แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2437 จัดการทุกอย่างเพียงลำพัง / บทที่ 2438 กลัวยิ่งกว่าคือลูกจากไป
พอฟังคำพูดของเยี่ยมู่ฝานจบ เยี่ยหวันหวั่นก็ตกตะลึงอยู่นาน
ไม่คิดเลยว่าเยี่ยมู่ฝานที่พึ่งพาไม่ได้มาโดยตลอด จะมีด้านที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ด้วย
“พี่เริ่มสงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่…”
เยี่ยมู่ฝานคิดๆ ดู “จำได้ไม่ชัดแล้ว เรื่องมีเยอะมาก น่าจะเริ่มจากตอนที่จู่ๆ แกก็เปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเฉินเมิ่งฉี เพียงแต่ความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในตอนแรกพวกนั้น ฉันไม่ได้เก็บมาคิดเลย…สิ่งที่ทำให้ความสงสัยของฉันชัดเจนขึ้นมาน่าจะเป็นครั้งนั้น…”
“ครั้งไหน” เยี่ยหวันหวั่นเงยหน้ามอง
เยี่ยมู่ฝานกระแอมไอเบาๆ คล้ายในใจจะมีความกังวลอยู่ จึงกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ก็…ก็ตอนที่เธอชกหมัดเดียวแล้วเจาะทะลุกระโปรงรถสปอร์ตกงซวี่ได้ครั้งนั้น…”
เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าแข็งทื่อ แล้วกุมหน้าผากเงียบๆ “เข้าใจแล้ว…”
ที่แท้ก็เป็นตอนเธอดื่มจนเมาครั้งนั้น…
“จากนั้น…ฉันก็เลยย้อนกลับไปคิดดู เธอเปลี่ยนแปลงไปมากเกินไปจริงๆ…เป็นเด็กสาวอ่อนแอบอบบางคนหนึ่งชัดๆ แต่ว่า ไม่ว่าตอนไหนก็ออกตัวขวางอยู่ตรงหน้าตลอด ไม่ว่าเรื่องไหนเธอก็ตัดสินใจได้ทั้งนั้น ตั้งแต่ความจำของเธอแย่มาก แต่จู่ๆ กลับเปลี่ยนเป็นเห็นผ่านตาไม่ลืมเลือน ถึงแม้เธอจะเคยเรียนรู้ทักษะบางอย่างมาก่อน แต่ไม่มีทางถึงระดับที่ร้ายกาจขนาดนั้นได้แน่…” เยี่ยมู่ฝานค่อยๆ คิดดูอย่างละเอียดแล้วพูดออกมา
“เพราะสงสัยในตัวตนฉัน พี่เลยไปตรวจดีเอ็นเอใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นลองถาม
เยี่ยมู่ฝานส่ายหน้า “เปล่าหรอก ต่อให้สงสัยเธอแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยไปตรวจ แค่กลับมาคุยกับพ่อแม่เป็นการส่วนตัวอยู่สองสามครั้ง..”
เยี่ยมู่ฝานยิ้มอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง “อันที่จริงฉันมองออก พ่อแม่ก็ดูเหมือนจะสงสัยอยู่บ้างเหมือนกัน เพียงแต่พวกเขาก็เหมือนฉัน ทางหนึ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ อีกด้านหนึ่งก็หลบเลี่ยงเรื่องนี้ไปตามสัญชาตญาณ…”
เยี่ยหวันหวั่นฟังไม่เข้าใจ “ถ้างั้นพวกพี่…”
ถ้างั้นพวกพี่มั่นใจได้ยังไง…
ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นจะไม่ได้พูดจนจบ แต่เยี่ยมู่ฝานก็รู้ว่าเธออยากพูดอะไร จึงมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเธอแวบหนึ่ง “ไม่กี่เดือนก่อน จู่ๆ ผู้ชายของเธอก็มาหากลางดึก แล้วบอกความจริงกับพวกเรา”
พอเยี่ยหวันหวั่นได้ฟัง จึงหันไปมองซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างๆ ด้วยความตกตะลึง “คุณเก้าบอกพวกพี่เหรอ”
ทำไมเธอถึงไม่รู้เลยล่ะ
เยี่ยหวันหวั่นไม่คิดเลยว่า ซือเยี่ยหานจะบอกความจริงกับพวกเยี่ยมู่ฝานไปก่อนแล้ว
เยี่ยมู่ฝานพยักหน้า “แน่นอน ถึงแม้พวกเราจะสังหรณ์ใจอยู่รางๆ แล้วว่าแกเป็นตัวปลอม แต่ว่า พอได้ฟังความจริงจากปากเขาเข้าจริงๆ ก็ยากจะรับไหวเกินไปอยู่ดี…จากนั้น…เขาก็รออยู่นอกประตูตลอด…ขอโทษฉันกับพ่อแม่…”
พอเยี่ยหวันหวั่นได้ฟังเรื่องพวกนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความมึนงง ไม่รู้เลยว่ามีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นด้วย
เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ “ทำไมถึงกลับมาทำเรื่องพวกนี้คนเดียวล่ะ”
ซือเยี่ยหานตอบด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “ด้วยนิสัยของเธอ หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะทนปิดบังพวกเขาได้แน่ ตอนแรกก็เป็นความผิดของฉันอยู่แล้ว การบอกความจริงกับพวกเขา ไม่ควรให้เธอต้องมาแบกรับ”
เยี่ยหวันหวั่นไม่คาดคิดเลยว่า แม้แต่เรื่องพวกนี้ซือเยี่ยหานก็วางแผนไว้แล้ว
เขาเข้าใจนิสัยของเธอดี ไม่อยากให้เธอต้องเผชิญหน้า ดังนั้นจึงจัดการทุกอย่างให้เธอไว้แต่เนิ่นๆ
ในทรวงอกของเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยอารมณ์อันซับซ้อนมากมายรวมถึงความฝาดเฝื่อน ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
“ความผิดของคุณอะไรกัน คุณทำแบบนี้ก็เพื่อฉันชัดๆ…เป็นฉันที่อ่อนแอเกินไปไม่กล้าเผชิญหน้า เพราะงั้นถึงได้ขอร้องอย่างเห็นแก่ตัวให้คุณลบความทรงจำพวกนั้นของฉัน ต่อให้ควรอธิบาย ก็ควรเป็นหน้าที่ของฉัน…”
—————————————————————————————
บทที่ 2438 กลัวยิ่งกว่าคือลูกจากไป
เพราะความอ่อนแอและอยากหลบหนีของเธอ เขาจึงยอมโอนอ่อนและคล้อยตามอย่างไม่มีเงื่อนไข จัดการทุกอย่างเพียงลำพังเพื่อเธอ
ถึงขั้นที่แม้แต่เรื่องทางบ้านเยี่ย เขาก็วางแผนเพื่อเธอ
ตอนนี้ เหลียงหวั่นจินและเยี่ยเส่าถิงนั้นสงบอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว
เยี่ยเส่าถิงจึงเปิดปากเอ่ย “ตอนแรก ฉันกับหวั่นจินก็ทนรับความจริงนี้ไม่ไหว ดังนั้นจึงไม่ยอมรับคำขอโทษจากเขา เขาเลยรออยู่นอกบ้านตลอด…”
เยี่ยเส่าถิงถอนหายใจ “จากนั้น…พวกเราก็ใจเย็นลง…พอคิดดูให้ละเอียดแล้ว…เรื่องนี้เป็นการจับผลัดจับผลู และนับว่าเป็นการช่วยชีวิตพวกเราทั้งบ้านไว้…”
เยี่ยเส่าถิงนึกย้อนทวนความทรงจำ แล้วเอ่ยไปว่า “ตอนนั้น ช่วงที่ลูกสาวฉันเรียนอยู่ต่างประเทศ ได้เกิดเหตุจลาจลขึ้น มีเหตุระเบิดเกิดขึ้นในเวลานั้น ผู้คนเสียชีวิตในทะเลเพลิง ไม่รอดเลยสักคน เพราะระเบิดรุนแรงเกินไป ถึงขั้นที่ว่าทุกคน…ไม่มีศพเหลืออยู่เลย…”
เยี่ยเส่าถิงสูดหายใจลึกๆ แล้วเล่าต่อไป “ช่วงเวลานั้น หวั่นจินได้รับความสะเทือนใจมากเกินไป เธอถึงได้จิตใจเลื่อนลอยไปหมด ไม่กินไม่ดื่มอะไรเลยทั้งวัน ร่างกายย่ำแย่ลงเรื่อยๆ ถึงขั้นที่ฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งผ่านไปสามเดือน อยู่มาวันหนึ่งพวกเขาก็พาลูกสาวมาเจอ เธอโชคดีมาก ถูกคนใจบุญที่ผ่านทางมาช่วยไว้ แค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย และความทรงจำเสียหายไปบางส่วน…
เพราะตามหาลูกสาวกลับมาได้ ในที่สุดหวั่นจินเลยมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง พวกเราก็ไม่นึกสงสัยเลยว่าเธอจะไม่ใช่ลูกสาวของพวกเรา…”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยความเสียใจ “ขอโทษเป็นอย่างยิ่งค่ะ ตอนนั้น…ความทรงจำของหนูถูกสับเปลี่ยน หนูไม่มีเจตนาจะหลอกลวงเลย แต่หนูเป็นสาเหตุที่ก่อให้เกิดเรื่องราวนี้ขึ้นจริงๆ ในข้อนี้หนูไม่มีอะไรแก้ตัวค่ะ!”
เยี่ยเส่าถิงถอนหายใจ “เรื่องราวในอดีต คุณชายซือได้อธิบายกับพวกเราอย่างคร่าวๆ แล้ว…”
ถึงแม้ซือเยี่ยหานจะปิดบังเรื่องที่ค่อนข้างเป็นความลับบางอย่างไว้ แต่โครงเรื่องส่วนใหญ่ต่างก็อธิบายต่อสองผู้อาวุโสอย่างชัดเจนด้วยความจริงจังและจริงใจ
เยี่ยหวันหวั่นหลับตาลง “ขอโทษนะคะ หนูสร้างความลำบากไว้ให้พวกคุณมากมาย…”
เยี่ยเส่าถิงมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า พลางเอ่ยอย่างขมขื่น “ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจว่าการสับเปลี่ยนความทรงจำเป็นยังไงกันแน่ แต่ว่า ตอนนั้นนิสัยเธอเหมือนหวันหวั่นของพวกเราทุกอย่างจริงๆ ถ้าหากเป็นหวันหวั่นของพวกเรา อันที่จริง เรื่องที่หวันหวั่นจะทำ คงไม่ต่างอะไรไปจากเธอนัก…
ตอนนั้นทางบ้านรองคิดจัดการพวกเรามานานแล้ว ถึงได้เปลี่ยนเป็นหวันหวั่น แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ด้วยความไร้ความสามารถของพ่ออย่างฉัน น่ากลัวว่าต่อให้หวันหวั่นยังมีชีวิตอยู่ จุดจบในตอนนี้ก็ไม่มีทางดีไปกว่านี้…
เป็นพ่อแม่อย่างพวกเราที่ไม่สามารถปกป้องลูกสาวให้ดีได้…”
“พ่อ…” น้ำเสียงของเยี่ยหวันหวั่นแหบเครือ “พ่ออย่าพูดแบบนี้สิคะ พ่อเป็นพ่อที่ดีมากๆ คนหนึ่งแล้วค่ะ!”
เยี่ยเส่าถิงสูดหายใจลึกๆ “กลับเป็นลูก เด็กสาวที่แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว ปกป้องบ้านเยี่ยของเราไว้ด้วยตัวคนเดียว พ่อไม่สามารถกล่าวโทษอะไรลูกได้จริงๆ…ยิ่งไปกว่านั้น…หลายปีมานี้…พ่อกับแม่ของลูก…รู้สึกขอบใจมากจริงๆ…ขอบใจที่ลูกได้มาอยู่กับพวกเรา…”
เหลียงหวั่นจินที่อยู่ข้างๆ เอ่ยทั้งน้ำตา “ไม่ว่ายังไง ความจริงที่ว่าลูกสาวของฉันจากไปแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ สวรรค์ส่งลูกมาอยู่ข้างกายแม่ ก็ถือว่าท่านเมตตาแม่แล้ว ดังนั้น ถึงแม่จะพบความผิดปกติหลายอย่าง ก็ยังไม่กล้าไปขุดค้น
จนกระทั่งคุณชายซือมาบอกความจริงกับพวกเรา ทำลายความหวังทั้งหมดของพวกเรา แม่ยอมรับความจริงไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ว่า…”
เหลียงหวั่นจินมองหญิงสาวตรงหน้า “สิ่งที่แม่กลัวยิ่งกว่า…คือกลัวว่าลูกจะจากไป…แม่กลัวว่า…แม้แต่ลูกก็จะจากแม่ไปตลอดกาลด้วยเหมือกัน...”
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://novel-lucky.com/wp-content/uploads/2022/08/novel_5526_cover-75x106.jpg)
