แม่ปากร้ายยุค 80 - ตอนที่ 853 รอยฟกช้ำที่แขน - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 853 รอยฟกช้ำที่แขน

เจียวอิงจวิ้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้หลินม่ายฟัง

มันสืบเนื่องจากตอนที่หัวหน้าผู้รับเหมาหูถูกจับได้คาหนังคาเขา ว่าเขาขโมยวัสดุและแอบสับเปลี่ยนวัสดุด้อยคุณภาพมาใช้แทน

ต่อมาหลินม่ายยึดเงินมัดจำและไล่เขาออกจากโครงการที่อยู่อาศัยของครอบครัวนายธนาคาร

หัวหน้าผู้รับเหมาหูเที่ยวป่าวประกาศเรื่องแย่ ๆ เกี่ยวกับหลินม่ายและว่านถงกรุ๊ปไปทั่วทุกหนแห่ง

กล่าวหาว่าหลินม่ายโหดร้ายและไร้ปรานี บ้านที่เขารับผิดชอบมีปัญหาบางอย่าง ดังนั้นเขาควรได้รับโอกาสให้ปรับเปลี่ยนบ้านที่มีปัญหาขึ้นใหม่

แต่เธอกลับยึดเงินประกันทั้งหมด มันเป็นแค่ข้ออ้างในการกอบโกยเงิน!

นอกจากนี้เขายังสนับสนุนให้ผู้รับเหมารายอื่นถอนตัวออกจากโครงการที่อยู่อาศัยของพนักงานธนาคาร เพื่อให้โครงการของเธอล่ม

ทว่าไม่มีผู้รับเหมารายใดที่บ้าจี้ทำตามเขา

โรงงานของหน่วยงานรัฐแห่งอื่นฟังหัวหน้าผู้รับเหมาหูและรู้สึกว่าว่านถงกรุ๊ปมีมโนธรรมมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินว่ามีบริษัทไหนให้ทำการก่อสร้างซ้ำเมื่อพบปัญหาด้านคุณภาพแม้เพียงเล็กน้อยกับตัวบ้าน

ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการก่อสร้างเกือบทั้งหมดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตัดมุมและใช้วัสดุคุณภาพด้อยกว่าเพื่อสร้างรายได้จากส่วนต่าง

จะมีบริษัทไหนบ้างที่ยึดมั่นในความปลอดภัยของบ้านมาเป็นอันดับแรกเหมือนกับว่านถงกรุ๊ป

นั่นเป็นเหตุผลที่สองหน่วยงานหลักของรัฐคิดที่จะมอบโครงการสร้างที่พักอาศัยบุคลากรให้กับว่านถงกรุ๊ป

เจียวอิงจวิ้นกล่าวเย้ยหยัน “หัวหน้าผู้รับเหมาหูพยายามใส่ร้ายป้ายสี แต่มันกลับตาลปัตร ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

หลินม่ายคิดกับตัวเอง มันจะเป็นอะไรไปได้อีก แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่น่ายินดี!

เธอพูดกับเจียวอิงจวิ้นว่า “สองหน่วยงานรัฐที่คุณพูดถึงคือหน่วยงานไหนกัน? ฉันกำลังคิดว่าจะเชิญผู้นำของหน่วยงานของรัฐทั้งสองมารับประทานอาหารเย็นแยกกันในอีกสองถึงสามวันข้างหน้า และทำสัญญากับพวกเขา”

ในความเป็นจริงเจียวอิงจวิ้นสามารถทำงานเหล่านี้ได้

แต่หลินม่ายต้องการพบกับผู้นำทั้งสองด้วยตัวเอง เพื่อยืนยันว่ามันไม่ใช่การหลอกลวง

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ แม้ว่ารัฐวิสาหกิจทั้งสองแห่งนี้ตั้งใจจะมอบโครงการให้กับว่านถงกรุ๊ป แต่ราคาเสนอมักต่ำเกินไปและแทบไม่เพียงพอสำหรับโครงการ

หลินม่ายต้องการพบกับผู้นำของหน่วยงานรัฐทั้งสองแห่งเพื่อต่อรองราคา

เจียวอิงจวิ้นพยักหน้าตอบรับ บอกเธอว่าหนึ่งในรัฐวิสาหกิจคือกรมไปรษณีย์ และอีกหน่วยงานหนึ่งคือกรมรถไฟ ซึ่งทั้งสองหน่วยงานเป็นหน่วยงานที่มีกำไรดี

ผลประโยชน์เป็นสิ่งดี แต่หลินม่ายยังไม่อยากพูดอะไร

หลังจากที่ทุกคนพูดจบ เสิ่นเสี่ยวผิงรายงานปัญหาของร้านขายถุงเท้าเจียเหม่ยให้แก่หลินม่าย

เมื่อวานผู้อำนวยการหวังของร้านขายถุงน่องเจียเหม่ยได้โทรหาเธอ และแจ้งว่าตัวแทนขายจากบริษัทที่ชื่อว่าร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นพยายามอย่างไร้ยางอายที่จะฉกฉวยโอกาสทางธุรกิจไปจากร้านขายถุงน่องเจียเหม่ย

หลินม่ายถาม “พวกเขาทำเรื่องไร้ยางอายอย่างไร?”

“ผู้อำนวยการหวังแจ้งว่า ตัวแทนขายจากร้านขายชุดชั้นในฮวาอวิ้นกำลังเฝ้าอยู่หน้าประตูโรงงานเจียเหม่ย ทันทีที่มีคนมาเจรจาธุรกิจ พวกเขาจะสกัดกั้นและฉวยโอกาสไป

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงเข้าไปขับไล่พวกเขาออกไป แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะโดนตัวพวกเขา พวกเขาก็ตะโกนเสียงดังบอกว่าถูกคนทุบตี

ตัวแทนฝ่ายขายดูเหมือนจะใช้กลยุทธ์ล่อลวงเหยื่อ แต่ก็ไม่ชัดเจนว่าเป็นของจริงหรือเป็นเพียงการกระทำ

ด้วยจมูกฟกช้ำและหน้าบวมเป่ง เขาวิ่งไปแจ้งตำรวจโดยบอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเราตีเขา

แม้ว่าการสืบสวนของหน่วยงานความมั่นคงสาธารณะจะสืบหาความจริงเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด ทว่าก็น่าวิตกกังวลเกินไป

เราไม่สามารถแตะต้องหรือจับตัวแทนขายจากร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นได้ และทำได้เพียงดูพวกเขาปล้นโอกาสธุรกิจของเราไป”

ใบหน้าหลินม่ายเริ่มเคร่งเครียด “พวกเขาปล้นไปเท่าไหร่แล้ว?”

เสิ่นเสี่ยวผิงส่ายหัว “ผู้อำนวยการหวังไม่ได้บอกฉันค่ะ”

แม้ว่าร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นจะทำเกินไป แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีการที่ดีในการจัดการพวกเขาเลย

ส่งคนไปจับตัวแทนขายร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นมาใส่กระสอบ?

หากไม่มีกระสอบ ตัวแทนขายคนนั้นอาจกล่าวโทษเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าอีกฝ่ายทุบตีเขา

หากจับเขามาใส่กระสอบ ตัวแทนขายร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นจะยอมแพ้หรือ?

คงไม่เหมาะนักที่จะใช้กลวิธีดังกล่าว

หรือว่าจะต้องตัดช่องทางการซื้อวัตถุดิบของอุตสาหกรรมร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้น เพื่อให้พวกเขาไม่สามารถผลิตสินค้าได้?

แต่มันก็ฟังดูเป็นไปได้ยาก

ขณะนี้มีผู้ผลิตจำนวนมากในกว่างโจวกำลังจัดหาวัตถุดิบสำหรับการผลิตถุงเท้า

หากผู้ผลิตรายนี้ถูกขัดขวางไม่ให้จัดหาวัตถุดิบให้ร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้น ผู้ผลิตทุกรายจะยอมหยุดจัดหาวัตถุดิบให้พวกเขาหรือ?

หลินม่ายครุ่นคิดครู่หนึ่งและพูดว่า “ให้ประธานเจิ้งจัดคนไปตรวจสอบร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นเพื่อดูว่าพวกเขามีเรื่องอื้อฉาวหรือไม่ หากพบเจอเรื่องอื้อฉาวให้รายงานไปยังแผนกที่เกี่ยวข้องทันที ทำการตรวจสอบ และทำให้อีกฝ่ายต้องหยุดการผลิต”

ในบริษัทที่ไร้จรรยาบรรณเช่นนี้ เจ้าของบริษัทคงไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน และต้องมีเรื่องอื้อฉาวจำนวนมาก

ตราบใดที่พวกเขาขุดคุ้ยเรื่องอื้อฉาวของบริษัทนี้ การจัดการจะไม่ใช่เรื่องยากเข็ญ

หลังจากการประชุม เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลินม่ายโทรหาหวังคุนผิงและถามว่าตัวแทนขายร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นตัดหน้าแย่งชิงธุรกิจของเราไปเท่าไหร่แล้ว

หวังคุนผิงแค่นเสียงกลับมาอย่างเย็นชา “ร้านขายถุงน่องฮวาอวิ้นก็แค่ของลอกเลียนแบบ แต่เราเป็นถุงเท้าระดับไฮเอนด์ ต่อให้ลอกเลียนแบบถุงเท้าของเรา แต่คุณภาพก็แย่มาก จนลูกค้าที่พวกเขาแย่งไปไม่พึงพอใจ เราโดนแย่งลูกค้าไปไม่มาก ทว่าวิธีการของพวกมันน่าขยะแขยงเกินไป”

หลินม่ายรู้สึกโล่งใจ

บอกเขาให้ลงข่าวในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับการประกวดออกแบบถุงเท้า

ผู้เข้าร่วมไม่จำกัดวุฒิการศึกษาและอายุ ทุกคนสามารถสมัครเข้าร่วมได้

รางวัลที่ 1 เงินรางวัล 5,000 หยวน

รางวัลที่ 2 จำนวน 2 รางวัล เงินรางวัล 3,000 หยวน

รางวัลที่ 3 เงินรางวัล 1,000 หยวน

ผู้ชนะจะไม่เพียงได้รับเงินรางวัลเท่านั้น แต่ยังได้รับการว่าจ้างจากร้านขายถุงน่องเจียเหม่ยด้วยเงินเดือนที่สูงอีกด้วย

จุดประสงค์ของหลินม่ายในการทำเช่นนี้คือ เพื่อค้นหานักออกแบบผู้มีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมสำหรับร้านขายถุงน่องเจียเหม่ย

เธอไม่สามารถออกแบบถุงเท้าด้วยตัวเองตลอดเวลา

ถุงเท้าที่เธอออกแบบล้วนเป็นสไตล์ถุงเท้าที่เธอลอกเลียนแบบมาจากชีวิตที่แล้ว วันหนึ่งการออกแบบอันยอดเยี่ยมนั้นจะต้องหมดไป

เธอจึงต้องวางแผนล่วงหน้า และเปิดรับสมัครนักออกแบบถุงเท้าผู้มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงสัก 2 ถึง 3 คนผ่านการแข่งขัน และมอบความไว้วางใจให้พวกเขาทำงานออกแบบถุงเท้าในอนาคต

วันรุ่งขึ้น เจียวอิงจวิ้นบอกหลินม่ายว่า เขาได้ทำการนัดหมายสำหรับอาหารค่ำกับผู้นำสองคนของกรมไปรษณีย์และกรมรถไฟแล้ว

ประเทศจีนให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมบนโต๊ะอาหาร

หลินม่ายกำลังตั้งครรภ์และไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์ และถึงแม้จะไม่ได้ตั้งครรภ์ แต่เธอก็ไม่ชอบดื่ม

เธอถามเจียวอิงจวิ้นว่าเขายินดีดื่มแทนได้ไหม

เธอดื่มไม่ได้ จึงต้องให้ลูกน้องของตัวเองดื่มกับผู้นำทั้งสองแทน

เจียวอิงจวิ้นพูดด้วยความเขินอาย “ผมคอไม่แข็ง และคงเมาหลังจากดื่มแค่สองแก้ว”

หลินม่ายต้องโทรศัพท์เพื่อถามเสี่ยวหม่านว่าหล่อนมาที่เมืองหลวงได้หรือไม่ และขอให้หล่อนเกลี้ยกล่อมผู้นำทั้งสองของหน่วยงานรัฐให้ดื่ม

ยิ่งอีกฝ่ายดื่มมากเท่าใด เงินโบนัสที่หล่อนจะได้รับก็มากขึ้นด้วย

เสี่ยวหม่านตอบรับด้วยความยินดี และมาถึงเมืองหลวงหนึ่งวันก่อนถึงวันนัดหมาย

อาคารค่ำมื้อแรกเป็นการให้ความบันเทิงกับหัวหน้าถงจากกรมไปรษณีย์

หลินม่ายเพียงขอให้เสี่ยวหม่านเกลี้ยกล่อมหัวหน้าถงให้ดื่ม กระทั่งเขาเริ่มเมามาย และบางทีเธออาจจะต่อรองราคากับเขาได้สำเร็จ

เสี่ยวหม่านมอบความบันเทิงบนโต๊ะอาหารได้ดีกว่าเจียวอิงจวิ้นและคนอื่นๆ ไม่เพียงเก่งด้านการเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายดื่มสุรา แต่ยังพูดคำเยินยอให้อีกฝ่ายหลงใหลได้ปลื้ม

หัวหน้าถงชื่นชอบคำเยินยอของหล่อนมาก ก่อนที่จะรับประทานอาหารเสร็จ เขาก็ได้เจรจาต่อรองราคากับหลินม่ายเรียบร้อยแล้ว

หลินม่ายพอใจมากกับราคาต่อรอง

หลังมื้ออาหารค่ำจบลงด้วยดี คนกลุ่มหนึ่งก็เดินออกจากห้อง

ทันทีที่เดินออกจากห้อง พวกเขาพลันเห็นหัวหน้าผู้รับเหมาหูที่ไม่ต่างจากขันที กำลังพยักหน้าและโค้งคำนับให้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสนาธิการผู้ลงพุง ก่อนเดินเข้าไปยังห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งภายใต้การนำของบริกร

เนื่องจากมันเป็นทางเดินที่แคบ หัวหน้าผู้รับเหมาหูอดไม่ได้ที่จะหยุดชะงักชั่วคราว

เขาเหลือบมองหัวหน้าถงที่อยู่ด้านข้างเสี่ยวหม่านด้วยสีหน้ามืดมน

หลินม่ายไม่แม้แต่จะสบตาเขา และทิ้งรอยยิ้มเหยียดหยันที่มุมปาก

เสี่ยวหม่านสังเกตเห็นสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่เป็นมิตรของหัวหน้าผู้รับเหมาหู เธอหันมองไปทางนั้น ก่อนจะตกใจกับสายตาอันน่ากลัวของเขา

หลังจากออกจากภัตตาคารและส่งหัวหน้าถงขึ้นรถ หล่อนตอบถามหลินม่ายเสียงเบา “คุณมีความแค้นเคืองกับผู้ชายคนเมื่อกี้หรือเปล่า?”

หลินม่ายรู้สึกสับสน “คนไหน?”

“ก็ชายวัยกลางคนตัวเตี้ยหน้าตาเหมือนหมูที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครู่”

คำพูดของเสี่ยวหม่านอธิบายรูปลักษณ์ของหัวหน้าผู้รับเหมาหูได้อย่างชัดเจน

พูดให้ถูกเขาเหมือนกับปีศาจหมูต่างหาก

หลินม่ายหัวเราะเล็กน้อย “ใช่แล้ว มีอะไรหรือเปล่า?”

“เมื่อครู่เขามองคุณด้วยสายตาชั่วร้ายมากเลยค่ะ” เสี่ยวหม่านพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

หลินม่ายไม่ได้ใส่ใจ และตอบเสียงเบา “ปล่อยเขาไปเถอะ”

ไม่ว่าเขาจะจ้องมองด้วยสายตาที่ชั่วร้ายเพียงใด เธอก็ไม่ยอมลดตัวไปเล่นเกมกับเขาอีก

อีกฝ่ายก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า หัวหน้าผู้รับเหมาไร้ความสามารถที่เกลียดชังเธอ แต่ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

เมื่อขอเสี่ยวหม่านให้มาครั้งนี้ หลินม่ายไม่ได้ให้เธอพักในโรงแรม แต่ชวนให้ไปพักที่บ้านแทน

ทั้งสองบอกลาเจียวอิงจวิ้นและคนอื่น ๆ ที่ทางเข้าภัตตาคาร

เสี่ยวหม่านเดินตามหลินม่ายไปยังทิศทางที่เธอจอดรถ

ขณะที่เดินไปด้วยกัน เสี่ยวหม่านกระซิบถาม “ทำไมคุณกับไอ้หน้าหมูนั่นจึงเป็นศัตรูกันได้ล่ะ?”

หลินม่ายเล่าเรื่องทั้งหมดให้หล่อนฟังเพียงไม่กี่คำ

เสี่ยวหม่านถกแขนเสื้อขึ้นและทำท่าเหมือนกำลังจะไปหาเรื่อง “ฉันจะไปหาไอ้หน้าหมูคนนั้นเดี๋ยวนี้ค่ะ เขาเป็นคนผิดเอง กล้าดียังไงที่ได้มาโทษคุณแบบนี้ ฉันจะทุบตีเขาเอง!” หลังจากพูดจบ หล่อนก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในภัตตาคาร

“นี่ ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ หุนหันพลันแล่นไปได้” หลินม่ายแทบพูดไม่ออก ก่อนรีบหันไปคว้าแขนของเสี่ยวหม่าน

แต่เธอเหลือบไปเห็นรอยฟกช้ำหลายแห่งบนแขนท่อนเล็ก ซึ่งมันเห็นได้ชัดเจนแม้จะอยู่ใต้แสงไฟถนน

หลินม่ายขมวดคิ้วและรีบคว้าแขนอีกข้างของเสี่ยวหม่านขึ้นมา ซึ่งมันมีรอยฟกช้ำที่เห็นได้ชัดอยู่หลายจุดเช่นกัน

“เธอไปได้รอยฟกช้ำบนแขนมาได้ยังไง?”

ไม่ควรเป็นฝีมือของหลี่หมิงเฉิง เพราะเขาเป็นชายหนุ่มซื่อตรงและอารมณ์ดีเสมอ

ในความสัมพันธ์ของทั้งสอง มีเพียงเสี่ยวหม่านเท่านั้นที่รังแกเขาได้ ขณะที่เขาทำอะไรเธอไม่ได้เลย รอบฟกช้ำดำเขียวพวกนี้จะต้องเป็นฝีมือของคนอื่นเป็นแน่

ความตื่นตระหนกฉายผ่านดวงตาเสี่ยวหม่านชั่วขณะ หล่อนรีบดึงแขนกลับอย่างแรงและดึงแขนเสื้อมาปิด

หล่อนมองหลินม่ายด้วยสีหน้าซีดเซียว “คุณอ้างว่าเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง เป็น CEO ใหญ่ แต่คุณกลับทำตัวเหมือนคุณไม่เคยเห็นโลกมาก่อน เอาแต่ยุ่งกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ไปได้”

“มันใช่เรื่องเล็กน้อยซะที่ไหน? เห็นอยู่ว่าแผลฟกช้ำใหญ่มาก เพียงพอที่จะทำให้สมองของเธอกระทบกระเทือน” หลินม่ายกล่าวอย่าเคร่งขรึม “บอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้น”

“ก็ได้ ขึ้นรถก่อนค่อยคุยกันเถอะค่ะ ข้างนอกนี้หนาวมาก” เสี่ยวหม่านผลักหลินม่ายเข้าไปในรถอย่างระมัดระวัง

เธอรอกระทั่งเสี่ยวหม่านเข้ามานั่งตรงเบาะผู้โดยสาร

หลินม่ายจึงสตาร์ทรถและถามว่า “ทีนี้เธอบอกมาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ใครทำอะไรเสี่ยวหม่าน จะใช่หลี่หมิงเฉิงจริงๆ เหรอ

ไหหม่า(海馬)