แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2423 หวานมาก / บทที่ 2424 หักใจไม่ลง
บทที่ 2423 หวานมาก
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองอี้หลิงจวินอย่างพูดไม่ออกเลยสักนิด เขาจะตามไปร่วมวงครื้นเครงอะไร
พอเห็นอี้หลิงจวินจะตามไปด้วย เยี่ยหวันหวั่นจึงรีบสกัดไว้
“ทำไม” อี้หลิงจวินมองไปที่เยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง “พ่อ พ่อมีภาระหน้าที่เยอะแล้ว เรื่องในครอบครัวแบบนี้อย่าเข้ามายุ่งเลย”
“มองจากคำพูดนี้ของเธอ มีภาระหน้าที่เยอะน่ะไม่ผิดจริงๆ แต่เรื่องในครอบครัว…นี่ก็ครอบครัวฉันเหมือนกันนะ” อี้หลิงจวินกล่าว
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกเลย
“พ่อ ที่พ่อพูดก็มีเหตุผลนะ แต่ว่า…ความสัมพันธ์ระหว่างคุณเก้ากับตุลาการอินพ่อก็รู้นี่ ยิ่งมากคนจะเจรจาไม่สะดวก อีกอย่างจากนิสัยของตุลาการอิน ถ้าพ่ออยู่ด้วย จะต้องคุยเรื่องงานอีกแน่” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง
“การประชุมร่างกฎหมายใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ท่านประธานควรให้ความสำคัญกับร่างกฎหมายนะครับ” ซือเยี่ยหานเอ่ยกับอี้หลิงจวิน
อี้หลิงจวินเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตระหนักถึงฐานะประธานสภาตุลาการของตัวเองแล้ว สุดท้ายจึงรั้งอยู่ ไม่ได้ตามไป
….
หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ทั้งสองก็กลับมาถึงวิลล่าของซือเยี่ยหาน
“พี่เก้า…ในที่สุดพวกพี่ก็กลับมาแล้ว!”
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหาน หลินเชวียก็มีสีหน้าปลื้มปริ่ม ราวกับคว้าฟางช่วยชีวิตไว้ได้
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขากดดันแค่ไหนที่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับอินเยวี่ยหรง กลัวว่าถ้าตัวเองเผลอไปแหย่ให้อินเยวี่ยหรงหงุดหงิด หลังจากนั้นอินเยวี่ยหรงก็จะวางยาพิษเขาให้ตาย
ในอดีต ทุกครั้งที่เจอหน้าอินเยวี่ยหรง อย่างน้อยก็มีพี่เก้าของตัวเองอยู่ข้างๆ จึงมีความกล้าอยู่บ้าง
“ถังถังล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นมองหลินเชวียแล้วเอ่ยถาม
“อยู่ที่โถงใหญ่กับน้าหรง” หลินเชวียตอบ
จากนั้น ซือเยี่ยหานก็ก้าวไปทางห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เยี่ยหวันหวั่นเห็นแล้วจึงรีบตามไป อย่าปล่อยให้ซือเยี่ยหานเผชิญหน้ากับอินเยวี่ยหรงตามลำพังเลยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ด้วยอีคิวของซือเยี่ยหาน…แค่คิดก็รู้สึกกลัวแล้ว
อีคิวของซือเยี่ยหานกับอินเยวี่ยหรง รับสืบทอดกันมาอย่างสมบูรณ์ จุดร่วมที่ใหญ่ที่สุดของแม่ลูกคู่นี้ก็คือเป็นมือดีด้านชักใบให้เรือเสีย สมกับที่เป็นแม่ลูกกันจริงๆ
ถ้าอีคิวของซือเยี่ยหานได้สักหนึ่งสามของถังถัง ความสัมพันธ์ของแม่ลูกคู่นี้ไม่มีทางดำเนินมาถึงจุดเดียวกับในวันนี้เด็ดขาด
ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็ตามซือเยี่ยหานมาถึงห้องโถงใหญ่
จากที่เยี่ยหวันหวั่นเห็น ถังถังถือแตงโมชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ พลางยื่นใส่ปากของอินเยวี่ยหรง
อินเยวี่ยหรงขมวดคิ้วนิดๆ เธอกินของหวานๆ น้อยมาก
“คุณย่าครับ แตงโมนี่หวานมาก ถังถังเพิ่งชิมไป คุณย่า คุณย่ากินสักคำสิครับ” ถังถังมองอินเยวี่ยหรง ด้วยดวงตาสองข้างที่แวววาวเหมือนดวงดาว
อินเยวี่ยหรงมองถังถังแวบหนึ่ง คล้ายจะหักใจปฏิเสธไม่ลง สุดท้ายจึงได้แต่ยอมให้ถังถัง กินเข้าไปคำหนึ่ง
“คุณย่า แตงโมหวานไหมครับ” ใบหน้าของถังถังเปี่ยมรอยยิ้ม
“หวานมาก” อินเยวี่ยหรงตอบ
ซือไหวจางไม่กินของหวานเลย ดังนั้น…หลายปีที่ผ่านมา เธอก็แทบจะไม่เคยแตะเลย ถึงขั้นที่ว่า ลืมเลือนรสชาตินี้ไปนานแล้ว ทว่าเพราะเด็กคนนี้ถึงได้ยอมแหกกฎซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อีกทั้งได้ค้นพบว่า…ตัวเองไม่ได้รังเกียจที่เป็นแบบนี้…
“คุณย่า ต่อไปคุณย่าต้องกินผลไม้เยอะๆ นะครับ ผลไม้มีวิตามินเยอะมาก ดีกับสุขภาพ แถมผลไม้ยังหวานมากด้วย” สีหน้าของถังถังราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย บอกอินเยวี่ยหรงด้วยท่าทางจริงจังอยู่บ้าง
หลังจากอินเยวี่ยหรงเงียบไปครู่หนึ่ง ก็พยักหน้ารับนิดๆ “ได้”
ฉากตรงหน้านี้ ทำให้เยี่ยหวันหวั่นอดทอดถอนใจไม่ได้ ดูสิ นี่คือพลังของอีคิวไงล่ะ ถ้าซือเยี่ยหานมีอีคิวแบบถังถัง ยังไงก็ไม่มีทางถึงขั้นเดียวกับทุกวันนี้ได้ ซือเยี่ยหานและอินเยวี่ยหรงสองคนนี้ไอคิวสูงปรี๊ด แต่อีคิวกลับติดลบสมกับเป็นแม่ลูกกัน แบบนั้นจะไม่ปะทะกันเหมือนดาวอังคารพุ่งชนโลกได้เหรอไง?!
—————————————————————————————
บทที่ 2424 หักใจไม่ลง
“แม่ครับ!”
ถังถังยังไม่ทันพูดต่อ หางตาเหลือบเห็นแวบๆ มองเห็นเยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหานที่อยู่หน้าประตู จึงวิ่งเข้าไปหาเยี่ยหวันหวั่นทันที
“ถังถังเด็กดี” ใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความรักทะนุถนอม
“แม่กินแตงโมสิครับ” ถังถังหยิบแตงโมชิ้นหนึ่งให้เยี่ยหวันหวั่น
“หวานมาก…” เยี่ยหวันหวั่นกินเข้าไปสองสามคำ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“คุณย่ากินแตงโมสิครับ” ถังถังส่งแตงโมชิ้นสุดท้ายให้อินเยวี่ยหรง
ซือเยี่ยหานยืนนิ่งอยู่นอกวง…
….
“ในเมื่อพวกเธอกลับมาแล้ว งั้นฉันก็ไม่อยู่ต่ออีก” อินเยวี่ยหรงลุกขึ้นยืน แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมย
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตา และอดไม่ได้ที่จะตกใจอยู่บ้าง มาส่งถังถังจริงๆ ด้วย!
ก่อนหน้านี้ถึงตีเธอให้ตายเธอก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าอินเยวี่ยหรงที่พูดเองกับปากว่าจับถังถังมา จะพาถังถังกลับมาส่งด้วยตัวเอง
“เดี๋ยวก่อนครับตุลาการอิน”
ซือเยี่ยหานมองไปที่อินเยวี่ยหรง “การประชุมร่างกฎหมายจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้าแล้ว ไม่ทราบว่าตุลาการอินคิดเห็นยังไงบ้าง”
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานด้วยสีหน้ามึนงง ผู้ชายคนนี้ช่วงนี้มีพัฒนาการทางอีคิวขึ้นมาแล้วชัดๆ ทำไมพออินเยวี่ยหรงมาก็ถดถอยลงไปอีกแล้วล่ะ
ต่อให้อยากเปลี่ยนแปลงความคิดของอินเยวี่ยหรง ก็อย่าทำตรงๆ แบบนี้สิ!
อีกอย่าง น้ำเสียงท่าทางแบบนี้…มันตีความได้กี่ความหมายกัน
อินเยวี่ยหรงเหลือบมองซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง ท่าทางไม่ได้ดีไปกว่าซือเยี่ยหานเลย “ที่ฉันมาในวันนี้ ไม่ได้มาคุยเรื่องงานกับเธอ อีกอย่าง ฉันไม่เผยช่องหรอกนะ ร่างกฎหมายเคยเป็นมายังไง ต่อไปก็จะเป็นอย่างนั้น”
“งั้นเหรอ”
ซือเยี่ยหานเอ่ยเสียงเย็น
ในเวลานี้ ขณะที่อินเยวี่ยหรงและซือเยี่ยหานปะทะฟาดฟันกัน คนรอบข้างก็เสมือนตกอยู่ในห้องแช่แข็ง
“พ่อครับ”
ทันใดนั้น ถังถังก็จับมืออินเยวี่ยหรงไว้ ทว่าสายตากลับมองไปที่ซือเยี่ยหาน “พ่อครับ ทำไมพ่อใช้ท่าทางแบบนี้คุยกับคุณย่าของผมล่ะ”
ซือเยี่ยหานเงียบไปทันที
เยี่ยหวั่นตกตะลึงเล็กน้อย
อินเยวี่ยหรงก็ผงะไปเช่นกัน
“ก่อนหน้านี้คุณย่าถูกคนชั่วรังแกมา พ่อไม่ห่วงคุณย่าเลย แถมยังแสดงท่าทางแบบนี้ใส่คุณย่าอีก พ่อทำไม่ถูกนะครับ” ถังถังสอน
ซือเยี่ยหานนิ่งงัน
“คุณย่าครับ คุณย่าไม่ได้สอนพ่อให้ดีแน่ๆ เลย ต่อไปต้องสอนพ่อให้ดีนะครับ” ถังถังมองอินเยวี่ยหรงแล้วสอนอีกครั้ง
อินเยวี่ยหรงและซือเยี่ยหานต่างก็พูดไม่ออกแล้ว
เมื่อเห็นถังถังเล่นงานจนสองแม่ลูกพูดไม่ออก เยี่ยหวันหวั่นก็เบือนหน้าไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับกลั้นความขบขันไว้
อินเยวี่ยหรงกระแอมไอเบาๆ ทีหนึ่ง “ถังถัง ย่าจะไปแล้วนะ”
อินเยวี่ยหรงย่อตัวลง มองพ่อหนูที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาฉายแววหักใจไม่ลงอยู่บ้างอย่างที่หาได้ยาก
“ครับ” ถังถังพยักหน้า
พอถังถังเปล่งเสียงออกมา ไม่รู้ว่าทำไม ในใจของอินเยวี่ยหรงกลับมีความรู้สึกสูญเสียอันคลุมเครืออย่างบอกไม่ถูกผุดขึ้นมาอีกครั้ง เธอนึกว่าถังถังจะขอให้เธออยู่ต่อด้วยอีกสักพัก
หลังจากแยกจากกันครั้งนี้ อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว
ในชีวิตนี้ ของที่เธอต้องการ จะต้องเอามาให้ได้ แต่ว่า เวลาที่เผชิญหน้ากับเด็กน้อยคนนี้ กลับไม่อยากให้มีเรื่องใดๆ ที่จะทำให้เขาเกลียดชังตัวเองเลย
ต่อให้สิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนคือการไม่ได้เจอเขาอีกก็ตาม
“แม่ครับ ผมกับคุณย่าไปก่อนนะครับ เอาไว้ครั้งหน้าผมกับคุณย่าจะมาเยี่ยมพวกแม่อีก” ขณะที่อินเยวี่ยหรงเตรียมจะจากไป ผลคือ มองเห็นถังถังหันกลับไป และบอกลาเยี่ยหวันหวั่น
พอสิ้นเสียงของถังถัง ดวงตาของอินเยวี่ยหรงก็ทอประกายแปลกใจแวบหนึ่ง
“หลาน…ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ของหลานงั้นเหรอ” อินเยวี่ยหรงถามด้วยความสงสัย
ถังถังกะพริบตา “ถังถังกับแม่คุยกันไว้แล้ว บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าอีกหลายๆ วัน ถังถังอยู่กับพ่อแม่ได้ตลอด แต่ว่า ถ้าถังถังกลับไปที่เมืองอวิ๋นกับพ่อแม่แล้ว ถึงแม้จะกลับมาเยี่ยมคุณย่าได้ตลอด แต่ก็เจอหน้าคุณย่าทุกวันไม่ได้นี่นา!”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
