แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2395 ราดน้ำมันลงบนกองไฟ / บทที่ 2396 ไม่ควรทำให้ผู้หญิงโกรธ
บทที่ 2395 ราดน้ำมันลงบนกองไฟ
เพราะอะไรคนคนหนึ่งถึงเลือดเย็นและไร้ความรู้สึกได้ถึงขนาดนี้ ที่แท้อะไรกันแน่ที่จะทำให้เธอใส่ใจได้
คำพูดที่เปล่งออกมาราวกับสิ่วเจาะน้ำแข็ง แผ่นหลังของอินเยวี่ยหรงพลันแข็งทื่อ
ผ่านไปครู่หนึ่ง อินเยวี่ยหรงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา “ลูกรัก ในที่สุดแกก็รู้แล้วสินะว่าจริงๆ แล้วแม่ของแกเป็นคนแบบไหน แบบนี้ก็ถูกแล้วไม่ใช่รึไง”
อินเยวี่ยหรงนิ่งไปแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “โอ้ใช่แล้ว บอกแกไว้หน่อยแล้วกัน เด็กคนนั้นเรียกว่าอะไรนะถังถังใช่ไหม เจ้าหนูคนนั้นเหมือนแม่เขาเกินไปแล้วจริงๆ ทำให้คนรังเกียจอยู่เหมือนกัน แต่แกวางใจเถอะ ฉันจะเก็บเขาไว้ ดูแลให้เป็นอย่างดี!”
“อินเยวี่ยหรง!” แววตาของซือเยี่ยหานพลันส่องประกายหนาวเหน็บเข้าไปถึงในกระดูก
จากนั้นอินเยวี่ยหรงก็หันหลังจากไปโดยไม่พูดอะไรเลย
….
ณ บ้านตระกูลซือ
ตอนที่ซือเยี่ยหานกลับมาหลินเชวียเกือบนึกว่าตึกสภาตุลาการถูกถล่มไปแล้ว เพราะไม่เคยเห็นสีหน้าของซือเยี่ยหานน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
หลินเชวียแอบอยู่ห่างๆ พลางเอ่ยถาม “พี่…พี่เก้า…เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ”
เยี่ยหวันหวั่นได้รับสายจากหลินเชวียจึงมาหาทันที
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่น หลินเชวียก็รีบปรี่เข้าไปหา “ซ้อเก้า เธอรีบเข้าไปถามดูเถอะ ท่าทางของพี่เก้าทำให้คนอื่นกลัวแทบตายแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ เดินเข้าไปหา เมื่อเห็นซือเยี่ยหานมีท่าทางแบบนี้ ก็พลันถอนหายใจเบาๆ “เจอแม่คุณมาแล้วใช่ไหม”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ เยี่ยหวันหวั่นจึงเข้าใจว่าตัวเองเดาถูกเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วแน่นอน
“ทะเลาะกันเหรอคะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าจนปัญญา “นิสัยนี้ของพวกคุณสองคนนี่นะ พอเจอหน้ากันต้องเหมือนอุกกาบาตพุ่งชนโลกแน่ เรื่องคิดจะเจรจาหาทางแก้ไขเป็นไปไม่ได้แน่นอน มีแต่จะราดน้ำมันลงบนกองไฟ”
หลินเชวียที่อยู่ด้านข้างรีบพยักหน้ารัวๆ “อาซ้อเธอเข้าใจพวกเขาดีเกินไปแล้วจริงๆ!”
ซือเยี่ยหานเอ่ยขึ้นมา “หวันหวั่น ขอโทษนะ”
เยี่ยหวันหวั่นกอดชายหนุ่มเบาๆ “ทำไมต้องขอโทษฉันด้วยล่ะ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย”
มีแม่แบบนั้น ก็เป็นความโศกเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเขาแล้ว จะเป็นความผิดของเขาไปได้ยังไง
ซือเยี่ยหานนวดหว่างคิ้ว “หลินเชวีย ส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้ เอาแค่ให้มั่นใจว่าถังถังอยู่ในเรือนหมื่นเหมยจริง แล้วพากำลังคนเข้าไปได้เลย รวมถึงคนของอาชูร่าด้วย”
หลินเชวียทึ่มทื่อไป “เวรแล้ว! พี่เก้าพี่จะทำอะไร! พี่จะใช้ไม้แข็งเหรอ!”
เยี่ยหวันหวั่นก็ตกตะลึงเช่นกัน “อำนาจของอินเยวี่ยหรงไม่อาจมองข้ามได้ ยิ่งไปกว่าที่นี่คือเมืองเทียนสุ่ย เป็นถิ่นของอินเยวี่ยหรง...”
ซือเยี่ยหานตอบกลับทันที “หวันหวั่น เธอยังไม่รู้จักแม่ฉันดี ถ้ายืดเยื้อต่อไปอีก ถังถังจะมีอันตราย”
ถึงขั้นที่อินเยวี่ยหรงอาจไม่ปล่อยถังถังออกมาอีกชั่วชีวิต
เขาไม่มีทางยอมให้ถังถังต้องเผชิญเรื่องราวแบบเดียวกับเขา
เยี่ยหวันหวั่นได้ฟังแล้วสีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมา ค่อนข้างลังเลอยู่ชั่วขณะเช่นกัน
อันที่จริงเธอก็คิดดูอย่างละเอียดแล้ว อินเยวี่ยหรงจับถังถังไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ก็เหมือนที่อี้หลิงจวินพูดไว้ก่อนหน้านี้ เธอแค่เสียหน้าไม่ได้ รอไปผ่านไปสักสองสามวันให้เบาลง แล้วบอกกับให้อี้หลิงจวินช่วยเป็นคนกลาง ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะปล่อยตัวถังถัง
แต่ว่าถึงยังไงซือเยี่ยหานกับอินเยวี่ยหรงก็เป็นแม่ลูกกัน ย่อมรู้จักกันดี วันนี้กลัวว่าตอนที่เขาเจอหน้าอินเยวี่ยหรง อินเยวี่ยหรงคงพูดอะไรบางอย่าง ถึงทำให้เขาแปรปรวนได้ขนาดนี้
“เอาเถอะ รอให้แน่ใจพิกัดที่อยู่ของถังถังแล้ว ฉันจะให้ทางพวกผู้อาวุโสใหญ่พาคนบางส่วนไปด้วย” สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็ยังคงตอบตกลง
เพื่อความปลอดภัยของถังถัง เธอจะไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว
….
ณ เรือนหมื่นเหมย
เมื่ออินเยวี่ยหรงกลับมาถึงก็มีสีหน้าไม่น่าดูอย่างยิ่ง คนรับใช้ทั้งหมดต่างก็ตัวสั่นงันงกไม่กล้าหายใจแรง แม้แต่อาจงก็ไม่กล้าเข้าใกล้
—————————————————————————————
บทที่ 2396 ไม่ควรทำให้ผู้หญิงโกรธ
แม่นมเฉียวเดินเข้าไปสอบถาม “นายหญิง เกิดอะไรขึ้นคะ”
อินเยวี่ยหรงเดินเข้าห้องหนังสือไปโดยไม่ปริปากเลย จากนั้นก็อยู่ข้างในตลอด
เวลานี้ ถังถังก็เดินเข้ามา “นมเฉียว คุณย่าล่ะ”
แม่นมเฉียวกำลังเป็นกังวลอยู่ พอเห็นถังถัง ดวงตาก็พลันส่องประกาย “คุณชายน้อย คุณย่าของคุณเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี เอาแต่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง”
ถังถังขมวดคิ้ว “มีคนรังแกคุณย่างั้นเหรอ”
แม่นมเฉียวลังเล “นี่…ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ…”
ต่อให้เป็นสภาตุลาการก็ไม่มีใครสามารถทำให้นายหญิงของพวกเขาเสียเปรียบได้
“นมเฉียว ผมเป็นห่วงคุณย่า ผมเข้าไปดูคุณย่าได้ไหม” พ่อหนูสอบถาม
แม่นมเฉียวมีสีหน้าลังเล “นี่…”
อาจงถือถ้วยน้ำชาเดินเข้ามา พลางจ้องมองอย่างขุ่นเคือง “ห้องหนังสือเป็นพื้นที่สำคัญ นอกจากนายหญิงแล้ว ใครก็เข้าไปไม่ได้!”
แม่นมเฉียวเอ่ยอย่างหมดหนทาง “ขอโทษด้วยนะคะคุณชายน้อย ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากนายหญิง ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปในห้องหนังสือจริงๆ ค่ะ”
อาจงร้องหึทีหนึ่ง เดินไปที่ประตูห้องหนังสือ แล้วเอ่ยเสียงเบา “นายหญิง ผมชงชาดับร้อนมาให้คุณครับ…”
อาจงพูดยังไม่ทันจบ ประตูฝั่งในห้องก็ถูกแก้วใบหนึ่งกระแทกใส่เกิดเสียงแตกกระจายดัง ‘เพล้ง’ “ไสหัวไป!”
อาจงตกใจตัวสั่น “คะ…ครับ…”
ดูเหมือนครั้งนี้นายหญิงจะอารมณ์ไม่ดีจริงๆ
คล้ายว่านายหญิงจะไม่ได้โกรธขนาดนี้มานานมากแล้ว…
ถังถังขมวดคิ้วแน่น ยืนอยู่หน้าประตู แล้วเคาะประตูเบาๆ “คุณย่าครับ ผมถังถังเอง ผมเข้าไปได้ไหมครับ”
อาจงถลึงตาใส่เขาทันที “ไอ้เด็กเหลือขอ แกยังกล้าเอะอะอีก รนหาที่ตายสินะ!”
ภายในห้อง อินเยวี่ยหรงได้ยินเสียงเด็กคนนั้น ยิ่งอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพ่อของเขา นึกถึงคำถามประโยคนั้นของซือเยี่ยหานในวันนี้ อารมณ์ก็ยิ่งเดือดพล่านยิ่งขึ้นไปอีก
จากนั้น จู่ๆ ประตูห้องพลันถูกคนกระชากเปิดออก
อินเยวี่ยหรงยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้ามืดครึ้ม แล้วมองไปที่อาจง “เอะอะพอรึยัง”
อาจงตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก
อินเยวี่ยหรงเอ่ยด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ไปรับโทษที่ห้องลงทัณฑ์ด้วยตัวเองซะ!”
ใบหน้าของอาจงเผยแววไม่อยากจะเชื่อขึ้นมาทันที “นายหญิงครับ ผมแค่เป็นห่วงสุขภาพของนายหญิง เลยชงชาดับร้อนมาให้คุณ เป็นไอ้เด็กเหลือขอคนนี้ชัดๆ ที่ไร้การอบรม เอาแต่รบกวนนายหญิง…”
อินเยวี่ยหรงไม่สนใจเขา ก้มหน้ามองพ่อหนูน้อยที่อยู่ตรงปลายเท้าแวบหนึ่ง เมื่อเห็นดวงหน้าน้อยๆ ที่คล้ายคลึงกับพ่อของเขามาก สีหน้าจึงเยียบเย็นลงไปอีก “ใครอนุญาตให้เธอมาเอะอะอยู่ตรงนี้”
ขณะที่อินเยวี่ยหรงกำลังจะระเบิดโทสะ แต่ผลคือ พ่อหนูที่อยู่ตรงปลายเท้าค่อยๆ กางแขนสั้นป้อมออกมาหาเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับข้องหมองใจ น้ำตาคลอเบ้ามองมาที่เธอ เอ่ยด้วยเสียงอ้อแอ้ “ถังถังเป็นห่วงคุณย่า…คุณย่าอุ้มๆ!”
อินเยวี่ยหรงผงะไป
หนึ่งวินาทีผ่านไป…
สองวินาทีผ่านไป…
ดูเหมือนเป็นเพราะคุณย่าไม่สนใจตัวเอง สายตาของเด็กน้อยจึงฉายแววคับข้องใจยิ่งขึ้นไปอีก
สามวินาทีผ่านไป…
อินเยวี่ยหรงค้อมเอว โน้มตัวลงไปอุ้มพ่อหนูขึ้นมา
แม่นมเฉียวตะลึงงัน…
อาจงตาค้างไปแล้ว…
นี่มันอะไรกัน
นายหญิง…ไม่น่าเชื่อเลยว่านายหญิงจะอุ้มไอ้เด็กเหลือขอคนนี้!
อินเยวี่ยหรงอุ้มถังถังเข้าไปในห้องหนังสือ จากนั้นปิดประตูเสียงดัง ‘ปัง’
หลังจากเข้ามาในห้อง ถึงแม้อินเยวี่ยหรงจะวางถังถังลง แต่กลับไม่ได้ไล่เขาไป ถังถังจึงเกาะหนึบอยู่ตรงหน้าเธอ
พ่อหนูสอบถามด้วยความห่วงใย “คุณย่า ทำไมคุณย่าเสียใจล่ะครับ”
หลังจากอินเยวี่ยหรงฟังแล้วสีหน้าก็นิ่งทื่อไปเล็กน้อย เสียใจงั้นเหรอ
ทำไมเด็กคนนี้ถึงบอกว่าเธอเสียใจ…
“คุณย่า ไอ้สารเลวคนไหนที่รังแกคุณย่าครับ”
อินเยวี่ยหรงมองพ่อหนูแวบหนึ่ง “ถ้าคนเลวคนนี้เป็นพ่อของเธอล่ะ”
นัยน์ตาของถังถังกลอกกลิ้งไปมา แล้วเอ่ยอย่างไม่ลังเลว่า “ถ้างั้นคุณพ่อก็เป็นคนเลว”
อินเยวี่ยหรงแปลกใจ “ทำไมล่ะ เธอรู้รึไงว่าเป็นพ่อของเธอผิดหรือเปล่า”
ถังถังเอ่ยด้วยสุ้มเสียงจริงจัง “เพราะในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง สมควรต้องปกป้องผู้หญิง ไม่ควรทำให้ผู้หญิงโกรธครับ!”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
