แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 299 ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย / บทที่ 300 ไม่ลงไปว่ายสักรอบเหรอ?

บทที่ 299 ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย

“พระเจ้า! มาดูเร็ว! ที่หน้าประตูใช่หานเซี่ยนอวี่หรือเปล่า?”

“หลังเกิดเรื่องเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวในแวดวงอีกเลย วันนี้ปรากฏตัวได้แล้ว! ฉันยังคิดว่าเขาจะออกจากวงการไปอยู่อย่างสันโดษที่ต่างประเทศซะอีก! ตกใจหมดเลย!”

“เป็นไปได้ยังไง โชคดีในโชคร้าย ตอนนี้เขาเป็นชายหนุ่มที่ดังเบอร์หนึ่งเลยนะ ดังเป็นประวัติการณ์! หลังจากเรื่องครั้งนี้สามารถดึงกระแสตำแหน่งในวงการและความนิยมไปจากหลิงเส่าเจ๋อและกงซวี่ได้เลย!”

ก่อนหน้านี้เรื่องของหานเซี่ยนอวี่ทำทั้งวงการบันเทิงสั่นสะเทือน ทุกคนต่างให้ความสนใจ เวลานี้หานเซี่ยนอวี่ที่ไม่ได้เห็นหน้ามาหลายวันกลับมาปรากฏตัวที่นี่ จึงดึงดูดสายตาของทุกคนในทันใด

ตอนแรกทั่วทั้งวงการบันเทิงต่างคิดว่าครั้งนี้หานเซี่ยนอวี่จะต้องจบเห่แล้วแน่นอน ได้ยินข่าวว่าแม้แต่โกลบอลเอ็นเตอร์เทนเมนท์ก็เตรียมจะลอยแพเขา ใครจะรู้ว่าสถานการณ์กลับตาลปัตร หานเซี่ยนอวี่ไม่เพียงแต่ไม่ตกลงมาจากแท่นสูง แต่ยังทำให้ที่ยืนเขายิ่งมั่นคงเพราะเรื่องครั้งนี้ ความนิยมและชื่อเสียงขึ้นไปถึงจุดสูงสุดแล้ว กลายเป็นตัวแทนพลังด้านบวกของวงการบันเทิง ก่อนหน้านี้มืดมนเพียงใด ตอนนี้ยิ่งกลับดังมากขึ้นเท่านั้น

วงการบันเทิงมีขึ้นและมีลงเสมอ บทที่หานเซี่ยนอวี่ประสบปัญหาทุกคนต่างหลีกหนีไปไกลกันหมด ตอนนี้เห็นเขากลับมาแล้ว ทุกคนก็ต่างอยากเข้าหาอยากเข้าใกล้

นอกจากนี้ ใบหน้าไม่คุ้นตาของคนข้างหานเซี่ยนอวี่ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนไม่น้อยเลย

“เดี๋ยวก่อน! คนข้างหานเซี่ยนอวี่คนนั้นคือใคร? หล่อจังเลย!”

“ไม่รู้ ไม่เคยเห็นเลย คนใหม่ของโกลบอลเรอะ?”

ท่ามกลางความสงสัย มีคนเดินเข้าไปถาม “เซี่ยนอวี่ คนนี้คือ?”

“เพื่อนผมเอง เยี่ยไป๋”

“โกลบอลมีคนใหม่หน้าตาดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร? ผมไม่รู้เลย!”

“เขาเป็นผู้จัดการน่ะ” หานเซี่ยนอวี่ตอบ

เยี่ยหวันหวั่นยื่นนามบัตรที่วันนี้เพิ่งทำเสร็จส่งให้ “สวัสดีครับ นี่นามบัตรผม”

“ผู้จัดการ?” อีกฝ่ายมองชายหนุ่มตรงหน้าที่มีออร่าในทุกความเคลื่อนไหวด้วยความประหลาดใจ

ถึงแม้ในวงการจะมีผู้จัดการที่รูปร่างหน้าตาดีเทียบเท่าศิลปิน แต่หนุ่มน้อยที่หล่อขนาดนี้กลับพบเห็นได้น้อย

ทำไมจู่ๆ หานเซี่ยนอวี่ถึงได้สนิทกับผู้จัดการที่เพิ่งเข้ามาในวงการได้? ไม่น่าจะเปลี่ยนผู้จัดการนะ…

เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้หวังว่าครึ่งหนึ่งจะได้สายสัมพันธ์อะไรมา แค่อยู่ข้างหานเซี่ยวอวี่ทำความรู้จักให้คุ้นหน้าคุ้นตากันเท่านั้น ในขณะเดียวกันก็จดจำคนทั้งหมดที่ตัวเองเจอ

สถานที่อย่างวงการบันเทิง ไม่แน่ว่าเมื่อไรอาจจะได้ใช้เส้นสายสัมพันธ์ไหนก็ได้

หลังจากหานเซี่ยนอวี่พาเยี่ยหวันหวั่นไปทักทายเพื่อนที่คุ้นเคยกันหลายคนแล้ว พวกเขาก็หามุมนั่งคุยกัน

มีบริกรเอาถาดใส่เหล้าหลายแก้วเข้ามาเสิร์ฟ หานเซี่ยนอวี่รับมาหนึ่งแก้ว บทที่บริกรเดินไปทางเยี่ยหวันหวั่น เขาพูดกับบริกร “เขาไม่ค่อยดื่มเท่าไร รบกวนเอาไวท์รัสเซียนแก้วหนึ่งให้เขาที”

เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าหานเซี่ยนอวี่จะละเอียดขนาดนี้ แค่ครั้งเดียวก็จำนิสัยเธอได้แล้ว

แต่ว่า…ไวท์รัสเซียน…?

ค็อกเทลชนิดนี้เติมวอดก้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนใหญ่จะเป็นนม ถึงแม้จะดื่มง่าย แต่ส่วนใหญ่เหมาะกับผู้หญิงดื่มไม่ใช่หรือ?

ชาติที่แล้วเธอไม่ว่าง่ายเหมือนตอนนี้ เป็นปรปักษ์กับซือเยี่ยหาน ดื่มจนเมาแอ๋เป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นเธอเลยค่อนข้างรู้เรื่องเหล้าหลายชนิด

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก แก้วนี้แหละ!” เยี่ยหวันหวั่นบอก พูดจบก็หยิบวิสกี้แก้วหนึ่งมาจากถาด

หานเซี่ยนอวี่เห็นแล้วไม่เข้าใจ “แฟนไม่ให้ดื่มไม่ใช่เหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นเบะปาก นั่นเป็นเพราะครั้งที่แล้ว ‘แฟน’ นั่งอยู่ข้างๆ เธอเลยไม่กล้าไหมล่ะ?

ก่อนมาเธอสืบจากสวี่อี้มาแล้ว เมื่อคืนหลังจากซือเยี่ยหานรับโทรศัพท์ก็โดนเรียกบินไปทำงานต่างประเทศ วันนี้กลับมาไม่ทันแน่ เธอเลยใจกล้า

แน่นอน ที่สำคัญที่สุดคือเพื่อศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย!

………………………………………..

บทที่ 300 ไม่ลงไปว่ายสักรอบเหรอ?

เธอเป็นชายชาตรีจะให้ดื่มเหล้าตุ้งติ้งแบบนั้นได้ยังไงกัน! ภาพลักษณ์ของเธอพังกันหมดพอดี!

“สองวันนี้เขาไม่อยู่น่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นทำท่าทางแอบใช้ชีวิตสบายลอยตัว แสดงภาพลักษณ์ของผู้ชายที่ในใจหวาดกลัวแต่ก็อยากแอบเถลไถลได้อย่างลื่นไหล

หานเซี่ยนอวี่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แน่นอนต้องรู้สึกว่าการกระทำของเยี่ยหวันหวั่นเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก ยิ้มๆ พลางเอ่ยถามว่า “ใช่แล้ว ได้ยินว่าคุณเลือกลั่วเฉิน?”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ใช่แล้ว!”

“ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นก็ยากจะอธิบายเหตุผล จะบอกว่าเธอรู้อนาคตล่วงหน้าก็ไม่ได้ จึงตอบไปส่งๆ ว่า “ถูกชะตามั้ง?”

หานเซี่ยนอวี่หลุดขำ “คุณไม่บอกไปตรงๆ เลยล่ะว่าเขาหน้าตาหล่อ!”

เยี่ยหวันหวั่นก็ขำเช่นกัน ยักไหล่พลางกล่าว “เรื่องจริงไม่ใช่เหรอ? เห็นตัวจริงยิ่งหล่อ! ไม่เสียแรงที่เป็นรักแรกแห่งชาติของสมัยนั้น!”

และอีกอย่างนี่ก็ยังอยู่ในสถานการณ์ที่ลั่วเฉินมีสภาพแย่มากด้วย ลำพังแค่ดูพื้นฐานก็ไม่เลวแล้ว

“แต่ว่าคนที่หน้าตาดีก็ไม่ได้หายากไม่ใช่เหรอ? คุณสมบัติของลั่วเฉินใช้ได้ก็จริง แต่น่าเสียดาย…ดวงซวยไปหน่อย…และสถานการณ์ปัจจุบันก็น่าอึดอัดมากด้วย!” หานเซี่ยนอวี่พูดมาถึงตรงนี้ นัยน์ตาวาบไหวไปด้วยอารมณ์คล้ายความรังเกียจ

เรื่องเหล่านั้นที่โจวเหวินปินทำอาจปิดบังต่อคนภายนอกได้อย่างมิดชิด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครรู้เลย

ทำไมลั่วเฉินจึงถูกพักงาน เขาก็พอจะเดาข้อนี้ได้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย

แม้จะไม่รู้ว่าแผนของเยี่ยหวันหวั่นคืออะไร แต่เขากลับรู้สึกเชื่อจากจิตใต้สำนึกว่าการที่เยี่ยหวันหวั่นเลือกลั่วเฉินจะต้องมีเหตุผลของเขาแน่

“สรุปคือ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน” หานเซี่ยนอวี่เอ่ย

เยี่ยหวันหวั่นจิบเหล้าไปคำ “วางใจเถอะ ไม่เกรงใจคุณแน่นอน!”

ท่าทางของเยี่ยหวันหวั่นทำให้หานเซี่ยนอวี่อารมณ์ดีขึ้นหลายส่วน เขาชำเลืองไปทางสระน้ำพลันเอ่ยว่า “ไม่ลงไปว่ายสักรอบเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นยกแก้วเหล้า เอียงศีรษะอย่างเนิบนาบ “ขี้เกียจเปลี่ยนชุดน่ะ คุณไปเถอะ”

“มาปาร์ตี้ริมสระแต่ไม่ว่ายน้ำ?”

“เดี๋ยวผมดูคุณว่าย!”

หานเซี่ยนอวี่เห็นท่าทางเกียจคร้านของเขา ได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนปัญญาแล้วตัวเองก็ไปคนเดียว

ไม่นานหานเซี่ยนอวี่ก็เปลี่ยนชุดออกมา ทั้งตัวสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำรัดรูปสีน้ำเงินดำตัวเดียว

เยี่ยหวันหวั่นพิจารณาเรือนร่างตรงหน้าจากมุมมองของการชื่นชมอย่างแท้จริง…

ผิวพรรณของหานเซี่ยนอวี่เป็นสีน้ำผึ้งสุขภาพดี ดูแลรูปร่างได้อย่างดีเยี่ยม แค่มองก็รู้แล้วว่าดูแลฟิตหุ่นมาเป็นเวลานาน

กล้ามท้องแปดแพคตามมาตรฐานที่สมบูรณ์ ถัดลงมาเป็นกล้ามท้องแบบวีเชฟที่ทำให้คนต้องตกอยู่ในภวังค์ เอวผายสะโพกคอด ขาสองข้างด้านล่างทั้งเหยียดยาวทั้งตรง…

ท่ามกลางบรรดาหนุ่มน้อยหน้าตาดีที่ขาวนุ่มน่ากินเหมือนไก่ตอน รูปร่างของหานเซี่ยนอวี่นับว่าไม่เลวเลยจริงๆ

นี่เพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเอง ก็มีเสียงกรี๊ดตื่นเต้นของดาราสาวข้างๆ แล้ว

“อ๊ายยย! หานเซี่ยนอวี่หุ่นดีเกินไปแล้ว!”

“คราวก่อนพวกนิสัยไม่ดีคนไหนบอกว่าหานเซี่ยนอวี่ใช้ตัวแสดงอื่นเปลือยแทนเนี่ย หุ่นแบบนี้ยังต้องใช้ตัวแสดงแทนอีกเหรอ?”

“กล้ามท้องนั่น…อยากสัมผัสสักครั้งจัง…”

“ยังมีขายาวๆ นั่นอีก…”

หานเซี่ยนอวี่ค่อนข้างมั่นใจในหุ่นของตัวเอง จึงยืนอยู่ตรงนั้นปล่อยให้เยี่ยหวันหวั่นมองอย่างใจกว้าง จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ของตัวเองให้ “ผมจะไปว่ายน้ำสักรอบสองรอบ ช่วยถือมือถือแทนหน่อยนะ”

มือถือที่เป็นสิ่งของส่วนตัวแบบนี้ยังส่งให้ช่วยดูแล เห็นชัดว่าไม่มีความระวังตัวกับเธอเลยสักนิด

หลังจากหานเซี่ยนอวี่ลงน้ำไป รอบด้านก็มีเสียงร้องอุทานตกใจดังมาเป็นพักๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่า เยี่ยหวันหวั่นได้ยินเสียงร้องอุทานตกใจรอบด้าน ในหัวพลันมีภาพของคนอีกคนหนึ่งปรากฎขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก…

ภายใต้แสงแดดยามเช้า มีแผ่นหลังเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม…

………………………………