แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 459 : เลี่ยวชุนหยู่ชกต่อย

ประสิทธิภาพการทํางานของของเรือนเทียนอีนันรวดเร็วมาก ก่อนปี ใหม่เรือน เทียนอีก็นําชุดทีตัดเย็บเสร็จแล้วมาส่งให้ทีนี

แต่เจียงป่ าวชิงรู้สึกจนปัญญาอย่างมาก

เมือวันก่อนกงจีนํากล่องกล่องหนึงมาให้นางอย่างกล้าหาญในตอนดึก กล่องไม้ ขนาดใหญ่มีเสือผ้าฤดูหนาวทีงดงามตระการตาและเครืองประดับอยู่ในนัน มากมาย เขาลากมันด้วยมือข้างเดียวราวกับลากปุยฝ้ายนําหนักเบา แล้วนํามาวาง ไว้ในห้องให้อย่างตังใจ

ทีสําคัญไม่ได้มีแค่ของเจียงป่ าวชิงเพียงคนเดียว ของเจียงหยุนชาน เจียงฉิง และ เลียวชุนหยู่ก็มีด้วยเช่นกัน

ยังคงมีนําค้างของคืนฤดูหนาวติดอยู่บนเสือคลุมกงจี และพระจันทร์เสี ยวครึ ง วงกลมบนขอบหน้าต่างก็สะท้อนแสงออกมาด้วยแสงอ่อน ๆ เขามองเจียงป่ าวชิง ยิม ๆ พลางพูดอย่  างมีความหมายลึกซึง “ปี หน้าเจ้าต้องอยู่ฉลองปี ใหม่ด้วยกันกับ ข้า”

เมือเจียงป่ าวชิงนึกถึงชายหนุ่มทียิมแต่  เหมือนไม่ยิมในตอนนั  น แก้มของนางร้อน ขึนอย่างควบคุมไม่ได้

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ข้างนอกขัดจังหวะความรู้สึกนึกคิดของเจียงป่ าวชิง “แม่นาง ทีห้องครัวทําต้มดอกบัวขาว ข้าน้อยยกมาให้แม่นางเจ้าค่ะ” นีเป็ นเสียงของสุนถาว เจียงป่ าวชิงจึงปิ ดฝากล่องไม้ขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว “เข้ามาสิ”

ประตูเปิ ดออกจนเกิดเป็ นเสียง เผยให้เห็นสุนถาวถือถ้วยต้มดอกบัวขาวเข้ามา เจียงป่ าวชิงเห็นว่าสุนถาวเปลียนเป็ นชุดใหม่ทีเรือนเทียนอีนํามาส่งให้ จึงมอง สํารวจเล็กน้อยก่อนจะพูดประเมิน “อืม… ฝี มือของเรือนเทียนอีไม่แย่เลย ตัด เย็บออกมาได้สวยมากจริง ๆ”

ก่อนหน้านีเสือผ้าในจวนต่างก็มีส่วนของเสือผ้าฤดูหนาว แม้มีหลิวกับสุนถาวจะ ไม่ใช่สาวใช้ทีจวนผู้เฒ่าหยุนไห่แต่พวกนางก็ได้รับความเมตตานีด้วยเช่นกัน ทว่า สุนถาวกับมีหลิวเป็ นสองสาวใช้ทีออกมาจากจวนองค์ชายหย่งชินจึงมีบางสิงที พวกนางให้ความสําคัญ ในเมือผู้เป็ นเจ้านายของพวกนางทําชุดใหม่เพียงชุดเดียว แน่นอนว่าพวกนางจะไม่ทําเกินกว่าอย่างแน่นอน

สุนถาวเป็ นคนไม่ค่อยพูดทว่านางทํางานเก่งมาก เมือได้ยินเจียงป่ าวชิงเอ่ยชม มุม ปากของนางเผยรอยยิมรับออกมาให้เห็นเล็กน้อย นางส่  งต้มดอกบัวขาวถ้วยนัน ไปถึงมือเจียงป่ าวชิงแล้วพูดขึนเสียงเบา “ข้าน้อยเองก็รู้สึกว่าไม่แย่เช่นกันเจ้าค่ะ แต่ก่อนข้าน้อยก็เคยได้ยินเรืองฝี มือของเรือนเทียนอีมาบ้าง มีเสียงชืนชมเยอะจริง ๆ เจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้าก่อนจะเปิ ดฝาถ้วยเครืองเคลือบพืนหลังสีขาวออก ต้ม ดอกบัวขาวนีต้มออกมาได้ใสมาก นางตักชิมหนึงคําและรู้สึกว่ามันหวานอร่อยดี จริง ๆ

ฝี มือของเรือนเทียนอีนันไม่แย่เลย แต่เสือผ้าในกล่องทีกงจีส่งมาให้ ฝี มืออยู่ เหนือกว่าเรือนเทียนอีมากโข ไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาไปหาคนทําเสือผ้ามาก ความสามารถขนาดนีมาจากทีไหน กงจีนีหนอ…

เจียงป่ าวชิงใจลอยเล็กน้อย ในขณะทีสุนถาวยังคงยืนอยู่ด้านข้างอย่างเคารพนบ นอบเพือรอคําสังจากนาง

นางเองก็เห็นว่ามีกล่องไม้ขนาดใหญ่ทีบรรจุเสือผ้าเครืองประดับมาอยู่ในห้องนี แล้วเช่นกัน เพียงแต่เจ้านายนางไม่พูดถึงมัน นางจึงทําเป็ นมองไม่เห็นเป็ น ธรรมดา นางรู้ดีว่าอะไรก็ตามทีเป็นของใช้ของคนอืน อย่าไปถามหรือไปยุ่มย่าม เรืองส่วนตัวของเจ้านายจะดีกว่า

เจียงป่ าวชิงใจลอยอยู่นาน นางค่อย ๆ ซดต้มดอกบัวขาวในมือจนหมดแล้วนําไป วางไว้บนโต๊ะเล็กข้าง ๆ ทังทียังใจลอยอยู่เนือง ๆ

สุนถาวก้าวเข้าไปเก็บถ้วยนัน “แม่นางมีอะไรต้องการสังข้าน้อยไหมเจ้าคะ ?”

“ยังไม่มี เอ้อ ว่าแต่ต้มดอกบัวขาวถ้วยนีดีมากเลย เจ้าเตรียมให้อาฉิงกับชุนหยู่ หรือเปล่า ?” เจียงป่ าวชิงถาม

ตังแต่ทีพวกเจียงป่ าวชิงย้ายเข้ามาอยู่ทีบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่ แรกเริมการบ้านของเด็ก ทังสองยังคงเอาไปให้ครูเวินตรวจแก้ให้อยู่เช่นเดิม แต่บ้านของผู้เฒ่าหยุนไห่กับ บ้านครูเวินห่างกันพอสมควร หลังจากทีไปได้ครังสองครัง เด็กทังสองก็รู้สึก เหนือยจริง ๆ ฉะนันเรืองนีจึงชะลอไปก่อน เมือผ่านปี ใหม่ไปแล้วถึงค่อยรวม การบ้านให้ครูเวินตรวจดูทีเดียว

แต่เจียงฉิงเป็นเด็กตังใจเรียน แม้อยู่ในช่วงพักจากการเรียนแล้วนางก็ไม่ยอมให้ การเรียนตกหล่น ทุกวันนางจะกําหนดเวลาไปทีห้องตําราแล้วยังลากเลียวชุนหยู่ ไปฝึ กเขียนตัวอักษรจีนด้วยกันด้วย

และตอนนีก็เป็ นเวลาทีเด็กทังสองกําลังฝึ กเขียนกันอยู่

สุนถาวพูดขึน “มีหลิวยกไปให้คุณหนูเจียงฉิงกับคุณชายเล็กชุนหยู่เรียบร้อยแล้ว เจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้า ตอนทีนางกําลังจะพูดต่อก็เห็นสาวใช้ตัวน้อยทีนางไม่รู้จัก วิงเข้ามาอย่  างบุ่มบ่ามด้วยสีหน้าร้อนใจเสียก่อน “คุณหนูเจียงเจ้าคะคุณหนูเจียง! คุณชายชุนหยู่… คุณชายชุนหยู่มีเรืองชกต่อยเจ้าค่ะ!”

สมาชิกของจวนผู้เฒ่าหยุนไห่นันมีคนหลายประเภท ช่วงนีเลียวชุนหยู่เองก็โตขึน มาก เขาไม่ใช่เด็กซนทีหุนหันพลันแล่นอีกต่อไปแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเจียงป่ าว ชิงทีได้ฟังคือนางไม่ได้ร้อนใจอะไรแต่รู้สึกงุนงงซะมากกว่า

“เจ้าอย่าได้ร้อนใจไป ค่อย ๆ พูดมา” เจียงป่ าวชิงปลอบสาวใช้ตัวน้อย “ชุนหยู่ อยู่ทีไหน แล้วเขาชกต่อยกับใคร ?”

สาวใช้ตัวน้อยวิงมาอย่  างรีบเร่ง นางจึงพูดอย่างหอบ ๆ ไม่คล่องแคล่ว “ข้าไม่ รู้จักเจ้าค่ะ แต่… แต่ดูจากสีชุดแล้วเหมือนจะเป็ นคุณชายเล็กจากบ้านอืนเจ้าค่ะ”

ทีแท้ก็เป็ นแขกผู้มาเยียมเยือนนีเอง แต่ถ้าหากว่าอีกฝ่ ายก็ยังเป็ นเด็กเช่นกัน ชุน หยู่คงไม่เสียเปรียบเท่าไหร่นัก

เจียงป่ าวชิงคิดไตร่ตรองอยู่ในใจ ดูจากสาวใช้ตัวน้อยคนนีแล้วคงถามอะไรไม่ได้ มาก นางจึงไปหยิบเสือคลุมโดยมีสุนถาวช่วยใส่ให้ จากนันทังสามคนก็ออกไป โดยมีสาวใช้ตัวน้อยนําทาง

การชกต่อยกันระหว่างเด็ก ๆ นันไม่ใช่เรืองใหญ่อะไร ตราบใดทีไม่เลือดตกยาง ออก จิตใจของเจียงป่ าวชิงก็ยังคงสงบเช่นเดิม

เมือถึงป่ าดอกเหมย เห็นได้ชัดว่าทังสองคนถูกจับแยกกันแล้ว แต่ละคนหมด สภาพ สองสามวันทีผ่านมามีหิมะตกบ้างแต่สองวันทีผ่านมานีแดดดีมาก เมือ หิมะละลายก็มีโคลนตามพืน บนตัวของเด็กทังสองคนจึงเปื อนทังโคลนและหิมะ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลิงไปกลิ  งมาบนพื  นกันด้วย

เด็กหนุ่มฝังตรงข้ามถูกคนรับใช้จับแขนไว้ และตอนนีก็กําลังพากันเช็ดโคลนบน เสือให้กับเด็กหนุ่มฝังนันอย่างรวดเร็ว ส่วนเลียวชุนหยู่มีเจียงฉิงปกป้องเพียงคน เดียว

“ไม่รู้ว่าคนบ้านนอกนีมาจากไหน!” เด็กหนุ่มคนนันเชิดหน้าขึนเล็กน้อยอย่าง เย่อหยิงแล้วมองเลียวชุนหยู่  ด้วยสายตาดูถูก “ดอกเหมยนี เจ้าจะมาหักมันตาม อําเภอใจไม่ได้!”

เลียวชุนหยู่เหมือนจะเข้าไปต่อยอีกฝ่ ายอีกครังแต่ถูกเจียงฉิงดึงไว้ “นีมันเกิดอะไรขึน ?”

เจียงป่ าวชิงรีบก้าวไปข้างหน้าพลางมองสํารวจเลียวชุนหยู่เล็กน้อย อย่างมากเขาก็ แค่หน้าบวมชําและโหนกคิวถลอกบ้าง ส่วนอย่างอืนไม่ได้เป็ นอะไรมาก

เลียวชุนหยู่เห็นว่าเจียงป่ าวชิงมาแล้ว ด้วยนิสัยของเด็กเล็กเขาจึงรีบฟ้องด้วยสี หน้าไม่ยอมแพ้ “พีป่ าวชิง ข้าก็แค่มาหักดอกเหมยไม่กีดอกเท่านัน แต่ไอ้ป่ าเถือน นีกลับมาด่าข้าว่าเป็ นคนบ้านนอก ข้าจึงตอบกลับเขาไปว่าไอ้ป่ าเถือนนีมาจาก ไหนแต่เขาก็เหมือนกลายเป็นหมาบ้ายังไงยังงัน”

“เจ้าต่างหากทีเป็นไอ้ป่ าเถือน” เด็กหนุ่มฝังตรงข้ามโกรธเป็ นฟื นเป็นไฟและชี หน้าด่าเลียวชุนหยู่ “คนบ้านนอกไม่รู้จักแม้แต่เหมยแดงทีมีกลินหอมชา นีเป็ น สิงทีพ่อข้าเลียงดูอย่างยากลําบากมาหลายปี กว่าจะเลียงให้รอดออกมาได้ไม่กีดอก แต่เจ้ากลับมาทําลายสิงสวยงามของเรา แล้วยังมีหน้ามาด่าคนอืนว่าเป็ นไอ้ป่ า เถือนอีก!”

เด็กหนุ่มคนนันยิงพูดก็  ยิงโมโห เขาสะบัดแขนออกจากมือคนรับใช้แล้วก้  าวไป ข้างหน้าอีกครัง ดูจากท่าทางแล้วเหมือนต้องการสู้กับเลียวชุนหยู่ให้ตายกันไป ข้างหนึง

แต่โชคดีทีเจียงป่ าวชิงกับเจียงฉิงมือไวตาไว พวกนางจึงจับเด็กหนุ่มคนนันไว้คน ละข้างอย่างแน่นหนา

เด็กหนุ่มหน้าบึงตึง เขาสะบัดเจียงป่ าวชิงกับเจียงฉิงเต็มแรง “ปล่อย! ผู้หญิงห้าม แตะต้องข้า!”

“อะไรคือเหมยแดงทีมีกลินหอมชา ?” เลียวชุนหยู่มองเจียงป่ าวชิงอย่างงุนงง “พีป่ าวชิง ข้าไม่รู้จริง ๆ ท่านอาจารย์ไม่เห็นเคยบอกว่าเด็ดไม่ได้…”

เจียงป่ าวชิงถอนหายใจ ฟังจากนําเสียงของเด็กหนุ่มคนนันแล้ว คล้ายกับ ครอบครัวของเขามีความสัมพันธ์อันลึกซึงกับจวนผู้เฒ่าหยุนไห่อย่างไรอย่างนัน