่านอกบ้านมีความเคลื่อนไหวเล็กน้อย เรียกแม่บ้านอู๋อยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่มีคนขานรับ
เยี่ยหวันหวั่นใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินไปที่ห้องรับแขก
‘แป้ก’
เยี่ยหวันหวั่นกดเปิดสวิตช์ไฟห้องรับแขก แต่หลอดไฟในห้องรับแขกกลับไม่เปิดขึ้นมาราวกับค้างค่าไฟ
เยี่ยหวันหวั่นไม่ยอมแพ้ กดอยู่หลายครั้ง แต่ผลลัพธ์กลับเป็นเช่นเดิม
“ไฟดับเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้างุนงงอยู่บ้าง ตั้งแต่เธออยู่ที่รัฐอิสระมายังไม่เคยได้ยินเลยว่ามีไฟดับแบบนี้ด้วย
“คุณหนูอี้ อย่าเสียเวลาเลย ไฟฟ้าถูกตัดแล้ว ไฟในห้องนี้ คุณเปิดไปก็ไม่ติดหรอก”
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังงุนงงอยู่นั้น เสียงกระจ่างสายหนึ่งก็ดังมาจากตำแหน่งของโซฟา
“ใคร?!”
เสียงที่แว่วขึ้นมากะทันหันนี้ ทำให้เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจทันที และไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง
ที่นี่มันที่ไหนกันแล้ว บ้านพักที่อี้หลิงจวินประธานสภาตุลาการจัดไว้ให้ลูกสาวของเขาอี้อวิ๋นโม่ ถึงจะไม่มีการคุ้มกันอย่างหนาแน่น แต่ถ้าคิดจะเล็ดรอดผ่านสายตาของสายข่าวและบอดี้การ์ดทั้งหมดเข้ามาในสถานที่นี้ ก็เป็นเรื่องเพ้อฝันของคนโง่เท่านั้น
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ เพียงแต่เสียงของผู้ชายคนนี้กลับค่อนข้างคุ้นหูอย่างน่าประหลาด เหมือนเคยเจอมาก่อน แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับนึกไม่ออกไปชั่วขณะ
“ฮ่า…คุณหนูอี้ ฉันเป็นใคร เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก และเธอก็ไม่มีคุณสมบัติจะได้รู้ด้วย” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้นมา
ขณะที่พูด ชายหนุ่มจุดบุหรี่มวนหนึ่ง แสงไฟอันน้อยนิดภายในห้องที่มืดมิดดูราวกับแสงตะวันกลางราตรี
อันที่จริง เยี่ยหวันหวั่นและอี้หลิงจวินเคยพูดคุยกันถึงสถานการณ์ในช่วงนี้แล้ว ความคิดของอี้หลิงจวินคือ การปรากฏตัวของเยี่ยหวันหวั่น จะส่งผลเสียต่อผลประโยชน์ของคนจำนวนมาก เป็นไปได้ว่าคนบางกลุ่มอาจจะลงมืออย่างลับๆ…
‘ฟิ้ว!’
แทบจะในชั่วพริบตานั้น ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นก็ฉายแววหนาวยะเยือก เข้าจู่โจมชายคนนั้นทันที
ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นใคร และไม่ว่าเป้าหมายของเขาคืออะไร จะต้องจับมาไต่สวนให้ชัดเจนก่อน
ความเร็วของเยี่ยหวันหวั่นว่องไวสุดขีด แต่ถึงแม้จะเร็วแค่ไหน ก็ยังเป็นรองชายคนนั้นอยู่ดี
พอเยี่ยหวันหวั่นมาถึงตำแหน่งโซฟาในห้องรับแขก ชายคนนั้นก็หลบออกไปก่อนแล้ว ไปยืนอยู่ที่มุมห้องรับแขก
“ฮ่า มองไม่ออกเลยจริงๆ ว่าความสามารถของคุณหนูอี้จะบรรลุถึงขั้นนี้ด้วย” ชายคนนั้นดูดบุหรี่ หัวเราะพลางพูดกับเยี่ยหวันหวั่น
“เรื่องที่นายมองไม่ออก ยังมีอีกเยอะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นเข้าไปถึงในกระดูก
“คุณหนูอี้ สำหรับตอนนี้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอก ผมมาเยือนในยามวิกาล ไม่ได้มีเจตนาอื่น แค่อยากมาทักทายคุณหนูอี้เท่านั้น แต่คุณหนูอี้ต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมถึงบ้านแบบนี้เหรอ” ชายคนนั้นเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“แขกเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะหยัน “แกคู่ควรรึไง”
“ฮ่าๆ ทุกคนพูดกันว่าคุณหนูอี้จองหองเข้าไปถึงในกระดูก สมกับที่ลือกันจริงๆ วันนี้ผมนับว่าได้เห็นแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะแล้วเอ่ยออกมา
เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นเงียบ ชายคนนั้นจึงเอ่ยต่อไป “คุณหนูอี้ไม่อยากรู้เหรอว่าวันนี้ผมมาเยือนด้วยจุดประสงค์อะไร”
“พูดมาสิ” เยี่ยหวันหวั่นตอบ
“ฮ่าๆ อันที่จริง คืนนี้ที่ผมมา ก็ไม่มีเรื่องอะไรหรอก แค่อยากมาแจ้งคุณหนูอี้สักหน่อยว่าอีกไม่กี่วันนี้ ผมจะมาเอาชีวิตของคุณหนูอี้ไปด้วยตัวเอง” ชายคนนั้นเอ่ยด้วยสุ้มเสียงที่เฉยเมย
“เอาชีวิตฉันงั้นเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากขึ้นนิดๆ “ฉันว่าไม่จำเป็นนะ ถ้าจะเอาชีวิตฉันตอนนี้ก็คือโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว ไม่สู้มาลองวัดกันตอนนี้เลยเถอะ”
—————————————————————————————
บทที่ 2358 เอาสมบัติออกมาให้ดูได้แล้ว
“คุณหนูอี้ แบบนั้นจะไม่ค่อยสนุกน่ะสิ” เสียงของชายคนนั้นแว่วดังขึ้น “ถ้าเอาชีวิตคุณตอนนี้ จะง่ายเกินไปจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้น จะไม่มีความท้าทายอะไรเลย นี่ไม่ใช่สไตล์ของผมหรอกนะ ดังนั้นจึงมาเตือนคุณหนูอี้เอาไว้สักหน่อย หลังจากคุณหนูอี้เตรียมการป้องกันแล้ว ผมค่อยมาจัดการภารกิจ แบบนี้ถึงน่าจะตื่นเต้น คุณหนูอี้ว่าไหม”
“นายก็จองหองเกินไปแล้วเหมือนกัน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเยาะเย้ย
“ถ้าพูดถึงความจองหอง เทียบกับคุณหนูอี้แล้ว ก็เรียกได้ว่าหมอผีพบจอมเวทย์ชัดๆ” ชายคนนั้นกล่าว
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นได้เอ่ยอะไรต่อ ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาอีก “คุณหนูอี้ ให้เวลามากสุดสามวัน ภายในสามวันนี้ ผมสามารถลงมือได้ตลอดเวลา หวังว่าคุณหนูอี้จะสามารถเพิ่มระดับความยากให้ผมได้บ้าง เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว จะไม่มีความหมายอะไรกับผมสักนิดเลย”
พอชายคนนั้นพูดจบ ก็ไม่เปิดโอกาสให้เยี่ยหวันหวั่นได้พูดเลย ตัวคนราวกับลมหอบหนึ่ง เปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว กระโจนข้ามหน้าต่างไป และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ผู้ชายคนนั้น มาจากไหนกันแน่…
คืนนี้ทั้งคืน เยี่ยหวันหวั่นนอบแทบไม่หลับเลย
พอถึงวันต่อมา ฟ้าเพิ่งสาง เยี่ยหวันหวั่นก็ออกจากที่พัก ตรงไปที่ตระกูลอี้ ไปหาอี้หลิงจวินเลย
พอได้ฟังเยี่ยหวันหวั่นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ อี้หลิงจวินก็เอียงคอ ทำท่าครุ่นคิด
“เพิ่มระดับความยากงั้นเหรอ…นี่ก็น่าสน” อี้หลิงจวินกล่าว
“ไม่ต้องมาน่าสนเลย ลูกสาวคุณเกือบถูกคนอื่นลอบสังหารนะ คุณยังจะนึกสนุกอยู่อีก” เยี่ยหวันหวั่นมองอี้หลิงจวินอย่างพูดไม่ออกเหลือทนแวบหนึ่ง
“อะไรคือเกือบถูกลอบสังหาร ไม่ใช่ว่าเธอก็ยังยืนอยู่ดีตรงนี้หรอกเหรอ ใช้คำว่าเกือบ ฉันว่ายังห่างไกลจากคำว่าเกือบมากเลยนะ” อี้หลิงจวินเอ่ย
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกเล็กน้อย นี่คือทัศนคติของคนเป็นพ่องั้นเหรอ!
“นั่นเพราะชาวบ้านเขารู้สึกว่าง่ายไป เลยไม่ยอมลงมือ” เยี่ยหวันหวั่นชี้แจง
“ง่ายเหรอ” อี้หลิงจวินจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วยกมุมปากขึ้นนิดๆ “ในมุมมองของฉัน เธอน่ะเป็นโหมดนรกชัดๆ ไม่ง่ายเลยสักนิด”
“ตาแก่อย่างคุณจะไปรู้อะไร” เยี่ยหวันหวั่นปรายตามองอี้หลิงจวินแวบหนึ่ง “ผู้ชายคนเมื่อคืน ไปมาไร้ร่องรอย ความสามารถต้องเป็นเลิศแน่ นั่นคือประสบการณ์เฉียดตายของจริง”
อี้หลิงจวินพยักหน้านิดๆ พลางมองเยี่ยหวันหวั่น “ถ้างั้นอยากให้ฉันส่งกองทัพไปคุ้มกันความปลอดภัยของเธอไหม”
เมื่อได้ยินคำพูดของอี้หลิงจวิน ดวงตาก็พลันเปล่งประกาย “แน่นอนว่าอยาก แต่กองทัพน่ะมากเกินไป คัดคนมาจำนวนหนึ่งก็พอแล้ว”
“ไม่ถูกสิ” อี้หลิงจวินเบ้ปาก “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอควรจะวิ่งโร่ไปหาไอ้หนุ่มซือเยี่ยหานคนนั้นให้มาคุ้มกันเธอสิ แล้วทำไมเธอถึงแจ้นมาหาฉันก่อนล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง “ตอนนี้ฐานะของฉันคืออี้อวิ๋นโม่นะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันไปหาคุณเก้า แบบนั้นถ้าข่าวแพร่ออกไปจะไม่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเหรอ พอถึงเวลาคนที่จะขายหน้าก็คือตาแก่อย่างคุณนะ คุณคิดดูสิ ลูกสาวตัวเองเกิดเรื่อง แต่ไม่มาหาพ่ออย่างคุณ กลับวิ่งโร่ไปหาผู้ชายคนอื่น คุณจะเอาหน้าแก่ๆ นี่ไปไว้ไหนล่ะ”
“หน้าแก่ๆ งั้นเหรอ” อี้หลิงจวินขมวดคิ้วนิดๆ
“ไม่ๆๆ หน้าละอ่อน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยแก้
“เอาละ ไม่ต้องประจบแล้ว สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นเรื่องเล็กๆ ทั้งนั้น เธอจัดการเอาเองเถอะ” อี้หลิงจวินพูด
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกนิดๆ เอาจริงเหรอ…
เยี่ยหวันหวั่นคิดจะพูดอะไรต่อ แต่อี้หลิงจวินกลับโบกมือขัดทันที จ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เอาละ เอาสมบัติของเธอออกมาให้ฉันดูได้แล้ว”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
