แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2425 ไม่เป็นไร จะให้นายได้สมใจ / บทที่ 2426 จะได้มีความสุขมากขึ้น
บทที่ 2425 ไม่เป็นไร จะให้นายได้สมใจ
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างทอดถอนใจด้วยความชื่นชม
ดูสิ! ดูอีคิวของลูกชายเธอ!
ตอนแรกเธอยังกังวลอยู่ว่าถ้าทางด้านพ่อแม่รู้เรื่องถังถังถูกตระกูลอินลักพาตัวไป โวยวายแล้วจะจัดการยังไง แต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่จำเป็นต้องกังวลสักนิดเลยจริงๆ
เยี่ยหวันหวั่นแอบยกนิ้วโป้งให้หนูน้อยถังถัง
ถังถังลูกรักของฉันช่างร้ายกาจจริงๆ!
หนูน้อยถังถังเห็นแม่ชมตัวเอง ดวงตาที่สุกสกาวเหมือนดาวก็พลันเต็มไปด้วยความดีใจ
ถังถังบอกลาพ่อแม่ จากนั้นก็จับมืออินเยวี่ยหรง แล้วสาวเท้าก้าวออกประตูไป
“คุณย่า พวกเรารีบกลับกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว…”
“ได้” อินเยวี่ยหรงถูกพ่อหนูจูงมือเดินไปทีละก้าวๆ
เธอไม่เคยยอมรับ และไม่เคยคาดหวังกับคำว่าครอบครัวเลย แต่ว่า เด็กคนนี้ กลับใช้มือน้อยๆ ฉุดดึงเธอเข้าสู่ความอบอุ่นที่เคยวาดหวังแต่ร้องขอไม่ได้
“ผมอยากกินซี่โครงเปรี้ยว หวานที่คุณย่าทำครับ” ถังถังพูด
“ได้” อินเยวี่ยหรงพยักหน้า
“คุณย่าผมอยากกินถังหูลู่…แล้วก็เนื้อตุ๋นน้ำแดงด้วย” ถังถังเอ่ยเจื้อยแจ้ว
ภายใต้สายตาของเยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหาน หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่สองคนย่าหลานก็ออกจากวิลล่าไปแบบนี้
ครั้งแรก เป็นอินเยวี่ยหรงฝืนรั้งตัวถังถังไว้ แต่ครั้งนี้ ถังถังยินดีที่จะกลับบ้านไปกับอินเยวี่ยหรงจริงๆ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างๆ ฝ่ายซือเยี่ยหานก็คล้ายจะขบคิดอะไรอยู่
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม “ทำไมเหรอ”
ซือเยี่ยหานตอบไปตามตรง “คิดเรื่องบางอย่างอยู่”
“อืม…คุณสมควรคิดให้ดีจริงๆ นั่นแหละว่าเพราะอะไรแม่คุณถึงเห็นถังถังเป็นสมบัติ แต่เห็นคุณเป็นต้นหญ้า” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ ด้วยสีหน้าจนปัญญาอย่างมาก
ซือเยี่ยหานเงียบไปแล้ว…
….
“คุณย่าครับ ไหนๆ พวกเราก็มาแล้ว ไปเดินเที่ยวกันเถอะครับ”
พอออกจากวิลล่า ถังถังก็เงยหน้าขึ้น แล้วเอ่ยกับอินเยวี่ยหรง
บนถนนใหญ่ในตรอกเล็กๆ มีผู้คนสัญจรไปมา ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่อินเยวี่ยหรงไม่ได้สัมผัสความอิ่มเอมแบบนี้ ดูเหมือนว่านี่สิถึงจะเป็นชีวิต ชีวิตที่ขาดหายไป
“คุณย่าอุ้มๆ…ถังถังเหนื่อยแล้ว…”
ถังถังกางสองแขนยื่นไปทางอินเยวี่ยหรง
ในเวลานี้ อินเยวี่ยหรงมองเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง มุมปากยกขึ้นนิดๆ เจือด้วยความอบอุ่นสายหนึ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ โน้มตัวลงไป อุ้มถังถังไว้แน่นในอ้อมแขน
….
ไม่นาน อินเหิงก็ถูกนำตัวไปสอบสวนที่สภาตุลาการ
ระหว่างพิจารณาคดี อินเหิงปฏิเสธไม่ยอมรับข้อกล่าวหา พร้อมทั้งโยนความผิดทั้งหมดไปให้คนรับใช้อย่างอาจง
อาจงคนนั้นก็เป็นคนไม่มีสมองคนหนึ่ง ตอนนั้นไม่ได้เก็บหลักฐานอะไรไว้เลย จึงไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นอินเหิงที่ให้บัญชีเขามา
เพราะอินเหิงสู้ตายปฏิเสธอย่างสุดชีวิต ทำให้การพิจารณาคดีเข้าสู่ช่วงติดขัด
ถ้าหากว่าไม่สามารถตัดสินโทษอินเหิงได้ในระยะเวลาที่กำหนด แบบนั้นอินเหิงก็จะถูกปล่อยตัว
ได้เลย ไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับสิ ไม่เป็นไร จะให้นายได้สมใจ
อินเหิงไม่ยอมรับข้อกล่าวหา อี้หลิงจวินจึงส่งตัวเขาคืนให้ซือเยี่ยหานอีกครั้ง
เขามั่นใจว่าถ้าสภาตุลาการไม่มีหลักฐานก็ต้องปล่อยตัวเขา พอถึงเวลาสิ่งแรกที่เขาจะทำคือหลบหนี แต่ไม่คาดคิดเลยว่า อี้หลิงจวินจะให้คนส่งตัวเขาไปหาซือเยี่ยหาน!
ตอนแรกอินเหิงยังคิดจะเจรจาต่อรองกับซือเยี่ยหานอยู่ ให้ซือเยี่ยหานปล่อยเขาไป แต่สุดท้ายกลับพบความผิดปกติ
ถ้าซือเยี่ยหานปล่อยเขา แบบนั้นสิถึงจะน่ากลัว!
ได้ยินว่าอินเยวี่ยหรงส่งคนมาเฝ้าอยู่แถวนี้ ขอเพียงเขาถูกซือเยี่ยหานปล่อยตัว คนของอินเยวี่ยหรงก็จะต้องจับเขาไปทันทีแน่
อินเหิงในตอนนี้ ยินดีจะถูกขังไว้ที่นี่ตลอดไปและไม่ยินดีจะออกไป ถูกขังไว้ในสถานที่ผีสางแบบนี้ อย่างน้อยก็ยังมีชีวิต แต่ถ้าตัวเองถูกปล่อยออกไป อินเยวี่ยหรงไม่มีทางปล่อยเขาไว้…
—————————————————————————————
บทที่ 2426 จะได้มีความสุขมากขึ้น
อีกอย่าง อินเหิงได้ยินบทสนทนาตอนที่พวกยามไม่กี่คนนั้นคุยกัน อินเยวี่ยหรงให้แม่นมเฉียวมาทวงเขากับซือเยี่ยหานแล้ว เพียงแต่ครั้งนี้ที่มาทวงคน ไม่ใช่เพื่อช่วยเขา แต่ต้องการชีวิตเขา
ความหวาดกลัวในหัวใจของอินเหิง ไม่อาจหาถ้อยคำมาบรรยายได้ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อาจตกไปอยู่ในเงื้อมมืออินเยวี่ยหรงได้! ไม่ได้เด็ดขาด!
….
ภายในคุก อินเหิงมองชายหนุ่มที่เขาเกลียดสุดขีดค่อยๆ เดินเข้ามา ซ่อนเร้นความไม่พอใจทั้งหมดบนใบหน้าไว้ แล้วฉีกยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่ “พี่ใหญ่…”
ตอนนี้เขาจะสนใจอย่างอื่นได้ยังไง อะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตแล้ว
ซือเยี่ยหานมองอินเหิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ยินดีด้วย นายได้อิสระคืนแล้ว”
อะไรนะ ซือเยี่ยหานจะปล่อยเขาจริงๆ เหรอ!
พอสิ้นเสียงของซือเยี่ยหาน อินเหิงก็หน้าเปลี่ยนสีทันที ได้อิสระคืนงั้นเหรอ…ไม่ เขาไม่อยากได้อิสระ เขายินดีที่จะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ต่อให้เป็นนักโทษคนหนึ่งก็ตาม!
อินเหิงเชื่อว่า ในใจของซือเยี่ยหานรู้ดีว่าถ้าปล่อยตัวเองไปแล้ว อินเยวี่ยหรงไม่มีทางเหลือทางรอดให้เขา!
ซือเยี่ยหานอยากให้เขาตาย!
“นายจะได้กลับไปอยู่กับแม่นายในอีกไม่ช้าแล้ว”
“ไม่…พี่ใหญ่ ที่นี่ดีที่สุด…ผมยังออกไปไม่ได้!” อินเหิงส่ายหน้ารัวๆ
“นั่นไม่ได้ขึ้นอยู่กับนาย”
เมื่อซือเยี่ยหานพูดจบ ก็สั่งให้คนพาอินเหิงออกมาจากคุกใต้ดิน แล้วไล่เขาออกไปจากที่นี่
อินเหิงถูกเตะโด่งออกไป เวลาผ่านไปแค่ครึ่งนาที แม่นมเฉียวก็ปรากฏตัวขึ้น จากนั้นก็ให้คนพาตัวอินเหิงไป
เรื่องวุ่นวายของตระกูลอิน จะต้องให้ตระกูลอินจัดการกันเอง
ในใจของทุกคนต่างรู้ดี นับจากนี้ไป เกรงว่าทั่วทั้งรัฐอิสระคงไม่มีข่าวคราวใดๆ ของอินเหิงอีกเลย คนคนนี้จะหายไปตลอดกาล
ก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ที่ถูกอินเยวี่ยหรงเก็บมาเลี้ยงที่ตระกูลอิน เลี้ยงดูอุ้มชู จนขึ้นมาถึงตำแหน่งในทุกวันนี้ได้ แต่กลับมีจิตใจทะเยอะทะยานขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแต่คิดวางแผนบีบทายาทโดยชอบธรรมออกไป แต่ยังสมคบกับคนนอกลับหลังอินเยวี่ยหรงด้วย สุดท้ายถึงขั้นที่วางแผนให้อินเยวี่ยหรงตาย สำหรับการกระทำของอินเหิงแล้ว ไม่มีใครเห็นใจเลยสักนิด
ภายในวิลล่า
เยี่ยหวันหวั่นจ้องซือเยี่ยหาน จากนั้นก็ถอนหายใจยาวๆ แล้วเอ่ยขึ้นมา “แม่คุณต้องการให้คุณปล่อยอินเหิง ให้ตายยังไงคุณก็ไม่ปล่อย คุณจะเจ้าคิดเจ้าแค้นคนอื่นแบบนี้เหรอ ปล่อยวางให้มากหน่อยเถอะ เป็นแบบนี้จะได้มีความสุขมากขึ้น”
เมื่อก่อนแม่นมเฉียวมาขอร้องอยู่หลายครั้ง หวังให้ซือเยี่ยหานปล่อยอินเหิงให้เป็นอิสระ แต่ซือเยี่ยหานปฏิเสธทุกครั้ง เยี่ยหวันหวั่นทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ ถึงได้เกลี้ยกล่อยให้ซือเยี่ยหานปล่อยอินเหิงไป
แน่นอน ถึงจะบอกว่าปล่อยอินเหิง แต่พูดกันตามตรงคือ ส่งอินเหิงไปหาอินเยวี่ยหรงก็เท่านั้น
ผ่านไปหลายวัน การประชุมสมัชชามาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ในที่สุดการประชุมปรับแก้ร่างกฎหมายประจำปีก็เริ่มขึ้นแล้ว
คนที่สามารถเข้าร่วมการประชุมปรับแก้ร่างกฎหมายได้ต่างก็เป็นสมาชิกระดับสูงของสภาตุลาการ แต่ก็มีโควตาผู้สังเกตการณ์ด้านข้างจำนวนหนึ่งด้วย เนื่องจากมีความเกี่ยวข้องกับอี้หลิงจวิน เยี่ยหวันหวั่นถึงได้มาร่วมสังเกตการณ์ด้วย
ในการประชุมปรับร่างกฎหมาย ไม่ได้เห็นพ้องต้องกันเลย เนื่องจากการปรับแก้กฎเกณฑ์ในร่างกฎหมาย สมาชิกระดับสูงของสภาตุลาการจึงโต้เถียงกันจนหน้าดำหน้าแดง
กฎหมายและกฎระเบียบมากมายของสิบสองเขตรัฐอิสระ ทั้งน้อยทั้งใหญ่นับไม่ถ้วน ต่างก็ต้องมีการปรับแก้กันบ้างนิดๆ หน่อยๆ ทุกปี ส่วนการปรับแก้กฎหมายบางส่วน มีความเป็นไปได้สูงที่จะกระทบต่อกฎดั้งเดิม การโต้เถียงจึงเป็นสิ่งที่ยากจะหลีกเลี่ยงได้ ถึงอย่างไรทุกคนก็มีความเห็นที่แตกต่างกันไป
ตลอดวันทั้งเช้าบ่าย เสียงโต้เถียงแว่วดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงขั้นที่อี้หลิงจวินต้องออกหน้าพูด ถึงจะทำให้สงบลงมาบ้าง
….
“เอาละ ในระยะนี้ สืบเนื่องมาจากเรื่องการแต่งงานของชาวรัฐอิสระกับคนนอก จึงมีปัญหามากมายเกิดขึ้น นี่เป็นกฎที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน แต่จะสมเหตุสมผลหรือไม่ แล้วจะต้องปรับเปลี่ยนและแก้ไขหรือไม่ ผมอยากฟังความเห็นของทุกคน”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
