แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2431 ชอบพ่อมากกว่า / บทที่ 2432 จะโอ๋เขาหน่อยไม่ได้รึไง
บทที่ 2431 ชอบพ่อมากกว่า
พอได้ยินข้อเสนอของลูกสาว ชายชราก็เงียบไป คล้ายจะใคร่ครวญอยู่
ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงฝีเท้าแว่วมาจากทางบันได มองเห็นหนูน้อยถังถังในชุดนอนลายการ์ตูนขนปุยเดินงัวเงียลงมา
นายหญิงเนี่ยเห็นถังถังตื่นแล้ว จึงรีบลุกขึ้นด้วยความใส่ใจ “ถังถังตื่นแล้วเหรอจ๊ะ พวกเราคุยเอะอะจนหลานตื่นรึเปล่า”
พ่อหนูสวมสลิปเปอร์กระต่ายน้อย ขยี้ตาเล็กน้อย เดินตรงเข้าไปทางซือเยี่ยหานที่อยู่บนโซฟา จากนั้นก็กางแขนสั้นป้อมให้ซือเยี่ยหาน แล้วเอ่ยเสียงอ้อแอ้ “พ่อครับ อุ้ม!”
ซือเยี่ยหานตะลึงอยู่ที่เดิม ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้สติ ยื่นมือออกไปอุ้มพ่อหนูน้อยที่หอมกลิ่นน้ำนมเข้าสู่อ้อมแขนอย่างอ่อนโยน
“พ่อครับ ถังถังฝันร้ายด้วย…” พ่อหนูมุดหัวเข้าหาอ้อมอกผู้เป็นพ่อ แล้วเอ่ยอย่างคับข้องหมองใจ
ซือเยี่ยหานรีบกอดก้อนแป้งน้อยไว้อย่างระมัดระวัง ลูบหลังพ่อหนูเบาๆ พลางเอ่ยปลอบอย่างไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร “ไม่เป็นไรนะ ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง”
“อื้อ…” พ่อหนูถึงได้ยอมหลับตาลงอย่างวางใจ และนอนหลับไปอีกครั้ง
ภายในห้องรับแขกเงียบสงัดเป็นพิเศษ หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงเนี่ยมองฉากตรงหน้า ต่างพูดไม่ออกกันแล้ว
“ดูเหมือนว่า ถังถังกับเจ้าเก้าจะเข้ากันได้ดีมากนะ” ชายชราเอ่ย
ครั้งนี้ หัวหน้าตระกูลเนี่ยและนายหญิงเนี่ยไม่พูดอะไรแล้ว
เรื่องราวจึงถูกกำหนดไปตามนี้ ซือเยี่ยหานอุ้มถังถังขึ้นไปข้างบนด้วยความระมัดระวัง เยี่ยหวันหวั่นก็ตามขึ้นไปด้วย
หลังจากเข้าห้องมา ซือเยี่ยหานก็วางพ่อหนูลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วห่มผ้าให้
ขณะที่ทั้งสองเตรียมจะออกไป ผลคือ เวลานี้จู่ๆ หนูน้อยถังถังกลับลืมตาขึ้นมา “แม่ครับ…”
เยี่ยหวันหวั่นหันไปด้วยความประหลาดใจ มองเห็นว่าดวงตาของพ่อหนูไม่มีความง่วงเลยสักนิด “ลูกรัก ลูกยังไม่นอนเหรอจ๊ะ”
“แม่อุ้ม!”
เยี่ยหวันหวั่นรีบอุ้มพ่อหนูเข้าสู่อ้อมแขน
“แม่ครับ ถังถังแสดงได้ดีไหม”
“แน่นอนจ๊ะ ลูกเยี่ยมมาก!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยตอบ แล้วหอมแก้มพ่อหนูที่ตั้งตารออยู่ฟอดหนึ่ง พลางรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกไปในเวลาเดียวกัน
เธอหลงนึกว่าถังถังเริ่มติดซือเยี่ยหานขึ้นมาจริงๆ แล้วซะอีก แต่ใครจะรู้ว่าพ่อหนูแค่ช่วยพวกเธอสยบพ่อแม่
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยชม “แสดงได้เยี่ยมมากจ๊ะ เหมือนพ่อลูกกันแท้ๆ เลย”
ซือเยี่ยหานเปิดปากขึ้น “เป็นพ่อลูกแท้ๆ อยู่แล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไป
เอาเถอะๆ…เธอพูดผิดไปเอง ใครใช้ให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วกระอักกระอ่วนขนาดนี้ล่ะ!
คืนนี้ ด้วยคำขอร้องของพ่อหนูน้อย เยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหานจึงรั้งอยู่นอนด้วยกันกับพ่อหนู
มีถังถังกับซือเยี่ยหานอยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
ซือเยี่ยหานมองลูกชายที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาอ่อนโยน “หลับรึยัง”
ถังถังลืมตาขึ้นทันที
แน่นอนว่ายังไม่หลับ ไม่ง่ายเลยกว่าแม่จะมานอนกับเขา จะหักใจหลับลงเร็วขนาดนั้นได้ยังไง
มีอะไร
ถังถังถามผ่านสายตา
ซือเยี่ยหานเอ่ยขึ้นว่า “พ่อขอถามเหตุผลหน่อยได้ไหม”
ถึงแม้ซือเยี่ยหานจะไม่ได้พูดให้ชัดเจนนัก แต่หนูน้อยถังถังก็คล้ายจะเข้าใจทันทีว่าเขากำลังถามอะไร
ซือเยี่ยหานถามถึงเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบเขา
หนูน้อยถังถังเหลือบมองแม่ที่นอนอยู่ข้างๆ แก้มนุ่มนิ่มพองขึ้น ปากก็เม้มเข้าหากัน คล้ายจะนึกเรื่องอะไรที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุขอย่างมาก
ซือเยี่ยหานก็ไม่เร่งรัดรอคอยคำตอบด้วยความสงบ
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดพ่อหนูก็เปิดปากพูดอย่างไม่เต็มใจ “เพราะแม่ชอบพ่อมากกว่า…”
แม่ชอบเขามากกว่า แถมยังเป็นความชอบแบบที่ชอบมากกว่าถังถังด้วย
ดวงตาของซือเยี่ยหานฉายแววสับสนแวบหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกอยู่บ้าง
ไม่คาดคิดเลยว่าลูกน้อยจะเห็นเขาขัดตาเพราะเรื่องนี้
ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรดีใจหรือว่าจนปัญญาดี
แต่ถ้าพูดในด้านความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแล้ว ลูกชายได้รับการถ่ายทอดจากเขาไปอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
—————————————————————————————
บทที่ 2432 จะโอ๋เขาหน่อยไม่ได้รึไง
เช้าวันต่อมา ซือเยี่ยหานกลับไปก่อนแล้ว เธอได้พูดคุยกับนายหญิงเนี่ยและเนี่ยไฮว่หลี่ด้วยความจริงใจไปรอบหนึ่ง ในที่สุดท่าทีของทั้งสองคนก็นับว่าไม่ได้ต่อต้านขนาดนั้นแล้ว
แน่นอนว่า…มีคุณตาคอยหนุนหลังพวกเขาอยู่ ดูเหมือนพวกเขาต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์
พอกินอาหารกลางวันเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็เตรียมจะไปหาซือเยี่ยหานเพื่อคุยธุระ
“แม่ครับ แม่จะออกไปข้างนอกเหรอ” หนูน้อยถังถังเห็นผู้เป็นแม่คล้ายจะออกไปข้างนอก จึงลุกขึ้นทันที
เยี่ยหวันหวั่นลูกหัวเจ้าตัวน้อย “ใช่จ๊ะ”
ถังถังถามต่อ “ไปไหนครับ”
เยี่ยหวันหวั่นไม่ปิดบัง “ไปหาพ่อจ๊ะ”
พอถังถังได้ยินประโยคนี้ ดวงตากลมโตก็คล้ายจะฉายแววตึงเครียดขึ้นมาแวบหนึ่ง “กลับเมื่อไหร่ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นคิดๆ ดู “อืม…ไปหาพ่อของลูกเพื่อคุยธุระบางอย่าง อาจจะนานสักหน่อย”
“อ่อ…” พ่อหนูไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
“ลูกรัก แม่จะพยายามรีบกลับมาอยู่กับลูกนะจ๊ะ หรือไม่งั้น ลูกจะไปกับแม่ไหมล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นลองหยั่งเชิง
“ไม่ไปครับ” พ่อหนูตอบอย่างหนักแน่น
“เอ่อ…” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกอยู่บ้าง “ทะเลาะกับพ่อเหรอจ๊ะ”
ใบหน้าของถังถังแข็งทื่อไปเล็กน้อย “เปล่าครับ”
พอเห็นว่าล้วงถามอะไรจากพ่อหนูไม่ได้ เยี่ยหวันหวั่นจึงทำได้แค่ไปหาซือเยี่ยหานก่อน
ในสวนหย่อมของสำนักงานอาชูร่า
ตอนที่เยี่ยหวันหวั่นไปถึงซือเยี่ยหานกำลังมองอัลบั้มภาพเล่มหนากองหนึ่งอยู่ เยี่ยหวันหวั่นกวาดสายตามองผ่านๆ ทีหนึ่ง จึงพบว่าเป็นอัลบั้มพรีเวดดิง…
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นมา ใบหน้าของซือเยี่ยก็ฉายแววไม่เป็นธรรมชาติแวบหนึ่ง ปิดอัลบั้มภาพลงอย่างสงบนิ่ง “โอเคแล้วเหรอ”
“มีคุณตาอยู่ไม่มีปัญหาหรอก ยิ่งไปกว่านั้นคือมีพี่ชายฉันกับถังถังเป็นกำลังหนุน แล้วฉันก็ออเซาะพ่อแม่ฉันไปยกหนึ่งด้วย จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นพูดๆ ไปก็เอ่ยถามขึ้นมา “ใช่แล้ว คุณเก้า สถานการณ์ของคุณกับถังถังมันอะไรกัน เมื่อคืนคุณคุยอะไรกับเขารึเปล่า ทำไมฉันรู้สึกว่าถังถังไม่อยากเจอคุณยิ่งกว่าเดิมล่ะ”
สีหน้าของซือเยี่ยหานไม่มีความผิดปกติใดๆ “ไม่มีอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นหรี่ตาลง “จะไม่มีอะไรได้ยังไง ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่! เมื่อเช้าฉันบอกถังถังว่าจะมาหาคุณ ลูกก็หน้างอขึ้นมาเลย! ฉันถามเขาว่าจะมาด้วยไหม เขาก็ปฏิเสธทันที!”
ซือเยี่ยหานมองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง แล้วเปิดปากตอบ “เมื่อคืน ฉันถามถังถังว่าทำไมไม่ค่อยชอบฉัน”
ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นส่องประกายทันที สำหรับปัญหาข้อนี้ เธอก็อยากรู้ด้วยเหมือนกัน “เป็นไง แล้วถังถังตอบว่ายังไง”
ซือเยี่ยหานตอบไปตามตรง “ถังถังบอกว่า เพราะเธอชอบฉันมากกว่า”
เยี่ยหวันหวั่นเหวอไปแล้ว…
โธ่…
เธอหลงนึกว่าถังถังต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแน่ๆ คาดไม่ถึงเลยจริงๆ…
สมกับที่เป็นพ่อลูกกันแท้ๆ เลย
เยี่ยหวันหวั่นรีบซักถาม “งั้นคุณตอบไปว่ายังไง”
ไม่รู้ว่าทำไม เธอสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างหนึ่งขึ้นมา…
ซือเยี่ยหานตอบ “ฉันบอกว่า เธอเป็นภรรยาฉัน สมควรชอบฉันมากกว่าอยู่แล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะแห้งๆ “เฮอะๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเลย สมควรแล้ว! ไม่แปลกเลยจริงๆ ที่จะถูกถังถังเกลียด!
เยี่ยหวันหวั่นกุมขมับอย่างจนปัญญา “คุณจะโอ๋เขาหน่อยไม่ได้รึไง”
ซือเยี่ยหานมองเธอแวบหนึ่ง “ฉันพูดความจริง”
พอพูดจบก็จ้องมองเธอด้วยท่าทางที่สื่อว่า ‘หรือเธอคิดว่าสิ่งที่ฉันพูดไม่ใช่ความจริง’
เยี่ยหวันหวั่นจะกล้าพูดว่าไม่เป็นความจริงได้ยังไง…
ไม่มีอะไรจะพูดกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ
เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ถอนหายใจ แล้วรีบๆ ตอบไปว่า “ใช่ๆๆ ไม่ผิดเลย ความจริงคือความจริง ชอบคุณที่สุดแล้ว…”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
