แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 460 : เหมยแดงที่มีกลิ่นหอมชา

ถ้าหากว่าเลียวชุนหยู่เด็ดดอกไม้ลําค่ามาโดยไม่ตังใจ นางก็จะพาน้องชายไปขอ โทษผู้เฒ่าหยุนไห่อย่างไม่รีรอ

เจียงป่ าวชิงคาดเดาในใจ เหมยแดงทีมีกลินหอมชานี ไม่เพียงแต่เลียวชุนหยู่ทีไม่ เคยได้ยิน นางเองก็ไม่เคยได้ยินเหมยแดงทีมีกลินหอมชาเช่นกัน

“ไม่ทราบว่าคุณชายคนนีเป็นใครกันรึ ?” เจียงป่ าวชิงมองเด็กหนุ่มคนนัน “ถ้าหากว่าน้องชายข้าเสียมารยาทจริง ๆ ข้าก็จะพาเขาไปขอโทษและขอรับการ ลงโทษจากท่านอาจารย์หยุนไห่”

เมือเด็กหนุ่มคนนันได้ยินเจียงป่ าวชิงพูดเช่นนี ไฟโกรธในใจเขายิงปะทุ  “อย่าคิด ว่าข้าฟังไม่รู้ความหมายในคําพูดของเจ้านะ เจ้ากําลังบอกว่าข้าไม่คู่ควรซักถาม คนบ้านนอกคนนันรึ ?! ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอาศัยคนเยอะเพือปกป้องกันเองและ รังแกข้าคนเดียวหรอกรึ ?!”

เจียงป่ าวชิงรู้สึกปวดศีรษะขึนมา เด็กหนุ่มคนนีเกิดมามีผิวพรรณดี แต่อารมณ์ ของเขาไม่ดีเหมือนผิวพรรณ ดูแล้วเป็ นเด็กทีดือรั นมากจริง ๆ

เจียงฉิงขมวดคิว นางมายืนบังอยู่ตรงหน้าเจียงป่ าวชิงและพูดโดยยืนเท้าสะเอว “เจ้ามีอะไรก็พูดกันดี ๆ สิ จะส่งเสียงดังแบบนันไปทําไม ? เจ้ากับชุนหยู่ ทะเลาะกันก็เป็ นแค่การขัดแย้งระหว่างเด็ก ๆ เท่านัน เราไปรุมต่อว่าเจ้าแล้วหรือ ไง! ทําไมต้องมาประชดว่าพวกข้าดูแลกันเองแล้วรุมเจ้าอะไรแบบนันด้วย ?”

เจียงฉิงไม่พูดอะไรก็ดีอยู่ แต่เมือนางพูด เด็กหนุ่มคนนันยิงโมโห

คนบ้านนอกนันต่  างมีพวกพีสาวคอยปกป้อง ตังแต่เล็กเขาเคยมีญาติพีน้อง ปกป้องเขาซะทีไหน เมือมีใครก็ตามเห็นเขา ถ้าไม่สนใจเขาก็จะพูดจาไม่ดีใส่เขา อย่างไม่เกรงใจและแอบด่าเขาลับหลังว่าเป็ นเด็กป่ าเถือนไม่มีคนเลียงดูถึงได้ไป อาศัยญาติอยู่อย่างนัน…

เด็กหนุ่มรู้สึกขมขืน แววตาทีเขาใช้มองเลียวชุนหยู่ยิงดุร้ายมากขึนเรือย ๆ “ไอ้ คนบ้านนอก หลบอยู่หลังผู้หญิงแบบนันถือว่าไร้ฝี มือ แน่จริงเจ้าก็ออกมาสู้กันตัว ต่อตัวเซ่!”

เลียวชุนหยู่ถูกคําพูดของอีกฝ่ ายกระตุ้นให้โกรธ เขากําลังจะกระโดดออกไปก็ได้ ยินเสียงน่าเกรงขามดังขึนมาจากทีไกล ๆ “เฉินคุน เจ้าก่อเรืองอีกแล้วรึ ?”

ใบหน้าขาวละเอียดอ่อนของเด็กหนุ่มคนนันแดงทันที ดวงตาเขาก็เบิกกว้าง เล็กน้อย ดูแล้วเหมือนเขากําลังน้อยใจ

เจียงป่ าวชิงมองตามเสียงไปก็เห็นว่ามีคนจํานวนหนึงกําลังรีบเดินมาจากทางเดิน เล็ก ๆ ในสวน

เจียงหยุนชานกึงเดินกึงวิงมาตลอดทาง แม้เขาไม่  ได้บอบบางอะไรแต่ก็วิงอย่  าง เหนือยหอบ เห็นได้ชัดว่าร้อนใจมาก

เมือเห็นว่าเลียวชุนหยู่ไม่ได้เป็ นอะไรมาก เจียงหยุนชานถอนหายใจออกมายาว ๆ แล้วถามขึน “เกิดเรืองอะไรขึนรึ ?”

ตอนนีเลียวชุนหยู่รู้สึกเป็ นกังวลเล็กน้อยเพราะเขาเป็ นฝ่ ายแตะต้องเหมยแดงทีมี กลินหอมชานันก่อนจริง ๆ เขารู้ตัวเองดีว่าตนเป็ นฝ่ ายผิดจึงรู้สึกใจฝ่ อเล็กน้อย แต่ ก็เล่าเรืองราวอย่างคร่าว ๆ อีกครังอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก เจียงหยุนชาน ขมวดคิวพลางพูดขึน “ไม่เป็ นไร อีกประเดีCยวข้ากับเจ้าไปขอโทษท่านอาจารย์ก็ น่าจะได้แล้ว”

เด็กหนุ่มข้าง ๆ มองอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

คนบ้านนอกนัน มันจะไม่  ถูกตําหนิสักหน่อยเลยรึ ?

และขณะทีเขากําลังใจลอย ผู้คนทีพากันเดินมาตามทางเดินเล็ก ๆ ก็เข้ามาใกล้ แล้ว

คนทีเดินนําเป็ นชายวัยกลางคนทีเจียงป่ าวชิงไม่เคยเห็นมาก่อน เขาไว้เครายาวที กรามดูเป็ นปัญญาชน และในตอนนีสีหน้าของเขาเคร่งขรึมเล็กน้อยขณะมองเด็ก หนุ่มคนนันอย่างตําหนิ

“เฉินคุน ทําไมถึงทําตัวไม่เกรงอกเกรงใจจวนของท่านอาจารย์เช่นนี เจ้าลืม กฎระเบียบทีข้าเคยสอนเจ้าไปหมดแล้วรึ ?”

เด็กหนุ่มกัดริมฝี ปากล่างอย่างแรง ใบหน้าก็แดงกําเหลือจะทน เขาพูดขึนอย่างเร็ว และร้อนใจ “ท่านพ่อ ครั งนีข้าไม่ได้ทําผิดนะขอรับ เป็นคนบ้านนอกนัน

ต่างหาก…” เขากัดริมฝี ปากล่างเพือห้ามเสียง จากนันก็แก้คําพูดอย่างแข็ง กระด้างแล้วชีไปทีเลียวชุนหยู่ “เป็นเขาคนนันทีไปเด็ดเหมยแดงหลายดอกตาม อําเภอใจ! ข้าไปห้ามเขาดี ๆ แต่เขากลับด่าข้าเฉยเลย ข้าถึงได้ลงไม้ลงมือ”

เจียงหยุนชานโค้งคํานับชายวัยกลางคนคนนันอย่างรู้สึกผิด “ศิษย์พีกู่ น้องชายข้า ขาดความรู้ถึงได้ไปแตะต้องเหมยแดงทีมีกลินหอมชานี” เลียวชุนหยู่เองก็รีบ โค้งคํานับอยู่ด้านหลังเจียงหยุนชานเช่นกัน

ทีแท้ชายวัยกลางคนคนนีคือกู่ชวนหรือลูกศิษย์คนทีสองของผู้เฒ่าหยุนไห่นีเอง

ก่อนหน้านีเคยได้ยินว่ากู่ชวนผู้นีออกเดินทางแสวงหาความรู้อยู่มาโดยตลอด และสถานทีพักระหว่างเดินทางของเขาก็ไม่แน่นอน ดูเหมือนว่าเขาคงตังใจอยู่ ฉลองปี ใหม่ทีเมืองหลวงในครังนี

“ศิษย์น้องเล็กอย่าพูดเช่นนี” กู่ชวนยืนมือออกไปห้ามเจียงหยุนชานแล้วพูด ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ลูกชายข้าไม่รู้จักดูสถานการณ์เอง ก็แค่ต้นเหมยหนึงต้น เท่านันกลับมีเรืองชกต่อย ช่างมิควรเลยจริง ๆ”

กู่เฉินคุนเหมือนได้ยินคําพูดทียากจะเชือ เขาเบิกตากว้าง “ท่านพ่อ เหมยแดงทีมี กลินหอมชานันเป็ นเป็ นต้นทีท่านปลูกมาอย่างยากลําบาก ท่าน——”

กู่ชวนมองกู่เฉินคุนอย่างน่าเกรงขามอีกครัง “ปลูกอย่างยากลําบากก็จริงแต่นัน เป็ นแค่ความสนใจของข้าเท่านัน เหมยแดงทีมีกลินหอมชานีเป็ นเพียงสิงทีให้ ความบันเทิงกับคนเราเท่านัน เหตุใดเจ้าถึงให้ความสําคัญมากกว่าคนและเกิดการ ขัดแย้งกับคนอืนด้วยสิงนี แล้วยังลงไม้ลงมืออีก ไป! ไปขอโทษเพือนตัวน้อยคน นันซะ”

กู่เฉินคุนคิดไม่ถึงเลยว่าเหมยแดงมีกลินหอมชาทีเขาปกป้องด้วยความยากลําบาก มาโดยตลอดนัน พ่อของเขาจะปล่อยให้ผ่านไปอย่างสบาย ๆ เช่นนี และยังให้เขา ไปขอโทษคนบ้านนอกคนนันด้วย

ดวงตากู่เฉินคุนค่อย ๆ เปลียนเป็ นแดงกํา

เลียวชุนหยู่เห็นว่าสถานการณ์ค่อนข้างเก้อเขินอยู่ชัวขณะจึงรีบพูดขึ  น “โทษเขา ไม่ได้หรอกขอรับ ข้าไม่ดูตาม้าตาเรือเองทีเด็ดดอกไม้โดยไม่ถามคนอืนก่อน เป็ น ความผิดของข้าเองขอรับ อีกอย่าง ข้าก็ต่อยเขาไม่เบาด้วย คนทีควรขอโทษต้อง เป็ นข้า…” เลียวชุนหยู่ยิงพูดก็ยิงใจฝ่ อ เขาลูบศีรษะตัวเองป้อย ๆ

แม้ว่าเขาจะยังไม่เป็ นวิทยายุทธ์ แต่ต่อยเด็กหนุ่มฝังตรงข้ามทีเป็ นคนผิว ละเอียดอ่อนดูเหยาะแหยะเช่นนีเป็ นอะไรทีไม่ยากเกินความสามารถ แม้บน ใบหน้าของเขาจะมีบาดแผล แต่บาดแผลทีกู่เฉินคุนคนนันได้รับกลับรุนแรงกว่า เขามากโข

เมือกู่ชวนได้ฟังเลียวชุนหยู่พูดเช่นนี เขาพูดด้วยสีหน้าชืนชม “อืม ลูกผู้ชายควร ใจกว้างเช่นนีแหละ”

เลียวชุนหยู่รู้สึกเขินอายมากขึนเรือย ๆ

กู่ชวนมองกู่เฉินคุน สีหน้าชมเชยเลียวชุนหยู่เมือครู่พลันเปลียนกลายเป็ นเด็ดขาด ทันที “เฉินคุน เจ้าควรเรียนรู้จากเพือนตัวน้อยคนนีบ้าง”

“อย่าได้คิด!” กู่เฉินคุนตะโกนเสียงดังอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป “นีเขากําลังเส แสร้งท่านพ่อไม่เห็นรึ ?!”

“เฉินคุน!!!” กู่ชวนโกรธเป็นฟื นเป็ นไฟ

กู่เฉินคุนนําตาคลอเบ้า เขามองกู่ชวนพลางเช็ดนําตาอย่างรวดเร็วแล้วหมุนตัววิง จากไปทันที

กู่ชวนตะลึงอยู่กับทีสักครู่ ก่อนทีเขาจะถอนหายใจด้วยสีหน้าซับซ้อน

……

เจียงป่ าวชิงพาเลียวชุนหยู่กลับไปแล้วช่วยทําความสะอาดร่างกาย รวมถึงช่วย ทายาทีบาดแผลบริเวณโหนกคิวให้น้องชาย แต่คงเป็ นเพราะสัมผัสโดนตรง บาดแผล เด็กชายจึงอดไม่ได้ทีจะสูดปากด้วยความเจ็บปวด

เจียงฉิงทีมองดูอยู่ส่งเสียงออกมาทางจมูก “มีเรืองชกต่อยกับคนอืนซะอย่างนัน… เจ้าบอกว่าจะไปเด็ดดอกไม้ ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะเด็ดบาดแผลกลับมาทังตัว เช่นนี! ตอนนีเจ้ารู้จักเจ็บแล้วรึยังล่ะ ฮะ ชุนหยู่ ?”

สีหน้าเลียวชุนหยู่ขมขืน เขาพูดพึมพํา “ก็พีบอกว่าอยากวาดรูปดอกเหมยไม่ใช่รึ ? …ข้าไม่คิดว่าเหมยแดงนันจะเด็ดไม่ได้หนิ”

เจียงฉิงแลบลินปลิ  นตาใส่เลียวชุนหยู่ “มันก็ควรถามก่อนเด็ดสิ ครังนีเจ้าได้รับ บทเรียนแล้วหรือยังล่ะ ?”

“แต่ไอ้หมอนันเองก็  น่าเวทนามากเหมือนกัน ตอนทีข้าต่อยเขาข้าไม่ได้ยังมือ เลย” เลียวชุนหยู่พึมพํา

เจียงป่ าวชิงพยักหน้าเล็กน้อย “อืม เจ้าได้ชกต่อยเขาหนึงยก แต่พ่อของเขายังให้ เขาขอโทษเจ้าอีกต่างหาก ถ้าหากว่าเรืองนีเกิดขึนกับเจ้า คาดว่าเจ้าคงร้องไห้และ หนีออกจากบ้านไปแล้วล่ะ”

เลียวชุนหยู่ตกใจจนนังไม่  ติดที

หลังจากทีเจียงป่ าวชิงทายาให้เลียวชุนหยู่เสร็จแล้ว นางก็ไม่ได้สนใจเรืองนีอีก นางวางมือแล้วดึงเจียงฉิงไปดืมชาร้อนอยู่ด้านข้าง

เลียวชุนหยู่ลังเลใจอยู่ตรงนันสักครู่ ในทีสุดเขาก็ตัดสินใจพูดทิงท้ายไว้ว่า “ข้า ออกไปข้างนอกสักครู่” แล้วเด็กชายก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เจียงป่ าวเผยรอยยิมออกมา  “นิสัยของชุนหยู่ดีขึนเรือย ๆ แล้วล่ะนะ”