แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 807 เอาลูกมาจากไหน / บทที่ 808 ห้ามไปทำร้ายคนอื่น

บทที่ 807 เอาลูกมาจากไหน

เมื่อเห็นใบหน้าของซือเยี่ยหาน ท่าทีของเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไปร้อยแปดสิบองศา ลืมแม้กระทั่งเรื่องของต้าไป๋

อาศัยช่องว่างนี้ ต้าไป๋วิ่งลับหายไปในความมืดในพริบตา

เห็นเยี่ยหวันหวั่นทิ้งต้าไป๋วิ่งมาหาตัวเอง ซือเยี่ยหานก็มีสีหน้าอ่อนโยนลงในที่สุด

เยี่ยหวันหวั่นฝังศีรษะในอ้อมกอดของซือเยี่ยหาน เงยดวงหน้าเล็กมองคนงามตรงหน้าด้วยดวงตาวับวาว

ว้าว! หวานใจเธอหน้าตาดีชะมัดยาด!

สายตาของเยี่ยหวันหวั่นเผยชัดเจนว่าอยากเปลื้องเสื้อผ้าเขา ราวกับสัตว์ป่าที่มองเห็นกระดูกติดเนื้อ

มุมปากซือเยี่ยหานกระตุกอย่างที่เห็นได้ยาก “กลับกัน”

“อื้อๆๆ…” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ารัว ตามไปอย่างไม่ต้องพูดถึงว่าเชื่อฟังขนาดไหน

หลังจากเข้าบ้าน ซือเยี่ยหานป้อนน้ำแกงแก้เมาที่เตรียมไว้นานแล้วให้เยี่ยหวันหวั่นดื่ม จากนั้นเขาก็สั่งให้เธอไปอาบน้ำนอน

เมื่อนอนลงบนเตียง เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่สงบขึ้นมา

ตอนนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์เธอขึ้นสูงถึงขีดสุดแล้ว น้ำแกงแก้เมาค้างที่ดื่มไปไม่เกิดผลสักนิดเดียว

เยี่ยหวันหวั่นเอียงคอ นอนบนเตียงด้วยดวงตามึนเมา

เวลานี้ ซือเยี่ยหานกำลังถอดเสื้อผ้า

เยี่ยหวันหวั่นจับจ้องเขาตาไม่กะพริบ เขาเดินไปไหน สายตาเธอก็อยู่ตรงนั้น

รอจนซือเยี่ยหานเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วเดินเข้ามา เขาเพิ่งนอนหัวถึงหมอน เยี่ยหวันหวั่นก็เหมือนสัตว์ป่าดุร้ายออกล่าเหยื่อทันที เธอจ้องเขาไม่วางตา “คนสวย คุณหน้าตาดีมากเลย ชื่ออะไรเหรอ”

ซือเยี่ยหานหมดคำพูด ดูท่าอีกฝ่ายจะเมาเต็มที่แล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยต่อ “คนสวย ฉันดูดวงให้คุณเอาไหม ฉันดูดวงแม่นมากเลยนะ!”

ซือเยี่ยหานไม่ตอบอะไร

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ “เฮ้อ ทำไมคนสวยไม่สนใจฉันเลยล่ะ”

ซือเยี่ยหานยังคงเงียบ

เขาสูดหายใจลึก พยายามกดอาการตื่นตัวในส่วนลึกของร่างกายที่ผู้หญิงคนนี้กระตุ้นขึ้นมา “นอน!”

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นกำลังคึกคัก ไหนเลยจะเต็มใจนอน “ไม่อยากนอน…”

ซือเยี่ยหานถอนหายใจเหนื่อยเล็กน้อย พลางกัดฟันจ้องหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง

เยี่ยหวันหวั่นจ้องใบหน้าเย็นชาที่เจือแววโมโหของชายหนุ่ม ดวงตาพร่ามัวของเธอฉายแววสงสัย เอียงคอจ้องชายหนุ่มแล้วเอ่ยปากว่า “เฮ้ คนงาม คุณดูคุ้นหน้าชอบกล ฉันเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า”

ซือเยี่ยหานได้ยินแบบนั้น ม่านตาก็หดลงเล็กน้อย “งั้นเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่…คนสวย คุณหน้าตาเหมือนพ่อของลูกฉันเลย!”

ซือเยี่ยหานพูดไม่ออกแล้ว

เขาพลันมีสีหน้าดำคล้ำเหมือนก้นหม้อ

เธอเอาลูกมาจากไหนมิทราบ?

ซือเยี่ยหานคว้าผ้าห่มที่ด้านข้างมาม้วนตัวเยี่ยหวันหวั่นอย่างแน่นหนา เหลือแค่หัวเล็กๆ โผล่อยู่ด้านนอก จากนั้นกล่าวน้ำเสียงเย็นชา “นอน”

เยี่ยหวันหวั่นถูกม้วนจนเป็นบ๊ะจ่างแล้ว “เฮ้ๆๆ คนสวยทำอะไรเนี่ย…ฉันพูดจริงนะ…คุณไม่เชื่อเหรอ ไม่งั้นพวกเรามาทำกันตอนนี้เลยก็ได้เอ้า!”

ซือเยี่ยหานว่า “เงียบ!”

——————————————————–

บทที่ 808 ห้ามไปทำร้ายคนอื่น

ซือเยี่ยหานควบคุมตัวเองสุดความสามารถจึงจะหยุดสิ่งนี้ได้ “ฉันจะไปหลับที่ห้องทำงาน”

คืนนี้เขาไม่อาจหลับร่วมเตียงกับเธอได้แล้ว

“เฮ้ย คนสวยอย่าไปนะ…”

เห็นคนงามจากไป เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเสียดาย

กลิ้งหลุนๆ บนเตียงตลบแล้วตลบเล่า เธอไม่ง่วงสักนิดเดียว

เธอพลิกตัวนั่งขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยวและคลำตามหน้าต่างลงไป…

จิ่นหยวน ภายในป่า

พวกบอดี้การ์ดลับต่างทอดถอนหายใจ…

“ฟ้าใกล้สางแล้ว พวกเรายังกลับไปไม่ได้อีกเหรอ”

“ฉันว่าพวกเราทำเป็นเรื่องใหญ่ไปหน่อยหรือเปล่า คราวก่อนอาจจะแค่บังเอิญเท่านั้น…”

คนทั้งกลุ่มกำลังพูดคุยกัน ฉับพลันนั้นก็มีหัวหัวหนึ่งห้อยลงมาจากบนต้นไม้ “ไฮ~ สวัสดี~ ในที่สุดก็เจอคนแล้ว!”

ในอากาศเงียบสงัดอย่างผิดปกติราวสองสามวินาที ก่อนที่หลังจากนั้นจะมีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากในป่า…

“อ้ากกก!”

“ฉิบหาย! คุณหนูหวันหวั่น!”

“คุณหนูมาอยู่นี่ได้ยังไง!”

เยี่ยหวันหวั่นที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวบนต้นไม้เหมือนภูตผี แถมยังโผล่มาด้วยการห้อยหัวลงจากต้นไม้ ทำเอาพวกบอดี้การ์ดลับที่หลบอยู่ตรงนั้นตกใจกลัวแทบสิ้นสติ

ทุกคนถอยกรูดหลายสิบก้าวทันที พวกเขาจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างระแวดระวัง บนหน้าผากผุดเหงื่อเย็น

“เชี่ย! นี่มันอะไรเนี่ย! พวกเราหลบตรงนี้ยังถูกเจอได้ซะงั้น!”

“ตะ…ตอนนี้ควรทำยังไงดี! หัวหน้า หัวหน้าสืออี รีบคิดวิธีเร็วเข้า!”

สืออีกลืนน้ำลาย “คะ…คุณหนูหวันหวั่น ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ ดึกมากแล้ว คุณหนูรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

เยี่ยหวันหวั่นกระโดดลงจากตรงไม้ดัง ‘สวบ’ สองตาหรี่ลงเล็กน้อย กวาดมองพวกเขา “ฉันจำพวกแกได้! พวกแกคือคนที่อัดฉันครั้งก่อน! วันนี้มาต่อกันเป็นไง”

ทุกคนตกตะลึงพูดไม่ออก

เข้าใจผิดตรงไหนหรือเปล่า! ใครอัดใครกันแน่หา!

ต่อให้คุณหนูอยากต่อยตีก็ไม่จำเป็นต้องใช้ข้ออ้างอย่างนี้นี่!

ไม่รอให้พวกเขาตอบสนอง เยี่ยหวันหวั่นจู่โจมใส่พวกเขาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

เยี่ยหวันหวั่นในยามปกติก็น่ากลัวพอแล้ว หลังดื่มเหล้าก็เหมือนกับปลดผนึกอย่างไรอย่างนั้น ค่าพลังในการต่อสู้เพิ่มขึ้นพรวดพราด ไม่นานในป่าก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นทั่วสารทิศ…

เวรกรรมชะมัด! มาหลบที่นี่ก็ยังหลบไม่พ้นอีก…

“อะ…อาจารย์…พะ…พอได้แล้วครับ…” เฟิงเสวียนอี้โซซัดโซเซคิดจะเข้าไปขวาง

เยี่ยหวันหวั่นโจมตีไม่เว้น ไม่สนว่าใครเป็นใคร

ในสายตาคนอื่น ทั้งสองคนแค่ต่อสู้กัน แต่เฟิงเสวียนอวี้กลับลอบเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย…

ผู้หญิงคนนี้รับสามกระบวนท่าเอาจริงของเขาได้แล้ว…

แต่อย่างไรนี่ก็อยู่ภายใต้การจับจ้องของทุกคน เฟิงเสวียนอวี้ไม่ได้ทดลองต่อ เขาเก็บท่าไป จากนั้นก็ถูกเตะปลิว

เยี่ยหวันหวั่นกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน ที่ด้านหลังเธอก็พลันมีเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้น…

“หวันหวั่น”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย บอดี้การ์ดลับทุกคนหันมองผู้มาเยือน… “คุณชายเก้า!”

เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นที่มือหนึ่งยกหนึ่งคนและยังเหยียบอีกหนึ่งคนไว้ใต้ฝ่าเท้าเห็นผู้มาเยือนก็หยุดเคลื่อนไหวทันควัน สองตาเป็นประกาย “ว้าย คนสวย?”

ซือเยี่ยหานมองเยี่ยหวันหวั่นที่พอตัวเองละความสนใจไปก็ลอบออกมาก่อเรื่อง สีหน้าเคร่งขรึมเอาจริง “กลับมานอน”

เยี่ยหวันหวั่นเบ้ปากเผยสีหน้าไม่เต็มใจอย่างมาก “โอ้ งั้นคุณจะนอนเป็นเพื่อนฉันไหม”

ซือเยี่ยหานเงียบไปสองวินาที “อืม”

ช่างเถอะ เขาไม่อยากให้เธอไปทำร้ายคนอื่น ก็ได้แต่ต้องให้เธอทำร้ายตัวเขาเองแล้ว…

……………….