แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 456 : ชดใช้

แววตาของหลินยู่หยุนทีใช้มองเจียงป่ าวชิงเต็มไปด้วยความเลือมใส

เจียงป่ าวชิงได้รับชัยชนะครังใหญ่ ทว่านีถือว่ายังไม่แล้วเสร็จ นางเตรียมใบ รายการสิงของทีเสียหายในบ้านไว้ ซึงสิงนีผ่านการพิสูจน์โดยเจ้าหน้าทีรักษา ความปลอดภัยบ้านเมืองและประทับตราของทางฝ่ ายราชการแล้ว หลังจากทีฝ่ าย

ราชการจับตัวอันธพาลท้องถินทีถูกเนรเทศไม่กีคนทีเป็ นตัวการทําลายข้าวของ ในบ้านของนางได้ นางก็จะส่งใบรายการทีไม่ถือว่ายาวแต่ก็ไม่สันอย่างแน่นอน ไปทีตระกูลจัว

เมือเจียงป่ าวชิงคิดมาถึงตรงนี นางก็เผยรอยยิมจริงใจออกมาให้เห็นในทีสุด

เนืองจากทีนีมีคนมากจึงไม่สามารถทําตัวสนิทสนมกับกงจีได้มากนัก หลังจากที ใช้สายตาสือสารกับกงจีทีมีแค่พวกเขาเข้าใจเท่านัน เจียงป่ าวชิงก็ไปจากตระกูล จัวกั  บหลินยู่หยุน

ระหว่างทางออกจากจวน หลินยู่หยุนมองเจียงป่ าวชิงด้วยความเลือมใสอย่างมาก “เจ้าคือผู้มีพระคุณทีช่วยชีวิตกงจีจริง ๆ อย่างนันรึ ?”

อันทีจริงคือผู้มีพระคุณทีช่วยขาเขาไว้ต่างหากล่ะ… แต่นีก็ไม่ได้ผิดพลาด ตรงไหน เพราะการช่วยขาทังสองข้างของเขาก็เท่ากับเป็ นการช่วยชีวิตเขาด้วย เช่นกัน

เจียงป่ าวชิงจึงพยักหน้าอย่างสบายใจ

หลินยู่หยุนแทบจะหมอบกราบเจียงป่ าวชิง นางพูดกับเจียงป่ าวชิงเสียงเบาด้วย ความหวาดกลัวเล็กน้อย “ปี ศาจร้ายตัวนันดูน่ากลัวมาก เจ้า… เจ้ายังกล้ารักษาเขา อีกนะ ช่างยอดเยียมจริง ๆ”

เจียงป่ าวชิงอดทีจะมองท้องฟ้าไม่ได้ นางไม่เพียงแต่กล้ารักษาเขาอย่างเดียว ยัง กล้าโอ้อวดกําลังบนตัวเขาด้วย! แต่แน่นอนว่าเรืองเช่นนีนางไม่ได้หน้าด้าน พอทีจะพูดกับคนอืนได้

เมือออกมาจากบ้านตระกูลจัวแล้ว เจียงป่ าวชิงก็  แยกกับหลินยู่หยุน องค์หญิงเล็ก จะกลับไปทีจวนองค์ชายหย่งชิน และเจียงป่ าวชิงก็จะกลับไปทีบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่

เห็นได้ชัดว่าหลินยู่หยุนอาลัยอาวรณ์เจียงป่ าวชิง นางพูดขึนอย่างเศร้าสร้อยทีต้อง แยกกันอีกครา “ถ้ามีเวลาก็อย่าลืมเขียนจดหมายหาข้าล่ะ”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้า ทว่าจู่ ๆ ก็มีอะไรเย็น ๆ มาสัมผัสบนใบหน้าของนาง

เจียงป่ าวชิงเงยหน้าขึนก็เห็นเกล็ดหิมะลอยอยู่บนท้องฟ้าจึงหดคอเล็กน้อย จากนันก็หารถม้าคันทีไปส่งตัวเองทีจวนองค์ชายหย่งชินเจอจากในจํานวนรถม้า ทีรออยู่นอกบ้านตระกูลจัว ทําการทักทายคนบังคับรถม้าแล้วมุดเข้าไปในรถ

คนบังคับรถม้าสะบัดแส้ม้าแล้วตะโกนขึนเสียงดัง “แม่นางนังให้มั  นคงนะขอรับ  เราจะกลับบ้านกันแล้ว!”

เสียงล้อรถบดกับแผ่นหินพร้อมกับทีรถม้าค่อย ๆ เคลือนทีไปไกล

……

ผ่านไปไม่กีวัน ถูซีว่างก็พาคนไปจับตัวอันธพาลท้องถินทีถูกเนรเทศเหล่านันไป ส่งให้เจ้าหน้าทีฝ่ ายราชการได้อย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ได้รู้สึกสนุกสนานกับแววตา เลือมใสของเผิงไฉ่เสียอย่างภาคภูมิใจไปหลายวัน

หลังจากทีพวกอันธพาลท้องถินทีถูกเนรเทศเข้าไปในคุกใหญ่ ภายใต้แรงกดดัน ของกงจี พวกเจ้าหน้าทีควบคุมตัวนักโทษขยันขันแข็งในการใช้เครืองมือทรมาน พวกเขามาก จนทําให้พวกเขาสารภาพอย่างรวดเร็วราวกับเทถัวออกมาจาก  กระบอกไผ่ก็มิปาน

สุดท้าย ฝ่ ายราชการก็วาดรูปคนตามคําบอกของนักโทษ แล้วจับตัวคนทีเพิง ออกมาจากบ้านตระกูลจัวอยู่  ทีนอกบ้านตระกูลจัว

ว่ากันว่าเป็ นคนรับใช้ของคุณชายใหญ่ บุตรชายขุนนางฝ่ ายพิธีการของตระกูลจัว ทีมีหน้าทีดูแลสวน

เนืองจากความสัมพันธ์จากเบืองบน ฝ่ ายราชการจึงพยายามอย่างหนักในการ สอบสวนร่วมกับใช้วิธีทรมานขันรุนแรง ในทีสุดก็สามารถเปิ ดปากของคนใช้ผู้ ซือสัตย์ออกได้ คนบงการคือคุณชายใหญ่ของพวกเขานันเอง

แม้ขุนนางฝ่ ายพิธีการจะไม่ถือว่าเป็ นขุนนางระดับเล็ก แต่เมือเทียบกับอํานาจของ นายทหารฝ่ ายการรบทีกงจีเป็ นตัวแทนแล้ว ก็ไม่สามารถนํามาเทียบกันได้

ท่านขุนนางฝ่ ายพิธีการยัดเงินเข้าไปในคุกจํานวนมากเพราะอยากช่วยบุตรชายคน โตเพียงคนเดียวออกมา สุดท้ายก็ถูกผู้ตรวจราชการเขตซุ่นเทียนกล่าวอย่างเป็ นนัย ว่า… เงินนีใช้ไปก็เปล่าประโยชน์ เก็บไว้จะดีกว่าเพราะยังมีหนีก้อนโตอยู่

เบืองหลัง

แรกเริมท่านขุนนางฝ่ ายพิธีการยังไม่เข้าใจ แต่เมือผ่านไปได้สองวันก็มีใบรายการ สิงของเสียหายทีประทับตราของทางฝ่ ายราชการมาส่งถึงมือท่านจัว เมือท่  านจัวดู  ใบรายการนันเขาเกือบเป็ นลมทันที ได้แต่ก่นด่าทังวันด้วยเนือตัวสันเทาและพูด คําว่า “ไอ้ลูกไม่เอาไหน” ครังแล้วครังเล่า

ลูกชายทีไม่ได้เรืองของเขาสังคนให้ไปบุกทําร้ายคนอืน แต่เมือไม่เจอคนก็ไป ทําลายข้าวของในบ้านและขโมยของแทน แน่นอนว่าความเสียหายนีควรให้ ตระกูลของพวกเขารับผิดชอบเป็ นธรรมดา

ท่านจัวเองก็  อยากปัดความรับผิดชอบหนีสินนี เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็ นขุน นางในราชสํานัก เว้นแต่เขาจะไม่ต้องการหมวกขุนนางนีแล้ว เขาปี นจาก ตําแหน่งจินสือขึนมาถึงตําแหน่งขุนนางฝ่ ายพิธีการนันเป็ นเรืองทีง่ายนักหรือไง ก็ไม่!

ท่านจัวกั  ดฟันกระทืบเท้า เขาถึงกับต้องขายหมู่บ้านในย่านชานเมืองของเมือง หลวงถึงจะสามารถชดใช้หนีสินตามใบรายการนีได้ ยิงไปกว่  านัน ในใบรายการ สิงของเสียหายนียังมีสิงของทีทําให้เขาต้องตกใจเมือเห็นอีกด้วย หลายชินดู เหมือนเป็ นของรางวัลทีผู้สูงศักดิDเบืองบนมอบให้อย่างไรอย่างนัน แล้วเช่นนีเขา จะกล้าสืบสาวได้อย่างไร

ต่อมา เพือนเก่าท่านอาจารย์ของท่านจัวเห็นแก่  ท่านอาจารย์ของท่านจัวและมา  บอกว่าลูกชายเขาไปล่วงเกินคนทีไม่ควรล่วงเกินเข้าให้ เขาควรลูบเรืองนีให้เรียบ ก่อนถึงจะสามารถช่วยลูกชายออกมาได้

คําพูดสัน ๆ แต่กลับทําให้ท่านจัวตกใจจนเหงือตก ในเมือเป็ นเช่  นนีเขาจะกล้าให้ คนไปแอบสืบเรืองของตระกูลเจียงอีกได้อย่างไร สุดท้าย มีเพียงตระกูลจัว เท่านันทีรู้ว่าใช้ความพยายามไปมากเพียงใดในตอนหลัง

แต่ตอนนีพวกเจียงป่ าวชิงกลับกําลังปรึกษากันเรืองฉลองปี ใหม่อยู่ในบ้านผู้เฒ่า หยุนไห่กันอย่างมีความสุข

เนืองจากเรืองบ้านถูกบุกทําลายข้าวของได้รับการแก้ไขแล้ว เดิมทีเจียงหยุนชาน ตังใจว่าจะพาพวกน้อง ๆ ย้ายกลับไปทีบ้าน เพียงแต่ใกล้ปลายปี แล้ว ผู้เฒ่าหยุน ไห่จึงอยากให้พวกเจียงหยุนชานอยู่ฉลองปี ใหม่ทีนีก่อนแล้วค่อยกลับ เนืองจาก เรืองนี พวกเจียงหยุนชานจึงตัดสินใจอยู่ฉลองปี ใหม่ทีนีต่อ

จะว่าไปแล้ว นีเป็ นปี ใหม่ครังแรกหลังจากการรวมตัวของสีพีน้อง แน่นอนว่า จะต้องจัดอย่างดีหน่อย เจียงป่ าวชิงอยากพาพวกเจียงหยุนชานออกไปตัดชุดใหม่ ใส่ในงานกันสักเล็กน้อยให้พอครึ มใจ แต่เจียงฉิงกลับส่ายหน้า “พีสาว ชุดใหม่ ของข้ายังมีอีกเยอะอยู่เลยนะจ๊ะ เลือกชุดทีสวยงามเรียบร้อยมาสักชุดก็ได้แล้วจ้ะ เรายังมีเรืองทีต้องใช้เงินในภายหลังอีกมาก ครังนีพีสาวไม่ต้องสังตัดเย็บชุดใหม่ ให้ข้าหรอกจ้ะ”

เลียวชุนหยู่เองก็รีบแสดงความคิดเห็นเช่นกัน “เสือผ้าของข้าก็มีเยอะเช่นกัน ของ ข้าก็ไม่ต้องหรอกขอรับ…”

เจียงป่ าวชิงหยิบเงินออกมาแกว่งต่อหน้าเด็กทังสองด้วยใบหน้ายิมแย้ม  “ข้าไม่ อยากเป็ นครอบครัวรํารวยแค่ท่าทางหรอก แต่พวกเจ้าแต่ละคนกลับคิดว่าข้ากับ พีชายของพวกเจ้ายากจนในตอนนี เด็กเล็กยังต้องการประหยัดเงินอีกรึ ? ไม่หัด ดูบ้างว่าร่างกายของพวกเจ้าสูงขึนเร็วขนาดไหน ยังไม่ทันผ่านหนึงฤดูเสือผ้าของ พวกเจ้าก็เหมือนสันลงไปเยอะแล้ว เมือถึงตอนทีพวกเจ้าใส่เสือผ้าทีแขนขาโผล่ ออกมาข้างนอกจนดูเต่อ ผู้คนเห็นแล้วอาจคิดว่าครอบครัวเราจนถึงขันไม่มีอะไร จะกินก็ได้นะ”

เจียงฉิงมองเงินนันด้วยสายตาเป็ นประกาย “โอ้โหพีสาว! พีไปเอามาจากไหน เงินเราถูกโจรเอาไปแล้วไม่ใช่หรือ ?”

เจียงป่ าวชิงกะพริบตาปริบ ๆ “จากการชดใช้ของท่านจัว เงินนี  ควรเป็ นของเรา นานแล้ว”

แต่จะว่าไปก็ต้องขอบคุณเขาจริง ๆ ทีหาพวกอันธพาลมาทุบทําลายข้าวของ มากมาย หนึงในนันยังมีสมบัติทีจวนองค์ชายหย่งชินมอบให้ด้วย นีกลับ กลายเป็ นนําทรัพย์สินทีไม่ใช่เงินสดให้เป็ นเงินสดซะอย่างนัน

เจียงป่ าวชิงมองเจียงฉิงอีกครั ง “อาฉิง กลับไปข้าค่อยซือสากหยกตํายาใหม่ให้ เจ้าหนึงชุด”

เจียงฉิงส่ายหน้าพลางหยิบจิงหรีดหยกขาวออกมาจากในถุงหอมทีเจียงป่ าวชิงทํา ให้นาง นางวางมันลงบนฝ่ ามือและยืนให้เจียงป่ าวชิงดู “ชุนหยู่ให้จิงหรีดตัวนีกับ ข้า มีสิงนีก็พอแล้วจ้ะ”

เพือเป็ นการเกลียกล่อมเจียงฉิงก่อนหน้านี เลียวชุนหยู่จึงให้จิงหรีดหยกขาวกับ เจียงฉิงทังชุด สองพีน้องปฏิเสธกันอยู่นาน สุดท้ายเจียงฉิงจึงหยิบมาหนึงตัว ภายใต้การยืนกรานของผู้เป็ นน้องชาย แล้วนํามาใส่ในถุงหอมทีพีสาวนางทําให้ นางพกติดตัว

เจียงหยุนชานยิมอย่  างปลืมใจอยู่ด้านข้าง

…

หลังจากทีพวกเขานัดวันออกจากบ้านกันแล้ว เสียงเคาะประตูก็ดังมาจากข้างนอก เบา ๆ มีหลิวทีคอยดูแลเรืองนําชาอยู่ข้างนอกรีบเข้ามารายงานว่าปี หยุนกับลู่ เหมยมาหา

ทังสองคนต่างก็เป็นสาวใช้ทีมีความสามารถข้างกายของผู้เฒ่าหยุนไห่ เมือมา พร้อมกันจึงไม่รู้ว่ามีเรืองอะไรกันแน่

เจียงป่ าวชิงสังให้มีหลิวไปเชิญทังสองคนเข้ามา ปี หยุนยังมาไม่ถึง แต่เสียง หัวเราะของนางมาถึงก่อนตัวซะอีก “คุณหนูเจียงเจ้าคะ ปี หยุนนําข่าวดีมาบอก คุณหนูเจ้าค่ะ”

ปี หยุนเลิกม่านไข่มุกด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสุขก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง