แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2465 ตอนพิเศษ จี้ซิวหร่าน 11 / บทที่ 2466 ตอนพิเศษ จี้ซิวหร่าน 12 (จบ)
บทที่ 2465 ตอนพิเศษ จี้ซิวหร่าน 11
“แล้วไม่ใช่เหรอ” หลี่ฉุนหัวเราะเยาะ “เลือดของแกร้อนมากจริงๆ”
“ลงมือ” จี้ซิวหร่านเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
หลี่ฉุนได้ฟังแล้วก็ตัวแข็งทื่อทันที
หลี่ฉุนยังไม่ทันเรียกสติกลับมา ดวงตาของยอดฝีมือทั้งสองที่ติดตามหลี่ฉุน พลันสาดประกายหนาวยะเยือกแวบหนึ่ง กริชในมือจ้วงแทงเข้าใส่แผ่นหลังของหลี่ฉุนอย่างดุดัน
“แก…พวกแก!”
หลี่ฉุนหันกลับไปทันที แล้วจ้องมองสองคนสนิท
“ขออภัยด้วย พวกเราเป็นคนของจี้หวงแต่แรกแล้ว!” หนึ่งในคนสนิทเอ่ยเสียงเย็น
‘ฟึ่บ!’
อีกคนหนึ่งคล้ายไม่อยากพูดจาไร้สาระอีก จึงตวัดกริชแทงเข้าที่คอของหลี่ฉุน
พอหัวหน้าตระกูลถงและตระกูลโจวเห็นสถานการณ์แล้วก็เดือดดาลขึ้นมาทันใด
จี้ซิวหร่านที่สมควรตายคนนี้!
หลี่ฉุนมีพลังแกร่งกล้า พลังยุทธ์ก็อยู่ในระดับแนวหน้าของรัฐอิสระ ประกอบกับกองกำลังมากมายของพวกเขา ต่อให้คนสนิทไม่กี่คนของหลี่ฉุนจะเป็นคนของจี้ซิวหร่าน จี้ซิวหร่านก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามอยู่ดี รอให้หลี่ฉุนผ่อนคลายอย่างเต็มที่ แล้วสังหารทิ้งในกระบวนท่าเดียว!
จี้ซิวหร่าน….เขาคอยท่าอยู่ตลอด ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะเอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพัน!
เดรัจฉานตัวนี้ ตั้งแต่เข้าประตูมาก็วางแผนเอาไว้แล้ว!
หลี่ฉุนที่น่าสงสาร นึกว่าตัวเองจะเอาชนะจี้ซิวหร่านได้สำเร็จ ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบกลับอยู่ในแผนการของจี้ซิวหร่าน ต่อให้นี่คือเกมมรณะ จี้ซิวหร่านก็ยังเอาชีวิตของตัวเองเข้าเดิมพัน…และเขาก็ชนะเดิมพันแล้ว!
หลี่ฉุนตายแล้ว และคนที่เหลืออยู่ ไม่ควรค่าพอให้มองแล้ว!
“จี้หวง!”
มองเห็นร่างของจี้ซิวหร่านซวนเซโงนเงน สองคนสนิทก็มีสีหน้าร้อนใจขึ้นมา
“ไม่ต้องห่วงฉัน” จี้ซิวหร่านเหลือบมองหัวหน้าตระกูลโจวและหัวหน้าตระกูลถงแวบหนึ่ง “ทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติความทุกข์ทรมานทั้งหมดของโลกนี้ซะ”
พอพูดจบ ชายหนุ่มก็แบกหญิงสาวก้าวออกไปจากที่นี่โดยไม่หันกลับไปอีก
หิมะโปรยปราย ทุกย่างก้าวของชายหนุ่ม เหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ซิวหร่าน ปล่อยฉันลงเถอะ!” หญิงสาวดิ้นรน
สุดท้ายหญิงสาวก็ดิ้นจนหลุด จากนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆ ทรุดลงบนกองหิมะ
ใบหน้างดงามของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโล่งอก ยื่นมือไปลูบเรือนผมยาวของหญิงสาว “กลัวไหม”
“กลัว…ฉันกลัวพี่จะตาย จี้ซิวหร่าน พี่มันไอ้โง่!” เด็กสาวโอบกอดจี้ซิวหร่านไว้ในอ้อมแขน “ถ้าพี่ตายไป…ชีวิตฉันยังจะมีความหมายอะไรอีก…พี่ไม่ควรมาเลย!”
ชายหนุ่มฟังแล้วนิ่งเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรอีก
แต่ถ้า ถ้าเธอตายไป ชีวิตฉัน จะยังมีความหมายอะไรได้อีกรึไง
….
ครึ่งเดือนผ่านไป
“จี้ซิวหร่าน คุณมันแน่เหลือเกินนะ” ไห่ถังจ้องมองชายหนุ่มที่พอจะลงจากเตียงได้แล้ว จากนั้นก็เอ่ยเสียงเย็น
“อะไรกัน” จี้ซิวหร่านถาม
“เกือบตายคู่แล้วไหมละ” ไห่ถังเอ่ย
“ดูแค่ผลลัพธ์ก็พอแล้วน่า” จี้ซิวหร่านตอบโต้
“จี้ซิวหร่าน ฉันขอถามคุณหน่อยเถอะ…สำหรับคุณแล้ว…อู๋โยว คืออะไรกันแน่” หลังจากเงียบอยู่นาน ไห่ถังก็มองตาจี้ซิวหร่านแล้วเอ่ยถาม
จี้ซิวหร่านยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตอบไป
เขาไม่จำเป็นต้องชี้แจงกับใครหน้าไหน
“พี่ไห่ถัง!”
ขณะที่คุยกันอยู่ เนี่ยอู๋โยวก็ถือกล่องอาหารกองใหญ่เดินเข้ามา
“แสงจันทร์ขาวของคุณมาแล้ว ฉันลาละ” ไห่ถังยิ้มแวบหนึ่ง แล้วหันหลังก้าวออกไป
“มาแล้วเหรอ” จี้ซิวหร่านมองเนี่ยอู๋โยว
“รีบกินข้าวเถอะ ฉันทำของอร่อยมาให้พี่ด้วย!” เนี่ยอู๋โยวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
จี้ซิวหร่านกลับไปอยู่บนเตียงอย่างสงบ มองเด็กสาวที่กำลังเปิดกล่องอาหารให้เขา
“นี่เป็นน้ำแกงแม่ไก่ บำรุงเลือดให้พี่…ยังมีกับข้าว ผัดผัก…” เนี่ยอู๋โยวเอ่ย
เนี่ยอู๋โยวหยิบช้อนขึ้นมา “อ้าปากสิ”
จี้ซิวหร่านอ้าปากแต่โดยดี
“อร่อยไหม” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“อืม…พอเห็นเธอ ฉันก็เสียการรับรู้รสชาติไปเลย รับรสชาติความอร่อยของอาหารไม่ได้แล้ว” จี้ซิวหร่านเอ่ยยิ้มๆ
—————————————————————————————
บทที่ 2466 ตอนพิเศษ จี้ซิวหร่าน 12 (จบ)
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เธอติดตามคุณตาขึ้นเหนือล่องใต้ เขามุมานะอุตสาหะ แผ่ขยายอาณาเขตอำนาจของตระกูลจี้ออกไปอย่างไม่หยุดยั้ง
หญิงสาวอายุยังน้อย ไร้เดียงสาและไม่เข้าใจในเรื่องของความรู้สึก แต่เขาก็ไม่ได้รีบร้อน ชีวิตยังอีกยาวไกล เขากับเธอยังมีเวลาอีกมาก เขาเชื่อมั่นว่าเสี่ยวอู๋โยวของเขา ไม่มีทางไปต้องตาชายอื่นง่ายๆ แน่
แต่ว่า…
เวลาของเขากลับไม่จีรัง นับว่าพ่ายต่อลิขิตสวรรค์แล้ว
“จี้หวง ร่างกายคุณเกรงว่าจะ…”
ชายชราข้างกายไห่ถังจ้องมองชายหนุ่ม หัวคิ้วขมวดกดลึก
หลังจากชายหนุ่มทราบถึงสภาพร่างกายของตัวเอง กลับไม่ได้พูดอะไรมาก ราวกับทุกสิ่งนี้ถูกกำหนดเอาไว้ในความมืดมนแต่แรกแล้ว
“เฮ้อ ฉลาดเกินไปย่อมทำร้ายตัวเอง…” หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง ชายชราก็ส่ายหน้าด้วยความเวทนา แล้วเอ่ยพึมพำ
“อืม เข้าใจแล้ว” ชายหนุ่มเงียบอยู่นาน จากนั้นก็ยิ้มขมขื่นแวบหนึ่ง แล้วหันหลังก้าวออกไป
นักดาบมีดาบ ลิปิกรมีพู่กัน นับจากนี้ไปจี้ซิวหร่านจะไม่มีเนี่ยอู๋โยวอีกต่อไปแล้ว
ดูเหมือนสวรรค์จะไม่อนุญาตให้ในอนาคตของเธอมีเขาอยู่
“จี้ซิวหร่าน!”
พอเห็นชายหนุ่มจะไป ไห่ถังก็รีบไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว “คุณจำเป็นต้องพักผ่อนให้ดีนะ…”
ชายหนุ่มฟังแล้วหยุดฝีเท้าลง สายตามองไปที่ร่างของไห่ถัง “แต่ฉันยังมีเรื่องราวอีกมากมายต้องไปจัดการ”
“เรื่องราวมากมายงั้นเหรอ สำคัญกว่าชีวิตของคุณอีกรึไง?!” ไห่ถังถามด้วยความร้อนใจ
“ถ้างั้นการนอนอยู่บนเตียง จะทำให้มัจจุราชไม่มาเอาชีวิตฉันงั้นเหรอ” จี้ซิวหร่านมองขึ้นไปฟ้า
“ฉันจะไปบอกอู๋โยว...” ไห่ถังหยิบมือถือออกมาอย่างรวดเร็ว
ทว่าจี้วิวหร่านกลับส่ายหน้าเอ่ยห้าม “ไม่ต้อง”
“จี้ซิวหร่าน คุณหมายความว่ายังไง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ อู๋โยวไม่มีสิทธิ์รู้งั้นเหรอ” ไห่ถังขมวดคิ้วแน่น
“มีแต่จะเพิ่มปัญหา” จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเบา
“คุณหมายความว่ายังไงกันแน่ คิดจะปิดบังอู๋โยว จากนั้นก็ผลักอู๋โยวออกไปงั้นเหรอ?!” ไห่ถังพูดขึ้นมา
จี้ซิวหร่านเงียบงันไร้คำตอบ
“เฮอะ จี้ซิวหร่าน…คุณยิ่งใหญ่มากสินะ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน คุณคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกในละครโศกน้ำเน่าจริงๆ งั้นเหรอ คุณจะควบคุมเรื่องราวใหญ่โตด้วยตัวเอง จากนั้นก็หายไปจากโลกนี้อย่างอย่างโดดเดี่ยวตัวคนเดียวงั้นเหรอ?!” ไห่ถังเอ่ยด้วยความโกรธ
“ทุกคนต่างก็มีสิทธิ์เลือก ไม่เกี่ยวว่ายิ่งใหญ่หรือไม่” พอชายหนุ่มเอ่ยจบ ก็หันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
….
บนเกาะกลางทะเล ในโกดังเก่าแก่ทรุดโทรม ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าซีดขาว ดูเหมือนเขาจะฝัน ฝันถึงการพบกันครั้งแรก ฝันถึงช่วงเวลาที่มีร่วมกัน ฝันถึงความโดดเดี่ยวและความสิ้นหวัง
ไม่นาน ชายหนุ่มก็จัดเสื้อเชิ้ตขาวบนร่างตัวเองอย่างยากลำบากเปลืองแรงอยู่บ้าง มองที่กล้อง ด้วยใบหน้าที่เจือรอยยิ้มอ่อนโยน
“ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตคู่”
ขณะที่พูด ในดวงตาของชายหนุ่มก็มีระลอกอารมณ์เล็กน้อย เขาก้มหน้าลง ไม่อยากให้กล้องจับอารมณ์อันน้อยนิดของเขาได้
ผ่านไปนาน ชายหนุ่มถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองกล้องอีกครั้ง
“ลาก่อน”
….
ริมทะเล ชายหนุ่มจัดท่าทางให้ร่างกายอยู่ในท่าที่สบายหน่อย เขาจำได้ เมื่อหลายปีก่อน ตัวเขากับสาวน้อยคนนั้น เคยนั่งอยู่ริมทะเลด้วยกันแบบนี้ กินข้าวกล่อง และคุยกันถึงอนาคต
สัมผัสถึงลมทะเลที่โชยมา ในสมองของชายหนุ่มก็ย้อนระลึกถึงฉากเริ่มต้นของความฝันอีกครั้ง
บ้านตระกูลจี้
แสงตะวันเจิดจ้า
แม่หนูน้อยอุ้มหม้อใบใหญ่ใบหนึ่งไว้ โดยที่มีเหงื่อผุดเต็มหัว
จากนั้นแม่หนูน้อยเอากิ่งไม้มาค้ำหม้อเหล็กใบใหญ่ไว้ แอบไปขโมยเสบียงอาหารจากห้องครัวตระกูลจี้มาใช้เป็นเหยื่อล่อไม่น้อยเลย โยนไว้ด้านล่างหม้อ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อวางเหยื่อล่อไว้ดีแล้ว แม่หนูจึงไปแอบอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่
ในมือของแม่หนูถือเชือกไว้ เดิมทีเธออยากใช้หม้อใหญ่ใบนี้มาดักนกน้อยในภูเขาหลังบ้านตระกูลจี้ แต่รออยู่นาน กลับไม่มีนกมาติดกับเลย
ขณะที่แม่หนูกำลังง่วงงุนสัปหงกอยู่นั้น เด็กชายก็ถือตำราเล่มหนึ่งไว้ในมือ เดินมาถึงด้านหน้าของหม้อใบใหญ่ พร้อมกับตะลึงไปเล็กน้อย เหลียวมองรอบๆ กลับไม่เห็นคนเลย มองเห็นแค่ว่าใต้หม้อมีอาหารอยู่กองหนึ่ง
นี่ทำอะไรกันน่ะ…
เด็กหนุ่มก้มลงไป ขยับเข้าไปด้วยความอยากรู้ พลางมองเข้าไปใต้หม้อ
แม่หนูที่สัปหงกอยู่สัมผัสได้ว่าเชือกในมือมีความเคลื่อนไหว จึงรีบกระตุกดึงไปทางซ้ายตามสัญชาตญาณ
ได้ยินเพียงเสียงดัง ‘ตึง’ หม้อใหญ่ครอบลงมา เด็กชายยังไม่ทันตั้งตัว จึงถูกครอบไว้ในหม้อทันที
แม่หนูวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ด้วยความตื่นเต้น ไปหยุดลงข้างหม้อ โห่ร้องด้วยความยินดี… “วะฮะฮ่า จับได้แล้วๆ!”
“ใครน่ะ”
พอได้ยินเสียงแว่วดังออกมาจากในหม้อ แม่หนูก็คล้ายจะตกใจ “หวา นกมีปัญญาแล้ว แกเป็นภูติสินะ! พูดเป็นด้วย!”
“เธอเป็นใคร”
“โอ้ ฉันเหรอ ฉันชื่อเนี่ยอู๋โยว แกล่ะ”
เนี่ยอู๋โยว...
อู๋โยว...
ในเวลานั้น เขาคงไม่มีทางคาดคิดเลยว่า ตัวเองจะติดกับดักกระจอกๆ แบบนี้ได้
ติดกับหนึ่งครั้ง เท่ากับติดไปชั่วชีวิต
—————————————————————————————
YOU MAY ALSO LIKE
