แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2363 ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม / บทที่ 2364 ใครมีแฟนคนนั้นเป็นหมา
บทที่ 2363 ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
“อันที่จริงไม่ใช่ฉันไม่อยากพูด แต่มันพูดไม่ได้” หยวนเซียวคิดดูแล้วจึงเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น “ในสายงานของพวกเรา ใช่ว่าเธอจะไม่รู้นี่ ภารกิจล้มเหลวน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันเปิดเผยข้อมูลและตัวตนของผู้ว่าจ้างไม่ได้…แบบนี้มันเกินไป แม้แต่ตัวฉันก็ทำไม่ได้หรอก”
พอได้ยินคำพูดนี้ของหยวนเซียว มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นก็กระตุกนิดๆ หยวนเซียวคนนี้ ล้อตัวเองเล่นอยู่รึไง
“สรุปแล้วนายจะพูดไหม” เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาใส่หยวนเซียวทีหนึ่ง
“ฉันก็อยากพูด แต่ไม่สามารถบอกเธอได้จริงๆ…แต่มีอยู่ข้อหนึ่ง จริงๆ แล้วคนฉลาดอย่างเธอน่าจะเข้าใจนะ ลองคิดทุกอย่างด้วยตัวเองสิ เอาไปวิเคราะห์ดูสักหน่อย ถ้าเกิดอี้อวิ๋นโม่ลูกสาวประธานสภาตุลาการตายไป ใครจะได้ประโยชน์ที่สุด” หยวนเซียวจ้องเยี่ยหวันหวั่น พลางเอ่ยเสียงเบา
พอหยวนเซียวพูดออกมา เยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดคิ้วนิดๆ
ตอนแรกที่อี้หลิงจวินประกาศถึงการกลับมาของตัวเองอย่างเอิกเกริก และบอกกับทุกคนว่าจะให้ลูกสาวตัวเองเข้าทำงานในสภาตุลาการ นี่คือการบ่มเพาะให้ตัวเองกลายเป็นผู้รับช่วงต่อสภาตุลาการอย่างสมบูรณ์
ยังไม่ต้องพูดถึงปัจจัยอื่น ลำพังบ่มเพาะให้เป็นผู้รับช่วงต่อข้อนี้ ก็เพียงพอจะส่งผลกระทบต่อประโยชน์ของคนมากมายแล้ว และคนที่จะเสียผลประโยชน์มากที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้ น่าจะเป็นรองประธานสภาตุลาการฉิน
ถ้าตัวเองไม่โผล่มา แบบนั้นหลังจากอี้หลิงจวินหมดวาระแล้ว ตำแหน่งประธานสภา ไม่ต้องพูดกันให้มากความเลย จะต้องตกเป็นของรองประธานสภาฉินแน่นอน แต่ด้วยการปรากฏตัวขึ้นของตัวเอง ทุกอย่างจึงไม่เหมือนเดิม
“ถ้างั้น…ความหมายของนายคือ รองฉินงั้นเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องหยวนเซียว แล้วถามออกมา
“เนี่ยอู๋โยว ฉันไม่ได้บอกเลยนะว่าเป็นรองฉิน” หยวนเซียวส่ายหน้า “เธอคิดว่ารองฉินเป็นคนโง่รึไง ต่อให้รองฉินมีความคิดแบบนี้อยู่ เขาก็ไม่มีทางออกหน้าด้วยตัวเองหรอก อย่าว่าแต่ตัวเขาเลย เกรงว่าคนของตระกูลฉินคงไม่มีทางออกหน้าเลยสักคน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ใครก็สาวไปไม่ถึงตระกูลฉิน สิ่งที่จะขาดไปไม่ได้เลยก็คือตัวตายตัวแทน”
“ดังนั้น ที่นายจะสื่อคือ…รองฉินหาตัวตายตัวแทนมาคนหนึ่ง ให้ตัวตายตัวแทนออกหน้าว่าจ้างนาย มอบหมายภารกิจนี้ ไม่ว่าภารกิจจะสำเร็จหรือไม่ ต่อให้สภาตุลาการสืบสวนยังไง อย่างมากก็สาวไปถึงตัวตายตัวแทนเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับรองฉินเลยสักนิดสินะ” หลังจากเยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยขึ้นมา
“ฮ่าๆ อู๋โยว ทุกอย่างเป็นเธอพูดออกมาเองนะ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย…อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้บอกเลยว่าเป็นรองฉิน ฉันแค่อนุมานไปตามความคิดของเธอเท่านั้น เธอพูดเองว่ามีตัวตายตัวแทน ฉันรู้มากสุดแค่ว่าตัวตายตัวแทนเป็นใคร จะไปรู้แน่ชัดได้ยังไงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนไหน เธอยังคงต้องคิดด้วยตัวเองเถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วจึงใคร่ครวญดูอย่างลึกซึ้ง ตอนนี้ในใจเธอแทบจะแน่ใจแล้วว่า คนที่ต้องการชีวิตตัวเอง จะต้องไม่พ้นไปจากตระกูลฉินแน่นอน และตัวตายตัวแทนที่หยวนเซียวพูดถึง มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็น…อินเหิง...
พอหยวนเซียวพูดจบ ก็จุดบุหรี่หนึ่งมวน หลังจากดูดเข้าไปสองครั้ง ก็จ้องมองเยี่ยหวันหวั่นที่กำลังใช้ความคิดอยู่ แล้วตบไหล่เธอเบาๆ พลางกล่าวว่า “เอาละ ชายโสดหญิงม่ายเหมือนไม้แห้งใกล้ไฟ อยู่ในห้องเดียวกันก็ไม่ค่อยเหมาะ ฉันไปก่อนแล้วกัน ไม่งั้นถ้าพี่ชายเธอรู้เข้าต้องมาท้าตีกับฉันสามวันสามคืนอีกแน่ มีอะไรก็ติดต่อมาแล้วกัน”
มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกนิดๆ “ไม้แห้งใกล้ไฟกับผีน่ะสิ…”
ก่อนหน้านี้เขาจะฆ่าเธออยู่เลยชัดๆ!
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพูดจบ จู่ๆ ก็พลันมีเสียงฝีเท้าแว่วดังมาจากทางประตู ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู ซือเยี่ยหานปรากฏตัวขึ้นตรงประตู ด้านหลังคือหลินเชวียที่กำลังจ้องเธอกับหยวนเซียวอย่างตกตะลึง…
—————————————————————————————
บทที่ 2364 ใครมีแฟนคนนั้นเป็นหมา
เยี่ยหวันหวั่นตัวแข็งทื่อ
นี่มัน…คราวซวย…อะไรของเธอ…
ทำไมซือเยี่ยหานถึงมาหาในเวลานี้ได้ล่ะ! แถมยังไม่มีใครมาบอกด้วย
ใช่ เธอนึกขึ้นได้แล้ว ก่อนหน้านี้เคยเธอบอกแม่บ้านไว้ ถ้าซือเยี่ยหานมา ไม่ต้องรายงาน ให้เขาเข้ามาได้เลย พอมาตอนนี้กลายเป็นยกหินทับเท้าตัวเองเข้าซะแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นแทบจะดีดตัวขึ้นมาทันที “คือว่า…คุณเก้า คุณมาได้ยังไง…”
เธออยากตายชะมัด เธอดวงซวยอะไรขนาดนี้ ถูกที่รักของเธอมาเจอฉากแบบนี้เข้าตลอด
โชคร้ายจริงๆ!
หลังจากซือเยี่ยหานเห็นคนที่อยู่ในห้อง สีหน้าก็พลันตะลึงงันไปแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร มองหยวนเซียวที่อยู่ข้างๆ เธอด้วยสายตาเย็นชา
หลินเชวียที่อยู่ด้านหลังพึมพำเสียงแผ่ว “ชายโสดหญิงม่ายอยู่ในห้องเดียวกัน…นี่มันอะไรกันเนี่ย…”
เยี่ยหวันหวั่นร้องแหวทันที “ชายโสดหญิงม่ายกับปู่นายสิ! คนนี้เป็นนักฆ่า! คืนนี้มาเพื่อฆ่าฉัน!”
หลินเชวียมีท่าทางยากจะบรรยาย “ซ้อเก้า ฉันรู้สึกว่าเธอควรหาข้ออ้างที่ดูฉลาดกว่านี้สักหน่อยนะ…”
“นี่เป็นความจริง! ที่รักคุณเชื่อฉันแน่ๆ ใช่ไหม!” เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานอย่างน่าสงสาร
ซือเยี่ยหานตอบสั้นๆ “ฉันเชื่อ”
เยี่ยหวันหวั่นโล่งอก ใบหน้าของหลินเชวียเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่หยวนเซียวก็ค่อนข้างตกตะลึง “แบบนี้ก็เชื่อเหรอ”
หลินเชวียอดไม่ได้จริงๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า “พี่เก้าพี่โง่รึเปล่า แบบนี้พี่ก็เชื่อเหรอ ถ้าคนคนนี้เป็นนักฆ่า งั้นทำไมเขาไม่ฆ่าเธอล่ะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไป ถึงแม้จะอยากอัดหลินเชวียมาก แต่สำหรับตอนนี้ เยี่ยหวันหวั่นไม่สามารถตอบโต้ได้เลย
เวลานี้ หยวนเซียวที่อยู่ด้านข้างยิ้มเผล่แล้วเดินเข้ามา พิจารณาซือเยี่ยหานในชุดเสื้อโค้ทสีดำที่อยู่ตรงหน้า พลางเอ่ยขึ้นว่า “เฮ้อ เธอไม่ได้หลอกพวกนายจริงๆ ฉันมาในฐานะนักฆ่า เพียงแต่ พูดไปแล้วก็บังเอิญ ฉันรับภารกิจมา พอมาแล้วถึงได้พบว่า เป้าหมายของภารกิจคือคนรักเก่าของฉัน แบบนี้แน่นอนว่าลงมือไม่ได้แล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นกำหมัด…
ซือเยี่ยหานนิ่งงัน
หลินเชวียตื่นตะลึง “คนรักเก่า…เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นโมโหแทบตายแล้ว “หุบปากของนายซะ ฉันสนิทกับนายมากรึไง เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเป็นนายที่มีใจให้ฉันฝ่ายเดียวไม่ใช่เหรอ”
หยวนเซียวส่ายหน้าถอนหายใจ “เฮ้อๆๆ โบราณว่าไว้รักมลายทิ้งไว้เพียงความชัง คนใหม่ยิ้มระรื่น คนเก่าน้ำตานอง เสี่ยวอู๋โยว เธอทำให้ฉันผิดหวังเหลือเกิน เธอถูกใจคนแบบนี้ได้ยังไง มองแวบเดียวก็รู้ว่าทั้งเย็นชาทั้งน่าเบื่อทั้งไม่น่าสนุก ออกท่องโลกไปกับเธอไม่ได้หรอก! ถ้าอยู่กับฉันจะได้ท่องไปทั่วหล้าเลยนะดีไหม”
เยี่ยหวันหวั่นถลึงตาใส่เขา “ท่องกับปู่นายสิ ฉันชอบอยู่เหย้าเฝ้าเรือนไม่ไปไหนทั้งนั้น”
ใบหน้าของหยวนเซียวเต็มไปด้วยความคับข้อง “ได้ๆๆ ท่องกับปู่ฉัน งั้นที่เธอพูดไว้ซะดิบดีว่าจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดชีวิต ใครมีแฟนคนนั้นเป็นหมาล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นเห่าออกมาโดยไม่ลังเลเลย “โฮ่ง! โฮ่งๆๆ!”
เธอยอมเป็นหมา จะเป็นอะไรไป!
หยวนเซียวผงะไปแวบหนึ่ง “…ถือว่าเธอแน่จริง!”
หลินเชวียก็ถูกความไร้ยางอายของเยี่ยหวันหวั่นทำให้ตะลึงไปแล้วเหมือนกัน…
ซือเยี่ยหานเหลือบมองเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น”
นี่คือถิ่นของอี้หลิงจวิน มีนักฆ่าได้ยังไงกัน
“ที่รัก คุณนั่งสิ คุณนั่งนะ ฉันจะค่อยๆ อธิบายกับคุณ!” เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หันไปถลึงตาตักเตือนหยวนเซียวแวบหนึ่ง
ใบหน้าของหยวนเซียวเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ท่าทางราวกับมองชายชั่ว “เนี่ยอู๋โยว ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ เธอมันเห็นคนรักแล้วลืมเพื่อน เมื่อก่อนฉันมองเธอผิดไปจริงๆ!”
เยี่ยหวันหวั่นปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “แล้วฉันไม่เป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ได้ๆๆ ต้องโทษที่ปีนั้นฉันอายุน้อย แยกไม่ออกว่าไหนคนไหนหมา!” หยวนเซียวโกรธจนสำลัก เปิดหน้าต่างออก กระโจนหายลับไป
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
