แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 2483 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 17 / บทที่ 2484 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 18 - novel-lucky

บทที่ 2483 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 17

“นาย เรียกฉันว่าอะไรนะ” เนี่ยอู๋หมิงเบือนหน้าไป สองตาส่องประกาย ทว่าเจือหมอกอันมืดมนชวนให้คนผวาไว้

“นี่…หลิงเหมี่ยว…” ชายหนุ่มถูกสายตาของเนี่ยอู๋หมิงทำให้ตกใจจนตัวสั่น เขาไม่เคยเห็นสายตาที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย ต่อให้เป็นสัตว์ร้ายในสวนสัตว์…ก็เทียบไม่ได้สักหนึ่งในหมื่นเลย

“อู๋หมิง ห้ามก่อเรื่อง” หลิงเหมี่ยวมองเนี่ยอู๋หมิงอย่างไม่ค่อยพอใจแวบหนึ่ง

“งั้นเหรอ รบกวนพวกเธอซะแล้ว”

เนี่ยอู๋หมิงหันหลังจากไป พลางสะบัดมือทีหนึ่ง ประตูห้องหนังสือก็สะเทือนจนปรากฏรอยร้าวหลายเส้น

ในเวลานี้ หลิงเหมี่ยวไม่ได้เปล่งเสียงเลย ดูเหมือนจะขบคิดอะไรอยู่

….

เนี่ยอู๋หมิงกลับไปที่ห้องรับแขก คว้าเป้ขึ้นมาสะพายหลังไว้ แล้วทำท่าจะจากไป

แต่พอไปถึงหน้าประตู กลับย้อนกลับมาอีกครั้ง โยนเป้ลงบนโซฟา ส่วนตัวเองก็นั่งลงบนโซฟา

“ไอ้ตัวแสบ เธอทำอะไร ทำเสียงดังขนาดนั้นทำไม”

ไม่นานหลิงอี๋ก็ยกอาหารขึ้นโต๊ะ พลางเอ่ยถามเนี่ยอู๋หมิง

“ไม่มีอะไร แค่หิวไปหน่อย เหล่าหลิงคุณไม่ยกอาหารมาสักที คิดจะให้ผมหิวตายสินะ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยกับหลิงอี๋

“เธอดูตัวเธอสิ ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังนิสัยใจร้อนอีก…ไปเรียกอาหญิงออกมากินข้าวสิ” หลิงอี๋ถอดผ้ากันเปื้อนออก

“ได้” เนี่ยอู๋หมิงลุกขึ้น แล้วเดินไปที่หน้าห้องหนังสือ จากนั้นก็ยกเท้าถีบประตูทีหนึ่ง “กินข้าว”

พูดจบเนี่ยอู๋หมิงก็หมุนตัวเดินออกมา

“หลิงเหมี่ยว หลานชายเธอ…เข้าใจอะไรฉันผิดไปรึเปล่า ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ ล่ะ” ชายหนุ่มมองหลิงเหมี่ยวพลางเอ่ยถาม

หลิงเหมี่ยวยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง แล้วส่ายหน้า “ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก”

พอพูดจบ หลิงเหมี่ยวก็ลุกขึ้นยืน จัดหนังสือบนโต๊ะหนังสือให้เป็นระเบียบ แล้วเดินเคียงคู่กับชายหนุ่ม มุ่งหน้าไปทางห้องครัว

พอชายหนุ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็คิดจะอาศัยจังหวะจับมือขวาของหลิงเหมี่ยว เพียงแต่หลิงเหมี่ยวกลับหลบเลี่ยงทันที

‘อีกไม่นานก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี…’ ชายหนุ่มแอบยิ้มอยู่ในใจ

บนโต๊ะอาหาร หลิงอี๋นั่งหัวโต๊ะ ส่วนเนี่ยอู๋หมิงนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม

“น้าหลิง รบกวนแล้วครับ ทำให้คุณต้องเหนื่อยทำของอร่อยเต็มโต๊ะเลย” ชายหนุ่มเอ่ยกับหลิงอี๋ด้วยท่าทางมีมารยาทมาก

“ที่ไหนกันล่ะ ไม่เหนื่อยเลย พวกเธอกินเยอะๆ หน่อยเถอะ” หลิงอี๋เอ่ยยิ้มๆ

“ไอ้ตัวแสบ นี่เนื้อกระต่ายป่า” จากนั้น หลิงอี๋ก็คีบเนื้อกระต่ายชิ้นหนึ่งใส่ชามของเนี่ยอู๋หมิง

“ไม่กิน ผมกับกระต่ายเป็นเพื่อนกัน” เนี่ยอู๋หมิงตอบนิ่งๆ

หลิงอี๋ผงะไป…

“งั้นกินนี่สิ เนื้อหมูป่า” หลิงอี๋เอ่ย

“ไม่กิน ผมกับหมูป่าเป็นพี่น้องกัน” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว

“สมองหลานชายเธอไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม” ชายหนุ่มเอียงเข้าหาหลิงเหมี่ยว แล้วเอ่ยถามเสียงเบา

แต่หลิงเหมี่ยวกลับไม่ได้ตอบอะไร

“หลี่ฉุน ทางพ่อแม่เธอสบายดีใช่ไหม” หลิงอี๋ถามชายหนุ่ม

“ขอบคุณน้าหลิงที่เป็นห่วงครับ พ่อแม่ของผมสบายดีมาก คุณก็รู้นี่ครับ กิจการของบ้านเรามากมายเกินไป มีเรื่องราวหลายอย่างที่ต้องให้พ่อแม่ของผมออกหน้าจัดการเอง…พ่อผมบอกว่า รอไว้มีเวลาแล้ว เขาจะมาเยี่ยมด้วยตัวเองแน่นอน” หลี่ฉุนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“หลิงอี๋ ร้อนจัง ปรับแอร์ลงหน่อยเถอะ” จู่ๆ เนี่ยอู๋หมิงที่เงียบมาตลอดก็เอ่ยขึ้นมา

ไม่รอให้หลิงอี๋ทันได้อ้าปาก หลี่ฉุนก็พูดขึ้นว่า “ฉันรู้สึกว่าอุณหภูมิพอดีแล้วนะ”

“เธอร้อนไหม” เนี่ยอู๋หมิงมองไปที่หลิงเหมี่ยว

“นิดหน่อย” หลิงเหมี่ยวตอบ

“อืม เลิกกันเถอะ พวกเธอไม่เหมาะสมกัน” เนี่ยอู๋หมิงพูด

“อะไรนะ?!”

พอเนี่ยอู๋หมิงพูดออกมา หลิงอี๋และหลี่ฉุนต่างก็ผงะไป

“ไม่เหมาะสมกันตรงไหน” หลี่ฉุนถาม

“อุณหภูมิไม่เหมาะ” เนี่ยอู๋หมิงตอบ

“ฮ่าๆ นายช่างล้อเล่นจริงนะหลานชาย” หลี่ฉุนหัวเราะ

—————————————————————————————

บทที่ 2484 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 18

“หลานชาย…เป็นคำที่…นายเรียกได้เหรอ” ดวงตาของเนี่ยอู๋หมิงทอแววเหน็บหนาวเข้าไปถึงในกระดูกแวบหนึ่ง

“อีกไม่นานระหว่างฉันกับอาหญิงของนายจะเกี่ยวดองกันแล้ว นายจะกลายเป็นหลานชายฉัน ก็เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นอีกไม่นานเหมือนกัน” ชายหนุ่มเอ่ย

“นายจะตายในอีกไม่นานแล้ว ทำไมนายไม่ตายไปซะเดี๋ยวนี้เลยล่ะ” เนี่ยอู๋หมิงโต้กลับ

“ไอ้เด็กแสบ เธอทำอะไรน่ะ!” หลิงเหมี่ยวมองไปที่เนี่ยอู๋หมิง พลางขมวดคิ้วนิดๆ “มาก่อเรื่องอะไรที่นี่”

“โอเค ไม่ก่อเรื่องแล้ว กินต่อเถอะ” เนี่ยอู๋หมิงยักไหล่

….

เจ็ดวันผ่านไป หลี่ฉุนก็พาพ่อแม่มาที่คฤหาสน์ตระกูลหลิง

บนโต๊ะอาหาร พ่อแม่หลี่ฉุนเอ่ยทาบทามอย่างเป็นทางการ

“งั้นก็ตกลงกันตามนี้เถอะ พวกเรากำหนดวันกัน” พ่อของหลี่ฉุนเอ่ยเสียงเรียบ

“งั้นเอาเป็นวันที่สามเดือนสองนะครับ” หลี่ฉุนเอ่ยขึ้นมา

“วันนั้นไม่เป็นมงคล”

จู่ๆ เนี่ยอู๋หมิงก็สอดขึ้นมา

“ไม่เป็นมงคลเหรอ” หลี่ฉุนผงะไป “งั้นวันที่แปดเดือนสามแล้วกัน นั่นเป็นวันดี”

“ไม่เป็นมงคล” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยคำเดิม

“เฮอะๆ งั้นบอกให้ฉันฟังหน่อยสิ ว่าวันไหนถึงจะเป็นมงคล” หลี่ฉุนมองไปที่เนี่ยอู๋หมิง พลางเอ่ยเยาะหยัน

เนี่ยอู๋หมิงเหลือบมองหลี่ฉุนแวบหนึ่ง “ถ้าเป็นนาย วันไหนก็ไม่เป็นมงคลทั้งนั้น”

“นายว่าไงนะ!”

พ่อของหลี่ฉุนลุกพรวดขึ้นมาทันที แล้วตะโกนเสียงกร้าวใส่เนี่ยอู๋หมิง

“ต้องให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยเสียงเรียบ

“ไอ้หนู ฉันเห็นแก่ที่แกเป็นหลานชายของหลิงเหมี่ยว เลยไม่ถือสาแก แกอย่าริอาจมาทำตัวจองหองที่นี่ ไม่อย่างนั้น ใครก็คุ้มหัวแกไม่ได้!” หลี่ฉุนมองเนี่ยอู๋หมิง ด้วยสีหน้าที่มืดครึ้มมาก

“ฉันไปสืบดูแล้ว” สีหน้าของเนี่ยอู๋หมิงราบเรียบ พลางคีบกับข้าวบนโต๊ะขึ้นมาแบบสบายๆ “ตระกูลของพวกนายในสถานที่แห่งนี้พอมีอำนาจอยู่บ้างจริงๆ กลุ่มอำนาจใหญ่สารพัดต่างคบค้ากับครอบครัวพวกนาย เรื่องฆ่าคนวางเพลิงก็ทำไว้ไม่น้อยจริงๆ พูดกันแบบหยาบๆ คือ พวกนายก็เป็นเสือเจ้าถิ่นนั่นเอง”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เนี่ยอู๋หมิงก็ยกมุมปากขึ้นนิดๆ สีหน้าท่าทางไร้ซึ่งความยำเกรง “ยังไงก็ตาม จะพูดจะจาจำไว้ให้แยกแยะคนด้วย…ถ้าหาก ไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเหล่าหลิง เอาแค่ท่าทางที่พวกนายใช้พูดกับฉันเมื่อกี้ พวกนายน่ะ…ตายไปแล้ว”

“ไอ้เด็กตัวเหม็น แกพล่ามอะไรน่ะ!” หลิงอี๋ตวาดขึ้นมาด้วยความร้อนรน

จากนั้น เนี่ยอู๋หมิงก็เดินตรงเข้าไปหยุดข้างกายหลิงเหมี่ยว “เธอชอบเขาไหม”

“ไม่สำคัญว่าชอบไหม” หลิงเหมี่ยวตอบ

“ฮ่า ก็แหงสิ ขอแค่เหล่าหลิงชอบ เธอก็ทำได้ทั้งนั้น” เนี่ยอู๋หมิงเยาะเย้ย

ระหว่างที่พูดคุย หลิงเหมี่ยวก็เงยหน้าขึ้นมา มองสำรวจเนี่ยอู๋หมิง และทั้งสองคนก็สบตากัน

“แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่เธออาจจะลืมไปแล้ว” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “เธอคือสิ่งที่ฉันใช้ลูกคิดกับเครื่องคิดเลขแลกตัวมา เธอเป็นคนของฉันมาตั้งนานแล้ว”

เนี่ยอู๋หมิงในเวลานี้ ตั้งตัวเป็นศาลเตี้ยแล้ว

ตอนนี้ พวกหลี่ฉุนและหลิงอี๋ ต่างก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิมไปทันที ถึงขั้นที่เหลือจะเชื่ออยู่บ้าง

รอจนหลิงเหมี่ยวได้สติกลับมา นึกอยากเถียง แต่กลับไม่มีประโยชน์เลย เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองหนีไม่ได้ หรือว่าตอนแรกก็ไม่คิดจะหนีอยู่แล้ว

“สิบกว่าปีก่อนตั้งแต่วันนั้นที่ได้เจอฉัน เธอก็หนีไม่พ้นแล้ว เธอเป็นได้แค่ของฉันเท่านั้น ใครกล้ามีใจให้เธอแม้แต่นิด ฉันจะถล่มมันทั้งบ้านซะ ทำให้ชาตินี้เธอแต่งออกไปไม่ได้ มีได้แค่ฉัน” เนี่ยอู๋หมิงจ้องเหลิงเหมี่ยว พลางยกมุมปากขึ้นนิดๆ

“ไอ้ตัวแสบ…” หลิงอี๋โมโหหน้าแดงไปถึงหู แล้วลุกขึ้นยืนทันที

“เหล่าหลิง คุณอย่าคิดจะมาโจมตีผมเชียวนะ ตอนนี้คุณก็สู้ผมไม่ได้แล้ว…ถึงแม้จะไม่กล้าเอาคืน แต่คนเรายังไงก็ควรคุยกันด้วยเหตุผลนะ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “ตอนนั้นเป็นคุณที่ตัดหนทางยอดนักธุรกิจของผม ลูกคิดและเครื่องคิดเลขที่สุดแสนล้ำค่าของผมถูกคุณยึดไป ลูกสาวที่ล้ำค่าที่สุดของคุณก็จะต้องเป็นของผม พวกเราตกลงกันแบบสุภาพชนแล้วนะ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยยิ้มๆ