แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 442 : เป็นตัวถ่วง

เนืองจากสิงของทีบ้านถูกทุบทําลายจนเกือบหมด นอกจากสุนถาวทียังคงเป็ นไข้ และลุกจากเตียงไม่ได้แล้ว มีหลิวก็เริมจัดการกับข้าวของระเกะระกะทั่่งบ้านใน ตอนทีนางอาการดีขึ่่นบ้างแล้ว

เจียงฉิงกับเลียวชุนหยู่ส่งการบ้านให้ครูเวินและอยู่ทานอาหารหนึงมื่่อเป็ นเพือน หญิงชราก่อนทีจะกลับมา เมือพวกเขาเห็นข้าวของโดนทําลายกระจัดกระจายที เกลือนอยู่เต็มบ้านก็งงเป็ นไก่ตาแตกทันที

เจียงฉิงนึกอะไรได้ นางวิงไปทีห้องของตัวเองด้วยดวงตาแดงกํ  า มีหลิวยังไม่ทัน ได้เก็บกวาดห้องของเจียงฉิง แน่นอนว่าเด็กหญิงแทบนํ่่าตาไหลทันทีเมือเห็น สภาพในห้องตัวเอง นางนังยอง ๆ เก็  บเศษหยกขึ่่นมากําไว้แน่น นํ่่าตาใสไหล หยดกระทบลงไปบนหยกทีอยู่บนพื่่น

นันคือสากหยกตํายาทีนางเพิ  งรับมาจากพีสาว

จะว่าไปแล้วเลียวชุนหยู่โชคดีเล็กน้อย เพราะเขาหาถุงหอมทีเจียงป่ าวชิงทําให้เขา ใหม่เจอ เขานําเอาจิ่่งหรีดหยกขาวทีเป็ นทีรักของเขาใส่ไว้ในนั่่นและพกไปด้วย ทุกที การทีทั่่งครอบครัวพบเจอความซวยครั่่งนี่่ นอกจากเสื่่อผ้ากับเงินบางส่วนที เจียงป่ าวชิงเก็บไว้อย่างดีตั่่งแต่เนิน ๆ แล้ว ก็มีจิ่่งหรีดหยกขาวนีแหละทีเหลืออยู่ อีกอย่าง

น้อยครั่่งมากทีเลียวชุนหยู่จะเห็นพีเจียงฉิงของเขาร้องไห้ สําหรับเขา พีเจียงฉิงมี ความอดทนและใจสู้ไม่ท้อถอยมาโดยตลอด ก็เห็นอยู่ว่านางไม่ใช่คนดุร้ายอะไร แล้วทําไมสวรรค์ต้องกลันแกล้งให้นางมาพบเจอเรืองเศร้าเช่  นนี่่ด้วย

เลียวชุนหยู่ยืนอยู่ตรงนั่่นอย่างทําอะไรไม่ถูกและไม่รู้ว่าควรปลอบใจพีเจียงฉิงที กําลังร้องไห้อย่างไรจึงทําได้เพียงพูดปลอบอย่างสับสน “พีเจียงฉิง รอให้ข้าโต ก่อน ข้าจะซื่่ออันทีดีกว่าให้พีเยอะ ๆ เลย พีอย่าร้องไห้เลยนะ…”

เจียงฉิงยิงร้องไห้หนักกว่  าเดิม ต่อไปนางจะต้องมีอันทีดีกว่าและเยอะกว่าอย่าง แน่นอน แต่ชิ่่นทีเป็นความทรงจําของนางกับพีสาว นางไม่สามารถเอากลับคืนมา ได้อีกแล้ว

เลียวชุนหยู่ยิงทําอะไรไม่  ถูก แต่จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรได้ มือเล็กรีบปลดถุงหอมที แขวนไว้ตรงเอวออกมาเทจิ่่งหรีดทีทําจากหยกขาวลงบนฝ่ ามือ แล้วยืนออกไป ตรงหน้าเจียงฉิงอย่างกระตือรือร้นพร้อมพูดขึ่่นอย่างระมัดระวัง “พีเจียงฉิงเอานี ไหม ข้าให้จิ่่งหรีดหยกขาวนี่่กับพี พีเหลือให้ข้าตัวเดียวก็ได้ เอ่อ… ข้าให้พีหมด เลยก็ยังได้!” เลียวชุนหยู่กัดฟันพูด “พีอย่าร้องสิ… ข้าให้พีหมดเลยนะ!”

เจียงป่ าวชิงเงยหน้าขึ่่นมาอย่างตะลึง นางรู้ว่าน้องชายคนนี่่รักจิ่่งหรีดหยกขาว เหล่านั่่นมากแค่ไหน ก่อนเข้านอนเกือบทุกคืนเขาจะวางถุงหอมทีใส่จิ่่งหรีดหยก ขาวไว้ข้างหมอนตลอด ตอนนี่่ห้องของเขาก็ถูกทําเสียหายและของทีเขาวางไว้ดู สวย ๆ งาม ๆ มากมายทีเขาชืนชอบก็ถูกขว้างหรือไม่ก็ทุบจนละเอียดเช่นกัน แต่ดู สิ ตอนนี่่เด็กชายกลับพยายามทําตัวร่าเริงและหยิบของทีเขารักมาเสนอยกให้เพือ เป็ นการปลอบพีสาวของตัวเอง

เจียงฉิงโอบกอดเลียวชุนหยู่และร้องไห้เสียงดัง

ตอนทีเจียงป่ าวชิงกลับมาโดยมีกงจี่่มาส่ง อารมณ์ของเด็กทั่่งสองก็ปรับได้ ประมาณหนึงแล้ว มีหลิวเก่งมาก ทุกสิงทุกอย่างทีรกเละเทะอยู่เต็มพื่่นห้องถูก นางเก็บกวาดจนเกือบเรียบร้อย

สามพีน้องกอดปรับอารมณ์เศร้ากันได้แล้วก็พากันออกไปซื่่อของใช้ใน ชีวิตประจําวัน แม้แต่สิงเหล่านี่่ก็ยังถูกพวกคนเลวหน้าตาดุร้ายเหล่านั่่นทําลายจน ไม่เหลือดีเช่นกัน ตอนทีเจียงป่ าวชิงต้มยาให้สุนถาวเมือช่วงบ่าย นางต้องใช้ความ พยายามอย่างมากในการหาถ้วยเคลือบทียังอยู่ดีสมบูรณ์ใบหนึงมาใช้

แม้ว่าในบ้านจะถูกคนมาทําลายข้าวของแต่ก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไป ยังดีทีกงจี่่แอบ ส่งองครักษ์สองคนไปให้คอยดูแลเจียงป่ าวชิงอย่างลับ ๆ และกําชับให้พวกเขา ช่วยเฝ้าบ้านในช่วงนี่่โดยเฉพาะ ทําให้เจียงป่ าวชิงเบาใจไปได้เยอะ

เมือถึงตอนพลบคําก็มีเจ้าหน้าทีมาทีบ้าน คนนําขบวนครั่่งนี่่ไม่ใช่เจ้าหน้าทีทีเคย เจอกันเมือครั่่งก่อน ดูจากสีชุดแล้วเขาคงเป็ นเจ้าหน้าทีระดับหัวหน้า

หัวหน้าเจ้าหน้าทีผู้นี่่ผิวขาว ตัวอ้วน สีหน้าเคร่งขรึม เขาแสดงออกอย่างจงเกลียด จงชังว่าปี ใหม่กําลังใกล้เข้ามาแต่พวกโจรกลับใจกล้า กล้าทีจะกระโดดออกมา สร้างปัญหาอย่างกําเริบเสิบสานกับผู้คนในเมืองหลวง นีนับป็ นความผิดร้ายแรง มากเพราะมันกระทบต่อความสงบเรียบร้อยในท้องถิน ยังไงก็ต้องต้องดําเนินการ จัดการเรืองนี่่อย่างเข้มงวด

หลังจากทีหัวหน้าตํารวจแสดงเจตจํานงอันแน่วแน่อย่างฮึกเหิมเสร็จ เขาก็หัน กลับไปหาจังหวะยัดถุงหอมให้เจียงป่ าวชิง เจียงป่ าวชิงดูก็รู้แล้วว่านันคือถุงหอม  ใส่เงินทีนางให้เจ้าหน้าทีคนหนึงไปก่อนหน้านี่่

หัวหน้าเจ้าหน้าทียิมแล้วพูดเสียงเบา ่่ “แม่นางเจียง ลูกน้องของข้ามีตาหามีแววไม่ ทีไม่รู้ว่าแม่นาง… สรุปคือข้าติเตียนเตือนเขาอย่างจริงจังเรืองทีเขารับเงินของแม่ นางแล้ว ทั่่งหมดเป็ นเพราะความผิดของเขาทีโลภ โปรดแม่นางให้อภัยเขา อย่า ไปถือสาหาความคนอย่างเขาเลยนะ อ้อ และแม่นางไม่ต้องห่วงเรืองบ้านของแม่ นาง ต่อไปข้าจะเสริมกําลังการลาดตระเวนและการป้องกันรักษาอย่างดีแน่นอน และจะรีบจับกุมคนผิดมาลงโทษโดยเร็วทีสุด!”

เจียงป่ าวชิงเข้าใจอะไรได้ราง ๆ ในใจว่ากงจี่่คงจะแทรกมือเข้ามามีเอียวเรืองนี่่ แล้วอย่างแน่นอน เขาคงไปทีว่าการและไปพบหัวหน้าฝ่ ายรักษาความยุติธรรม ของเมืองหลวงพร้อมพูดคุยตกลงกันถึงได้เกิดเรืองเช่นนี่่ขึ่่นในเวลานี่่

แน่นอนว่าเจียงป่ าวชิงจะไม่ทําให้อีกฝ่ ายลําบากใจจึงพยักหน้ายิม ๆ ่่ “ข้าเชือว่า ท่านจะสามารถจับคนผิดมาลงโทษได้โดยเร็วทีสุด และให้คําอธิบายกับผู้ทีได้รับ ความเสียหายอย่างเรา”

หัวหน้าเจ้าหน้าทีพยักหน้าอย่างต่อเนือง

…….

ตกกลางคืน เจียงป่ าวชิงกลับไปทีบ้านแต่นางกลับเห็นว่าบรรยากาศภายในบ้านดู ผิดปกติไปหน่อย เมือเข้าไปในบ้านก็ยิงรู้สึกว่  าในบ้านนั่่นว่างเปล่าขึ่่นมาทันที คล้ายกับมีของหายไปจํานวนมากอย่างนั่่นแหละ

ตอนนี่่เจียงป่ าวชิงถึงจะบอกเจียงหยุนชานเกียวกับเรืองทีมีคนเลวบุกมาทําลาย ข้าวของในบ้าน

เจียงหยุนชานเปลียนสีหน้าทันทีเมือได้ฟัง “โอ้! ข้าก็ว่าทําไมทีถนนถึงได้มี เจ้าหน้าทีลาดตระเวนมากมายขนาดนั่่น แล้วยังเข้มงวดกว่าปกติหลายเท่าอีกด้วย ข้าถึงกับถูกซักถามอยู่หลายคําถามแม้ว่าจะแค่กลับบ้านตัวเอง… ทีแท้เป็ นบ้าน เราถูกคนไม่ดีบุกมานีเอง แล้วมีใครได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า ?”

“ตอนนั่่นข้าไม่อยู่บ้าน แต่สาวใช้ทั่่งสองถูกพวกมันผลักล้มหัวกระแทกจนทําให้ หมดสติไป แต่โชคดีทีไม่นานข้าก็กลับมา พวกนางจึงไม่เป็ นอะไร ตอนนี่่ดู เหมือนจะไม่ได้เป็ นอะไรมากแล้ว… เอ้อ สุนถาวเป็ นไข้สูงอยู่พอสมควรแต่ข้า สังให้นางพักผ่อนให้มาก ๆ แล้วจ้ะ” เจียงป่ าวชิงถอนหายใจ “เรืองนี่่พวกมัน มุ่งเป้ามาทีข้า ข้าครุ่นคิดอยู่นานแล้วว่าเคยไปก่อความเกลียดชังอย่างลึกซึ่่งกับ ใครทีไหน”

เจียงหยุนชานรู้สึกเป็ นกังวลเล็กน้อย “ป่ าวชิง เรืองนี่่มีคนเจตนาร้ายต่อเจ้าเห็น ๆ ยังไงช่วงนี่่เจ้าต้องระวังตัวหน่อย ข้ารู้สึกว่าพวกเขาจะไม่ยอมเลิกราด้วยดี”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้าเล็กน้อย

เจียงหยุนชานตัดสินใจทันที “วันพรุ่งข้าจะขอลาหยุดยาวกับท่านอาจารย์ เพือจะ ได้อยู่กับเจ้าทีบ้านในช่วงนี่่ และถ้าหากว่ามีเรืองอะไร เราสองพีน้องก็เผชิญมัน ไปด้วยกัน”

เจียงป่ าวชิงรู้สึกซาบซึ่่งใจมาก แต่นางกลับปฏิเสธความหวังดีของพีชายและพูด ออกไปตรง ๆ “พี ปัญญาชนทีบอบบางอย่างพี ถ้าหากว่าชายร่างกํายําเหล่านั่่น ต้องการทําร้ายเราจริง ๆ ข้าเกรงว่าพวกเขาต่อยหมัดเดียวพีก็คงไม่พ้นล้มลงไป นอน ถ้าเป็ นแบบนั่่นจริงข้ายังต้องแบ่งความสนใจไปดูแลพีอีก พีไม่ต้องหยุด เรียนหรอกนะ…”

เหลือแค่พูดคําว่าเป็ นตัวถ่วงออกมาอย่างโจ่งแจ้งเท่านั่่น

เจียงหยุนชานนิสัยดีเขาจึงไม่โกรธ เพราะเขารู้ว่าทีเจียงป่ าวชิงพูดเช่นนี่่ อันทีจริง คือนางกําลังเป็ นห่วงความปลอดภัยของเขาและเขาเองก็ต่อสู้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ จริง ๆ จึงก้มลงจิบชาและไม่ได้พูดอะไรอีก

เป็ นพีน้องกันมาหลายปี เจียงป่ าวชิงรู้ว่าเจียงหยุนชานจะไม่โกรธ นางถึงได้พูด ตรง ๆ เช่นนี่่

เลียวชุนหยู่มองพีชายกับพีสาวอย่างหวาดกลัวและกัดริมฝี ปากล่างเงียบ ๆ เขากลัว ว่าพวกพี ๆ ของเขาจะทะเลาะกันเพราะเรืองนี่่ ถึงอย่างไรเขาก็ยังเด็กและยัง ต้องการพวกพี ๆ ให้คอยปกป้องเขา หลังปี ใหม่เขาตั่่งใจจะไปคุยกับพวกพี ๆ ให้ ช่วยหาท่านอาจารย์มาสอนวิทยายุทธ์ให้กับเขา เข้ารู้ว่ารําเรียนเขียนอ่านรู้ตําราก็ ถือเป็ นเรืองทีดี แต่ตรงกันข้ามเขาอยากเรียนวิทยายุทธ์มากกว่า

เรียนวิทยายุทธ์ อย่างน้อยก็สามารถออกตัวปกป้องคนในครอบครัวได้ถ้าหากว่า เจอกับเรืองเช่นนี่่

แสงสว่างทีแน่วแน่อย่างมากฉายวาบอยู่ในแววตาของเด็กชาย เขาคิดว่าในอนาคต ตัวเองจะต้องปกป้องพี ๆ ได้อย่างแน่นอน