แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2361 เป็นเขา / บทที่ 2362 ถูกปฏิเสธทั้งแปดครั้ง
บทที่ 2361 เป็นเขา
พอสิ้นเสียงของชายคนนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ผงะไปทันที เมื่อกี้เขาเรียกใครนะ…เนี่ยอู๋หมิงเหรอ
เยี่ยหวันหวั่นถึงขั้นที่นึกว่าตัวเองฟังผิดไป เพียงแต่นี่คือช่วงกลางคืนที่สงบเงียบจนถึงขนาดที่เยี่ยหวันหวั่นได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยแว่วดังออกมาจากปลายสายได้เลย
“ภารกิจอะไร ไม่แบ่งให้ฉันบ้างล่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะทีหนึ่ง “ยังจะมีภารกิจอะไรได้อีก ครั้งก่อนบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ฆ่าลูกสาวประธานสภาตุลาการไง”
“นึกออกแล้ว…ค่าจ้างเท่าไร”
“นายก็รู้นี้ว่าภารกิจแบบนี้ พวกเราแบกรับความเสี่ยงสูง ค่าจ้างต้องน่าพอใจอยู่แล้ว ไม่งั้นฉันก็ขี้เกียจจะทำเหมือนกัน” ชายคนนั้นตอบ
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้ามึนงง ไม่ใช่ว่าทำภารกิจอยู่เหรอ ทำไมมัวคุยโทรศัพท์อยู่ได้ล่ะ
“ต่อไปถ้ามีภารกิจแบบนี้อีก เรียกฉันด้วย”
“ทำไม เงินขาดมืออีกแล้วเหรอ” ชายคนนั้นหัวเราะนิดๆ
“การรักษาหลิงเหมี่ยวในตอนนี้ต้องใช้เงินเยอะมาก”
“อืม เข้าใจแล้ว ถ้าขาดเงินก็บอกฉัน รอฉันเสร็จภารกิจนี้ พอถึงเวลาจะส่งเงินไปให้นายสักหน่อย ยังมีอีก เรื่องของหลิงเหมี่ยว ฉันถามมาให้นายแล้ว ที่ต่างประเทศมีผู้เชี่ยวชาญอยู่หลายคน พอถึงเวลาพวกเราไปเชิญพวกเขามาดูอาการของหลิงเหมี่ยวกัน” ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นมา
“ได้”
“แค่นี้ก่อน ทางฉันกำลังยุ่ง” ชายคนนั้นพูด
“เข้าใจแล้ว นายทำงานก่อนเถอะ”
ไม่นาน ชายคนนั้นก็วางสาย
เวลานี้ สายตาของชายหนุ่ม กลับมาอยู่ที่ร่างเยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง มุมปากยกขึ้นนิดๆ “คุณหนูอี้ ขอโทษด้วย เมื่อกี้เพื่อนโทรมา ทำให้เธอต้องคอยนานแล้ว…พวกเรามาต่อกันเถอะ”
“เพื่อนนายชื่อเนี่ยอู๋หมิงเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องชายหนุ่ม มุมปากกระตุกนิดๆ
“อะไร คิดจะตีซี้รึไง น่าเสียดาย ใช้ไม่ค่อยได้ผลกับฉันหรอกนะ” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเย็น
“ฉันจะตีปู่นายน่ะสิ” เยี่ยหวันหวั่นกดโทรหาเนี่ยอู๋หมิงทันที
“เป็นไงบ้าง” เสียงของเนี่ยอู๋หมิงลอดออกมาจากปลายสาย
“เนี่ยอู๋หมิง เพื่อนพี่จะฆ่าฉันแล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นรีบฟ้อง
“เพื่อนฉัน จะฆ่าเธองั้นเหรอ” น้ำเสียงของเนี่ยอู๋หมิงฟังดูงุนงงอยู่บ้าง
เยี่ยหวันหวั่นกดเปิดลำโพงทันที “ก็เพื่อนคนที่พี่โทรหาเมื่อกี้ไง เป้าหมายภารกิจของเขาก็คือฉัน! พี่คุยกับเขาเอาเองเถอะ!”
เยี่ยหวันหวั่นไม่ให้โอกาสเนี่ยอู๋หมิงได้พูดอะไรอีก โยนมือถือให้ชายคนนั้นเลย
ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิดๆ หลังจากรับมือถือไป แต่กลับกดวางสาย จากนั้นหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา ต่อสายหาเนี่ยอู๋หมิงอีกครั้ง
“ฮัลโหล…นายรับภารกิจอะไร” เนี่ยอู๋หมิงซักถาม
“ลอบสังหารอี้อวิ๋นโม่ลูกสาวของประธานสภาตุลาการอี้หลิงจวิน…” ชายหนุ่มตอบด้วยความงุนงง
“นายลอบสังหารลูกสาวอี้หลิงจวิน แล้วทำไมน้องสาวฉันโทรมาบอกฉันว่านายจะฆ่าเธอ” เนี่ยอู๋หมิงงุนงงยิ่งกว่า
“นายพูดถึงเนี่ยอู๋โยวเหรอ ฉันจะลอบสังหารเนี่ยอู๋โยวได้ไง เนี่ยอู๋หมิง สมองนายมีปัญหารึไง นายรอเดี๋ยว ฉันจะวางก่อน” ชายหนุ่มกดวางสาย จากนั้นก็กดวิดีโอคอล
มือซ้ายของชายคนนั้นถือปืน มือขวาถือโทรศัพท์ พร้อมกับเดินเข้าไปหาเยี่ยหวันหวั่น
จากนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็มองเห็นเนี่ยอู๋หมิงในจอมือถือของชายคนนั้น
“พี่ เขาไงที่จะฆ่าฉัน!” เยี่ยหวันหวั่นตะโกนฟ้องเนี่ยอู๋หมิงที่อยู่ในจอ
“อู๋โยว...” หลังจากเนี่ยอู๋หมิงมองเห็นเยี่ยหวันหวั่น ก็พลันตะลึงงันไป
เมื่อเห็นว่าพี่น้องรู้จักกัน ชายคนนั้นก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิมอย่างสิ้นเชิง “เธอคือเนี่ยอู๋โยวเหรอ ไม่เหมือนเลย…เธอไม่ใช่อี้อวิ๋นโม่ลูกสาวประธานสภาตุลาการหรอกเหรอ เธอกลายเป็นเนี่ยอู๋โยวไปได้ยังไง”
—————————————————————————————
บทที่ 2362 ถูกปฏิเสธทั้งแปดครั้ง
“หยวนเซียว ฉันจะเตะตูดปู่แก แกมันขยะ แกรับภารกิจบ้าบออะไรของแก แกมันไอ้โง่แม้แต่เนี่ยอู๋โยวแกก็จำไม่ได้งั้นเหรอ” เนี่ยอู๋หมิงตะโกนด่าผ่านหน้าจอมือถือ
“หยวนเซียว?!”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นหมอนี่…มิน่าล่ะเสียงถึงได้คุ้นหูอยู่บ้าง…
เมื่อหลายปีก่อน ตอนเยี่ยหวันหวั่นยังอยู่รัฐอิสระ ยังไม่ได้ไปจีน ได้รู้จักกับหยวนเซียวแล้ว หยวนเซียวในตอนนั้นเป็นเพื่อนตายของเนี่ยอู๋หมิง เนี่ยอู๋หมิงและหยวนเซียวมักจะไปทำภารกิจต่างๆ ด้วยกันเสมอ เยี่ยหวันหวั่นก็เคยร่วมวงกับพวกเขาอยู่หลายครั้ง
เยี่ยหวันหวั่นดึงแมสก์ของชายหนุ่มลง หลังจากมองเห็นใบหน้านั้นชัดๆ ก็หมดคำพูดแล้ว เป็นหยวนเซียวจริงๆ
“หยวนเซียวแกมันโง่บรม! ถ้าน้องสาวฉันผมขาดไปแม้แต่เส้นเดียว แกคอยดูเถอะว่าฉันจะฆ่าแกไหม!”
“เอาละๆ หยุดทำตัวเป็นยายป้าปากตลาดได้แล้ว ไม่มีมารยาทเลยสักนิด จะมาโทษฉันแบบนี้ได้เหรอ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าอี้อวิ๋นโม่ลูกสาวประธานสภาตุลาการคือเนี่ยอู๋โยวน่ะ นายรู้รึไง” หยวนเซียวขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!” เนี่ยอู๋หมิงพูดด้วยความหงุดหงิด
“เนี่ยอู๋หมิง แกมันโง่ แกมันไอ้คนไม่ได้เรื่อง ขนาดพี่ชายแท้ๆ อย่างแกยังไม่รู้ แกยังมีหน้ามาด่าฉันอีกเหรอ! ไสหัวไปซะ!”
หยวนเซียวไม่ให้โอกาสเนี่ยอู๋หมิงได้ด่าต่ออีก กดตัดสายวิดีโอคอลเลย
ผ่านไปครู่หนึ่ง หยวนเซียวและเยี่ยหวันหวั่นจ้องตากัน
“ไม่เหมือนเลยนะ…ไม่เห็นดูดีแบบเมื่อก่อนเลย…ทำไมเธอเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นล่ะ หน้าตาไม่ได้เรื่องเลย!” หยวนเซียวจ้องเยี่ยหวันหวั่น พร้อมกับเผยสีหน้าปวดร้าว
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกเลย
สมองของเจ้าหมอนี่มีปัญหาใช่ไหม ไม่ใช่ว่าควรถามตัวเองว่าทำไมถึงกลายเป็นอี้อวิ๋นโม่ได้หรอกเหรอ
ยังมีอีก หน้าตาไม่ได้เรื่องงั้นเหรอ เขาตาบอดใช่ไหม
เธอสวยสะบัดชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ!
“เนี่ยอู๋โยว เธอเล่นลูกไม้อะไร เธอไม่ได้อยู่ที่เมืองอวิ๋นหรอกเหรอ ทำไมถึงแล่นมาที่เมืองเทียนสุ่ยล่ะ แถมยังกลายเป็นลูกสาวของอี้หลิงจวินอีก” ใบหน้าของหยวนเซียวเต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” เยี่ยหวันหวั่นตอบ
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นได้พูดต่อ มือถือของหยวนเซียวก็ดังขึ้นมาอีก
“หยวนเซียว ฉันจะเตะไข่ปู่แก!” เนี่ยอู๋หมิงตะโกนด่าหยวนเซียวต่อ
“เนี่ยอู๋หมิง ฉันจะเตะไข่ปู่แก!” หยวนเซียวก็ไม่ยอมน้อยหน้า พอด่าจบก็ตัดสายอีกครั้ง
“เนี่ยอู๋โยว พี่ชายเธอไม่มีมารยาทเลย” หยวนเซียวเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วปรายตามองหยวนเซียวแวบหนึ่ง “คำด่าของเขาไม่ใช่ว่าเรียนมาจากนายรึไง”
“ลูกผู้ชายไม่รื้อฟื้นเรื่องเก่าก่อน…นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว…เอาละ ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินเนี่ยอู๋หมิงบอกว่า ที่เธอหายตัวไปหลายปีเพราะไปอยู่จีนมา เพราะอะไรกัน” หยวนเซียวถามด้วยความอยากรู้
“อย่ามัวแต่พล่าม รีบไปต่อวงจรไฟบ้านฉันให้ฉันซะ” เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันตัดเป็นแล้วต้องต่อเป็นด้วยรึไง” หยวนเซียวตอบกลับ
“นายจะไปหรือไม่ไป” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว
“ได้ๆๆ”
….
ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดไฟของห้องรับแขกก็สว่างขึ้นมา
เยี่ยหวันหวั่นนั่งลงบนโซฟา พิจารณาดูหยวนเซียวอย่างละเอียด
ผ่านมานานหลายปี ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลย หน้าตายังหล่อเหลาเหมือนเดิม ไม่เห็นเค้าความแก่เลยสักนิด
เยี่ยหวันหวั่นยังจดจำได้ เมื่อก่อนตอนอยู่ในรัฐอิสระ หยวนเซียวสารภาพรักกับตัวเองแปดครั้ง แล้วก็ถูกตัวเองปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยทั้งแปดครั้ง
พอเห็นหยวนเซียวทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง เยี่ยหวันหวั่นก็ห้ามไว้ทันที “หยุดๆๆ นายเป็นคนดีคนหนึ่ง”
“เนี่ยอู๋โยว เธอป่วยรึเปล่า…เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะพูดอะไร” หยวนเซียวรีบถาม
เยี่ยหวันหวั่นจ้องหยวนเซียว “เคยชินน่ะ”
หยวนเซียวเงียบไปแล้ว
“ฉันขอถามนายก่อน สรุปแล้วเป็นใครที่จ้างนายมาฆ่าฉัน” เยี่ยหวันหวั่นเปิดปากถาม
หยวนเซียวฟังแล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่มีใครจ้างฉันมาฆ่าเธอนะ คนอื่นเขาจ้างฉันมาฆ่าอี้อวิ๋นโม่ลูกสาวประธานสภาตุลาการ”
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกยิกๆ สะกดกลั้นความอยากพ่นคำหยาบเอาไว้ “งั้น…ใครจ้างนายมาฆ่าอี้อวิ๋นโม่”
“เรื่องนี้บอกเธอไม่ได้ พวกเราเก็บข้อมูลของลูกค้าเป็นความลับ…นี่เป็นเรื่องของจรรยาบรรณ ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นรู้เข้า ฉันจะทำยังไง” หยวนเซียวพูด
เยี่ยหวันหวั่นหรี่ตาลง แล้วหยิบดาบขึ้นมาจากใต้โต๊ะ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส “อ่อ…เป็นเรื่องของจรรยาบรรณเหรอ”
หยวนเซียวเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมทันที “อันที่จริงตัวฉันคนนี้ไม่มีจรรยาบรรณอะไรหรอก…”
เยี่ยหวันหวั่นตะคอกใส่ “ยังไม่รีบพูดอีก!”
หยวนเซียวอุดหู สีหน้าชื่นมื่น “เฮ้อ ถึงแม้หน้าตาเธอจะไม่ได้เรื่องแล้ว แต่โชคดีที่บุคลิกยังชวนให้คนชื่นชอบเหมือนเดิม!”
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งไปแวบหนึ่ง “…นายเป็นสาย M สินะ”
ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยล่ะว่าเจ้าหมอนี่เป็นพวกชอบถูกทรมาน…
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
