แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 444 : โอกาสสําหรับเจ้า

เมือเจียงหยุนชานกลับไปแล้ว ผู้เฒ่าหยุนไห่เหลือบมองเผยหยู่เจ๋อทีกําลังใจลอย แล้วลากเสียงให้ยาวเล็กน้อย “เอาล่ะ เจ้าสารภาพกับข้ามาตรง ๆ ดีกว่าว่าเจ้าถูก ตาต้องใจป่ าวชิง น้องสาวของหยุนชานใช่ไหม ?”

เสียงนี้้ราวกับเสียงฟ้าร้อง ถึงกับทําให้เผยหยู่เจ๋อสะดุ้งโหยง

สีหน้าตกตะลึงไม่ค่อยปรากฏบนใบหน้าของเขาบ่อยนัก แต่ตอนนี้้เขากลับมองผู้ เฒ่าหยุนไห่อย่างตกตะลึง ซึงสีหน้านั้้นทําให้ผู้เฒ่าหยุนไห่รู้สึกสบายใจ

เจ้าเด็กคนนี้้ทําตามใจชอบอยู่ทุกวัน และได้เรียนรู้เรืองกวีผู้ลือนามมาอย่าง เพียงพอ แต่กลับดูไม่สนใจต่อทุกเรือง ทว่าถ้าหากไม่สนใจต่อทุกเรืองจริง ๆ เขา จะเอาใจใส่เกียวกับเรืองครอบครัวของศิษย์น้องคนเล็กครั้้งแล้วครั้้งเล่าได้อย่างไร

เผยหยู่เจ๋อพยายามเก็บสีหน้าท่าทางแล้วพูดขึ้้นอย่างหยอกล้อ “ผู้แก่ผู้เฒ่าช่างมี ประสบการณ์จริง ๆ ถึงยังไงท่านอาจารย์ก็เป็ นคนทีอาบนํ้้าร้อนมาก่อน”

ผู้เฒ่าหยุนไห่หัวเราะคิกคัก “เจ้าเด็กบ้า นิสัยซุกซนอย่างเจ้า นางอาจไม่ชอบเจ้าก็ ได้”

เผยหยู่เจ๋อนึกอะไรบางอย่างได้ เขาระงับสีหน้าเล็กน้อยแล้วพูดขึ้้นช้า ๆ “ยังไม่ ถึงขั้้นนั้้นหรอกขอรับ ข้าแค่เห็นว่าน้องสาวของศิษย์น้องเป็ นคนทีน่าสนใจมาก คนหนึง ข้าจึงรู้สึกสนใจนางเล็กน้อยก็เท่านั้้น”

ผู้เต่าหยุนไห่เหลือบมองลูกศิษย์แล้วคิดในใจว่าเชิญเสแสร้งไปเถอะ

แต่เขาไม่ได้หัวโบราณประเภททีชอบดึงแม่สือมาเป็ นหลักประกันจึงพูดแค่ “ป่ าวชิงเป็ นเด็กดี ทีนางจะมาเป็ นแขกจวนข้าในครั้้งนี้้ถือว่าเป็ นโอกาสสําหรับ เจ้า เพียงแต่ว่าคนขี้้เกียจอย่างเจ้าห้ามล่วงเกินนางเชียว เรืองทีสมควรต้องรู้คือมัน ไม่ง่ายสําหรับผู้หญิงทีจะมีชีวิตอยู่ในสังคมเช่นนี้้ แม้ข้าจะไม่เห็นด้วยกับ กฎเกณฑ์ต่าง ๆ และความเหลือมลํ้้าทีเคร่งครัดแต่กับผู้หญิงเหล่านั้้น คนอืนก็ให้

ความสําคัญกับสิงเหล่านี้้อยู่ดี เจ้าเป็ นผู้ชาย จะทําอะไรบัดสี บางทีก็ไม่เป็ นขี้้ปาก ชาวบ้านเท่าผู้หญิงทํา ตราบใดทีเจ้ามีชือเสียง ในฐานะบุคคลมีชือเสียง โลกนี้้ก็ จะโอบอ้อมอารีต่อเจ้ามากกว่าคนธรรมดาทัวไปเสมอ แต่  มันไม่ง่ายเลยสําหรับ เหล่าผู้หญิงทั้้งหลาย ไม่แน่แค่เดินผิดก้าวเดียวก็อาจตกเหวทีลึกมากก็ได้ และเจ้า จะต้องให้เกียรตินางด้วย”

เมือพูดถึงช่วงสุดท้าย ผู้เฒ่าหยุนไห่ก็ทําหน้าบึ้้งตึงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เผยหยู่เจ๋อทราบดีว่าผู้เฒ่าพูดออกมาจากใจจริง ถ้าหากว่าไม่ใช่คน ใกล้ชิดเขาก็คงไม่พูดเช่นนี้้

เผยหยู่เจ๋อเก็บรอยยิมทีไม่ ้้ อาจเข้าใจได้เอาไว้ แล้วจัดเสื้้อผ้าเพือทําความเคารพผู้ เฒ่าหยุนไห่ “สิงทีท่านอาจารย์สังสอน ศิษย์ไม่กล้าลืมขอรับ”

เมือผู้เฒ่าหยุนไห่เห็นว่าท่าทางของเผยหยู่เจ๋อเรียบร้อยมาก เขาก็รู้สึกปลื้้มใจในใจ แม้ลูกศิษย์ของเขาคนนี้้จะนิสัยแปลกประหลาดอยู่พอดู แต่จิตใจเขาดีมากจริง ๆ

เขาเลือกลูกศิษย์ สิงแรกทีเขามองไม่ใช่ความฉลาดแต่เป็ นศีลธรรม ซึงก็โชคดีที พวกลูกศิษย์ของเขานั้้นมีความฉลาดในแบบทีทั้้งดีและไม่ดี แต่ทุกคนต่างก็มี ศีลธรรม

…

เจียงหยุนชานกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เมือใกล้ถึงเขาก็เห็นว่ามีควันหนาทึบลอย ออกมาจากในครัว เห็นดังนั้้นหัวใจของเขาเหมือนมีอะไรมาบีบรัดแน่น เขาเกรง ว่าจะเกิดไฟไหม้จึงรีบเดินไปทางนั้้นอย่างรีบร้อน ปากก็ร้องเรียกไปด้วย

“ป่ าวชิง! ป่ าวชิง!”

เจียงป่ าวชิงปิ ดหน้าครึ งล่างด้วยผ้า และผมของนางก็อยู่ในผ้าโพกศีรษะ นางยืน ศีรษะออกมากจากในครัวแล้วกระแอมไออย่างรุนแรง “แค่ก ๆ พี ทําไมถึง กลับมาเร็วนักล่ะ เรียนเสร็จแล้วหรือจ๊ะวันนี้้ ?”

ดูจากลักษณะทีกล่าวได้ว่าน่าขันของน้องสาวแล้ว หัวใจของเจียงหยุนชานทีบี บรัดแน่นเมือครู่ค่อย ๆ คลายลงช้า ๆ เขากระแอมไออย่างเก้อเขินเล็กน้อย “เอ่อ… ควันค่อนข้างเยอะแล้วนะ”

“พีรอข้าครู่นึงนะ” เสียงของเจียงป่ าวชิงดังออกมาจากในครัว

ผ่านไปไม่นานนางเดินออกมาจากครัวพลางสะบัดฝุ่ นควันทีเปื้้ อนเนื้้อตัวออก แล้วปลดผ้าโพกศีรษะ เสร็จแล้วถึงจะอธิบายด้วยใบหน้าเปื้้ อนยิม้้ “ข้ากําลัง

รมควันแกะดําอยู่ด้านในจ้ะ วันก่อนหมักเกลือแล้ว วันนี้้ข้าเห็นว่าหมักได้ทีแล้ว จึงคิดจะรมควันสักหน่อยและนําไปแขวนไว้ใต้ชายคา เมือถึงตอนนั้้นเราก็จะได้ กินเนื้้อรมควันกันแล้วล่ะนะ”

เจียงป่ าวชิงหยุดชะงักเล็กน้อยและพูดขึ้้นอย่างแปลกใจ “ว่าแต่วันนี้้พีเลิกเรียน เร็วรึ ?”

“อาฉิงกับชุนหยู่ล่ะ ?” เจียงหยุนชานไม่ตอบคําถาม

เจียงป่ าวชิงรู้อยู่ในใจว่าพีชายคงมีธุระอะไรจะบอกพวกนางอย่างแน่นอน มิ เช่นนั้้นคงไม่รอจนกว่าทุกคนจะอยู่กันครบ นางจึงพูดขึ้้นยิม ๆ ้้ “อาฉิงทํางานเย็บ ปักถักร้อยอยู่ในห้อง ส่วนชุนหยู่ถูกข้าบังคับให้เขียนการบ้านอยู่ในห้อง เพราะ เขาทําการบ้านเมือวานนี้้ผิดเยอะ งั้้นข้าจะไปเรียกพวกเขาสองคนเดี0ยวนี้้แหละ พี รอครู่นึงนะ”

หลังจากทีเรียกพวกน้อง ๆ มาทีห้องโถงแล้ว เจียงหยุนชานก็พูดขึ้้น “ท่าน อาจารย์บอกให้เราย้ายไปอยู่ทีบ้านเขาสักระยะน่ะ”

เมือก่อนเจียงฉิงเคยไปทีบ้านผู่เฒ่าหยุนไห่แล้ว นางชืนชอบทีนันมากเพราะมีบาง  จุดทีนางรู้สึกว่าทิวทัศน์นั้้นสวยงามเมือมองจากระยะไกล ตอนนั้้นนางอยากเทียว เล่นอยู่ทีนันนาน ๆ แต่  ก็กลัวเสียมารยาท ตอนนี้้ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสไปพักที นัน เด็กหญิงเบิกตากว้างตกใจทันที  “เราไปได้จริง ๆ หรือจ๊ะพี ?”

ส่วนเลียวชุนหยู่ เมือนึกถึงตอนทีผู้เฒ่าหยุนไห่เคยชี้้แนะเรืองการเรียนของเขา เขา ก็ตัวสันเล็กน้อย

แต่เจียงป่ าวชิงกลับคิดใคร่ครวญเยอะกว่าเด็กทั้้งสอง นางมองเจียงหยุนชานอย่าง ลังเล “พี แบบนี้้จะเป็นการสร้างความลําบากให้กับอาจารย์หยุนไห่หรือเปล่า ?”

เจียงหยุนชานถอนหายใจแล้วพูดขึ้้น “ท่านอาจารย์เห็นว่าข้านังเรียน แต่  ใจกลับ ไม่อยู่กับเนื้้อกับตัวจึงพูดแบบนี้้หลังจากทีถามสาเหตุ เขากลัวว่าข้าจะลําบากใจจึง จงใจบอกว่าทีบ้านเงียบเหงามาก ให้เราไปพักทีบ้าน ไปเยียมชมอยู่จวนเพือทําให้ บรรยากาศคึกคัก”

เจียงป่ าวชิงเงียบ แต่ครู่ต่อมาก็อดไม่ได้ทีจะพูดขึ้้น “ท่านอาจารย์หยุนไห่ช่างดี กับพีจริง ๆ ญาติผู้ใหญ่ทางสายเลือดยังดีกับเราไม่ถึงขนาดนี้้ด้วยซํ้้า”

นางกับพีชายไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบญาติผู้ใหญ่ทีดีต่อกันเท่าไหร่นัก ส่วน ครอบครัวผู้ใหญ่ทีเป็นญาติใกล้ชิดทีสุดกลับมองว่าพวกเขาเป็ นเหมือนแมลงวัน หลังเท้า เคยมีความรักความอบอุ่นอย่างคนอืนซะทีไหน หึ!

ตั้้งแต่ที “เธอ” ได้ชีวิตใหม่ในร่างนี้้ ความทุกข์ยากเกือบทั้้งหมดถูกแบกรับและ ประคับประคองโดยสองพีน้อง

จู่ ๆ ตอนนี้้กลับมีผู้ใหญ่ทีห่วงใยพวกเขาสองพีน้องอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เจียง ป่ าวชิงจึงรู้สึกซาบซึ้้งใจจากใจจริง

กงจี้้เองก็เคยพูดถึงเรืองย้ายไปอยู่ทีอืนก่อนเหมือนกัน เขาจะให้พวกนางย้ายไปที บ้านทีอยู่ภายใต้ชือของเขา แต่เจียงป่ าวชิงกลับปฏิเสธตั้้งแต่ตอนนั้้น นางคิดว่าจู่ ๆ ครอบครัวของพวกนางก็ย้ายเข้าไปโดยทีคนอืนก็ไม่ได้รับรู้ด้วยว่าเป็ นใครมา จากไหน ถ้าหากว่ามีคนนําเรืองนี้้ไปพูดขึ้้นมา ถึงตอนนั้้นไม่ว่าจะเป็ นเจียงป่ าวชิง เจียงหยุนชานหรือแม้กระทังตัวกงจี  ้้เอง เกรงว่าจะได้รับผลกระทบกันทั้้งหมด

แต่การย้ายไปอยู่ทีบ้านของผู้เฒ่าหยุนไห่ชัวคราวในตอนนี  ้้กลับแตกต่างออกไป

ผู้เฒ่าหยุนไห่เป็ นอาจารย์ทีปฏิบัติตนถูกหลักทํานองคลองธรรม และการทีลูก ศิษย์ย้ายไปอยู่บ้านอาจารย์ ไปคอยรับใช้อาจารย์ใกล้ ๆ นั้้น ไม่ถือว่ามีอะไรไม่ ถูกต้อง

ยิงไปกว่  านั้้น ผู้คุ้มกันบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่ก็เห็นกันอยู่ทัวไปภายนอกกํ  าแพง เจียง ป่ าวชิงเองก็เคยเห็นว่าพวกเขาแต่ละคนนั้้นร่างกายกํายํามาก นางไม่เชือว่าคนร้าย พวกนั้้นจะกล้าบุกเข้าไปในบ้านทีมีการป้องกันอย่างแน่นหนาในตอนกลางวัน แสก ๆ

คิดดีแล้วเจียงป่ าวชิงก็ตัดสินใจพาพวกน้อง ๆ รวมถึงมีหลิวไปจัดเก็บเสื้้อผ้ากับ ของใช้เตรียมไปอยู่ทีบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่อย่างมีความสุข

สุนถาวยังคงเป็ นไข้ แต่นางก็สามารถลุกได้แล้ว เพียงแต่ว่าร่างกายของนางยัง ค่อนข้างอ่อนแอและตอนนี้้นางพยายามช่วยจัดเก็บเสื้้อผ้าอย่างฝื นเต็มที สุดท้ายก็ ถูกมีหลิวบังคับให้พักผ่อนตามเดิม

คงเป็ นเพราะข้าวของถูกทําลายก่อนหน้านี้้ ตอนนี้้จึงไม่ค่อยมีของให้เก็บเท่าไหร่ นัก ประกอบกับเจียงป่ าวชิงคิดจะพักอยู่แค่ไม่กีวันจึงไม่ต้องจัดเก็บเหมือนกับย้าย บ้าน เพียงแค่จัดเก็บเสื้้อผ้าไม่กีชุดก็พอแล้ว

ในตอนบ่าย ครอบครัวของเจียงหยุนชานก็เก็บของกันเสร็จ สีพีน้องพากันออกมา เช่ารถม้าจากข้างนอกสองคัน แล้วช่วยกันถือสัมภาระเดินทางขึ้้นรถม้าไปทีบ้านผู้ เฒ่าหยุนไห่ด้วยกัน